Ik heb vijf hele goede vriendinnen, waarvan 1 mijn beste vriendin is. Mijn ‘oudste vriendin’ ken ik 24 jaar (sinds we 5 zijn), mijn ‘nieuwste’ vriendin ken ik 4 jaar. De rest ergens er tussen in.
Met deze vriendinnen spreek ik regelmatig af, om een hapje te gaan eten, te stadten, te sporten etc. Mijn beste vriendin zie ik sowieso wekelijks. We bellen en sms-en dan nog een paar keer per week.
Verder heb ik denk ik nog een stuk of 10 vriendinnen/kennissen. Hen zie ik niet zo regelmatig, maar tis wel altijd gezellig.
Ik ben eigenlijk wel tevreden over ons sociale leven. Soms mis ik een gezellig stel met kinderen waar we leuke dingen mee kunnen doen (avondje kletsen, uiteten, weekendje Center Parcs). We kennen wel stellen met kinderen en doen daar ook wel eens iets mee (Efteling of zo) maar het blijft op de een of andere manier redelijk oppervlakkig :think: . Kweenie waardoor dat komt. Misschien juist omdat de kinderen er dan altijd bij zijn, en het dan dus toch vooral om de kinderen gaat.
Ik ben tijdens de zwangerschap op gym gegaan, met de achterliggende gedachte dat je een kluppie hebt met mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Het leek me best leuk om daar mee af te spreken als de beebs er eenmaal waren. Maar het waren allemaal zulke verschillende mensen, het is nooit een hechte groep geworden.
Ik zou het voor Leonie wel leuk vinden om eens bij anderen met kids op visite te kunnen gaan. Maar ik heb nog niemand gevonden die gelijkgestemd is en kinderen heeft :think:
Of ik bang ben alleen over te blijven als hub er niet meer zou zijn? Nee, niet echt. Ik heb mijn collega’s, mijn familie, dit forum, ons kind. En nog steeds vraag ik me af waar ik de tijd vandaan moet halen om een vriendschap te onderhouden! :eh:
Nou, misschien moeten we dan maar eens een -ik zoek- topic openen? met je woonplaats erbij, kijken of er iemand uit de buurt óók op zoek is naar een leuke vriendin?
Zijn er mensen uit Emmeloord e/o? Ik sta open voor nieuwe contacten!
Vriendin nr 1 ken ik vanaf de kleuterschool, zij was altijd mijn beste vriendin. Maar zij is zo’n 6 jr geleden naar Den Haag verhuist en sindsdien is het contact wat verwatert. Ze leidt een heel ander leven dan ik en het is heel erg moeilijk om wat af te spreken omdat zij vaak de weekenden/ 's avonds werkt en wij dus doordeweeks overdag werken. Dus dat is momenteel meer een mail-vriendschap. Maar ik weet dat ik in geval van nood gewoon bij haar terecht zou kan en zij bij mij en dat hoort toch bij een vriendschap.
Vriendin nr 2 ken ik nu 8 jr. Zij was de vriendin van mijn man zijn vriend.
Bij haar heb ik me van begin af aan prettig gevoeld en zij is een heel sociaal en medelevend persoon. We konden uren kletsen en ook uren niets zeggen, dan zaten we samen een filmpje te kijken of zo. Vorig jaar heeft ze de relatie met die vriend beeindigd en nu ze sinds kort een nieuwe relatie heeft, zie ik haar wel iets minder. Maar volgende week komt ze samen met die nieuwe vriend een avondje ‘buurten’ en daar kijk ik enorm naar uit!
Vriendin nr 3 is echt mijn beste vriendinnetje!!!
We zijn 11 jr geleden begonnen als collega’s. Toen bij ons alletwee de relatie’s verbroken werden zijn we ook samen gaan stappen en vanuit daaruit is het steeds verder gegroeid. We kregen beide een nieuwe relatie en we hadden het geluk dat we tegelijkertijd zwanger werden.
Nu gaan we elke zondag samen zwemmen met onze kleine meiden.
Qua persoonlijkheden lijken we in de verste verte niet op elkaar maar DAAROM juist vullen we elkaar zo perfect aan.
En we zijn ook nog steeds collega’s alleen niet meer in hetzelfde filiaal.
En dan deel ik verder verschillende aspecten van mijn leven met veel verschillende vriendinnen.
De meeste vriendinnen en vrienden ken ik al een hele tijd.
Maar via KOK heb ik er nog een hele boel fijne forumdinnetjes bij gekregen.
Een aantal spreek ik ook via msn, of hyves, pb of mail.
En gisteren nog op een verjaardag geweest van een vriendin die ik via kok leerde kennen, maar die ik eigenlijk al heel lang had kunnen kennen (zaten bij elkaar op school, maar kenden elkaar toen niet)
Ik ben best trouw in vriendschappen, probeer er echt tijd in te steken.
Maar kan niet zeggen dat ik echt een beste vriendin heb, ze zijn me allemaal heel erg dierbaar, ik wil de rest niet te kort doen, door 1 van de meiden voorop te stellen, snappie?
De persoon waar ik de meeste problemen bespreek is mijn mams, die is echt zoo belangrijk voor me, dat is bijna een vriendin-moeder
maar voor 1 vriendin kwam mijn scheiding niet onverwacht, de rest viel bijna flauw :oops: ik praat nooit over dingen die echt diep zitten :oops:
kijk hier op kok wil ik best delen hoevaak we het doen na de bevalling omda t ik dat ook een informerende waarde vind hebben zo van minder is ook goed, maar vertellen hoe en wat :eh: :naughty: maar dat deel ik dus ook niet met vriendinnen :shifty:
Hier ook geen echte vriendinnen, wel wat kennisen.
Een jaar of 5 geleden had ik een grote vriendenclub en ook een echte beste vriendin ( dacht ik ) maar toen ik op het punt kwam dat ik wilde scheiden van mijn exman is dat contact met allemaal verwaterd, mede door mijn verhuizing 170 km verderop. Beste vriendin gaf aan ( wel heel eerlijk ) dat ze het niet kon handelen ( qua geloof ) dat ik ging scheiden.
Nu ik dus 170 km verderop woon mis ik best vriendinnen, zomaar ergens ff een bakkie doen 's avonds is er niet bij, en dat is wat ik mis, gewoon ff bij elkaar langsgaan en lekker kwebbelen.
Wel een aantal mensen tegengekomen via inet en kok waarmee ik het goed kan vinden en dus ook wel naar toe ga, alleen is de afstand wat dan dat ff in de avonduurtjes of vrije middag onmogelijk maakt.
Nou ik durf mijn vriendinnen wel heel veel te vertellen, ook over seks of persoonlijke problemen. De meesten ken ik al van toen we nog kinderen waren, en die ene die ik nu “pas” 4 jaar ken daar heb ik zo intensief contact mee dat ik die ook wel helemaal vertrouw inmiddels. Ik ben ook hartstikke blij met hun allemaal!
Ik heb veel kennissen en bekenden. Ik heb veel 'koffie’adresjes maar om dat nou echt vriendinnen te noemen vindt ik ver gaan. Meiden van de zwangerschapsgym bijvoorbeeld. We spreken af bij iemand thuis of gaan naar ballorig ofzo. En dan is het leuk maar ik zie het als een kennis.
Nou, misschien moeten we dan maar eens een -ik zoek- topic openen? met je woonplaats erbij, kijken of er iemand uit de buurt óók op zoek is naar een leuke vriendin?
Zijn er mensen uit Emmeloord e/o? Ik sta open voor nieuwe contacten!
Ik heb 1 echte vriendin en de rest zijn kennisen meer. Maar toch heb ik met ze allemaal een leuk contact.
Ik had meer echte vriendinnen maar 1 die kon zich niet meer vinden in mijn lijfstyle zei ze, zij was de eeuwige vrijgezel en ik had inmiddels twee kinderen en zat bijna elke avond thuis omdat ik daarvoor koos. Ze kon zich daar niet invinden en heeft een einde gemaakt aan onze vriendschap. Een andere vriendin die heeft de hele boel besodemieterd dus daar heb ik ook afstand van genomen…
Je kijkt dan wel uit hoor om iemand een echte vriendin te noemen. Ik ben ook niet zo snel met mijn hele hebben en houwen te delen met iemand die ik nog maar net ken en echte diepe emoties dat zeg ik alleen maar tegen mijn beste vriendin die ik al vanaf mijn 12de jaar ken en tegen Glenn.
ik heb er 3 , lizzy natuurlijk , wij hebben elkaar alweer bijna 10 jaar geleden leren kennen als collegaatjes in de kledingwinkel.
dan heb ik nog mijn oude buurvrouwtje , heeel ander type (vrijgezel en een feestbeest :mrgreen: )
en nog de oppas van sil zijn grote liefde :mrgreen: en ook zij is weer heeeeeel anders maar we hebben gewoon een klik samen doordat zij heel veel dingen op de zelfde manier moet doorstaan als ik jaren geleden, en tja… dat geeft gespreksstof he
Ik zal van mij uit wat meer uitleggen, want als ik mn eerste reactie lees ben ik er niet zo blij mee.
Ik heb het er vaak echt moeilijk mee dat ik geen echte vriendin heb, al was het er maar 1 die in de buurt woonde en waar ik eens een bakkie kon doen. Inderdaad ben ik ook bang wat er zal gebeuren als mn partner weg zou vallen, vooral omdat ik in een provincie woon waar geen familie woont (maakt het extra moeilijk).
Ik ben geboren met een aangeboren hartafwijking, ik ben daar 2 maal jong aan geopereerd en werd vanaf de basisschool al scheef aangekeken door velen omdat ik littekens had (tja met omkleden voor sporten zag je dat al, verder was mijn conditie niet top, dus kreeg ik vrijstelling voor dingen en daar konden klasgenoten niet tegen). Toch had ik op de basisschool een paar echte goed vriendinnen, totdat we naar het voortgezetonderwijs gingen. Hun konden lol maken, maar ik moest me helemaal concentreren om mn Havo diploma te kunnen halen. Ik had daar wel een goede vriendin, zij kon met alle problemen bij mij terecht en dat zegt al genoeg…ik niet bij haar. Zij had het erg moeilijk thuis en wij vingen haar op, mijn ouders hebben zelfs op het punt gestaan haar tijdelijk in huis te nemen. Maar toen alle problemen opgelost leken was ik voor haar vriendin af en heb ik nooit meer iets van haar gehoord.
Toen ben ik naar brabant verhuist (ben limburgse) om naar het HBO te gaan. Op kamers, gezellig. NOT, doordat ik met nog meer lichamelijke problemen zat kon ik niet mee in het echte studenten leven, al snel werd ik buiten gesloten, puur omdat ik niet mee kon gaan stappen :wall: . Verder was ik overal goed voor, maar als puntje bij paaltje kwam was ik de pispaal (sorry). Kei leuk met een stel kamergenootjes naar Amsterdam om een fotoshoot te maken voor het blad YES. Was harstikke gezellig, totdat we terug kwamen natuurlijk en de rest er weer bij was. Uiteindelijk hebben ze nog foto’s van mij ronde de school gehangen…ach ja. De school wilde graag verder met mij, omdat ze zagen dat ik graag wilde, maar wat meer tijd nodig had, maar na 1.5 jaar en een zenuwinzinking ben ik daar weggegaan. Toen naar het MBO, ook op kamers. Daar heb ik super vriendin leren kennen, zij is doof, maar het klikte perfect tussen ons…heerlijk was dat. Ook al werd ik door andere buitengesloten, ik had in elk geval haar. Ook nog een andere vriendin gekregen, maar ik had het idee al dat ze lesbies was. Voor mij geen probleem, hoe dat dat mis is gegaan weet ik nog steeds niet. Ik weet niet of ik iets verkeerds gedaan heb of zo, maar het is nooit duidelijk geworden waarom ze van de ene op de andere dag me niks meer zei .
Toen de opleiding was afgerond bleven Cora (de dove vriendin) en ik goede vrienden. Ook al ging ik terug naar limburg het contact bleef. Uiteindelijk leer ik mn huidige partner via internet kennen en hij woont in brabant, na een jaar verhuis ik weer en gaan we samenwonen. Cora woont inmiddels ook samen met haar vriend die ze al vanaf haar 12e heeft. Mijn partner heeft daar nog de electrische zaken veranderd. we zijn er een aantal keren op visite geweest, maar ze kwamen nooit terug. Uiteindelijk heb ik ze uitgenodigd voor mijn verjaardag, maar daar hebben ze niet op gereageerd. 2 Dagen na mn verjaardag kreeg ik een kaartje dat z eniet konden komen en dat ze zou bellen. Tot op heden niks meer gehoord en dat is nu 4 jaar geleden.
Het is voor mij moeilijk om nieuwe contacten te maken. Ik ben 100% afgekeurd wat veel mensen al tegen de borst stuit. De mensen die ik via het ‘babyzwemmen’ heb leren kennen zijn gezellig daar, maar hebben het allemaal erg druk (werk, verhuizing etc), ik durf me daar niet tussen te dwingen. Mn partner heeft een tijd in de hofkapel gespeeld (kapel van prins Carnaval), daar werd hij al niet voor vol gezien omdat hij lol kon maken zonder alcohol :? , en toen ik erbij kwam en met die vrouwen meeging en bleek dat ik ook geen alcohol drink was het al snel gebeurd. Rug naar ons toe en uiteindelijk is mn partner gestopt.
Ik gunde dat iemand echt zag hoe ik ben en geen vooroordelen heeft over mensen die ziek zijn. Ik gunde dat mensen zagen dat ook al denken wij over sommige dingen anders, dat wij andere mensen wel in hun waarde laten. Wij hebben een aantal kennissen die gebruik maken van mn partners rechter handen en zodoende in contact blijven, sommigen komen hier dan ook weleens helpen als iets zwaars verplaatst moet worden aangezien ik niet kan tillen, maar die contacten bestaan puur omdat je iets voor elkaar kan betekenen.
Soms voel ik me verdrietig en denk ook ik: wat is er mis met ons?
Maar dan kijk ik naar Anne en dan voel ik me gelukkig, voor haar ben ik de belangrijkste persoon in de wereld, samen met papa. Ik hoop voor haar dat ze veel vrienden krijgt.
