Erg is dat he… maar wel heel herkenbaar. Ik heb het ook nog steeds hoor, dat als ik niet lekker in mijn vel zit Lana daarvoor “moet boeten”. Maar ik vind het zo klote voor je, wil je zo graag helpen, maar we wonen zo ver van elkaar 
@chantal!! wrote:
Zo ff ons topic van de 2e blz afhalen.
Hoe gaat het met jullie?
Nou hier is het helemaal mis, sinds 1,5 week ben ik volledig ingestort en morgen moet ik naar de huisarts omdat ik weer naar het GGZ ga. Ben door een andere ggz waar ik met mn dochter heen ga voor een dagbehandeling doorgestuurd.
Alleen het Ggz waar ik de maandagen heenga met Yeline voor de dagbehandeling tussen haar en mij weet het sinds gister wat er echt door mijn hoofd heen spookt en die hebben gelijk gezegt dat ik actie moet ondernemen. Mij dipmomenten zijn zo heftig vinden ze omdat ik ineens weer heel diep erin zak
Heb gewoon heftig nieuws te horen gekregen wat ik niet kan verwerken vandaar deze enorme terug slag, baal er zo van wil me zo graag goed voelen. Kan Yeline gewoon niet verdragen wordt gewoon helemaal gek van haar :oops:
He lieverd hier staat de deur altijd open. en de thee altijd klaar hoor.
Zal ik van het weekend ff bij je langs komen?
x
Dank jullie wel :-
Debbie vind het enorm jammer dat we zover bij elkaar weg wonen
Coor :- je bent een lieverd, we spreken gauw weer wat af.
:-* :hug: voor Chantal (en alle anderen)!
Ik ben inmiddels aan de medicijnen voor mn schildklier en dat neemt wel de ergste depri gevoelens weg, maar toch nog niet helemaal… dus ik ga toch maar eens regelen dat ik naar een psycholoog kan.
Er zit gewoon zoveel in mn hoofd, en dat kan ik niet allemaal bij mn moeder gaan spuien, ookal omdat zij er gewoon teveel bovenop zit (te betrokken is) en niet goed/eerlijk kan antwoorden/reageren.
Op het moment is het wel rustig, maar ik vind het vaak zo moeilijk om goed, normaal met Thomas om te gaan. Ik herken zoveel van mijn ex in hem en dat maakt me soms gewoon bang!
Gelukkig zie ik ook wel dat Thomas zich steeds verder ontwikkelt en dat mn ex op een bepaald niveau (peuter/puber) is blijven steken… Maar soms dan ben ik zo bang dat hij hetzelfde gaat zijn, dat het me helemaal verlamt, ik raar op Thomas reageer en daardoor dan weer bang ben dat door mijn reactie Thomas dus weer de kant van mn ex op gaat :roll: . En daar moet dus eens iemand tussenbeide komen en me doen inzien dat het niet zo is/hoeft te zijn! Dat ik helemaal niet zo waardeloos ben als moeder als ik vaak denk.
En nu moet ik Saar bij een plant weghalen voor ze die opeet!
:-*
He lieverd hoe is het met je!!!?
Hallo allemaal,
Het heeft flink wat google-werk gevonden maar wat ben ik blij dat ik dit onderwerp gevonden heb!!! Sorry dat ik zo kom binnenvallen, ik voel me zo verschrikkelijk alleen en vind zoveel herkenning bij jullie verhalen!
Mijn zoon is nu 11 maanden en ik ben echt knettergek op hem! Hij is mijn kleine hartediefje, maar dat gevoel moest heel erg groeien. Hij werd geboren na een heel langdurige, zware vacuumpompbevalling en vanaf de eerste minuut was ik al m’n gevoel kwijt. Ik was niet blij dat ie was geboren, niet verdrietig over de manier waarop, helemaal niks. Alsof ik vanuit een glazen kist stond te kijken maar het niet gebeurde.
De eerste twee weken was m’n zoontje zoals bijna iedere baby: slapen en drinken. Maar daar kwam toen verandering in: van de ene op de andere dag ging hij heel veel huilen, zo’n 10 uur per dag en met huilen bedoel ik dan krijsen. Na een paar weken zei ik ‘s nachts tijdens het voeden dat ik het liefst in de auto wilde stappen en ver ver weg wilde rijden. M’n man heeft toen ingegrepen en me de volgende ochtend naar de huisarts meegenomen. Daar werd al snel de conclusie getrokken dat ik een postnatale depressie had en ik kreeg medicijnen (Remeron) voorgeschreven. Eén van de bijwerkingen was dat je er goed van kon slapen en dat was meteen ook één van de redenen waarom ik het kreeg: in de 4 weken na de bevalling had ik in totaal 20 uur geslapen.
De volgende kwestie was de oorzaak van Thomas’ gehuil vinden en dat ging nog niet zo makkelijk: alle mogelijke conclusies hebben we gehad: koemelkallergie, reflux, etc etc. Hij is twee keer een week opgenomen geweest om hem te onderzoeken en observeren maar nergens kwam echt een duidelijke conclusie uit. Totdat we via het googlen op de site van de Nederlandse Osteopaten kwamen, daar kwamen we een symptomenlijst van het KISS-syndroom tegen en van de 20 symptomen had ons ventje er 18. We hebben een osteopaat gebeld en 2 dagen later zat ik daar met m’n ventje. En jawel: dat was het, door de bevalling had ie aan beide kanten van z’n nekje zware blokkades en die geblokkeerde werveltjes zorgden ervoor dat ook allerlei zenuwbanen klem zaten. Het jochie had 4 maanden lang alleen maar pijn gehad Na 3 behandelingen was het voorbij! Hij werd een vrolijk mannetje en met mij ging het daardoor natuurlijk ook beter. In overleg met m’n huisarts ben ik toen gestopt met de medicijnen.
Ik ging ondertussen weer aan het werk en dat beviel me prima 
Ik vond het heerlijk om er even uit te zijn, om mezelf te kunnen zijn en om te gaan met m’n collega’s. Ik vond het zwaar, dat wel. Had het gevoel dat ik op m’n tenen liep en alles op de automatische piloot deed maar het ging en ik vertikte het om op te geven!
En toen knapte het… Thomas kreeg oorontsteking toen ie 8 maanden was en het knapte… hij huilde 's nachts en ik kon me er letterlijk niet meer toe zetten om op te staan en naar hem toe te gaan. Het was op, de rek was eruit. De volgende ochtend ben ik weer naar de huisarts gegaan en samen constateerden we dat m’n PND waarschijnlijk nooit over is geweest en ik achteraf gezien te snel ben gestopt met de medicijnen. Ik heb weer medicijnen gekregen, dit keer Seroxat omdat ik geen Remeron meer wilde, daar voelde ik me echt een zombie door. Ik ben ook doorverwezen naar een psycholoog en daar loop ik nu nog. Sinds 4 weken ben ik ook ziek thuis en dat vind ik vreselijk Het geeft me het gevoel dat ik een teleurstelling ben maar tegelijkertijd kan ik me nu ook niet voorstellen hoe ik al die tijd m’n werk erbij gedaan heb, ik ben zo verschrikkelijk moe.
Afgelopen week heb ik de Seroxat afgebouwd en vandaag ben ik gestart met Prozac, de Seroxat deed namelijk helemaal niets bij me. Dus op hoop van zegen met de Prozac dan maar!
Ik heb een hyves aangemaakt m.b.t. postpartum depressie.
postpartumdepressie (www. ervoor en .nl erachter)
Hey meiden ,
Hier ook een ppd en is pas gesteld …ik werk op dit moment even niet omdat t echt allemaal te veel is…
Ik heb geen afkeer tegen Veron ik ben juist onzettend bang dat hem wat overkomt bij een ander , dat ze niet goed voor hem zorgen .
Dus op het moment dat ik er niet ben is mijn hoofd echt een dolleboel.
Als ik thuis ben wil ik alles zelf doen dus mijn vriend "hangt"er wat bij
Ik wil schoonmaken, wasssen eten koken en dus een goede vrouw en moeder zijn maar helaas is gebleken dat ik dit niet kan en das zo moeilijk
Zijn er meer meiden die dit zo hebben ? Wel denk ik af en toe ik breng hem ergens anders waar een mama is die het wel allemaal kan …
Liefs
O wat herken ik veel in jullie verhalen maar of ik hier zo makkelijk over kan praten…ik weet het niet, vind het moeilijk
Kweet niet of er nog meiden hier meelezen, maar ik heb zometeen een afspraak bij het Riagg. Ik zit er sinds vrijdag helemaal doorheen. Gelukkig stond ik al onder controle bij de ha. Blijkbaar heb ik na Lana d’r bevalling een postnatale depressie gehad, die begonnen is in de zwangerschap (goh, dat wist ik nog niet :roll: ).
Vanaf vrijdag kan ik alleen nog maar huilen en vanaf zondagnacht kan ik er niet meer mee stoppen. Gistermiddag bij de ha geweest, kalmeringstabletten gekregen zodat ik rustiger werd en wat kon slapen. Dalijk dus de afspraak bij het Riagg om de juiste diagnose te stellen en daar de meds op aan te passen.
Ik heb het gevoel alsof ik net terug ben van een begravenis. Zo leeg, zo vol verdriet.
Hey meis wat k*t voor je! Hier ook een ppd, denk nog niet zo heftig, dat ik er op tijd bij was. Geen meds maar dat is omdat ik dat (nu) niet wil. Hier komt het doordat het met Sem maar niet goed wil gaan en ik maar geen uitzicht heb op verbetering. Ga straks weer naar de psych en daar heb ik wel wat aan gelukkig, verder veel hulp om het voor Sem en mij wat beter te maken, helaas niet van de mensen waar je het het meest van zou verwachten zoals familie, maar van het CB uit, een superfysio en de ka.
Ik hoop dat je er wat mee opschiet, zeker omdat je nu alweer tegen het einde van deze zwangerschap aan gaat lopen, hoop dat je over een week of 10 alles een klein beetje op een rijtje kan hebben, neem er de tijd voor, dat verdien jij, Lana natuurlijk ook, maar jullie volgende kindje verdient ook een eerlijke start samen met mama!
hallo
ik had even een vraagje, kun je ook een aantal maanden na je bevalling nog een postnatale depressie krijgen
ik heb er geen ervaring mee maar op internet vind ik dat een postnatale depressie tot enkele maanden na de bevalling kan beginnen. misschien aan een huisarts vragen of ggz vragenlijn?
:-*
@knollie1 wrote:
hallo
ik had even een vraagje, kun je ook een aantal maanden na je bevalling nog een postnatale depressie krijgen
Ja, ik heb me door de huisarts laten vertellen van wel.
Ik ben de volgende die dit draadje weer naar boven mag halen
Ook hier een ppd. Ik heb het met Claudia ook gehad, alleen heb ik het niet als een ppd herkend en heb ik anderhalf jaar aangemodderd. De jaren daarna heb ik heel hard aan mezelf gewerkt. Ik dacht dat ik een tweede kindje daardoor beter zou kunnen handelen. Ik dacht: dat gebeurt me niet nog een keer. Niets is minder waar; op dag vijf na de bevalling was er de ommezwaai en waren de klachten terug, die zich vooral uiten door paniekaanvallen en angst. Ik vind het zo’n rotgevoel, dit ben ik helemaal niet
Vanavond heb ik een intakegesprek met Eileen Engels, PPD, PMS en Overgangsdeskundige. En ik wil heel graag met acupunctuur aan de slag, ik wil zo graag van dat rotgevoel af!
Och Yvonne toch… zo herkenbaar. Maar je hebt 1 voordeel. Je herkent de klachten en gaat er nu iets aan doen. Ik kan je alleen steun geven door te luisteren naar je en je een dikke :hug: geven.
Meid, kom hier lekker van je af praten!
Vandaag is mijn man voor het eerst sinds de bevalling weer naar zijn werk, dat is voor mij dus de eerste keer met twee kids alleen thuis. Ik heb 'm net opgebeld en gevraagd of hij weer thuis kan komen, zie het even helemaal niet meer zitten. Ik heb een knoop in mijn maag, zo’n paniekgevoel, zo akelig
Kan op dit moment ook niet veel van Claudia hebben en dat vind ik echt heel erg. Wij waren echt in balans met z’n tweetjes en ook dat is nu helemaal weg… En dat kleine kereltje, hij kan er ook niks aan doen. Jeetje zeg, wat ellendig dit
Herkenbaar, van Lana kan ik nu ook niet echt heel veel hebben. Maar als Tycho slaapt, probeer dan iets leuks te doen met Claudia. Ga kleuren of plakken of zo iets. Zo heb je dan ook tijd alleen met Claudia. En leg uit aan Claudia dat het niet aan haar ligt maar aan jou. Doe ik hier ook met Lana, ben ook niet altijd de vrolijke en vriendelijke moeder en heb zelf vaak in de gaten dat ik haar afsnauw.
Knap van je dat je je man hebt gebeld. Is er verder niemand in de buurt die je kan helpen?
Oh en als je ook maar het idee krijgt om Tycho iets aan te doen, leg hem op bed en trek de deur dicht. Als hij huilt, laat hem even huilen, ga zelf even 5 min. naar buiten om even op adem te komen en tot rust te komen. Voor mij part smijt je met de deuren of zo af te koelen.
Probeer even een kopje thee te drinken om wat rustiger te worden terwijl je wacht op je man.
ooh wat herken ik die verhalen van jullie.
Ik zat bij beide geboortes echt op een roze wolk. en heb daar bij beide kids op gezeten totdat ik gestopt ben met de bv.
Bij Y. begon ik me toen neerslachtig te voelen en vond het niet prettig alleen thuis te zijn. Y. huilde ook nog eens heel erg veel. ook was ik heel erg onzeker.
ik ging zoveel mogelijk op stap met hem om maar niet in huis te zijn.
Ook sliep ik slecht en was alles teveel.
Heel langzaam is dit beter geworden, maar nooit helemaal weg geweest. blijkt nu achteraf. Ik weet ook helemaal niet of het wel een postnatale depressie is.
Maar na de geboorte van Tara was ik weer super te pas. we hebben haar ingebakerd en ze sliep dus goed en huilde bijna niet.
Maar weer was ik erg onzeker.
na 7 mnd gestopt met de bv. en toen begon de ellende weer en nu vele malen erger.
ik snauw tegen iedereen hier in huis. en soms kan ik zo kwaad worden dat ik mezelf niet meer herken. en een puberende peuter werkt dan ook niet echt mee terwijl hij er neits aan kan doen.
Alleen in huis zijn is echt verschrikkelijk.
ik heb nu hulp en heeeel langzaam gaat het beter. Maar het voelt ozo niet fijn!!!
wil zo graag genieten
goh ik zocht op google naar info over pnd en kwam bij mn eigen bericht.
ik ben vanochtend naar de ha geweest.
waarschijnlijk heb ik een pnd. ben er nooit eerder voor bij de ha geweest, ook neit bij de vorige 2 bevallingen.
maar nu heb ik de stap wel durven nemen, omdat het zo niet verder kan.
moet naar een psycholoog en ze gaan mn schildklier onderzoeken.
nu zijn alleen de wachttijden zo lang bij een psycholoog.
en weet iemand hoe het gaat met werk.
ik voel mezelf niet in staat om zometeen aan het werk te gaan.
moet ik dat gewoon aangeven op het werk. de ha heeft daar eigenlijk verder neits over gezegd over wel of niet werken.