Versneld kleuteren

[gerry]

@hanneke wrote:

Het valt me trouwens wel op, mn in mijn werk, dat kinderen die vastlopen in hun hb zijn, de kinderen zijn die ouders hebben die er echt alles over weten en alles uit de kast trekken en er helemaal bovenop zitten. Nu zal dit geen standaard zijn, en misschien waren ze anders ook wel vastgelopen,maar ik vind het wel opvallend eigenlijk. Heb jij die ervaring ook Maartje?

Weet je, ik vind dit eigenlijk nogal naar suggestief. Waarom denk je dat die ouders er alles van weten en alles uit de kast trekken? Omdat hun kinderen vastlopen :wall: .

[gerry]

@Kroes wrote:

Gerry; jouw dochtertje is toch getest (had ik dat ergens gelezen)?

Hoe ga jij nu met die gegevens om, met haar faalangst, het sociale? Krijg

je daar hulp bij of moet je alles zelf uitzoeken? Loopt je dochtertje echt vast?

Nee, mijn dochter is niet getest. Ze heeft faalangst en is enorm perfectionistisch. En dat vinden wij niet gezond. Verder merken wij dat ze zich niet prettig voelt tussen de meeste leeftijdsgenootjes, daar geen aansluiting mee heeft. Wij vinden het voor haar ontwikkeling beter om wel leeftijdsgenootjes te ontmoeten waar ze aansluiting mee heeft en we zien het verschil. Dat vind ik stukken gezonder dan jezelf altijd te moeten aanpassen.



Verder ook aan jou de vraag waarom een kind dat cognitief geinteresseerd is geen kind zou zijn? Van een tiener of een volwassene die graag tekent, schildert of knutselt zeg je toch ook niet dat die nog kind zijn? Als je plezier hebt in het cognitieve vind ik dat net zo waardevol als plezier hebben in andere dingen. Ik proef soms een rare dubbele standaard. Een kind dat graag tekent krijgt papier, potloden, stiften en mag uit zijn dag gaan maar een kind dat graag cognitief bezig is is geen kind meer en moet vooral anders gericht worden?

[gerry]

@lena3 wrote:

Ik vind dat voor meer dingen gelden. Als je kind erg perfectionistisch is, of als het moeite heeft met leeftijdgenoten (etc.), dan moet je daarnaar kijken en dat aanpakken. Dan schieten jij en je kind er weinig mee op om te zeggen “ja dat komt door haar ontwikkelingsvoorsprong” en haar dan maar weg te halen uit situaties waarin ze tegen deze zwakke plekken oploopt. Misschien moest je haar juist leren om die uitdaging aan te gaan,

Lena, je hebt een kalenderleeftijd een sociale leeftijd en een emotionele leeftijd. Bij de meeste kinderen gaat dat min of meer gelijk op. Kinderen verwachten dat andere even oude kinderen hetzelfde zijn als zij. In sociaal gedrag, in emotioneel gedrag. Een kind dat een paar jaar ouder is dan de kalenderleetijd heeft aansluitingsproblemen. En snapt niet waarom. Dat kind vindt dat de anderen raar doen, de anderen vinden dat kind raar. Waarom dat kind dwingen om op een niveau te functioneren dat het al voorbij is? Wat denk je dat je daarmee bereikt? Wat is daar goed aan? Uiteindelijk wordt iedereen volwassen en functioneer je allemaal op een volwassen niveau. De een alleen eerder dan de ander.

Ons buurmeisje van 5 1/2 heeft ook een ontwikkelingsvoorsprong. Toch kan ze spelen met Lara van 3 en daar plezier aan beleven. Lara op haar beurt vindt het heerlijk om met Tessa van 1 te spelen. Als H geen plezier heeft in de omgang met kinderen met een lager niveau (ongeacht hun leeftijd) dan is daar nog een hoop werk aan de winkel. Dat 'werk' kan ze niet doen als je haar uit die situatie weghaalt.

Zo werkt het dus niet. Misschien toch eerst wat meer lezen lena?

Lara gaat straks ook naar de psz, maar als ze daar geen puzzeltjes hebben van meer dan 16 stukjes, dan blijft ze gewoon... Ik heb namelijk heel andere doelen voor ogen, die best verenigbaar zijn met het maken van te makkelijke puzzels (al hoop ik natuurlijk dat ze er wel moeilijke puzzels hebben :wink: ).

Dus als Lara het daar niet leuk vindt moet ze toch?

[lena3]

Zo werkt het dus wel Gerry. Ik weet hoe je een IQ berekent en ik snap dat H een andere cognitieve ontwikkelingsleeftijd heeft dan kinderen van dezelfde kalenderleeftijd.

Het buurmeisje en Lara hebben een andere kalenderleeftijd, een andere sociale leeftijd en een ander cogntieve leeftijd. Het knappe van allebei is nu juist dat ze zich weten aan te passen.

Maar ook Hadewijch zal moeten leren om te gaan met mensen van een ander niveau. Stel je test haar ooit, en ze heeft een IQ van 140. Gaat ze dan de rest van haar leven alleen nog maar om met mensen met een IQ van minimaal 120? Want als je uiteindelijk volwassen bent geworden, dan blijven de verschillen… Ze zal juist moeten leren om te gaan en zelfs plezier te maken met kinderen (later volwassenen) die een lager niveau hebben, ongeacht hun kalenderleeftijd. Dat betekent idd dat ze zich vaak zal moeten aanpassen. Dat moet ze gewoon leren, en ze kan hopelijk ook leren om daar plezier in te hebben. Dat is de uitdaging, volgens mij.



Als Lara het niet leuk vindt, moet ze toch ja. Als ze de andere kindjes te kinderachtig vindt, of de werkjes te makkelijk, dan leert ze daar maar mee omgaan. Maar dat zal geen probleem zijn, verwacht ik, want ze gaat nu ook met veel plezier om met kindjes die een (veel) lager ontwikkelingsniveau hebben (al dan niet met dezelfde kalenderleeftijd).

Wat niet wil zeggen dat er geen andere redenen kunnen zijn om een kind van de psz te halen natuurlijk. Maar dat de werkjes te makkelijk of de kindjes te dom zijn, is voor mij geen reden.

Misschien toch eerst wat meer lezen lena?

en waarom je dit soort opmerkingen nou nodig vindt? ben je kwaad ofzo?

[kroes]

@Gerry wrote:

@Kroes wrote:

Gerry; jouw dochtertje is toch getest (had ik dat ergens gelezen)?

Hoe ga jij nu met die gegevens om, met haar faalangst, het sociale? Krijg

je daar hulp bij of moet je alles zelf uitzoeken? Loopt je dochtertje echt vast?

Nee, mijn dochter is niet getest. Ze heeft faalangst en is enorm perfectionistisch. En dat vinden wij niet gezond. Verder merken wij dat ze zich niet prettig voelt tussen de meeste leeftijdsgenootjes, daar geen aansluiting mee heeft. Wij vinden het voor haar ontwikkeling beter om wel leeftijdsgenootjes te ontmoeten waar ze aansluiting mee heeft en we zien het verschil. Dat vind ik stukken gezonder dan jezelf altijd te moeten aanpassen.



Verder ook aan jou de vraag waarom een kind dat cognitief geinteresseerd is geen kind zou zijn? Van een tiener of een volwassene die graag tekent, schildert of knutselt zeg je toch ook niet dat die nog kind zijn? Als je plezier hebt in het cognitieve vind ik dat net zo waardevol als plezier hebben in andere dingen. Ik proef soms een rare dubbele standaard. Een kind dat graag tekent krijgt papier, potloden, stiften en mag uit zijn dag gaan maar een kind dat graag cognitief bezig is is geen kind meer en moet vooral anders gericht worden?

Hoe vindt zij (of jullie natuurlijk) dan die leeftijdgenootjes? Via internet?

En als ze straks naar school gaat hoe ga je het dan aanpakken?

Soms ontkom je er niet aan je in bepaalde situaties aan te passen. Ik moet

dat ook elke dag weer. Op school komt ze weer dezelfde leeftijdgenootjes

tegen die allemaal niet ‘op haar niveau’ zijn.



Ik heb nergens gezegd dat een kind dat cognitief bezig is geen kind meer is.

Maar soms gaat t alleen maar om het cognitieve, dan moet een jong kind

op verschillende dingen (vreemde taal, muziek, klasjes met dingen voor

meerbegaafden, lezen, rekenen etc alles wordt gestimuleerd).

Ik heb wel degelijk zulke ouders gezien in het onderwijs. Ik heb het niet

tegen jou persoonlijk, want ik ken jou of je dochter natuurlijk niet.



Zelf schilder en knutsel ik graag en ik zou willen dat ik soms wat meer

als een kind kon denken / kijken 8)



Ik ben wel benieuwd wat je doet met haar faalangst en perfectionisme.

Zelf heb ik deze twee ook in grote mate helaas, ik wou dat er wat aan

gedaan was toen ik jonger was. Toevallig deze week dat ik (wederom)

tot de conclusie ben gekomen dat ik de laatste mnd op mn tenen loop door

mijzelf dit aan te doen.

En dit is een onderdeel van sociaal-emotionele ontwikkeling, iets wat ik

persoonlijk toch heel belangrijk vind. Dat mag / moet zeker niet ondersneeuwen (in t algemeen gesproken hè).

[jet]

@lena3 wrote:

Lara gaat straks ook naar de psz, maar als ze daar geen puzzeltjes hebben van meer dan 16 stukjes, dan blijft ze gewoon… Ik heb namelijk heel andere doelen voor ogen, die best verenigbaar zijn met het maken van te makkelijke puzzels (al hoop ik natuurlijk dat ze er wel moeilijke puzzels hebben ).

@Gerry wrote:

Dus als Lara het daar niet leuk vindt moet ze toch?

Merijn maakt nu puzzels van rond de 50 stukjes. Op het KDV mis ik die. Van de week bracht ik hem weg en zei hij dat hij een puzzel wilde doen, dus ik pakte er 1. Maar kon er geen vinden die 50 stukjes had.

Dus maakt hij er een met minder stukjes op dat moment. Hij is niet zo moeilijk :mrgreen:



aan de andere kant heeft hij daar wel veel plezier, het spelen met andere kindjes, knutselen, gymen. Meneer was van de week 2e geworden bij de hoepelrace



gerry, niet ieder kind is even makkelijk in sociale omgang. Kan het bij H. niet ook het geval zijn dat ze het gewoon moeilijk vindt om met andere kindjes te spelen, ongeacht leeftijd of niveau? Dat ze wel misschien bovengemiddeld slim is, maar sociaal nog niet zo goed gevormd is en daarom geen aansluiting vindt? Dat het niet perse HB hoeft te zijn. Ik bedoel, je hebt hele introverte mensen en hele extraverte mensen. Of heeft ze wel aansluiting met een stuk oudere kinderen? Zo ja, waar ontmoet je die dan? Speelt ze daar dagelijks mee?

Wellicht heb je dat al uitgelegd, maar heb ik erover heen gelezen.



Ik vraag dat zo omdat ik me er zo weinig kan voorstellen dat een kindje spelen met anderen niet leuk vindt. Als ik naar merijn kijk, dan speelt hij graag met grotere kinderen uit de buurt of neefjes van mij, maar speelt ook leuk met jongere kinderen op het KDV. Natuurlijk vindt hij meeste aansluiting bij zijn vriendjes van dezelfde leeftijd, maar het is niet zo dat hij andere kinderen niet leuk vindt.

[lena3]

Weet je Jet, het is wat lastiger als de kindjes wel even oud zijn, maar niet even ver. De verwachtingen zijn dan namelijk verkeerd, zowel bij volwassenen als bij de kinderen zelf. Als een 5-jarige met een 3-jarige speelt, moet ze zich aanpassen. Het is knap dat ze dat kan, knap dat ze zich weet in te leven in dat niveau en knap dat ze samen een manier kunnen vinden om plezier te maken en daarmee het verschil te overbruggen. Als de kinderen even oud zijn, is er een extra hobbel te nemen, namelijk het aanpassen van de verwachtingen. Onlangs was er een 3-jarige hier op bezoek die minstens een jaar achterliep op Lara in ontwikkeling. Dan zie ik Lara zoeken, want dat kindje voldoet niet aan haar verwachtingen. Zij voldoet ook niet aan de verwachting van dat kindje, maar dat kindje heeft dan weer niet genoeg niveau om daar iets mee te kunnen. Dus moet de aanpassing vanuit Lara komen. En dat lukt ook, ze probeert vanalles tot ze toch een ingang heeft gevonden. Tuurlijk is het voor haar makkelijker en leuker om te spelen met een kind van haar niveau, of met bijvoorbeeld een 5-jarige bij wie de aanpassing wederzijds kan zijn. Maar dat wil niet zeggen dat ze geen plezier kan hebben met dat even oude kindje dat op haar achter loopt. En het wil al helemaal niet zeggen dat ze die contacten beter uit de weg kan gaan. Ik denk dat ze ervan leert. En als ik dacht dat ze een groot deel van haar jeugd in de situatie zal verkeren waarin haar leeftijdgenootjes een lager niveau hebben, dan zou ik het juist extra belangrijk vinden dat ze deze ervaringen opdoet en leert ermee om te gaan.



Ik ben het trouwens wel met je eens Jet dat je moet kijken of er niet meer aan de hand is dan alleen het verschil in intelligentie. Als je je kind laat ‘testen’ om te zien of het een ontwikkelingsvoorsprong heeft (waarom hebben jullie eigenlijk besloten dat te doen Gerry?), dan zou je eigenlijk dezelfde professional moeten vragen ook de andere ontwikkelingsgebieden te bekijken, dus ook kijken hoe het kind omgaat met andere kindjes en waar 'm daar de pijn zit. Ik zou zelf als orthopedagoog wel een volledig beeld willen en er niet als vanzelf vanuit willen gaan dat andere problemen met de begaafdheid samen hangen (dat doe je bij een verstandelijke beperking immers ook niet). Ik zou het kindje dus ook in een sociale situatie geobserveerd hebben.

[jet]

ja precies. Zo bedoel ik het ook.



Ik merk dat aan het zoontje van vrienden. Hij is 13 maanden jonger dan Merijn maar even groot (hele lange ouders). Dus als we samen komen, dan merk ik aan Merijn dat hij soms niet begrijpt dat hij en dat jongetje niet hetzelfde doen/kunnen. Maar vervolgens zijn we een half uur verder en dan hebben ze zich aan elkaar aangepast, in de zin dat merijn, zoals jij ook zegt, zich aanpast naar het niveau van de jongetje.

maar ik moet eerlijk zeggen, ik heb dat altijd als iets natuurlijks gezien, vanzelfsprekend.

Als je kind dit altijd ervaart met andere kinderen, lijkt me weghouden uit de situatie zeker niet goed.



Al is het natuurlijk wel zo dat je een kind dat verder is dan leeftijdgenootjes niet altijd moet laten aanpassen naar lager niveau want dan ondermijn je je eigen kind en dat komt een kind niet ten goede als blijkt dat hij/zij inderdaad hb is bijv.

maar stukje aanpassen op zijn tijd leert een kind ook van.



Maar wat ik hierboven ook al afvroeg, kan het bij sommige kinderen niet een stukje sociale ontwikkeling zijn die nog niet gevorderd is… snap je hem? Ik vind het wat moeilijk verwoorden. En dan bedoel ik met sommige kinderen, de kinderen die zeggen het niet leuk te vinden op bijv. peuterspeelzaal

[lena3]

hi hi, had mijn bovenstaande post nog aangepast .

[mamaartje]

Gerry, geef je nog een keer antwoord op mijn vragen? Is misschien wel aardiger omdat ik ook op de jouwe reageer



Ik snap jullie helemaal en ik weet van mijn studie (jaja, ook leerkrachten studeren :mrgreen: ) dat er gelukkig maar een klein procent van alle kinderen echt hoogbegaafd op alle fronten is. En de rest is meerbegaafd op bepaalde onderdelen. En het is maar net waar jij als ouder de nadruk op legt, het deel wat al heel erg ontwikkelt is nog meer ontwikkelen of juist de mindere dingen ontwikkelen…En ja, dan lopen kinderen tegen frustaties op. Ze zijn in hun leventje namelijk nog weinig dingen tegengekomen die ze niet in 1x begrepen of konden doen. En dat is frusterend! Nu kun je twee dingen doen; a) alle frustrerende factoren uit de weg gaan of zo min mogelijk tegen laten komen of b) het kind heel goed begeleiden in het omgaan met frustraties. Naar mijn inzien doe je het eerste als je er nu al voor kiest om het kind niet met leeftijdsgenootjes om te laten gaan, omdat ze dat moeilijk vindt…

[jet]

ah ja ik zie het…

Maar mijn vraag was o.a. bedoeld voor gerry, omdat haar dochter hier een voorbeeld is van een kindje dat het niet leuk vindt op de pz.

Dus ben benieuwd naar haar reactie

[lena3]

ben ook benieuwd wat ze zeggen zal, maar ze heeft vast ook af en toe iets beters te doen dan met ons beppen :mrgreen: .

[jet]

ja ik ook… (zit op kantoor, iedereen is weg. heb het zo druk gehad afgelopen dagen, ben nu niet vooruit te branden :oops:

[stillewater]

Gerry, ik ben ook benieuwd hoelang ze op de psz heeft gezeten ?



Is het niet zo dat de meeste keine kinderen graag met oudere kinderen spelen omdat oudere kinderen wat makkelijker zijn dan leeftijdsgenootjes?

[gerry]

lena3 wrote:

Zo werkt het dus wel Gerry. Ik weet hoe je een IQ berekent en ik snap dat H een andere cognitieve ontwikkelingsleeftijd heeft dan kinderen van dezelfde kalenderleeftijd.
Het buurmeisje en Lara hebben een andere kalenderleeftijd, een andere sociale leeftijd en een ander cogntieve leeftijd. Het knappe van allebei is nu juist dat ze zich weten aan te passen.
Maar ook Hadewijch zal moeten leren om te gaan met mensen van een ander niveau. Stel je test haar ooit, en ze heeft een IQ van 140. Gaat ze dan de rest van haar leven alleen nog maar om met mensen met een IQ van minimaal 120? Want als je uiteindelijk volwassen bent geworden, dan blijven de verschillen... Ze zal juist moeten leren om te gaan en zelfs plezier te maken met kinderen (later volwassenen) die een lager niveau hebben, ongeacht hun kalenderleeftijd. Dat betekent idd dat ze zich vaak zal moeten aanpassen. Dat moet ze gewoon leren, en ze kan hopelijk ook leren om daar plezier in te hebben. Dat is de uitdaging, volgens mij.

Quote:

Lena, ik vind dit heel griezelig om te lezen. Ten eerste hoef je als volwassene helemaal je niet continue aan te passen. Daar ben je zelf bij en daarin kun je keuzes maken. Qua vrienden en ook qua werk. Die keuzes heeft een kind niet. Die moet gewoon en moet zich maar zien te handhaven. En er zijn er die zwaar beschadigd uit die lagere schooltijd komen, en eindelijk opbloeien als ze op de universiteit zitten. Er zijn er die een veel te laag onderwijsadvies krijgen (zoals een vriend die na bijna 40 jaar achterkwam dat hij in plaats vandom zwaar hb was, die is wel zijn halve leven depressief geweest). Die op school een heleboel geleerd hebben maar niet omgaan met anderen. Of zich zo hebben leren aanpassen dat ze totaal zichzelf zijn kwijtgeraakt.

Ik leer mijn kind liever dat er opties en keuzes zijn, dat als het ergens niet voor je klopt je er iets aan kunt doen, dan dat je alles maar over je heen moet laten komen omdat je er dan van alles en nog wat van zou leren.

Verder kan H. heel goed met anderen spelen, dat kregen we van de pz steeds te horen. Maar ze beleeft er veel minder plezier aan dan je zou verwachten. Da's prima. Ze hoeft zichzelf niet te gaan vervormen op ergens plezier uit te halen als ze dat niet heeft. Ze komt nog in situaties genoeg waar ze zich kan oefenen in aanpassen. Die situaties hoeven niet het grootste deel van haar dag te zijn wat ons betreft.

[mamaartje]

En weer geen antwoord op mijn vragen :roll:

[stillewater]

:lol:

[lena3]

Weet je Gerry, ik werk op een universiteit en heb allemaal van die hoogopgeleide vrienden. En toch kom ik dagelijks mensen tegen die een stuk dommer zijn dan ik. Gelukkig maar, anders was ik erg eenzaam. Ik heb de afgelopen jaren op het werk de beste band opgebouwd en de meeste steun gehad van… de secretaresse… Ik heb het idee dat jij mensen diskwalificeert als bron van iets waardevols in H’s leven omdat ze minder intelligent zijn dan zijzelf.

Je aanpassen is niet hetzelfde als jezelf geweld aandoen. Het kan ook het zoeken zijn naar iets dat je wel gemeen hebt, dat dan waarschijnlijk niet op cognitief vlak ligt. Als je bij voorbaat al 98% van de mensen / kinderen ongeschikt acht als vriendje voor H, dan vind ik dat wel zonde eigenlijk.

H is toch meer dan een stel hersens op pootjes? Juist intelligente mensen hebben de neiging wandelende hoofden te worden. Je bent er nu nog op tijd bij om dat te voorkomen



Dat leerkrachten kinderen goed moeten kunnen inschatten is een heel ander chapiter. Op cognitief vlak moet H voldoende uitdaging en begeleiding krijgen en het is heel goed om de school daar in een vroeg stadium al van bewust te maken. Daar ben ik het dus helemaal met je eens en wat dat betreft hoeft natuurlijk niemand jou meer iets te vertellen. Maar ik vind jouw gevolgtrekking veel te ver gaan. Ik vind dat je moet oppassen (ik zal het woord griezelig niet gebruiken) om een kind te reduceren tot zijn hoogbegaafdheid, in plaats van dat gewoon te beschouwen als één van de dingen die het kind karakeriseren.



Wat ik nu alleen niet helemaal snap is waarom je H dan van de psz hebt gehaald? Voor de cognitieve uitdaging hoefde ze er immers niet heen en je zegt nu dat ze toch wel plezier beleefde aan de omgang met leeftijdgenoten. Wat was dan het probleem?

[jet]

Ook antwoord je niet op al mijn vragen…

Ik vroeg eerder hoe je dat dan doet? Laat je H. dan met oudere kinderen spelen? Waar ontmoet je die dan bijv.?

Het lijkt me best lastig om aansluiting te vinden met oudere kinderen in je omgeving, omdat die wellicht niet openstaan om met een op het oog veel jonger kind te spelen?



het lijkt me dat je je kind ook isoleert als je haar dus weghoudt van pz omdat je niet wilt dat ze zich aanpast. :think:



Ik bedoel deze vragen niet vervelend, ik vind het oprecht interessant. Omdat H. en Merijn net een maand in leeftijd schelen.

Want ik zou in jullie situatie niet weten hoe ik Merijn dan in contact zou moeten laten komen met oudere kinderen bijv. om hem toch aan zijn sociale contacten te laten komen

[fiep-klophout]

Lena, ik vind dit heel griezelig om te lezen. Ten eerste hoef je als volwassene helemaal je niet continue aan te passen. Daar ben je zelf bij en daarin kun je keuzes maken. Qua vrienden en ook qua werk. Die keuzes heeft een kind niet. Die moet gewoon en moet zich maar zien te handhaven.

ik vind dit eigenlijk veel griezeliger om te lezen. ik vind het griezelig dat je denkt dat je als volwassenen keuzes kunt maken om alleen maar mensen van jouw niveau om je heen te hebben (los van dat ik denk dat je die keuze niet hebt, vind ik het vooral bizar dat je die keuze zou willen maken...), nog griezeliger vind ik het dat je die keuze dus voor je kind ook gaat maken. aangezien ze later hoe dan ook met allerlei mensen te maken gaat krijgen (al denk jij dus van niet...), krijgt ze daar dan dus vroeg of laat enorme problemen mee als dat nu al moeilijk ligt, en jij gaat dat contact voortdurend uit de weg voor d'r?