Hier nog een goed artikel over het dicht bij je houden van je baby en het niet laten huilen.
Moirah
@Moirah wrote:
Je neemt bij NP een kind juist niet van alles uit handen. Je kijkt naar wat je kind kan en wil en steunt hem of haar daarbij. Een kind geen bv meer geven of alleen laten slapen stimuleert naar mijn idee niet de zelfstandigheid, maar werkt het ook zeker niet tegen. Zelfstandigheid stimuleer je door je kindje zelf dingen te laten doen en ontdekken. Veel kinderen kunnen meer dan je denkt. Je geeft ze dus de ruimte om op onderzoek te gaan, stimuleert ze daarbij en gaat het mis dan ben je er voor ze. Juist doordat je bij NP aandacht besteed aan de hechting durven kinderen ook zelfstandiger te zijn. Ze hebben ervaren en weten dat je er voor ze bent. Het afdwingen van zelfstandigheid door een kind iets te laten doen wat over zijn grenzen heen gaat maakt naar mijn idee een kind alleen angstig. Je kunt je kind wel helpen iets spannends te doen door het bijvoorbeeld samen te doen. Of door te vragen wat hij of zij nodig heeft om dit wel te doen als het iets is waarvan je weet dat ze het wel zouden willen, maar gewoonweg niet durven. Hierbij kijk je dan naar het kind en let je op dat je niet opdringt. Het ene kind is nu eenmaal angstiger dan een ander.
De visie van Pikler heeft wel overeenkomsten met NP, maar ze zegt weinig over dragen, samen slapen bv e.d. Dit komt omdat deze methode is toegepast in een kindertehuis en Pikler heeft het op haar eigen kinderen toegepast. Veel kinderdagverblijven werken dan ook met deze methode. De vrije bewegingsontwikkeling en het respect voor het kind komt wel overeen met NP en zij vindt hechting en contact ook erg belangrijk. Dus in die opzichten komt het wel overeen.
Hier staat een leuk artikel over zelfstandigheid.
Moirah
Dank! Ik had vandaag de site van kiind ontdekt en ik heb daar al heel wat rondgeneusd, erg leuk allemaal.
Dat van het onzelfstandigheid is eerder mijn ‘angst’ ik weet het. In mijn groep 5 zie ik het zo erg. Jassen en tassen worden opgehangen door ouders, bekers worden neergezet, etc. En als er dan een beker omgaat tijdens het eten, weten sommigen niet wat ze moeten doen. Ik had serieus een kind dat niet precies wist hoe een stoffer en blik werkte.
Wat een kind kan doen zou het ook zoveel mogelijk zelfstandig moeten doen (gekeken naar leeftijd en kunnen). Olief is angsthaasje en we dwingen haar tot niks.
Maar als het bijv gaat om haar jas aan te trekken en het gaat niet zo goed als ze zou willen
dan kan ze wel even uit haar plaat gaan. Laten uitrazen en samen opnieuw proberen.Gisteravond heeft ze beneden gelegen met het vuurwerk want ze was bang en vannacht heeft ze bij ons op de slaapkamer geslapen op een klein matrasje. Ging prima (gebeurd ook wel vaker), ze heeft rustig geslapen. Ik weet zeker als ik haar had ‘gedwongen’ op haar eigen kamer te slapen dat ze dan slechter had geslapen…
Moirah, zoals je zelf schreef, de combinatie van…lang laten huilen EN autoritair opstellen EN “niet aanstellen” zijn redenen aan te nemen dat iemand helemaal niet zo bezig is met het inleven in hun kind…
Vooral dat “niet aanstellen” en lang laten huilen…
even 5 minuten laten huilen om in te slapen dat kan ik nog begrijpen,maar elke keer door laten huilen is niet echt een doordachte tactiek…althans bij hele jongen kids niet…zwakke kids stoppen inderdaad met huilen…niemand gaat komen…dat heeft gevolgen voor de hechting (terwijl ouders denken, jippie, ik heb gewonnen). Sterke kids zullen volhouden…
Maar de excessen gaat het hier niet over…je moet wel een beetje bewust bezig zijn en niet proberen te “winnen” van je kind…
Ik zie het ook vaak op mijn werk hoor. Kinderen die dingen niet kunnen omdat ze de kans niet krijgen. Veel dingen gaan ook veel sneller als jij ze doet dus doen veel ouders het maar zelf. Maar je neemt het kind dan niet serieus. Het geeft een kind echt meer zelfvertrouwen als het zelf iets mag doen en dat gaat goed. Gaat het niet goed dan leren ze daar ook weer van. Soms zijn ouders ook bang dat het kind zich zal bezeren. Een mooie uitspraak vind ik ‘Elk kind heeft recht op blauwe plekken’. M.a.w. laat ze het gewoon proberen! Als ik zie hoe trots kinderen kijken als ze zelf iets gedaan hebben dan is dat zo mooi om te zien. Zo laat ik de grotere kinderen altijd zelf hun brood smeren. Ik kan je vertellen dat ze die boterhammen een stuk lekkerder vinden smaken!
Mooi opgelost toch? De boosheid als iets niet lukt mag er ook zijn. Goed dat jullie het samen doen. Ook het slapen is een prima oplossing. Ze weet dan dat als er iets is papa en mama er voor haar zijn!
Moirah
Moirah, zoals je zelf schreef, de combinatie van...lang laten huilen EN autoritair opstellen EN "niet aanstellen" zijn redenen aan te nemen dat iemand helemaal niet zo bezig is met het inleven in hun kind..
Vooral dat "niet aanstellen" en lang laten huilen...
even 5 minuten laten huilen om in te slapen dat kan ik nog begrijpen,maar elke keer door laten huilen is niet echt een doordachte tactiek...althans bij hele jongen kids niet....zwakke kids stoppen inderdaad met huilen...niemand gaat komen...dat heeft gevolgen voor de hechting (terwijl ouders denken, jippie, ik heb gewonnen). Sterke kids zullen volhouden...
Maar de excessen gaat het hier niet over...je moet wel een beetje bewust bezig zijn en niet proberen te "winnen" van je kind....
Ik heb over je bericht heen gelezen. Zie het nu pas.
Helemaal met je eens. Toch is het een algemeen geaccepteerde aanname dat kinderen je uitproberen en dat ze, zodra je ze de kans geeft, 'misbruik' zullen maken van de situatie. Uitspraken als 'je moet consequent zijn anders nemen ze een loopje met je' en 'ze moeten weten wie de baas is' zijn dingen die ik vaak hoor en ook hier lees. Ook van ouders die menen np-achtig bezig te zijn. Er heerst een erg negatief kindbeeld. Redenerend vanuit dat kindbeeld wordt er gehandeld. Om anders naar kinderen te kijken en te handelen is gewoon erg moeilijk, omdat het voor veel mensen tegen hun 'natuur' in gaat. Zij zijn het product van hun eigen opvoeding en van de maatschappij.
Wij “doen” blijkbaar aan natuurlijk ouderschap, maar tot een paar jaar geleden had ik die term nog nooit gehoord eerlijk gezegd. Ik voed sinds de geboorte van mijn oudste (bijna 10) mijn kinderen intuitief op. En dat ging automatisch met in 1 bed slapen, veel dragen, lang voeden etc.
Ik weet nog wel, dat ik veel weerstand tegenkwam destijds (ik was ook nog een hele jonge en alleenstaande moeder bij de eerste) Ik deed eigenlijk niks volgens het boekje en het CB vond mij ook maar raar geloof ik. Maar voor mij en mijn kind voelde het goed en daar ging het om.
Een baby hoort dicht bij mij te zijn, hoort bij mij te slapen, hoort zo lang als hij/zij wil bij mij te drinken etc. Zo voel ik dat heel sterk en aangezien ik vrijwel alles in mijn leven op mijn gevoel doe…
Wij hebben nu 4 kinderen en de jongste is nu bijna een half jaar. Zij slaapt uiteraard nog in ons bed. De twee jongens zijn sinds haar geboorte naar een eigen kamer met stapelbed gegaan. Oudste slaapt al jaren zelf.
De jongens zijn sinds de laatste zwangerschap van de borst af, dus ik voed nog maar 1 kindje. Ik draag haar heel veel, maar gebruik ook een kinderwagen (bekkenklachten)
Ik heb me wel eens verdiept in het natuurlijk ouderschap toen ik er achterkwam, dat wij het blijkbaar op die manier doen. Maar het spreekt me niet helemaal aan. Op de een of andere manier voelt het te zweverig voor me. Eigenlijk voelt het voor mij vaak alsof ik ergens tussenin hang. Ik ben heel alternatief volgens de maatstaven hier in de buurt, maar ik krijg zelf de kriebels bij mensen die ik wel erg alternatief vind.
Vrije school hebben we even geprobeerd, maar binnen twee weken ben ik daar bijna gillend weggerend, kind onder de arm en snel op een openbare basisschool.
Als mensen me online kennen, dan zien ze mij vaak voor zich als iemand met batikshirts, sandalen met sokken en lange kleurige gewaden. En zo zie ik er helemaaaaaaal niet uit…haha
Maar ik voed wel jaren, slaap samen met mijn kinderen, laat ze niet huilen, heb geen enkel schema, gebruik wasbare luiers, heb allemaal draagdoeken en vaccineer mijn kinderen niet volgens het standaard programma.
Bottomline: ik volg geen boekjes of methodes. Doe alles op mijn gevoel en dat lijkt het meest overeen te komen met natuurlijk ouderschap.
@Frischling wrote:
Wij “doen” blijkbaar aan natuurlijk ouderschap, maar tot een paar jaar geleden had ik die term nog nooit gehoord eerlijk gezegd. Ik voed sinds de geboorte van mijn oudste (bijna 10) mijn kinderen intuitief op. En dat ging automatisch met in 1 bed slapen, veel dragen, lang voeden etc.
Ik weet nog wel, dat ik veel weerstand tegenkwam destijds (ik was ook nog een hele jonge en alleenstaande moeder bij de eerste) Ik deed eigenlijk niks volgens het boekje en het CB vond mij ook maar raar geloof ik. Maar voor mij en mijn kind voelde het goed en daar ging het om.
Een baby hoort dicht bij mij te zijn, hoort bij mij te slapen, hoort zo lang als hij/zij wil bij mij te drinken etc. Zo voel ik dat heel sterk en aangezien ik vrijwel alles in mijn leven op mijn gevoel doe…
Wij hebben nu 4 kinderen en de jongste is nu bijna een half jaar. Zij slaapt uiteraard nog in ons bed. De twee jongens zijn sinds haar geboorte naar een eigen kamer met stapelbed gegaan. Oudste slaapt al jaren zelf.
De jongens zijn sinds de laatste zwangerschap van de borst af, dus ik voed nog maar 1 kindje. Ik draag haar heel veel, maar gebruik ook een kinderwagen (bekkenklachten)
Ik heb me wel eens verdiept in het natuurlijk ouderschap toen ik er achterkwam, dat wij het blijkbaar op die manier doen. Maar het spreekt me niet helemaal aan. Op de een of andere manier voelt het te zweverig voor me. Eigenlijk voelt het voor mij vaak alsof ik ergens tussenin hang. Ik ben heel alternatief volgens de maatstaven hier in de buurt, maar ik krijg zelf de kriebels bij mensen die ik wel erg alternatief vind.
Vrije school hebben we even geprobeerd, maar binnen twee weken ben ik daar bijna gillend weggerend, kind onder de arm en snel op een openbare basisschool.
Als mensen me online kennen, dan zien ze mij vaak voor zich als iemand met batikshirts, sandalen met sokken en lange kleurige gewaden. En zo zie ik er helemaaaaaaal niet uit…haha
Maar ik voed wel jaren, slaap samen met mijn kinderen, laat ze niet huilen, heb geen enkel schema, gebruik wasbare luiers, heb allemaal draagdoeken en vaccineer mijn kinderen niet volgens het standaard programma.
Bottomline: ik volg geen boekjes of methodes. Doe alles op mijn gevoel en dat lijkt het meest overeen te komen met natuurlijk ouderschap.
:mrgreen: :mrgreen: :mrgreen: :mrgreen: :mrgreen: Het zou je wèl heel mooi staan! :mrgreen: :mrgreen: :mrgreen: :mrgreen:
Heb nog wel ergens geitenwollensokken liggen hahahaha
Ik heb eigenlijk hetzelfde, ik zie mijzelf als een heel nuchter persoon, maar voed ook intuïtief op. De omschreven methodes liggen me niet zo, in die zin dat daar toch weer een bepaalt
moeten in doorklinkt, zoals je moe`t het zo doen als je welke methode dan ook gebruikt als opvoedbasis. Ach heb er al eerder een heel stuk over geschreven, en ik blijf natuurlijk ouderschap een vreemde term vinden, aangezien de band tussen ouder en kind de meest natuurlijke band is die er mogelijk is, welke manier van opvoeden ook aangewend wordt.[/i]
De associatie die ik met NP heb ik vooral die van ouders die hun kinderen alles laten bepalen zonder een enkele grens te geven. Krijsende vijfjarigen omdat ze niet aan de borst mogen of omdat mama niet ook om 19u naar bed gaat, dat soort dingen. Dat staat mij erg tegen, terwijl ik als je zo de ‘regeltjes’ leest, eigenlijk wel erg NP-achtig opvoed.
Maar goed, ook dat is aan de maatschappij te wijten; want dat is wat je ziet (op sbs :oops: ik beken haha) en niet de normalere situaties. Het zullen altijd de excessen zijn die in de media naar buiten komen.
Ik heb overigens meerdere kinderen vlak op elkaar, wat praktische voorbeelden;
de oudste ging in een bedje naast ons bed toen de middelste geboren werd.
Toen de jongste kwam gingen zij samen naar een eigen kamertje, dat vonden wij al veel fijner voelen, twee kindjes samen, ipv alleen. Ze waren toen pas anderhalf en bijna 3, maar door ruimtegebrek konden we echt geen drie kindjes op onze kamer hebben.
Met het dragen; binnen een baby in de doek (vooral ook op de rug, want dan heb je je handen echt vrij, stofzuigen met een baby op je buik is gewoon niet handig), buiten afwisselend. Onze jongste van nu vier draag ik nog af en toe op mijn rug, je kind weegt niet in een keer 15 kilo en je wordt vanzelf sterker.
Wij hadden bijv een dubbele wagen; baby in de doek, de twee oudsten in de wagen. Of middelste (meest prikkelgevoelig) in de doek, oudste en jongste in de wagen, of in dat geval enkele wagen mee, oudste zelf lopen. Net wat uitkomt.
@Frischling wrote:
Maar het spreekt me niet helemaal aan. Op de een of andere manier voelt het te zweverig voor me. Eigenlijk voelt het voor mij vaak alsof ik ergens tussenin hang. Ik ben heel alternatief volgens de maatstaven hier in de buurt, maar ik krijg zelf de kriebels bij mensen die ik wel erg alternatief vind.
Vrije school hebben we even geprobeerd, maar binnen twee weken ben ik daar bijna gillend weggerend, kind onder de arm en snel op een openbare basisschool.
dat gevoel herken ik: volgens bepaalde normen 'alternatief' zijn, maar zelf de kriebels krijgen van andere alternatieven of alternatieve instanties en zo. Bij mij zit dat hem vooral in het dogmatische: en dat is wat mij tegen de borst stuit bij felle aanhangers van het natuurlijke ouderschap als 'leer', en wat me tegen de borst stuit bij vrije scholen en antroposofische instellingen enz enz. Ik ben het inhoudelijk vaak voor een groot deel ermee eens, of kan me er op z'n minst in vinden, maar dat vastgelegde, dogmatische en ook een beetje dat gedweep, daar kan ik heel slecht tegen :shifty:
Frischling, gingen jouw ventjes uit zichzelf naar een andere kamer, of heb je ze op het idee gebracht? En accepteerden zij het meteen, of komen ze af en toe nog bij jullie?
Precies Fiep.
Hanneke: we hebben samen een mooi stapelbed gekocht en mooie nieuwe dekbedovertrekken en tijdens de zwangerschap gepraat over de nieuwe kamer en die mooi gemaakt natuurlijk.
Op een gegeven moment wilde de oudste zoon daar al slapen en bleef de jongste nog even bij ons. Vlak voor de bevalling besloot hij om bij zijn broer te gaan slapen. Dat ging meteen goed.
Het samen slapen bevalt ons uitstekend. Wij hebben in 10 jaar tijd nog nooit slaapgebrek of slaapproblemen gehad en we kunnen met z’n allen op vrije dagen zelfs uitslapen tot na 9 uur. Heerlijk!
Mensen die alles tot op de letter volgen heb je op allerlei gebieden. Maar ik kan me bijna niet voorstellen dat er veel mensen zijn die eerst het betreffende hoofdstuk opzoeken om pas daarna te reageren op hun kind. Die ben ik tenminste nog nooit tegengekomen. Daar zou ik ook de kriebels van krijgen. Ik vind het wel prettig dat ik onder de term np, ap of up informatie kan vinden die mij aanstaat zonder eerst allerlei sites of boeken door te moeten ploegen. Ook vind ik zo gemakkelijk gelijkgestemden op andere fora om mee van gedachten te wisselen. En ondanks dat we in grote lijnen hetzelfde denken doet iedereen het weer anders, want iedereen doet wat goed voelt. Dat lijkt me ook wel zo logisch.
Ook ik draag overigens geen batikshirts, sandalen met sokken en lange kleurige gewaden! :mrgreen:
Frischling leuk om te lezen dat jij er pas later achtergekomen bent dat veel dingen die jij doet overeenkomen met np. Ik hoor van veel mensen dat het juist andersom is gegaan. Zij hebben vaak eerst de ‘reguliere’ (even in een hokje stoppen ter verduidelijking) methodes geprobeert en merkten dat die niet werkten en dat zij zich er ongelukkig bij voelden. Toen zij np, ap en up leerden kennen voelde dat voor hen zo goed aan dat ze zich er meer in zijn gaan verdiepen. Veel mensen doen gewoon wat het cb of de omgeving zegt ook al voelt het niet helemaal juist. Jammer is dat.
Dat ben ik met je eens Moirah.
Ik voelde wel dat het cb het niet bij het juiste eind had, maar toch durfde ik ook niks anders te proberen, omdat ik bang was mijn kind verkeerd te benaderen. Heel dubbel dus eigenlijk. Daarom deed ik maar iets tussen mijn gevoel en de regels van het cb in.
Nu zou ik dat dus noooooooit meer doen, maar dat komt ook omdat je meer weet en meer ervaring hebt gekregen intussen.
Frischling, grappig dat het zo goed gelukt is met de eigen kamer. Kruipen ze nog vaak bij jullie 's nachts?
Alleen als ze niet lekker zijn. Vannacht lag jongste zoon dus tussen ons in te knorren. En dat vinden we hartstikke gezellig 
Kreeg vandaag een passende Daily groove binnen:
:: The Sticky Speedometer ::
Some years ago, my car’s speedometer developed
a case of sporadic “stickiness.”
The first time it stuck I didn’t know it. I was
driving on a freeway, faithfully checking the
speedometer at regular intervals, and I believed
it was “right” even though my actual speed was
gradually increasing!
** It didn’t occur to me to question the
speedometer’s “authority.” **
Eventually the growing difference between what it was
telling me and the feeling of my actual speed made
me realize that the speedometer was stuck – that I’d
have to start relying on my inner guidance.
It was disconcerting at first, because I’d always
relied on the external authority, but before too long
I got pretty good at sensing whether I was going too
fast or slow. . . .
Today, let your feelings reveal and replace your
“sticky speedometers” – beliefs, expectations, and
rules that aren’t serving you.
When something looks right but feels wrong,
be willing to question even the unquestionable.
For progressive parents, some of the stickiest
speedometers are forms of “parental correctness”
that started as brilliant ideas.
http://dailygroove.net/speedometer
@Frischling wrote:
Wij “doen” blijkbaar aan natuurlijk ouderschap, maar tot een paar jaar geleden had ik die term nog nooit gehoord eerlijk gezegd. Ik voed sinds de geboorte van mijn oudste (bijna 10) mijn kinderen intuitief op. En dat ging automatisch met in 1 bed slapen, veel dragen, lang voeden etc.
Ik weet nog wel, dat ik veel weerstand tegenkwam destijds (ik was ook nog een hele jonge en alleenstaande moeder bij de eerste) Ik deed eigenlijk niks volgens het boekje en het CB vond mij ook maar raar geloof ik. Maar voor mij en mijn kind voelde het goed en daar ging het om.
Een baby hoort dicht bij mij te zijn, hoort bij mij te slapen, hoort zo lang als hij/zij wil bij mij te drinken etc. Zo voel ik dat heel sterk en aangezien ik vrijwel alles in mijn leven op mijn gevoel doe…
Wij hebben nu 4 kinderen en de jongste is nu bijna een half jaar. Zij slaapt uiteraard nog in ons bed. De twee jongens zijn sinds haar geboorte naar een eigen kamer met stapelbed gegaan. Oudste slaapt al jaren zelf.
De jongens zijn sinds de laatste zwangerschap van de borst af, dus ik voed nog maar 1 kindje. Ik draag haar heel veel, maar gebruik ook een kinderwagen (bekkenklachten)
Ik heb me wel eens verdiept in het natuurlijk ouderschap toen ik er achterkwam, dat wij het blijkbaar op die manier doen. Maar het spreekt me niet helemaal aan. Op de een of andere manier voelt het te zweverig voor me. Eigenlijk voelt het voor mij vaak alsof ik ergens tussenin hang. Ik ben heel alternatief volgens de maatstaven hier in de buurt, maar ik krijg zelf de kriebels bij mensen die ik wel erg alternatief vind.
Vrije school hebben we even geprobeerd, maar binnen twee weken ben ik daar bijna gillend weggerend, kind onder de arm en snel op een openbare basisschool.
Als mensen me online kennen, dan zien ze mij vaak voor zich als iemand met batikshirts, sandalen met sokken en lange kleurige gewaden. En zo zie ik er helemaaaaaaal niet uit…haha
Maar ik voed wel jaren, slaap samen met mijn kinderen, laat ze niet huilen, heb geen enkel schema, gebruik wasbare luiers, heb allemaal draagdoeken en vaccineer mijn kinderen niet volgens het standaard programma.
Bottomline: ik volg geen boekjes of methodes. Doe alles op mijn gevoel en dat lijkt het meest overeen te komen met natuurlijk ouderschap.
:mrgreen: mantelpakje dan? :mrgreen:
leuk om jouw verhaal te lezen…
mensen denken graag in hokjes, kadertjes maken. Op zich herkenbaar, want je wil
soms graag gelijkgestemden om je heen om ideeën uit te wisselen. Tenminste ik wel.
Als ik opvoedideeën lees dan onthoud ik toch alleen maar wat mij aanspreekt :mrgreen: of
wat ik denk dat goed bij mijn kind past
@fiep klophout wrote:
@Frischling wrote:Maar het spreekt me niet helemaal aan. Op de een of andere manier voelt het te zweverig voor me. Eigenlijk voelt het voor mij vaak alsof ik ergens tussenin hang. Ik ben heel alternatief volgens de maatstaven hier in de buurt, maar ik krijg zelf de kriebels bij mensen die ik wel erg alternatief vind.
Vrije school hebben we even geprobeerd, maar binnen twee weken ben ik daar bijna gillend weggerend, kind onder de arm en snel op een openbare basisschool.
dat gevoel herken ik: volgens bepaalde normen 'alternatief' zijn, maar zelf de kriebels krijgen van andere alternatieven of alternatieve instanties en zo. Bij mij zit dat hem vooral in het dogmatische: en dat is wat mij tegen de borst stuit bij felle aanhangers van het natuurlijke ouderschap als 'leer', en wat me tegen de borst stuit bij vrije scholen en antroposofische instellingen enz enz. Ik ben het inhoudelijk vaak voor een groot deel ermee eens, of kan me er op z'n minst in vinden, maar dat vastgelegde, dogmatische en ook een beetje dat gedweep, daar kan ik heel slecht tegen :shifty:
Ik denk omdat er dan snel een gevoel ontstaat van: 'wij zijn beter dan jij/zij?'
Een clubje die niet buiten de eigen grenzen kijkt...
@Moirah wrote:
Frischling leuk om te lezen dat jij er pas later achtergekomen bent dat veel dingen die jij doet overeenkomen met np. Ik hoor van veel mensen dat het juist andersom is gegaan. Zij hebben vaak eerst de ‘reguliere’ (even in een hokje stoppen ter verduidelijking) methodes geprobeert en merkten dat die niet werkten en dat zij zich er ongelukkig bij voelden. Toen zij np, ap en up leerden kennen voelde dat voor hen zo goed aan dat ze zich er meer in zijn gaan verdiepen. Veel mensen doen gewoon wat het cb of de omgeving zegt ook al voelt het niet helemaal juist. Jammer is dat.
Juist. Ik was er idd één die bang was dat het kind dan de regie in handen zou krijgen. Nu
weet ik dat dat echt niet zomaar gebeurd. Terwijl een aantal dingen voor mij niet zo natuurlijk
voelde deed ik het dan toch. Ik was niet iemand van enorme strakke schema’s, maar nu ben ik toch losser…
@Kroes wrote:
@Moirah wrote:Frischling leuk om te lezen dat jij er pas later achtergekomen bent dat veel dingen die jij doet overeenkomen met np. Ik hoor van veel mensen dat het juist andersom is gegaan. Zij hebben vaak eerst de ‘reguliere’ (even in een hokje stoppen ter verduidelijking) methodes geprobeert en merkten dat die niet werkten en dat zij zich er ongelukkig bij voelden. Toen zij np, ap en up leerden kennen voelde dat voor hen zo goed aan dat ze zich er meer in zijn gaan verdiepen. Veel mensen doen gewoon wat het cb of de omgeving zegt ook al voelt het niet helemaal juist. Jammer is dat.
Juist. Ik was er idd één die bang was dat het kind dan de regie in handen zou krijgen. Nu
weet ik dat dat echt niet zomaar gebeurd. Terwijl een aantal dingen voor mij niet zo natuurlijk
voelde deed ik het dan toch. Ik was niet iemand van enorme strakke schema’s, maar nu ben ik toch losser…
Dat gebeurd inderdaad niet zomaar. Natuurlijk opvoeden en Unconditional Parenting gaat niet over je kinderen grenzeloos opvoeden. Dat imago heeft het jammer genoeg wel. Dus ik snap je hierin wel. Dit imago komt omdat er, naar mijn mening, een erg negatief kindbeeld heerst waarin er maar weinig begrip of respect is voor kinderen. Kinderen moeten zich voegen naar de ouders al vanaf de babytijd. Er is weinig respect voor de eigenheid van een kind. Kinderen die altijd luisteren, netjes zijn en beleefd die worden als perfecte kinderen bestempeld. Maar dat is niet hoe kinderen 24 uur per dag zijn. Zolang we dat wel blijven verwachten beperken we kinderen heel erg in wie zij zijn. Dat vind ik erg jammer en verdrietig.