@fiep klophout wrote:
@faizaa wrote:Vraag me trouwens ook af hoe je zoiets dan later aan je kind moet uitleggen… of nu al iets van moet uitleggen?
Mijn kinderen hebben beiden buitenlandse voornamen en achternaam… Ik weet nu al dat ze op basis van de naam afgerekend worden… :think:
Ja, wat een klote gedachte is dat he… mijn moeder zei: laat ze maar, ze zijn gewoon dom, en kortzichtig, en bang voor het onbekende (dat heeft ze allemaal gezegd toen we naast hun tafeltje stonden, dat was onze zeer bescheiden wraak). En tuurlijk is dat allemaal waar, maar mijn kinderen, en die van fai en van sooki en van weet ik veel wie, die hebben daar later allicht wel gewoon écht last van. En dan is het leuk te zeggen dat die mensen kortzichtig zijn en zo, maar als jouw zoon puur door zijn voor- en achternaam niet eens op gesprek mag komen straks voor een baan, dan koop je weinig voor de stempel ‘kortzichtig’.
Tot hier heb ik het topic gelezen, nog niet verder.
Maar ik ben zelf ook zo’n halfbloedkind met blanke moeder. Moet eerlijk zeggen dat ik zelf vind dat ik er weinig last van gehad heb. Maar dat is misschien omdat ik bij mijn blanke moeder ben opgegroeid, in een blanke familie en op blanke scholen heb gezeten. Wie zalt het zeggen :think:
Vroeger als kind werd me soms gevraagd of ik geadopteerd was, niet dus.
In mijn volwassen jaren heb ik er meer ‘last’ van gehad. Positieve discriminatie is daar een voorbeeld van. Een aanbod van een HBO instelling om meer examentijd, omdat ik ‘allochtoon’ ben. Mijn broertje is bij de politie en mocht kiezen of hij als allochtoon of autochtoon erbij wilde, voor allochtonen zijn de eisen minder zwaar (belachelijk). En ik heb een keer een baan geweigerd die speciaal voor allochtonen was, het uitzendbureau was zwaar beledigd.
Mensen zijn verbaasd als ze me zien en me alleen van de telefoon kennen. Ik praat ‘normaal’ en ben bruin, huhhh. ‘goh ik had niet verwacht dat je donker was’, ‘wat is je meisjesnaam?’, en met bijv kraambureau en kdv ed vragen ze naar de cultuur hier in huis, gewoon Nederlands. ‘Oh dus we krijgen een donker kindje?’ (mijn dochter is een kwartje), uuh nee, ze is blank en heeft blauwe ogen. En soms hoor ik dat ze aan de hand van mijn achternaam een andere voorstelling van me hadden gemaakt, maar ik ben gewoon normaal nederlands, spreek geen talen die ik niet op school heb geleerd, heb een HBO en WO opleiding, werk gewoon, ben opgegroeid met aardappelen, groente en vlees etc etc. Men zit zo vol vooroordelen. Maar eerlijk is eerlijk, in de praktijk is men meer positief verrast dan negatief. Ze komen snel tot de conclusie dat ik een ‘witte vrouw’ in een donker jasje ben en dat het enkel kleur is. Maar daarom verdien ik toch niet meer respect dan iemand anders?
Waar ik wel rekening mee hou is bijv met solliciteren, ik zet bijv altijd mijn geboorteplaats en nationaliteit op mijn CV (in NL en NLs). Clara de Vries hoeft dat niet te doen, maar sommige mensen/bedrijven zien door de naam opeens de rest niet meer vrees ik.
Ons kind hebben we ook heel bewust de achternaam van haar vader gegeven. Al blijft ze haar hele leven een stempel ‘3e generatie’ allochtoon houden.
Ik heb een keer met oversteken een opmerking gehad over profiterende allochtonen en blablabla. Toen heb ik gevraagd aan die man wat zijn hoogst genoten opleiding was en dat ik daarmee zijn opmerking vast wel kon plaatsen :mrgreen:
Mijn oma vertelde me eens dat ze vroeger met mijn broertje liep en dat ze opmerkingen kreeg van oooh wat een schattig mannetje. Ze zei toen vaak ‘dat zeg je nu, over 20 jaar is het een vuile buitenlander’. Mijn broertje heeft als jongen meer last van zijn kleur en naam, deels door zijn werk… Maar hij deinst er niet voor terug om mensen die hem uitschelden voor ‘Aap’ bijv (tijdens het schrijven van een boete) mee te nemen naar het bureau
Naja, beetje warrig verhaal mss :oops:
Maar bereid je maar voor dat N. hier vaker mee te maken gaat krijgen.
Wat leg je ze uit, tja…mijn basisschool leraar heeft eens een spelletje met de klas gedaan. Alle kindjes in een groep en dan op basis van kenmerken kinderen gescheiden, blonde kinderen apart van bruin haar etc etc, tot uiteindelijk iedereen apart stond. Elk kind is uniek en mooi in zijn soort. Met al zijn of haar specifieke kenmerken. Dat is me altijd bijgebleven. Verschillen maken dat je iets kunt benoemen.
En verder dat hij zich altijd open moet stellen voor andere mensen, don’t judge the book by its cover. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.
En eerlijk zijn, het leven is soms hard, dat hoort erbij, dat mag hij best weten vind ik. Als hij zich maar stevig genoeg in zijn schoenen voelt staan als wie hij is en zelfrespect heeft.