Afgelopen week, ik ging met de bus van mn werk naar de P+R.
Bij de bus werd een kersverse moeder aangesproken en gefeliciteerd.
Haar eerste werkweek zat erop.
Ze vertelde vol trots over dr kindje, hoe heerlijk het allemaal was en dat ze niet had gedacht dat ze zooo verliefd kon worden op haar kind.
Haar man was ook helemaal verliefd en ze waren ontzettend gelukkig samen.
Het droop ervan af…
Het klonk als een model kind, model gezin, model rose wolk…
Ik sta naast haar in de bus, ik ben alles behalve een model moeder, model gezin bestaat in mijn beleving niet.
Ik kan niet jaloers zijn op dat soort types maar vraag me wel af ben ik nou de enige die het wel eens tegenvalt en zwaar valt om moeder te zijn??
Dus wie zit er op een rose wolk en wie niet?? :mrgreen:
Het een sluit het ander niet uit he.
Als mensen mij nu vragen dan zullen ze ongetwijfeld ook die indruk krijgen. Ik zit ook behoorlijk op een roze wolk en geniet met volle teugen. Neemt niet weg dat ik het af en toe hartstikke zat ben, het een stelletje vervelende kinderen vind en het gewoon zwaar vind dus.
Het valt mee af en toe zwaar tegen soms om moeder te zijn kom ik eerlijk voor uit!
Neemt niet weg dat ik dolgelukkig ben met Melinda :inlove:
Ik vind het niet echt een discussie-onderwerp, maar meer een mamma en pappavragen-ondergoed, maar goed.
Ik zit vrij vaak op een roze wolk maar niet de hele tijd. Ik heb gewoon hele emotionele extraverte kinderen met een eigen willetje dat wel ons botst met die van ons en dat betekent aan de ene kant dat ze heel erg boos kunnen worden maar ook dat ze me zomaar bespringen en een grote knuffel geven omdat ze me zo lief vinden.
Er zijn leuke momenten maar ook mindere momenten en het hoort er gewoon allemaal bij. Vind ik het zwaar, soms wel. Valt het me tegen. Soms wel. Maar er zijn genoeg momenten waarop ik op de roze wolk zit. Bijvoorbeeld als mijn zoontje zoals nu in zijn bedje ligt te kletsen.
@San: als je er eerlijk voor uit komt…loop je dan niet tegen onbegrip aan??
Ik merk dat namelijk wel, als ik zeg dat het me best zwaar valt dat er niet altijd even aardig op wordt gereageerd 
pooh: ik ben het wel eens met sopje eigenlijk qua discussieonderwerp, wat is je doel of stelling precies?
Ik wist niet goed waar ik het kwijt moest.
Mijn stelling was eigenlijk of je per difinitie op een rose wolk moet zitten.
Maar die kun je al gauw met ja/nee beantwoorden.
Dus vandaar dat ik mijn eigen verhaal een beetje heb uitgewijd.
nou nee! ik zat bij alledrie de eerste week wel op die roze wolk.
bij de oudste viel ik er na deze week keihard vanaf. hij was een huilbaby en huilde bijna constant.
bij de 2e was het de 1e 6 weken heerlijk daarna werd reflux bij haar geconstateerd en ook zij was erg onrustig en huilde veel, maar mag geen huilbaby genoemd worden.
bij nummer 3 was het genieten geblazen, heerlijk, maar doordat er nu veel rust was, was er bij mij juist veel onrust en ben ik in elkaar gestort.
zat op het randje pnd en heb bij een psycholoog gelopen.
Maar ik kan wel zeggen ik ben super blij met mn kids en zou ze voor geen goud of wat dan ook willen missen.
maar het is dus soms best wel zwaar en ik kom daar ook eerlijk voor uit.
en het zal bij iedereen anders zijn.
maar ouders die zeggen dat ze het nooit zwaar vinden…sorry die geloof ik dus niet!!
Bij Talysha hebben wij altijd op een roze wol gezeten, wat een heeerlijk makkelijk kind was dat. Huilen deed ze zelden, slapen, eten alles ging lekker.
Bij Jenna was alleen de geboorte een roze wolk, paar uur later weg roze wolk. Wat een vreselijke huilbaby is ze geweest de 1ste 6 maanden. Huilde wel 20 uur per dag. Kwam elke nacht 4 a 8 x, omdat ze verging van de jeuk. Nu zitten we weer aardig op onze roze wolk, genieten echt van onze meiden. Glijden soms nog wel eens eraf hoor, want Jenna is nog steeds absoluut geen makkelijke baby. Ze heeft Koemelkallergie en een contactallergie, en erge eczeem. Ze huilt nog eigenlijk best wel veel, maar buiten dat alles gaat het wel lekker.
Maar ik heb ook wel eens dagen dat ik het moederschap wel erg zwaar vind. En wel eens zou willen dat ik ook eens een dag kon gaan werken, lekker eens geen mama zijn, maar gewoon IK.
Maar volgens mij zit elke moeder wel eens op die roze wolk, en glijden ze daar ook wel eens regelmatig vanaf.
@pooh wrote:
@San: als je er eerlijk voor uit komt…loop je dan niet tegen onbegrip aan??
Ik merk dat namelijk wel, als ik zeg dat het me best zwaar valt dat er niet altijd even aardig op wordt gereageerd
Nee gelukkig geen onbegrip…
Melinda is gewoon een pittig heel pittig kind dus vandaar dat begrip ook.
Er zijn ook wel momenten dat ik op een roze wolk zit tuurlijk wel.
Maar ook momenten dat ik op donkere wolk zit…
Nee hoor, ik hb de eerste weken HELEMAAL niet op een blauwe wolk gezeten, die was eerder DONKERGRIJS. Pas veel later kon ik beginnen met genieten.
@Zeemeermin wrote:
Pooh herkenbaar hoor meid. Hier was het na de bevalling zeker geen roze wolk en hoe leuk ik het nu vind, zo erg vond ik de eerste 1,5 jaar!
Ik verstop me niet voor mijn gevoelens. Moeder zijn is soms hartstikke zwaar en vermoeiend. Maar ik kan Lars nooit meer missen hoor, ik hou hartstikke veel van hem :inlove: !
Mensen hangen van nature niet de vuile was buiten en zullen dus ook niet snel toegeven dat het zwaar is. Ik heb daar juist geen moeite mee, kinderen zijn namelijk niet altijd leuk en lief.
In mijn omgeving wordt daar helemaal niet zo gek op gereageerd trouwens. Waarschijnlijk begripvolle mensen in mijn zone!
Heel herkenbaar…
@pooh wrote:
Ik merk dat namelijk wel, als ik zeg dat het me best zwaar valt dat er niet altijd even aardig op wordt gereageerd
Schei uit schei uit als ik dat zeg word er gezegd: tja dan had je maar niet aan die derde moeten beginnen he? :wall:
De oudste kan ik momenteel wel dagelijks achter het behang plakken en met de middelste heb ik hele grote zorgen en de jongste tja, even nog niets op te melden, dus tja, dan word het me soms teveel en als ik daar dan iets op zeg denken ze allemaal dat het aan de komst van de jongste ligt… :think:
Maar ik hou van mn kinderen en heb ook op die roze en blauwe wolken gezeten maar zo nu en dan word je daar gewoon hardhandig vanaf getrapt… :oops:
@Sennapen wrote:
Nee hoor, ik hb de eerste weken HELEMAAL niet op een blauwe wolk gezeten, die was eerder DONKERGRIJS. Pas veel later kon ik beginnen met genieten.
Nou, inderdaad, hier ook.
Lag uiteraard ook aan de start van ons zoontje (met 5 weken geopereerd en behoorlijk overgevoelig voor melk en veel last van lucht…) maar de eerste 5 maanden vond ik het loodzwaar. Daarna begon het genieten eigenlijk pas. En inmiddels zit ik stiekem toch aardig op een blauwe wolk, want wat ben ik stapelgek op dat jochie, wat is ie leuk, lief, knap, geweldig, noem maar op… :inlove:
Maar ook ik vind het af en toe loodzwaar hoor, zeker nu ik weer zwanger ben… :roll:
@pooh wrote:
Ik wist niet goed waar ik het kwijt moest.
Mijn stelling was eigenlijk of je per difinitie op een rose wolk moet zitten.
Maar die kun je al gauw met ja/nee beantwoorden.
Dus vandaar dat ik mijn eigen verhaal een beetje heb uitgewijd.
Is meer ervaringen uitwisselen, ik doe hem toch naar mama/papa, mocht er alsnog een discussie losbarsten zet ik hem terug :-*
Nee ik ervaar mijn kinderen niet als een constante roze wolk.
Met vlagen zijn er dagen dat ik het zat ben, te moe ben, en er een grote donderwolk boven mijn hoofd hangt.
Ik kom hier ook tegen over mensen uit. Kinderen zijn niet altijd leuk, Riley is grappig maar… Zeker een erg pittig karakter hij heeft veel aandacht nodig, kan zich zelf vermaken maar wil hij niet en zo zijn er meerdere dingen waar ik tegen aan loop met hèm.
En ja ik heb ook onbegrip gehad " ja maar het is toch leuheeeek "
En heel veel verwijten " dat zeg je niet over je kind " als ik zeg dat ik Riley soms als zwaar en vermoeiend ervaar.
Nou ik zeg dat dus wel. Maar,… Betekend niet dat er veeeeeel leuke momenten zijn dat ik wel op die wolk zit, maar soms gewoon niet. Nou laat mij lekker met die donderwolk rond lopen. En roepen dat ik mijn kind even vermoeiend vind, om daarna te vertellen wat voor geweldig mannetje het is.
@pooh wrote:
Afgelopen week, ik ging met de bus van mn werk naar de P+R.
Bij de bus werd een kersverse moeder aangesproken en gefeliciteerd.
Haar eerste werkweek zat erop.
Ze vertelde vol trots over dr kindje, hoe heerlijk het allemaal was en dat ze niet had gedacht dat ze zooo verliefd kon worden op haar kind.
Haar man was ook helemaal verliefd en ze waren ontzettend gelukkig samen.
Het droop ervan af…
Het klonk als een model kind, model gezin, model rose wolk…
Ik sta naast haar in de bus, ik ben alles behalve een model moeder, model gezin bestaat in mijn beleving niet.
Ik kan niet jaloers zijn op dat soort types maar vraag me wel af ben ik nou de enige die het wel eens tegenvalt en zwaar valt om moeder te zijn??
Dus wie zit er op een rose wolk en wie niet?? :mrgreen:
Ik denk dat het ook van handig is te weten tegen WIE ze het zegt. Tegen mensen die dichter bij me staan, vertel ik meer dan tegen ‘zomaar’ iemand of collega’s,waar ik buiten een werkrelatie niets mee heb.
Bij vragen uit beleefdheid antwoord ik ook vanuit het kinderen-zijn-geweldig-principe.
Bij anderen kan ik evengoed enorm trots op mijn kinderen zijn,maar durf ik wat sneller een kanttekening te plaatsen. Ja ze zijn geweldig en briljant,maar ook loodzwaar.
Het valt me wel op dat ik redelijk vaak te horen krijg dat mensen maar zelden iemand horen zeggen hoe het ouderschap werkelijk is! Nu heb ik geen baby’s meer,dus kleine kinderen kleine problemen, grote kinderen, grote problemen. Ik waak er wel voor dat ik niet in de klaagmodus schiet of dingen vertel die ongevraagde adviezen oproepen,want helaas is het allemaal niet zo eenvoudig. Probeer wel altijd mee te geven dat we er al mee bezig zijn (kortom, het is geen klagen om het klagen).
In werkelijkheid lig ik er regelmatig wakker van, in werkelijkheid zit er een meetlat in mijn hoofd die mijn incasseringsvermogen weergeeft die loopt van 07.00 uur tot 19.00 uur,waarin ik op de meeste dagen al om 11.00 aan mijn tax zit qua energie en geduld. De rest speel ik toneel.
DAT vertel je niet tegen zomaar iemand in de bus.
Vorige week nog een gesprek opgevangen van iemand met 2 kinderen in dezelfde leeftijdsgroep als de mijne. Hoorde haar zeggen dat ze er van baalt,dat ondanks alles wat ze doet om het te laten werken,ze niet snapt waarom het bij anderen wel werkt,maar bij haar kinderen niet (en schat haar aardig hoog in).
Dat is wat mij betreft ECHT puur te wijten aan het feit dat 80% er gewoon om liegt.
Ik hou zielsveel van mijn kinderen. Dat moet haast wel,anders hadden de stoppen hier al lang doorgeslagen. Ze hebben zo ontzettend veel goede eigenschappen. Op veel gebieden vind ik ze zelfs meer dan briljant en met regelmaat zie ik bij anderen kinderen dingen gebeuren,waarvan ik alleen maar blij kan zijn dat de mijne dat WEL snappen. Ze krijgen vee liefde en voel dat ze het zeer gemeend terug geven.
Toch met ten minste 1 kind wat behoorlijk wat vraagt (overvraagt zelfs), veel energie kosten, heel veel aandacht en bevestiging nodig heeft en duidelijk met zichzelf in de knoop zit is het leven nou eenmaal niet roze wolk.
Vloog vanmiddag inwendig in de hens,omdat ik ten onrechte hoopte op wat begrip en medewerking van anderen ZONDER dat ik daarbij de levenschiedenis van mijn zoon uit moet leggen. Helaas, reactie was weer heerlijk voorspelbaar. Normaal geef ik dan wat uitleg,maar nu knapte er iets in me (na een drukke racedag met al een aantal uitdagingen achter de rug). Ik ben boos de winkel uit gelopen zonder uitleg en heb gezegd mijn spullen wel ergens anders te gaan kopen. Iets wat ik normaal heel kinderachtig vind, trouwens.
Moest pas een formulier invullen met vergaande vragen. Vooral het stukje na de bevalling en eerste maanden kwam aan bod. Best confronterend. We hebben het allemaal gewoon gedaan,we wisten niet beter. Een baby hoort toch zwaar te zijn? Tot je een 2e krijgt,waarbij het allemaal zo anders gaat.
Dat waren allemaal kleine puzzelstukjes van iets wat we nu weten. Iets wat tegelijk geweldig is,maar ook heel veel vraagt. Heel veel, te veel soms. Cijfer mezelf (en mijn emoties) soms zo ver weg,dat dat wel eens barst. Niet goed,maar al doende leert men.
Stelt zomaar iemand hoe het gaat,dan is het antwoord vast ‘prima!’.
Die roze wolk geloof ik niet in. Sta liever met beide benen op de grond.
Probeer me altijd maar te bedenken dat we wel heel veel hebben om dankbaar voor te zijn.
Nou, laat ik dan maar de eerste zijn die wel op een roze wolk zit… Ik ben verliefd, vanaf het eerste moment, voor de rest van mijn leven waarschijnlijk. Ik geniet intens van hem en ik geloof dat het praktisch gezien best lastig is, zeker als alleenstaande moeder, maar dat doet niets af aan mijn voortdurende gevoel van geluk. Ik ervaar het echt zelden als moeilijk of gecompliceerd of zwaar, ik vind het moederschap een verrijking van mijn leven. Dat maakt ook wel dat de drempel tot een tweede kindje steeds hoger wordt, zo makkelijk als het nu is voor mij zal het dan niet meer zijn.
Ik herken trouwens weinig in het verhaal dat mensen ‘niet eerlijk’ zijn over hoe het echt is. Overal hoor en lees ik mensen over de mindere kanten van het ouderschap, en alles is een kwestie van beleving dus ook zulke verhalen neem ik met een korreltje zout. Want wat zijn zulke verhalen waard als ik mijn realiteit heel anders ervaar? 
Verder ben ik heel menselijk hoor, en verhef ik wel eens mijn stem omdat ik boos word, of ben ik blij als hij in bed ligt, maar zulke momenten zijn sporadisch. Over de gehele linie tel ik mijn zegeningen, dagelijks weer, dat ik onderdeel ben van een gezin met zoveel rust en liefde.
@mandy_d. wrote:
Ik denk dat het ook van handig is te weten tegen WIE ze het zegt. Tegen mensen die dichter bij me staan, vertel ik meer dan tegen ‘zomaar’ iemand of collega’s,waar ik buiten een werkrelatie niets mee heb.
Bij vragen uit beleefdheid antwoord ik ook vanuit het kinderen-zijn-geweldig-principe.
Bij anderen kan ik evengoed enorm trots op mijn kinderen zijn,maar durf ik wat sneller een kanttekening te plaatsen. Ja ze zijn geweldig en briljant,maar ook loodzwaar.
Dat denk ik ook.
Tegen sommige personen ben je mee terughoudend en antwoord je gewoon het 'correcte' antwoord en bij anderen kun je het gerust kwijt.
Ik was laatst boodschappen doen met mijn zus en Lucas ging mee.
Terwijl hij normaal altijd gewoon in het karretje gaat, wilde hij dat nu uiteraard niet.
Dus ik probeerde tevergeefs een kind in een winkelwagen zitje te zetten die dus als reactie daarop besloot in de split en spagaat te gaan en zich zo stijf als een plank te houden.
Dus ik stond daar met een onmogelijke Lucas in de ene arm mijn boodschappentas in de andere mijn zus zuchtend aan te kijken (haar 1e is bijna 4 maanden) met de woorden 'Fijn hé, kinderen...'.
Op het schoolplein (waar iedereen elkaar dus begrijpt over dat soort dingen, net als hier) maak je er zelfs grapjes over.
Ook bij de opa's en oma's. Laatst belde mijn moeder, vroeg hoe het met de kinderen was en dan zeg ik gerust dat Lucas lekker aan het peuterpuberen is en me soms het bloed onder de nagels vandaan haalt.
Ze lacht dan alleen maar en komt met anekdotes over mijn jeugd.
Maar als een collega (ook niet allemaal, sommige kunnen het wel hebben) of een vage kennis of zo die je al lang niet hebt gezien uit beleefdheid vraagt hoe he met je kinderen gaat, dan krijgen ze gewoon een politiek-correct antwoord terug. :angel:
En verder over de roze/blauwe wolk.
Algemeen genomen is die er gewoon, kan ze voor geen goud missen.
Elke leeftijdsfase heeft ook zijn charmes en mindere kanten.
bij Elize heb ik vrij lang op die roze wolk gezeten. ze was ook een makkelijk kind, dat scheelt veel.
bij Sebastian duurde die blauwe wolk een stuk korter. maar na een lastige periode zit ik er nu toch erg vaak wel weer op :inlove: