Ik snap er niks van… :think: …Ik krijg gewoon geen mail meer als hier nieuwe post is.
Jane, ik ga eens even op zoek naar je spam. Ben benieuwd.
Hoe ist met iedereen??
Oowwwwwww, wat een leuke mannen heb je toch!! Echt leuke foto’s.
Zal ook weer eens wat rondsturen…Als jullie dat leuk vinden natuurlijk.
Hey meiden, heb eindelijk even tijd gevonden om te kokken…
Moest eerst nog ff teruglezen, maar voornamelijk naar wat ik hier zelf al geschreven had. Voord erest was er toch niet veel :mrgreen:
Zoals ik jullie eerder schreef, was ik onverwacht/ongepland zwanger. Ik deed de test op 10 maart, nadat het me die ochtend was opgevallen dat ik voor de 3e ochtend misselijk was, en ja hoor, direct een dikke vette 2e streep… In eerste instantie was ik blij, maar tegelijkertijd ook TE verrast en verward. Hoe kon dit nou? Slikte gewoon de pil…
Na mijn agende erbij gepakt te hebben en terugtellen, was ik ervan overtuigd dat ik niet verder dan 4 hooguit 5 weken weken kon zijn. Had een maand terug antibiotica gebruikt, misschien was dat de reden waarom de pil niet optimaal gewerkt heeft. En ik had nog een menstruatie gehad. Dus ja, max 5 weken, dacht ik zeker te weten.
Die avond aan O het nieuws verteld, maar barstte meteen in tranen uit. Alhoewel hij het niet direct uitsprak, en eigenlijk wel blij reageerde, wist ik dat dit kindje wel welkom was, maar oh zo ongelegen in de situatie waarin we op dit moment zitten… Dus na lang en veel praten, besloten het niet te houden.
Zaterdags de abortuskliniek gebeld en omdat ik nog maar kort zwanger was zou ik in aanmerking komen voor een abortuspil. Niet de meest ideale manier, maar wel de snelste. En ik denk, voor mij ook wel de juiste. Een zuigcurretage leek me vreselijk. Nee, liever thuis een ‘mini-bevalling’ (zoals het omschreven werd). Dan kwam het er in ieder geval ook via de natuurlijke weg weer uit, dacht ik.
Afijn, vrijdags dus de afsparaak. Lang wachten, maar uiteindelijk geroepen door een hele aardige mevrouw. O was mee, ze praatte met ons over het hoe en waarom. Toen een echo om de termijn vast te stellen. Ik kon het niet laten om mee te kijken…en zag al meteen dat dit vruchtje geen 5 weken kon zijn! Na meting schatte zij het op ongeveer 8,5 week. Tjsa… te laat voor de abortuspil dus.
Toen weer naar huis gestuurd, met de wettelijke bedenktijd van 5 dagen. Wel al meteen een afspraak gemaakt voor een abortus, want als ik dat daarna pas zou doen zou de wachttijd nog langer zijn.
Ik twijfelde nu heel erg. Het hartje klopte al… Het ‘vruchtje’ was nu meer een kindje. Ik had het er zwaar mee. O kon dat moeilijk begrijpen. Hij dacht we hebben die beslissing nu toch genomen? Hij snapte niet zo goed dat ik het er nu moeilijker mee had. Dat ik het nu anders zag. Maar hij heeft me nooit ergens toe gedwongen. Hij liet weten hoe hij erover dacht, maar liet de uiteindelijke keuze aan mij. En wat ik ook zou beslissen, hij zou achter me staan. Dat heeft hij me wel 100 x gezegd. Heel fijn natuurlijk, maar daardoor kreeg ik wel een beetje het gevoel dat de beslissing op mijn schouders lag.
Maargoed… onze situatie veranderde natuurlijk niet. En een foetus, die weken lang mijn ‘verboden’ medicatie binnen gekregen heeft, daar kan ook van alles mis mee zijn. En dan? De meiden zijn ook nog klein… dan komen zij ook aandacht te kort… Ik ben alle voors en tegens tegen elkaar weg gaan strepen…en heb besloten toch voor de curretage te gaan. Dus dat is gebeurd. Op 24 maart. Half 9 moest ik me melden. Fijn dacht ik, lekker vroeg, maar uiteindelijk werd ik pas om 10.10 uur geholpen. Anyway… Het was pijnlijk, maar minder dan ik had verwacht. Ook achteraf… soms nog wel verdriet, maar ik weet dat ik de juiste beslissing genomen heb. Voor mij en voor mijn gezin.
Maandag 18 april op nacontrole. Ik hoop, dat alles goed gegaan is. Nu totaal geen (lichamelijke) pijn meer, alleen nog wat bloedverlies.
Zo… my story. 
Dames, hoe is het met jullie allemaal? Fem, hoe verloopt je zwangerschap?
:-*
:-* :hug: :hug: :-*
Dank je wawa :-*
Hoe is het met jou? Jouw kleine meisje ook zo lekker aan het peuteren?
Ja, behoorlijk. Zit alleen even in ene dipje qua ziekte in ons gezinnetje en familie. Vandaar korte reactie :-*
Oh, dat is minder goed nieuws. Sterkte, beterschap en een dikke :hug:
:-*
Dank je wel :-*
Het is stil hier… Hoe is het met de andere meiden?
Ging van de week ons dressoir opruimen. Kwam ik dat boekje tegen wat jullie voor mij hadden gemaakt voor mijn trouwdag Echt leuk om weer in te lezen. Jammer dat veel van de meiden die daar in staan hier helemaal niet meer komen.
:-*
wat een verhaal patricia pff :hug: wat ee moeilijke keuze heb je gemaakt.
Hier ook dipje vind werk niet meer leuk en ik had drie soll brieven de deur uit gedaan en geen enkele keer uitgenodigd. Op een baan reageerde 125 mensen pff dat betekent dat in mijn branch er veel kapers zijn. Moed zakt me een beetje in de schoenen hoe lang hou ik het nog vol. Werk op zich prima te doen wel druk, maar ik trek de organisatie en bepaalde mensen zo slecht bah.
Hoe is het bij jullie wawa?
tot laters
Jee Patricia, beetje late reactie, maar ben stil van je verhaal. Heftig zeg.
Hoe gaat het nu met je? Ik hoop zo dat ik nooit voor die keuze kom te staan… Ik weet niet goed wat ik dan zou doen.
Kwam alleen maar even langs om te kijken of er post was. Hoor eigenlijk in bed te liggen maar heb het erg benauwd van de hooikoorts.
Moet nog toch echt weer proberen te gaan slapen. Morgen vroeg werken…
Tot gauw.
nachtbraker,
:-*
euh niemand meer geweest.
LADIESSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSS
Wel geweest, maar het is hier zo stil en in mijn eentje kletsen vind ik persoonlijk niet zoveel aan 
patricia heftig meid, hoe is het nu met je?
mamalena, hoe is het met de hooikoorts, lastig als je daar zo last van hebt zeg.
jane, dikke :hug: vervelend als je je er zo onder moet voelen en er zoveel kapers zijn, heel frustrerend :hug:
wawa, iedereen weer beter bij jullie inmiddels?
Hier was iedereen weer beter, maar ondertussen zijn twee van de drie weer heftig aan het hoesten :? .
Ik ben even lekker de foto-albums aan het bijwerken.
Jammer, dat het hier zo rustig is.
ow die foto albums, ik loop zo achter.
Tja sorry hier veel vermoeid en erg druk, we zijn de zolder aan het verbouwen, 2 slaapkamers van maken. En de tijd die ik dan heb hier besteed ik bij de 9 mnd mama’s.
Beterschap met de kindjes :hug:
Ik heb de indruk, dat niemand het hier meer echt belangrijk vindt. Wel jammer, maar misschien gaat het leven gewoon zo???
Wil je dit keer wel weten wat het wordt?
Ik denk dat het komt omdat we met een gezamelijk doel gestart zijn hier, maar inmiddels zit iedereen hier in een andere levensfase met kinderen en eventuele problemen ed en is de connectie met elkaar wat verminderd. Denk dat dat op zich ook wel wat logisch is. Wel jammer misschien.
Ik zei op de vraag of we het weten wilde ook deze keer direct nee, maar vriend gaf me aan dat hij ook wel graag eens wil ervaren hoe het is om het wel te weten.
Ik heb dat op me in laten werken en ook eens naar ervaringen gevraagd en op dit moment heb ik dan ook zoiets dat we het dan maar eens een keer moeten doen, maar alleen als ze het goed kunnen zien. Ik heb er ergens wel een dubbel gevoel over, ben bang voor een anti-climax als ik het weet (gewoon omdat de verrassing dan weg is), maar hoor zoveel om me heen dat het juist zo leuk is om het te weten, kan ik ook eens een keer een gericht 1e pakje kopen bijvoorbeeld.
Persoonlijk vind ik het leuk om te weten en juist geen anti-climax. Ik vind het juist spannender of ze het goed gezien hebben :mrgreen: .
Ook vond ik het leuk om in mijn hoofd de naam al te zeggen. Anderen mochten dat natuurlijk niet weten