@mandy_d. wrote:
@Zeemeermin wrote:Ik ken wel toneelspelers. Zelfs meer dan 1. Ik denk dat het vaker voorkomt dan we denken. Sommige vrouwen vinden het nu eenmaal moeilijk om toe te geven dat ze iets zwaar vinden. Vanmorgen sprak ik met een moeder van 3 kinderen die er na de geboorte van de laatste helemaal door zat. Ze heeft dit nooit aan de buitenwereld laten zien, want zei ze: “een andere moeder met 3 kinderen kan het toch ook?” Dus vrouwen vergelijken zich ook nog eens gigantisch met anderen.
Zo heb ik 1 van mijn beste vriendinnen nooit kunnen vertellen dat de eerste 1,5 jaar met Lars me zwaar vielen, omdat zij geen kinderen kan krijgen. Ik dacht: “ik moet niet zeuren, ik heb tenminste 1 kind”, terwijl mijn gevoel hele andere dingen sprak.
Ik ben van nature heel positief ingesteld, maar sommige dingen zorgen ervoor dat je niet positief kan denken. De gezondheidsproblemen van Lars hebben er bij mij voor gezorgd dat ik af en toe moeilijk door de situatie heen kon kijken naar alles wat wel leuk was en goed ging. Ook al wist ik dat het goed zou komen, artsen er bovenop zaten… ik ben er wel een ander mens door geworden (dagje ouder ook)!
Op zich is er niets mis met ‘mooi weer’ ophouden op de juiste momenten en en tijden. Zo lang je jezelf niet verloochend.
Op dagen dat er veel mis gaat is mijn bodem al vroeg bereikt,maar het helpt de sfeer niet (laat staan de reactie van de kids op de sfeer). Dan hou je je groot. Niet goed,maar iedereen doet het.
Kom er later op terug,nu de soep redden…
Ik hou meer van realisme…
Je hoeft niet heel negatief te doen, maar ook niet heel positief als het niet zo is. Er iets tussenin is mooi toch?
Is je soep gered?