Stillewater, ongeveer 1 op de 30 kinderen is hb. Dat zijn er dus aardig wat.
Maar is dit altijd al zo geweest of is dit van de laatste jaren, want ik denk dat de kinderen van nu veel slimmer zijn of sneller dingen kunnen omdat ze steeds meer moeten.
Als ik alleen al op dit forum lees dan zie ik dat er echt heel veel kinderen hun naam al kunnen schrijven voor ze al naar school gaan en zelfs het alfabeth al kennen.
Er moet toch iemand ermee bezig zijn om het ze te leren? Of gaat dat vanzelf?
Pff, lastige vraag. Het is bij ons begonnen toen we haar Bambino loco voor haar derde verjaardag gaven. Dat was van drie tot vijf en we dachten dat ze daar wel een tijdje mee toe zou kunnen. En toen maakte ze dus het hele boekje zonder na te hoeven denken. Het was echt pakken en neerleggen. We hebben dat dus de volgende dag snel verruild voor miniloco Dora en Diego. Dat was van 4 tot 6. En die legde ze ook, daar moest ze wel even (twee seconden of zo) bij denken maar daar was ook maar een enkele een beetje moeilijke tussen. Toen zijn we gaan zoeken wat nou een beetje gemiddeld was en dat bleek niet te vinden te zijn. Uiteindelijk ben ik cognitieve dingen voor groep 1 en 2 tegengekomen en ben me rotgeschrokken want ze zat ergens halverwege groep 2. Ik ben verder gaan zoeken en kwam in de wondere wereld van hb terecht. Mijn kind vraagt dus niet de hele dag waarom. Wil niet alles weten van dinosaurussen, is niet de hele dag bezig met de dood of wat dan ook voor filosofische levensvragen. Wel merkten we dat ze faalangst had en dat ze iets niet wou als het niet onmiddellijk lukte.
Dus maar eens een professional gezocht want faalangst op je derde vonden wij toch wel schrikbarend jong. Nou dat bleken we inderdaad goed gezien te hebben. Ze is heel perfectionistisch en ze heeft faalangst. En de uitleg was dat het in haar geval komt door gebrek aan uitdaging. (ik was nogal van, laten gaan, kind volgen, kind pakt het wel als het eraan toe is, dat is in dit geval niet het juiste gebleken). Het advies was om haar op een niet-vrijbijvende manier uit te dagen zodat ze uit haar comfortzone gehaald werd. Alleen zo kan ze de overwinningen behalen die andere kinderen die uit zichzelf oefenen (omdat ze wel moeten als ze iets willen) ook krijgen. Plus dat bij haar het gevaar bestaat dat ze zich disharmonisch ontwikkelt omdat ze gebieden waar het niet vanzelf gaat (visueel-ruimtellijk) steeds meer gaat mijden en op andere gebieden het dus inderdaad vanzelf gaat. Het advies voor de pz was kleutermateriaal geven, wat niet opgevolgd werd omdat pz vond dat ze dat niet zou kunnen :roll. Ze past zich enorm aan aan de groepsnorm en dat is dus voor haar faalangst een slechte ontwikkeling. Vandaar mijn bezorgdheid over groep 1.
Niet vrijblijvend dingen doen die ze moeilijk vindt werkt hier goed. In het begin kregen we echte drift-en huilbuien. Tot ze merkte dat ze het wel kon. En het voor ons heel prettige verschil is, dat ze als ze voor een ding over een grens gegaan is, ze ineens uit zichzelf ook met andere dingen over grenzen gaat en beter in haar vel zit. Hier moeten we wel op blijven letten, de balans tussen cofortabele herhaling en het blijven hangen inhet bekende en niet verder durven gaan vanwege perfectionisme.
Wat ze kan:
Ze kan zich blijkbaar erg lang concentreren (anderhalf uur). Geen idee of het klopt want ik heb geen vergelijkingsmateriaal.
De puzzeltic is inmiddels afgelopen, maar de moeilijkste die we in huis hebben is 70 stukjes. En meestal mag niemand helpen.
Ze schijnt een taalgebruik van een zesjarige te hebben. Opnieuw geen idee of het klopt. Geen vergelijkingsmateriaal.
Momenteel is ze erg met tellen en cijfers bezig. Ze heeft getalsbegrip tot ergens tussen de 20 en de 30. Daarna kan ze wel tellen maar denk ik niet dat ze zich er echt een voorstelling van kan maken. Ze begint met optellen en dat lukt bij vlagen aardig. Cijfers schrijven kan ze niet, haar fijne motoriek is daar niet aan toe (en dat vind ik wel prima eerlijk gezegd, kan ze ook niks fout aanleren)
Ze kent een paar letters, een stuk of tien, maar dat is niet zo interessant.
Ze tekent niets anders dan zelfverzonnen fruit, want ze vindt dat ze dat niet kan. Maar als ik een poppetje teken krijg ik volop commentaar omdat ik van alles vergeet (namelijk haren, ogen, oren, neus, mond, handen, vingers, voeten, tenen, en die wil ze er dan wel bijtekenen, maar zelf doen ho maar). Daar staat tegenover dat ze behoorlijk netjes kan inkleuren.
Ze heeft een sterk geheugen, kent allerlei prentenboeken uit haar hoofd. Verzint zelf teksten op wijsjes.
Miniloco Dora en Diego is voor 4 tot 6 heet ze gekregen toen ze 3 was en ze maakte de complete boekjes.
Ze wil momenteel leren klokkijken. Kent nu de hele uren en zo af en toe noem ik een half uur.
Ze heeft een tijd gehad dat ze allerlei dingen op kleur liep te sorteren, of van groot naar klein. Da’s momenteel weer afgelopen geloof ik.
Zichzelf aan- en uitkleden als ze er zin in heeft, behalve sokken aandoen, dat lukt nog niet.
Visueel-ruimtelijke dingen gaan steeds beter, we hebben o.a. castle logix gekocht en dat doet ze nu op het derde niveau.
Voor mijn verjaardag hide and seek piraten gekocht en dat mag ze ook doen, dat doen we samen, maar dan lukken de eerste paar wel.
Verder speelt ze nogal veel, maar niet zoveel met speelgoed. Of ze gebruikt het op een heel andere manier. We hebben ook wel tijden van picknicken met het theeserviesje gehad hoor, maar ze heeft zich bijvoorbeeld dagen geamuseerd met een kapotte scartkabel die ze als microfoon gebruikte.
Verder heb ik eigenlijk geen idee. Ze is gewoon mijn oudste. Maar vanwege die faalangst en dat perfectionisme vind ik het dus heel belangrijk dat ze op school ook dingen leert, in plaats van dingen doet die ze allang kan.
Maar is dit altijd al zo geweest of is dit van de laatste jaren, want ik denk dat de kinderen van nu veel slimmer zijn of sneller dingen kunnen omdat ze steeds meer moeten.
Als ik alleen al op dit forum lees dan zie ik dat er echt heel veel kinderen hun naam al kunnen schrijven voor ze al naar school gaan en zelfs het alfabeth al kennen.
Er moet toch iemand ermee bezig zijn om het ze te leren? Of gaat dat vanzelf?
Zowieso is de wereld veel geletterder dan vroeger. Maar een IQ wordt steeds geherijkt. Dat wil zeggen dat om de zoveel tijd er weer een hele groep kinderen gemeten wordt om het nieuwe gemiddelde te bepalen. Verder denk ik eerlijk gezegd dat ze steeds minder moeten. Zie de daling van het taal- en rekenniveau van de laatste 20 jaar.
hmm gerry mijn jongste is 4 en een paar maanden en ik herken heeeeel veel van jouw verhaal in haar
Mijn oudste is zeven. En ik herken het ook van de tijd vanaf het derde jaar.
Op het cb hebben ze ooit gezegd dat ik er rekening mee moest houden dat dit een bovengemiddeld intelligent kind zou kunnen zijn en dat we dat goed in de gaten moesten houden. En dat heb ik dus niet gedaan want ik vond het overdreven. Een kind moet zo lang mogelijk lekker kind zijn, en ik heb haar laten genieten van de eerste jaren.
Maar dat jaar, van 3 tot 4, vond ik erg vermoeiend.
Ik herken dat enorme aanpassingsvermogen en de faalangst.
Wat hier hielp: juist later naar groep 3
In plaats van versnellen dus vertragen 8) maar dan op een andere manier.
Half november, nog geen 4 jaar, ging ze naar groep 1, daar is ze bijna anderhalf jaar geweest. Toen naar groep 2 en dat was na 3 maanden al niet leuk meer, omdat ze alles wist en kon.
Maar alles weten betekent niet dat je niks meer kunt leren. Wat ze in de resterende maanden heeft geleerd: voor zichzelf opkomen, minder faalangstig zijn, niet bang hoeven te zijn dat je dingen niet kunt. Ze was vreselijk perfectionistisch, tot driftbuien aan toe.
Ze heeft heerlijk kunnen spelen.
En nu eenmaal in groep 3 weet ze dat ze het kan, ze is niet zo bang meer dat ze misschien wel fouten maakt, ze draait gewoon goed mee.
Stillewater, ongeveer 1 op de 30 kinderen is hb. Dat zijn er dus aardig wat.
Maar is dit altijd al zo geweest of is dit van de laatste jaren, want ik denk dat de kinderen van nu veel slimmer zijn of sneller dingen kunnen omdat ze steeds meer moeten.
Als ik alleen al op dit forum lees dan zie ik dat er echt heel veel kinderen hun naam al kunnen schrijven voor ze al naar school gaan en zelfs het alfabeth al kennen.
Er moet toch iemand ermee bezig zijn om het ze te leren? Of gaat dat vanzelf?
Nee, dat gaat niet vanzelf. Kinderen worden tegenwoordig veel meer gestimuleerd, zowel op het kdv als op de psz als thuis. 20 jaar geleden kenden de meeste kinderen bv de kleuren niet wanneer ze naar school gingen. Dat werd door juf aangeleerd. Nu is dat andersom, een enkeling leert het op school.
.
Het probleem is denk ik dat heel veel ouders tegenwoordig het succes van hun kind laten afstralen op zichzelf. Wanneer een kind goed presteert heeft men zelf het idee een goede ouder te zijn, en andersom ook. (slecht presteren, dus falende ouder).
Dit is natuurlijk grote onzin, maar er zijn echt ouders die een kick krijgen van het feit dat hun kind al zo veel kan. Terwijl dat slechts zo'n piepklein deeltje is van de mens als geheel.
In die zin voel ik ook met Maartje mee die zegt dat ouders de school soms als een vijand zien van hun kind, alsof school de ontwikkeling het liefst in de weg staat.
Wanneer je ziet dat je kind somber raakt, of zelfs depressief, ja , dan is het je plicht om in te grijpen. Maar ik denk persoonlijk dat ouders tegenwoordig veel te graag een stempel drukken op hun kind, als het maar iets afwijkt van het gemiddelde. En dat vind ik jammer.
Stillewater, ongeveer 1 op de 30 kinderen is hb. Dat zijn er dus aardig wat.
Maar is dit altijd al zo geweest of is dit van de laatste jaren, want ik denk dat de kinderen van nu veel slimmer zijn of sneller dingen kunnen omdat ze steeds meer moeten.
Als ik alleen al op dit forum lees dan zie ik dat er echt heel veel kinderen hun naam al kunnen schrijven voor ze al naar school gaan en zelfs het alfabeth al kennen.
Er moet toch iemand ermee bezig zijn om het ze te leren? Of gaat dat vanzelf?
Nee, dat gaat niet vanzelf. Kinderen worden tegenwoordig veel meer gestimuleerd, zowel op het kdv als op de psz als thuis. 20 jaar geleden kenden de meeste kinderen bv de kleuren niet wanneer ze naar school gingen. Dat werd door juf aangeleerd. Nu is dat andersom, een enkeling leert het op school.
.
Het probleem is denk ik dat heel veel ouders tegenwoordig het succes van hun kind laten afstralen op zichzelf. Wanneer een kind goed presteert heeft men zelf het idee een goede ouder te zijn, en andersom ook. (slecht presteren, dus falende ouder).
Dit is natuurlijk grote onzin, maar er zijn echt ouders die een kick krijgen van het feit dat hun kind al zo veel kan. Terwijl dat slechts zo'n piepklein deeltje is van de mens als geheel.
In die zin voel ik ook met Maartje mee die zegt dat ouders de school soms als een vijand zien van hun kind, alsof school de ontwikkeling het liefst in de weg staat.
Wanneer je ziet dat je kind somber raakt, of zelfs depressief, ja , dan is het je plicht om in te grijpen. Maar ik denk persoonlijk dat ouders tegenwoordig veel te graag een stempel drukken op hun kind, als het maar iets afwijkt van het gemiddelde. En dat vind ik jammer.
Stillewater, ongeveer 1 op de 30 kinderen is hb. Dat zijn er dus aardig wat.
Maar is dit altijd al zo geweest of is dit van de laatste jaren, want ik denk dat de kinderen van nu veel slimmer zijn of sneller dingen kunnen omdat ze steeds meer moeten.
Als ik alleen al op dit forum lees dan zie ik dat er echt heel veel kinderen hun naam al kunnen schrijven voor ze al naar school gaan en zelfs het alfabeth al kennen.
Er moet toch iemand ermee bezig zijn om het ze te leren? Of gaat dat vanzelf?
Nee, dat gaat niet vanzelf. Kinderen worden tegenwoordig veel meer gestimuleerd, zowel op het kdv als op de psz als thuis. 20 jaar geleden kenden de meeste kinderen bv de kleuren niet wanneer ze naar school gingen. Dat werd door juf aangeleerd. Nu is dat andersom, een enkeling leert het op school.
.
Het probleem is denk ik dat heel veel ouders tegenwoordig het succes van hun kind laten afstralen op zichzelf. Wanneer een kind goed presteert heeft men zelf het idee een goede ouder te zijn, en andersom ook. (slecht presteren, dus falende ouder).
Dit is natuurlijk grote onzin, maar er zijn echt ouders die een kick krijgen van het feit dat hun kind al zo veel kan. Terwijl dat slechts zo'n piepklein deeltje is van de mens als geheel.
In die zin voel ik ook met Maartje mee die zegt dat ouders de school soms als een vijand zien van hun kind, alsof school de ontwikkeling het liefst in de weg staat.
Wanneer je ziet dat je kind somber raakt, of zelfs depressief, ja , dan is het je plicht om in te grijpen. Maar ik denk persoonlijk dat ouders tegenwoordig veel te graag een stempel drukken op hun kind, als het maar iets afwijkt van het gemiddelde. En dat vind ik jammer.
Hier kan ik me helemaal bij aansluiten!
En ik denk dat ook. Ik lees hier verhalen waarvan ik denk; ja dan zou ik ook 'ingrijpen', zoals die van Gerry, maar ik lees te vaak op kok, of gewoon in het echte leven 8) dat ouders het maar al te bijzonder vinden dat hun kind dit en dat kan terwijl het volgens het gemiddelde (vind ik sowieso al onzinnig, 'het gemiddelde') nog niet bij de leeftijd hoort.
Het projecteren herken ik heel veel. Ouders willen gewoon al te graag dat hun kind slim is, iig niet dom.
Ik herken trouwens veel dingen van Gerry's lijstje in Mat.eo.
En toch weet ik zeker dat Ma.teo een heel normale peuter is. Het verschil bij Gerry is ook dat haar dochter faalangstig is en perfectionistisch. En dat is ook iets wat een 3-jarige niet mag hebben. Dus applaus voor de manier waarop je dit aanpakt.
Kinderen leren tegewoordig ook zoveel van tv he.
Dora is wat dat betreft echt top hoor. Mateo kon een tijd geleden al tot 20 tellen. Komt door Dora, omdat kinderen sponsen zijn en dingen gewoon onthouden. Mic.ah telt nu ook, tot 20, hij is nog geen 2,5. Moet ik nu rare dingen gaan denken, Nee, hij neemt gewoon een programma in zich op.
En nu is er dus ook een chinees-achtig programma. M&M roepen de hele dag NIHOU (hallo in het chinees) en vanochtend schreeuwden ze heel hard GELUKKIG NIEUWJAAR in het chinees.
Ik vind het een giller, dat is toch leuk. Ik heb dat nooit gehad vroeger...
Dus tja, is je kind echt hb of wil je dat graag.
En dat zeg ik in het algemeen. :wink:
Uit observatie is al gebleken dat ze qua spelen en concentratie al ver boven haar kalenderleeftijd functioneerde. Wij denken dan ook dat het zinnig is om van te voren met school in overleg te gaan en niet af te wachten tot er daadwerkelijk problemen zijn. Is dat nou zo vreemd?
Helemaal niet vreemd, zou ik ook doen. Ik zou het alleen niet al een half jaar vantevoren doen. De gewone intake lijkt me daar het goede moment voor, maar dat ligt ook aan de uitgebreide intakeprocedure op de school hier. Daardoor heb ik er vertrouwen in dat dat genoeg zal zijn om eventuele bijzonderheden of zorgen te bespreken.
Dat andere forum Gerry, is dat een forum voor ouders van hb-kinderen?
Overigens kreeg ik onlangs een lijstje onder ogen met kenmerken aan de hand waarvan je kon kijken of je kind hb was. Uiteraard was Lara het ook. En nog zo'n 25% van de kinderen die ik ken. Daarmee bedoel ik niks te zeggen over Hadewijch of over Tom, maar wel over die 10%... Als je net zo slim bent als de slimste 10%, dan ben je tegenwoordig dus hoogbegaafd? Ik zat in groep 8 bij de slimste 2%, dan ging je gewoon naar het gym en verder geen gezeur. Laten we de term hoogbegaafdheid nou gewoon bewaren voor de allerslimsten, die echt geen intellectuele aansluiting kunnen vinden bij hun leeftijdgenoten en de kindjes die gewoon bij de slimste 10% horen geen probleem aanpraten. Niet voor niks is er tegenwoordig een nieuwe definitie van hb in zwang, die niet alleen kijkt naar het IQ, maar ook naar motivatie en taakgedrag. Die rare grens van 130 zorgt voor meer zorgen dan hij oplost
gerry, ik herken ook 95% van je verhaal in Y, die nu 3 en 4 mnd is…
maar HB daar heb ik dus nog geen link mee gelegd…
Hij loopt wel iets voor maar volgens mij niet extreem. Misschien zit ik er naast hoor, maar merk wel dat door tv, lezen etc kinderen steeds meer weten.
Dat faalangstige en perfectionistische herken ik.
Dus veel prijzen… en uitleggen dat fouten maken normaal is.
mooi om zo eens te lezen, diverse gedachtengangen etc…
Er zijn ook veel dingen die bepaalde kinderen erg goed kunnen door in te oefenen. Zoals cijferreeksen en alfabeth. Die kunnen kinderne zich op jonge leeftijd eigen maken door herhaling. Dit is ook met puzzelen zo. Het ene kind ziet het gewoon en omdat die het leuk vind daat die het meer doen, waardoor de uitdaging steeds groter wordt om moeilijkere puzzels te maken.
Veel mensen zijn erg trots en willen soms ook wel eens pronken wat hun kind meer kan dan een ander. Maar soms denk ik wel eens… worden ze niet te veel gepushd?
Ehm… i bedoel dit laatste niet als verwijt… begrijp me goed… het is een gedachtensvraag van mij…
nou konijn, er is toch wel een verschil tussen kunnen tellen (dat kan mijn dochter) en getalbegrip hebben (heeft ze niet). Dat eerste leer je door oefenen, dat tweede is meer een kwestie van inzicht, daar kun je als ouders weinig aan pushen.
Idem met letters. Lara kende het alfabet voordat ze de letters fatsoenlijk kon uitspreken. Vonden we erg grappig. Nu pas begint ze te snappen waar letters goed voor zijn en dat je bijvoorbeeld van al die p’s van de parkeerplaatsen ‘papa papa papa’ kunt maken. Daar zit dus ruim een jaar tussen. Dat alfabet heeft ze geleerd door een liedje dat we steeds zongen, de ‘ontluikende geletterdheid’ kun je oefenen wat je wil, dat moet gewoon rijpen in die hersentjes.
Ik leer haar voor de gein ook weleens een cantate van Bach ofzo, maar ik maak mezelf niet wijs dat ze zoooo muzikaal is ‘want ze zingt Bach’. Zelf liedjes verzinnen is wel een teken van muzikaliteit, en juist dat laat zich niet dwingen.
etc. etc.
en voordat je nou denkt dat die arme lara gepushed wordt om de cijfers en letters te leren voordat ze ze snappen kan: die cijfers heeft ze dus van Dora en het alfabet kwam uit een favoriet liedje
Mijn oudste is zeven. En ik herken het ook van de tijd vanaf het derde jaar.
Op het cb hebben ze ooit gezegd dat ik er rekening mee moest houden dat dit een bovengemiddeld intelligent kind zou kunnen zijn en dat we dat goed in de gaten moesten houden. En dat heb ik dus niet gedaan want ik vond het overdreven. Een kind moet zo lang mogelijk lekker kind zijn, en ik heb haar laten genieten van de eerste jaren.
Maar dat jaar, van 3 tot 4, vond ik erg vermoeiend.
Ik herken dat enorme aanpassingsvermogen en de faalangst.
Lydia, je snapt dat dit voor mij een heel interessante post is, dus ik ga je - ook als je het niet goed vindt, dan reageer je gewoon niet - even bombarderen met vragen.
Waar zat dan dat genieten voor haar in die jaren? Vond ze pz of kdv wel leuk? Hier zijn we dus gestopt en daar is H. erg blij mee.
Wat hier hielp: juist later naar groep 3 ;-)
In plaats van versnellen dus vertragen 8) maar dan op een andere manier.
Half november, nog geen 4 jaar, ging ze naar groep 1, daar is ze bijna anderhalf jaar geweest. Toen naar groep 2 en dat was na 3 maanden al niet leuk meer, omdat ze alles wist en kon.
Maar alles weten betekent niet dat je niks meer kunt leren. Wat ze in de resterende maanden heeft geleerd: voor zichzelf opkomen, minder faalangstig zijn, niet bang hoeven te zijn dat je dingen niet kunt. Ze was vreselijk perfectionistisch, tot driftbuien aan toe.
Ze heeft heerlijk kunnen spelen.
Hier snap ik iets niet. Je schrijft dat groep2 na drie maanden al niet leuk meer was, maar even daarna dat ze heerlijk heeft kunnen spelen. Dan was het dus toch leuk?
Waarom was het dan ineens niet meer leuk? Speelde ze toen niet?
Hoe leerde ze minder faalangstig te zijn?
En nu eenmaal in groep 3 weet ze dat ze het kan, ze is niet zo bang meer dat ze misschien wel fouten maakt, ze draait gewoon goed mee.
Hoe weet je dat haar faalangst echt minder geworden is? Ik bedoel, als je alles heel makkelijk vindt, als je alles meteen snapt dan heb je een heel andere situatie dan als je echt moet nadenken. Even teruggrijpend naar mijn eigen situatie, ik geloof niet dat ik in groep 3 ooit echt heb hoeven nadenken (ik geloof dat ik dat zowieso nooit heb gemoeten op de basisschool). Als dochter met iets nieuw geconfronteerd wordt waarvan ze ziet dat ze het meteen kan is ze namelijk ook niet faalangstig. Dan doet ze het gewoon. Pas als ze denkt dat ze het mogelijk wel eens niet zou kunnen is het foute boel. Maar ik verwacht eigenlijk niet dat zo'n situatie zich voordoet bij een bovengemiddeld intelligent kind in groep 3.
Verder snap ik niet zo goed wat je bedoelt met zo lang mogelijk lekker kind zijn. Een kind is toch gewoon een kind?
Dat genieten? Dat zat hem gewoon in het spelen, het rommelen, loco, verven, tekenen, kleien, buitenspelen. De dagelijkse kinderdingetjes. Anna Sofie riep ook al heel jong: Papa wat is Cee Dee Aaa? (CDA, had ze ergens gezien)
Wij zijn toen niet veel met lettertjes gaan doen, maar goed, wij lezen heel veel, het huis ligt vol letters zeg maar 8) dus daar ontkwam ze ook niet zo aan. Ik ben vanuit mijn werk veel bezig met onderwijsachterstanden en het enige wat ik dacht toen ik haar zag: mooi, die heeft geen achterstand, klaar. Lekker laten spelen. Zo moet je het zien
Ze vond de psz geweldig. Maar zij is pas zus geworden op haar vijfde. Ze heeft jaren alleen zich moeten vermaken, en op de psz kon zij heerlijk met andere kinderen spelen. Dat vond ze super.
Toen ze 3 was werd het een ander kind. Chagrijnig als dingen niet lukken, driftig vooral. Locodoos door de kamer en zo. Gemaakte tekeningen verscheuren als er iets niet klopte.
Ik heb dat alleen nooit echt als heel groot probleem gezien. Wel die frustratie natuurlijk, ik vond het zielig. Maar om mij heen hoorde ik zoveel soortgelijke verhalen van andere ouders. Kinderen die aan school toe zijn veranderen gewoon qua gedrag.
Dat hele perfectionistische gedrag is overgegaan toen ze eenmaal in groep 3 zat.
En ik denk echt dat dat komt omdat ze juist langer de tijd bij de kleuters heeft gehad.
En misschien ook door het jenaplan-systeem; eerst ben je als kind je jongste, later de oudste in de klas. Door de oudste te zijn heb je verantwoordelijkheden etc.
Mamaartje, weet jij dat? Dat zal ook wel invloed hebben?
Maar verder weet ik niet goed wat je met je vragen wilt :oops: Ik denk niet dat ik een hb dochter heb, ik denk alleen dat als wij haar sneller naar groep 3 hadden laten gaan, dat het nu een zielig hoopje ellende zou zijn wat niks durfde.
maar ook daarin zijn alle kinderen (gelukkig) verschillend en ook daarvan leren kinderen verschillende dingen. Het ene kind geniet enorm van oudste zijn omdat het thuis bijvoorbeeld altijd de jongste is, maar een ander kind vindt het heel lastig om met die verantwoordelijkheid om te gaan. Weer een ander kind zal teveel gaan “bemoederen” en zo leren kinderen ook daar weer heel veel van.
Weet je wat ik zo jammer vindt Gerry? Ik snap je zorgen best wel en dat zal iedere leerkracht heus wel doen. Maar met je uitspraken als;
Klopt maar juffen missen de expertise om dat te beoordelen. Daar is deskundigheid op het gebied van ontwikkelingsvoorsprong en hb voor nodig en die hebben de meeste basisschoolleerkrachten helaas niet voldoende in huis.
en
Uit recent onderzoek is gebleken dat van de ruim 7000 Nederlandse basisscholen de helft bekend is met het fenomeen hoogbegaafdheid. Daarvan stuurt slechts 10% hun leerkrachten erop uit om meer te weten te komen over hoogbegaafdheid daarvan onderneemt een deel een poging daadwerkelijk aan de slag te gaan. Met andere woorden 5% van de Nederlandse basisscholen stuurt leerkrachten erop uit om meer over hoogbegaafdheid aan de weet te komen waarvan een klein deel aan de slag gaat. Dus op nog geen 5% van de Nederlandse scholen tracht hoogbegaafde kinderen te begeleiden. Inmiddels
kom je niet bepaald als een meedenkende, betrokken ouder over… Natuurlijk mag je je zorgen maken en is het (net als voor iedere ouder) superspannend hoe het met je kind zal gaan, maar waarom meteen zo’n aanvallende houding? Daar snap ik dus echt niks van en daar geef je maar steeds geen antwoord op. De school is er echt niet om ongelukkige kinderen te maken ofzo hoor…
Nou wij weten ook niet of we een hb dochter hebben. Wel dat ze bovengemiddeld slim is en dat ze een voorsprong heeft. Vandaar dat ik nogal geinteresseerd ben in jouw verhasal omdat er nogal wat overeenkomsten zijn.
Ik lees nou overigens ook verschillen. Hier begon ‘Ãk kan het niet’ toen ze net twee was .’ En de pz was voor ze drie was alleen nog leuk vanwege het vriendje en de stagiare. Niet vanwege de andere kinderen, helaas.
Grappig hoe herkenbaar je verhaal is Lydia. En het bevestigd voor mij ook weer dat het idd veel beter is om het kind gewoon te LATEN.
Onze oudste was trouwens al heel erg jong faalangstig. Ik wist niet eens dat dat bestond, zo jong. Familieleden vonden dat wij ook maar eens naar een psycholoog moesten gaan met hem ( :lol: ). Gelukkig is hem dat leed bespaard gebleven, en gaat het nu super.
Ik maakte me trouwens wel zorgen dat hij nooit met andere kinderen speelde, echt nooit. Alleen met hele grote, bijna volwassen kinderen (13 en 17) De oppas dus. Dat vond ie leuk. Maar gelukkig is dat nu ook bijgetrokken, hoewel hij daar uiteindelijk wel het meest mee op zijn gemak is.
Het valt me trouwens wel op, mn in mijn werk, dat kinderen die vastlopen in hun hb zijn, de kinderen zijn die ouders hebben die er echt alles over weten en alles uit de kast trekken en er helemaal bovenop zitten. Nu zal dit geen standaard zijn, en misschien waren ze anders ook wel vastgelopen,maar ik vind het wel opvallend eigenlijk. Heb jij die ervaring ook Maartje?
Het valt me trouwens wel op, mn in mijn werk, dat juist diegenen die vastlopen in hun hb zijn, de kinderen zijn die ouders hebben die er echt alles over weten en alles uit de kast trekken en er helemaal bovenop zitten. Nu zal dit geen standaard zijn, maar ik vind het wel opvallend eigenlijk. Heb jij die ervaring ook Maartje?
- even bombarderen met vragen.
.’ En de pz was voor ze drie was alleen nog leuk vanwege het vriendje en de stagiare. Niet vanwege de andere kinderen, helaas.