:hug: :-
Heb nu nieuwe medicijnen Citalopram (cipramil) gelukkig dus hopelijk zijn deze beter kan nu gelijk naar de psycholoog toe zodra ik het wil. We blijven postief het komt goed zolang ik maar genoeg steun krijg.
Pff je hoort het wel vaker Depressie’s maar wist niet dat het zo zwaar was tjonge je onderschat het echt als je niet weet wat het is. Ben ook blij dat we hier met een paar meiden schrijven we weten van elkaar hoe we ons voelen en we begrijpen elkaar dan ook beter.
:-
He Chantal, ben heel benieuwd wat dit doet. En…wil je al naar de psych?
blijf niet doormodderen he :hug: :hug:
:hug: :-* :hug: :-* voor jullie meiden!
Weet je ik weet eigenlijk niet echt wat ik wil aan de ene kant wil ik eigenlijk niet heen daarom stel ik het steeds uit.
Wil heel graag me weer goed voelen en weer gelukkig zijn met mezelf en met mijn man en Yeline maar ik weet soms gewoon niet hoe ik het moet doen. Ik blijf me voorhouden om postitief te blijven maar het is soms moeilijk vind het moeilijk om zo’n keuze te maken. Ik ben er ook nog niet helemaal klaar voor om die stap te maken eigenlijk…
Claudia :-* dank je wel lieverd
Goh meiden, heb even wat meegelezen bij dit topic…
Ik vind het heel naar voor jullie en hoop dan ook dat het steeds beter zal gaan met jullie en dat jullie je weer heel snel goed voelen met of zonder medicijnen. :-*
Speciaal eigenlijk even voor jou, Chantal, dat ik dit berichtje typ, omdat ik je nog een beetje “ken” van de aprilstoppers. Dan weet je tenminste dat ik aan je denk en dat ik het beste voor je hoop! Maar natuurlijk ook voor de rest!
Chantal, ik heb je verhaal gelezen op blz. 4. Grijpt me nogal aan! Je hebt ook wel behoorlijk wat meegemaakt hoor! 
Fijn dat je man je nu beter steunt en het nu goed begrijpt! :-*
Chantal, ik zou echt gaan hoor! Als het niks is, kun je na de eerste keer immers altijd nog wegblijven. Zie het dus niet als een enorme stap, maar gewoon als een gesprekje met iemand waarmee je kunt uitvinden of die persoon je misschien helpen kan.
Als je van de medicijnen af wil, kan zo’n psych je echt helpen :thumbup: . Bovendien kun je er nog nuttige dingen leren voor als je een terugval krijgt. Je kunt jezelf er dan weer beter en en sneller bovenop helpen.
:-* :hug: .
:thumbup: Lena. Ik wist even niet hoe ik het moest zeggen maar ben het helemaal met je eens. Zeker gaan Chantal :hug: . Waarom de dingen alleen oplossen terwijl je het kunt delen…
ja meiden ik moet die stap maken voor mijzelf en mijn gezin over 2 weken moet ik weer op controle bij de dokter en dan geef ik het toch maar aan.
dank jullie :-
Lieke dank je wel lieverd :- :-*
Debbie hoe gaat het met jou nu?
Ach het gaat met ups en downs. Maar slik nu niet meer de kalmeringstabletten en dat gaat goed :dance: Maar dat komt ook doordat er in de situatie iets veranderd is waardoor ik niet meer zo boos ben en mezelf beter in de hand heb.
Heb afgelopen week heel veel geduld met Lana gehad (voor mij doen dan he), gisteren even wat mindere momenten gehad. Voelme onzeker over de relatie tussen mij en hub en daardoor word ik weer depressief. Het ene moment kan ik de wereld aan en het andere moment stort ik weer in. Nog 1 weekje wachten en dan begint het eerste gedeelte van het onderzoek.
Verder probeer ik me zo rustig mogelijk te houden en niet aan zoveel dingen te denken die mij onzeker maken. Daar heb ik dalijk nog alle tijd voor :?
Fijn Debbie dat je geen kalmeringstabletten meer slikt en dat je het nu zelf doet toch een stap vooruit. Tja het is moeilijk he om je rustig te houden en positief te blijven denken. Nog 1 weekje dan kom je weer een stapje dichterbij nu het onderzoek gaat beginnen.
:hug: voor jou meis
Chantal, ik wil je even een knuffel geven en heel veel sterkte toewensen! :hug: :hug: Sorry voor m’n late reactie; ik ken je natuurlijk nog van de aprilstoppers, maar had geen idee van je ppd!
Alle andere meiden hier natuurlijk ook heel veel sterkte! Het is erg zwaar als je er middenin zit. Ben zelf depressief geweest, geen ppd overigens maar een ‘gewone’ depressie, of hoe noem je dat…, maar blijf de moed erin houden hoor! Een depressie gaat uiteindelijk echt over, en dan voel je je zoveel sterker! Ik weet 't, het zijn cliche’s, maar die zijn meestal wel waar! 
Wat bij mij geholpen heeft is erover praten met een psych en medicijnen. Medicijnen slik ik nog steeds, al 6 jaar, maar steeds als ik stop komen mijn klachten terug. Ik heb trouwens geen last van mijn medicijnen, m’n lijf is eraan gewend. Bijwerkingen kunnen 2 tot 4 weken aanhouden, maar dan horen ze wel te verdwijnen. Als dat niet gebeurt, dan past het middel waarschijnlijk niet bij je, maar gelukkig zijn er heel veel verschillende soorten antidepressiva! Waarmee ik niet wil zeggen dat dit voor iedereen de oplossing is, als je het kan vermijden is dat altijd het prettigste, maar als praten alleen niet helpt, kunnen medicijnen erbij het leven zoveel beter maken!
En toen ik middenin de depressie zat zei ik tegen m’n psych: waarom heb ik dit weer. En toen zei zij: waarom jij niet? Welkom bij de club meid! Klinkt gek, maar het heeft mij wel geholpen het af en toe te relativeren.
Oh ja, ook heel heel belangrijk: structuur, rust en regelmaat! Dus op tijd opstaan (lukt vaak wel met een kleintje! ), op tijd naar bed, en jezelf ertoe aanzetten om bijv. een kop thee voor jezelf te maken of de kopjes even af te wassen of een wandeling te maken. Die kleine dingen helpen mij altijd om me beter te voelen als ik me weer wat minder voel.
Nogmaals sterkte meiden! :thumbup:
Dank je Lieverd :-*
Wat een nare verhalen hier allemaal, hoop dat het vlug beter gaat met iedereen die in de put zit of wat steun kan gebruiken :hug:
HIer gaat het beter maar ook weer niet beter 
. Ik heb weer vele lichamelijke klachten, de ene vaginale ontsteking na de ander, nu zou ik dus weer een beginnende baarmoederontsteking zijn :shock:
Noa doet het goed,ze is alweer 1 cmtje gegroeid,200grammetjes aangekomen tegenover vorige maand. Ze heeft haar eerste tandje al (doorgekomen op 5 1/2 maand, tweede is gisteren doorgebroken bijna 6 maand).
Mijn hubbie wordt volgende week WEER geopereerd :? nu zou er een zenuw klem zitten,dit omdat hij veel te veel littekenweefsel aanmaakt :shock: zijn hele buik is zelfs gezwollen van littekenweefsel.
Met mij gaat het op werkgebied goed: ben dus terug aan het werk sinds 15/9 wel maar 30 uurtjes per week, en iedere woensdag als ik moet gaan werken gaat noa naar de opvangmama.
Op ander gebied gaat het dan weer minder :? zit de laatste weken meer en meer in de put, hubbie wordt er alleen maar vervelende van dus zeg ik hem er niets meer over. De seksuele kant van onze relatie gaat helemaal niet meer (waardoor hubbie ernorm gefrustreerd geraakt en op mij uitwerkt door de hele dag te vloeken of op mijn kop te zitten). 
Het komt er dus op aan sinds noa er is hebben we nog niet kunnen vrijen zonder erge pijn bij mij, heb er eigenlijk ook niet zo veel zin meer in.
Hubbie is dan ook weer wat overbezorgd, bij het minste beetje stuurt hij me naar de dokter, willen of niet.
Nu ben ik alleen met noa (hubbie is naar de dokter voor het verlengen van zijn ziekteattest), ze doet niets anders als krijsen (wenen kan je het niet meer noemen) ik wordt er gewoon stapelgek van , sla in panniek wat moet ik doen ze laten wenen ze opnemen en haar zin geven, of nu gewoon pyama aan en in bed gooien. :silenced:
Sta nu voor een enorm huilbui die er niet uit wil komen, is het wel normaal dat ik me zo dubbel voel? langs de ene kant zou ik haar niet kunnen missen en hou ik heel veel van haar en langs de andere kant had ik haar (sorry ) liever niet gehad dan had ik dit misschien allemaal niet aan de hand
Het gaat me niet meer, heb het gevoel dat ik me altijd tegenover iedereen (psycholoog, huisarts, hubbie, familie en vrienden) goed en sterk moet houden.
:shock: Begin zelfs terug aan slechte dingen te denken, heb er nu zo een schrik voor nu hubbie weg is en ik alleen zit
Volgens de ha zou ik vaginisme hebben, iemand die weet wat die wil inhouden en hoe het precies behandeld kan worden?
Buikje wat een narigheid.
Vaginisme wil zeggen dat de spieren van je vagina verkrampen bij seks, waardoor het veel pijn doet en zelfs onmogelijk kan worden. Dit wordt vaak veroorzaakt door nare ervaringen, waardoor je bang wordt voor pijn. In jouw geval volkomen logisch, want jij HEBT gewoon pijn. En als je dan het gevoel hebt dat je het moet doen omdat er anders op je gevit en gevloekt wordt en je HA doet alsof je gek bent… :wall: . Mannen… je zou er dingen af moeten knippen :evil: :evil: :evil: . Heb echt zin om beide heren met een of ander zwaar voorwerp op hun kop te komen timmeren. Maar daar zou jij niet zo heel veel mee opschieten hè Buikje…
Heb wat dat betreft maar 1 advies voor je: niet doen. Geen seks die niet leuk is. Daar wordt je probleem alleen maar groter van. Ik las onlangs zelfs van een gyn die zei dat je vrouwen eigenlijk het eerste jaar na een bevalling gewoon met rust moest laten. Zoveel vrouwen doen het alleen maar omdat hun man anders gaat zitten mokken :wall: :evil: .
Wat zegt je HA dan over het effect van seks op vaginale onstekingen? Die worden er vast niks beter op toch?
Wat betreft de behandeling van vaginisme: eerst moeten eventuele fysieke oorzaken voor pijn worden weggenomen. In jouw geval dus gewoon wachten totdat je echt beter bent voordat je weer gemeenschap hebt. Als de pijn daarna blijft bestaan, dan is psychotherapie de behandeling. Je moet dan weer leren om te ontspannen en van je lijf te genieten. Wil je voorkomen dat het zover komt, zou ik dus NIET met pijn vrijen, maar ik weet hoe lastig het is om dat gewoon te weigeren.
Wat je schrijft over Noa zou ik zelf geschreven kunnen hebben. Wat moet je nou met zo’n kind… Ik koos uiteindelijk altijd maar weer voor troosten (niet dat het hielp, maar het huilen werd wel nog erger als ik haar weglegde), maar dan loop je zelf vaak net zo hard te huilen. Heeft Noa een beetje een ritme? Weet je wanneer ze moe is? Ik zou haar troosten zolang het haar normale tijd is om wakker te zijn en in bed leggen als ze moe is. Dan kun je er ook naast gaan zitten, of om de 5 minuten terug gaan oid. Maar dan geef je haar wel de gelegenheid te slapen en niet oververmoeid te raken. Maar denk ook aan jezelf. Wat kun je opbrengen?
Het dubbele gevoel is volgens mij heel normaal. Niet alleen voor moeders met een PND, maar voor alle moeders. Het is gewoon heel zwaar. En hoewel je veel van haar houdt, is ze ook een grote last. Zelf vond ik het makkelijker worden na een maand of 6, toen ze een duidelijk ritme kreeg en ik eindelijk weer redelijke nachtrust kreeg. Ik hoop dat dat bij jou ook gebeurt.
Buikje, als het niet gaat, gaat het niet. Proberen een masker voor te houden werkt niet. Daar wordt het erger van. Hou je niet goed en sterk, want dan duurt het alleen maar langer voordat mensen rekening met je kunnen houden en je kunnen helpen. Als je die verkeerde dingen weer gaat denken, blijf dan niet alleen. Bel iemand, wie dan ook. Vertel dat het niet gaat en dat je hulp nodig hebt. Zeker tegenover de psycholoog moet je de dingen niet beter voorspiegelen dan je zijn. Die is er immers om je te helpen!!! Hoe kan die je nou helpen als jij niet vertelt wat het probleem is?
:hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug:
:-* :-* :-* :-* :-* :-* :-* :-* :-* :-* :-*
En alweer zeg ik : Lena, ik had het zelf niet beter kunnen verwoorden :thumbup:
Doe hier aub iets mee lieve Buikje :-*
De reactie van je man is niet goed voor jou en helpt je op dit moment helemaal niet verder. Natuurlijk is sex wel het laatste waar je nu zin in hebt zeg, jammer voor hem maar helaas.
En ik herken heel goed je gevoel van je groot houden als je bij de psych bent. Dat heb ik vroeger ook gedaan. Ging ik thuis een potje zitten janken omdat ik me daar niet wilde laten gaan. :? Beetje dom :?
En natuurlijk is dat een onderdeel van je probleem, je niet willen laten kennen, het gevoel dat je altijd maar sterk moet zijn.
En dat kun je wel aankaarten bij de psych denk ik. Niet wanneer je heftig je emoties zit te verdrukken, maar juist op het moment dat je nog niet iets wegdrukt. Durf je het dan t evertellen??
Ik leef echt zo met je en de anderen mee en wil je zo graag laten inzien dat het wel weer goedkomt. Maar die weg moet je helaas zelf toch echt bewandelen om daar ook te komen. Maar voor iedereen geldt: doe het niet alleen, laat je helpen, Je hoeft niet altijd sterk te zijn, toegeven dat iets je niet lukt is ook al heel sterk. :hug: :hug: :hug:
Hier gaat het van slecht naar erger , Krijg nu regelmatig hyperventilatie aanvallen waarbij al mijn spieren verkrampen of gewoon beginnen te beven. Het moeilijkste is dat ik het niet onder controle heb.
Hoe is het bij jullie?