Zijn er nog mama’s die een postnatale dip hebben of gehad hebben??
Hoe moeilijk is het terug om er terug bovenop te geraken, of om het leven positiever te ervaren?
Heb al meerdere malen ervaren dat dit een echt groot taboe is bij mensen en dat er zo goed als nooit over gepraat wordt, ik schaam me der ook wel wat voor in een serieuze diepe dip zitten met zo een wolk van een baby.
Ik heb gelukkig geen dip of depressie gehad, dus kan je daar niet mee helpen.
Maar schamen? Stop daar eens onmiddelijk mee :naughty: Ben je nou helemaal betoeterd! Je hele leven staat op z’n kop, en dat is gewoon echt niet makkelijk. En jij behoort helaas tot de groep waarbij dit (veel) verder gaat dan even niet lekker in je vel zitten. Maar schamen daarvoor, Niet doen hoor!
Heb je wel hulp? Kan je huisarts van enige betekenis voor je zijn? Blijf niet aanmodderen hoor, daar schiet je helemaal niks mee op.
Veel sterkte :-*
buikje, zal je een pbtje sturen 
Blijkbaar zijn er toch niet zo heel veel, :-(. komt het dan zo weinig voor of …
Je moet mensen wel een beetje de kans geven te reageren.
Bij dit soort onderwerpen is het voor mezelf heel belangrijk op een rijtje te hebben hoe ik wil reageren…
Heb zelf ook een flinke dip gehad, zo flink dat ik medicijnen heb geslikt. Gelukkig ben ik er weer uitgekomen door veel geduld van m’n omgeving en van mezelf. Achteraf bleek ook dat m’n schildklier niet meer werkte, dit kan ook depressieve gevoelens tot gevolg hebben. Ben na ongeveer een half jaar gaan afbouwen met de medicijnen en ik moet zeggen dat het heel goed gaat nu. In het begin was ik heel bang dat ik terug zou vallen als ik me een keer niet goed voelde, maar dat hoort bij het leven.
Het is niet allemaal leuk en die roze wolk… ach voor sommige is hij er echt, maar voor de meeste valt het niet mee hoor. Je leven staat op z’n kop en daar moet je mee om leren gaan, jezelf aanpassen heeft tijd nodig. Dus geef jezelf die tijd en schaam je nergens voor.
Het is juist heel dapper om toe te geven dat je het niet meer weet en allemaal niet zo leuk vind. Je omgeving kan je niet helpen als je niets zegt en je kan jezelf ook niet helpen als je het niet toegeeft.
Zoek hulp, praat erover (maakt niet uit met wie) en heb vertrouwen (hoe moeilijk dat soms ook is) Het gaat echt over.
Sterkte en :-*
Nanda
Hoi,
Hier ook iemand met een aardige dip. Ik heb accupunctuur gedaan in plaats van medicijnen om weer in evenwicht te komen.
Maar af en toe borrelt echt alles weer omhoog hoor. Zeker nu iedereen het wel tijd vind worden voor een tweede! En daar ook openlijk over begint. Nou, ik ben nu druk aan het sparen voor een werkster rond die tijd want op mijn familie hoef ik toch niet te rekenen. Als ik daar alleen al aan denk springen me de tranen in de ogen.
Gelukkig heb ik een paar goede vriendinnen nu dus de volgende keer moet het beter gaan maar ik ben echt bang.
Groetjes ro
Ja hoor, heb ik ook gehad. Begon eigenlijk al een paar weken voor de geboorte. Ik kreeg ineens heel erge paniekaanvallen en sliep helemaal niet meer. Kon op een gegeven moment alleen nog maar huilen en wandelen. Werd al panisch als ik weer binnenkwam. Maar ja, hoogzwanger in december…Je kunt toch niet de hele dag buiten doorbrengen. Na de bevalling dacht ik ervan af te zijn, maar na een aantal dagen kwam de paniek terug. En huilen huilen huilen. De HA zag gelijk dat dit geen kraamtranen waren en gaf me kalmerende pillen. Moest toen wel kolven en bv weggooien. Vond ik ook heel erg. En kreeg slaappillen want slapen lukte al weken niet meer.
Na een aantal dagen kwam ze terug in de hoop dat het beter ging. God wat heb ik daar ook op gehoopt maar het gebeurde niet. Kon alleen maar huilen.
Ze heeft me toen doorgestuurd naar GGZ. Daar zaten we…een baby van een week oud, mijn vriend en ik. We hadden moeten stralen van geluk, ztaen we daar 
Vreselijk vond ik het. Maar ook daar alleen maar huilen.
Die man heeft me direct aan de medicijnen gezet en vanaf dat moment ging het vrij snel beter.
Mijn vriend heeft 2 weken zorgverlof gehad, daarna kreeg ik nog thuishulp en die mensen van GGZ kwamen in het begin een paar keer thuis.
Kortom…ik ben heel goed opgevangen en kon er door alle hulp, maar vooral de medicijnen redelijk snel uitkrabbelen.
Ben nu een maand al helemaal van de pillen af en ik voel me prima.
Nog vind ik raar wat me overkomen is. Maar schaam me er echt niet voor. Jeetje wat heb ik veel mensen gesproken die ook zoiets hebben gehad. En door gauw hulp te krijgen hoef je er ook niet heel lang mee te lopen, er is echt van alles mogelijk.
We willen proberen tegen het einde van het jaar voor een tweede te gaan en tja…beetje bang ben ik natuurlijk wel want ik denk wel dat de hormonen een hele grote invloed hierop gehad hebben, maar goed, ik weet nu ook dat hulp nabij is.
Ik wens je veel sterkte, weet niet hoe erg het bij jou nu nog is, maar zorg ervoor dat je er iets mee doet. Praten, pillen weet ik het, maakt niet uit, maar verstop je niet thuis in de hoop dat het vanzelf weer over gaat. Het is voor je kind belangrijk dat het met jou goed gaat. En voor jezelf natuurlijk ook.
Dat zeg ik omdat ik het heel erg vond de bv op te moeten geven, maar had gelukkig nog wel door dat ik hem dan wel de beste voeding kon geven, maar dat ie niks had aan een wrak van een moeder.
suc6
jacq34: het gaat helemaal neit goed meer, Noa verzorgen is zo goed als het enigste waar ik me echt verplicht in voel en dan ook doe.
maar voor de rest opstaan, eten,aankleden… alles is me teveel, slapen doe ik ook nietmeer heb altijd de vreselijkste nachtmerries dat ik noa ga verliezen.
en om heel eerlijk te zijn word het alleen mmaar erger, ik ga wel 1x in de week naar een psycholoog maar eigenlijk zie ik het nut er niet van in. Ik zit soms zelf met gekke domme dingen in mijn hoofd, maar dan denk ik ook weer aan een kant, seg meid als je dat gaat doen en je kleintje dan moet die opgroeien zonder mama.
Pff ik weet het niet meer, is er echt een einde aan die tunnel, of is ie eindeloos??
Buikje, heb je een pb-tje gestuurd.
groeten
muts
Buikje wat ellendig. Goed dat je erover praat, want juist door het gevoel dat het taboe is wordt het alleen maar erger.
Ik heb ook een behoorlijke dip gehad. Als ik nu terugdenk aan die eerste tijd weet ik nog steeds niet of het normaal was of niet. Ik heb echt huilend over straat gelopen. In plaats van dolblij te zijn met dat prachtige kindje dat ik had, had ik juist het gevoel met lege handen naar de puinhopen van mijn leven te staan kijken. Het was een zware tijd. Ik heb ook goede herinneringen, aan hoe lief en mooi ze was. Maar dat zijn losse momenten. Heel helder zijn mijn herinneringen aan die tijd ook niet, maar ik was helemaal van slag. Was ook bang om met Lara alleen thuis te zijn, dan liep ik de halve dag te huilen. Ik had geen idee wat ik met haar aan moest, voelde me alles behalve competent. Ik deed wel alles wat ik dan dacht dat ze nodig had, ook kolven enzo. Maar ik voelde me helemaal geen moeder.
Bij een tweede zou ik heel erg opzien tegen de babytijd, omdat ik me dus echt ellendig heb gevoeld. Ik ben er nog niet helemaal uit, heb het er ook nooit met iemand over gehad. Dus of het nu de normale ‘zwarte wolk’ was, of dat er toch meer aan de hand was, weet ik niet.
Het ging wel over. Vanaf een maand of 6 ging het echt beter. Het gekke is alleen dat als Lara even weg is geweest (1 keer per maand gaat ze logeren), ik weer een dip heb als ze terugkomt. Het verliefde gevoel moet weer terugkomen en ik voel me heel somber. Van de week heb ik echt lopen denken: “ik stap in de auto en rij gewoon weg; ze zijn beter af zonder mij”. Dus ik kan niet zeggen dat ik me weer 100% voel, maar het gaat goed genoeg. Ik begin mijn leven weer leuk te vinden.
buikje,
Ik wil je veel moed en sterkte wensen. Ik heb geen postnatale depr. gehad, maar ooit wel in een hele erg depressie gezeten.
Ik herken heel goed wat je schrijft over “dat alles je te veel is” en dat je bang bent je kindje te verliezen. (ik had toen mijn drie dochters, Michaël was er nog niet). Ik ben toen ook naar psycholoog geweest en op termijn heeft het me geholpen, maar dat vraagt tijd.
Ik kan je twee adviezen geven:
- zet aub uit je hoofdje dat je je moet schamen. Dat is niet nodig !!! Jij hebt dit niet gewild.
- praat over je gevoelens, je angsten, je onzekerheden en alles wat je bezighoudt. Niet alleen tegen psycho, maar ook tegen je partner, vriendin,…
Blijf praten ! dat is de enige manier om er weer bovenop te geraken.
Krop je emoties niet op en ween als je er behoefte aan hebt.
Probeer in de natuur te vertoeven (al dan niet samen met Noa).
Kijk naar kleine dingen, waar je normaal niet echt oog zou voor hebben en probeer te genieten van het kleinste lichtje.
Och meisje, ik heb echt met je te doen en stuur je een virtuele,
dikke hart-elijke knuffel toe.
Ik duim dat het snel beter met je mag gaan.
en ja, er IS licht aan het einde van een donkere tunnel. Misschien moeilijk te geloven nu, maar het IS zo.
liefs
xxx
Gerda
Lieve Buikje, ben pas terug van vakantie. Gaat niet zo goed dus. Wat vervelend. Bij mij waren ze er heel alert op of ik me ook gekke dingen in mn hoofd haalde. Dat was niet zo gelukkig. Maar dat was voor hen blijkbaar wel echt een teken. Heb je het met de psych wel eens over medicatie gehad? Ik had daar nooit iets mee maar het heeft me zo enorm geholpen. Ik stortte naar beneden voor mn gevoel er was geen houden meer aan en door die pillen stopte dat en wel heel snel ook. Geluksgevoel heeft nog een tijd geduurd hoor, maar dat naar beneden dat zware gat instorten hield op. Blijf ook hier aub schrijven, dat helpt je vast ook.
Kon niet goed opmaken of je ook een partner hebt, zo ja helpt die je ook hiermee? Ik vind het heel naar voor je en zou graag iets voor je willen doen. Hou ons aub op de hoogte .
Wij hebben op tijd aan de bel getrokken en ik kan niet anders zeggen dan dat ik echt super ben opgevangen, dat kan dus wel.
Zet m op he :-* :-*
Lena, ik heb met tranen in mijn ogen gezeten toen ik dit stukje van je las. Wat is dit herkenbaar voor mij.
Ik heb ook een behoorlijke dip gehad. Als ik nu terugdenk aan die eerste tijd weet ik nog steeds niet of het normaal was of niet. Ik heb echt huilend over straat gelopen. In plaats van dolblij te zijn met dat prachtige kindje dat ik had, had ik juist het gevoel met lege handen naar de puinhopen van mijn leven te staan kijken. Het was een zware tijd. Ik heb ook goede herinneringen, aan hoe lief en mooi ze was. Maar dat zijn losse momenten. Heel helder zijn mijn herinneringen aan die tijd ook niet, maar ik was helemaal van slag. Was ook bang om met Lara alleen thuis te zijn, dan liep ik de halve dag te huilen. Ik had geen idee wat ik met haar aan moest, voelde me alles behalve competent. Ik deed wel alles wat ik dan dacht dat ze nodig had, ook kolven enzo. Maar ik voelde me helemaal geen moeder.
Je beschrijft precies zoals ik me voel, behalve het feit dat ik niet bang ben om met Lana alleen te zijn. Maar de rest, zoals ik voel me geen moeder, weet niet wat ik met Lana aan moet, en ja, ze is lief, mooi en leuk, maar wat moet ik daar mee? Ook mijn leven is op dit moment een puinhoop. Alles gaat mis, en ja, dat komt ook door mij, maar ik voel me echt niet gelukkig meer. Mijn partner stoot me erg af nu, juist omdat ik me zo voel en daar kan hij niet mee omgaan, ik daarintegen wil hem zo dicht mogelijk bij me hebben omdat ik bang ben, maar dat begrijpt hij niet.
Dinsdag ga ik naar een psycholoog, maar weet niet of dat helpt.
Het enige wat ik wil is gelukkig zijn, maar ik kan het niet :cry: :cry:
Hee debbie, wat rot dat je je zo voelt. Ik kan me nog herinneren dat je een keer schreef dat je niet verwacht had dat je je zo vaak verdrietig zou voelen als je eenmaal moeder was. Dat herkende ik toen ook, dus we lijken toch wel veel op elkaar in sommige dingen… Ik had alleen gehoopt dat je inmiddels je draai wat meer gevonden zou hebben.
Ik had ook het gevoel dat niks in mijn leven meer goed zat en dat het mijn schuld was (ik had immers ook dat kind gewild). Een slechte moeder, slechte echtgenote, slechte vriendin, slechte werknemer… en allemaal mijn schuld, omdat ik het niet kan.
En wat kun je daar tegenin brengen, behalve een gestameld “dat is helemaal niet zo…”
Met mijn man had ik een beetje het tegenovergestelde van wat jij beschrijft. Hij wilde juist steeds dicht bij mij zijn en ik kon daar niet mee omgaan. Ik vond het een extra druk. Ik moest al zoveel doen en dan moest ik ook nog eens hem tevreden houden. Ik praatte ook nooit met hem over hoe ik me voelde, want ik wilde hem er niet mee belasten. Dan werd hij namelijk vreselijk verdrietig en zat ik hem weer te troosten dat het allemaal wel meeviel… Het is hoe dan ook een enorme druk op je relatie, terwijl je juist nu iemand nodig hebt waar je onvoorwaardelijk op kunt steunen en bij wie je kunt wegkruipen soms. Ik denk dat het heel goed is als je met een psycholoog gaat praten.
Je ziet: in schrijf in de verleden tijd over mijzelf. Het gaat nu namelijk weer een stuk beter. Maar ik zit wel nog in mijn maag met hoe het toen was en ik heb ook nog regelmatig een echte dip en dan komt alles weer helemaal terug. Van de week ben ik zelfs van huis weggelopen… helemaal een scene op straat omdat mijn man voor de auto ging staan en me niet wilde laten gaan :oops: . Uiteindelijk heb ik hem gebeld vanaf een parkeerplaats en hij moest zo huilen en ik kon ook nergens heen, dus toen ben ik maar weer naar huis gegaan. Toen hebben we het er eindelijk eens over gehad en dat hielp wel.
Debbie, ik hoop heel erg dat het jou ook zo zal opluchten met die psycholoog te praten. En kom vooral ook hier je hart luchten, loop er niet alleen mee rond. Ik weet niet of je een PND hebt, of dat er iets anders aan de hand is. Maar als je een PND hebt, dan is het misschien een hart onder je riem te weten dat die goed te behandelen zijn als je hulp zoekt.
veel liefs & sterkte :-* :-* :-*
lena.
Sorry wilde nog iets meer typen, maar Lana moest eten.
Weet je, al weken eet ik slecht, zeker de laatste dagen zeg maar gerust niets. Drinken doe ik echt alleen maar als het nodig is en het doet me helemaal niets. Weet niet eens meer wanneer ik honger heb en wanneer niet.
De enige momenten dat ik een beetje blij ben is als Lana iets nieuws kan. En de afgelopen halve week waren dat veel nieuwe dingen, die ze eigenlijk nog niet eens hoort te doen. Dan denk ik weer bij mezelf, komt dat door mij, wil zij zich zo graag bewijzen, voelt ze dat dan?
In huis is niets anders dan ruzie omdat ik echt nu op mijn tenen loop. Bij het minste of geringste idiote gebeurtenis ben ik al woedend en ik kan er niets tegen doen.
Ik was voor de zwangerschap altijd vrolijk en gezellig en wist altijd precies wat ik tegen mensen moest zeggen om ze weer op te vrolijken, maar nu, ik weet niet eens waar ik het over moet hebben.
Ik voel me ook zo schuldig tegenover Lana, ik houd wel van haar, maar kan het niet laten blijken. Op mijn werk denk ik, als ik thuis kom ga ik met haar knuffelen en spelen, zodra ik thuis ben speel en knuffel ik 2 minuten met haar en dan ben ik het al weer zat.
Ik stop er maar even mee, tranen beginnen weer te komen.
Ach wat verdrietig om dit allemaal te lezen, het is zo oneerlijk wat hormonen allemaal met je kunnen doen. Als je een kindje krijgt, dan is het de bedoeling dat je daar blij mee kan zijn en er van kan genieten dat dit nieuwe leven er is en bij je hoort. En daarvoor in de plaats gebeurd het tegenovergestelde. Verdriet, niet weten wat je met het kindje aan moet, je daar schuldig over voelen, je overbodig voelen omdat je toch een slechte moeder bent en onbegrip van de omgeving, want je hebt dit toch zelf gewild.
Allemaal gevoelens die ik, weliswaar in mindere mate dan hier beschreven, herken. Ik denk dat mijn “geluk” nog is dat ik de eerste maanden wel op de roze wolk zat en daardoor een hele hechte band met Eline voel. Maar juist die band maakt dat ik me soms zo bang voel, zo bang om haar te verliezen. Ik kan daar soms zo ver in gaan dat ik bij wijze van haar begrafenis al aan het regelen ben en ik tranen met tuiten huil omdat ik haar zo zal missen.
Ik wil iedereen hier even een dikke knuffel geven.
Groetjes,Anne
Hub is nu Lana op bed aan het leggen en ik voel me weer eens schuldig. Kan gewoon het geduld nu niet opbrengen en hij doet al zoveel. Hoop dat het snel dinsdag is en dat ze iets geven want dit wordt wel heel erg nu. Lijkt alsof het met de dag erger wordt.
Ik heb geen post natale depressie gehad, maar ook geen roze wolk. Mara is vaak erg onrustig, en ik ben de hele tijd erg moe. Daar heb ik het vaak moeilijk mee. Als mensen praten over “genieten van je baby” heb ik vaak het gevoel alsof ze het hebben over een nieuwe tv in plaats van een baby. :eh: Natuurlijk is het vaak leuk, maar er zitten ook veel moeilijke momenten bij, dat ik niet weet of ik het wel goed doe of dat ik helemaal niet weet wat ik moet doen, of dat ik eigenlijk helemaal geen energie heb voor haar en toch maar door moet gaan.
Vanmiddag een kalmeringstablet op (voorschrift van de ha), voel me iets beter… iig iets vrolijker. Hub kon het even niet meer aan en is op visite bij een vriending.
Lana is bij mijn schoonmoeder, omdat ik niet alleen met haar wilde zijn. Bang dat ik haar iets aandoe als ze huilt.
Moet zeggen, na dat tabletje voel ik me iets beter. Maar ga toch nog steeds dinsdag naar de psycholoog.
He dames, wat naar om te lezen maar wat fijn dat jullie schrijven. Mijn verhaal heb je al kunnen lezen en helaas herken ik veel in wat jullie nu voelen. Heel goed van je Debbie dat je naar de psych gaat. Welke kalmeringstablet heb je gehad? HEb je er nog meer? Die hielpen bij mij wel tegen de paniek. De depressieve gevoelens gingen over met de antidepressiva. Echt fijn dat je hulp zoekt want zoals eerder al iemand schreef is een pnd echt goed te behandelen. Ik voel me ook al echt een hele poos ‘genezen.’
Veel sterkte voor iedereen hier. Geef jezelf niet de schuld aub, het overkomt je, je kiest hier niet voor. Voor een partner is het ook heel moeilijk, maar dar kun jij op dit moment je niet ook mee bezig houden. Hou het bij jezelf en de baby, dwing jezlef niet te genieten en laat het er zijn. Maar zoek idd wel hulp, dit kan met de goede hulp echt over gaan namelijk