Hee debbie, ik kan het me allemaal zo goed voorstellen wat je voelt. Ik herken het ook echt. Zoals je alles zo weet te draaien dat het erop neerkomt dat jij het verkeerd doet… Bijvoorbeeld dat Lana nieuwe dingen kan omdat ze voelt dat ze zich bewijzen moet: NIET WAAR!!! Je zou ook kunnen zeggen: ik heb een slim en sterk kind op de wereld gezet, ik mag wel trots zijn. Je zou ook kunnen zeggen: ik heb Lana zo’n stevige basis gegeven dat ze nu zelfverzekerd al die nieuwe dingen durft uit te proberen. Maar als je je depressief voelt, dan word je steeds weer naar de negatieve verklaring gezogen. En het enige dat ik tegen je zeggen kan is dat het NIET WAAR is.
Ik ging op een gegeven moment inzien dat al die gedachten me nog ellendiger maakten. Of ze nu waar waren of niet, ze hielpen mij niet om me beter te voelen of een leukere moeder te zijn. Dus probeerde ik iets aan die gedachten te doen. Me niet mee te laten zuigen in die negatieve spiraal, maar te zeggen: “nee stop, dit mag je niet meer denken” en te proberen positieve gedachten te kiezen (wat is ze toch mooi, ik heb leuke kleertjes voor haar gekocht, ze heeft de hele ochtend nog niet gehuild, etc.) en die telkens voor mezelf te herhalen en hardop tegen Lara te zeggen. Dat klinkt simpeler dan het is en het lukt ook niet altijd. Maar het heeft toch ook geholpen om het hoofd boven water te houden.
Ook heb ik geleerd me op zijn minst lichamelijk te ontspannen. Wat voor hoogspanning en chaos het in mijn hoofd ook was, ik kon mijn spieren loslaten. En dat helpt ook om je toch wat beter te voelen. In plaats van de hele tijd gespitst te liggen luisteren of ze weer ging huilen, probeerde ik me er heel bewust van te zijn dat ik NU rustig op bed lag en alle spanning uit mijn lichaam verdween. Het is misschien een klein hulpmiddeltje waar je iets aan hebben kunt ? (al is het maar voor 5 minuten, die 5 minuten zijn dan toch weer mooi meegenomen)
Ik had ook precies hetzelfde idee over hubbie, dat ik hem niet nog meer mocht vragen omdat hij al zo hard moest werken en zoveel moest doen. Toch moet je het doen. Het is goed dat hij af en toe er tussenuit kan, maar het is ook goed om hem (en anderen!) om hulp te vragen. Hoe zwaarder jij belast bent, hoe langer het duurt voordat het over is. En ook hubbie en Lana worden er alleen maar beter van als het snel overgaat. Het is hard werken voor je man, maar al die extra inzet van hem is nu gewoon nodig om zijn gezin weer op de rails te krijgen. Het is goed hem te laten weten dat je ziet wat hij doet, maar niet om jezelf nog meer te belasten omdat je medelijden met hem hebt.
Ik zou zeker gewoon naar de psycholoog gaan. Mooi dat die tabletjes helpen; het kan een goede manier zijn om de tijd te overbruggen totdat je je weer beter voelt.
Ik hoop dat het ook een beetje helpt om het hier van je af te schrijven.
Ik denk dat je je liefde voor Lana op meer manieren laat blijken dan je je bewust bent. Denk maar aan al die tijd dat je haar getroost hebt toen ze nog zo heel klein was en zoveel huilde. Dat neemt niemand haar meer af. Probeer te letten op wat je wél doet, haar altijd even knuffelen als je thuis komt bijvoorbeeld, of stoppen met je hart uitstorten op KoK omdat ze wakker is geworden. Makkelijk gezegd hè debbie… :-* :-* :-*
Ik heb ook een depressie gehad naar mijn zwangerschap. Ik ben bevallen met HELLP en Alyssa is daardoor 5 wk te vroeg geboren. Het ging mij allemaal te snel heb niet eens naar de bevallen toe kunnen leven. Ze was er ineens voormij. Ze lag 2 wk op neonatologie maar daar mocht ik maar 2 uur bij haar op een dag. Dus een mamagevoel heb je dan niet echt. Toen ze mee naar huis mocht had ik haar dus meteen 24 uur dat was heel erg wennen. Maar gelukkig was mijn moeder er iedere dag tot dat Dennis weer thuis was. Na een maand of 3 ben ik pas na de ha gegaan want het ging niet meer werken en Alyssa en de rest wist niet hoe is het moest doen. Kreeg antidepressiva en toen ging het langzamerhand beter. Ben er nu een sinds eind januari vanaf en sinds april voel ik weer de oude. Ben er wel 10 kg door aangekomen maar dat maakt mij niet uit. Ik zit nu weer lekker in mijn vel en dat afvallen komt wel weer.
Groetjes Ellen
Wat mij opvalt is dat veel moeders die last hebben van een depressie (ernstig of licht), ook moeilijke omstandigheden hebben gehad. Een zware zwangerschap en/of bevalling, een huilbaby, problemen met hun eigen gezondheid, weinig steun uit de omgeving. Dit soort dingen speelt bijna altijd mee. Dan voel ik me wel een beetje een stumper, want zoiets speelde bij mij niet. Ik had een makkelijke zwangerschap en bevalling, een gezond kind dat niet al te veel huilde, veel steun van mijn partner en familie… waarom viel het mij dan toch zo zwaar? Okee, Lara wilde niet aan de borst, dus ik heb 8 maanden gekolfd en na zo’n bevalling voel je je natuurlijk niet topfit, maar dat is toch niks vergeleken met wat sommigen hebben moeten doorstaan. Wat is er mis met mij, denk ik dan…?
Ik denk ook weleens dat het andersom is: juist doordat de omstandigheden niet al te moeilijk waren, is het hierbij gebleven en niet uit de hand gelopen. Dat maakt me dan weer bang voor een volgende keer. Wat als het de volgende keer niet zo makkelijk gaat? Dat is wel iets dat ik zeker vooraf met een VK zou willen bespreken.
Maar voorlopig voor mij geen volgende keer. Als ik moeders zie die na een half jaar alweer zwanger zijn, dan voel ik me echt zo’n kneusje… Ik kan die ene nauwelijks aan en zij beginnen al vrolijk aan een tweede :oops: . Als ik me goed voel, dan begrijp ik het wel; dan begin ik er ook over te denken en dan vraag ik me af of andere moeders zich dan altÃjd zo goed voelen dat zij de stap voor een tweede durven te zetten. Dat wil ik ook!!! Dan zou dit de gelukkigste tijd van mijn leven zijn!!
Lieve Debbie,
Wat erg dat jij je zo rot voelt.Ik heb het zelf ook meegemaakt en weet dan ook ongeveer hoe jij je voelt.Ikzelf heb geen PD maar het PSSTsyndroom.
Ik zou je toch echt op het hart willen drukken om toch naar de pschycholoog te gaan,medicijnen is goed ,maar niet de oplossing 
.
Wat bij mij hielp(helpt),er even uitgaan zonder Sytze.Even naar de kapper of te winkelen,en als Sytze sliep(slaapt) die tijd is voor mij en ga ik niet als een gek het huishouden doen.Dan maar niet een superschoon huis,maar een opgeruimd huis.Dat is dan niet anders :shifty: .
Je ziet,ik schrijf het zowel in verleden tijd als in tegenwoordige tijd.Ik zelf zit nu haast 1 jaar ziek thuis en ik kan nu zeggen dat het redelijk met mij gaat .Met vallen en opstaan leer je er mee omgaan.Ik heb soms nog wel een dip,vooral met dit weer ,want eruit gaan wordt zo ook niks maar probeer het toch al is het maar naar de supermarkt.
Maar ook wat lena3 zegt:probeer echt positief te denken,en dat valt niet mee maar als je het lang genoeg doet dan helpt het echt.
Wat een lieve opbeurende woorden allemaal :oops: :-*
Martha, weet je wat het is, ik zie gewoon helemaal geen leuke dingen meer. Shoppen, ja leuk, maar dan wel MET man, want alleen ga ik niet want dat is niet leuk. Naar de kinderboerderij, MET man, en niet zonder. Ik vind op dit moment niets leuk wat ik zonder man moet doen.
Lena, ik heb gelezen dat het er mee te maken kan hebben, een zware periode bedoel ik, maar ook mensen zonder zware periode kunnen het hebben hoor. Daar moet je je niet schuldig over voelen. Het zijn gewoonweg de hormonen.
Maar hier nog een hoor die voorlopig!!! niet aan den tweede wil denken. Soms denk ik wel, ik wil een tweede maar ik weet dat ik dan hetgeen wat ik bij Lana heb gemist/mis probeer op te vangen en dat is niet de juiste reden. Dus voorlopig geen tweede.
Ik probeer ook de negatieve gedachtes (en dus ook de spookbeelden en dat stemmetje) te negeren, maar oh wat is dat moeilijk!
Op dit moment slik in tranxene. Maar dat zijn echte kalmeringstabletten. Die mag ik maar een paar dagen achter elkaar innemen omdat ze zo verslavend werken. Morgen naar de psych en daar gelijk andere medicatie vragen die mij voorlopig op de been houden.
negatieve gedachten negeren is inderdaad vreselijk moeilijk. Probeer maar eens heel hard niet aan roze olifantjes te denken… niet doen hoor… echt niet aan roze olifantjes denken… neeheee… zie je nou wel, je denkt aan roze olifantjes .
Er zijn twee strategieën die vaak beter werken. De eerste is een negatieve gedachte te vervangen door een positieve. Zoek naar iets leuks om te denken, bijvoorbeeld “Lana vindt het fijn om mij te knuffelen.” Je kunt je dan focussen ergens op in plaats van te proberen iets te vermijden.
De tweede is een negatieve gedachte ‘uit te dagen’. Formuleer in je hoofd een zin die je denkt, bijvoorbeeld ‘ik ben niet lief genoeg voor Lana’. En ga daarmee de strijd aan. Vraag eventueel aan anderen om tegenargumenten als je ze zelf niet vinden kunt. Zeg tegen jezelf: “dit wil ik niet meer denken, dit helpt mij niet, afgelopen! Ik ben wél lief voor Lana, punt uit.” Dit is wel een truc voor gevorderden hoor .
Anyk is wel op tijd geboren maar veel te klein waardoor ze op neonatologie moest liggen. Helaas ging het niet goed met haar, waardoor ze er 4 weken heeft gelegen. Ook toen ze eenmaal thuis was waren de problemen niet over. Ze bleef klein en licht en ik was 1 bonk zenuwen. Op een of andere manier heb k me er door weten te slepen, maar toen alles na een maand of 3 in een wat rustiger vaarwater kwam klapte ik in elkaar. Ik was heel blij met mijn kinderen, maar soms voelde ik dat niet zo. Als mijn vriend een avond of overdag weg was belde ik soms in paniek mijn schoonmoeder omdat ik er niet uitkwam. Gelukkig heb ik aan het thuisfront heel veel steun gehad. Ook mijn schoonmoeder heeft me geholpen waar ze kon. Ze had dezelfde dingen meegemaakt, dat scheelt. Al met al heeft het een half jaar geduurd voor ik weer een beetje mezelf was. Ik heb geen medicijnen of hulp van buitenaf nodig gehad, maar ben wel in de gaten gehouden. Als het had gemoeten had ik het wel aangenomen.
Ik heb me er zo raar over gevoeld, ook wel eens schuldig. Er zijn dagen geweest dat ik wenste dat de jongste niet geboren was. Dan schrok ik van die gedachten, maar ja. Ik hield zielsveel van haar, maar kon de situatie niet aan.
Lena, er hoeft niet een direct aanwijsbare oorzaak te zijn toch? En een stumper ben jij zeker niet. Foei :naughty: .
- er wordt hier ongeduldig geroepen dat het eten klaar is *
Hier ben ik nog eens, kon niet meer op de pc geraken was stuk.
Ben hier 3 weken geleden volledig ingestort, hubbie heeft een vriendin gebeld om same met mij en hem naar de huisarts te gaan om 22.30 s’avonds. Heb dan uiteindelijk iets gekregen wat me zou helpen ( :oops: ja slik dus nu al zo een twee en half week anti depressiva) en ik moet zeggen het doet echt wat af, heb terug zin om op te staan om iets te doen.
Niet dat alle dagen super zijn, heb wel 3-4 keer in de week een echte down dag dat ik niets anders doe als huilen om niks. ga ook nog altijd naar de psycholoog, ga ik ook proberen vol te houden.
lenanegatieve gedachten negeren is heel erg moeilijk vooral als het in je hoofd blijft rondspoken.
debbie en lana herken je gevoel,ik doe op het moment ook niet iets graag zonder mijn man, zelfs naar de huisarts gaan of naar de apotheek, overal neem ik hem mee. voel me nog niet sterk genoeg om het alleen aan te kunnen.Echte kalmeringstabletten krijg ik niet van de ha alhoewel dat het soms wel deugd zou doen om mijn eens te kalmeren en al mijn gedachten uit mijn hoofde te gooien.
Verleden week ben ik het ziekenhuis geraakt, daar ben ik door bezoek helemaal over mijn toeren geraak, 2 hyperventilatie aanvallen gehad, heb daar dag en nacht liggen te snotteren. gelukkig heb ik toen iets gekregen om te slapen maar :doh: wat zijn het toch domkoppen, ze weten dat ik een postnatal heb en toch geven ze een volledige strip slaaptabletten mee naar huis. :oops: Heb heel lief aan hubbie gevraagd of hij ze in de kachel wou gooien en verbranden zodat ik er niet meer aan kan.
martheDurf niet alleen weg te gaan zonder noa, neem haar altijd mee. :oops: voel me echt een slechte mama als ik haar achterlaat bij iemand om op haar te letten. PSST syndroom mag ik vragen wat dat is? Ik zit nu ook al meer als een jaar thuis zonder werk, helaas ben ik van de ziektewet afgegooid en nu moet ik wel gaan werken maar veel zin erin heb ik niet hoor.
Mijn schoonmoeder heeft het ook gehad, vandaar dat de dokter erbij is gehaald. Maar ja, dat was natuurlijk eigenlijk veel te laat. Ja, ik kan goed de schijn ophouden hoor :roll:
Ik heb nu ook heel veel steun aan haar, en dat terwijl we voorheen altijd met elkaar overhoop lagen :shifty:
En ja, ik ook denk wel eens, was Lana er maar niet geweest, want dan zat ik er zo niet bij. Maar net zoals nu denk ik ach wat een lieverd is het toch, ik zou haar niet willen missen. Maar ja, nu nog dat gevoel behouden zonder medicatie 
Zo als jullie kunnen zien (lezen) voel ik me vandaag echt goed.
@Debbie & Lana wrote:
En ja, ik ook denk wel eens, was Lana er maar niet geweest, want dan zat ik er zo niet bij. Maar net zoals nu denk ik ach wat een lieverd is het toch, ik zou haar niet willen missen. Maar ja, nu nog dat gevoel behouden zonder medicatie
DAt denk ik soms ook, was noa er nu niet dan hadden we al die ellende met de beide families niet gehad, dan zat ik nu niet in een postnatale depressie dan ...
maar aan de andere kant zou ik dat klein lachebekkie :lol: niet meer kunnen missen, ieder morgen een stralend glimlachende baby uit haar bedje halen maakt voor meestal de hele dag al min of meer goed.
Wanneer hebben jullie de moeilijkste momenten, bij mij is dat meestal s'avonds dan moet ik me echt sterk houden om niet weer dieper te zakken.
Ook zou ik heel graag zonder medicatie willen, maar ben er nog maar 3 weken bij bezig ga nog even volhouden totdat ik me echt sterker in mijn schoenen ga staan en dan voorzichtig terug afbouwen.
Bij mij is het de hele dag door. Kan op elk moment van vrolijk naar woedend gaan. Zonder enige aanleiding.
Bv. als mijn man iets laat vallen kan ik gelijk onredelijk reageren zoals, dat deed je expres en als hij dan nee zegt dan barst dus bij mij de bom.
Buikje, rot om te horen dat je helemaal bent ingestort. Hopelijk gaat het met de medicatie goed, en kom je er weer helemaal bovenop.
He, fijn weer iets te horen buikje. Ik was er al een beetje bang voor dat dat gebeurd zou zijn, maar aan de andere kant is het alleen maar goed denk ik. Je hebt nu tenminste hulp en so what medicijnen, helemaal geen schaamte :!:
Ik had er bij wijze van nog nooit van gehoord, maar man wat hebben die dingen mij geholpen :!: Heb ze ongeveer 5 maanden gebruikt, iets korter denk ik. Psych had ik niet en ook geen behoefte aan. Wel werd ik in het begin begeleid door GGZ. DIe hebben me maar 1 keer gezien en er kwam ong een maand lang een sociaal verpleegkundige thuis 2 keer in de week. Die zagen ook dat het veel beter ging en dat stopte toen. Ik ga al lang naar een haptotherapeut waar ik ookveel praat, dus ik heb wel dat soort hulp.
Bij mij werd er door een super huisarts heel snel ingegrepen. Ik zat binnen 2 weken na de geboorte al bij het GGZ. En heb echt veel goede hulp gehad waar ik alleen maar heel blij en dankbaar voor ben.
Laten we ons alsjeblieft niet schamen voor wat ons overkomen. is.
Tuurlijk heb ik die dingen ook gevoeld hoor en het is geen verwijt…Ik denk echt met jullie mee en wil je gewoon heel graag laten zien dat het met hulp zo veel beter kan gaan. Hou vol dames en zet m op :thumbup: :thumbup: :thumbup:
Goedenavond dames,
De beruchte zwangersschapshormonen,die moeten jullie ook echt niet uitvlakken.Ze zeggen niet voor niets 9 maanden zwanger,9 maanden ontzwangeren.
@buikje:het PSST syndroom is voor getraumatiseerde mensen(hoor je ook heel vaak van de mannen uit het leger en die uitgezonden zijn geweest).
Ik persoonlijk vind het altijd wel even lekker als ik naar de psycholoog kan;op een of andere manier lucht het mij op.
De anti-deperssiva werkt pas na ongeveer 6 weken en een kalmeringstablet werkt meteen na een half uur of zo.Ik slik nu 1 maal daags 2 anti-deperssiva tabletten en s’avonds voor het slapen gaan 1 a twee slaaptabletten en een halve tot 1 kalmeringstablet :oops: (om de nacht rustig door te komen)de kalmeringstabletten en de slaaptabletten ben ik aan het afbouwen,want op een gegeven moment helpen ze niet zo veel meer en worden de symptomen alleen maar versterkt.
Zoals je ziet ben je niet de enigste met medicatie en het is soms een helpend iets,maar naar de psycholoog gaan ,ik wou wel of had ik dat eerder gedaan.
Buikje, ik weet hoe lastig het is negatieve gedachten te negeren, te stoppen of te vervangen. Dat het mij lukte, kwam denk ik doordat ik er niet zo diep inzat als jij. En dan nog lukt het lang niet altijd. Maar het besef dat het die gedachten waren die 80% van de ellende waren, en dat ik me zoveel beter zou voelen als ik daarmee stoppen kon, hielp mij wel. Maar je hebt helemaal gelijk dat dat een volkomen waardeloos advies is als je er middenin zit :-* . Als je er immers mee kon stoppen, dan voelde je je wel beter…
Ben wel blij dat je je weer meldt, want ik was ongerust over je. Nou ja, ik was bang dat al die dingen gebeurd waren die nu dus inderdaad gebeurd zijn. Maar ik las ook ergens dat je misschien weer zwanger was, klopt dat?
Het duurt een tijdje voordat anti-depressiva goed werken, dus hopelijk knap je nog verder op de komende tijd. Heel goed van je om die pillen aan hubbie te geven. Ellendig dat het nodig is, maar goed dat je de tegenwoordigheid van geest hebt om het risico toch niet te willen nemen :thumbup:
Die gedachte ‘was ze er maar niet geweest’ herken ik ook. En dan voelde ik me schuldig tegenover iedereen. Dat ik hun leven verpest had omdat ik zo nodig een kindje wilde. En tegenover Lara, want ik was ervan overtuigd dat zij ook niet gelukkig was en dat had ik haar dus aangedaan door haar op de wereld te zetten. En dan was ik ook nog eens zo’n waardeloze moeder, die maar liep te huilen ipv haar te helpen… En ergens weet je wel dat er iets niet klopt in die redenering, maar het voelt gewoon echt zo…
@Martha73: ik dacht dat dat PTTS heette, post-traumatische stressstoornis :think: . Of is PSST weer iets anders?
ja, ondertussen is er heel wat gebeurd :shock: :oops: heb vershillende pogingen ondernomen, waar gelukkig mijn hubbie op het juiste moment is op uit gekomen en een poging waarvan ik toch wel blij was dat ik terug wakker werd, hubbie wist hier niets van.
HIer is het ook grote paniek omdat ik denk da ik terug zwanger zou zijn, ben al 5 weken overtijd na het stoppen van cerazette. verschillende testjes gedaaan, bloed laten trekken, verleden week 10 dagen medicatie genomen om mijn regels door te laten komen en nu heb ik nog tot donderdag om mijn regels te krijgen anders …
:oops: Hubbie vertrouw ik ook nu mijn medicatie toe (ijzer, anti depressiva, pijnstillers …Ã zodat ik niets kan uitsteken, :oops: mag zelfs niet alleen weggaan of thuisblijven. Heb zelfs totaal geen vertrouwen meer in mezelf, ik wil aan niets slechts denken of denken om iets te doen omdat ik er moet zijn voor noa. dat is zo wat het enigste wat me recht kan houden.
de huisarts :? nou ja, we zijn van begin juni verhuisd naar hier. daarvoor woonden we nog in de stad en hadden een vrij goede en sympathieke ha,had hem al verschillende keren gemeld dat ik me zo slecht voelde en niet alleen lichamelijk maar hij ging er vrij licht over: Och dat is een postnatale depressie, daar kom je wel over, zo erg zal eht wel niet zijn.
gelukkig hebben we nu een andere ha die het direct heeft opgemerkt, anders zou het heel de verkeerde kant zijn opgegaan.
zijn jullie bekend met het nieuwe anti depressieva Cymbalta, het zou op drie polen werken maar weet iemand wat die precies wil zeggen.
Slaap lekker allemaal, hubbie is noa een flesje aant geven dan badje in en kunnen we allemaal lekker gaan slapen
Jeetje Buikje wat ellendig… Ik schrik echt van je verhaal zeg. En wat een idioot van een HA om te zeggen “och, een post-natale depressie, daar kom je wel overheen” Hoe haal tihj het in zijn hoofd!!! Natuurlijk ga jij hier overheen komen, maar dan heb je wel de juiste hulp nodig. Heb je hem laten weten dat je pogingen heb gedaan? Misschien dat hij een volgende keer het serieuzer neemt als er weer iemand met een PND bij hem komt. Er zouden nog weleens pogingen kunnen slagen :shock: .
Gelukkig dat jouw pogingen niet geslaagd zijn en dat hubbie je helpt. Heb je weleens met lotgemoten gesproken? Ik heb vorige week een boek gelezen over PND. Ik vond het geruststellend om te lezen dat zelfs de ergste depressies weer over gingen, al gingen sommigen heel diep. In het boek tond ook dat veel vrouwen erg veel baat hadden gehad bij zo’n lotgenotengroep. Als je het boek wil lenen, of als je de adressen wil van die verenigingen (al is het maar om een vrijwillligster te kunnen bellen en je verhaal te kunnen doen), dan laat het maar weten!
Hoop voor je dat je niet weer zwanger bent…
Debbie, hoe is het met jou ondertussen? Heb je de psych al gesproken?
ja de psych heb ik gesproken. Heb gelijk een afspraak gekregen met de psychiater dalijk om 12 uur. Dus ik ga zo weer weg.
Nu ben net thuis. Ik word doorgestuurd naar de BAVO RNO. Ze vind mij een te zwaar geval voor alleen een psychiater. Ik moet daar naar toe vor een psychologisch onderzoek en daarna een behandelplan met medicatie.
Er is gewoon teveel in een te korte tijd gebeurd.
Heb nu echt erge hoofdpijn van deze ochtend. Heb net nog even bij hub uitgehuild. Eigenlijk wilde ik vanmiddag nog werken, maar mijn leidinggevende zei gisteren al dat ze me niet zou verwachten vandaag. Dus heb ik daarnet gebeld. En ze zei dat ze trost was op mij omdat ik deze stap heb genomen.
Ik heb wel een herhalingsrecept gekregen voor de kalmeringstabletten, want dat is nu nog het enige waardoor ik mijn moodswings in de hand kan houden en waar ik een beetje vrolijker van wordt.
Jeetje meiden, wat gebeurt er hier veel. Ik schrik ook van je verhaal buikje. Zelfmoordpoging, jee…
En ook van jouw verhaal Debbie. Wat dapper dat je hulp hebt gezocht en fijn dat je die nu ook eindelijk krijgt.
Ik kan ook superboos worden van zo’n reactie van een ha. Och daar kom je wel overheen. Wat weet die *** daarvan?!
Ik weet niks van het middel waar je over vraagt buikje. Wel weet ik dat ik heel erg schrok van dat iemand ook tegen mij zei dat antidepressiva pas na weken werken. Dat red ik nooi dacht ik. Ik kreeg een middel dat heel snel werkte, die bestaan dus ook. Eigenlijk was het een antipsychoticum. Ik was niet psychotisch hoor, maar ook dat middel werkte op meerdere fronten. Het was kalmerend, je kon er heel goed op slapen, werkte tegen het paniekgevoel en de prikkeloverdracht in de hersenen werd zeg maar verzacht, de scherpe randjes gingen ervan af.
Binnen een week werd mijn gevoel draaglijk en mischien nog wel sneller.
Hou ons op de hoogte he meiden en nogmaals heel veel sterkte en kracht voor iedereen :thumbup: