@Cell wrote:
Maar iets periodiek zwaar ervaren en er toch weer bovenop kruipen vind ik wat anders dan ouders die jaar na jaar alleen maar willen vertellen hoe zwaar ze het hebben.
Die ken ik dus wel en eerlijk gezegd heb ik dus op een gegeven moment tegen 1 van mijn vriendinnen die zo is gezegd. “zal ik het bonnetje dan maar opzoeken dan?”
Keek ze me raar aan, waarop ik dus eerlijk heb gezegd dat ik nu na 7 jaar echt wel wist dat ze het moederschap loei en loeizwaar vind, ik zelden tot nooit ook maar iets positiefs uit haar mond hoor en me afvroeg of ze haar kind dan maar terug moest gaan brengen naar de blokker (even referend aan een sketch van brigitte kaandorp) Ze vond dat uiteraard niet leuk, maar zo vond ik het niet leuk om 7 jaar lang als klaagpaal te fungeren. Wat wil je dan bereiken dan, gewoon iemand om je “ei” bij kwijt te kunnen?
Tja, daar ben ik, geef ik eerlijk toe, heeel slecht in. Een te mannelijk brein is me wel eens gezegd. Ben eerder oplossinggericht dan iemand die zich laat dienen als schouder om op uit te huilen.
Overigens zijn we nog steeds vriendinnen en klaagt ze nog steeds, maar ze probeert naar mij toe nu ook wel wat leuke dingen op te noemen.
Zegt zelfs… laat ik beginnen met de goede dingen, dan vallen de mindere dingen ook wel mee denk ik…
En dat vergelijken… dat is ook weer die druk van de maatschappij, wanneer mogen kinderen EN ouders weer zichzelf zijn dan?
Ik klaag heus wel eens, maar dan ook weer zo dat het eerder reeel en herkenbaar is dan geklaag waar je depri van word en dan ontlok je andere moeders verhalen van “oja… herkenbaar”
Zo van… hoe ist? “ja gaat goed hoor, even flink puinruimen, t is even aanpoten met 4 van die rommelkonten en een weekend, een raketbasis is er niks bij, dus maandag is niet mijn favo dag, maar ach, dat ben ik vanavond op een opgeruimde bank in een opgeruimde dag alweer vergeten” Dan hoor ik standaard gelach en kreten als… ja, hier net zo, heee blij te horen dat ik niet de enige ben die maandag hekelt om de weekendpuinzooi enz
Misschien dat het toneelspelen me daarom niet opvalt…
En voor wat betreft gezondheidsissues… daar word je ook gewoon ouder van
:hug: Vind het oprecht verdrietig om te lezen dat daar gewoon niet altijd ruimte voor is.
Weet nog goed dat 1 van onze vrienden een dochter kregen met direct al een blaasontsteking en een verwijd nierbekken, kindje lag met 6 dagen al in het zkh aan de antibiotica en ze was daar heel verdrietig en onrustig om.
Toen ze in tranen haar verhaal deed aan haar zus kreeg ze het commentaar dat ze op moest houden met zoveel zelfmedelijden te hebben omdat alle artsen zeiden dat het heus wel goed kwam met de kleine en dat ze haar dochter gewoon zou hebben terwijl die zus geen kinderen zou gaan krijgen en dus letterlijk zei “maar jij hebt tenminste nog een kindje”
Daar voelde onze vriendin zich dan weer schuldig over en ze gaf haar zus gelijk en worstelde ondertussen verschrikkelijk met haar eigen zorgen en verdriet.
Dat vond ik dus echt zot. Alsof je verdriet kan vergelijken.
Ze was net bevallen, had verdriet, zat midden in een hormonale en emotionele achtbaan en dat mocht niet omdat die zus niet een kindje had en dat veel verdrietiger was?
is het een wedstrijd?
Ben het dus wel met jullie eens dat er niet altijd bij iedereen evenredig ruimte is voor het delen van ervaring en het eigen invulling geven van geluk.
Maar de 1 kan gewoon meer hebben dan de ander en de 1 kan meer geduld en begrip opbrengen dan de ander.
Daar ligt voor mij ook nog wel wat werk beken ik eerlijk… zeker als het om dingen gaat die relatief bij veel mensen wel voorkomen of om dingen waar men mee moet leren leven, ben ik niet zo geduldig en begripvol… :oops:
Dit is een goede post. Precies het verschil tussen waar het echt zinloos klagen en negatief blijven is en waar klagen en emotie echt op zijn plaats zijn,maar de omgeving er overheen walst…
Ik ken de jarenlange klagers. Heb er nogal wat om me heen. Allemaal met goede redenen,maar na verloop van tijd weet je gewoon niet meer wat je moet zeggen (en zeg dat ook).
Tegelijk ben ik er ook mee bekend,dat de omgeving niet of met weinig begrip kan reageren op iets wat mij bijvoorbeeld sterk bezighoud.
Het niet snappen kan ik overigens handelen, het bagatelliseren niet. Zeg dat niets…
Je haalt het voorbeeld van zindelijk zijn aan, mooi treffend voorbeeld. Ben absoluut niet depressief dat dat hier nou juist een hot item is (en heb het niet over onder de 3 of 4 jaar). Het is een zeer groot onderdeel van ons leven. Tegelijk zijn ook de uitvluchten (omdat je gewoon niet meer op een reactie zit te wachten) een even groot onderdeel geworden.
Het kost je meer energie dan het oplevert,dus weglaten is beter, voelt ook beter (kortom, je verspilt geen energie).
Wat juist negatieve emotie oproept is NIET het feit dat het allemaal anders loopt,maar hoe er van buiten af tegenaan gekeken wordt en hoe ze er buiten mee omgaan.
Vooral de “Oh de mijne was al zindelijk voordat hij 3 was”.
Nee, leuk,super, ben echt oprecht blij voor zo iemand,maar (ja er is een maar), het helpt mij op dat moment niet.
Op de achterliggende reden is het begrip al helemaal ver te zoeken.
Wat het toneelspelen betreft, natuurlijk is het niet zwart-wit.
Er zijn echt mensen die zo mooi ingesteld zijn,dat ze het inderdaad menen als het allemaal goed gaat.
Ik zie ook regelmatig moeders die als je een simpel probleempje (waar echt vrijwel iedere ouder mee te maken gaat krijgen) bespreekbaar maakt,dat je zo’n suffe,warrige kop terug krijgt met een reactie alsof ze werkelijk nog nooooooit van zoiets gehoord hebben,want hun kind doet dat echt niet, die is ALTIJD lief en luistert werkelijk altijd en overal.
Slaapt altijd meteen netjes in en maakt haar jurkje nooit vuil met spelen.
Daar trap ik werkelijk niet in! Van die types die echt onder een enorme steen leven en geen benul hebben hoe het er bij de buren aan toe gaat.
Of…ze hebben werkelijk een totaal karakterloos kind,dat kan natuurlijk. In dat geval van harte, ik heb er dan toch liever eentje met pit en een eigen mening, haha.
Uiteraard zijn het allemaal extremen.
