Dat klopt, zo’n kindje was ik ook… Heb de geboorte van mijn 7 jaar jongere broertje gezien, en op de foto’s sta ik met een traan op mijn wangen… Daarna heb ik heel lang gezegd dat ik nooit kinderen wilde (baren) want ‘dit deed pijn’. Tja, zo denkt een kind blijkbaar, zo dacht Ãk.
Maar als de kinderen wat ouder zijn, zou ik ze wel weer zelf de keuze laten. De vraag is alleen wat jij oud genoeg vindt om ze zo’n keuze te nemen.
@famke wrote:
veelal zie je die kinderen met tranen in de ogen bij moeder staan of ergens in een hoekje, niet wetend wat er gaat gebeuren en zien alleen mama met een hele boel pijn, bloed en een vreemd ding wat er van onderen uit moet…
Thomas stond er niet verloren bij in een hoekje.
Mijn bevalling ging heel gemoedelijk. Grote voordeel was/is natuurlijk dat mijn tante de verloskundige was, en mijn moeder (plaatsvervangent) kraamverzorgster. Mijn tante maakte Thomas aan het begin juist belangrijk door hem mee te laten helpen alles klaar te leggen en steeds te vertellen wat ze deed en waarom. Verder denk ik dat het heel erg belangrijk is hoe de sfeer is, hier was het nog net geen vrolijk theekransje :wink: .
Ik heb nooit moeilijk gedaan over bloed en pijn en dat heeft Thomas grotendeels al wel overgenomen.
Hij was er bij de echte geboorte net niet bij, maar de rest heeft hij wel meegemaakt. Toen we merkten dat het hem toch even teveel werd is hij dus met mn broer de tuin in gegaan, maar dat kon hij zelf met zn nog net geen 3 jaar heel goed zelf aangeven.
Hij was er daarna wel weer als eerste bij (net toen mn tante me wou hechten :lol: ) en vond het bloed wat hij zag wel intressant. Toen mijn tante ging hechten is hij weer naar buiten gegaan en toen Sarah Louise in haar wiegje lag kwam Thomas haar een worm laten zien en haar haar knuffel girafje geven :lol: :inlove: .
Wij vonden het een prachtig begin van onze drie eenheid!
Dit is een topic naar mijn hart; mijn man en ik zijn het er inderdaad over eens dat we Claudia niet bij voorbaat al weg gaan brengen maar haar erbij willen betrekken met uiteraard het volste respect voor haar wensen en grenzen. De ervaringsverhalen in dit topic helpen mij in ieder geval om daarin een weg te zoeken en daar ben ik erg blij mee (ik denk dat ik 'm de komende maanden nog vaak zal doorlezen 
), dank jullie wel 
Joh yvonne :inlove:
Gefeliciteerd :dance: :-* :inlove:
Hi hi dank je wel :mrgreen: :inlove:
Tycho is inmiddels al ruim zeven maanden oud, maar dat neemt niet weg dat zijn geboorte in bijzijn van zijn grote zus een geweldig bijzondere ervaring was :inlove:
Een positief verhaal dus, wat ik toch graag hier wil delen. Claudia was ten tijde van onze zwangerschap van Tycho vijf jaar oud en heeft alles heel bewust meegemaakt. Naarmate de zwangerschap vorderde, zijn we rustig aan met Claudia gaan praten over de geboorte van een baby. Dat ging heel geleidelijk, omdat Claudia regelmatig vragen stelde en gewoon erg graag wilde weten hoe het allemaal zat. We hebben eigenlijk steeds ingespeeld op haar behoefte aan antwoorden. Zo vloeiden de gesprekken een beetje over van zwangerschap (hartje luisteren met de Angelsound, mee naar de verloskundige, echo uitvoerig bekijken en dingen zoals navelstreng en vruchtwater benoemen) naar bevalling. Ik ben met haar naar de bibliotheek gegaan om wat leuke kinderboeken uit te zoeken over baby’s en geboorte. We zijn daar toen met z’n drietjes voor gaan zitten, erg mooi om mee te maken hoe ze met die informatie omging en met wat voor vragen ze kwam, helemaal geweldig :mrgreen:
Die boekjes waren wel voorzien van mooie, getekende plaatjes, maar het leek ons goed om ook wat echte, realistische beelden te laten zien. Daarom heb ik op YouTube een aantal filmpjes van bevallingen opgezocht, variërend van zonder al teveel geluid, bloed, slijm en vruchtwater tot iets heftiger, maar uiteraard wel geschikt voor kinderogen. Ik heb zo’n beetje het juiste moment afgewacht om met haar een filmpje van een bevalling te gaan kijken en het eerst maar eens bij één filmpje gehouden. Maar wat vónd ze het interessant, ze zat met haar neus tegen het beeldscherm aan de baby aan te moedigen: “Word nou eens geboren”!" :lol: Dan kon ik haar weer uitleggen dat de moeder daar toch best nog veel werk voor moest doen. Zo heeft ze meerdere filmpjes gezien en had ze een beetje een idee van hoe dat nou precies gaat, de geboorte van een baby.
En het heeft allemaal zo ontzettend goed uitgepakt! In de nacht van zaterdag 6 op zondag 7 december begon het wat te rommelen. Toen lag Claudia natuurlijk nog te slapen. 's Morgens zette de bevalling al snel goed door en Claudia is de hele tijd bij ons gebleven. Ze was heel ontspannen aan het spelen en kwam regelmatig even kijken. Ik had 's morgens vroeg onze vriendin en kraamverzorgende in opleiding al gebeld, want zij zou (onder begeleiding) bij ons komen kramen. Een paar uur later dacht ze: “Laat ik even bellen om te horen hoe het gaat.” Ik lag toen al volop in de persweeën. Claudia nam de telefoon op en vertelde vervolgens heel nuchter aan onze vriendin dat mamma even lag te persen :lol:
Claudia heeft Tycho geboren zien worden, het was echt super :inlove: Vanaf het eerste moment dat hij op mijn buik lag, zat Claudia bij ons op het bed om haar kleine broertje helemaal goed te bekijken. De verloskundige heeft haar er overigens ook geweldig bij betrokken. Ze bood Claudia aan om de navelstreng door te knippen, maar dat was blijkbaar even wat teveel, dat hoefde ze toch maar niet 
We zijn heel blij en dankbaar dat we de geboorte van Tycho als compleet gezin hebben kunnen beleven, echt een ervaring voor (en van ) het leven…
Super verhaal om te lezen Yvonne!
Hier is mijn oudste dochter uiteindelijk ook bij de bevalling van de jongste geweest. Van te voren heel duidelijk verteld dat het mocht, maar niet hoefde. Ze heeft uiteindelijk niet alles gezien, want het duurde haar denk ik te lang, maar ze is wel de hele bevalling in huis geweest en het bewust meegemaakt. Een volgende keer zou ik het zeker weer zo doen
En dat van de navelstreng is herkenbaar hihi. Hier was het ook duidelijk even teveel voor Nadia.
@Verootjuh wrote:
Van te voren heel duidelijk verteld dat het mocht, maar niet hoefde.
Dat was bij ons idd ook het uitgangspunt. Mijn moeder was standby, zodat Claudia een adres had om naar toe te gaan als ze het toch niet zou trekken.
Jouw laatste bevalling is nog wel heel vers zie ik, van harte gefeliciteerd joh!
Dank je wel
Echt standby hadden wij in principe niet iemand, maar ik was uiteindelijk in de slaapkamer en zij kon in de woonkamer op de DS of televisie kijken.
De jongste werd tijdens de weeën wakker en heeft midden in de nacht nog kiekeboe met me staan spelen met het douchegordijn terwijl ik puffend onder de douche stond hihi
Die hebben we uiteindelijk wel voor de bevalling weer in bed gekregen “gelukkig”
hoihoi
Mijn dochter zou er graag bij willen zijn. Maar dat wil ik niet. Haar bevalling was niet zo prettig(vroeggeboorte + spoedkeizersnee). Daarnaast is ze ook behoorlijk gevoelig en is ze heel makkelijk in staat om mijn emoties over te nemen.
En ik wil me gewoon op mezelf concentreren en niet op haar moeten letten en dan kan er wel iemand voor haar zijn maar ik ken mezelf en probeer dat toch ook op te letten.
En ik moet in het ziekenhuis bevallen wat natuurlijk ook niet echt meewerkt. Ze is wel de eerste die bij de baby mag
groetjes
marlies
Ik zou er niet aan moeten denken. Dan zou ik constant letten op mijn oudste en me proberen in te houden. Ik geloof zelf ook niet dat een kind dat aan kan. Ik ben er heel stellig in, een kind hoort niet bij een bevalling. Maar dat is natuurlijk mijn mening.
Hier was het overigens ook geen optie, want de tweede kwam met een geplande ks.
Wat leuk dat er hier al een topic over is.
Wij zijn heel open en vrij tegen onze dochter. Mijn vriend was dus ook in de veronderstelling dat onze dochter gewoon bij de bevalling mag zijn. Ik zie dat dus echt niet zitten.
Toen zij werd geboren was mijn neefje 7 jaar en is toen met mijn tante op de gang en beneden gebleven (in het zh). Zodra zijn nichtje was geboren mocht hij erbij. Zo wil ik het ook doen met onze dochter. Ze is zo betrokken bij de zwangerschap en stelt ook heel erg veel vragen. Nou vroeg ze ineens gister dat ze heel benieuwd is hoe het kindje van de navelstreng af gaat. Misschien mag ze wel de navelstreng doorknippen. Nou ja, we zien wel hoe het allemaal loopt, maar het lijkt me heel erg byzonder.
Ik heb een dochter van bijna 6 maar zou het niet willen, ligt een beetje aan je bevalling, maar ik heb weeënstormen gehad, ben bang dat mij zo’n pijn zien lijden bij haar traumatisch kan uitwerken.
Ik zou er dus ook niet over nadenken.
Ik vraag me af of een kind van die leeftijd ten volle beseft wat er allemaal gebeurd, het houdt veel meer in dan enkel de geboorte, dan denk ik ook aan de pijn, bloedverlies, placenta enz… en als er complicaties zijn (al is dat maar een knip), kan dat denk ik behoorlijk heftig zijn voor een kind.
@juulke wrote:
Ik geloof zelf ook niet dat een kind dat aan kan. Ik ben er heel stellig in, een kind hoort niet bij een bevalling. Maar dat is natuurlijk mijn mening.
Wat een getraumatiseerde kinderen zullen we dan in onze wereld hebben zeg... :wink: Er zijn tenslotte culturen genoeg waarin het heel normaal is.
Ik denk dat als je het een normaal onderwerp houdt een kind het ook allemaal niet meer dan normaal vind.
@Verootjuh wrote:
@juulke wrote:Ik geloof zelf ook niet dat een kind dat aan kan. Ik ben er heel stellig in, een kind hoort niet bij een bevalling. Maar dat is natuurlijk mijn mening.
Wat een getraumatiseerde kinderen zullen we dan in onze wereld hebben zeg... :wink: Er zijn tenslotte culturen genoeg waarin het heel normaal is.
Ik denk dat als je het een normaal onderwerp houdt een kind het ook allemaal niet meer dan normaal vind.
Zoals ik al zei dat is mijn mening en blijkbaar denk jij er anders over prima.
Maar ik blijf erbij dat het voor mij iets heel onnnatuurlijks is dat een kind bij de bevalling is en met deze gedachte zou ik dus nooit mijn kind bij een bevalling aanwezig laten zijn.
Mooi om jullie ervaringen te lezen!
Ik kan me heel goed voorstellen dat onze dochter (rond haar 5e verjaardag) bij de geboorte van haar broertje of zusje zal zijn. Ik denk inderdaad dat wat voor ons normaal is, voor kinderen ook normaal is en dus zeker niet traumatisch. Wat ik me wel afvraag, is in hoeverre ik me echt op de bevalling kan concentreren als zij er bij is, maar we vragen iemand om stand by te zijn voor als dat nodig is.
Nu maar hopen dat ik deze keer lekker thuis kan bevallen!
@Hupsakee wrote:
Wat ik me wel afvraag, is in hoeverre ik me echt op de bevalling kan concentreren als zij er bij is, maar we vragen iemand om stand by te zijn voor als dat nodig is.
Ik vond het dit keer dus echt veel beter te doen dan mijn vorige bevalling.
Doordat de kinderen wakker waren (de jongste alleen tijdens de ontsluitingsweeën) had ik ook een beetje afleiding
Dat heeft mij zeker wel geholpen.
Succes met je aankomende bevalling! :thumbup:
Wat leuk zulke positieve verhalen te lezen.
Ons zoontje mag ook bij de bevalling blijven, zorg wel voor iemand
waar hij naar toe kan als het nodig is.
Jo was in de buurt…dit had mede te maken met het feit dat Jo toen nog nooit een nachtje was gaan logeren ergens en niet gewend was om zomaar ineens weggebracht te worden…
Na lang overwegen hebben we besloten dat mocht de bevalling starten,we eerst zouden proberen om gewoon oppas in huis te halen.
Het plan was ook om thuis te bevallen (met in het achterhoofd houden dat het bij Jo op het laatste moment ook fout ging,maar toen lag ik al in het ZH).
Goed…2e kindje, 2e kans…ben gewoon thuisgebleven…ontsluitingsweeen gingen niet soepel. Jo is opgevangen door mn ma die de avond ervoor al bij ons kwam (voelde het aankomen). Mijn ma heeft Jo de halve nacht bezig gehouden in de woonkamer (samen slapen op de slaapbank,want Jo wilde steeds bij ons komen slapen,maar ik lag mn weeen weg te puffen).
Daarna zijn ze gaan wandelen de hele ochtend en vervolgens slapen (in de woonkamer, uren inhalen van die nacht). Tussendoor heb ik Jo nog gezien af en aan…(ik liep in huis rond).
Einde middag bleek dat Eli niet ging komen,dus moest later die dag naarhet ziekenhuis. Opvang Jo was nog steeds gewoon geregelt thuis. Schoonma zou mijn ma af komen lossen die avond.
Het liep alleen anders…kort na die deal belande ik in een stortbevalling…gewoon thuis…
Jo heeft vanaf de woonkamer alles gehoord…ik kon het niet meer helpen…er waren meer mensen bij mn bevaling dan ik gepland had o.a. de partner van de VK die met zn tweeen op pad waren…
Mijn ma en partner van de VK hebben de woonkamerdeur gesloten gehouden en Jo afgeleid (TV harder,Nick JR opzetten).
Toen Eli er was,bleek dat inmiddels ook mijn vader al lang in huis was,die stond op het balkon (3 kamer appartement).
Achteraf allemaal niet helemaal gepland. Wilde Jo graag in de buurt houden. Hij was toen net 1 week 2 jaar,dus te jong om het allemaal echt te beseffen…maar oud genoeg om er juist van in de war te raken dat als hij thuis zou komen, er ineens een beeb was…
Nu heeft hij het meegekregen en mocht er ook als eerste bij.
Er is niets fijner dan gewoon na de bevalling meteen met zn vieren te zijn! Jo heeft er niets aan overgehouden…
Ik zou zeggen, kijk naar je kindje en zorg iigg voor een back-up…ik hoor vaak genoeg dat de bevalling snachts is en zmorgens de oudste kids gewoon opstaan en niets gemerkt hebben…
Hou oud was JO toen?