@Kira80 wrote:
Topic begon met de docu natuurlijk. Heb die helaas gemist. Ga kijken of ie op uitzendig gemist nog te zien is.
maar die was minder interessant dan deze discussie eigenlijk
maar die was minder interessant dan deze discussie eigenlijk
Hoewel ik hier niet buitenshuis werk, was de aanleiding om te stoppen dus wel de stress die we hadden toen ik nog wel werkt en er ook al een kind was.
Ik neem mijn Petje dik af voor iedereen die goochelt met kinderen/opvoeden en werk.
Voor mij was het alleen maar een grote berg waar ik hoe langer hoe meer tegenop zag. (ik werkt trouwens in wisselende dienst en moest dan steeds schoonouders inschakelen om 2 uur te overbruggen en dat voelde hoe langer hoe meer bezwaarlijk)
Hoewel ik wel moest lachen om het stukje van Marije, herken ik het niet helemaal. Vooral omdat we in de loop der jaren hebben geleerd om geen toezeggingen te doen naar de kinderen die alleen waar gemaakt kunnen worden als tijd en toeval volledig meewerken. Dus papa zou hier niet beloven dat hij voor komt lezen Wat dat betreft scheelt het om een kind te hebben wat compleet onhandelbaar word zonder structuur en pictoās en vaste afspraken.
En ik las iets over ruzie om bijvoorbeeld een bekerā¦
Dat hadden wij tot voor een paar maand terug wel.
Ik was dat zo zat dat ik rigoreus alle bekers in de kliko heb gegooid en ze heb vervangen voor 1 en dezelfde neutrale heldere bekers.
Saaiā¦Maar werkt als een tierelier.
Las verder ergens dat iemand schreef dat je zo druk bent als je het zelf maakt en dat vind ik dus wel een heel waar woord.
Of je wel of niet makkelijke kinderen hebtā¦ tja ik weet niet.
Inmiddels heb ik toch in de loop der jaren wel een beetje het idee gekregen dat hoe makkelijker je zelf als ouder bent, hoe makkelijker je kinderen zijn.
Of het altijd zo werkt, vast niet, overal zijn uitzonderingen op. Maar voor de mensen die ik ken en klagen dat hun kinderen zo moeilijk en lastig zijnā¦ gaat het dus wel op. Hun kinderen zijn veelal een afspiegeling van henzelf.
Een moeder die zich over elk detail enorm druk maakt en alles strak onder controle wil hebben tot welk strikje bij welk kledingstuk aan toe die zich afvraagt waarom dochterlief ook over elk detail valt en enorm veel angsten heeftā¦
Ik ken Fiep niet persoonlijk, maar het beeld wat ze de afgelopen jaren bij mij heeft achtergelaten is wel van iemand die heel erg go-with-the- flow is. Ze maakt wat van de dingen die haar in het leven worden aangereikt en plant waar nodig en improviseert waar nodig.
Ze verteld regelmatig hoe haar kinderen zijn en dat die over het algemeen ook behoorlijk flexibel meegaan in de dingen des levens en dan denk ikā¦ JIJ kan dit omdat je gewoon zelf ook zo meedeind op alles wat zich aandient. Dat is dan ook wat je je kinderen laat zien en wat ze meekrijgen.
Dat het leven leuk kan zijn en dat er veel op je pad kan komen wat niet altijd te plannen valt.
(dit is overigens een compliment hoor, ik vind het echt super hoe je altijd schrijft en dus overkomt)
Het heeft mij in elk geval wel een beetje geleerd dat het wellicht kan schelen om niet zo moeilijk te doen over zaken die niet levenstriviaal zijn.
Ik ben zelf echt makkelijker geworden de laatste jaren en ik zie dat ook terug in de kinderen.
Die komen nu niet meer over hun toeren binnen omdat ze in de modder zijn gevallen. Simpelweg omdat ze weten dat ik ze dan heel rustig vraag of we dan geen wasmachine en douche hebben.
Daar waar ik 4 jaar geleden nog had gemopperd en bozig had gezegd ājullie denken zeker dat ik om werk verlegen zitā
Ik deed moeilijk en mijn kinderen raakten dus ook overal om over hun toeren.
Zo als ik toen was en de kinderen mee deden had ik er echt geen 4 kunnen hebben, baan of geen baan.
MIjn idee is dus ook dat naast verwachtingsmanagement met een partner, je eigen karakter en wat je kinderen spiegelen/meekrijgen en zien van jou als moeder een grote rol speelt in hoe het reilt en zeilt in een gezin.
Maar goed, wie weet zit ik er echt volledig naast
@fiep klophout wrote:
@jet wrote:
LOL!
Maar in alle eerlijkheid, op het moment dat ik alleen Merijn zou hebben, die een stuk rustiger is dan zijn kleine broer, dan zou ik de hele situatie heel anders ervaren, zelfs MET man erbij .
Want Merijn slaapt eigenlijk altijd goed, dus dan zou ik ook aan mijn slaap toekomen, wat ik nu dus regelmatig niet heb door de jongste.
Ook is het geren en vlieg met 2 kinderen ook anders dan met 1. De jongste moet naar een andere opvanglocatie dan waar de school van de oudste is. De een moet naar sport, de ander weer op een ander moment. Het is veel meer geplan met 2 kinderen dan met 1, die nog niet naar school gaat of zoals bij Fiep met een babietje dat nog geen agenda heeft.
En het gehakketak tussen 2 jongens, geruzie om wie de blauwe beker mag, haantjes gedrag tussen 2 jongens etci, geruzie, gedram aan het eind van de dag. Dat soort gedoe heb je niet met 1 kind in huis
hmm nu begint het bijna op een wedstrijdje te lijken wie het het zwaarst heeft :think: want 1 kind is kattepis, 2 kinderen waarvan 1 een baby is ook nog een makkie, 2 kinderen maar beide niet heel moeilijk āteltā ook niet, een regelmatige baan telt ook nog niet meeā¦
Grappig ik vond het juist een wedstrijd de andere kant op gaan lijken - dat sommige mensen zo vol bleven houden dat het allemaal wel meevalt en het is hoe je het zelf ervaart enzo. Bijna alsof je het niet moeilijk mag vinden want het valt allemaal wel mee.
@Bella wrote:
@fiep klophout wrote:@jet wrote:
LOL!
Maar in alle eerlijkheid, op het moment dat ik alleen Merijn zou hebben, die een stuk rustiger is dan zijn kleine broer, dan zou ik de hele situatie heel anders ervaren, zelfs MET man erbij .
Want Merijn slaapt eigenlijk altijd goed, dus dan zou ik ook aan mijn slaap toekomen, wat ik nu dus regelmatig niet heb door de jongste.
Ook is het geren en vlieg met 2 kinderen ook anders dan met 1. De jongste moet naar een andere opvanglocatie dan waar de school van de oudste is. De een moet naar sport, de ander weer op een ander moment. Het is veel meer geplan met 2 kinderen dan met 1, die nog niet naar school gaat of zoals bij Fiep met een babietje dat nog geen agenda heeft.
En het gehakketak tussen 2 jongens, geruzie om wie de blauwe beker mag, haantjes gedrag tussen 2 jongens etci, geruzie, gedram aan het eind van de dag. Dat soort gedoe heb je niet met 1 kind in huis
hmm nu begint het bijna op een wedstrijdje te lijken wie het het zwaarst heeft :think: want 1 kind is kattepis, 2 kinderen waarvan 1 een baby is ook nog een makkie, 2 kinderen maar beide niet heel moeilijk āteltā ook niet, een regelmatige baan telt ook nog niet meeā¦
Grappig ik vond het juist een wedstrijd de andere kant op gaan lijken - dat sommige mensen zo vol bleven houden dat het allemaal wel meevalt en het is hoe je het zelf ervaart enzo. Bijna alsof je het niet moeilijk mag vinden want het valt allemaal wel mee.
dat zal dan misschien het verschil zijn in mensen die de oorzaak van de drukte/stress bij de ouders leggen en de mensen die de oorzaak bij de situatie leggen. En mensen die het hebben van kinderen in combi met werk als heel zwaar ervaren, zullen denk ik sneller geneigd zijn naar de situatie te wijzen, terwijl mensen die het juist niet als zwaar ervaren natuurlijk zelf met de eer willen strijken
cell dank voor de analyse van het personage fiep klophout :mrgreen: in het echte leven ben ik helaas heel anders
(nee ik denk wel dat het redelijk klopt wat je schrijft. mijn nummer 2 kan de kont nog tegen de krib gaan gooien als zij juist helemaal niet flexibel en makkelijk is, dan ligt het blijkbaar toch niet allemaal aan mij )
Herken stukjes bij iedereen.
Cell: wat jij zegt, zo voel ik het ook. Zeker met meerdere kinderen moet je soms leren om dingen los te laten. Ik kan niet meer over elke hobbel vallen en op elk akkefietje reageren (zoals welke kleur beker) want dan word ik gek. En uiteindelijk reageren de kinderen er ook beter op. Zodra ik stress, stressen zij nog erger mee.
Bella: snap zeker ook wat jij bedoelt. Nu ik er vijf heb, is het soms zelfs lastiger om te zeggen dat het af en toe zwaar is. Aan de ene kant verwachten mensen dat het druk is, maar als je daar een keer over klaagt, krijg je meteen te horen dat het je eigen schuld is. āJij wil er toch vijfā. Klopt, maar ook met ĆĀ©ĆĀ©n of twee had ik momenten dat het even te veel was. Denk dat het gedeeltelijk zelfbescherming is om niet teveel stil te willen staan bij de moeilijkere momenten. En de reacties van de omgevingā¦
dat zal dan misschien het verschil zijn in mensen die de oorzaak van de drukte/stress bij de ouders leggen en de mensen die de oorzaak bij de situatie leggen. En mensen die het hebben van kinderen in combi met werk als heel zwaar ervaren, zullen denk ik sneller geneigd zijn naar de situatie te wijzen, terwijl mensen die het juist niet als zwaar ervaren natuurlijk zelf met de eer willen strijken
Denk dat je hier helemaal gelijk in hebt :clap:
Of zoals ik vaker heb gehoord: jij hebt het makkelijk omdat je makkelijke kinderen hebt (was het maar waar :wink: ), jongens zijn minder lastig (tuurlijk :lol: ) en wacht maar tot ze iets groter worden :roll: .
Probleem is dat veel mensen zichzelf en hun eigen situatie graag willen vergelijken, terwijl dat gewoon niet kan. Iedere situatie en ieder gezin is anders.
@jet wrote:
@jet wrote:
LOL!
Maar in alle eerlijkheid, op het moment dat ik alleen Merijn zou hebben, die een stuk rustiger is dan zijn kleine broer, dan zou ik de hele situatie heel anders ervaren, zelfs MET man erbij .
Want Merijn slaapt eigenlijk altijd goed, dus dan zou ik ook aan mijn slaap toekomen, wat ik nu dus regelmatig niet heb door de jongste.
Ook is het geren en vlieg met 2 kinderen ook anders dan met 1. De jongste moet naar een andere opvanglocatie dan waar de school van de oudste is. De een moet naar sport, de ander weer op een ander moment. Het is veel meer geplan met 2 kinderen dan met 1, die nog niet naar school gaat of zoals bij Fiep met een babietje dat nog geen agenda heeft.
En het gehakketak tussen 2 jongens, geruzie om wie de blauwe beker mag, haantjes gedrag tussen 2 jongens etci, geruzie, gedram aan het eind van de dag. Dat soort gedoe heb je niet met 1 kind in huis
@D. wrote:
Twee kinderen zijn ongetwijfeld meer gedoe dan een. Daar staat weer tegenover dat ik, over het algemeen genomen, wel wat meer werk dan de moeders met twee kinderen waar ook een vader in beeld is en dus ook echt extreem veel moet plannen/regelen. Ik krijg nu een beetje het idee dat het allemaal wel meevalt als je āmaarā 1 kind hebt. Ik ervaar echt geen stress ofzo, maar ik moet ook echt wel keihard werken om alle ballen in de lucht te houden.
Nee dat heb ik zeker niet zo bedoeld. Ik heb enorm veel respectvoor de dames die het alleen doen. Want ik ben ook veel alleen met de kids en ben 4 dagen van huis voor werk, maar als ik het helemaal zat ben en manlief is thuis dan kan ik wel even zeggen, nu zijn ze voor jou, ik ga even naar de hema :mrgreen:
Ik bedoelde met mijn stukje meer dat het geplan en geregel toeneemt naarmate je kind(eren) ouder worden. Toen Merijn nog niet op school en xander bijv. nog niet op peuterzwem/gymles zat en speelafspraken had, vond ik het leven een stuk minder hectisch dan nu En als je dan 2 kinderen hebt die een eigen agenda hebben, dan vergt dat op bepaalde manier wat meer organisatietalent dan wanneer je 1 kind hebt die nog niet naar school gaat.
Waarmee ik wil aangeven dat jij als je zoontje straks naar school gaat en bij Fiep de jongste straks ook ouder is, jullie ook wellicht niet ontkomen aan dat stressgevoel van tijd tot tijd
Duidelijk jet, dank je voor de opheldering.
Ik moet ook eerlijk zeggen dat in discussies als deze ik een beetje last krijgt van een misplaatst soort verongelijktheid. Want hoewel ik het extreem prettig vind als alleenstaande moeder, het me ook erg goed afgaat, en ik vooral niet wil dat mensen denken of zeggen dat het zo zwaar is alleen wil ik aan de andere kant ook wel iets van erkenning. Want ik doe het toch maar mooi in mijn eentje. Niet alleen mijn kind opvoeden (en dan niet alleen eten geven zodat hij groot wordt, maar echt investeren in onze tijd samen), maar ook carriere maken, een huis kopen, zorgen dat mijn kind niets tekort komt in zowel emotioneel als financieel opzicht. En dat doen we allemaal als moeder, als ouder, maar stiekem, heel stiekem zou ik het fijn vinden als er eens iemand zegt: Potverdikke D., wat doe je dat geweldig, zo in je uppie. Dat gevoel komt wel eens naar boven tijdens gesprekken als deze en ik reageer dan ook vaak met dat gevoel op de achtergrond. :oops:
D. ik snap goed wat je bedoeld hoor. Af en toe erkenning willen of zelfs nodig hebben lijkt me heel menselijk.
Ik doe het dan niet zonder man maar gisteren zei me zusje nog tegen me dat ze het zo goed vind hoe ik alles rooi en doe (ookal gaat het me niet van een leiendakje) en dat is toch wel eens fijn om te horen.
Ik heb het al eerder gezegd - we kunnen situaties hier toch niet onderling vergelijken - wie daar wat mee heeft, heeft het op een ander punt weer meer tegen. En de ene richt zijn/haar leven nu eenmaal anders in en kan het ook anders inrichten. Er spelen zoveel factoren mee.
@fiep klophout wrote:
@Bambi wrote:Haha mamamarije, je slaat de spijker op zijn kop :mrgreen: het gaat vaak om verwachtingen die hebt en die niet uitkomen. Dat veroorzaakt (in ieder bij mij) de stress.
hoewel mijn eerste opmerking in dit topic over dat de sleutel tot een stressvol leven als ouder alleenstaand ouderschap is, een grapje was, denkl ik idd dat wat je hier schrijft wel heel erg klopt.
Ik hoor zoveel vrouwen bijvoorbeeld zich doodergeren als hun man de nachten doorslaapt terwijl het kind dat helemaal niet doet. Als ik een man zou hebben en die zou erdoorheen slapen, keer op keer, dan zou ik me dus ook kapot ergeren. Nu ik die man niet heb, erger ik me helemaal niet. Als er iemand 's nachts huilt, moet ik er gewoon uit. punt. En nooit denk ik dan: gvd en nu ga jij eens een keer, ik heb het nu vaak genoeg gedaan (al ligt dat misschien een beetje aan de reden waarom je het alleen doet. als daar een heel naar verhaal achter zit, heb je misschien alsnog die neiging) En eigenlijk is dat idd heel stressloos. Wel vermoeiend af en toe natuurlijk, maar het is gewoon een vanzelfsprekendheid en dat scheelt denk ik toch een hoop.
Dus hop: weg met die mannen! BOM-4-ever :mrgreen:
Hier haak ik even op in.......
Ik was altijd degene die er uit ging en nog gaat voor huilende kinderen. Mijn man heeft een veel drukkere baan dan ik, en bovendien kan hij zich vermoeidheid niet permitteren in zijn werk. Dus hier was er van beide kanten een heel duidelijke afspraak.
En hoewel ik uiteraard soms wel eens denk: "als ik het over kon doen, regelde ik het anders", maar over het algemeen hier ook niet de stress daarover. Het is maar net wat je onderling afspreekt en verwacht.
@D. wrote:
@jet wrote:@D. wrote:
Het is inderdaad heerlijk om niets van een ander te moeten verwachten, dat zal wel verklaren waarom wij zo weinig stress ervaren. Ik denk dat ik op papier best een druk leven heb, maar ik heb het gevoel dat ik alle tijd van de wereld heb. Elke dag weer. Omdat mijn tijd ook echt helemaal van mij is, en mijn planning niet in de war wordt gegooid door een man die ineens moet overwerken, of iets dergelijk. Dus waarom vrouwen er uberhaupt nog aan beginnen mĆĀ©t een man is mij een raadselā¦
LOL!
Maar in alle eerlijkheid, op het moment dat ik alleen Merijn zou hebben, die een stuk rustiger is dan zijn kleine broer, dan zou ik de hele situatie heel anders ervaren, zelfs MET man erbij .
Want Merijn slaapt eigenlijk altijd goed, dus dan zou ik ook aan mijn slaap toekomen, wat ik nu dus regelmatig niet heb door de jongste.
Ook is het geren en vlieg met 2 kinderen ook anders dan met 1. De jongste moet naar een andere opvanglocatie dan waar de school van de oudste is. De een moet naar sport, de ander weer op een ander moment. Het is veel meer geplan met 2 kinderen dan met 1, die nog niet naar school gaat of zoals bij Fiep met een babietje dat nog geen agenda heeft.
En het gehakketak tussen 2 jongens, geruzie om wie de blauwe beker mag, haantjes gedrag tussen 2 jongens etci, geruzie, gedram aan het eind van de dag. Dat soort gedoe heb je niet met 1 kind in huis
Twee kinderen zijn ongetwijfeld meer gedoe dan een. Daar staat weer tegenover dat ik, over het algemeen genomen, wel wat meer werk dan de moeders met twee kinderen waar ook een vader in beeld is en dus ook echt extreem veel moet plannen/regelen. Ik krijg nu een beetje het idee dat het allemaal wel meevalt als je āmaarā 1 kind hebt. Ik ervaar echt geen stress ofzo, maar ik moet ook echt wel keihard werken om alle ballen in de lucht te houden.
En wanneer je alleen bent heb je in het algemeen ook de verantwoordelijkheid alleen.
Ik sta er in de dagelijkse dingen ook alleen voor, ondanks dat ik een man heb. Hij werkt gewoon heel, heel veel. Maar voor mij is het heel belangrijk om te weten dat ik niet de enige ben die het inkomen moet verdienen, dat ik niet de enige ben die de eindverantwoordelijkheid heeft. Juist dat stukje zou mij als alleenstaande stress geven.
En ja, ik ben dus iemand die zegt: potverdikkie D. (en vele anderen) , dat doen jullie toch maar in je uppie :thumbup: :thumbup:
@D. wrote:
Ik moet ook eerlijk zeggen dat in discussies als deze ik een beetje last krijgt van een misplaatst soort verongelijktheid. Want hoewel ik het extreem prettig vind als alleenstaande moeder, het me ook erg goed afgaat, en ik vooral niet wil dat mensen denken of zeggen dat het zo zwaar is alleen wil ik aan de andere kant ook wel iets van erkenning. Want ik doe het toch maar mooi in mijn eentje. Niet alleen mijn kind opvoeden (en dan niet alleen eten geven zodat hij groot wordt, maar echt investeren in onze tijd samen), maar ook carriere maken, een huis kopen, zorgen dat mijn kind niets tekort komt in zowel emotioneel als financieel opzicht. En dat doen we allemaal als moeder, als ouder, maar stiekem, heel stiekem zou ik het fijn vinden als er eens iemand zegt: Potverdikke D., wat doe je dat geweldig, zo in je uppie. Dat gevoel komt wel eens naar boven tijdens gesprekken als deze en ik reageer dan ook vaak met dat gevoel op de achtergrond. :oops:
ik denk dat het redelijk mens-eigen is dat je af en toe waardering wilt van wat je doet, dat geldt voor alleenstaande moeders maar ook voor de andere moeders denk ik.
ik herken wel die spagaat die je beschrijft; dat niet zielig willen doen en ook niet willen dat anderen zielig doen over alleenstaande moeders, maaar als mensen het een beetje te makkelijk bekijken, voelt dat ook niet fijn. bv als idd mensen zeggen dat hun situatie gelijk is omdat hun man ook zelden thuis is. Zoals Hanneke al omschrijft: het alleenstaande moederschap behelst zoveel meer dan dat je in je eentje de dagelijks ātakenā moet doen. dat je de enige bent die eindverantwoordelijke is, vind ik bv soms best een ding, zeker als er grote beslissingen genomen moeten worden.
en ik vind het niet extreem druk, maar ik denk wel dat ik voor mijn kinderen meer heb moeten opgeven dan de gemiddelde mensen die een partner hebben. gewoon eventjes een avondje weg, wat met een partner best makkelijk te regelen valt, gebeurt hier nog maar zelden, en dan is het nooit gewĆĀ³ĆĀ³n een avondje weg.
overigens krijg ik als alleenstaande moeder best vaak die waardering waar jij het over hebt. Het valt me vooral op bij mensen die net hun eerste kindje hebben gekregen, dat daar eigenlijk standaard na een tijdje de opmerking richting mij komt dat ze toch wel heel veel respect hebben voor hoe ik dat allemaal alleen doe. En nu ik er twee heb krijg ik dan van die opmerkingen als: hoe kan dat nou dat wij met 2 volwassenen en 1 baby helemaal kapot zijn, terwijl jij het in je eentje met 2 kinderen doet? dat vleit ergens wel.
Vandaag eindelijk de tijd gehad om de docu te bekijken. En ik moet eerlijk zeggen dat de knoop in mijn maag steeds groter werd.
Ik heb niets tegen tweeverdieners, heb dit tenslotte zelf ook een aantal jaar gedaan, mijn man en ik werkten alletwee fulltimeā¦
Toch maak ik me wel zorgen over de generatie mensen die nu opgroeit. Wat Esther schreef, gecommandeerd worden van achter de laptop, niet mogen praten aan tafel want mama praat nu met papaā¦Opvang gewenst van 8 tot 8, wat doen zulke dingen met een kind??
Een kind heeft gewoon niets aan een paar flinke uren kwaliteit in het weekeinde (en dan is die kwaliteit vaak nog het sportveld met hysterische ouders langs de lijn of verplichte uitjes met het hele gezin).
Ik vind het zo egoistisch allemaal, of egocentrisch. Ja, ik vind het ook lekker om te werken. Natuurlijk! En een beetje werken is ook helemaal niet verkeerd, een kind mag ook wel zien dat niet alles vanzelf gaat! Maar hoe deze ouders het aanpakken, al die wisselende opvang, al die dagenā¦Nee, ik geloof zelf niet dat je dan je prioriteiten helemaal in de juiste volgorde stelt.
Natuurlijk is deze docu een momentopname. Weet ik ook wel. Bij mijn kinderen op school zie je echter heel veel gezinnen die zo leven (of zo door het leven jagen) Alles willen ze: een baan, een groot huis, een mooie auto, minstens 2 keer sporten, maandelijks uit eten of borrelen met vrienden, op wintersport, naar de zon, kinderen die niks te kort komen, die sporten, die goed gekleed gaanā¦En toch lijkt dat allemaal nog niet genoegā¦Die indruk kreeg ik van de gezinnen in de docu ook een beetje, in ieder geval van die eerste en laatste familie.
@hanneke wrote:
Vandaag eindelijk de tijd gehad om de docu te bekijken. En ik moet eerlijk zeggen dat de knoop in mijn maag steeds groter werd.
Ik heb niets tegen tweeverdieners, heb dit tenslotte zelf ook een aantal jaar gedaan, mijn man en ik werkten alletwee fulltimeā¦
Toch maak ik me wel zorgen over de generatie mensen die nu opgroeit. Wat Esther schreef, gecommandeerd worden van achter de laptop, niet mogen praten aan tafel want mama praat nu met papaā¦Opvang gewenst van 8 tot 8, wat doen zulke dingen met een kind??
Een kind heeft gewoon niets aan een paar flinke uren kwaliteit in het weekeinde (en dan is die kwaliteit vaak nog het sportveld met hysterische ouders langs de lijn of verplichte uitjes met het hele gezin).
Ik vind het zo egoistisch allemaal, of egocentrisch. Ja, ik vind het ook lekker om te werken. Natuurlijk! En een beetje werken is ook helemaal niet verkeerd, een kind mag ook wel zien dat niet alles vanzelf gaat! Maar hoe deze ouders het aanpakken, al die wisselende opvang, al die dagenā¦Nee, ik geloof zelf niet dat je dan je prioriteiten helemaal in de juiste volgorde stelt.
Natuurlijk is deze docu een momentopname. Weet ik ook wel. Bij mijn kinderen op school zie je echter heel veel gezinnen die zo leven (of zo door het leven jagen) Alles willen ze: een baan, een groot huis, een mooie auto, minstens 2 keer sporten, maandelijks uit eten of borrelen met vrienden, op wintersport, naar de zon, kinderen die niks te kort komen, die sporten, die goed gekleed gaanā¦En toch lijkt dat allemaal nog niet genoegā¦Die indruk kreeg ik van de gezinnen in de docu ook een beetje, in ieder geval van die eerste en laatste familie.
Gewoon even een vraag, hoe denk je dan over buitenlandse opvoeding,waar het niet meer dan normaal is dat beide ouders fulltime werken? Nederland is wat dat betreft echt een uitzonderingā¦ :think:
Wij zouden niet eens van 1 inkomen rond kunnen komen - en dan hebben geen groot huis, geen twee autoās voor deur of wat dan ook. We werken beide 32 uur maar ik denk dat wij genoeg quality time voor onze kinderen over houden.
@Bella wrote:
Wij zouden niet eens van 1 inkomen rond kunnen komen - en dan hebben geen groot huis, geen twee autoās voor deur of wat dan ook. We werken beide 32 uur maar ik denk dat wij genoeg quality time voor onze kinderen over houden.
denk dat er wel een verschil zit in het allebei moeten werken om rond te komen/ goed te kunnen leven en het allebei fulltime willen werken om niet alleen rond te komen en een leuk leven te hebben, maar nog meer en groter en beter te willen.
En dan niet alleen voor die minimaal 2e auto, 2e (of 3e of 4e) vakantie, maar ook allebei een enorme ambitie na te willen jagen. Op je werk het beste willen te zijn.
En met die ambitie is niks misā¦ maar ik denk wel dat als je allebei een dusdanige mate van ambitie hebtā¦ je misschien iets beter had na moeten denken over het krijgen van kinderen en de impact die dat zou hebben op de uitvoerbaarheid van die ambities.
Denk namelijk dat allebei volledig ergens voor gaan + kinderen geen briljante combinatie is (understatement).
Ik ken 2 mensen met een dusdanige drive in werk, namelijk mijn broer en schoonzus. Allebei heel erg gedreven in hun werk, werken (meer dan) fulltime, groot huis, 2 autoās voor de deur, gaan idd ook 3 of 4 keer per jaar op vakantie, vaak uit eten en ze genieten hier volop van.
In dat leven zouden geen kinderen passen als niet minimaal 1 (of dus allebei) van hun aanpassingen zou willen doen in de mate van vervullen van de (werk)ambitie, minder uren te willen draaien en toch echt max fulltime te gaan werken.
Voor mijn gevoel zou er dan door 1 (of beide) pas op de plaats gemaakt moeten worden tot de kinderen wat groter zijn.
Dat betekent dus niet stoppen met werken, iedereen mag van mij werken omdat hij/zij het leuk vindt, maar met kinderen komt ook een hele grote verantwoordelijkheid naar die kinderen toe en dat is mijns inziens niet te realiseren als je beide dagen van 8 tot 8 maakt en in het weekend nog hier en daar heen wilt vliegen etc etc.
@hanneke wrote:
En wanneer je alleen bent heb je in het algemeen ook de verantwoordelijkheid alleen.
Ik sta er in de dagelijkse dingen ook alleen voor, ondanks dat ik een man heb. Hij werkt gewoon heel, heel veel. Maar voor mij is het heel belangrijk om te weten dat ik niet de enige ben die het inkomen moet verdienen, dat ik niet de enige ben die de eindverantwoordelijkheid heeft. Juist dat stukje zou mij als alleenstaande stress geven.
En ja, ik ben dus iemand die zegt: potverdikkie D. (en vele anderen) , dat doen jullie toch maar in je uppie :thumbup: :thumbup:
Je slaat de spijker op zijn kop hiermee.
En dankjewel.
@mamaMarije wrote:
@Bella wrote:Wij zouden niet eens van 1 inkomen rond kunnen komen - en dan hebben geen groot huis, geen twee autoās voor deur of wat dan ook. We werken beide 32 uur maar ik denk dat wij genoeg quality time voor onze kinderen over houden.
denk dat er wel een verschil zit in het allebei moeten werken om rond te komen/ goed te kunnen leven en het allebei fulltime willen werken om niet alleen rond te komen en een leuk leven te hebben, maar nog meer en groter en beter te willen.
En dan niet alleen voor die minimaal 2e auto, 2e (of 3e of 4e) vakantie, maar ook allebei een enorme ambitie na te willen jagen. Op je werk het beste willen te zijn.
En met die ambitie is niks misā¦ maar ik denk wel dat als je allebei een dusdanige mate van ambitie hebtā¦ je misschien iets beter had na moeten denken over het krijgen van kinderen en de impact die dat zou hebben op de uitvoerbaarheid van die ambities.
Denk namelijk dat allebei volledig ergens voor gaan + kinderen geen briljante combinatie is (understatement).
met het allemaal willen hebben (goede job, leuk sociaal leven, meerdere vakanties, sport en ook kinderen) loop je inderdaad wel het risico dat je kinderen tot een paar accessoires verworden ofzo.
Het gaat natuurlijk om een goede balans. En ik denk dat je altijd wel goed naar je kinderen moet blijven kijken of dat wel helemaal klopt, wat je van ze vraagt en of ze kunnen hanteren wat wij voor ze bedenken of niet.
@Soleil wrote:
@hanneke wrote:Vandaag eindelijk de tijd gehad om de docu te bekijken. En ik moet eerlijk zeggen dat de knoop in mijn maag steeds groter werd.
Ik heb niets tegen tweeverdieners, heb dit tenslotte zelf ook een aantal jaar gedaan, mijn man en ik werkten alletwee fulltimeā¦
Toch maak ik me wel zorgen over de generatie mensen die nu opgroeit. Wat Esther schreef, gecommandeerd worden van achter de laptop, niet mogen praten aan tafel want mama praat nu met papaā¦Opvang gewenst van 8 tot 8, wat doen zulke dingen met een kind??
Een kind heeft gewoon niets aan een paar flinke uren kwaliteit in het weekeinde (en dan is die kwaliteit vaak nog het sportveld met hysterische ouders langs de lijn of verplichte uitjes met het hele gezin).
Ik vind het zo egoistisch allemaal, of egocentrisch. Ja, ik vind het ook lekker om te werken. Natuurlijk! En een beetje werken is ook helemaal niet verkeerd, een kind mag ook wel zien dat niet alles vanzelf gaat! Maar hoe deze ouders het aanpakken, al die wisselende opvang, al die dagenā¦Nee, ik geloof zelf niet dat je dan je prioriteiten helemaal in de juiste volgorde stelt.
Natuurlijk is deze docu een momentopname. Weet ik ook wel. Bij mijn kinderen op school zie je echter heel veel gezinnen die zo leven (of zo door het leven jagen) Alles willen ze: een baan, een groot huis, een mooie auto, minstens 2 keer sporten, maandelijks uit eten of borrelen met vrienden, op wintersport, naar de zon, kinderen die niks te kort komen, die sporten, die goed gekleed gaanā¦En toch lijkt dat allemaal nog niet genoegā¦Die indruk kreeg ik van de gezinnen in de docu ook een beetje, in ieder geval van die eerste en laatste familie.
Gewoon even een vraag, hoe denk je dan over buitenlandse opvoeding,waar het niet meer dan normaal is dat beide ouders fulltime werken? Nederland is wat dat betreft echt een uitzonderingā¦ :think:
In het buitenland gaat het inderdaad echt compleet anders. ALLE kinderen zitten daar in hetzelfde schuitje, alle dagen. Dat geeft ze veel meer rust. Bovendien zijn de zaken daar echt wel anders geregeld dan hier op een BSO.
@Bella wrote:
@mamaMarije wrote:@Bella wrote:Wij zouden niet eens van 1 inkomen rond kunnen komen - en dan hebben geen groot huis, geen twee autoās voor deur of wat dan ook. We werken beide 32 uur maar ik denk dat wij genoeg quality time voor onze kinderen over houden.
denk dat er wel een verschil zit in het allebei moeten werken om rond te komen/ goed te kunnen leven en het allebei fulltime willen werken om niet alleen rond te komen en een leuk leven te hebben, maar nog meer en groter en beter te willen.
En dan niet alleen voor die minimaal 2e auto, 2e (of 3e of 4e) vakantie, maar ook allebei een enorme ambitie na te willen jagen. Op je werk het beste willen te zijn.
En met die ambitie is niks misā¦ maar ik denk wel dat als je allebei een dusdanige mate van ambitie hebtā¦ je misschien iets beter had na moeten denken over het krijgen van kinderen en de impact die dat zou hebben op de uitvoerbaarheid van die ambities.
Denk namelijk dat allebei volledig ergens voor gaan + kinderen geen briljante combinatie is (understatement).
met het allemaal willen hebben (goede job, leuk sociaal leven, meerdere vakanties, sport en ook kinderen) loop je inderdaad wel het risico dat je kinderen tot een paar accessoires verworden ofzo.
Het gaat natuurlijk om een goede balans. En ik denk dat je altijd wel goed naar je kinderen moet blijven kijken of dat wel helemaal klopt, wat je van ze vraagt en of ze kunnen hanteren wat wij voor ze bedenken of niet.
En er is natuurlijk ook een groot verschil in hoe je die werkdagen indeelt.
Wij werkten beide fulltime. Mijn man bovendien erg onregelmatig. Ik werkte veel en lang, maar ook redelijk felxibel. De opvang zat op mijn werk, en we woonden er ook. Ik zag de kinderen dus veel, ik kon er voor ze zijn als ze ziek waren, en ze mochten ook af en toe gewoon lekker in de personeelsruimte zitten met een filmpje. Een unieke situatie natuurlijk. Bovendien, wanneer we vrij waren, dan waren we ook echt vrij. Dus geen geren naar sportclubjes, muziekles, vriendenborrels, etc. etc. Gewoon normaal, rust! Ik denk dat dat echt van groot belang is voor een kind. Al die dingen (werkende ouders, sport, muzieles) zijn op zich natuurlijk niet verkeerd. Integendeel denk ik. Maar het gaat volgens mij om de motivatie erachter, en inderdaad om een gezonde balans.
Hier was de balans uiteindelijk toch weg. Ik merkte aan mezelf dat ik niet eens meer helder kon denken, ik voelde me de hele dag opgejaagd, kon niet meer lekker met een boek op de bank zitten........En ik kreeg heel sterk het gevoel dat ik me niet voor 100% aan de opvoeding van de kinderen kon geven. En ik was bang dat ik spijt zou krijgen van al dat halfslachtige. Toen ben ik bijna helemaal gestopt, ik werk nu nog op invalbasis (0-uren contract zeg maar), en als we straks verhuisd zijn, dan stop ik helemaal.
Waarmee ik natuurlijk niet wil zeggen dat iedere ouder dat zou moeten doen, want in de eerste plaats kan dat niet altijd, en in de tweede plaats is ieder mens en elk gezin anders. En daar past ook een eigen, unieke levensstijl bij.
Maar ik denk wel: je moet als ouder niet altijd alles willen wat mogelijk is. Jezelf wegcijferen voor een ander, uit liefde, is mijns inziens helemaal geen verkeerde boodschap naar je kind.
Ja, moi :mrgreen: !
Tja, ik vind het ook wel druk thuis. Ik werk maar 16 uur, maar ik ben wel vaak alleen, omdat ik een zeevarende man heb. Ik moet er niet aan denken om fulltime te werken zoals de mensen in het filmpje. Ik zou daar zelf last van krijgenā¦ ik wil het namelijk niet alleen heel goed doen op mijn werk, maar ook thuis!