Lena, ik vind dit heel griezelig om te lezen. Ten eerste hoef je als volwassene helemaal je niet continue aan te passen. Daar ben je zelf bij en daarin kun je keuzes maken. Qua vrienden en ook qua werk. Die keuzes heeft een kind niet. Die moet gewoon en moet zich maar zien te handhaven.
ik vind dit eigenlijk veel griezeliger om te lezen. ik vind het griezelig dat je denkt dat je als volwassenen keuzes kunt maken om alleen maar mensen van jouw niveau om je heen te hebben (los van dat ik denk dat je die keuze niet hebt, vind ik het vooral bizar dat je die keuze zou willen maken…), nog griezeliger vind ik het dat je die keuze dus voor je kind ook gaat maken. aangezien ze later hoe dan ook met allerlei mensen te maken gaat krijgen (al denk jij dus van niet…), krijgt ze daar dan dus vroeg of laat enorme problemen mee als dat nu al moeilijk ligt, en jij gaat dat contact voortdurend uit de weg voor d’r?
Ik hoopte dus dat ik de quote verkeerd begreep, maar nu ik de anderen heb gelezen begrijp ik het heel goed.
Gerry, ik vind dat je die keus niet hebt. Of eigenlijk, ik vind die keus niet kunnen. Ik werk met zwakke leerlingen, die zich zeer ondergewaardeerd voelen onder mensen met een hogere opleiding. Mijn vader heeft een lage opleiding. Mijn moeder geen een. Mijn man heeft universiteit, ik zelf hbo, mijn broertje mbo. Wij zijn lid van een kerk en daar heb je contact met mensen uit alle lagen van de bevolking. En dat zal wel heel socio klinken en zo maar daar leer je alleen maar van.
Ik ga nu bijna een beetje denken dat je je dochter in een bepaald hokje plaatst zodat jij nu al kunt regelen dat zij later alleen maar in een hokje komt met gelijkgestemden :oops:
Handig ook als je slim bent, arts bent, pedagoog, psychiater, whatever, en met mensen in contact komt. Die dan “minder” zijn dan jij…
Au. Ik word niet snel kwaad hoor, ik verbaas me meestal, maar mijn irritatie begint nu wel te stijgen.
En natuurlijk, vrienden kun je kiezen, maar als je je hier bijvoorbeeld aanmeldt bij de maandmoeders dan kom je in een willekeurig clubje terecht, met mensen van alle geledingen. Daar wordt niemand minder van.
Als mijn dochter wilt spelen met iemand van een woonwagenkamp: prima. Wil ze spelen met het zoontje van de directeur van de gemeente; ook goed. Ik hoop dat wij haar alles meegeven om met je hart vrienden te kiezen en niet enkel met je verstand. (hoewel een beetje nadenken geen kwaad kan he )
ja, keuzes maken mbt vrienden, prima, je kunt ervoor kiezen om alleen mensen om je heen te ‘dulden’ die hetzelfde niveau hebben als jij… Lijkt me niet ideaal maar goed, ieder zijn ding…
maar wat werk betreft, hoe zie je dat dan?
Ik werk in een bedrijf van 7 mensen, daarin hebben we mensen met een normaal tot slim brein, maar er lopen ook een aantal mensen in magazijn/techniek, die op ander niveau denken dan ik.
Maar ik heb die mensen wel nodig in mijn werk en zij mij ook andersom…
Het lijkt mij dat er maar heel weinig bedrijven zijn waar men allemaal hetzelfde niveau heeft :think:
Lijkt me ook saai eerlijk gezegd. je zult het niet geloven misschien maar met mensen met een minder IQ is ook goed te praten en plezier te beleven hoor
Lena, ik vind dit heel griezelig om te lezen. Ten eerste hoef je als volwassene helemaal je niet continue aan te passen. Daar ben je zelf bij en daarin kun je keuzes maken. Qua vrienden en ook qua werk. Die keuzes heeft een kind niet. Die moet gewoon en moet zich maar zien te handhaven. En er zijn er die zwaar beschadigd uit die lagere schooltijd komen, en eindelijk opbloeien als ze op de universiteit zitten. Er zijn er die een veel te laag onderwijsadvies krijgen (zoals een vriend die na bijna 40 jaar achterkwam dat hij in plaats vandom zwaar hb was, die is wel zijn halve leven depressief geweest). Die op school een heleboel geleerd hebben maar niet omgaan met anderen. Of zich zo hebben leren aanpassen dat ze totaal zichzelf zijn kwijtgeraakt.
Ik woon in een volksbuurtje, echt totaal andere mensen dan wij zijn. Maar
toch is het mijn straat (voor nog 3 dagen) en zal ik met mn buurtjes
gewoon over koetjes en kalfjes kunnen praten. En moet ik accepteren
dat zij zich anders uitlaten en soms anders denken.
Zomaar 2 voorbeelden.
Ik vroeg eerder al hoe je met haar faalangst en perfectionisme omgaat?
(een sociaal-emotioneel probleem)
En 40 jaar geleden is wel even wat anders dan nu. 40 jaar geleden waren
er nog wel meer taboes, ook buiten t onderwijs
Zo werkt het dus wel Gerry. Ik weet hoe je een IQ berekent en ik snap dat H een andere cognitieve ontwikkelingsleeftijd heeft dan kinderen van dezelfde kalenderleeftijd.
Het buurmeisje en Lara hebben een andere kalenderleeftijd, een andere sociale leeftijd en een ander cogntieve leeftijd. Het knappe van allebei is nu juist dat ze zich weten aan te passen.
Maar ook Hadewijch zal moeten leren om te gaan met mensen van een ander niveau. Stel je test haar ooit, en ze heeft een IQ van 140. Gaat ze dan de rest van haar leven alleen nog maar om met mensen met een IQ van minimaal 120? Want als je uiteindelijk volwassen bent geworden, dan blijven de verschillen… Ze zal juist moeten leren om te gaan en zelfs plezier te maken met kinderen (later volwassenen) die een lager niveau hebben, ongeacht hun kalenderleeftijd. Dat betekent idd dat ze zich vaak zal moeten aanpassen. Dat moet ze gewoon leren, en ze kan hopelijk ook leren om daar plezier in te hebben. Dat is de uitdaging, volgens mij.
Lena, ik vind dit heel griezelig om te lezen. Ten eerste hoef je als volwassene helemaal je niet continue aan te passen. Daar ben je zelf bij en daarin kun je keuzes maken. Qua vrienden en ook qua werk. Die keuzes heeft een kind niet. Die moet gewoon en moet zich maar zien te handhaven.
Bedoel je daarmee dat slimmere mensen zich alleen bij slimmere mensen moeten scharen en dommere bij de dommere.
Krijg echt de kriebels van dit stukje…
Ik moet mij wel continue aanpassen. In mijn werk, in de supermarkt, op het kdv, waar dan ook. Zowel naar onderen als naar boven. Ik ben namelijk een gemiddeld persoon met een gemiddeld IQ.
Ik zie dat niet als een last of als een destructieve manier van mijn leven. Je leeft nu eenmaal in een wereld waar allerlei mensen met verschillende niveau’s leven.
Dus ga je H. weghouden bij alle mensen die een lager iq dan haar hebben??
Mamamaartje: dan moet er wel begeleiding zijn. Het verschil tussen pz en kdv is bijvoorbeeld dat pz haar niet herkent de voorsprong niet erkent en niets ziet en dus niets doet. De leidster van het kdv die het verslag gelezen heeft, herkent dochter daar wel in. Daar wordt ze gezien, daar vindt ze het fijn.
Dat op de eerste plaats. Ten tweede vind ik dat je iemand niet continue aan frustratie bloot moet stellen.
Verder vind ik dat er een groot verschil is tussen iemand met zwakke plekken leren omgaan waarna iemand het dus kan, of dat je iemand in situaties zet die iemand niet leuk vindt. En vind ik iets niet leuk vinden geen teken van een zwakke plek. Dochter kan zich prima handhaven op de pz, kan prima met die kinderen spelen, meeknutselen etc. maar beleeft er geen plezier aan. Ik denkt niet dat plezier iets is dat je kunt afdwingen door iemand maar ergens in te gooien.
Verder heb ik dit allemaal al verschillende keren gezegd. Dus eigenlijk irriteert het me dat je zo slecht leest.
dus als ik dit topic goed begrijp, herkent ongeveer iedereen zich in het beeld dat geschetst wordt van een hb-kind…? dan moeten we misschien de norm maar eens omhoogschroeven of de h weghalen uit het begrip… :think: 8)
Volgens mij zeggen hier niet zo veel mensen dat ze een hb kind hebben toch? :think:
ik had het, zoals lydia al zei, over 'je kind herkennen in het beeld dat geschetst wordt van een hbkind', niet over hb-kinderen hebben.
hoe dan ook; ik herken nano er helemaal niet in 8) is ie de enige bijzondere van kok :mrgreen:
Men schetste hier toch beelden van haar eigen kinderen?? :think: Ik dacht dat men hun kind herkende in andersmans kind (wat een zin!!!!)Nou, zal ik wel verkeerd gelezen hebben dan. zit ondertussen te werken, dus dan krijg je dat soort dingen.
:D
nou wat ik lees, is dat er ouders zijn die hun kind, dat volgens hen of volgens test hb is, beschrijven en dat daar opvallend veel reacties op komen met herkenning van andere ouders.
ik vind het iig opmerkelijk, los van welke 'conclusies' je daar uit trekt.
Ja, en toen zei ik dus: er zijn hier toch niet veel ouders die denken dat hun kind hb is/of die getest hb is??? Ik zie er niet zo veel eerlijk gezegd. Maar goed, het punt is duidelijk iig :wink:
Het valt me trouwens wel op, mn in mijn werk, dat kinderen die vastlopen in hun hb zijn, de kinderen zijn die ouders hebben die er echt alles over weten en alles uit de kast trekken en er helemaal bovenop zitten. Nu zal dit geen standaard zijn, en misschien waren ze anders ook wel vastgelopen,maar ik vind het wel opvallend eigenlijk. Heb jij die ervaring ook Maartje?
Weet je, ik vind dit eigenlijk nogal naar suggestief. Waarom denk je dat die ouders er alles van weten en alles uit de kast trekken? Omdat hun kinderen vastlopen :wall: .
Als leerkracht hoor je te weten wat ouders buiten school allemaal met en voor hun kind doen.(op het gebied van zorgverbreding)
En dat weet ik dus ook, tenzij de ouders dit verborgen houden. Maar rapporten, verslagen enz. die buiten school gemaakt zijn maar wel van belang zijn, die krijgt de leerkracht gewoon te lezen hoor. Niks suggestiefs dus, maar gewoon zwart op wit.
En die ouders gaan dat helaas niet doen nadat hun kind is vastgelopen, ze beginnen er zelfs al mee voordat hun kind naar school gaat!!! En vaak zie je die kinderen dan dus vastlopen, omdat er problemen gemaakt worden die er eigenlijk niet waren. Die ouders gunnen hun kinderen geen tijd.
Mamamaartje: dan moet er wel begeleiding zijn. Het verschil tussen pz en kdv is bijvoorbeeld dat pz haar niet herkent de voorsprong niet erkent en niets ziet en dus niets doet. De leidster van het kdv die het verslag gelezen heeft, herkent dochter daar wel in. Daar wordt ze gezien, daar vindt ze het fijn.
Dat op de eerste plaats. Ten tweede vind ik dat je iemand niet continue aan frustratie bloot moet stellen.
Verder vind ik dat er een groot verschil is tussen iemand met zwakke plekken leren omgaan waarna iemand het dus kan, of dat je iemand in situaties zet die iemand niet leuk vindt. En vind ik iets niet leuk vinden geen teken van een zwakke plek. Dochter kan zich prima handhaven op de pz, kan prima met die kinderen spelen, meeknutselen etc. maar beleeft er geen plezier aan. Ik denkt niet dat plezier iets is dat je kunt afdwingen door iemand maar ergens in te gooien.
Verder heb ik dit allemaal al verschillende keren gezegd. Dus eigenlijk irriteert het me dat je zo slecht leest.
Maartje vroeg jou hoe je kunt oordelen over leerkrachten terwijl je kind nog niet eens op school zit. Waarom heb jij al een niet-onderbouwd (althans niet hier) oordeel over leerkrachten?? Volgens mij doelt ze daarop, dat je daarop nog geen antwoord hebt gegeven. En eerlijk gezegd vraag ik me dat ook wel af.
Maar ik kan me vergissen hoor, en dan corrigeert Maartje me hopelijk wel.
Verder zou ik ook het nut niet zien van een psz waar een kind geen plezier aan beleeft. Mijn oudste vond er ook geen ruk aan, en die hebben we er toen afgehaald. Hij speelde nooit met anderen, dat vonden we wel jammer, maar ik ga ook een kind van 3 niet dwingen tot sociale contacten. Gelukkig is dat nu wel redelijk goed gekomen, maar ik denk zelf ook niet dat je kind socialer wordt van gedwongen sociale contacten.
Wel denk ik dat het goed is om dit te blijven stimuleren (niet dwingen). Uiteindelijk zal er toch met anderen om moeten worden gegaan, of je dat nu leuk vindt of niet.
Mamamaartje: dan moet er wel begeleiding zijn. Het verschil tussen pz en kdv is bijvoorbeeld dat pz haar niet herkent de voorsprong niet erkent en niets ziet en dus niets doet. De leidster van het kdv die het verslag gelezen heeft, herkent dochter daar wel in. Daar wordt ze gezien, daar vindt ze het fijn.
Dat op de eerste plaats. Ten tweede vind ik dat je iemand niet continue aan frustratie bloot moet stellen.
Verder vind ik dat er een groot verschil is tussen iemand met zwakke plekken leren omgaan waarna iemand het dus kan, of dat je iemand in situaties zet die iemand niet leuk vindt. En vind ik iets niet leuk vinden geen teken van een zwakke plek. Dochter kan zich prima handhaven op de pz, kan prima met die kinderen spelen, meeknutselen etc. maar beleeft er geen plezier aan. Ik denkt niet dat plezier iets is dat je kunt afdwingen door iemand maar ergens in te gooien.
Verder heb ik dit allemaal al verschillende keren gezegd. Dus eigenlijk irriteert het me dat je zo slecht leest.
Maartje vroeg jou hoe je kunt oordelen over leerkrachten terwijl je kind nog niet eens op school zit. Waarom heb jij al een niet-onderbouwd (althans niet hier) oordeel over leerkrachten?? Volgens mij doelt ze daarop, dat je daarop nog geen antwoord hebt gegeven. En eerlijk gezegd vraag ik me dat ook wel af.
Maar ik kan me vergissen hoor, en dan corrigeert Maartje me hopelijk wel.
Nu kun je twee dingen doen; a) alle frustrerende factoren uit de weg gaan of zo min mogelijk tegen laten komen of b) het kind heel goed begeleiden in het omgaan met frustraties. Naar mijn inzien doe je het eerste als je er nu al voor kiest om het kind niet met leeftijdsgenootjes om te laten gaan, omdat ze dat moeilijk vindt…
En daar heb je antwoord op gehad. En verder ken ik wel wat leerkrachten.
maar ook daarin zijn alle kinderen (gelukkig) verschillend en ook daarvan leren kinderen verschillende dingen. Het ene kind geniet enorm van oudste zijn omdat het thuis bijvoorbeeld altijd de jongste is, maar een ander kind vindt het heel lastig om met die verantwoordelijkheid om te gaan. Weer een ander kind zal teveel gaan “bemoederen” en zo leren kinderen ook daar weer heel veel van.
Weet je wat ik zo jammer vindt Gerry? Ik snap je zorgen best wel en dat zal iedere leerkracht heus wel doen. Maar met je uitspraken als;
Klopt maar juffen missen de expertise om dat te beoordelen. Daar is deskundigheid op het gebied van ontwikkelingsvoorsprong en hb voor nodig en die hebben de meeste basisschoolleerkrachten helaas niet voldoende in huis.
en
Uit recent onderzoek is gebleken dat van de ruim 7000 Nederlandse basisscholen de helft bekend is met het fenomeen hoogbegaafdheid. Daarvan stuurt slechts 10% hun leerkrachten erop uit om meer te weten te komen over hoogbegaafdheid daarvan onderneemt een deel een poging daadwerkelijk aan de slag te gaan. Met andere woorden 5% van de Nederlandse basisscholen stuurt leerkrachten erop uit om meer over hoogbegaafdheid aan de weet te komen waarvan een klein deel aan de slag gaat. Dus op nog geen 5% van de Nederlandse scholen tracht hoogbegaafde kinderen te begeleiden. Inmiddels
kom je niet bepaald als een meedenkende, betrokken ouder over… Natuurlijk mag je je zorgen maken en is het (net als voor iedere ouder) superspannend hoe het met je kind zal gaan, maar waarom meteen zo’n aanvallende houding? Daar snap ik dus echt niks van en daar geef je maar steeds geen antwoord op. De school is er echt niet om ongelukkige kinderen te maken ofzo hoor…
Dochter kan zich prima handhaven op de pz, kan prima met die kinderen spelen, meeknutselen etc. maar beleeft er geen plezier aan. Ik denkt niet dat plezier iets is dat je kunt afdwingen door iemand maar ergens in te gooien.
Verder heb ik dit allemaal al verschillende keren gezegd. Dus eigenlijk irriteert het me dat je zo slecht leest.
Maar wat als dochter geen plezier heeft in school, zwemles, gymnastiek enz… haal je haar daar dan ook af??? Of ga ik nu heel kort door de bocht…
Er was eens een conventie (in Amerika??) met een groep van de meest slimme mensen. Ze hadden allemaal een erg hoog IQ en hadden hele belangrijke banen.
Tijdens de pauze zag een groepje dat er peper in het zoutvaatje zat en andersom. Het groepje aan de tafel begon hevig te discussieren wat de beste methode zou zijn om de zout in het zoutvaatje te krijgen en dus ook andersom. De moeilijkste theorieen, berekeningen en formules werden over tafel gegooid. De groep werd groter en groter en er ontstond een hoop commotie en uiteindelijk zelfs wat onenigheid.
Ook de serveerster had de drukte rond het tafeltje opgemerkt en vroeg waar zij het over hadden. Een persoon vertelde dat ze aan het berekenen waren hoe ze het beste de zout over konden zetten in het juiste zoutvaatje en de peper in het pepervaatje.
De serveerster pakte de vaatjes, draaide de dopjes eraf en wisselde ze om. Ze liet de mensen in verbijstering achter
Nu kun je twee dingen doen; a) alle frustrerende factoren uit de weg gaan of zo min mogelijk tegen laten komen of b) het kind heel goed begeleiden in het omgaan met frustraties. Naar mijn inzien doe je het eerste als je er nu al voor kiest om het kind niet met leeftijdsgenootjes om te laten gaan, omdat ze dat moeilijk vindt…
En daar heb je antwoord op gehad. En verder ken ik wel wat leerkrachten.
Er was eens een conventie (in Amerika??) met een groep van de meest slimme mensen. Ze hadden allemaal een erg hoog IQ en hadden hele belangrijke banen.
Tijdens de pauze zag een groepje dat er peper in het zoutvaatje zat en andersom. Het groepje aan de tafel begon hevig te discussieren wat de beste methode zou zijn om de zout in het zoutvaatje te krijgen en dus ook andersom. De moeilijkste theorieen, berekeningen en formules werden over tafel gegooid. De groep werd groter en groter en er ontstond een hoop commotie en uiteindelijk zelfs wat onenigheid.
Ook de serveerster had de drukte rond het tafeltje opgemerkt en vroeg waar zij het over hadden. Een persoon vertelde dat ze aan het berekenen waren hoe ze het beste de zout over konden zetten in het juiste zoutvaatje en de peper in het pepervaatje.
De serveerster pakte de vaatjes, draaide de dopjes eraf en wisselde ze om. Ze liet de mensen in verbijstering achter
“Ma’am,” they said, “We couldn’t help but notice that pepper shaker contains salt and the salt shaker–”
“Oh,” the waitress interrupted. “Sorry about that.” She unscrewed the caps of both bottles, switched them, and said, “Will that be one check or separate?”
Maar wat als dochter geen plezier heeft in school, zwemles, gymnastiek enz… haal je haar daar dan ook af??? Of ga ik nu heel kort door de bocht…
Ja natuurlijk. Scholen genoeg, zeker in deze omgeving. Wij hebben deze uitgezocht met het idee dat dit voor haar een goede zou zijn. Mocht ze hier niet gedijen dan gaan we verder kijken. De rest idem. Als jouw baan je niet bevalt ga je toch ook om je heen kijken?
Bedoel je daarmee dat slimmere mensen zich alleen bij slimmere mensen moeten scharen en dommere bij de dommere.
Krijg echt de kriebels van dit stukje…
Ik moet mij wel continue aanpassen. In mijn werk, in de supermarkt, op het kdv, waar dan ook. Zowel naar onderen als naar boven. Ik ben namelijk een gemiddeld persoon met een gemiddeld IQ.
Ik zie dat niet als een last of als een destructieve manier van mijn leven. Je leeft nu eenmaal in een wereld waar allerlei mensen met verschillende niveau’s leven.
Dus ga je H. weghouden bij alle mensen die een lager iq dan haar hebben??
Snap er echt geen ruk van geloof ik…
Zal ik reageren? Ja, wat is je probleem Madre? Dat er mensen zijn die slim zijn en graag werken tussen andere slimme mensen? En daar ook nog mee bevriend zijn? Heb jij daar last van?
)
