Nou ik dacht dus vandaag dat het wel redelijk ging met 1 tabletje, maar mijn man dacht daar dus anders over. Ik dacht dat ik een beetje sjago was, maar blijkbaar was het dus vele malen erger. Toch maar weer 2 tabletjes slikken. 
Ga zo lekker naar bed toe en morgen weer werken.
Buikje, hoe is het nu met je?
He Debbie,
Lukt dat met werken??
HIer hebben we gisteren en vandaag al een goed dagje. Soms wel met mindere momenten maarja.
Heb me gisteren ongelooflijk :evil: gemaakt. We reden gisteren met zijn drietjes (met de auto) van de parking af om terug op de weg te gaan rijden. is daar zo een *** met een toy*ta jeepke die de weg wou oprijden maar ineens stopt ze heel bruusk, hubbie was :naughty: weer aant telefoneren terwijl hij aan het rijden was.Roep heel hard STOOOOOOOOOOOPPPP, remt ook heel bruusk (mijn hoofd tegen de voorruit, nek dubbel geklapt). Hij had de auto voorhem dus helemaal niet geraakt, komt die vrouw uit haar wagen :naughty: : Seg je hebt tegen mijn wagen aangereden.
Heb heir gisteren ook eindelijk mijn regels gekregen, na een kuur van tien dagen met orgamitril (om ze op te wekken, was namelijk al 5 weken overtijd en niet zwanger). dus dat probje is ook al uit de weg
Debbie hoe valt het mee om terug te gaan werken?
O fijn buikje, dat kun je net erbij gebruiken dat soort stressdingen :? .
Debbie, fijn dat ze je klachten serieus nemen en dat er iets aan gedaan gaat worden. Ik hoop dat het allemaal een beetje snel in gang gezet wordt, zodat je snel de hulp krijgt die je nodig hebt. Dus je kunt nog wel uithuilen bij hubbie? Gelukkig maar. Maar wat krijg je een hoofdpijn van dat gehuil hè…
Goed dat je nog kunt werken en dat je baas zo begripvol is. Helpt het je je zinnen te verzetten?
Nou Buikje, dat moet je er net ff niet bij hebben. :o
Maar wat fijn dat je nu niet zwanger bent
@Buikje wrote:
zijn jullie bekend met het nieuwe anti depressieva Cymbalta, het zou op drie polen werken maar weet iemand wat die precies wil zeggen.
Heb je hierover een PB-tje gestuurd
Het gaat nu echt k*t!
Vandaag is een vriendin bevallen en we zijn daar naar toe gegaan. Heel lief klein meisje, echt heel mooi om te zien, wel heel klein en lag in de couveuze.
Na 5 minuten ging ik keihard janken. Waarom kan ik mijn kind niet liefhebben?? Waarom toen wel en nu niet. Ik baal hier van, ik wil me weer gelukkig voelen maar het lukt niet.
De kalmeringstabletten, waarvan ik me heb voorgenomen om er maar 2 per dag te slikken ipv 3, werken niet zo heel goed. Heb er vandaag 3 moeten innemen want ik kreeg weer ruzie met mijn man, gewoon omdat die tabletten weer uitgewerkt waren.
Ik wil alleen maar gelukkig zijn, waarom is dat teveel gevraagd??
Hoi allemaal. Ik heb het meeste gelezen. Ik herken jullie verhaal gedeeltelijk. Ik heb een depressie gehad toen ik 19 was. Dat heeft een klein jaar geduurd.
Nu heb ik geen depressie (weet ik dus uit ervaring) maar ik heb het wel heel zwaar. Ik ben heel emotioneel en vind de dagen heel moeilijk. Maar dit komt in mijn geval door lichamelijke omstandigheden.
Ik heb b.i. en een spastische bekkenbodemspier waar ik helemaal geen gevoel over heb. Dus heb ik nu electroschoktherapie (vaginaal :shock: ) en een soort revalidatiefitness.
Ik merk dat ik dat haast uitjes vind omdat je dan inderdaad even eruit bent en in mijn geval met lotgenoten praat.
Ik wil ook zo graag de jonge happy moeder zijn die ik voor mezelf in gedachten had. Ik hoop dat dat voor ons allemaal ooit is weggelegd.
Een depressie is verschrikkelijk. Je ziet het positieve niet meer en krijgt niks uit je handen. Bij mij is het over gegaan omdat ik mijn vriend tegenkwam. Ik werd dus verliefd :inlove. Hierdoor werd de wereld langzaam weer mooi. En door hem ben ik ook echt anders naar de wereld gaan kijken (hij is heel positief ingesteld).
Het gaat bij iedereen over daar ben ik van overtuigd :-* en op zich is het mooie van een kindje hebben met een pnd dat je wel door MOET. Het klinkt stom maar zo moet je er toch uit komen. Want je ziet het zelf eerst niet.
Hè debby, ging het maar wat sneller hè… Of was er maar een pilletje die het kon oplossen. Debby, je moet jezelf niet wijsmaken dat je niet van je kind houdt / kunt houden. Zo verliefd als je toen op haar was, zo verliefd zul je weer worden. Jij houdt op jouw manier van Lana en zorgt zo goed voor haar als het voor jou mogelijk is. Dat is een enorme prestatie en bewijst dat je een goede moeder bent die doet wat ze kan. Als je niet van Lana hield, dan kon je er lang niet zo mee zitten dat je niet alles voor hun kunt doen en voelen wat je vindt dat eigenlijk zou moeten. Je voelt je ellendig nu en er is geen plek voor positieve gevoelens. Jouw liefde voor Lana doet pijn nu, je voelt je nog rotter doordat je van haar houdt.
Wat ik ook echt geloof: liefde is een emotie die verdwijnt wanneer je het overanalyseert of erop zit te wachten. Het is niet rationeel, dus hoe meer je erover nadenkt, hoe minder ervan overblijft. Zoek dus geen bewijzen van je liefde, en zie dingen niet als bewijs voor het gebrek eraan. Voel gewoon wat je voelt en noem het hoe je wil. Als je je beter gaat voelen over een tijd, komen de positieve gevoelens in het algemeen weer terug. Het verliefde gevoel, het gelukkige gevoel, het komt allemaal weer. :hug: :-* :hug: :-* .
mamalien: ik heb je een PB terug gestuurd.
Ik heb ook een soort van een depressie gehad…Volgens mijn psycholoog had ik een trauma. Tijdens mijn zwangerschap was ik alleen maar bang om mijn kindje te verliezen, ze was zoooo gewenst en ik had eerder met 11 wkn een miskraam gehad.
Nou zwangerschap ging eigenlijk super goed maar tochw as ik steeds bang bang dat ze ineens zou stoppen met leven…Mijn kindje is 3,5 week te vroeg geboren…ik ben thuis bevallen want we hadden geen tijd meer ander zou ik in de auto bevallen…het ging allemaal zo snel ik wist niet eens waar ik mee beizg was…ja en ineens was ze er mijn kleine schat…Ik ben nu echt aan het huilen als ik dit typ want ik keek naar haar en dacht van waarom hou ik niet van haar…ik moet toch van haar houden, ik voelde helemaal niks ik voelde eerder een leegte…ik deed alsof ik heel blij was had ook geen lichamelijke kalchten maar voelde zo’n leegte van binnen…
Ik probeerde de borstvoeding op gang te rkijgen wat niet goed ging ik was dus steeds aan het kolven en aan het janken. De eerste week was mijn man nog thuis en de kraamverzorgster bleef 10 dgn en net in die week ging mijn man weer werken. Dat vond ik zo erg ik vond het verschrikkelijk dat hij wegging ik vodn zo’n grote last om voor mijn kind te gaan zorgen. Vragen die ik steeds in mijn hoof had: waarom wilde ik zo graag een kind>? was dit het? waarom hou ik niet van haar? Ik voelde me zo’n slechte moeder.
Tijdens mijn zwangerschapsverlof is mijn contract geindigd en zou dus nu een 3e contract moeten rkijgen en eigenlijk een vast dienstverband en ik het ging niet goe dmet het bedrijf dus ze kond het risico niet aan en hebben mijn contract niet verlnegd. Ik zat dus in mijn kraamtijd te dneken aan mijn werk en de hele dag te huilen, ik wilde helemaal geen bortsvoeding geven ik haatte het maar ik moets het van mezelf. Ik was die 2 wkn er heels lecht aan toe ik was alleen maar aan het huilen en was gewoon bang maar wist niet waar ik bang voor was. Toen heeft ze na 18 dgn een alte gehad, bijna wiegendood. Toen we naar het zkh gingen met de ambulance flitste het steeds door mijn hoofd, zie je nu wel het is allemaal jou schuld als je genoeg van haar had gehouden was dit niet gebeurd…hier geloofde ik ook echt in, ik hield niet van haar dus werd ze me gewoon afgepakt. Ik werd hysterisch in het zkh wat was nou ik hield juist heel veel van haar te veel was bang voor die emoties. Gelukkig heeft ze het gered en is het een gezond lief meisje.
Totaal 2 wkn in het zkh gelegen en daarna begon de ellende, ik durfde niks meer te gaan doen met haar was bang dat z ziek zou worden, ik ben nog steeds echt te beschremend!
Ik heb dus om een heel lang vehraal kort te maken hulp gezocht ben naar een psycholoog gegaan en die eheft uiteindelijk gezegd dat ik een trauma heb en een lichte depressie. Ze konden me hiervoor niet helpen omdat het kindje in leven was. Ik heb t/m 1 september in de zw gezeten en heb me zelf weer beter gemeld…ik wil hier gwoon uit ik wil mijn leven weer oppakken ik wil weer gaan werken en alles. Maar t is zo moelijk voor mij, ik heb tot nu toe Lara nooit alleen gelaten, max 3 uur. De arts zei ook al hoe wil jij weer gaan werken met al die angsten die je hebt. Nou ik wil het in ieder geval weer gaan rpoberen. Mijn probleem is dat ik gewoon niet zonder Lara kan ik mis haar heel erg als ik haar even niet zie, ik durf haar niet aan derden over te laten. Ik ben steeds bang dat er iets met haar gaat gebeuren…die angst daar kom ik maar niet vanaf…in mijn omgeving denkt ied dat het goed met me gaat…ik kan er ook echt met niemand over praten…soms heb ik van die momenten dat ik verdietig ben om die tijd maar over het algemeen geniet ik enorm van Lara, ik hou zoveel van haar en ben zo dankbaar dat ze het heeft gered!
Wat wel heel gek is dat ik heel graag weer zwnager wil worden, ik verlang er echt naar…het si egwoon een gevoel heel gek alsof ik als ik zwnager ben alles helemaal goed zal komen.
Maar lieve Melissa, er moet toch een psycholoog zijn die jou wel kan helpen? Andere vrouwen met dit soort klachten krijgen toch ook hulp, ook al leeft hun kindje nog? Wat een gek argument… je kindje is niet dood dus we helpen jou niet :think: .
Als ik jou was zou ik toch aan de HA om een verwijzing vragen voor iemand die je wel kan helpen.
Heel dapper van je om weer te gaan werken :thumbup: :thumbup: :thumbup: . Wie weet zal het je helpen om je gedachten te verzetten?
Ben benieuwd hoe het zal gaan :hug: :-* .
Weet je wat het ook is Lena ik heb ook geen zin meer in dat geneuzel met die psychologen…ik heb er ook totaal geen gebhoefte meer aan…
ik denk dat ik gewoon weer aan het werk moet en dan zal ik wel Lara moeten achter laten als het echt echt niet gaat dan ga ik wel weer hulp zoeken…ik wil gewoon verder…maar moet nog eerst een baan vinden, ben momenteel actief beizg met solliciteren…moet gewoon weer aan de slag en dan komt alles in orde…
Kan ik me voorstellen. Als je denkt dat je het zelf aankunt, zul je des te trotser zijn als het lukt. Goed dat je aan het solliciteren bent. Je hebt gelijk: als je een baan hebt, dan moet je wel. Een beetje shocktherapie, maar dat werkt vaak goed.
Heb je goede kansen op een nieuwe baan?
Lieve Melissa, Wat enorm vervelend voor je :-
Ik lees en schrijf hier al een poosje mee maar had je verhaal gemist. Ik vind het een zeer raar verhaal en een hele grote fout van die psych dat je niet geholpen kunt worden. Ik ben namelijk wel geholpen en goed ook. ZO goed dat de diepe depressie waarin ik aan het wegzakken was niet eens zo lang geduurd heeft. Omdat ik en medicijnen kreeg en mensen thuis van de GGZ die in het begin 2 keer in de week kwamen praten en kijken hoe het met me was. En dan nog alle steun uit m’n omgeving.
Ik kan me goed voorstellen dat thuis zitten de hele dag niet helpt en dat je het fijn vindt om weer te gaan werken. Zeker doen. Ik ben wel bang dat het niet de enige oplossig voor je probleem is. Als ik je verhaal lees heb je echt hulp nodig en natuurlijk heb je daar geen zin in maar doe het alsjeblieft wel. Het ligt niet aan jou dat je dit hebt, het is een combinatie van je hormoben, je trauma en weet ik wat nog meer. Daar kom je niet uit zonder steun. En een nieuwe zwangerschap daar zou ik al helemaal niet aan beginnen als ik joiu was. Kom er eerst alsjeblieft zelf weer bij, dan heb je jezelf en je kinderen zo veel meer te geven. Je moet eerst goed voor jezelf zijn en je goed voelen voor je er optimaal voor een ander kan zijn. Als ik je verhaal lees ben je nog lang niet jezlef. Dan ben je nog meer teleurgesteld in jezelf dat je het weer niet goed zou doen. En er is niks mis met jou!!! Het gat alleen niet goed met je. Geef daar aub aan toe en doe er iets mee. Ik hoop niet dat je me bemoeizuchtig vindt, maar een depressie is echt wel heel ernstig. Ik ben hier ook echt geschrokken van Buikje. Die ging ook maar door en probeerde vervolgens meerdere malen zichzelf iets aan te doen.
(Hoe is het met je Buikje???) :- :-* :-* :-* :-* :-* Voor iedereen hier
hier begint alles zo een beetje op zijn pootjes te lopen, ik mag vrijdag waarschijnlijk beginnen met werken. maar daar kijk met een dubbel gevoel naar toe aan de ene kant wil ik heel graag gaan werken om eens tussen andere mensen te zijn en aan de andere kant zie ik het niet zitten dat ik zo down als ik me voel zelf zieke mensen ga verzorgen.
De AD die ik moet nemen :wall: daar ben ik er al verschillende van vergeten. mijn korte termijn geheugen is dus zo slecht geworden he, ik weet nog niet meer wat ik deze morgen gegeten heb. Dus als hubbie mijn pillen niet klaarlegt of ze me geeft dan vergeet ik ze gewoon.
Ikvoel me de laatste weken, sinds ik mijn moeder niet meer zie,wat beter. Maar voel me nog altijd zo in de war he.
Gelukkig dat het de goede kant op begint te gaan Buikje. Het zal heus niet in een paar weken weer helemaal okee zijn, maar de eerste stappen richting een fijn leven zijn gezet. heb je weer wat meer hoop? :-* :thumbup: .
Ik heb helaas ook een depressie opgelopen :? door alle omstandigheden wat er gebeurt is.
Ons meisje is 3 weken te vroeg geboren maar vanaf de bevalling ging het al mis. Ze is ook levenloos geboren helemaal slap en bleek ze moest ook gereanimeerd worden. Daarna moest gelijk de couveuse in wij mochten haar ook pas na 2 uur voor het eerst goed zien. Pas 1 dag later mocht ik haar vast houden maar ik voelde totaal geen band net als of ze mijn eigen kindje niet was.
Na een week mocht ze eindelijk naar huis om vervolgens 2 dagen later weer in het ziekenhuis te belanden omdat haar billirubine veel en veel te hoog was dus ze moest weer een paar dagen blijven. Maar hele kraamtijd was niks van over . Zelf zat en zit ik nog steeds met bi loop ook nog steeds 2x per week bij de fysio. Mijn relatie ging heel slecht alles kwam te gelijk helaas. Ik liet Yeline vanaf het begin constant in de box hield haar alleen met de voeding eruit ik had geen behoefte om met haar te knuffelen. Als ik ergens anders was deed ik heel lief met haar en was ook constant met haar bezig om te laten zien dat het goed was maar het voelde niet goed ik was met haar bezig omdat hij moest niet omdat ik het zelf echt wou. Op een gegeven moment ging ik ook minder eten tot niks per dag kookte niet meer voor mijzelf sloeg maaltijden over voelde me dood ongelukkig. Ik was heel erg gespannen ging ook gelijk over de rooie als er iets verkeerd gezegt werd zat elke dag te huilen. Ik viel heel veel af al mijn kleding van voor mijn zwangerschap is te groot geworden en ik ben nog maar 52 kg. Ik ben uiteindelijk naar de dokter gegaan omdat ik niet meer kon en wou het liefst sprong ik uit het raam of zo want ik was het toch niet meer waard om te leven, ik was niet goed genoeg voor mijn man en dochter dus ze konden het beter af zijn zonder mij dan werden ze weer gelukkig want deze situatie brak ons helemaal op. Ik heb ook heel vaak gedacht als ik boven aan de trap stond van wat gaat er gebeuren als ik me nu laat vallen was er zo mee bezig ik wou niet meer ik wou gelukkig zijn en geen pijn en verdriet meer hebben.
De dokter had het gelijk door en heeft me Seroxat voor geschreven die ik nu 4 weken slik. Maar de bijwerkingen zijn niet fijn voel me zo raar en afwezig kan me niet goed concentreren, ben mezelf niet meer al mijn gevoelens worden uitgeschakeld ik kan niet meer huilen het lijkt wel of ik gevoelloos ben geworden.
ik ga ook deze week nog naar de dokter want dit lijkt me niet goed eigenlijk.
Meiden jullie ook heel veel sterkte
Jee Chantal, wat een verhaal… Wat erg toch dat zoveel moeders zo’n ellendige tijd hebben als de buitenwereld eigenlijk verwacht dat ze hartstikke gelukkig zijn.
Goed dat je naar de dokter bent gegaan en dat hij je geholpen heeft Chantal. Juist als je je zo waardeloos voelt, ben je geneigd niks meer te doen, dus ook niet naar de dokter te gaan. Maar jij hebt de cirkel doorbroken :thumbup: . Werken de pillen wel? Misschien zou je ook iets hebben aan contact met een psycholoog of lotgenoten?
Wil iederen aub in de huiskamer mijn berichtje eens lezen???
Dank u
ik wou zo graag mijn ei hier eens kwijt maar blijkbaar gaat dit nog niet 