De eerste week was helemaal roze. Daarna was het 7 weken een zwarte wolk, langzaam is die roze wolk terug gekomen en ik geniet. Maar ik zal nooit beweren dat het allemaal roze is. Die wolk wordt nog steeds wel eens grijs. Keira is fel, pittig en heeft een sterke eigen wil. Ze is een schat, maar soms is het echt wel moeilijk. (En dan werk ik nog niet eens).
Euhm roze wolk ik heb nog steeds geen idee wat ik me daar precies bij voor moet stellen. :think: Mijn emoties zijn mss sowieso wat rustiger, gaan niet heeeel hard op en neer. En ja ik was heeeeeeel gelukkig toen we de bevalling van Casper achter de rug hadden. Maar of ik daarna ook op een roze wolk terecht ben gekomen? Ja het is een heerlijk kind, hij is ‘makkelijk’ in de omgang maar heeft ook zijn peuterpubermomenten. Heb alleen nooit helemaal het gevoel gehad dat ik totaal van de planeet was van geluk. 
Behalve met het geluk was ik ook bezig met de angsten die er speelden in mijzelf en tussendoor probeerde ik zoveel mogelijk te genieten van het feit dat hij gezond op de planeet was gekomen. En daar geniet ik nog iedere dag van. Ik denk zelf dat juist iedere moeder en vader ook wel eens eerlijk mag zijn (wat zeg ik dat mag elke dag!) want ja kids zijn geweldig in de zin dat je mss dingen van jezelf terugziet, van je partner, je ziet ze groeien en groter worden ed maar ik ken geen enkele ouder die niet ooit eens zijn of haar kind even achter het behang wil parkeren. 
En als je geluk hebt mag je af en toe je kindje even uit logeren doen. :lol: En echt waar ik had het nooit gedacht maar ook die momenten zijn genieten. 
Hoeveel ik ook van mijn kinderen geniet en hoeveel ik ook van ze houd. Ik zit echt niet altijd op die blauwe wolk. Er zijn momenten dat ik er keihard vanaf word gegooid. Als er weer een vervelend is, als ik straf moet uitdelen aan de oudste, als ik weer eens niet kan uitslapen omdat het om half 7 weer dag is.
Maar er zijn ook zat momenten dat die wolk er wel is.
Kinderen verrijken je leven maar verblijden het echt niet altijd door de zorgen die het met zich mee kan brengen.
ook ik zit wel op een rose wolk :inlove: maar dat wil niet zeggen dat het niet soms zwaar is.
Wat heerlijk dat een deel van jullie mijn gevoel kan delen.
Soms voel ik me echt een buitenbeentje al weet ik erg goed dat de mensen waar ik mee om ga (vage kenissen en collega’s) lang niet altijd hun echte ding aan mij vertellen.
Het is dus eigenlijk best gewoon dat je het soms best zwaar vind
@pooh wrote:
Wat heerlijk dat een deel van jullie mijn gevoel kan delen.
Soms voel ik me echt een buitenbeentje al weet ik erg goed dat de mensen waar ik mee om ga (vage kenissen en collega’s) lang niet altijd hun echte ding aan mij vertellen.
Het is dus eigenlijk best gewoon dat je het soms best zwaar vind
natuurlijk is dat gewoon! :hug:
Tegen kennissen ed zeg ik gewoon dat het allemaal goed gaat, maar de mensen die me nabij staan en op mijn werk (klein hecht team) weten wel hoe het echt zit op dit moment
@kaya wrote:
Tegen kennissen ed zeg ik gewoon dat het allemaal goed gaat, maar de mensen die me nabij staan en op mijn werk (klein hecht team) weten wel hoe het echt zit op dit moment:hug: :hug:
Onze dochter is ongelooflijk makkelijk, vanaf het begin af aan. Dus ja, ik zit al 2 jaar op een roze wolk. Ik vind het eigenlijk allemaal even geweldig.
Maar ik kan me heel goed voorstellen dat dit lang niet voor iedereen geld.
Ik vind dat je geen slechte vader/moeder bent als je niet op die roze wolk zit, het ligt aan de omstandigheden. Als je veel zorgen hebt bijvoorbeeld over je kindje.
@San 27 wrote:
@kaya wrote:Tegen kennissen ed zeg ik gewoon dat het allemaal goed gaat, maar de mensen die me nabij staan en op mijn werk (klein hecht team) weten wel hoe het echt zit op dit moment:hug: :hug:
:-*
Over het algemeen zit ik regelmatig op die wolk ja, maar soms plof ik er ook vanaf. Ik moet zelf ook moeite doen om er weer op te komen. Zoals nu zit ik al maanden thuis door mijn verlof, en ik voelde me na de bevalling al snel weer prima, dus dan duren de dagen voor mij wel lang, waardoor ik moe word, kortaf. Op die momenten moet ik moeite doen om die roze wolk weer te zien. Dan ga ik erop uit of ik accepteer op dat moment dat die wolk even weggedreven is. zodra ik weer werk, denk ik dat de momenten die ik heb met mijn kinderen weer super zijn.
Maargoed, ook ik heb nu makkelijke kinderen. Toen de jongste de eerste weken best veel huilde was het wat lastiger om die wolk te ontdekken. Dus ik kan me goed voorstellen dat het voor mensen die een kindje hebben wat veel huilt ofzo lastiger is om die wolk te zien.
Bij zo’n vrouw in de bus krijg ik snel het gevoel dat ze zich wil bewijzen tegenover andere passagiers. Heel hard roepen maar tegelijkertijd onzeker zijn.
Anders dan de meiden die hierboven posten dat ze gewoon gelukkig zijn met makkelijke kindjes!!
Ik dacht ook dat het een en al roze wolk zou worden, maar na een ziekenhuisopname, inleiden met 36 weken, borstontsteking en slecht slapen zat ik de eerste dagen echt niet op die roze wolk.
Gelukkig heb ik mezelf goed in de gaten gehouden en de gevoelens toegelaten. Nu gaat het zoveel beter en geniet ik volop van mijn kleine meisje, maar het is ook pittig en ben ik de ene dag zekerder van mezelf als moeder dan de andere dag.
Bij mijn eerste zat ik echt hoog en droog op een roze wolk. Wat was(ben) ik verliefd op die kleine meid.
Ze was ook een makkelijke baby en alles liep op rolletjes.
We waren zo gelukkig dat we gelijk voor nog een kindje gingen.
Toen de oudste 8 maanden was, was ik weer zwanger van nr. 2.
Nog steeds hoog en droog op een roze wolk.
Tot de jongste werd geboren. De bevalling was een eitje. Maar de jongste was echt geen tevreden baby. Hij sliep overdag vrij veel en dat scheelde een boel.
Maar standaard vanaf een uurtje of 4 's middags was het gedaan met de rust. Dan begonnen de huiluurtjes die tot een uur of 11 's avonds aanhielden met wat korte slaapjes ertussen.
In combinatie met een peuterpuber en een man die vooral avonddiensten draaide vond ik het LOODzwaar. Er zijn avonden gepasseerd dat ik heb meegehuild en echt spijt voelde. Waarom wilde ik nou nog een baby???
Gelukkig ging het beter nadat we ontdekten dat de jongste last had van verborgen reflux en dat hij een verkorte nekspier had. Na een aantal bezoekjes aan de osteopaat en andere voeding werd het een ander kind en kon ik volop van hem genieten.
Toen was de beurt aan de oudste die volop in de peuterpubertijd verkeerde.
Wat kon zij het bloed onder mijn nagels vandaan halen zeg!!!
Manlief draaide toen weer dagdiensten.
Het was echt een tropenjaar.
Daarna werd het steeds makkelijker en kon ik meer genieten.
En nee, ik ben daar toen ook niet eerlijk over geweest.
Ik zag er jong uit (ik was bij de geboorte van de oudste 24)
en werd al bestempeld als tienermoeder door mensen op straat.
Om er dan nog bij te vertellen dat ik het loodzwaar vond :silenced:
Nu kan ik er open over zijn en wordt er wel begripvol gereageerd. Ook omdat nu meer mensen in mijn omgeving kinderen hebben. Destijds was ik bijna de enige.
Meiden ik ben echt zooo blij dat ik dit topic heb geopend.
In mn omgeving heb ik weinig moeders, ik wordt niet “bemoederd” dus mn dingen delen gaat ook niet.
Soms is het heerlijk om dit soort dingen te delen, te voelen dat je echt niet alleen bent.
Aanvaarden dat het normaal is.
Ik geniet ontzettend van dit soort dingen :lol:
Mn dochter, een engel en soms een b ervoor
k heb nog nooit ene wolk gezien rondom mijn zwangeschappen en kinderen. Ik vind het een gigantische zware verantwoordelijke taak. Met enorm veel moeilijke keuzes.
Afgezien van het tobben dat we gedaan hebben rondom onze zoon. Wat heef thij gehuild, en nog steeds…
geloof niet dat ik ope en wolk zou kunnen zitten. Heb echt wel momenten wat fijn is, zo zijn we op vankantie geweest van het weekend, hij heeft heeerlijk liggen rollebollen in dat zand! dat was mijn wolkje maar toen ik dacht… we gaan naar huis… :? heel het strand wist dat we weg gingen :oops:
@konijn wrote:
k heb nog nooit ene wolk gezien rondom mijn zwangeschappen en kinderen. Ik vind het een gigantische zware verantwoordelijke taak. Met enorm veel moeilijke keuzes.
Afgezien van het tobben dat we gedaan hebben rondom onze zoon. Wat heef thij gehuild, en nog steeds…
geloof niet dat ik ope en wolk zou kunnen zitten. Heb echt wel momenten wat fijn is, zo zijn we op vankantie geweest van het weekend, hij heeft heeerlijk liggen rollebollen in dat zand! dat was mijn wolkje maar toen ik dacht… we gaan naar huis… :? heel het strand wist dat we weg gingen :oops:
Ah, heb jij er ook zo een? Eentje die ondanks goede voorbereiding, oefenen en uitleg,maar geen normaal afscheid kan nemen van iets of iemand?
Inclusief de nodige drama…
Misschien is het het totaalpakket of juist een fase,waar iedere ouder doorheen moet op een andere leeftijd (alleen hebben wij de eerste jaren gekregen). Zoon nr. 2 is zo anders, zijn eerste jaren waren een eitje. Nu hij naar school gaat beginnen er ook buien te komen en tekenen,dat hij wellicht toch iets van zijn oudste broer heeft,maar vaak lijkt het eerder op vermoeidheid dan onderdeel van zijn karakter.
Zijn karakter veranderen (van beide) willen we ook niet. Hopen alleen wel een weg te vinden waarin we er allemaal beter mee om kunnen gaan.
Ik ben misschien niet meer verliefd op mijn kinderen, denk dat het echte houden van vroeg is begonnen. Zielsveel zelfs…
Ik kan namelijk niet verliefd zijn op iemand die me ‘pijn’ doet,maar kan wel degelijk zielsveel houden van zo iemand…dat moet wel.
Dat bedoel ik allemaal een stuk positiever dan het klinkt.
Bij de 1e geen directe roze wolk… die kwam pas na 12 weken
Er ging te veel mis in de kraamweek, ik was meteen al behoorlijk overvraagd in mijn emotiebeleving door familie en vrienden en heb erg het gevoel gehad van het maar raar vinden dat dat kleine wurm van mij was…
Bij de 1e wel direct een blauwe wolk, heerlijke kraamweek gehad, maar na 5 weken begon hij te huilen en donderde ik hard van mijn wolk af en heb vervolgens 5 maanden lang een huilbaby gehad en achteraf bleek ik een ppd te hebben…
Bij de 3e ook niet direct een blauwe wolk, wederom was het niet echt leuk de eerste dagen, ik was al enigzins depri omdat ik me eenzaam voelde in utrecht en 5 dagen na Mies zijn geboorte hoorden we dat ons nog ongeboren neefje niet levensvatbaar was en binnen afzienbare tijd dood geboren zou gaan worden (mies werd 15 augustus geboren, Tim :vlinder: 4 september)
Met 7 weken lag Mies aan de beademing in het zkh vanwege rs virus en hij was er koud uit of we moesten verhuizen. Nee, de omstandigheden waren er niet echt om te genieten.
Bij Suus zat ik direct op een roze wolk, ik ben er niet afgedonderd, heb echt ontzettend genoten en geniet nog steeds van dit grietje. Het is echt het zonnetje in huis, ze huilt alleen maar om te roepen en als je dan komt is het ook echt meteen over en krijg je alweer een dikke smile.
Heerlijk kind.
Moederschap in het algemeen vind ik wisselend. Ik ben te positief ingesteld om niet regelmatig roze/blauwe wolk dagen te hebben. Als mensen mij zouden vragen hoe ik het moederschap ervaar zou ik niet antwoorden met “best wel zwaar soms” Dat is voor mij net zoiets als zeggen “mijn glas is halfleeg”
Ik ga graag van de positieve kanten uit en zeg dus eerder “het overgrote deel van de tijd vind ik het oergezellig met mijn kinderschare”
Natuurlijk zitten er dagen bij dat het minder goed loopt, dat ik weer ontdek dat ook mijn karakter soms wat meer spreekt dan andere dagen, dat de kinderen de bokkepruik ophebben en er bij hen van alles dwars zit.
Maar over het algemeen vind ik het toch echt niet zwaar…
Als ik dat zo zou ervaren dan zou ik vast niet gelukkig zijn.
80% van de tijd vind ik het superleuk en een uitdaging om de kinderen door hun jeugd heen te loodsen en te zien hoe ze zich ontwikkelen, welke eigenaardighden en aardigheden ze in hun karakter hebben zitten. de overe 20% zijn de dagen waarvan we zeggen… oke, spoel maar door, op naar de volgende blanke nog onbeschreven dag vol nieuwe kansen.
Overigens, dit zou een leuke discussie kunnen zijn als je zou vragen…“denk je dat het roze wolk gevoel voor ouders maakbaar is?” in hoeverre heb je er zelf invloed op denk je…
Want daar heb ik inmiddels na 4 kinderen waarvan 1 met een autisme stoornis dus wel een mening over
Overigens, dit zou een leuke discussie kunnen zijn als je zou vragen.."denk je dat het roze wolk gevoel voor ouders maakbaar is?" in hoeverre heb je er zelf invloed op denk je..
Want daar heb ik inmiddels na 4 kinderen waarvan 1 met een autisme stoornis dus wel een mening over
Ik weet het niet. Ik denk dat persoonlijke omstandigheden en (vrije) keuzes daar een groot aandeel in hebben.
Bijvoorbeeld, hoe gepland en gewenst was een zwangerschap (een gewenste verrassing kan evengoed niet helemaal gepland zijn natuurlijk).
Hoe zit je leven in elkaar (is 1 van beide ouders thuis of werk je 3 of meer dagen en hoe groot is de opvangstress).
Hoe zijn de kinderen en hoe zijn ze onderling.
Wat waren je verwachtingen van het ouderschap? Merk soms dat veel ouders heel erg bezig zijn met de zwangerschap, de periode er na en de babyfase. Daar stopt het alleen niet mee. Je kind gaat groter worden, ouder en er zullen anderen komen die zich me je kind gaan bemoeien.
Hoe verloopt dat?
Onze jongens zijn gezond, had 1 moeizame zwangerschap,maar omdat we ruim 2 jaar hebben moeten wachten op die zwangerschap nam je het voor lief. Periode daarna was vol trots en liefde,maar bij je eerste neem je misschien teveel aan dat het zware er gewoon bij hoort. Hij is toch gezond? Daar gaat het toch om? Het gevoel van de moeder lijkt daar sterk ondergeschikt aan. Je houdt van je kind, zielsveel en bent te nuchter om mee te gaan in de zware periodes,maar ergens in je lichaam sla je het wel degelijk op.
Zwangerschap nr. 2 was verrassend snel en zeer gewenst. Daarbij ben ik me er bijna niet bewust van geweest dat ik zwanger was. Te druk met achter nr. 1 aanlopen. Na de bevallingen even wat langer vrij genomen,want in de verlofweken werd ons huis verkocht en moest er snel een nieuw huis komen. Op de dag van de bevalling zouden we contracten tekenen voor ons nieuwe huis (gevonden met bijna 40 weken en maar hopen dat het kind nog even bleef zitten).
Met 7 weken in ons nieuwe huis getrokken. Daarna lekker lang kunnen genieten en rommelen met de 2 kids.
Daarna wel degelijk een roze wolk,maar meer vanuit het idee dat je blij bent met wat je hebt. Ze zijn gezond, hebben een fijn huis, heb alle tijd en ruimte er aan te wennen. Als je dan na 14 maanden nog steeds midden in de nacht meermalen wakker gemaakt bent door je kind,dan ligt die roze wolk ver achter je.
Ik denk dat je je altijd bewust moet blijven van wat je hebt. Wat goed gaat. Je kan je na de bevalling gewoon niet voorstellen dat er momenten komen dat je wakker ligt met zorgen, met angsten, met frustraties.
Zelfs op dagen dat alles wel lekker gaat.
Bewust zijn maakt de roze wolk misschien wel deels maakbaar,maar tegelijk bewust zijn van "het er even vanaf donderen" houd de weg terug naar de wolk wel vrij...
Kijk naar wat je hebt, niet naar wat een ander heeft. Ik kan soms niet veel met ervaringen van ouders met kinderen in een totaal andere levensfase of leeftijdsgroep. Ik weiger te zeggen "wacht maar af". Dat heeft ook geen zin, dat ervaart iemand later zelf wel.
Voor mij is de roze wolk deels maakbaar door factoren als eigen karakter, levensinstelling maar ook energie.
Mijn opa riep altijd al “er zijn dragers en klagers” tot die laatste categorie hoor ik zeker niet, maar merk wel in mijn omgeving dat die categorie sneller de negatieve dingen in het leven ziet en onthoud dan de mooie dingen.
Als je van karakter zo zwaar op de hand bent, zul je niet snel een roze wolk ervaren denk ik zo.
Mijn levensinstelling is positief, genieten van elke dag, geen spijt hebben van dingen die hebt gedaan, hooguit spijt dat je sommige dingen hebt nagelaten en die dan wellicht alsnog doen. Heel erg aanvaardend wat op mijn pad komt en ik kan weinig met opmerkingen als “had je maar”
Laatst nog zei iemand tegen mij “u had kunnen weten dat dit niet zou volstaan” en mijn repliek was “als dat zo is, dan zaten we hier niet, ik heb het niet geweten, ik heb er niets mee gedaan en we moeten vanaf hier verder, dus verdoe mijn tijd niet met kritiek waar ik niks mee kan, als hadden komt, is hebben te laat.
Tuurlijk worstel ik net als elk mens wel eens met emoties die om voorrang vechten, met dingen die gebeuren terwijl je andere plannen had, een andere richting op wilde. Maar altijd snel het besef dat dingen gaan zoals ze gaan en dat niet alles te plannen is.
En met energie bedoel ik… in de tijd dat wij het echt het moeilijkst hadden met peet, liep ik op hete kolen en “verwachtte” ik elke dag opnieuw uitbarstingen en ongewenst gedrag van hem. Het was al zo vaak gebeurt dat ik op een gegeven moment ging rekenen op dat gedrag en daardoor werd ik als moeder schichtig, humeurig en negatief en dat is dan ook de energie die je in het ouderschap stopt. Schichtige, negatieve energie.
Kinderen voelen dat aan, dus ik kreeg precies wat ik verwachtte en dat hield de boel keurig in stand.
Mijn kind leren begrijpen, leren accepteren, heeft me een ruim jaar gekost en toen werd me duidelijk dat wat ik zelf verwachtte ook deel uitmaakte van mijn negatieve energie.
Toen ik peet ging accepteren en mij minder druk maakte om de dingen die hij anders doet en ervaart dan de andere kinderen. Toen werd ik relaxter, stelde ik mijn verwachtingen bij en ging ik terug naar het idee dat elke dag nieuw kansen bied en dat mijn kind me vast nog ging verbazen.
Langzaam maar zeker was dat ook zo en tegenwoordig hebben we niet half zoveel strubbelingen als voorheen.
Dus in die zin denk ik wel dat mensen die antwoorden met “ik vind het af en toe behoorlijk zwaar” weliswaar de waarheid spreken, maar ook daar de nadruk op leggen. Dat is dan wat blijft hangen
Ik heb het niet zo op zulke negatieve eerlijkheid.
De uitspraak van een moeder op school vind ik die zin dus ook het mooist… eerlijk gejat dus…
Hoe gaat het met je? zwaar zeker he nu zo met die 3e erbij?
“och, ik geniet met ups and downs in volle teugen van mijn 3 kinderen en word elke dag geconfronteerd met alle normale facetten van het mens zijn”
Dat heet toch gewoon leven? wat is daar zwaar aan?”
En dat vind ik goed gezegd
makkelijk of zwaar is ontzettend relatief, maar net hoe je het ervaart, hoe je er tegenaan kijkt, blijven de 3 negatieve dingen op een dag beter hangen dan de 4 positieve, vul je elke nieuwe dag alweer met verwachtingen dat je kind wel weer een bengel zal zijn of sta je open voor alles wat die dag je brengt.
Hoe zit je zelf in je vel, wil je een kind dat aan jou idee van een kind voldoet of geniet je van het ontdekken hoe jou individuutje in elkaar steekt…
Cell, ik volg je verhaal helemaal en als iemand van nature zo in elkaar zit is dat natuurlijk geweldig.
Vraag me alleen af of dat wel zo is. Instelling kan je hebben, DAT is namelijk maakbaar. Gevoel overkomt je, dat is een natuurlijke reactie. Je kan er mee omgaan,leren omgaan,natuurlijk. Toch zijn ook negatieve emoties natuurlijke reacties waar je niet altijd vat op krijgt. Hoe hard je ook probeert je instelling in ere te houden. Het ‘wegstoppen’ of niet goed accepteren van OOK je negatieve emoties is niet goed voor je. DAT onder ogen zien,maakt je al iemand die wel de WIL heeft positief te zijn en blijven.
Een gefaked gevoel van euforie brengt je op lange termijn denk ik meer schade dan rust. Altijd maar positief blijven,werkt alleen als je precies weet te duiden wat de negatieve dingen zijn (en dan aanpakken,er niet op door blijven jammeren natuurlijk).
Dit is zomaar mijn gedachten hoor. Heeft verder geen betrekking op je verhaal. Ik volg je namelijk helemaal en lees ook dat je periodes hebt gekend,waarin je nog moest accepteren,kortom, het ‘probleem’ wel degelijks als zwaar aanzag (of iets wat niet wenselijk is).
Heel normaal. In die periode van acceptatie en zoeken naar,zitten wij nu pas.
Ik ben het niet helemaal eens met de uitspraak van je opa. Structurele klagers misschien wel,maar iedereen klaagt op zijn of haar manier. Wanneer/hoe vaak en tegen wie,dat is een ander punt.
Zomaar iemand op het schoolplein, hoort misschien inderdaad het positieve. De rest mag zo nu en dan best “vind het best zwaar” horen. Dat zijn namelijk alleen de mensen die dicht bij genoeg staan om te weten wat er achter steekt…kortom,dat de weegschaal zeker doorslaat naar de mooie kanten.
Vind mezelf niet overwegend negatief op positief. Eerder gewoon nuchter en realistisch.