natuurlijk ouderschap

Hier 6 kinderen vrij kort op elkaar. Niet dat ik bewust aan natuurlijk ouderschap heb gedaan. Wel veel over gelezen maar in sommige dingen ben ik denk ik ook anders dan volgens het natuurlijk ouderschap.

Heb echter de kinderen altijd wel heel lang bij me gedragen, ze hebben het eerste tot veel langer bij ons in bed gelsapen en ik heb lang borstvoeding gegeven.

Maar ik heb ze bijvoorbeeld wel allemaal heel vroeg zindelijk proberen te krijgen (en gelukt). daar bewust mee bezig zijn en dat stimmuleren past volgens mij niet bij natuurlijk ouderschap.

En zo ook het al heel jong zelf mee moeten lopen ed.

ik wil niet anders meer ik vind een kinderwagen maar ondingen en mijn cb gaf ook nog een aantal voordelen aan het is beter voor de heupjes en de motoriek.


Had dit ideaal ook...beide hebben uberhaupt nooit een bak gehad...als we gingen wandelen was dat in een maxi-taxi, draagdoek of andere wandelwagen die plat kon. Had wel draagdoeken, Bij Eli iets vaker gebruikt,maar beide jongens groeiden absurd hard...Jo leek met 2 maanden meer op een beeb van 5 maanden, beide waren nog voor de 9 a 10 maanden al 10 kilo....ik trok dat niet...ben niet erg groot en sterk en heb best zwakke spieren en banden...thuis droeg ik ze wel of had ze dicht bij me...even een tukkie doen op mn borst was geen punt, bij me op de bank slapen, ook geen punt, zelf vroeg mee naar bed gaan tot ze sliepen ook geen punt...
Lang bij ons in de kamer, nu nog staat er een campingbed in onze kamer voor als Jo snachts aan komt waggelen,maar dat gebeurt de laatste maanden steeds minder...hij is supertrots op zichzelf als hij smorgens in zn eigen bed wakker word...maar het hoeft niet!
Eli komt nog elke nacht en kruipt met zn slaperige kop in ons bed en is meteen weer weg...wij weten zeker dat dat vanzelf stopt...hij heeft er kennelijk behoefte aan en iedereen komt aan zijn slaap toe...

Eli maakt nu wel veel strijd van het slapengaan uberhaupt in de avond..die gaan we wel aan..liever zonder strijd,maar daar is hij te fel voor...meneer geeft niet op na 99 x terugleggen en als hij dat wel doet,dan is dat voor 2 weken hooguit en verzint hij weer iets nieuws...
Helaas werkt praten met hem nog niet...hij is er nog te koppig voor. Voor Jo werkte dat perfect....
Jo slaapt sinds hij 12 maanden is perfect uit zichzelf in zn bed...wel een open peuterbed,want na 12 maanden kwamen we er toch echt achter dat Jo "bang" was van zijn ledikant....eerste nacht in een open bed,zonder spijlen was een openbaring...
Luisteren naar signalen en het niet het ongewone meteen wegvlakken...die slaapstrijd met Jo zouden we nooit gewonnen hebben als we mee waren gegaan met de regeltjes...

Mandy,

Dat heb je mooi omschreven. Ik denk dat opvoeden inderdaad afhankelijk is van je kind, de situatie, jezelf enz. Ik denk dat niemand voor 100% in een leefstijl of methoden (of hoe we het ook maar noemen) past. Het komt toch wel mooi op mij over het natuurlijk ouderschap. Als term kende ik het niet. Het zal mij dan waarschijnlijk ook wel aanspreken daar ik veel dingen lees die ik al doe. Maar als ik een andere methode lees waar ik veel herkenning in zie, dan zal ook die methode waarschijnlijk goed voelen. de beste methode is misschien goed kijken en luisteren naar je kind en je eigen intuitie en blijven bijstellen. Want niks blijft hetzelfde in het leven. Alles veranderd, ook jezelf. Best mooi eigenlijk he. :smiley:

@natasja wrote:

Mandy,

Dat heb je mooi omschreven. Ik denk dat opvoeden inderdaad afhankelijk is van je kind, de situatie, jezelf enz. Ik denk dat niemand voor 100% in een leefstijl of methoden (of hoe we het ook maar noemen) past. Het komt toch wel mooi op mij over het natuurlijk ouderschap. Als term kende ik het niet. Het zal mij dan waarschijnlijk ook wel aanspreken daar ik veel dingen lees die ik al doe. Maar als ik een andere methode lees waar ik veel herkenning in zie, dan zal ook die methode waarschijnlijk goed voelen. de beste methode is misschien goed kijken en luisteren naar je kind en je eigen intuitie en blijven bijstellen. Want niks blijft hetzelfde in het leven. Alles veranderd, ook jezelf. Best mooi eigenlijk he. :smiley:




Dat is ook natuurlijk ouderschap…een kind wat bijv geen Bv krijgt kan alsnog natuurlijk opgevoed zijn…



Ik heb zelf nooit zoveel met de tekstboekregels…

-Een kind HOORT in zn eigen bed, een kind HOORT dit, en dat…dat werkt grwoon voor iedereen anders…

Dankje Natasja…



Nu ga ik Wii-en…

@mandy_d. wrote:

Dankje Natasja…



Nu ga ik Wii-en…




OT: Dat is ook leuk! veel plezier. Wij hebben ook een wii, maar ik wordt er knettergek van. Mario-kart, t lukt mij nooit om te winnen. :?

@natasja wrote:

@mandy_d. wrote:
Dankje Natasja…



Nu ga ik Wii-en…




OT: Dat is ook leuk! veel plezier. Wij hebben ook een wii, maar ik wordt er knettergek van. Mario-kart, t lukt mij nooit om te winnen. :?




OT, het is idd (te) leuk…heb hem sinds gisteren pas, man was nog bezig met aansluiten…een “klein” verjaardagscadeautje voor mij…manlief had geen bezwaar…hahaha…

ik had een wij gekregen na mijn bevalling ik riep al wil je me nu al weer in vorm hebben :mrgreen:

mamadidi, dat is inderdaad erg handig, dat je man dan jullie andere kindje draagt :thumbup:



En hoe deed jij dat thuis? Je hebt ze best dicht op elkaar ook, droeg je ze dan om de beurt bij je, of had de jongste altijd voorrang??





Ik denk dat natuurlijk ouderschap ook niet perse de bedoeling heeft om een stroming te zijn. Het zijn gewoon opvoed-ideeen.



Ons huis is ook altijd kindvriendelijk ingericht geweest. Alles wat er staat mag door kinderen worden aangeraakt. Dingen die echt gevaarlijk zijn of kapot kunnen haalde ik weg. Mijn kinderen gebruiken de bank als gymtoestel, maar ik leer ze wel dat ze voorzichtig moeten zijn. Ze mogen er ook niet met schoenen op staan bijvoorbeeld.

Ik heb heel veel kritiek gehad dat hier in huis alles om de kinderen draait. Daar ben ik het zelf maar ten dele mee eens, maar het is waar dat het huis van ons allemaal is, en dat wij als ouders daarom soms een stapje terug doen. Voor mij voelt dat juist heel goed, ik heb medelijden met kinderen die in een toonzaal moeten wonen (omdat ik zelf uit ervaring weet hoe dit is voor een kind)

Ik denk dat je niet zelf kan kiezen voor natuurlijk ouderschap...ik denk dat je later pas kan oordelen of dit een denkwijze (geen methode) is die overeenkomt met je natuurlijk handelen...
Maar eerlijk gezegd heb ik dat gevoel over alle methodes...ze werken nooit helemaal..pik eruit wat werkt en staar je er niet teveel op blind..
Het moet wel werken......dwangmatig proberen een wijze te hanteren is NIET natuurlijk..


dat is precies wat ik altijd voel bij al dit soort 'opvoedmethodes'. Ik geloof dat ze een inspiratie kunnen zijn, dat je er ideeen uit op kan doen hoe je het in de opvoeding moet aanpakken. Volledig opvoeden volgens een bepaalde methode, welke dan ook, daar kan ik me echter niks bij voorstellen. Ik geloof nog steeds dat opvoeden in eerste instantie een gevoelskwestie is, waarbij je je kunt laten inspiréren door theorien en ervaringen van anderen.

'Ik voed volledig op volgens de methode van het Natuurlijk Ouderschap' klinkt voor mij dus als een behoorlijke (komt ie weer :wink: ) contradictie in terminus. Opvoeden puur volgens een methode ís niet natuurlijk....

Inhoudelijk kan ik me in een aantal dingen wel prima vinden overigens. en in sommige dingen minder :wink:

Fiep, ik denk dat je gelijk hebt :wink:



Zelf heb ik wel een bepaald idee, wat ik zal proberen uit te leggen :slight_smile:



Je voedt op volgens je gevoel. Je kunt hierbij dingen gebruiken uit opvoedmethodes die voor jou goed voelen.

Toen ik echter mijn oudste kreeg had ik echt het gevoel dat ik maar wat deed. Ik had geen ideeeeee waar ik nou mee bezig was, en ook geen gevoel. Dat klinkt misschien raar, maar zo was het. Ik tastte rond in een dikke mist, voelde me onzeker, nerveus…Mijn oudste was een zeer gevoelige baby die veel huilde, moeilijk aan de borst dronk en soms zelfs woedend weigerde, weinig sliep etc. Ik wilde dat ik toen wist wat ik nu weet. Wanneer ik toen een opvoedmethode had gekend als natuurlijk ouderschap, dan had ik me wellicht daar aan vast kunnen houden om zo wat meer structuur in mijn eigen denken aan te brengen.



Er zijn veel moeders die vanaf dag 1 lekker durven DOEN met hun kindje. Ik durfde dat niet, luisterde naar iedereen, dacht dat ze vast allemaal gelijk hadden…vreselijk dus. Pas vanaf kind nr 3 durfde ik te vertrouwen op mijn eigen gevoel.



Lang verhaal, vast ook warrig, maar wat ik dus pobeer te zeggen is dat het soms wel heel handig kan zijn om een bepaalde opvoedmethode te volgen als zekerheid voor jezelf. Wanneer je dan uiteindelijk zelf durft te ontspannen ga je het steeds meer volgens je zelf doen, en steeds minder volgens de boekjes.



:oops: snappen jullie me?? :slight_smile:

ja ik snap je zeker.



Ik ken dat gevoel ook heel erg hoor, van in het begin maar wat aanmodderen. Ik had ook helemaal geen idee wat ik nou echt belangrijk vond in de opvoeding, hoe ik dingen wilde aanpakken. M.n. eerste jaar was ik vreselijk beinvloedbaar en werd ik ook enorm onzeker als anderen tegen me zeiden dat ik iets misschien beter anders zou kunnen doen. Het heeft echt wel een tijdje geduurd voordat ik er vertrouwen in kreeg dat zoals ik het op gevoel doe, prima is. Dat het iig bij mijn zoon prima werkt.

Wdb snap ik dus eigenlijk best dat je dan houvast kan hebben aan een ‘voorgekauwde’ opvoedmethode. Maar ik vind een tijdelijke houvast toch ook nog iets anders dan ‘opvoeden volgens een bepaalde methode’. Je zegt zelf al dat er daarna ruimte komt om je eigen weg erin te vinden, om bepaalde dingen te laten vallen, en eigen dingen toe te voegen en de methode steeds meer los te laten. Dát klinkt dan weer wel natuurlijk :wink:

Ik vraag me af of dat aan-ge-modder (oke, is geen woord) niet juist je kindje ook vormt…Jo is soms zo gevoelig en wijs, probeert zo met ons mee te denken en dingen op te pikken nu waar hij zich helemaal niet druk om zou moeten maken…een stukje zorgzaamheid t.o.v. zijn broertje…

Hij heeft ons aan zien modderen, heeft meegekregen wat er mis ging en wat beter kon en het heeft zijn karakter gevormd…

Jo heeft ons niet op een voetstuk staan,zoals Eli dat heeft…Jo weet dat wij ook fouten maken en geeft dat ook aan, durft dat ook,dat is heel normaal…Eli verwacht nog elke dag dat wij alles kunnen en gaat eigenlijk nog best ego door het leven…verplaatst zich zoals elke normale peuter niet in hoe wij dit ervaren…

Jo “huilt” bij wijze van spreke mee als wij ons rot voelen of zet ons terecht als we onredelijk zijn…misschien omdat hij dat als baby ook gezien heeft??? Dat wij ook zwakke momenten hadden?

Eli ervaart dat stukken minder,omdat het wat meer routine is geworden…de wanhoop is wat minder aanwezig…



Wat denken jullie? Hoe erg is het om maar wat aan te modderen? Mag je kindje je wel zien als iemand die eigenlijk geen idee heeft wat het aanmoet?

Wij doen hier ook aan natuurlijk ouderschap. Hoe je dit precies invult is natuurlijk erg persoonlijk. Al zitten er naar mijn idee toch bepaalde kenmerken aan die definiëren wat NP precies inhoud. Ik vind niet dat je zomaar kunt stellen dat je aan NP doet. Wanneer jij voor je kind het leefritme bepaald, je baby stelselmatig laat huilen in bed, het weinig bij je draagt en vaak zegt dat je kind zich niet zo aan moet stellen als het huilt en autoritair opvoed dan komt dat op mij niet zo natuurlijk over. Het zou niet nodig moeten zijn om zo in hokjes te denken, maar veel mensen staan tegenwoordig zo ver af van wat natuurlijk is dat dit als leidraad wel handig is. We zijn behoorlijk ‘gehersenspoeld’ als ouders en mensen in het algemeen als het aankomt op wat natuurlijk en logisch is. Zo passen veel ouders en professionals een disciplineringsmethode toe die in eerste instantie is ontwikkeld voor dieren! Veel mensen willen hun kindje trainen als een hondje door middel van de huidige manier van straffen en belonen. Dat wordt soms al in de babytijd toepast en zelfs geadviseerd door de mensen die het zouden moeten weten. Als dat de algemeen geaccepteerde norm is dan moet je best stevig in je schoenen staan als je het anders wilt aanpakken. Daarom denk ik dat het vaststellen van een definitie best welkom kan zijn.



Moirah

@Moirah wrote:

Wij doen hier ook aan natuurlijk ouderschap. Hoe je dit precies invult is natuurlijk erg persoonlijk. Al zitten er naar mijn idee toch bepaalde kenmerken aan die definiëren wat NP precies inhoud. Ik vind niet dat je zomaar kunt stellen dat je aan NP doet. Wanneer jij voor je kind het leefritme bepaald, je baby stelselmatig laat huilen in bed, het weinig bij je draagt en vaak zegt dat je kind zich niet zo aan moet stellen als het huilt en autoritair opvoed dan komt dat op mij niet zo natuurlijk over. Het zou niet nodig moeten zijn om zo in hokjes te denken, maar veel mensen staan tegenwoordig zo ver af van wat natuurlijk is dat dit als leidraad wel handig is. We zijn behoorlijk ‘gehersenspoeld’ als ouders en mensen in het algemeen als het aankomt op wat natuurlijk en logisch is. Zo passen veel ouders en professionals een disciplineringsmethode toe die in eerste instantie is ontwikkeld voor dieren! Veel mensen willen hun kindje trainen als een hondje door middel van de huidige manier van straffen en belonen. Dat wordt soms al in de babytijd toepast en zelfs geadviseerd door de mensen die het zouden moeten weten. Als dat de algemeen geaccepteerde norm is dan moet je best stevig in je schoenen staan als je het anders wilt aanpakken. Daarom denk ik dat het vaststellen van een definitie best welkom kan zijn.




ik kan er niks aan doen dat ik een stuk als dit dus echt heel erg tegenstrijdig over vind komen :shifty: Ik krijg er een beetje kriebels van, terwijl ik het inhoudelijk dus helemaal geen slechte ideeen vind.
Maar het idee dat je een soort van geforceerd op een natuurlijke manier je kinderen wil opvoeden, daar kan ik gewoon niks mee.


mandy interessant vraagstuk, weet er even geen antwoord op :angel:
ik kan er niks aan doen dat ik een stuk als dit dus echt heel erg tegenstrijdig over vind komen Ik krijg er een beetje kriebels van, terwijl ik het inhoudelijk dus helemaal geen slechte ideeen vind.
Maar het idee dat je een soort van geforceerd op een natuurlijke manier je kinderen wil opvoeden, daar kan ik gewoon niks mee.


Misschien kun je aangeven wat je precies tegenstrijdig vindt? Ik ben volgens mij niet tegenstrijdig. Ik geef aan dat de invulling persoonlijk is, maar dat, met name omdat mensen zo ver af staan van wat natuurlijk is, kaders zeer welkom kunnen zijn. Als je opvoed volgens je eigen methoden kun je het geen NP meer noemen, maar dan heet het bijvoorbeeld Fiepisme :mrgreen:

Waar maak je uit op dat het geforceerd is trouwens? De dingen die ik op noem doe ik omdat ze goed voelen voor mij. M.a.w. het voelt natuurlijk aan. Later bleek mijn 'manier' overeen te komen met Natuurlijk opvoeden, Attachment parenting en Unconditional parenting. Niets geforceerds aan.

Moirah
Wat denken jullie? Hoe erg is het om maar wat aan te modderen? Mag je kindje je wel zien als iemand die eigenlijk geen idee heeft wat het aanmoet?


Het hangt ervan af hoe ver het gaat. Moddert iemand soms wat aan of standaard? Kan het kind op je vertrouwen? Kun je het kind begeleiden in zijn leven? Hoe voel je je onder het gemodder en heeft een kind daar last van? Geef je toe voor jezelf dat je maar wat aan aanmodderd en accepteer je bijvoorbeeld hulp als je het echt niet meer weet? Kortom wat is aanmodderen precies?

Moirah

@Moirah wrote:

Wij doen hier ook aan natuurlijk ouderschap.



Ik vind niet dat je zomaar kunt stellen dat je aan NP doet.



Moirah




Ik begrijp niet helemaal hoe je bij deze uitspraak komt.



. Bedoel je dat er mensen zijn (hier of in je omgeving) die zeggen dat ze het doen, maar die zichzelf tegenspreken door het juist niet zo te doen??

Of bedoel je dat je een aantal basisdingen MOET doen om te kunnen zeggen dat je aan NP doet?? :think: Zitten er voor jou voorwaarden aan om dit te kunnen zeggen?? (en dat jij dus aan die voorwaarden voldoet?)

Ik denk dat aanmodderen wel dingen kapot kan maken.



Mandy, hoe jij jouw zoon omschrijft, zo zou ik die van mij kunnen omschrijven. Misschien is het ook wel typisch iets voor een oudste kind, want in onderzoeken naar de plaats in een gezin en de vorming van je karakter komt dit bij oudste kinderen vaak terug.



Misschien komt dit wel doordat heel veel ouders (de meeste??) maar wat aanmodderen bij hun eerste?? Want je kunt natuurlijk een bepaalde opvoedmethode als richtlijn kiezen omdat die bij JOU past, maar past die ook bij je kind??? Dat weet je pas wanneer je je kind goed leert kennen.



En dan kom je weer bij het probleem van een volgend kind, want die is anders dan nr. 1, en heeft misschien weer een andere aanpak nodig.



Ik zou dingen anders gedaan willen hebben met mijn oudste (eigenlijk twee oudsten). Maar dat zeg ik NU, omdat ik nu 3 kinderen heb, en dus meer weet dan toen. Ik denk ook dat bepaalde punten bij mijn oudste twee, zoals hun faalangst bijvoorbeeld, minder zouden zijn geweest als ik hen anders had aangepakt toen.



Dus ja, ik denk dat het soms minder goed is voor een kind. Maar wat jij zegt Mandy, het vormt hen ook. Alleen ben ik er nog niet uit of dat positief is in ons geval.

Voor mij is het meer een soort inspirerende filosofie… net wat Fiep al zegt, als je het hele idee op elke onderdeel tot de letter nastreeft en daar ook echt diep over na moet denken, dan is het al helemaal niet meer natuurlijk.



Bij Aniek deed ik precies wat het CB verwachtte, wat mijn schoonmoeder me adviseerde, wat ik om me heen aan commentaar kreeg…

“heb je haar nu nog in de wieg naast je? Dat je nog slaapt zeg… niks mis met een eigen bedje hoor” en hup ik voelde me een moeder die iets verkeerds deed en Aniek sliep 2 dagen later in haar eigen kamertje en ooooohhhh wat voelde DAT onnatuurlijk, maar met huilbuien en al zette ik door, want ik dacht dat het zo moest.



Bij Peter had ik al meer een eigen mening en idee en had ook al wat gelezen over natuurlijk ouderschap. Toen zijn we meer en meer ons eigen weg gegaan.

Maar het is voor ons ook weer geen ultiem iets… alles wat we vanzelfsprekend vinden, doen we en gaat heel natuurlijk en dat dit voor een groot deel op de ideeen van natuurlijk ouderschap staat, prima.

Maar zoals eerder al gezegd, sommige dingen kan ik me totaal niet invinden.

Soms zoeken we dan naar een balans, in hoeverre staan we er nog achter en gaat het dan natuurlijk en wanneer moeten we er echt over nadenken.



Zo stel ik hier op een aantal gebieden echt wel grenzen, hoe je ze dan neerlegd bij de kinderen en ervoor zorgt dat ze zich eraan houden… dat is dan weer een leuk vraagstuk.

Ik geloof niet dat kinderen echt van nature de grenzen kennen die men in de grote wereld verwacht.

Juist omdat we onze kinderen willen opvoeden zo, dat ze later volwassenen zijn met lef, zelfvetrouwen en kennis, maar toch ook weten dat dit niet betekent dat ze overal kunnen doen en laten wat hun goed dunkt. Een werkgever, een school enz verlangt ook bepaalde grenzen en dus zoeken we op dat gebied een balans.