k*t!!! Heel veel sterkte!
:hug:
Monne Wat ontzettend kl*te, ik had het je zo gegund!
Sterkte en een dikke knuffel! :hug:
Wat SH!T zeg…jee, héél veel sterkte!.. 
…
Grrrmbhlg, wat ontzettend rot voor je, monne, :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug:
Liefs Maya
O meiden wat ben ik verdrietig. Mijn vriend is even boodschappen gaan doen maar ik had beter mee kunnen gaan voor de afleiding. Ik kan niet stoppen met huilen, het lijkt wel of ik overloop van verdriet.
Om de dag compleet te maken ben ik ook nog ongesteld aan het worden.
Waarom lukt het toch maar niet. Niemand kan me zeggen wat er mis is en waarom het niet lukt, alles ziet er goed uit en functioneert voorbeeldig. Alleen ben ik nog nooit zwanger geweest. Ook niet eventjes en dat het daarna mis is gegaan, het is gewoon radiostilte. En geen mens weet waarom.
Lieve Monne, laat de tranen maar gewoon de vrije loop, je kunt ze toch niet tegenhouden, ze moeten eruit.
We weten als geen ander hoezeer jouw verdriet is, de machteloosheid die je voelt en t gevoel dat niemand je kan helpen.
Gooi het hier eruit meissie…niet dat de pijn daardoor minder wordt maar misschien wel iets draaglijker.
T doet me zelf ook iedere keer pijn als iemand een mislukte poging heeft, ik gun het iedereen zo…tis allemaal zo oneerlijk.
Heeel veeel sterkte meissie :hug: :hug:
Monne: :hug: :hug: :hug: En net wat Natascha zegt. Huilen mag…ze moeten er toch uit al die tranen :hug: :hug: :-*
Huilen helpt zeker, eruit met die emoties, veel beter dan oppotten.
Tja waarom niet… dat hebben wij ons ook altijd afgevraagd, vragen we ons nu eigenlijk nog steeds wel af, waarom ging het niet vanzelf… Daar gaan we alleen nooit een antwoord op krijgen.
Voor nu uithuilen, als het gaat, er goed samen over praten en dan als het weer gaat, de schouders er weer onder en op naar de volgende poging.
Ik hoop van harte dat jullie mmm uiteindelijk net zo’n mooi einde mag hebben als dat van ons, want dat gun ik echt iedereen!!! :hug:
:hug: :hug: :hug: :hug: :hug:
Monne Jouw verdriet is zo herkenbaar! Waarom nou niet?! Maar helaas krijg je daar meestal geen antwoorden op, een lichaam is een ingewikkeld iets. Bij de een gaat het zomaar en de ander moet er jaren moeite voor doen. Zo oneerlijk… Huil lekker uit, las een baaldag in, zoek afleiding, maar net waar je behoefte aan hebt. Je kunt je hart hier altijd luchten!
Heel veel sterkte & een dikke knuffel! :-*
he lieve monne,
Beetje geslapen vanacht? Hoe is het nu? En met je vriend?
Hier heb ik er ook geen goed gevoel over. Het begint net als de vorige keer met buikpijn en de verschijnselen die ik altijd voorafgaand aan mijn ongi heb. Zal nog wel een weekje aanmodderen zijn en dat het dan los gaat barsten.
Ik moet nog hoop houden natuurlijk maar is zooo moeilijk. Heb ook echt niet het gevoel dat het wel es zo kan zijn.
Hallo allemaal!
Ben een oude bekende die er een tijdje tussenuit was!
Maar ik heb weer behoefte om met lotgenoten te babbelen.
Even voorstellen voor de mensen die mij niet kennen:
Ben Marka heb in april 2008 te horen gekregen dat mijn man hele slechte zaad kwaliteit heeft.
Ben toen in de medische molen beland.
Eerst maanden clomid gehad, niks uitgekomen, daarna in
mei 2009 begonnen met ICSI, juni 2009 eerste poging mislukt .
Meteen door met cryo, juli 2009 mislukt (2 cryo’s niet goed ontdooid)
September 2009 is mijn man geopereerd aan zijn testikels.
In maart 2010 was het zaad goed genoeg voor IUI maar na 3 IUI pogingen met clomid nog steeds niks.
Nu zoeken we alle kracht, energie, moed en steun om weer een nieuwe IVF/ ICSI poging te wagen.
Hoi Marka, welkom hier. Hier iemand die ook na enkele IUI’s overgestapt is naar IVF/ICSI. Ik vond de procedure goed te doen en ik keek er in eerste instantie ook tegenop. Heel veel succes!
Ineke, wat gauw toch… Nu al een beetje hoop kwijt! Angelbaby vertelde vandeweek nog dat zij altijd hetzelfde verloop had van haar luteale fase, maar dat het 1x toch echt heel anders eindigde… Ik heb natuurlijk geen vergelijkingsmateriaal, als het bij mij zou lijken op een eerder mislukte poging zou ik me ook wanhopig voelen. Maar ongi-gevoel kan ook zijn van een innesteling of weetikveel wat er allemaal daar vanbinnen gebeurt. Je weet het gewoon niet! Bovendien heb je twee kansen… Kop op! :hug:
Hier is de verslagenheid nog steeds even groot. Ook bij mijn vriend. Lijkt wel of we met zijn 2-en in een groot diep gat gezakt zijn. We hebben nergens zin in en hangen af en toe wat tegen elkaar aan en maken kopjes thee voor elkaar. Gisteren kwam ie thuis met een grote bos bloemen.
We wilden vandaag nog erop uit maar de zin ontbreekt ons totaal. Erg ontgoocheld zijn we. Je vraagt je ook af hoe vaak je dit nog moet meemaken. Kun je de volgende keer (of keren) net zo enthousiast en hoopvol blijven?
Marka Leuk dat je er weer bent. Flink balen dat het met IUI niet gelukt is.
Gaan jullie dan nu met IVF beginnen of opnieuw weer ICSI? Hopelijk nu wel een mooi resultaat! :-*
Ineke Wat balen dat je er weer geen goed gevoel over hebt. Nu nog niet opgeven, hoor! Wie weet voel je de innesteling, dat kan ook een ongigevoel geven. Dikke knuffel!
Monne Het is inderdaad moeilijk om na een mislukte behandeling weer op te krabbelen. Hoe langer je bezig bent hoe moeilijker het wordt, vond ik. Geef jezelf de tijd om het te verwerken, je hoeft er heus niet na een dag weer helemaal te zijn. Zoiets gaat met pieken en dalen. Het ene moment ben je hoopvol en zie je het zitten en het andere moment zit je in een diepe put en zie je even geen lichtpunten. Heel logisch! Sterkte en hou je taai!
Hier de hele week ruzie gehad met de weegschaal. Ik was 's ochtends steeds flink zwaarder dan 's avonds en ik viel maar niet af. Gisteren uit protest frietjes en chippies gegeten en vanochtend was ik ineens 1,6 kg lichter! Ik heb dus besloten om het patat-chipsdieet te gaan doen! :mrgreen: Ik ben nu in totaal zo’n 4,5 kg afgevallen, de eerste 5 kg-grens is in zicht!
He wat goed Jippie!! :dance:
Het Protestfrietdieet… Dat gaan we onthouden :thumbup:
Beetje stomme vraag hoor, maar ik heb me er totaal niet in verdiept: Wat nu? Ik zit nog middenin de teleurstelling, maar denk er toch een beetje over na merk ik. Ik moet bellen met de kliniek voor een uitgangsecho, maar wat dan?
Ik vind de cryo nu als ik erover nadenk geen optie, omdat het er maar eentje is. Als die niet goed ontdooit, ben je meteen weer een maand kwijt.
Ik doe liever nog een verse cyclus en kijk of daar meer cryo’s uitkomen. Mochten we ze dan een keer nodig hebben, kun je er tenminste 2 ontdooien. Hoe hebben jullie dit aangepakt?
Monne hier is de regel dat je eerst de cryo’s moet laten terugplaatsen eer je met een nieuwe verse poging mag en kan starten, ik weet niet hoe de procedure bij jullie is.
Dat de verslagenheid groot is kan ik me voorstellen, je bent nog nooit zo kortbij een zwangerschap geweest en stiekum ben je toch al aan t dromen etc, dat word je dan weer afgenomen en dat doet pijn, vreselijk veel pijn.
:hug: :hug: :hug:
Jippie goedzoooooooo weer wat eraf en ideaal als je van zo’n protestdieet afvalt hahahaha.
Marka: welkom hier, en veel succes met de aankomende behandelingen!!!
nou meiden, ik ben zojuist ongesteld geworden…pffffff ik hoop zo dat t gaat meevallen…ben echt bang, mahja we zien wel hoe t loopt.
Morgen t ziekenhuis bellen, kunnen ze me meteen gaan inplannen :dance:
wel eerst 3wk aan de pil en dan nog een menstruatie te gaan en dan kunnen we weer starten.
Hi Natascha,
Wat ben je snel ongesteld geworden! Heb je toch iets gekregen om het op te wekken? En waarom ben je bang?
Lfs
monne ja 12 dagen na de punctie…das idd best snel denk ik.
Ik heb verder geen medicatie gehad om het op te wekken, maar ben wel blij dat t zo snel gekomen is, des te eerder kunnen we weer starten.
Waarom ik zo bang ben, nou ik heb ernstige endometriose(verklevingen aan en in de baarmoeder) normaal slik ik medicatie waardoor ik geen menstruatie kan krijgen, maar tijdens de ivfbehandelingen kan dit natuurlijk niet.
Mijn vroegere menstruaties gingen gepaard met ontzettend veel pijn, soms zo erg dat ik een paar dg in het ziekenhuis morfine toegediend kreeg.
3 jaar geleden voordat ik begon met ivf hebben ze mijn buik opengemaakt en de ergste verklevingen weggehaald… daarna begonnen we meteen met de ivf en die sloeg meteen aan, na de bevalling ben ik meteen weer aan de medicatie gegaan, ik heb dus geen flauw idee hoe t deze keer zal zijn, vandaar mijn angst.
Gaat t een beetje met jou? Moet je morgen t ziekenhuis bellen?