hey tilly, heb je verhaal gelezen en wil je nog maals veel sterkte wensen en ja wacht gewoon de echo af dan weet je zeker of het mis is of niet, ik heb ook niet echt pijn gehad met mijn mk, maar was wel zeker dat het vruchtje eraf was. ik heb ongeveer een goede 7 tot 8 dagen bloedverlies gehad, normaal is dat een dag of 5, ik was 5 weken en 3 dagen zwanger.
Toch een test gedaan en zoals jullie zien kunnen aan de banner is deze positief! We zijn heel erg blij, maar tegelijk ook erg optimistisch.
GEFELICITEERD!!! :**: :dance:
Gefeliciteerd kleine winnie!!
leuk te lezen kleinewinnie, fijn dat je zwanger bent, bij deze dan ook gefeliciteerd. En tuurlijk is het angstig, zou ik ook zijn. Fijn dat het vrij snel weer zo magzijn voor je.
Alle goeds en geluk gewenst met deze frummeltje in je.
:-* bianca
kleine winnie een hele dikke proficiat, dikke :hug: :dance:
groetjes lynn mama van senne* en :**:
kleinewinnie gefeliciteerd met je zwangerschap en dat alles voorspoedig mag verlopen :dance:
Kleinewinnie, van harte gefeliciteerd met je zwangerschap!!
Dat je er toch van mag gaan genieten en je een voorspoedige zwangerschap tegemoet gaat 
:-*
Kleinewinne, gefeliciteerd. Ik duim voor je dat alles goed blijft gaan :thumbup: :thumbup:
hallo allemaal, ik zal me even voorstellen ik ben Sam, 24 jaar, sommigen zullen mij wel kennen van de november mama’s 2007. Ik wil heel graag mijn verhaal kwijt…
Ik was vorige week maandag 8 weken zwanger (tis mijn 1ste zwangerschap trouwens) en had die dinsdag mijn 1ste afspraak bij de verloskundige en wij zouden die dag ook gelijk doormogen voor onze 1ste echo.
Helaas begon ik vorige week maandag met licht buin/bloed verlies dus mocht gelijk door voor een spoedecho. We zijn gelijk naar het ziekenhuis gegaan waar we ong. 1 uur hebben moeten wachten om vervolgens geholpen te worden door een assistent arts. Echo gemaakt en er was een vruchtje tezien van rond de 5 a 6 weken. Ze zei dat het waarschijnlijk een missed abortion wordt, maar zeker zou dat niet zijn. Om het verhaal kort te maken vonden we dat we niet goed geholpen waren in dit ziekenhuis en dat de uitleg heel raar was.
De dag erop had ik natuurlijk al een echo staan in een ander ziekenhuis waar ik gewoon naartoe ben gegaan. Afspraak van de verloskundige ging niet door, omdat zei ook vond dat al zou het wel goed zijn het nog te vroeg was. Dus wij nog naar het ziekenhuis gegaan en weer een echo gemaakt. Dit keer hadden we een super lieve arts die ons alles had uitgelegd. Ik heb ong. 10 min. aan de echo gelegen. Ze heeft 10 keer in en uitgezoemd en het opgemeten. Alles was toen 1,2 cm dus nog te vroeg om hartactie te zien. Alles kwam natuurlijk wel op hetzelfde neer, maar ze heeft ons heel goed ingelicht en ons ook verteld dat het 2 kanten nog op kon gaan. Dus ja dan loop je weg en kom je thuis en dan komt de onzekerheid. De bloedingen gingen natuurlijk ook nog door, maar dat kon ook van alles zijn zei de arts uit het ziekenhuis.
Daarna amper nog geslapen heel veel stress. Woensdag begonnen de bloedingen heftiger te worden. Ong. zoals bij een menstruatie en dat is de dag dat ik besefte dat dit niet meer goed komt en ja dat komt echt als een klap aan. Het was nu dus een kwestie van afwachten of het zou doorzetten, maar wat een verdriet. We zouden met paasweekend iedereen vertellen dat we in verwachting waren met een echo. Ja stom van ons om vooruit te plannen. Maar dit is mijn eerste keer, ik had geen flauw benul dat ik dit ging meemaken…
Maar goed donderdag, woensdagnacht weinig geslapen. Bloedingen gingen vrolijk verder en ja eind van de middag begonnen die vreselijke, pijnlijke krampen die om de zoveel tijd terugkwamen. En toen was dat beetje hoop dat ik nog had helemaal weg…
Vrijdag weer gebeld met verloskundige had zoveel bloed verloren wilde echt een echo om te zien of alles weg zou zijn. Mocht weer gelijk komen helaas weer in dat rotziekenhuis. Had inmiddels mijn ouders ingelicht en mijn vriend kon met geen mogelijkheid vrijkrijgen dus mijn moeder is meegegaan. Werden nu na 20 min. geholpen. Weer een echo en het vruchtje zat er nog, maar was wel al wat gezakt. Ze zei dat ik me ook op de operatielijst kon zetten voor die week erop om gecurriteerd te worden. Vond ik niet zo’n goed idee, wilde eerst nog even afwachten. Ik kwam thuis toch nu met helemaal geen hoop meer natuurlijk, want het was nu echt 100% zeker dat het mis zou gaan. Stom dat die hoop toch blijft ondankt het vele bloedverlies. En thuis gekomen begonnen die krampen weer, auw auw auw en ja hoor het bloeden werd nog meer. Pijnstillers ingenomen. Toen mijn moeder weg was was ik helemaal alleen en toen kwamen de tranen weer. Een uur later kwam mijn vriend thuis met bloemen en heel veel chocola. Hij is eerder thuis gekomen. Hij is machinist en rijdt ook veel in Duitsland dus hij is heel veel van huis. Maar hij kwam toch thuis en dat had ik toen echt nodig… Ondanks de krampen moest ik toch gaan slapen dus gelukkig viel ik in slaap…
Rond 3:30 uur werd ik wakker, niet door pijn maar met een heel raar gevoel alsof ik het aanvoelde… Toen ik naar de wc ging voelde dat er iets uitkwam en toen ik het uit de wc viste zag ik dus een vruchtje zo groot als een aansteker met al een beetje vorm :shock: :shock: Schrok me rot, ze hadden tegen ons gezegd dat ik een heftige menstruatie zou krijgen niet dat ik zo’n groot vruchtje zou zien. Dus mijn vriend was ook wakker en we hebben het in een potje gedaan en er ik geloof een uur naar staan staren. Van nou dit was het dan… Toch weer proberen te slapen.
Volgende ochtend verloskundige gebeld en zij heeft ons weer doorgestuurd voor een echo en het vruchtje moesten we meenemen. Ja hoor weer naar dat rotziekenhuis… We hebben er precies 1,5 uur zitten wachten :x . Maargoed echo gehad en alles was mooi schoon. Het vruchtje mochten we weer meenemen. We hebben het die avond begraven in onze tuin. Maar het moment dat ik thuis kwam en het tot me doordrong dat het weg was voelde ik me zo leeg, verdrietig en alles kwam eruit. En tuurlijk ik moest me juist opgelucht voelen, want alles was mooi schoon, hoefde niet gecurriteerd te worden, maar toch… Ik wilde het zo graag. Ik weet wel dat ik nooit had verwacht dat dit zo verschrikkelijk heftig zou zijn. Zit dit nu nog steeds met tranen te typen. Ik vind wel dat wij wel de tijd hebben gehad om afscheid te nemen. Mooi afscheid vind ik wel, maar ik vind het moeilijk om de draad weer op te pikken.
Bedankt dat ik mijn verhaal hier kwijt kan. Ik wil nog niet denken aan een volgende zwangerschap. Wil dit nog even de tijd geven. Maar we gaan er wel gelijk weer voor dat wel. Ik weet niet of het verstandig is om op deze site te blijven, want dalijk ben ik er weer veels te veel mee bezig en dan lukt het weer niet.
Toch zou ik het fijn vinden om ervaringen te delen en graag willen weten hoe jullie de draad weer hebben opgepakt. Want op dit moment staat mijn leven even stil. En mensen die het niet meegemaakt hebben doen er verdomd makkelijk over. Van o je bent nog jong en blablabla. Dat kan ik nu even niet aanhoren. Want het was toch een kindje al heeft het hartje nooit geklopt…
Sorrie voor het lange verhaal, maar ik moest het echt even kwijt :oops: . Hoop dat jullie dat kunnen begrijpen
:hug: :-* Sam
hey sam, spijtig dat het bij jou is misgelopen, ik weet hoegraag je het kindje dat in je buik zat wilde houden, heb hetzelfde mee gemaakt, maar was maar 5 weken en 3 dagen, ik schreef ook mee met november mama’s.
zou zeggen kop omhoog :hug: en jullie maken jullie droom nog waar hoor 
Oh hoi Dol Gelukkig ja jij schreef idd ook mee. Jammer he… 
, maar vind het fijn om met mensen te praten die hetzelfde meegemaakt hebben. Maar het gaat met de dag beter idd en we gaan er gewoon weer voor hor. Hoe is het met jou voor de rest?
Hallo Sam,
En welkom om hier je bij toe te voegen om je verhaal te doen. Helaas, want immers hebben we hier zo weinig mogelijk mensen. Maar zeker fijn dat dit zo kan , klets maar van je af daar waar jij vindt dat hetnodig is,. Vragen mag ook altijd.
Dan wil ik jke sterkte wensen met het verdriet van verlies van je zo verwachtte kindje opkomst. Zodra je zwanger bent heb je de hoop al, en denk je vooruit, Niemand die dat niet zo doen, dus je bent daar geen uitzondering in, en je hoeft je erniet om te veronschuldigen.
Ook de duur van zw.sch maakt niet uit zoals dolgelukkig zegt, ik ben maar 5 weken en 3 dgn zwanger geweest, tja das net zo erg als bij 8 weken of bij 13 weken. Je hoopt dat het goed gaat en jhe gaat erniet vanuit dat het mis gaat. Sterker nog je ziet gelijk al voor je hoe je het de wijde wereld verteld en heo of wat je wilt gaan doen…
Ikzelf heb het zelfde meegemaakt, euhm beetje anders,maar ook een missed abortion., Mijn1e zw.sch was een MK bij 8 weken, De 2e een MA ( missed abortion dus) bij 12/13 weken.
Het gevoel is zo om niet naarhuis te schrijven rot.
Lief te lezen hoe je partner het opppikte en naar huis kwam, dat geeft je troost. Ook hij heeft immersdit verlies. Niet lichamelijk, maar geestelijk, en dan ziet hijook jou verdriet hebben. Niet makkelijkelijk voor eenman machteloos toe zien wat jo ocerkomt.
Ik wil je van hier uit even sterkte wensen en beterschap met het herstel. Heel fijn dat er geen curetage nodig is, dat is al heel positef . Jouw lichaam heeft hetzelf geklaard. Knap hoor.
Meis tot typs. Liefs bianca :-*
Hallo Sam,
Vreselijk dat je je hier hebt moeten bijvoegen. Ook al zijn de meiden gezellig hoor! Heel veel sterkte met het verwerken ervan.
Ik hoop dat ik nog wel met jullie mag mee schrijven nu wij een positieve uitslag hebben. Vandaag een afspraak met de gynaecologe voor een gewone controle. Aangezien we medisch geholpen zijn.
Hoi Sam, Zo moeilijk blijft het om steeds weer nieuwe verhalen te lezen van dit grote verdriet. Ja, de informatie in ziekenhuizen is vaak heel slecht, ze beseffen niet wat een impact dit op een vrouw en haar partner heeft wanneer je dit overkomt, je droom in duigen valt op dat moment en inderdaad het gevoel dat je leven even stil staat omdat je je het ze anders had voorgesteld!
Ik ben zelf psychiatrisch verpleegkundige en probeer nu in mijn werk nog meer uitleg te geven aan patient en familie omdat zoveel dingen voor ons routine is maar voor de patient natuurlijk vaak niet.
Voel je vrij om hier van je af te typen, inderdaad herkennen wij het allemaal ook al is elk verhaal weer ietsje anders. Heel veel sterkte samen! Neem de tijd om dit een plekje te geven! Zorg goed voor jezelf.
Liefs
Ineke
Knuffel voor iedereen, ga nu boswandeling maken met mijn vriendin die ik een paar keer per jaar zie!
hallo allemaal. wat het ik een heerlijk weekend achter de rug mijn ouders hadden ons lekker meegenomen een wekeendje weg naar duitsland het heeft ons erg goed gedaan. dit weekend is het bloeden ook gestopt dus wij hebben het gevoel dat we een nieuwe start kunnen gaan maken.
sam het is echt vreselijk. zeker als je zo word behandeld in een ziekenhuis. ik hoop dat je het snel een plekje kan geven. en dan vooruitplannen hadden wij ook gedaan wij hadden het iedereen ook al meteen met 5 weken verteld volgende keer wachten we tot de eerste echo. ergens ben ik blij dat ik het bij de verloskundige te horen heb gekregen gaat toch een stuk menselijker. ze hebben ook nog vaak gebelt hoe het met ons ging ook twee dagen na de curretage dit vond ik wel erg netjes.
kleinewninie GEFELICITEERD!!! hopelijk kun je er snel echt van gaan genieten na een echo!!! volgens mij zou ik echt stressen als ik zwanger bleek te zij nu zeg lijkt me zo’n dubbel gevoel blij maar onzeker.
nou ik ga maar eens douchen.
tip van een vriendin van mij. zodra het bloeden is gestopt elke dag klussen! kijk dat vond ik nog eens een leuke lekkere tip. maar je oet er natuurlijk wel aan toe zijn.
haha lydia,
elke dag klussen :mrgreen: zwaar werk voor de boeg dus.
Sam meis, dikke knuffel van me :hug:!!! hou je sterk meid, meer kan ik niet zeggen. het is iets wat je zelf moet verwerken samen met je man, neem je tijd en rust goed uit!
verder niet zo veel nieuws hier,enkel dat ik ziek ben :?
ik duim verder voor de andere dames hier!!! :thumbup:
Bedankt voor jullie lieve reacties.
Nou gister nog een laatste stukje verloren denk ik, want het bloedverlies wordt vandaag echt minder. Gelukkig maar, want dan kan je echt verder denk ik. Ben alleen heel erg moe dus doe het lekker rustig aan. Helaas ben ik weer begonnen met roken (heb de afgelopen periode dat ik zo goed als gestopt was, weer helemaal ingehaald). Maar geef niet op, vanaf morgen niet meer roken in huis en weer heel erg minderen. Morgen ook weer naar de sportschool en hun weten het ook ivm met trainingsprogramma dus daar moet ik het ook nog even melden… En dan gaan we er weer met volle moed tegenaan!
dat is de goeie instelling sam. maar vergeet niet dat het tijd kost om het een plekje te geven en die tijd moeten jullie ook wel nemen. en het is wel waar je kan het pas gaan verwerke als alles weg is zo heb ik het ook ervaren.
Fijn dat je fijn weekend hebt gehad lydia! Doet mij ook altijd erg goed, even iets leuks doen.
Wij zijn met mijn ouders uit eten geweest was ook erg gezellig! vanochtend met een oud-klasgenoot gewandeld, dit proberen we nu 1x per maand te doen. Gezellig bijkletsen en bewegen! Ze had gedroomd dat wanneer ik zwanger zou raken onze vriendschap voorbij zou zijn omdat we het momenteel veel hebben over niet zwanger kunnen worden (zij heeft nooit kinderen kunnen krijgen). Heb haar meteen gerustgesteld dat dit niet zal gaan gebeuren!
Nou, moet naar het werk, de vrije dagen zijn voorbij!
Fijne dag nog meiden en inderdaad sam, neem de tijd. Je weet voor jezelf wanneer de tijd weer daar is, houd er wel rekening mee dat de pijn soms hevig terug kan komen wanneer je het niet verwacht. Het is helaas geen proces dat je doormoet en dat het dan voorbij is. Tenminste dat ervaar ik niet zo. Je geeft het een plekje maar het komt vaak even weer naar de oppervlakte. Maar hou het positieve gevoel vast! We blijven ervoor gaan.