Nou ben nu net terug.
Ze willen mij aan een psychologischonderzoek werpen omdat ze niet weten waar ik thuis hoor :? Ik moet de medicatie blijven slikken, omdat dat het enige is waardoor ik een beetje rustig blijf.
Maar ze weet niet wanneer dat onderzoek plaats zal vinden, kan zijn over 2 weken maa rook over 4 weken 
Heb wel een telefoonnummer gekregen van een crisiscentrum, waar ik terecht kan zodra het uit de hand dreigt te lopen.
Oh ja, ze zei ook dat ik me niet schuldig hoefde te voelen over het feit dat ik niet volledig voor Lana er kan zijn. Makkelijker gezegd dan gedaan :roll: Maar goed, nu is het WEER afwachten. Ik word zo gek van dat wachten constant
Jeetje Debbie, 4 weken da’s wel erg lang. Zijn ze bang dat het crisiscentrum zonder werk komt te zitten ofzo?
En in afwachting van het onderzoek (en de uitslag zeker :wall: ) kunnen ze nog niks voor je doen?
je moet je inderdaad niet schuldig voelen. Je doet wat je kunt voor Lana en dat vraagt van jou heel wat meer dan van moeders bij wie het allemaal vanzelf gaat.
He Debbie, wat stom zeg. En vooral vervelend voor je. Wel bellen hoor als het niet goed gaat.
Mijn vriend was er gelukkig wel voor mij. Hij snapte goed dta ik niet mezelf was en hielp me enorm. Toen de kraamhulp weg was is hij 2 weken thuis gebleven omdat ik echt niet alleen kon zijn toen. Lichamelijk en geestelijk een wrak. De ha en anderen hadden hem dat geadviseerd en hij blijf graag thuis voor mij. Tuurlijk was het voor hem moeilijk, maar het was hel voor mij en dat zag hij best.
jacq34, hoelang heeft het bij jou geduurd dan? Ik hoor namelijk vaak van vrouwen die tijdens de kraamperiode al ‘instorten’ en bij hen gaat dan vaak ook redelijk snel weer voorbij. Binnen een paar maanden.
Bij mij werd het juist langzaam steeds erger. Na een maand of 2 was het helemaal mis. Dat heeft toen een paar maanden geduurd en daarna ging het steeds een beetje beter. Vanaf een maand of 8 ging ik het vaak echt leuk vinden en sinds ze tien maanden is, heb ik geen echte terugval meer gehad.
Heb je het idee dat er op die manier vaste patronen in te herkennen zijn?
Hallo,
Bij mij was het ongeveer 3 maanden na de geboorte van Sytze toen ik volledig inklapte.Het was er wel eerder,maar dat wilde ik niet weten 
.
Ik ben nu een klein jaartje (!) verder en het gaat zo langzamerhand wat beter 
.Ik ben nu weer therapeutisch aan het werk voor 9 uurtjes in de week(heb een contract voor 16 uurtjes ben al over de helft 8) 8) )
Mijn man heeft mij ongelofelijk gesteund,petje af :inlove: :inlove: .Er waren dagen dat ik hem wel wat wilde doen,zo boos was ik .En hij bleef maar rustig en vooral heel praktisch,en dat kon(kan) ik wel gebruiken als ik weer eens zo’n bui heb.En als ik weer zo’n bui heb dan ga ik eerst s’avonds in bad en daarna lekker vroeg op bed en dan is er morgen weer een dag.
Soms ben ik nog wel depri maar dat is met name 1 week in de maand :think: :think: .
Wat ik nog wel wil zeggen dat je het niet moet ontkennen,want dat werkt averechts(tenminste bij mij)
Een heel verhaal,maar in het kort komt het erop neer dat het heel veel tijd kost,maar met de juiste medicatie EN de juiste hulp komt er weer licht in die donkere tunnel(klinkt wel zwaar :silenced: )
Maar wel waar :mrgreen:
Ik begin hier net even mee te lezen. Wat een heftige verhalen allemaal.
Debbie, ik vind je erg moedig door hier hulp te vragen, erover te praten. Dat geeft wel aan dat je sterk bent. Ik weet dat er hier meer moeders in zo’n situatie zitten, maar die er misschien liever niet over willen praten, of jouw berichtje nog niet hebben gezien! Je bent zeker niet de enige!
Ik heb zelf geen ervaring gelukkig, maar als ik je verhaal lees dan hoef jij je zeker niet schuldig te voelen. Je hebt het niet makkelijk meis, en je doet wat je kunt!
Ik hoop dat je je snel weer wat beter voelt. Dit klinkt misschien als een dooddoener, maar ik bedoel het serieus hoor!
Sterkte, met alles!!!
Gelukkig hebben ze bij de Bavo begrepen dat er haast bij geboden is om dat onderzoek te doen bij mij.
Ben namelijk vanochtend gebeld en heb over 2 weken al een afspraak staan. Het zijn 3 afspraken van 2 uur. Vrij intensief dus. Daarna duurt het nog een maand :shock: voordat het verslag af is en ze misschien weten bij welke afdeling ik terecht kom.
Ik hoop zo dat het allemaal iets sneller gaat
Hoe gaat het nu met jullie? Debbie?
Hier gaat het sinds een paar dagen heel wat minder 
. De medicijnen zijn nu bijna afgebouwd maar alles begint terug te komen word weer emotioneel heb vandaag weer voor de 1e keer gehuilt sinds al die weken dat ik de medicijnen heb gehad. Voel me weer depri haal mezelf weer naar beneden heb geen geduld meer word om kleine dingen vreselijk kwaad. Vandaag heb ik het helaas afgereageerd op de hond kon het even niet aan dat hij niet wou luisteren heb hem verrot gescholden en een klap verkocht :oops: heb me echt niet in de hand. Moet ook weer ver bij Yeline weg zijn want ik merk dat ik helemaal weer doorsla als ze huilt ook op haar heb ik gescholden dat ze stil moest zijn en op moest houden met huilen (alsof ze dat begrijpt :wall: ) heb mezelf niet meer in de hand verneem ik. Begin volgende week ben ik van de Seroxat af en ga dan gelijk weer naar de dokter want dit kan niet het begint weer van voor af aan helaas.
Pfieuw chantal… wat ellendig. Zou inderdaad zo snel mogelijk weer hulp zoeken, want dit klinkt niet goed. Heb je naast de medicijnen ook nog andere hulp gehad?
Hee Chantal!! ik lees hier ook even mee als je het goed vindt. Wil je even een hart onder de riem steken (Debbie en de anderen natuurlijk ook) maar jou even speciaal.
Ik hoop zo dat je het nog eventjes volhoudt totdat je de Seroxat volledig afgebouwd hebt. Blijf realistisch he, dat je je nu klote voelt komt omdat je aan het afbouwen bent en de kans is heel groot dat je je met andere medicijnen veel en veel beter gaat voelen.
Kom op he meis!!
Liefs Lenny
Speciaal even voor Chantal en Debbie :hug: jullie hebben heel wat te verduren meiden, ik denk aan jullie hoor! :-*
Chantal en Debbie,
meiden ik zit met tranen in mijn ogen te lezen naar jullie (hele) gebeurtenissen. Jullie hadden al het één en ander in de feb. 2006 mama’s vertelt.
Maar hier schrok ik echt van.
Heel veel sterkte meiden. :hug:
Ik denk aan jullie :-*
He lieverds, bedankt voor jullie woorden!!
Chantal, niet opgeven hoor! Ik vind het al heel knap van je dat je zelf weet dat je wat minder goed in staat bent om de zorg voor Yeline helemaal op jezelf te nemen. Zover ben ik nog lang niet. Ik herken het wel hoor, dat boos worden op je kleintje. En dan blijven ze maar zeggen bij de Bavo dat ik me daar niet schuldig over moet voelen omdat ik nu niet goed in mijn vel zit. Tja, zij hebben makkelijk praten.
Chantal, als je wilt praten, je kan me altijd mailen!! Zit misschien niet veel op Kok, maar wel veel achter de pc. Dus als je ergens mee zit, mailen. En bellen mag ook altijd!
Willeke, Lenny en Cathelijne :-* :-
Debbie :- het is moeilijk hoor om het te accepteren ik kon het ook niet nu gelukkig wel. Ga maandag ook gelijk naar de dokter wil andere medicijnen want dit gaat echt niet zo.
Gister was het ook helemaal mis gisteravond ook Yeline wou niet luisteren en was moe ze jengelde de hele tijd heb haar ook toen ze op commode lag stevig vastgehouden en geschreeuw dat ze op moest houden had de neiging om haar vast te pakken en haar zo haar ledikant te gooien gelukkig is er iets in mij die dat tegen houdt. 'S middags liep ik met haar van de fysio weer naar huis en had toen ook de neiging om zo de buggy in de bosjes te duwen en weg te gaan dat ik mijn oude leven terug kreeg en geen kind meer had. Dit kan gewoon niet t’is niet goed en medicijnen drukken dit gevoel weg en dan kan ik weer verder.
Lena ik heb naast mijn medicijnen geen hulp gehad want door de medicijnen werd mijn gevoel afgevlakt dus het was er niet meer ik kon normaal functioneren en kon ook niet over de negatieve gevoelens praten omdat ik die niet meer had. Als ik hulp wil dan wil ik het zonder medicijnen doen omdat ik me dan slecht voel en dan alles eruit kan gooien en dan kan ik beter over die gevoelens praten. Maar ja dan heb ik heel veel begeleiding nodig en niet 1x per week dat zou ik echt niet redden zal stapelgek worden. Dus wil liever eerst weer medicijnen daar voel ik me beter bij en kan ik het onderdrukken.
Oh Chantal, zo herkenbaar. Heb die neiging ook wel hoor. Gewoon de wens alleen al om geen kindje te hebben, dan zou ik ook niet al deze problemen hebben. Maar is dat ook echt zo, vraag ik me wel eens af?
Is het echt zo dat deze problemen er zijn doordat Lana er is? Of ging het al eerder mis?
Blijf het me afvragen. :think:
ja dat vraag ik me ook wel af. Ben blij dat Yeline er is maar het voelt vaak niet zo of het door haar komt dat ik me zo voel tja denk het toch niet? Wou zo graag een kindje droomde er al jaren over nu is mijn wens in vervulling gegaan kan ik er niet van genieten geef mezelf vaak de schuld. Het ligt aan mij niet aan haar ik me zo voel dat doe ik mezelf aan vind het raar dat je er zomaar last van kan krijgen er moet toch een oorzaak zijn.
Oh Chantal wat moeilijk voor je zo zeg. Ga alsjeblieft idd maandag naar de HA want dit moet niet. :-* :-* :-* :-* Heel veel sterkte :hug:
Lena, je vroeg ff geleden hoe lang het bij mij duurde. Bij mij was het idd vrij snel weer beter. De laatste maand zanger was een hel, een week na bevalling stortte ik totaal in en zat ik al bij het GGZ. Door hun goede hulp en medicijnen ging het toen binnen 2 weken zo dat ik weer kon functioneren. Voelde me niet goed, maar ook niet meer in die hel. We waren er echt heel snel bij. Ik heb er nog niet eerder van gehoord dat als het tijdens de zwangerschap al niet goed gaat dat je er dan snellen bovenop bent. Maar in mijn geval klopt het dus wel…
:hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug:
Voor iedereen
Weet je, soms denk ik, waarom moet Lana bij ons terecht komen. Ze is zo lief en leuk en schattig en huilt zelden. Waarom komt ze in zo’n rotgezin terecht, waarom niet bij een leuk gezin die zij verdiend
Maar dan denk ik, ze is blij bij waar ze is. Anders lacht ze niet de hele tijd en is ze ook niet schattig, leuk en lief. Ze is waar ze hoort allen moeten wij de situatie voor haar veranderen. Daar zijn we nu mee bezig. Maar het gaat veel moeite kosten, en op dit moment kan ik beter niet naar de toekomst kijken of er zelfs aan denken, daar word ik op dit moment alleen maar verdrietiger van omdat het allemaal somber lijkt.
Ik moet het gewoon dag voor dag bekijken. En gisteren… ik had zo’n goede dag met Lana. Ze wilde absoluut niet slapen, maar ze was zo moe. En zowaar, ik had alle geduld van de wereld! Ik 
voor mijzelf :lol:
Precies Debbie, dat moet je jezelf voorhouden: als jullie echt zo’n rotgezin waren, dan had je niet zo’n blij en lief babietje. Ik heb ook wel gedacht dat het niet eerlijk was dat die lieve Lara geen betere moeder gekregen had. Maar dat soort gedachtes kloppen gewoon niet en ze maken je alleen maar zieker.
Lana is wie ze is door jou: jouw genen, jouw gezonde voeding toen je zwanger was, jouw zorg, jouw liefde, de omgeving die jij voor haar creëert. Blijkbaar heb je dat allemaal dus nog niet zo slecht gedaan :-* .