Oh ja ja ja, daar ‘kennen’ we elkaar van. Tjonge, dat gaat dus niet vanzelf. Dat valt dan zeker wel tegen, als je al drie jongens op de wereld hebt gezet 
. Dat wordt een bepaald ander leeftijdsverschil dan bij de andere vierdekindjesmama’s :shock: ! Ik wens je veel succes en we spreken elkaar hier vast nog wel eens 
.
Dank je! Ja, een heel ander leeftijdsverschil, maar ach, het heeft allemaal zijn charme he. En heel eerlijk…ja, dat valt best wel tegen. De eerste was niet bepaald gepland en van de andere twee was ik heel snel zwanger. De vierde zwangerschap was ook heel snel, maar ging dus mis en toen moest ik heeeeeeel lang geduld hebben…en ook dat werd hem weer niet…Nu vrees ik dus voor nog eens zoveel geduld en daar zie ik enorm tegenop. Ik hoop maar dat het meevalt.
Ik kan me voorstellen dat het tegenvalt. Hier ging het drie keer behoorlijk snel en ik weet dat resultaten uit het verleden…, maar ik heb toch het idee dat we het nu een beetje kunnen plannen :shifty: . Je leeftijd speelt mss nu ook een rol? Hoewel je vast erg jong was bij de eerste, als Noortje 17 is ga ik echt niet meer zwanger worden :lol: (ben bijna 35).
Mijn leeftijd? Ik ben deze week pas 33 geworden…Ja…ik was heel jong bij de eerste.
Het is hier inderdaad een gevalletje “behaalde resultaten in het verleden bieden geen garantie voor de toekomst”…Helaas pindakaas. Maar goed, het zal uiteindelijk wel op zijn pootjes terechtkomen toch?
:shock: Je bent dus nog jonger dan ik :lol: .
Nou, dan zal het toch wel goedkomen, hè 
. Afwachten maar, voor ons beide. Tot binnenkort .
Ik las trouwens daarstraks nog wat terug in dit topic. O.a. het bericht van Maxim op pagina 1 van dit topic. Vooruitziende blik :think: :shock: .
:lol: Dat zou je wel denken ja, die vooruitziende blik! Tis vast toch een busje geworden!
En ja, we gaan hier gewoon allemaal heel hard duimen voor ons allemaal. Komt vast goed! :-*
Ik duim ook voor jullie mee…
Hier zit een vierde ook nog steeds in onze gedachten, alleen voorlopig wil ik het nog niet.
Onze jongste is nu bijna een jaar en ik wil er minimaal 2,5 jaar tussen hebben. (misschien zelfs wel 3,5-4 jaar). Daarnaast zitten we nog even met 2 huizen, dus ook daar wil ik wat zekerheid in hebben. Helaas is het bij ons niet zo te plannen zoals wat ik lees over jullie, de vorige keer ben ik anderhalf jaar bezig geweest, en uiteindelijk met hornmoonspuiten en andere medicijnen zwanger geworden. Maar goed ik ben 30, dus heb nog tijd genoeg, ik hou er ook rekening mee dat ik het over een tijdje wel klaar ben met 3.
Ik blijf jullie volgen, leuk om te lezen!
Marda, ik kan me dat ook wel voorstellen…dat je nog even wilt wachten om er toch een wat groter leeftijdsverschil tussen te hebben (of misschien zelfs wel erachter komen dat je toch “klaar” bent).
Daar zitten (zeg ik uit ervaring) wel erg praktische voordelen aan hoor!
Wat dat “plannen” betreft…Weet je, ik ben ondertussen ook wel meer met mijn beide benen op de grond gaan staan op dat vlak. Het gaat zoals het gaat. En je kunt willen zoveel als je wilt, maar daar ben je er niet mee helaas.
Een hele tijd niet gepost hier, we waren er ook niet zo mee bezig. Miskraam gehad die eerst een plaatsje moest krijgen en langzamerhand was het zover. Vorige week besloten we er weer voor te gaan. Superspannend toch wel natuurlijk en in een week tijd werd mijn man steeds gestresster. Hij kan niet goed tegen veranderingen, dus dat verwachten we op zich wel, maar het is nu wel heel erg.
Gister was hij een wrak… en kwam het hoge woord eruit. Hij trekt het niet, hij wil het niet. Hij wil het voor mij (het was zowiezo al meer mijn wens waar hij in mee ging) doen, maar voelt zich nu heel slecht.
Hij zei dat het niet zozeer nog een kindje is, maar de manier waarop, dat het mijn wens is en dat ik het wel best vind terwijl hij het niet heel graag wil… En vergeleek dat dat met een tijdje terug, toen hij een beetje ziekjes was en liever niet had dat ik wegging en ik toch wel ging (mijn beste vriendin was net bevallen en vroeg of ik kwam…).
Ik ben er echt kapot van 
Ik weet gewoon niet meer of er nu wel of niet een vierde gaat komen terwijl ik me daar al helemaal op ingesteld had, verdorie vorige week zelfs al een kleertje gekocht dat ik echt niet kon laten liggen. Dat kindje hoort er voor mn gevoel al helemaal bij en nou komt hij hier opeens mee
En aan de andere kant, als ik hem zo gestresst zie doen denk ik ook wel van jeetje, dit is gewoon teveel.Ik vraag teveel van hem
Overigens is hij degene geweest die de knoop doorhakte; ik wist het gewoon niet, verlangen naar nog een kindje is zo intens, maar ja, wilde wel graag dat hij eht ook graag wilde. Ik kon die beslissing niet nemen en toen heeft hij gezegd we gaan er gewoon voor.
breek ff in
meiden,
ik wil graag jullie hulp vragen bij de volgende poll :oops:
http://www.kindjeopkomstforum.nl/viewtopic.php?t=92861
sorry voor het storen :oops: :oops: :oops:
iig bedankt voor een momentje van jullie tijd :-*
breekt weer uit
@Lune wrote:
Een hele tijd niet gepost hier, we waren er ook niet zo mee bezig. Miskraam gehad die eerst een plaatsje moest krijgen en langzamerhand was het zover. Vorige week besloten we er weer voor te gaan. Superspannend toch wel natuurlijk en in een week tijd werd mijn man steeds gestresster. Hij kan niet goed tegen veranderingen, dus dat verwachten we op zich wel, maar het is nu wel heel erg.
Gister was hij een wrak… en kwam het hoge woord eruit. Hij trekt het niet, hij wil het niet. Hij wil het voor mij (het was zowiezo al meer mijn wens waar hij in mee ging) doen, maar voelt zich nu heel slecht.
Hij zei dat het niet zozeer nog een kindje is, maar de manier waarop, dat het mijn wens is en dat ik het wel best vind terwijl hij het niet heel graag wil… En vergeleek dat dat met een tijdje terug, toen hij een beetje ziekjes was en liever niet had dat ik wegging en ik toch wel ging (mijn beste vriendin was net bevallen en vroeg of ik kwam…).
Ik ben er echt kapot van
En aan de andere kant, als ik hem zo gestresst zie doen denk ik ook wel van jeetje, dit is gewoon teveel.Ik vraag teveel van hem
Overigens is hij degene geweest die de knoop doorhakte; ik wist het gewoon niet, verlangen naar nog een kindje is zo intens, maar ja, wilde wel graag dat hij eht ook graag wilde. Ik kon die beslissing niet nemen en toen heeft hij gezegd we gaan er gewoon voor.
Lune… :hug: :hug: :hug: Ik kan je vertellen dat er wel een heel stuk herkenning in je verhaal zit voor mij. Hier is het een hele poos geleden alweer (direct na mijn eerste ma in oktober/november 2008) ook “crisis” geweest. Mijn lief wilde toen ook niet meer, om verschillende redenen overigens. Ik was er stuk van. Ook heel fout getimed van hem natuurlijk om dat ten tijde van een ma even te melden, maar goed, hij moest het ook kwijt. Ik kon en wilde het toen ook echt niet accepteren. Maar ja…of je dat nu wel of niet kunt/wilt…het zal toch moeten. Dus ik heb het hele baby-gebeuren toen maar een poosje laten rusten. Uiteindelijk is hij er zelf op teruggekomen. Hij wil nog wel heel graag, maar vond het uiteindelijk vooral om meer praktische redenen een minder goed idee. We hebben het er sinds dat gesprek nog verschillende keren uitgebreid over gehad en uiteindelijk heeft hij toch besloten, dat praktische bezwaren voor ons in principe nauwelijks meer zijn dan de spreekwoordelijke beren op de weg en dat de wens voor nog een kindje simpelweg veel groter is dan welk praktisch bezwaar dan ook. Liefde hebben we genoeg immers.
Wat ik met dit hele verhaal eigenlijk wil zeggen denk ik, is dat het voor jouw man misschien ook wel meer om het praktische gebeuren er omheen gaat dan om de wens op zich. Misschien wil hij er over een poosje wel een ander licht op werpen?
Als dat niet het geval is…sja…dan weet ik niet wat ik moet zeggen…Ik kan het gevoel wat ik had bij die periode van “ik wil zo graag en hij niet meer” nog heel makkelijk terug naar boven halen en dat was (understatement!) niet de fijnste tijd uit mijn leven…
:hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug:
Ook ik heb een hele tijd niks gepost, maar we hebben het onderwerp even opzij gelegd.
Mijn man zit even niet lekker in zijn vel (heeft PTSS en krijgt hiervoor therapie) en niet het ideale moment om met een 4e kinderwens bezig te zijn.
Ik ben er meerdere keren per week mee bezig (overal zwangeren om me heen, vrienden en hier op KoK) en mijn wens is erorm groot. Ik weet alleen dat het op dit moment niet handig is, omdat de opvoeding/zorg voor de kids voor mijn man af en toe teveel is in deze toestand. Ook ben ik met een LOI-opleiding begonnen voor mijn werk.
We zijn een paar dagen alleen op vakantie geweest en toen is het onderwerp wel even ter sprake gekomen. Mijn man zei dat hij op dit moment geen beslissingen wil/kan nemen, maar dat we er nog over gaan praten als het weer beter gaat met hem. Dat vond ik al fijn om te horen, dat het nog geen afgesloten hoofdstuk is.
Lune, balen dat je man het niet meer ziet zitten :hug:
Ik zou het onderwerp even laten rusten en over een paar weken weer even erover praten, vragen wat de reden is dat het nu toch niet meer trekt.
Ik weet hoe moeilijk het is om nog een kinderwens te hebben en er niks mee te kunnen doen.
Debke, ik lees hier en daar mee en mijn duimen draaien regelmatig voor jou
Bedankt :hug:
Debke, het zijn voor hem deels praktische bezwaren maar hij voelt zich vooral niet fijn over de manier waarop dus… Nog een kindje erbij trekt hij best, alleen de verandering ernaartoe zeg maar niet dus blijkbaar.
Hij heeft bestwel wat psychische problemen die ook zo zn weerslag op mij hebben, dus ja, toen hij zei we doen het, ik doe het voor jou, had ik eerlijk gezegd ook een beetje iets van goed, hij vraagt soms veel van mij en dit vraag ik nu van hem, al is het niet zijn wens, hij stond er wel achter.
Dus ja… misschien ook niet het meest geweldige uitgangspunt :roll: Maar goed genoeg voor mij… Dat verlangen is zo sterk. Ik heb altijd gezegd dat ik vier of vijf kinderen zou willen krijgen, een groot gezin. Niet maar drie. Ik wil niet dat hij dat van me afneemt
Oh dat klinkt wel heel zeikerig :oops:
Nou ja, het verlangen kennen jullie vast.
Sassie, fijn dat hij er nog wel over wil denken. Wij hebben een tijd in dezelfde situatie gezeten en het is idd onwijs moeilijk als je er dan zo klaar voor bent maar het gewoon niet kan :hug:
Nee Lune…dat klinkt niet heel zeikerig…Dat klinkt als iemand met een hele diepgewortelde wens.
Een extra :hug: voor jou…
Sassie, :-*
Thnx!
We hebben gisteravond iig goed gepraat, lekker uitgehuild, dat was even hard nodig 
Ben benieuwd, hij klonk nu wel wat positiever maar ik ga het er maar even niet meer over hebben.
Lastige situatie lune, ik snap je wens maar persoonlijk vind ik dat je er allebei 100% voor moet gaan en aan toe moet zijn, maar snap heel goed dat het knaagt :hug:
Hier ineens een omslag; het komt nu wat betreft timing niet perfect uit, zie mijn vorige bericht, maar het toeval wil dat ik afgelopen maandag voor andere klachten bij de gyn ben geweest en uit echo is gebleken ik een spontane follikel heb die op springen staat, ik heb PCOS dus normaal maar weinig kans op een spontane zwangerschap, nu heb ik ineens die kans wel… ik denk dat wij het toch gaan proberen. Ik denk dat de kans klein is maar we zien het wel.
Lune, fijn dat jullie nog even goed hebben kunnen praten :hug:
Ik denk dat je er inderdaad goed aan doet het eventjes te laten rusten, zodat hij ook wat tijd heeft om alles eens goed te laten bezinken.
Hopelijk met het resultaat waar jij zo vurig op hoopt
Marda, ik ben het met je eens dat je er alletwee voor 100% achter moet staan, maar dat betekent niet dat je niet op die 100% voor alletwee kunt komen met een beetje extra overredingskracht. Soms hebben mensen (soms man, soms vrouw) een beetje een extra duwtje nodig om op die 100% te komen. De ene mens is de andere niet tenslotte. Kijk nu alleen maar naar jezelf…In je vorige bericht was je heel stellig over het feit dat je het nu niet wilt nog en nu, nu de kansen daar zijn…denk je er anders over. Dat is voor Lune natuurlijk niet anders he…Alleen Lune heeft die kans iedere maand en jij helaas niet.
Debke, mijn situatie is niet met die van Lune te vergelijken. Ik snap jou reactie dan ook niet zo goed. Ik heb het idee dat je mijn mening ziet als aanval. Als je goed zou lezen zou je zien dat ik het zelfde schrijf als jij namelijk dat je we allebei vinden dat er allebei voor 100% achter moet staan, dat schrijf je zelf ook toch? Jammer dat jij daarna een pleidooi houdt voor iets wat ik niet heb geschreven, maar wat blijkbaar bij jou verleden hoort en vind mijn situatie er in te moeten betrekken.
Fijn voor je dat je man dat duwtje naar 100% wel heeft gehad, hoop voor je dat het deze ronde raak is!
Lune, ik hoop dat jullie er ook samen uit komen.
Ik geloof dat mijn ei inmiddels gesprongen is. Ik ga er niet vanuit dat het raak is, ik heb normaal ook te weinig progesteron, we zien het wel. We staan er heel ontspannen in.
Uhm…nou…ik geloof dat dit een gevalletje “communicatiestoornis” is Marda. Als jij mijn reactie zo hebt opgevat, dan bij deze mijn excuses! Dat was helemaal niet de bedoeling hoor!
Ik wilde er alleen maar iets mee “verduidelijken”. Dat het inderdaad nodig is dat je er samen helemaal achter staat, maar dat dat niet bij iedereen zonder slag of stoot gaat en dat Lune dus op dat vlak vooral de hoop niet op moet geven!
Jouw situatie is inderdaad totaal niet te vergelijken met die van Lune…Niemands situatie is vergelijkbaar met die van iemand anders denk ik, omdat iedereen nou eenmaal anders is en anders met dingen omgaat en op dingen reageert.
Mijn ervaring is dat ik het (met iedere maand een ei en een lichaam wat gelukkig op dat vlak doet wat het zou moeten doen) heel moeilijk vond daar niks mee te “kunnen” in de periode dat hier geen sprake was van er beiden achter staan. Ik kan me dan ook indenken dat dat voor Lune ook het geval is, al is dat puur speculatie natuurlijk. Ik kan niet in Lune haar hoofd kijken.
Mijn verhaal hierboven is dus totaal niet bedoelt als aanval naar jou toe. Nogmaals: sorry! :-*