Nou dat op zich niet, maar het feit dat het piepjonge stelletjes zijn die vanuit het ouderlijk huis trouwen/gaan samenwonen en dan zo snel kinderen… Daar kan ik me echt helemaal niets bij voorstellen (zonder dat je elkaar echt kent, want zeg nou zelf, pas als je samen gaat wonen leer je elkaar echt goed kennen…).
Hallo allemaal!
Wij willen na de zomervakantie actief beginnen met klussen voor een vierde kindje voor ons samengestelde gezin. Mag ik mee komen schrijven?
liefs
Tuurlijk Han, welkom hier!
Lune, ik ben het niet helemaal met je eens hoor. Je weet niet hoelang een stel bij elkaar is (wat ik zie is een verkeringsperiode van ongeveer 2 jaar voordat een christelijk stel gaat trouwen) en/of hoeveel functionele gesprekken ze met elkaar hebben gehad om elkaar te leren kennen en te weten wat ze aan elkaar hebben 
Mijn ervaring is dat christelijke stellen elkaar over het algemeen al vrij goed kennen en weten waar ze aan beginnen voordat ze gaan trouwen en dus samenwonen (beter dan een stel dat na drie maanden verkering al gaat samenwonen). Natuurlijk loop je dan nog tegen nieuwe situaties aan, maar als het goed zit kunnen ze zich daarmee redden
Aan het begin van dit topic heb ik hier al eens geschreven omdat ik erg graag nog een vierde kindje wilde, maar me afvroeg of hub te overtuigen was en nu wil ik hier graag meeschrijven, want…ik ben zwanger van de 4e 
.
Van harte gefeliciteerd! Ik ga nog even je eerdere berciht nalezen. Ben benieuwd hoe jullie toch tot deze beslissing zijn gekomen. Ik heb ook behoorlijk moeten praten met manlief voor we de beslissing namen 
.
Haha, nou, soms beslist ‘de natuur’, maar hub was meteen enthousiast, had eigenlijk alleen praktische bezwaren :mrgreen:
Gefeliciteerd!!!
Soms staan kindjes gewoon te wachten en willen persé komen, dan neemt de natuur zijn wendingen :mrgreen:
gefeliciteerd met de zwangerschap
Lune ook ik ben het niet met je eens , het zegt totaal helemaal niks of mensen nu kort of lang bij elkaar blijven over iemand kennen … het kan altijd fout aflopen ! en dan heb je later de sleur etc waar heel wat stellen mee te maken gaat krijgen en dan uit elkaar gaan .
Ik zelf kende mijn man ook nog niet zo heel lang bijna 1.5 jaar toen ik zwanger bleek te zijn , door de pil heen en nu bijna 23 jaar later en 6 kids en bezig voor de 7de gaat het nog steeds prima hihihihi
ik zit verder op wachte bankje tot aan mijn NOD is zondag of maandag
Oh ik wilde ook helemaal niet beweren dat je dan meer kans hebt uit elkaar te gaan ofzo hoor… Ik begrijp het gewoon niet… Voor mij is het echt ondenkbaar om als je elkaar, naar mijn idee dus, nauwelijks kent, iig niet wb samenleven, al te beginnen aan kinderen.
Maar goed, ook hier liep niet alles volgens een strakke planning en zijn we nog steeds heel gelukkig samen, dus ik prijs mezelf enorm gelukkig
Gefeliciteerd ejb!
@ejb wrote:
Aan het begin van dit topic heb ik hier al eens geschreven omdat ik erg graag nog een vierde kindje wilde, maar me afvroeg of hub te overtuigen was en nu wil ik hier graag meeschrijven, want…ik ben zwanger van de 4e
gefeliciteerd!!
@Lune wrote:
Oh ik wilde ook helemaal niet beweren dat je dan meer kans hebt uit elkaar te gaan ofzo hoor… Ik begrijp het gewoon niet… Voor mij is het echt ondenkbaar om als je elkaar, naar mijn idee dus, nauwelijks kent, iig niet wb samenleven, al te beginnen aan kinderen.
Maar goed, ook hier liep niet alles volgens een strakke planning en zijn we nog steeds heel gelukkig samen, dus ik prijs mezelf enorm gelukkig
Gefeliciteerd ejb!
Om er nog even op in te haken… Hier een ervaringsdeskundige… ik kende mijn man 3 weken toen we gingen samen wonen, 2 maanden toen we besloten te trouwen (toen werd ik gevraagd
) en 5 maanden toen ik zwanger was van de eerste, 9 maanden toen we daadwerkelijk trouwden en ruim 13 maanden toen onze oudste werd geboren. We waren inderdaad piepjong, allebei 22 toen we elkaar leerden kennen… Dat is inmiddels bijna 10 jaar geleden.Achteraf gezien zou ik het niemand aan willen raden, omdat je elkaar inderdaad nog echt niet kent… Ik heb er nooit geen spijt van gehad dat het zo gelopen is, zeker omdat het in ons geval helemaal goed gekomen is, maar wij hebben ná dat eerste jaar wel 2 jaar hele flinke dalen gekent (juist omdat het zo snel ging en ik eigenlijk nog helemaal niet klaar was voor huisje boompje beestje!!)
Inmiddels voel ik me al jaren met dezelfde hele lieve man en inmiddels bijna 4 kinderen verder echt meer dan super gelukkig, maar het had ook anders kunnen lopen, dat besef ik nu maar al te goed, maar daar ben je (althans ik) niet zo van bewust als je nog jong en onbezonnen en verliefd bent!! Geen kritiek overigens naar anderen, ieder persoon is anders en moet doen wat hij/zij zelf wil. Maar hoe bijzonder het eerste jaar ook was, en ondanks dat het bij ons meer dan goed gekomen is, ik zou het anderen echt niet aanraden!! (hoop ook dat mijn kinderen andere keuzes maken
)WIj hebben overigens ook veel weerstand en negatieve meningen over ons heen gehad de eerste jaren, veelal van personen die van mening zijn dat je minimaal zoveel jaar samen moet zijn enz. gelukkig hebben we ons daar nooit wat van aangetrokken, maar ik durf wel hardop te beweren met zekerheid vast te kunnen stellen dat ik zeker weet dat wij nu gelukkiger zijn dan minimaal 90% van de mensen die toen over ons oordeelden… (de meesten zijn niet eens meer samen met de partner die ze destijds hadden) Ze hebben uiteindelijk allemaal ongelijk gehad, al hadden ze ook gelijk kunnen hebben
! We geven ze nu het nakijken! :inlove:Wat ik bedoel te zeggen is dat je toch nooit weet hoe het loopt, en dat tijd van samen zijn e.d. uiteindelijk helemaal niets zegt over het verdere verloop. Al zou ik het nogmaals persoonlijk niemand aan willen raden het zo snel te doen als wij hebben gedaan.
Natasha spannend!!
HanB. Welkom!!
Bedankt voor de felicitaties :-).
En Nathascha, wow, jullie gaan dus voor jullie 7e kindje, dat is nog eens écht een groot gezin :-).
Hier gaat het (althans, als wij het voor het zeggen hebben ;-)). Wel bij 4 blijven, ik wilde er altijd graag 4, hubbie 3, en verder heb ik ontzettend makkelijke zwangerschappen en toch is zwanger zijn mijn hobby niet, na 2 keer had ik het wel een beetje gezien :oops: . Al ga ik echt wel genieten van de leuke dingen van deze zwangerschap hoor :D.
Hoi dames!
Ook ik ben inmiddels zwanger van ons 4e kindje.
Na 2 prachtige dochters bleken wij 4 jaar geleden onverwacht zwanger van de 3e. (ook een meisje overigens)
Mijn hele leven riep ik al dat mijn wens was om minimaal 2, maar liever nog 4 kinderen te mogen krijgen.
Zodra de 3e een feit was, had ik enorme allesoverheersende drang naar ook een 4e.
Mijn vriend dacht daar anders over… :snooty:
Veel over gepraat, maar we kwamen er samen niet uit.
Inmiddels had ik voor mijzelf de keuze gemaakt dat we voor het eind van deze zomer de knoop doorgehakt moesten hebben.
Onze jongste zou dan 4 zijn, en dat was voor mijn gevoel de max qua leeftijdsverschil.
Sinds de geboorte van de jongste was ik niet meer aan de anti-conceptie.
Ik had een vrij regelmatige cyclus (varierend van 28 tot 34 dagen) dus de periode rond mijn eisprong waren we extra zorgvuldig.
Op wonderlijke wijze (zonder daar al te veel over uit te wijden…) is er een situatie ontstaan waarin we beiden ‘niet nadachten’, en ik anderhalve dag later ineens mijn eisprong had.
Mijn vriend was er vanaf dat moment van overtuigd dat ik zwanger was, maar ik niet. Ik wilde het voor mijn gevoel té graag, dit was zó bijzonder gegaan, dat het haast niet waar kón zijn, én ik voelde me exact zoals altijd na mijn eisprong.
Het enige wat zekerheid kon brengen was een test, en tot mijn verbazing was die positief! :dance:
Gelukkig is ook mijn vriend er heel blij mee, en na de test gaf hij toe dat hij meer de houding had van ‘we zien wel, als het zo moet zijn, dan is het maar zo’.
Schijnbaar heeft het dus zo moeten zijn, en hopelijk is over een week of 34 ons gezinnetje dan eindelijk compleet!
:inlove:
Groetjes Chantal
Chantal, gefeliciteerd, wat leuk, ook onverwachts dus, hier een klein beetje vergelijkbaar (zou de maand dat ik zwanger bleek te zijn weer met de pil beginnen ). Geweldig toch, zo’n ‘cadeautje’ .
Wat bijzonder chantal!
Gefeliciteerd!
En marda, leuk om jullie verhaal te lezen. Ik kende mijn man overigens ook pas een paar mnd toen ik zwanger raakte… Maar ik had er dus nooit bewust voor gekozen. Eerste jaren heb ik eerlijkngezegd ook weleens gedacht dat als we geen kind hadden dit m niet zou zijn… Maar toch, ik denk dat het zo heeftnmoeten zijn. Heftigenstart, maar nu al jaren zo gelukkig samen :inlove:
Dankjulliewel EJB en Lune!
EJB; Idd geweldig, en ik zie het ook echt als nog een cadeautje! :inlove:
Lune; (en anderen uiteraard)
Ik was nóg een heel bijzonder detail vergeten te vertellen;
Ongeveer een week voor mijn eisprong zaten we met een stel buren hier buiten. Het was een heel heldere avond en ik kon maar geen genoeg krijgen van de prachtige sterrenhemel.
Ineens zag ik een vallende ster!
Normaal zou ik wensen dat mijn gezin gelukkig zou blijven voor de rest van ons leven, of iets in die aard, maar omdat de tijd voor mijn gevoel zó begon te dringen, heb ik een 4e kindje gewenst…
Ik heb in mijn leven al heel wat wensen gedaan ( je kan niet weten…) maar dit is de eerste die ook echt uitkomt! (vooralsnog, de rest zal de toekomst uitwijzen…
Ook grappig;
Ook mijn vriend en ik waren net een half jaar samen toen ik zwanger bleek. We kenden elkaar al wel bijna 10 jaar en waren het laatste anderhalf jaar hele goede vrienden. We brachten veel tijd samen door, aten altijd samen, gingen uit, dat soort dingen.
Zonder het van elkaar te weten bleken we allebei verliefd. Allebei bang dat het onze vriendschap op het spel zou zetten, zeiden we in eerste instantie niets.
We gingen tevens veel om met destijds een gezamenlijke vriend. Alledrie single, lang leve de lol.
We woonden alledrie op onszelf en in een gekke bui bedachten we dat we wellicht een eengezinswoning/drive-in-woning konden huren met ons drietjes. Veel over gepraat en gelachen, totdat onze ‘andere’ vriend de voorwaarde stelde dat we onderling geen relatie met elkaar zouden beginnen…
:think:
En dát stond me zó tegen dat ik het hele plan afgeblazen heb en mijn huidige vriend ook verteld heb waarom.
Dat bleek wederzijds, en sindsdien zijn we een stel.
We woonden dus feitelijk vanaf dag 1 samen, en vanaf een maand of 3 ook officieel.
Ook wij hebben heftige jaren gehad, en zijn 3 jaar geleden nog een klein jaar uit elkaar geweest. Achteraf de beste beslissing van ons leven, en het heeft ons geleerd dat ons leven toch écht bij elkaar is.
:inlove:
In september zijn we alweer 9 jaar bij elkaar.
Dan is er nog een detail, maar 1 waar ik me momenteel eigenlijk alleen maar erg onzeker door voel. (hopelijk zijn het de hormonen!)
De eerste dag van mijn laatste menstruatie was 3 mei.
Vijf jaar geleden is mijn vriend op die dag getuige geweest van een verschrikkelijk ongeluk, waarbij een 5-jarig jongetje overreden is door een vrachtwagen. Hij was op slag dood.
Mijn vriend heeft het zien gebeuren, en nu nog ieder jaar herdenken wij dat ventje op zijn geboorte- en sterfdag. :kaars:
Gezien mijn eisprong op 19 mei (de verjaardag van mijn allerbeste vriendin, waar mijn oudste dochter naar vernoemd is), was mijn NOD op 2 juni.
Afgelopen 2 juni was het 7 jaar geleden dat het zoontje van vrienden van ons na een zwangerschap van 38 weken levenloos geboren werd.
:kaars:
Enerzijds zien wij het als ‘het moet zo zijn’, anderzijds loop ik nu heel erg met de angst dat dit een jongetje word en dat hij niet zal mogen blijven. 
Ik ben van nature een optimist, dus ik gooi het maar op de hormonen, maar het houdt me desondanks ontzettend bezig.
Zal dan ook zó blij zijn als dit kindje er gezond en wel is!! En blijven mag!
Ervaren jullie dat overigens ook zo, dat de onzekerheid toeneemt naarmate je vaker zwanger bent geweest?
Alsof je het lot tart ofzo, alsof het na 3 kindjes ook zomaar een keer fout kan gaan… Ik ben me daar deze zwangerschap ( zo pril alstie is) zó enorm bewust van op de 1 of andere manier…
Nou ja, terug in de optimistische stand maar!
:shifty:
Tis bedtijd! 
Welterusten!
Groetjes, Chantal
Chantal, beetje dubbel met die data kan ik me voorstllen, mooi, of juist een slecht voorteken…ik denk dat je maar van het eerste uit moet gaan :-* . Ik hoor het wel heel vaak inderdaad, bij een derde of vierde dat de onzekerheid en het gevoel ‘het lot te tarten’ toeneemt. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik er zelf geen last van heb, heb een heel positief gevoel over deze zwangerschap en hoop uiteraard dat dat helemaal terecht is .
Absoluut superherkenbaar, ik worstel er al heel de zwangerschap mee en nog dacht ik vanmiddag ik geloof t pas als hij veilig in mn armen ligt ( ik had welgeteld twee uurtjes geen gewiebel gevoeld ).
En die data…pfoe, ik kan het me dus helemaal voorstellen, zou mij ook niet lekker zitten terwijlik normaal, zonder hormonen, daar geen last van zou hebben hoor.
Hier hetzelfde verhaal… sinds de komst van nummer 3 altijd netjes mijn cyclussen (voor zover ik die heb, ik heb PCOS) bij gehouden om niet zwanger te worden. Omdat ik een hormoonafwijking heb wilde ik niet weer anticonceptie in hormoonvorm, ook omdat een vierde voor ons nog niet was uitgesloten. Ik herkende de symptomen aan mijn lichaam wanneer er een eisprong aan kwam, temperatuurde regelmatig, en deed heel braaf aan ‘periodieke onthouding’. De kans was daarnaast sowieso klein omdat ik zelden eisprongen heb en een afwijking heb in progesteron aanmaak. Tot ik in januari 2 dagen na een hele heftige bloeding (achteraf teruggerekend) een eisprong moet hebben gehad op cyclusdag 6/7 terwijl ik meestal eisprongen heb tussen dag 20 en 90 :shock: Toen ik positief testte was het een wonder dat ik zwanger was, en wisten we ook niet precies hoelang dan al.
En dan te bedenken dat we voor nummer 3 anderhalf jaar bezig zijn geweest met hormoonspuiten, utrogestancapsules enz en het steeds maar niet wilde lukken, kwam dit kindje spontaan aangefietst!
Ik ben er heilig van overtuigd dat dit kindje persé bij ons wilde en moest komen… Alsof het sinds de geboorte van nummer 3 al aan het roepen is… en op een moment gewoon dacht ‘nu ben ik aan de beurt’ Niets was er tegenopgewassen :mrgreen:
Ik herken het verhaal van het lot tarten. Ik heb dit de eerste 20 weken ook heel sterk gehad, en nog steeds een beetje, alsof je russisch roulette aan het spelen bent… Ik ben nog steeds bang dat het mis gaat, maar voel me na de 20 weken echo wel een stuk geruster.
Ik zal blij zijn als ik dit kindje straks in mijn armen heb en hoop me dan ontzettend gelukkig te kunnen prijzen met 4 gezonde kinderen.
Voor ons wordt dit overigens ECHT het laatste kindje. Ik ben de eerste 16 weken erg ziek geweest en dat vond ik enorm zwaar met 3 kindjes om voor te zorgen. Voor mij is het ook de max in zorg die ik aan wil. Ik vind 4 een prachtig aantal en ik ben er ook echt aan toe om ‘de kinderen krijgen’ fase af te sluiten, en te genieten van ons voor ons gevoel helemaal compleet gezin! We hebben afgesproken dat manlief zich na de geboorte van dit kindje laat steriliseren, dan is er ook geen risico meer dat het spontaan nog zou kunnen gebeuren. Want dat vertrouwen heb ik inmiddels na dit ‘wonder’ niet meer.