Chantal!!, hoe is het nu met je meid? En ook Buikje natuurlijk! Hoe is het met jou meissie?
Hier gaat het redelijk. Zolang ik de kalmeringstabletten blijf slikken gaat het goed, ben ik minder agressief en heb ik iets meer zin om dingen te doen. Ik heb vrijdag voor het eerst sinds 2 maanden een hele goede vriendin gebeld. Had gewoonweg geen zin meer in sociale contacten. Maar volgende week woensdag ga ik weer gezellig eventjes op visite met Lana. Gelukkig begreep mijn vriendin het wel waarom ik niet belde. Ze weet niet alles, maar genoeg om te accepteren dat ik wat minder behoefte heb aan contact. Ze is echt een schat!
Verder nog af en toe last van ups en downs. Maar veel minder dan eerst. A.s. donderdag moet ik naar de Bavo voor een gesprek en de uitslag van het rapport van het onderzoek. Ben benieuwd.
Groetjes
Debbie
Ben benieuwd Debbie wat de uitslag zegt. Fijn dat het toch een klein beetje beter gaat :-*
Hier gaat het met ups en downs eigenlijk blijft het hetzelfde eigenlijk maar heb nu toch een verwijzing naar een psycholoog of ggz weet nog niet waar ik heen ga?
Hallo,
HIer is het een preiode (nu nog eigenlijk) veel minder goed. Ik voelde me niet geholpen bij de psych waar ik ging, ze schreef veel te veel medicatie voor.
Ben nu van psych verandert (ben nog maar 1 x op gesprek geweest) maar die pakt het precies heel anders aan. Wel sprak hij erover dat er waarschijnlijk een opname moet komen :?
Heb nog veel veel huilbuien om niets of om een futiliteit.
Buikje fijn dat je een andere psych hebt voor mijn gevoel kreeg je ook veel te veel medicijnen.
Heftig he dat je hoort dat je misschien opgenomen moet worden ik ken ook een verhaal van iemand die opgenomen is geweest maar ze heeft er veel baat bij gehad. Het is gewoon een rot ziekte pnd maar met alle hulp die je kan krijgen kom je er wel boven op het moet gewoon.
Ik hoop ook dat bij jou het zonnetje weer gaat schijnen net als bij Debbie
:-* :hug:
Heftig hoor Buikje, maar als het eventueel zou werken, tja een moeilijke beslissing hoor. Heel veel sterkte met die beslissing. Wel heel knap van je dat je van psych bent veranderd :thumbup: :hug:
Chantal, tja de keuze tussen een psycholoog of de ggz. Ik zou het eerlijk gezegd niet weten. Ik heb zelf gekozen voor de Bavo, althans, ik ben daar naar toe verwezen door de ha.
En echt veel beter gaat het niet hier. Beetje verkeerd uitgelegd. Uhmm, ik zit sowieso niet op de juiste medicatie. Dit is alleen om te voorkomen dat ik helemaal over de rooie raak als ik ruzie krijg met Don. Als ik ook maar 1x een tablet vergeet dan is het meteen raak.
Verder is er wel 1 lichtpuntje, en dat is dat ik eigenlijk 's ochtends niet weg wil naar het werk omdat ik bij Lana wil zijn. Maar als ik dan 's middags thuis kom kan ik weinig van haar hebben. Probeer wel lief en aardig te zijn en ook fysiek contact te hebben met haar, maar weet gewoon af en toe niet eens hoe ik dat moet doen.
Verder merk ik wel dat ik 's avonds meer met haar wil knuffelen en kroelen dan overdag :eh:
Ik heb de uitslag van het psychologisch onderzoek. Ik heb geen pnd/ppd :dance:
Het probleem zit hem in het feit dat ik nog steeds heel erg boos ben over wat er de afgelopen periode is gebeurd (met hub enzo).
Ik ben een gevoelspersoon en als ik iets voel dan uit zich dit lichamelijk. Normaal gesproken kan ik daar goed mee overweg, ook als ik onder spanning sta. Dan kan ik nog steeds relativeren en bepaalde gevoelens afsluiten.
Doordat ik de laatste tijd zo onder hevige stress en spanning heb gestaan door alle problemen thuis heeft mijn woede mijn lichaam overgenomen. Dit houdt in dat ik zoveel woede voel in mijn benen, armen, handen, buik, noem maar op. Deze woede kan niet ik niet meer relativeren omdat het teveel is. Hierdoor kan ik mijn woede niet anders kwijt dan door te slaan, schoppen, schelden enz. Hierdoor kan ik dus ook geen andere gevoelens hebben omdat de woede mij helemaal heeft overgenomen.
Door de kalmeringstabletten wordt de nerveuziteit gedemd en kan ik dus wel andere gevoelens toelaten. Doordat ik een extrovert mens ben, wil ik graag onder andere mensen zijn, het liefst zo druk mogelijk, daar voel ik mij het beste bij. Maar omdat ik gevoelens van andere mensen ook voel en ik dit er niet bij kan hebben, sluit ik me op dit moment het liefst af. Ik ben dus nu doorgeslagen naar de andere kant. Ik zit nu het liefst ook de hele dag binnen, zodat ik geen andere gevoelens hoef te voelen. Dit was ook te zien in de grafiek die zij had opgemaakt nav het onderzoek.
Door de woede in mij ben ik ook heel wantrouwend en extra alert op wat mensen zeggen en doen. Als mensen iets zeggen en ze zeggen 5 min wat later of ze handelen precies het tegenovergestelde van wat ze zeggen, dan vertrouw ik ze al niet meer.
Bijvoorbeeld, op mijn werkhad ik een vergadering. Er was 1 punt waarin gezegd werd dat het misschien beter was voor de contacten onderling (we zijn sinds vorig jaar verhuisd naar een andere etage) dat de deur van de afdeling wat vaker open zou staan zodat men weer meer contact met elkaar zou krijgen.
2 Punten later wordt er gezegd, is het misschien niet verstandig als er een algemene agenda wordt opgesteld waarin men kan zien waar iemand is als diegene vrij is of ziek is, zodat men niet iedere keer hoeft te vragen bij een ander waar die persoon is.
Ik heb gelijk gezegd, maar als je een algemene agenda opsteld dan zullen de contacten onderling stukken minder worden.
Het is een klein voorbeeldje maar hier zit dus het probleem. Ik ben zo gefocusd op wat men zegt en als ze dan in het tegenovergestelde handelen dan vertrouw ik ze niet meer. Ik ben dus heel erg alert op mensen geworden in wat ze zeggen en hoe ze handelen en pas als ze handelen naar wat ze zeggen dan pas vertrouw ik mensen.
Wat er verder uit het onderzoek is gebleken, is dat ik het in me heb om een andere weg te kiezen om mijn woede te uiten zonder boos te worden. dit is door middel van plaatjes aangetoond. Ik zag in de plaatjes heel erg 2 kanten. Daar heb ik ook uit kunnen kiezen welke kant ik op zou willen gaan.
Ik handel zo erg naar mijn gevoel en lichaam en op dit moment mag en kan dat gewoon niet omdat ik vol woede zit.
Gelukkig word ik per direct bovenaan de wachtlijst gezet voor een behandeling. Deze behandeling zal gaan over hoe ik het beste mijn woede kan afreageren dan alleen de manier die ik nu doe. Ik moet dus mijn woede op een bepaald niveau zien te krijgen zodanig dat ik op het punt ben beland dat ik kan relativeren en kan kiezen.
Zodra een behandelaar tijd heeft ben ik de eerste die in aanmerking kom voor die plek.
Al met al een positieve uitslag vind ikzelf. Op dit moment moet ik het nog doen met de medicatie zodat de woede me niet weer overneemt. Pas als de behandeling gestart is wordt het waarschijnlijk langzaam afgebouwd.
Een heel verhaal is het nu geworden, maar ik zie het toch nog steeds positef in :mrgreen:
Fijn Debbie dat er wat uit is gekomen. Gelukkig geen pnd/ppd met hulp komt het allemaal goed meid. Ben blij dat je het positief inziet wat dat is heel belangrijk wat goed dat je boven aan de lijst staat dan kan je gelijk geholpen worden.
:-* voor jou
:hug: en :-* voor jullie meiden.
HE Deb, da’s zeker een heel verhaal zeg. Ik zie het ook wel positief in. Je zult wel door heel wat gevoelens moeten graven in zo’n therapie denk ik. Ik weet van mezelf dat het eerst vaak moeilijker lijkt, maar dat je er heel veel van zult leren voor de rest van je leven. Wat goed zeg. :-* Klasse dat je deze stap gezet had en nu verder kunt. Hoe gaat het thuis nu??
Zolang ik de medicatie inneem (op tijd en ook daadwerkelijk inneem :doh: ) dan gaat het prima. Door de medicatie wordt mijn woede onderdrukt dus dan gaat het prima, maar onderdrukken is natuurlijk niet de juiste weg.
En wat betreft het moeilijk worden. Dat geloof ik zeker. Ik denk ook dat het eerst veel slechter zal gaan voordat het weer beter wordt. Maar ach, ik blijf het er maar op gooien dat het ooit wel weer goed komt. En dan hoop ik echt dit soort dingen niet meer mee te maken.
:thumbup: knap hoor :thumbup:
Debbie :-* je bent een kanjer meid met jou spirit komt het goed heb er alle vertrouwen in er zullen vast eerst nog dalen komen maar je komt weer aan de top hoor.
Dikke knuf van mij
Leuk trouwens dat je op Kaylee haar verjaardag komt ik ben er ook heb je al zolang niet gezien 
Ok het is onmogelijk om alle berichten hier te lezen maar als ik mee ben dan gaat het over pre- en postnatale depressies…
Maar ik wil toch even iets kwijt hierover… Het is niet omdat je kinderen hebt en depressief bent, dat het een postnatale is. Het kan ook gewoon depressie zijn… En dan moet de oorzaak heel ergens anders gezocht worden en dus de oplossing ook… Ik heb ook n kind, ben wel depri maar is niet per se postnataal omdat ik n kind heb. Snappen jullie wat ik wil zeggen?
Grtz
Ja hoor, snap het wel Bij was het heel duidelijk wel postnataal, en ook weer niet want het was er prenataal ook al. Was iig niet gewone depressie
Bij mij was het ook heel duidelijk blijkbaar :think: was ik tervoren al “ziek”. wat zich nu heeft gevormd tot een zware depressie met alle nest en miserie die er bij horen.
hier gaat het weer minder, ben verandert van dokter omdat ik geen schot in de zaak voelde. Nu wordt mijn medicatie weer aangepast, :? wat ook niet zo fijn is want je voelt eerst alle nevenwerkingen en dan voel je het pas werken.
hoe is het met jullie?
@Buikje wrote:
Bij mij was het ook heel duidelijk blijkbaar :think: was ik tervoren al “ziek”. wat zich nu heeft gevormd tot een zware depressie met alle nest en miserie die er bij horen.
Bedoel je voor de geboorte of voor de zwangerschap?
Ik bedoel ook niet dat niemand dit heeft he, maar misschien dat sommigen onder jullie de oorzaak ergens anders moeten zoeken. Bij mij ligt de oorzaak namelijk niet bij de kleine of zo,maar bij de relatie.
Grtz
bij mij is door de huisarts en nu ook bij de psych vast gesteld dat het pnd is.
Hier gaat het met ups en downs heb momenten dat ik vrolijk ben en dan weer depri het wisseld heel erg. Krijg soms geen hoogte van mezelf voel me echt niet prettig en gelukkig gaat nu even wat minder de laatse week maar ja dipjes heb je erbij.
ik ga mijn meisje van bed afhalen hopelijk is ze nu vrolijk ze was zo vervelend vanmiddag kon haar niet meer verdragen dus heb haar maar op bed gelegt om weer rustig te worden.
@chantal!! wrote:
ik ga mijn meisje van bed afhalen hopelijk is ze nu vrolijk ze was zo vervelend vanmiddag kon haar niet meer verdragen dus heb haar maar op bed gelegt om weer rustig te worden.
Begrijp ik t goed als ik hieruit concludeer dat jij je dochter straft omdat jij het ni meer aankan?
Grtz
nou straf is een groot woord he.
Maar als ik haar niet kan verdagen dan haal ik van alles in mijn hoofd en word dan boos op haar en om haar te beschermen tegen mijn woede aanval leg ik haar op bedje ik wil niet dat er dingen gebeuren waar ik later spijt van krijg als ik even de rust weer vind dan gaat het na een tijdje weer beter.
@Pinkie15 wrote:
@chantal!! wrote:
ik ga mijn meisje van bed afhalen hopelijk is ze nu vrolijk ze was zo vervelend vanmiddag kon haar niet meer verdragen dus heb haar maar op bed gelegt om weer rustig te worden.
Begrijp ik t goed als ik hieruit concludeer dat jij je dochter straft omdat jij het ni meer aankan?
Grtz
Oefff… ik zit me hier vreselijk in te houden!
Ik zie dit absoluut niet als straf! Maar dit komt waarschijnlijk omdat ik wel een beetje weet hoe Chantal zich voelt.
Als je geen pnd/ppd of iets wat daar op lijkt dan kan je onmogelijk begrijpen dat dit geen straf is maar dat je het meer doet uit veiligheid voor jou en je kindje!