Sh.t, Wienie wat vreselijk voor jullie. Na 1,5 jaar nog niet het geluk hebben. Wat een pech hier. Heel veel sterkte. :hug:
Ach meiden, ik heb er geen woorden voor, maar jullie zijn in mijn gedachten en doen me ook wel beseffen hoeveel geluk wij mogen hebben. Ik hoop echt dat dit ook voor jullie is weggelegd. En het liefst snel.
Heey meiden,
Ik zat ineens te bedenken dat we deze dag hadden uitgekozen om te meeten! Best wel raar… Er is zoveel ellende gebeurd de laatste tijd, en dan is dit zo een ontzettende mooie dag. Echt raar,…
Ja, Janine… daar had ik ook al eens aan gedacht. Het zou een prachtige dag zijn geweest voor een meeting, maar helaas hebben we niet veel geluk gehad op ons topic. 
Het wordt tijd dat het zonnetje ook weer eens gaat schijnen voor de meiden hier! Hele dikke knuf voor jullie allemaal! :hug:
Liefs,
Jippie
Daat sluit ik me helemaal bij aan Jippie. Wat een ellende hebben wij toch voor onze kiezen gekregen met z’n allen… 
Het was idd zo’n mooie dag geweest voor de meeting.
Wienie: Hoe gaat het nu met je? Denk veel aan je meis. Weet wat je nu doormaakt… :hug:
Om even tot heel iets anders over te gaan. Wij hebben toch wat! Hub en ik besloten vanmorgen lekker te gaan wandelen in het bos achter ons huis… Komen we midden in het veld een hondje tegen, helemaal alleen en in totale paniek!! Geen mens te bekennen :o Zooo zielig, het diertje was totaal uitgeput. Hij was alleen vreselijk bang en bleef maar voor ons uit rennen. Op een gegeven moment kwamen we bij een grote weg gaan en hij schoot erop. Hub erachteraan, nog nooit zo hard zien rennen joh 
En het hondje in zn nek gepakt… Het was echt zo vreselijk, geen bandje om en pootjes kapot van het rennen. We hebben hem mee naar huis genomen en nu zitten we dus met een maltezertje… We hebben de dierenambulance gebeld en als er voor het eind vd middag nog niemand zich gemeld heeft komen ze hem halen…
Ga nu weer ff naar buiten, hij ligt lekker in de tuin… Hoe vreemd je middag kan verlopen dan zeg!
liefs
Mar
Hé meiden,
wat superlief die titel en dat berichtje bij arm on je schouders…wordt er verlegen van! :oops:
hier gaat t op en af. op de een of andere manier voel ik niet zoveel en wil ik niet zoveel voelen. net of t iemand anders is ofzo. denk dat t pas echt komt als t eruit komt.
weet ook nog steeds niet wat ik morgen doe. weet sowiezo weinig op t moment. ga ik morgen wel of niet werken en daar komen zoveel vragen bij wat als ik niet, wat als ik wel enz…
en weet iemand hier, hoe lang duurt t herstel na curretage? kan ik als dat vrijdag gebeurd die maandag gewoon weer werken???
er spoken alleen maar heel veel vragen door mijn hoofd.
thanks meiden voor de lieve berichtjes! jullie zijn schatten!
:-* wienie
Lieve lieve Wienie,
Wat ontzettend oneerlijk meid!!! Ik had zo gehoopt dat het nu eens een keer wel positief zou uitpakken bij ons topic!!! Wat moet dit ontzettend verdrietig voor jou en je vriend/man zijn. Heel veel sterkte meid!!!
Ik kan me voorstellen dat er een hoop vragen door je hoofd spoken. Het belangrijkste is dat je voorlopig aan jezelf denkt en als het niet goed voor je voelt om morgen te gaan werken (wat echt superlogisch en begrijpelijk is!!!) dan moet je dat echt niet doen. En verder nog niet je hoofd teveel breken over dingen zoals werk na een evt. curretage. Denk aan jezelf, dat is nu het belangrijkste.
Hele dikke knuffel!!!
Liefs, Angeltje.
(ik kom later deze week terug om verder te reageren, heb nu helaas geen tijd. Denk wel aan jullie allemaal meiden!!!)
Lieve Wienie,
Als ik jou was zou ik nog even rust nemen na de curretage.
Natuurlijk reageert iedereen er anders op.
Ik ben een week na de curretage weer gaan werken.
Op die manier kon ik toch nog even het een beetje verwerken,
Lichamelijke klachten had ik niet. Ik heb ook zelfs nog geen 24 uur na de curretage gevloeid. Wel heb ik ongeveer 2 maanden buikpijn gehad (alleen als ik moe werd)
Meid, ik zou echt nog even een weekje rust nemen. Beter voor je koppie en je lichaam.
Dikke knuffel!
Wienie: ook ik zou even wachten met werken na de curettage. Niet om het lichamelijke, maar voroal om het geestelijke. Ik geloof dat ik iets minder dan 2 weken thuis ben geweest na de curettage. Dat wil niet zeggen dat ik toen alles weer op orde had, maar wel weer enigszins toe aan werken. Denk aan jezelf meid!!! :-*
Ik kom vanavond even reageren op iedereen!
Liefs Woezeltje
Hey Wienie, ik ben nog steeds niet aan het werk, maar dat heeft niet alleen met het lichamelijke gevolg te maken hoor. Ik had een wat gecompliceerdere curretage, waarbij ze heleaas niet al het weefsel hebben weggehaald. Daardoor heb ik nog 2 dagen aan weeënopwekkers gezeten en een ijzertekort.
Maar wil echt ff benadrukken dat dit bijna nooit voorkomt!!
Hoe lang je nodig hebt voor je herstel verschilt van persoon tot persoon denk ik. Ik lees ook wel eens verhalen van meiden die 3 dagen later weer gaan werken. Persoonlijk zou ik dit niet doen, het is niet alleen de lichamelijke pijn die je hebt, emotioneel krijg je er ook een behoorlijke klap van mee. Merk aan mezelf dat ik alles veel minder als ‘vanzelfsprekend’ beschouw. Ik was er ook bijna van overtuigd dat na alles wat we al hadden meegemaakt dit ons toch wel bespaard zou blijven… Dat gevoel wat jij nu hebt van: ‘het gaat over iemand anders’, dat heb ik ook heel sterk gehad… Vooral de eerste dagen nadat we hoorden dat ons kindje niet meer leefde…
Later, pas na de curretage, toen ik echt helemaal leeg was kwam het echte verwerken met het daarbij behorende harde besef en verdriet. Je lichaam moet straks ontzwangeren en daar moet je de tijd voor nemen. Voor mij is het nu 5 weken geleden, maar voel me nog steeds niet de oude. Ook dit verschilt natuurlijk per persoon.
Ik hoop dat je veel lieve steun vanuit je omgeving krijgt… Uit ervaring kan ik inmiddels ook zeggen dat de reacties van mensen van wie je het juist verwacht erg kunnen tegenvallen… Vaak komt dit voort uit een soort onbegrip/ onwetendheid. Je hebt er vaak niks aan, maar de meeste mensen bedoelen het goed, het komt er alleen onhandig uit…
Ik wil je nog vanaf hier nogmaals een hele dikke knuffel geven en neem je tijd meis. Het is niet niks wat je nu moet doormaken.
En natuurlijk zijn wij er hier voor je!! Alle kracht die je nodig zult hebben, op den duur zal het een plekje :vlinder: gaan krijgen. Dikke kus van mij :-*
Lieve Wienie,
Ik lees je berichjtje nu pas, zie dat je vlak na me hebt gepost vrijdag. Ik vind het zo erg voor jou en je hubbie. Ik weet niet wat ik moet zeggen, na alle ellende die de meiden hier onlangs hebben meegemaakt, nu jij ook nog. Heel veel sterkte en neem je tijd. Liefs en een dikke knuffel
Mouse
:hug: :-*
Hé lieve meiden,
jullie zijn echt schatten. ben nog steeds onder de indruk van de hoeveelheid meelevende mensen die je juist eigenlijk niet “kent” in real life.
Zoals jullie zien, ben ik op kok en dus toch thuis gebleven. Voel me raar, leeg, weet niks en heb niet eens verdriet…tenminste zo lijkt t. Ik kan mijn gevoel heel goed uitschakelen, behalve als iemand er naar vraagt. Op mijn werk dachten ze al wel dat ik thuis zou blijven.
Ik hoop echt dat ik vrijdag ermee “klaar” ben. Dan kan ik het proberen af te sluiten ofzo.
Heb wel wat buikpijn af en toe en had vanmorgen weer donkerslijmerig roseachtig bruin verlies, hoop dat het vanzelf op gang komt.
Wat me nu vooral steeds tegenstaat, is dat ik maanden ziekenhuis in ziekenhuis uit ben gelopen, met zoveel invloed op mijn normale leven en dan nog eindig ik met niks. En dan nu weer wachten en weer ziekenhuis in en uit…pfff.
Vandaag zou ik 8 weken zijn geweest. technisch gezien ben ik dat eigenlijk ook, want ben nog steeds zwanger en dat maakt het helemaal irri. het moet eruit!
Misschien ga ik morgen wel werken, misschien niet. Er moeten zoveel dingen geregeld worden en al die ouders en kinderen…ze zullen wel afvragen waarom ik er weer niet ben.
Solly, andere x meer op jullie, ben nu beetje ego.
x
Sorry, maar móét even inbreken…
Wieniex, heel veel sterkte meid. Ik krijg tranen in de ogen als ik je berichtjes lees. Zoveel herkenning. Helemaal het volgende:
@wieniex wrote:
Wat me nu vooral steeds tegenstaat, is dat ik maanden ziekenhuis in ziekenhuis uit ben gelopen, met zoveel invloed op mijn normale leven en dan nog eindig ik met niks. En dan nu weer wachten en weer ziekenhuis in en uit…pfff.
Ik ken het. Bij ons is het net zo. Ik had even een aantal flash-backs. :cry:
Nogmaals heel veel sterkte en luister naar je lichaam.
Een curettage is een ingreep en de één heeft er veel last van en de ander niet. Maar geestelijk is het vaak veel zwaarder. De emoties, de hormonen die nog door je lijf gieren. De één wil direct weer aan het werk, maar een ander heeft echt even een aantal dagen/weken rust nodig.
Veel liefs, :hug:
Noortje
Hey Wienie,
Sorry dat ik zo laat pas reageer maar ben een weekendje weg geweest.
Wat vreselijk voor je!! Echt niet te geloven dat het bij jou nu ook weer mis moest gaan. Wat is dat toch!
Ik vind het fijn om te zien dat je er hier goed over kunt schrijven dat is goed!
Neem de tijd om dit te verwerken hoor! Denk nu in de eerste plaats maar even aan jezelf!!
Ik denk aan je en hoop dat je geen curretage hoeft! :hug: :-
Ik heb een heerlijk weekendje gehad! wat wil je ook met dat mooie weer!
Op het gebied van zwanger worden heb ik helaas ook geen positief nieuws.
Mijn bloedwaarde van afgelopen cyclus was 8 en dus tekort.
Ben inmiddels ongesteld geworden en nu alweer een paar dagen aan 100 eh puregon.
Donderdag weer naar de gyn voor FM!
Zo nu wil mijn mannetje even op de comp dus reageer later op de rest!
:-
Hoi meiden,
Wat is er weer lekker veel gekletst! 
Egni: Balen dat je weer ongi geworden bent! Bedoel je dat je progesteronwaarde 8 was en dat je dus geen goede eisprong hebt gehad? Maar word je dan wel gewoon ongi, of is het opgewekt? Hoe gaat het spuiten? Ik hoop dat er donderdag al een mooie follikel te zien is en dat het deze keer dan eindelijk raak zal zijn, meid! Heb je ook nog duidelijkheid gekregen mbt het verdere behandelplan, misschien IUI of iets dergelijks? Alvast succes voor donderdag!
Wienie: Heel herkenbaar wat je allemaal voelt, hoor! Je bent al zolang bezig met zwanger worden, inderdaad ziekenhuis in en uit en dan overkomt je dit… Echt vreselijk klte, meis! Heel veel sterkte en een dikke knuf! :hug:
Mouse: Hoe gaat het nu met jou? Heb je inmiddels een besluit kunnen maken over het verdere verloop van het zwanger worden? Ik snap precies wat je bedoelt. Ik zit zelf ook al 3,5 jaar eigenlijk constant aan de hormonen en ik heb zelf ook vaak het idee dat ik mijn eigen lichaam en persoontje kwijt ben. Altijd maar moe, geen energie, veel hoofdpijn of andere bijwerkingen. En al 4 jaar bezig met zoooo graag een beebje willen… Soms denk je wel eens: Ik wil mijn oude ik weer terug! Lichamelijk zal dat over een tijd ook wel lukken, maar geestelijk ben ik bang van niet. Ik zal nooit weer de persoon worden die ik 5 jaar geleden was, daarvoor heb je teveel meegemaakt. Sterkte & ik hoop dat het geluk jullie snel toelacht! :-
Mar: Hoe gaat het nu met jullie, meis? Ik hoop dat je je ietsjes beter voelt inmiddels!
Is het allemaal nog een beetje vol te houden? Kus! :hug:
Woezeltje: Hoe gaat het met jullie? Gaat alles weer wat beter met Luna en jouzelf? Hoe gaat het op je werk?
Janine: Heb je de uitslag al van het bloedprikken? Waar hang je nu in je cyclus uit, ben je met Clomid begonnen?
Ennuh… heftig haarkleurtje! :thumbup:
Angeltje: Alles goed daar? Schiet je boek al op? Hoe gaat het met Nordin?
Paikea: Wat is Kian al een grote vent, zeg! Hebben jullie een leuke verjaardag gehad?
Bagheera: Hoe istie daar? Lang niet gezien hier! Hopelijk gaat alles goed met jullie & Kimberly!
Verder nog iemand vergeten? Ik hoop het niet!
Ik begin nu de weken af te tellen tot we mogen beginnen met ICSI. Ik vind het nu best langzaam gaan en ben er op zich wel weer klaar voor. Helaas moeten we nog 9 weken wachten. :? We proberen zoveel mogelijk afleiding te zoeken, maar aan de andere kant wil je ook graag weer verder. Maar ja, er zit niks anders op dan maar weer wachten… O ja, nog een nieuwtje: Ik ben gisteren ineens ongi geworden! Totaal onverwacht, ik had er niet op gerekend dat ik een cyclus zou hebben zonder hormonen. De laatste keer zat ik op 81 dagen en toen was het ook nog eens opgewekt dmv Primolut. En nu zat ik op maar 43 dagen! Dus toch een eisprong uit mezelf gehad! Ben ik erg blij mee. We hebben de hoop allang opgegeven op een zwangerschap op de “normale” manier, maar goed… zonder ei geen kans en met een eisprong een minikansje. Dus het is beter dan niks, toch?
Groetjes,
Jippie
Jippie, ik kan me voorstellen dat het je te lang duurt. Hoe veel ben je al afgevallen? Ik heb me nl afgemeld bij het SB topic.
Egni, wel jammer dat je geen eisprong hebt gehad. Nu weer die rothormonen. Sterkte.
Wienie, hoe gaat het vandaag met je? Sterkte voor jullie beiden.
Hé meiden,
ik zal eens proberen ook weer wat op jullie te reageren. Al dat ego gedoe van mij
egni, hoop dat er een mooi eitje groeit!
jippie, fijn een eigen ongi! hoop dat de weken snel voorbij vliegen, vast wel met dit weer!
paikea, lief dat je naar me vraagt!
andere schatten, alles goed?
Wat mij betreft, jullie merken wel dat ik niet zo veel schrijf hier. Heb er gewoon even geen puf voor, teveel met mezelf bezig nog. Maar ik lees wel en vind jullie heel lief!
Vandaag voel ik me wel redelijk, vooral opgelucht. Ten eerste omdat ze me op werk een hoop te regelen dingen uit handen hebben genomen en ze hebben opvang voor mijn klasje geregeld voor zeker deze en de volgende weerk. Das dus fijn en geeft echt rust. Ze hebben me zelfs verboden om me druk te maken over school. Topdirectie heb ik!
2e opluchting komt door het ziekenhuis bezoekje. Artsen leven heel erg mee en ben geen nummertje, das al zo fijn. Heb ook wat meer duidelijkheid; volgende x is de kans dat het misgaat net zo klein als nu en niet groter, behalve als ik zwanger wordt voor mijn volgende ongi, dat mag dus niet. pco heeft alleen invloed op t zwnager worden en daardoor kan t niet misgaan. ik ben dus eigenlijk nu heel snel zwnager geworden, 1e benutte kans nu het medicijn aansloeg. das ook positief. na een zwangerschap ben je extra vruchtbaar, dus na 1e ongi ben je net wat meer vruchtbaar. en ik mag na 4 tot 6 weken op controle en omdat ik denk dat ik niet uit mezelf ongi wordt mag ik dan al meteen aan provera en mag ik dan ook meteen door vanaf zelfde punt waar we gebebleven waren, dus geen maanden wachten.(nu wil ik daar nog niet teveel aan denken, maar toch fijn) en, als ik gecurreteerd ben zal ik meteen mijn kwaaltjes kwijt zijn, eindelijk…want moet dus nuchter komen, maar niet eten is misselijk! dus daar heb ik ook al een tip voor gekregen.
verder heb ik aangegeven dat ik erg opzie tegen narcose en operatie. dat is elke keer tegengevallen en dagopname resulteerde de laatste keer in 3 dagen ziekenhuis. heeft te maken met lage bloeddruk en door nabloedingen enzo was ik 3 dagen niet aanspreekbaar en kon niet op of neer. Nu hebben ze mijn bloeddruk gemeten en die was 85/47…das erg erg laag en dus was er overleg nodig. Nu hoop ik dus dat t niet alsnog vanzelf komt want dna heb ik ene probleem. als ik nu veel ga vloeien moet ik poli bellen want is kans dat ik problemen krijg groot. anesthesie wil operatie wel doen, juist omdat t curretage is, maar anders was ik niet geopereerd. nu zullen ze me extra in de gaten houden en kan t zijn dat ik bij erg vloeien daarna naar ehbo moet ofzo, daar worden nog afspraken over gemaakt.
dus het is me allemaal een stuk duidelijker en ik zie e rminder tegenop, omdat ik weet dat ze me in de gaten houden. als ik maar niet nu erg ga vloeien of erna want dat zie ik dus niet zitten!
Was weer een lang verhaal he…maar moest t even kwijt!
liefs wienie
Lieve lieve Winnie, meid wat herken ik mijzelf in jou! En je klinkt zo sterk en je kan nog positief denken! Hele dikke knuffel voor jou!
he janine,
iedereen vindt me maar sterk, maar zo voelt t voor mezelf op t moment helemaal niet. sleep mezelf mijn bed uit en hang maar wat rond. geen zin om ook maar iets te ondernemen. vriendlief vind dat ik alles opkrop, muurtje opbouw en wil tranen zien. ik zelf veeg ze t liefst zo snel mogelijk weer weg. Tranen komen wel met mensen aan de telefoon, als ik t verhaal vertel of ze vragen hoe t met me gaat en zeker als ze te lief zijn en mee gaan huilen…danbreek ik evnetjes maar wel met een lach, want das gewoon schattig.
dus positief…tja ik doe wel alsof maar van binnen voelt t niet zo.
ik wil t liefst t deurtje achter me dicht doen en dit gewoon wegstoppen en vergeten en weer gewoon verder met mijn leven. ik ben nu al bang om weer zwanger te worden, hoe graag ik het ook zou willen. bang dat het weer misgaat, bang voor wat komen gaat, bang voor de lange weg die we misschie nog wle moeten gaan volgen. En iedereen zegt t komt goed, en dat zal ook best maar ik wil dat t nu goed is nu wil ik een kind en nu wil ik weer gewoon blij zijn…
ik denk dat er hier iemand echt sterk is en dat ben jij…je hoort jouw nauwelijks pver je gevoel en kon al zo snel weer ook met de rest meepraten. jij bent een kanjer!
:hug:
(en de rest ook hoor!)
x wienie
Heey meiden,
Het is Wienie die het door had, en na overleg mag ik het toch plaatsen (niet dat ze er moeilijk over deed hoor, maar ik vond het gewoon nog niet passen…)
Volgens mij ben ik weer zwanger. Vandaag een test met een lichte streep. Zit nu op cyclusdag 33.
Best wel raar, ik voel me ook heel anders dan de vorige keren. Misschien een goed teken??
WAUW Janine!! Is het echt??!!!
GELEFICITEERD!!!
Je zal het vast heel spannend vinden he! Ik hoop zo dat alles dit keer goed gaat! Dat je maar snel een goede echo mag hebben!! Ik hoop het zo!!
Probeer positief te blijven enne je mag best :dance: hoor!!
:-*