Een vriendin van mij heeft sinds anderhalf jaar een zoontje, en zij is erg van het natuurlijk ouderschap. (dragen, samen slapen, lang voeden etc.)
Ik vind het erg leuk om hier over te lezen, kan me in heel erg veel dingen helemaal vinden, en ik zie dat heel veel dingen ook zeker werken. Ik lees er nu op internet ook artikelen over, en ik vraag me steeds het volgende af:
Hoe doe je het wanneer je meerdere kinderen dicht op elkaar hebt?? Ik zie het belang van dragen van je kindje bijvoorbeeld, maar hoe doe je dat wanneer je ook een dreumes hebt die nog niet loopt (en dus ook gedragen moet worden??) Lukt het om de aandacht tussen al je kinderen goed te verdelen?? Het samen slapen lijkt me nog wel gaan, en lang voeden ook, dat wordt dan tandemvoeden 
, maar dat dragen… :think:
Ik zie bij haar dat het prima gaat en heel gezond en goed voelt, maar zij heeft er maar 1. Zelf had ik 3 kindjes kort op elkaar, zou het dan ook gewerkt hebben?? (ja vast wel, maar moet je dan dingen aanpassen??? Het lukte mij toen al niet om de jongste steeds bij me te dragen, want ik was continu met de middelste bezig, waardoor de jongste geen rust kreeg in de draagdoek)
Heeft er hier iemand ervaring mee, bij zichzelf of in de omgeving?? Ik zou er graag wat meer over weten.
Bedankt alvast!
Uit nieuwsgierigheid lees ik graag mee. 
Even naar Frischling roepen, zij doet aan natuurlijk ouderschap met 4 kinderen. 
Met Aniek had ik er nog nooit van gehoord. Dus nee.
Met Peter echter wel en hoewel ik me niet in alles kan vinden, heb ik Peter wel veel gedragen en heeft hij tot zeker 11 maanden bij ons geslapen.
Nog steeds doen wij trouwens niet moeilijk over kinderen die bij ons willen slapen. Al hebben wij het wel aangepast aan ons eigen idee.
We hebben een waterbed en dus wilde ik de kinderen nooit bij ons IN bed hebben. Maar wij hebben altijd een bedje extra naast het onze gehad en als de kinderen daar behoefte aan hadden, dan mogen ze daar gewoon slapen.
Aniek heeft daar lang gebruik van gemaakt, nu slaapt ze echt meer in haar eigen bed.
Peter komt af en toe wel op zolder slapen, Mies ook.
Het dragen ging eigelijk altijd prima, zeker als je gewoon een goede draagdoek hebt die je bewegingen niet beperkt. Ik had een ringsling en een combi cotti. Allebei super. Ik kon met Peter tegen me aan zelfs gewoon de trap stofzuigen, dus ook wel 2 kinderen tegelijk dragen.
Je groeit er in en word er handig mee hoor.
Zoals gezegd, ik kan me niet in alles vinden, maar in veel wel, dus lees ook even mee, vind het interessant :thumbup:
In een paar elementen “doen” wij er wel aan…maar niet bewust als “way of life”.
Lang BV geven Ja, samen slapen Ja, in de draagzak Ja als het kan (had 2 zeer zware grote kerels,dat trok ik op een gegeven moment niet meer).
Maar wel zoveel mogelijk dichtbij houden, niet laten huilen,maar dragen en troosten,desnoods op mn borst laten slapen en mezelf op de bank installeren…maar of dat nou een bewuste keuze is…ik weet het niet.
Het samenslapen en lang Bv geven zijn dan misschien 2 elementen ervan waar wij bewust voor gekozen hebben…
Ik vind het eigenlijk maar een rare discussie…wie kiest er nu bewust voor ONnatuurlijk ouderschap? Niemand toch? (als ze zich voldoende zouden verdiepen in de mogelijkheden).
En toch mandy… er zijn erg veel moeders die met de eerste, met de 2e en elk daaropvolgend kindje precies op het boekje om de 3 uur voeden omdat men dat adviseert. Die met 4 maanden beginnen met potjesvoeding hoewel de meeste kinderen er dan nog niet aan toe zijn, die niet kunnen wachten tot een kind kruipt of loopt en dat ook echt stimuleren desnoods met hulpmiddelen en die heel streng zijn met kind in eigen bed.
Het maakt mij persoonlijk niet zo uit, ieder moet doen zoals het goed voelt.
Voor mij voelt al dat gedwongen binnen de regeltjes gedoe niet goed.
Ik voed dan niet met borstvoeding, dat is echt een ding wat niet voor mij werkt, maar binnen de richtlijnen van wat mogelijk was, heb ik de kinderen toch ook met flesvoeding op verzoek gevoed.
Het is net wat je zegt, mogelijkheden genoeg en ook natuurlijk ouderschap is niet zwart/wit.
Toch ken ik echt wel ouders die alles volgens de boekjes en richtlijnen doen en weinig aan hun eigen intuitie overlaten.
@mandy_d. wrote:
In een paar elementen “doen” wij er wel aan…maar niet bewust als “way of life”.
Ik vind het eigenlijk maar een rare discussie…wie kiest er nu bewust voor ONnatuurlijk ouderschap? Niemand toch? (als ze zich voldoende zouden verdiepen in de mogelijkheden).
Eigenlijk is het ook helemaal geen discussie. Het gaat er mij niet om of je wel of niet voor natuurlijk ouderschap kiest, het was mijn vraag hoe je dit met meer kinderen dicht op elkaar in de praktijk kunt brengen.
Wanneer je trouwens kijkt op de website van natuurlijk ouderschap, dan kom je wel heel wat meer tegen dan dragen, bv en samen slapen hoor. Ik vind er zelf heel veel inzitten, en ook dingen waarover je vast heel goed kunt discussieren, maar dat was met dit topic echt de opzet niet.
Ik volg dit topic ook even, uit interesse 
En ik zou Frischling even pb’en, anders ziet ze dit misschien niet?
er zit ook veel meer in, het begint bij het samen slapen, goed meegaan in de behoeften van je baby zonder te pushen. Het niet al rechtop zetten als het daar zelf nog helemaal geen pogingen toe doet enz.
Maar ook nu volg ik redelijk wat richtlijnen.
Dat word soms raar gevonden, zeker omdat ik ook heel wat kennissen en vrienden heb in de categorie moderne yuppen met het hele huis spik en span die al gruwelen van een tekening op hun hoogglans witte keuken.
Die komen op de koffie terwijl mijn kinderen net een hut hebben gemaakt van de salontafel, hebben zitten knippen en de snippers liggen nog op de grond en we hadden net ervoor besloten om te gaan verven op het raam.
Natuurlijk ouderschap is ook voor een groot deel op een begeleidende wijze meegaan in de onderzoeksdrang van je kinderen. Op de ondernemingsdrang.
Dat wil niet zeggen dat je moet toestaan dat ze je huis verbouwen, maar dat betekent wel dat ons huis net zo zeer van hen is als van ons.
Onze meubels kunnen tegen een stootje, de kinderen hebben een eigen plek, ze worden niet beknot in hun drang om nieuwsgierig te zijn en er zitten geen sloten op kastjes ofzo.
Het komt me echt niet altijd uit dat Michel voor de 20e keer alle dvd’s uit de kast haalt en ze openmaakt. Maar ik roep niet " neeee niet doen" ik ga zitten en praat tegen hem, dat hij het vast heel mooi vind, maar dat mama er zuinig op is… snappen, nee vast niet, maar wel het gevoel krijgen dat mama met je communiceert.
We gaven hem 2 al bekraste dvd’s die het niet meer deden. Die glimmen ook en die kan hij in en uit pakken.
Als hij nu de dvd’s pakt, ga ik bij hem zitten en " stuur" ik hem zachtjes in de richting van alles weer inpakken en terugzetten.
Moet zeggen dat het mij een heleboel frustraties scheelt en ik vind het nog leuk ook.
Dat ik daardoor mijn huis niet spik en span kan houden en het hier regelmatig cape canaveral lijkt, boeit me niet. De kinderen mogen hier gewoon leven.
Het is niet MIJN huis, het is ONS huis.
En weet je… s’ avonds is het gewoon gezamelijk opruimen, ik maak er een spel van, vraag wat zij willen opruimen en hoe we het leuk kunnen maken en meestal is alles zo weer weg.
Dat is mijn eigen interpretatie van hoe voor ons natuurlijk ouderschap werkt…
stukje natuurlijk, het behelst veel meer.
En ik kan me echt niet vinden in het totaal geen grenzen aangeven naast de natuurlijke grenzen.
Daar zoeken wij dus een middenweg in.
@hanneke wrote:
Wanneer je trouwens kijkt op de website van natuurlijk ouderschap, dan kom je wel heel wat meer tegen dan dragen, bv en samen slapen hoor. Ik vind er zelf heel veel inzitten, en ook dingen waarover je vast heel goed kunt discussieren, maar dat was met dit topic echt de opzet niet.
Nee, discusseren hoeft ook niet…het ging me even om de term…het “hokje”. Dat is best raar…alsof ONnatuurlijk ouderschap bestaat…maar zoals Cell aangeeft maken mensen inderdaad andere keuzes…die voor HEN natuurlijk aanvoelen…dus is dat in feite hun manier van “natuurlijk” ouderschap.
Ik heb er wel eens over gelezen en ook op de site ooit gekeken…niet zozeer de praktische zaken spraken me aan,maar wel de benadering van kinderen, de omgang met, wijze van begeleiden…
Ik zie onze manier van omgang met de kids als een mix tussen beide…
Mijn vriendin zegt altijd “hij is een kind en ik de volwassene, ik ga geen discussie/conclaaf aan met een kind, soms moet hij gewoon luisteren”
Ik weet wat ze bedoelt…en ze bedoelt het zeker niet rot,maar voor Jo werkt dat gewoon niet…Eli is wel wat gevoeliger voor de pedagogische truukjes uit de opvoedboekjes…Eli is iets meer een “normale” peuter met voorspelbare peutertrekjes…bij hem is kort en “strak” houden van groot belang. Hij is het type “geef hem een vinger en hij neemt he hele hand” dat levert teveel strijd op…dat willen we niet. Hem benaderen we anders…(nu dan).
Jo was altijd anders…nog steeds…Jo wil het doel weten, de functie…het “waarom moet dat, is dat,kan dat niet?” Als je hem iets uitlegt dan luistert hij vanzelf! Hij wil dingen zelf verzinnen,zelf begrijpen. Als hij iets niet kan plaatsen dan hebben we een probleem en slaat hij door (woede,hysterie, emoties niet onder controle). Nu hij ouder is minderen deze aanvallen zichtbaar…hij kan sneller vat krijgen op situaties…maar het vergt wel heel,heel,heeeel veel uitleggen,praten,vragen…kan me voorstellen dat je peuter iets opdragen en verwachten dat het uitgevoerd word stukken minder energie kost…
In natuurlijk ouderschap komt de bebadering die wij bij Jo “moeten” gebruiken ook voor…maar bij Eli werkt het (nog) niet…helaas…voel me persoonlijk niet zo prettig in de “dwangmatige” aanpak van Eli…
Ik denk dus dat Natuurlijk ouderschap aan moet sluiten bij jezelf EN kind…anders mist het zijn doel alsnog…
maar dat betekent wel dat ons huis net zo zeer van hen is als van ons.
Moooi!
Was ooit op een verjaardag...Jo lag een beetja half liggend op de bank te dollen met een ander kindje daar....
Toen zei een mevrouw daar "dat mag je thuis vast ook niet zo" waarop ik zei, natuurlijk wel!
Hij doet toch niets verkeerds? Hij is aan het dollen/stoeien/spelen....
In ons huis is een bank niet alleen om op te zitten....en als mama wel een met haar kont op de eettafel gaat zitten,dan moet jeniet gek opkijken dat de kids dat ook eens doen,,,het gaat erom HOE ze het doen...
Jo ligt thuis ook op de bank te dollen...heen en weer rollen...daar is de bank toch voor? Ik leef zonder enige twijfel en discussiemogelijk NIET in een showroom...mijn bank gaat hooguit nog 3 jaar mee en dan is hij OP..klaar....daar houden we bij aanschaf rekening mee....
Kids moeten zich THUIS voelen in huis....
hahahaha
Zo’n bank heb ik ook… en tot mijn grote ergernis zien de kinderen de bank ook als trampoline… toch verbied ik ze niet expliciet " niet springen op de bank"
hier is het meer… mama weet wel dat springen heel leuk is en dat jullie het meer automatisch doen (dat is namelijk zo, het gebeurt ze gewoon omdat ze energie hebben en druk aan het spelen zijn) maar mama vind het wel erg eng en is bang dat jullie nog een keer kop eerst van de bank kukelen… meestal is het dan " ohja… en dan gaan ze weer ervan af.
Maar dan nog denk ik ook dat de bank over een paar jaar gaar is.
Overigens zit ik altijd met opgetrokken benen op de bank, of ik lig, of ik telefoneer en dan zit ik op de leuning… vind het raar als ik dat dan wel mag en zij niet.
Het argument dat ik de risico’s zie en zij niet… zover denkt een kind niet. Die denkt alleen maar… mama doet het, dus ik mag ook.
Laatst kwam ik beneden en zat Aniek midden op de salontafel, een kleed erover, Peter eronder… ze waren boedhaatje aan het spelen en Aniek was de boedha… geweldig toch dat ze dat verzinnen.
Betekent echt niet dat ze bij oma ook op tafel gaan hoor… we hebben ze echt wel geleerd dat andere mensen andere ideeen hebben en dat we het fijn vinden als ze elders proberen aan de verwachtingen van anderen te voldoen… de grap is dat ze meestal als erg rustig en lief worden gezien… :mrgreen:
@mandy_d. wrote:
Dat is best raar…alsof ONnatuurlijk ouderschap bestaat…maar zoals Cell aangeeft maken mensen inderdaad andere keuzes…die voor HEN natuurlijk aanvoelen…dus is dat in feite hun manier van “natuurlijk” ouderschap.
:thumbup: Ik vind dat je dit op een mooie respectvolle wijze formuleert. Ik heb namelijk nog nooit gehoord dat er ‘iets’ bestaat als ‘natuurlijk ouderschap’, daarom dat ik ook uit nieuwsgierigheid meelees.
Mij lijkt dat ouderschap voor alle ouders natuurlijk is, alleen kan iedereen daar een andere invulling aan geven die goed bij hem of haar past en ook vooral bij het kind.
@Cell wrote:
hahahaha
Zo’n bank heb ik ook… en tot mijn grote ergernis zien de kinderen de bank ook als trampoline… toch verbied ik ze niet expliciet " niet springen op de bank"
hier is het meer… mama weet wel dat springen heel leuk is en dat jullie het meer automatisch doen (dat is namelijk zo, het gebeurt ze gewoon omdat ze energie hebben en druk aan het spelen zijn) maar mama vind het wel erg eng en is bang dat jullie nog een keer kop eerst van de bank kukelen… meestal is het dan " ohja… en dan gaan ze weer ervan af.
Maar dan nog denk ik ook dat de bank over een paar jaar gaar is.
Overigens zit ik altijd met opgetrokken benen op de bank, of ik lig, of ik telefoneer en dan zit ik op de leuning… vind het raar als ik dat dan wel mag en zij niet.
Het argument dat ik de risico’s zie en zij niet… zover denkt een kind niet. Die denkt alleen maar… mama doet het, dus ik mag ook.
Laatst kwam ik beneden en zat Aniek midden op de salontafel, een kleed erover, Peter eronder… ze waren boedhaatje aan het spelen en Aniek was de boedha… geweldig toch dat ze dat verzinnen.
Betekent echt niet dat ze bij oma ook op tafel gaan hoor… we hebben ze echt wel geleerd dat andere mensen andere ideeen hebben en dat we het fijn vinden als ze elders proberen aan de verwachtingen van anderen te voldoen… de grap is dat ze meestal als erg rustig en lief worden gezien… :mrgreen:
Dit soort voorbeelden, zo gaat het hier ook en ik communiceer ook op deze wijze. Maar waarin onderscheid natuurlijk ouderschap zich dan van …hoe moet ik het andere noemen…ander ouderschap? Waar ligt dan die grens? Of is er geen grens? Ik ben er wel benieuwd naar, want wat ik hier lees, veel dingen ervan zie ik bij ons terug, maar ook bij andere mensen.Ook bij mensen met hoogglans witte keukens :mrgreen: (grapje) Ben benieuwd.
definitie van natuurlijk ouderschap
Natuurlijk Ouderschap is de vertaling die de Stichting APEU gekozen heeft voor de internationaal gebruikte term Attachment Parenting. De letterlijke vertaling is “hechtend ouderschap�. In Nederland is gekozen voor de term Natuurlijk Ouderschap omdat het bij Attachment Parenting niet alleen gaat om hechting, maar ook om het respecteren van het zelf-ontwikkelend vermogen van een kind. Natuurlijk wordt gebruikt omdat de manier van omgaan erg veel lijkt op hoe er in andere culturen, die dichter bij de natuur staan, met kinderen wordt omgegaan. Voor Ouderschap is gekozen omdat het gaat om ondersteuning aan ouders, in tegenstelling tot de term opvoeden, die impliceert dat er aan het kind “gesleuteld� moet worden.
en verder:
Blijf na de geboorte in contact met je baby. Als na de geboorte het contact om medische of sociale redenen wordt verbroken, probeer dit dan te herstellen zodra dat kan.
Geef gehoor aan de signalen van je kind. Laat je kind niet alleen als het huilt maar koester het, ook als je het verdriet niet kunt wegnemen.
Geef zolang mogelijk borstvoeding. Borstvoeding is meer dan voeding. Het is een ideaal troostmiddel en kan op verzoek van het kind gegeven worden. Geef je geen borstvoeding, probeer dan flesvoeding op verzoek te geven en doe dit als ouders zoveel mogelijk zelf.
Draag je kind zoveel mogelijk bij je. Je kunt een drager gebruiken waardoor je je handen vrij hebt.
Slaap samen met je kind of zet een co-slaper tegen je bed aan.
Geef ruimte aan de ontwikkeling van empathie door positief in te grijpen en geen agressie te gebruiken.
Vermijd vaak voorkomende of langdurige scheiding.
Bewaar het evenwicht in je gezinsleven.
bron: natuurlijkouderschap.org
zelf kwam ik vrij laat achter dit concept… sommige dingen doe ik wel,
bepaalde dingen niet echt.
Ik wou dat ik het wel eerder had geweten, dan had ik sommigen dingen wat anders aangepakt.
Later toen Olivia 2 was hebben boeken in lijn van dit concept mij wel geholpen met
bepaalde struikelblokken (veelvuldig huilen, nog steeds soms een issue)
Wij doen aan natuurlijk auderschap ik heb vier kinderen een van 6 een van bijna 4 en eentje van 2 en een van een half jaar aud.
waneer we met zn alle de stad in gaan dan draagd mijn man onze zoon van 2 op zn rug in een doek.
en ik draag onze jongste in een doek op mijn heup of rug.
ik wil niet anders meer ik vind een kinderwagen maar ondingen en mijn cb gaf ook nog een aantal voordelen aan het is beter voor de heupjes en de motoriek.
hij sliep in een co slaper maar nu in een bedje naast mijn bed we hebben zelfs met zn 6e op een kamer geslapen.
als je vragen heb kom maar op
nou ik moet dus eerlijk zeggen dat ik hier niet eerder van gehoord heb. ik vind het wel erg mooi klinken als ik het zo lees. Ik lees dat er ook een site over is, ik zal eens rondsnuffelen.
Dat dragen zal hier niet meer lukken met een kleuter van 4. Ik lees wel dingen die ik ook doe, maar ook niet alles. Wij zijn altijd wel erg bewust geweest met contact en hechten, zeker omdat ons kindje veel te vroeg geboren is. voor ons kindje, maar ook zeker voor mijzelf.
bedankt voor toelichting dames, ik blijf t draadje nog even volgen.
Weet je…ik vind het hele idee dat dit een “opvoedwijze” is maar niets…
Ik heb precies die stukken die Kroes geplaatst heeft ook gelezen en ik vond het zeeeeeer geruststellend en verhelderend om te lezen dat wat wij al deden heel normaal is…
Maar veel andere moeders doen dit ook…en toch kennen ze de term niet…dus wat er nu zo bijzonder aan is weet ik eigenlijk niet.
Het is meer een houvast…
Dat beide kids veel bij ons geslapen hebben en lang (zowel in de wieg als ons bed) is volgens de gangbare regels not-done…natuurlijk ouderschap bestrijd dat met zeer goede argumenten…en DIE argumenten sloten mooi aan bij ons gevoel. Het geeft je een geruster gevoel dat je op de goede weg zit…ook al is dat een andere weg dan anders…
Positief benaderen van een kind komt in veel opvoedmethodes terug…daarin onderscheiden ze zich niet eens…niet laten huilen,maar luisteren naar signalen…tja…logisch toch…
Ik las een artikel waarin zgn. natuurlijke ouders zelf aangeven dat ze niet eens wisten dat ze dat deden.
Hier gebruiken we denk ik een mix…zeker voor Eli. Ik vond het erg moeilijk om erachter te komen dat Eli echt heeeeeeel anders is als Jo…dan moet je een onnatuurlijke benadering gaan gebruiken…nadenken over wat je doet kost sowieso altijd meer energie dan handelen vanuit je intuitie/instinct…
Ik denk dat je niet zelf kan kiezen voor natuurlijk ouderschap…ik denk dat je later pas kan oordelen of dit een denkwijze (geen methode) is die overeenkomt met je natuurlijk handelen…
Maar eerlijk gezegd heb ik dat gevoel over alle methodes…ze werken nooit helemaal…pik eruit wat werkt en staar je er niet teveel op blind…
Het moet wel werken…dwangmatig proberen een wijze te hanteren is NIET natuurlijk…
Eli heeft bijna 2 jaar BV gehad…maar dat was geen bewuste keuze…het was nou eenmaal zo. Jo hield het na 9 maanden voor gezien. Beide hebben wel redelijk zelf hun moment gekozen, Eli heb ik misschien iets meer moeten sturen om te stoppen…