Ik herken heel veel in je verhaal
Ik zag mij zelf ook altijd voor me met 3 kinderen
maar toen bleek ik bij de eerste bekken klachten te krijgen en niet zo zuinig ook
en bleek ons mannetje ook nog eens heel veel te huilen en toen werd het wel minder de wens voor 3
toen onze 2e ook nog een dochter bleek te zijn
en ik weinig van mijn bekken klachten over hiel na de bevalling was voor ons duidelijk geen 3e alle spullen steeds weg gedaan als het niet meer nodig was.
en toen kwam er steeds vaker die kriebel ach een 3e is toch wel leuk die bekkenklachten overleef ik wel
men wat heb ik de laaste weken veel gehuild en gepraat met manlief
hij snapt de kriebel maar zoals hij zelf zegt ik ben zuinig op jou en wil niet het risco dat we straks een 3e hebben maar jij niks meer kan
en nu van de week hebben wij besloten om geen 3e te doen en het rare is er kwam een soort van rust over me heen het is goedzo
we gaan gewoon genieten van die 2 mooie kids die we hebben en van het stukje vrijheid wat we af en toe alweer terug krijgen( klinkt heel fout maar ik denk dat ullie wel snappen wat ik bedoel zoon gaat naar school kids worden gewoon ouder en zo)
succes met je keuze
en tja wij hebben de mazzel dat we ook nog allebij de smaakjes hebben dus die gevoelens hebben we niet
Dank jullie wel voor jullie reacties! Ik krijg er een soort rust van over me. Toen gisterenavond de kids steeds uit bed kwamen, mijn jongste zijn speen kwijt was en nadat ik overal had gezocht had bedacht dat het misschien ook maar beter is zonder speen (hij is al 3 tenslotte) en hijzelf het ook goed vond om zonder speen te slapen uiteindelijk (toch wel trots op hem! :inlove: ) was ik wel weer blij dat ik er niet nog een baby bij heb. Mijn man was weg en een vriendin kwam gezellig bijkletsen. Die mogelijkheid heb ik nu ook. We hebben leuke plannetjes gemaakt voor een uitje en bedacht me dat zoiets veel moeilijker zou worden als ik ook nog een baby erbij heb. Ik heb altijd graag moeder willen worden en geniet hier ook erg van! De liefde die ik voel voor mijn mooie, geweldige jongens is onbeschrijfelijk! Maar toch ben ik niet ALLEEN moeder, doe ook weer lekker dingen voor mijzelf…Voor nu is het goed zo en ik houd de optie gewoon open. Als ik nu al beslis van geen derde, dan wordt ik wel een beetje verdrietig namelijk…alsof ik afscheid moet nemen van een kindje wat er nooit is geweest 
Maar ik kan ook zeker nog niet met 100% JA zeggen tegen nog een derde. Tijd zal het leren dus… 
Dat hoeft toch ook nog niet. Soms gaan over bepaalde beslissingen gewoon wat maanden of zelfs jaren heen.
En wat betreft dingen voor jezelf doen.
In dat opzicht ben ik dan soms wel jaloers op vriendinnen met 2 kinderen.
2 kinderen kun je bijna altijd nog wel ergens onderbrengen bij elkaar zodat papa en mama eens wat anders kunnen doen.
Met 3 merkten wij al dat dit niet meer overal kon en 4 kan ik eigelijk alleen bij mijn moeder en schoonmoeder bij elkaar kwijt. Maar als zij niet kunnen moet ik ze altijd op gaan delen. Vriendinnen met zelf kinderen zijn daar heel eerlijk in, die vragen dan, tuurlijk wil ik oppassen, mag ik dan de oudsten of de jongsten…
Ik kijk dan ook erg uit naar de jaren die komen naar de eerste tropenjaren.
Als de oudsten tegen de tienerleeftijd lopen en de jongsten naar school gaan.
Dan komt er hier pas weer wat meer vrijheid.
Dus dat is ook een keerzijde zeg maar.
Even offtopic:
Cell, waarom neem je niet een oppas aan huis? Op die manier hoef je niet te splitsen en kunnen jij en je man er ook eens samen op uit.
Wij hebben helaas geen familie in de buurt om op terug te vallen, en wil anderen straks ook zeker niet opzadelen met 4 kids, een oppas is dan echt een uitkomst. :thumbup:
Gewoon nog niet kunnen vinden eigelijk.
We wonen in een wijk bomvol kleine kinderen, tieners in de leeftijd van 16 tot 18 en jong volwassenen zijn hier in de minderheid.
Hebben 2 x een advertentie geplaatst, maar daar kwam niets op. Ja een meisje van 12 die graag wilde oppassen en hoewel ik zelf ook met 12 al oppaste, vind ik 4 kinderen toch een enorme verantwoordelijkheid. Dat doe je niet met een 12 jarige.
En voorheen konden we mijn moeder altijd bellen, die bleef rustig tot 12 uur 's nachts of nog later en reed dan naar huis.
Maar mijn oma is bijna 96 en heeft sinds een maand of 8/9 echt zo ontzettend veel zorg nodig dat mijn moeder eigelijk niet meer zomaar weg kan.
Dan ontdek je dus dat het best lastig kan zijn om 4 jonge kinderen te hebben.
- nog even offtopic *
Dat is inderdaad lastig. Ik zou ook noooooit een meisje van 12 op laten passen. In ons geval moet ze minimaal 16 zijn en moeten we echt een goed gevoel bij haar hebben. Gelukkig hebben we er een gevonden hier uit het dorp door een briefje op te hangen bij de supermarkt. Met haar klikt het echt goed, ze komt ook op de verjaardagen van de kids enz.
Zij komt meestal pas als de kinderen in bed liggen, weet wat ze moet doen als een van de kinderen wakker wordt enz. Verder zijn wij altijd bereikbaar en komen naar huis als er iets is, wat gelukkig nog nooit gebeurd is. Gelukkig vallen de kosten mee, (7,50 binnen 3 uur) 12,50 voor een hele avond en 15 Euro als het later wordt dan 1.00 's nachts (dat eigenlijk bijna nooit voorkomt) anders zou ik het ook echt niet doen.
Misschien zou je briefjes op kunnen hangen in de supermarkt, of bij een plaatselijke tienervereniging/sportclub een briefje op kunnen hangen? Of anders via marktplaats ofzo? (probeer even met je mee te denken)
Ik vind het echt fijn, mijn man en ik zijn deze maand bijvoorbeeld elk weekend wel een avond de deur uit, daarnaast volgen we samen een borstvoedingscursus en hebben we ook afspraken in de avond in het ziekenhuis enzovoorts, ik zou niet weten waar ik zonder oppas was.
Enige nadeel is dat ik een baby liever niet bij de oppas laat, sowieso bij niemand, wat dat betreft ben ik net een leeuwin
Als we het eerste jaar na de geboorte de deur uit gaan, gaat de baby gewoon mee en komt de oppas voor de andere 3. Kunnen we de baby niet meenemen? Dan gaan wij ook niet.
*Einde offtopic *
@Paikea wrote:
@wen wrote:Paikea: hoe bedoel je dat?
Je hebt in principe elke keer 50% kans op een meisje of een jongetje.
Ik zou niet weten waarom die kans anders wordt als je al twee van het zelfde geslacht hebt.
Zou je je bron kunnen vermelden?
Uit een Amerikaans onderzoek (op iPhone is het lastig zoeken). Dat onderzoek gaat er van uit dat veel mannen meer zaad hebben die zorgen voor het ene geslacht dan van het andere geslacht. Dus als je al 2 jongens hebt, kan het zo zijn dat je man meer zaad heeft met het y-chromosoom. Dus dan is het geen 50/50% kans meer
ach, zo zijn er ook onderzoeken die aanwijzen dat ook vrouwen inbreng hebben in het geslacht; het eitje is toegankelijker voor meisjeszaad als een vrouw bijvoorbeeld slecht ontbijt (er waren ook nog een aantal voedingsproducten die invloed hebben) en dit staat in verband met de natuur; bij armoede en ondervoeding is het van belang dat er vrouwen komen om het geslacht in stand te kunnen houden. Dus ik weet niet hoe precies je berekeningen kunt maken van hoeveel procent kans je hebt op een bepaald geslacht. Er zijn veel factoren die meespelen. Ook bijvoorbeeld de tijd die het zaad heeft om het eitje te bereiken; over het algemeen overleeft meisjeszaad langer en is jongenszaad sneller. Dus tja…aan die percentages heb je wat mij betreft niet zoveel…
@sassie1980 wrote:
@Em wrote:Even off-topic hoor maar Sassie1980, misschien kan je een koperspiraaltje overwegen? Ikzelf heb gynefix en dat bevalt super, geen hormonen, eerste 3 maanden wel heftige menstruaties maar nu normaal (4 tot 5 dagen normaal bloedverlies).
Het principe van een koperspiraaltje, dat er wel een bevruchting kan plaatsvinden, maar dat deze dan niet kan innestelen, staat me een beetje tegen.
Dat staat mij ook tegen, maar volgens mij is dit met de gynefix niet zo.
@Marda wrote:
* nog even offtopic *
Dat is inderdaad lastig. Ik zou ook noooooit een meisje van 12 op laten passen. In ons geval moet ze minimaal 16 zijn en moeten we echt een goed gevoel bij haar hebben. Gelukkig hebben we er een gevonden hier uit het dorp door een briefje op te hangen bij de supermarkt. Met haar klikt het echt goed, ze komt ook op de verjaardagen van de kids enz.
Zij komt meestal pas als de kinderen in bed liggen, weet wat ze moet doen als een van de kinderen wakker wordt enz. Verder zijn wij altijd bereikbaar en komen naar huis als er iets is, wat gelukkig nog nooit gebeurd is. Gelukkig vallen de kosten mee, (7,50 binnen 3 uur) 12,50 voor een hele avond en 15 Euro als het later wordt dan 1.00 's nachts (dat eigenlijk bijna nooit voorkomt) anders zou ik het ook echt niet doen.
Misschien zou je briefjes op kunnen hangen in de supermarkt, of bij een plaatselijke tienervereniging/sportclub een briefje op kunnen hangen? Of anders via marktplaats ofzo? (probeer even met je mee te denken)
Ik vind het echt fijn, mijn man en ik zijn deze maand bijvoorbeeld elk weekend wel een avond de deur uit, daarnaast volgen we samen een borstvoedingscursus en hebben we ook afspraken in de avond in het ziekenhuis enzovoorts, ik zou niet weten waar ik zonder oppas was.
Enige nadeel is dat ik een baby liever niet bij de oppas laat, sowieso bij niemand, wat dat betreft ben ik net een leeuwin
*Einde offtopic
oh wat handig zo’n oppas :thumbup: en idd niet duur!
Wij brengen meestal de babyfoon naar de buren. We passen veel op elkaars kids en brengen ze ook om de beurt naar school. Heel fijn :thumbup: Oppas overdag kan ik meestal ook hier in de wijk wel regelen. Morgen bijvoorbeeld gaat de jongste naar de buurvriendin en de middelste naar een andere wijkvriendin. De oudste is dan op school. Kan ik mooi even meekijken op mijn nieuwe werk dat per september begint :thumbup:
@WoLa wrote:
ach, zo zijn er ook onderzoeken die aanwijzen dat ook vrouwen inbreng hebben in het geslacht; het eitje is toegankelijker voor meisjeszaad als een vrouw bijvoorbeeld slecht ontbijt
daarom hebben wij dus 4 jongens… ik ontbijt altijd goed
.Voor TS… ik denk idd dat het nog niet nodig is om nu al definitief te beslissen. Zolang je geniet van wat je nu hebt is er toch niks mis mee om een eventuele derde nog niet volledig uit te sluiten.
Hoi, deze topic heb ik inmiddels bijna 1, 5 jaar geplaatst, maar mijn gevoelens zijn nog precies hetzelfde!! Ik nijg nog steeds naar “nee, geen derde”. Ons leven is in balans nu, kids alletwee naar school enz. Wilde eigenlijk ook de babyspullen eindelijk weg doen maarop een of andere manier kan ik t maar moeilijk afsluiten…zal ik spijt krijgen van het niet krijgen van een derde? Maar weer helemaal opnieuw beginnen zie ik ook tegenop…maar deze onrust wordt ik ook gek van. Zucht. We zien wel wat de natuur ons brengt…twee maanden geleden was ik teleurgesteld dat ik ongesteld werd, maar vorige wek was ik opgelucht dat ik ongesteld werd. Waarom heb ik niet gewoon rust in wat ik nou heb?? Vind t nog steeds zo moeilijk! Hebben de moeders die “klaar” zijn met hun gezin ook echt rust of kriebelt het dan ook nog wel eens of voelen ze onrust hier over?
Volgens mij blijven mijn eierstokken altijd wel een beetje rammelen en ik heb er vier. Houdt het dan nooit op, verzucht ik wel eens. Nou, het rammelen mss niet, maar het er gevolg aan geven wel. Ik denk nog steeds als ik een zwangere vrouw zie "nooit meer ", maar ben het wel erg eens met mijn/onze beslissing. Ik denk dat het goed is om dat gevoel te accepteren voor wat het is. Je hoeft niet overal wat mee te doen, toch? Sterkte.
Ik heb bij onze 2e nooit het gevoel gehad “klaar” te zijn. Heb ook nergens afscheid van genomen. Tijdens mn 2e (en weer zware) zwangerschap hebben we ons wel afgevraagd of we dit nog wel een keer moeten doen. De kinderen die er zijn hebben bijna een jaar lang niks aan hun moeder (heb erge last van bi, tijdens en na mn zwangerschappen). Toen jongste ruim 1 was toch nog maar eens over gehad. Gingen we het financieel wel redden, er kwam een ontslagronde op mn werk aan, zou ik die wel overleven en redden we het als ik in de ww zou komen, beren beren en nog eens beren hebben de weg gepasseerd. Inmiddels 7 weken zwanger van onze derde en soms denk ik nog wel eens ojee gaat het allemaal goedkomen. Maar er is vooral rust. De laatste keer zwangerschapstesten, als ik straks weet wat het wordt kunnen de andere kleertjes weggegeven worden, het voelt voor mij echt alsof we straks compleet zijn.
Ik heb een meisje en een jongen dus voor ons was die overweging er niet. Ik ben ook geen babymama, vind het eerste jaar echt vreselijk, een noodzakelijk kwaad, zou ze het liefst 1 jaar oud ergens ophalen , maar als ik mn 2 nu zie stoeien en bedenk dat er over 2 jaar nog een kindje meedoet word ik daar heel erg blij van. Voor ons is het goed dat er nog een kindje komt, maar bij mij is de jongste pas 1,5 kan me voorstellen dat als beide kids op school zitten je er anders over denkt. Voor ons ook een reden om er niet te lang mee te wachten, merk in de omgeving toch dat kindjes die komen als iedereen op school zit er toch wat meer bij hangen.
Mijn wens voor een derde bleef ook, maar soms ook twijfel omdat twee mannetjes al best druk zijn ;-).
Toen mijn tweede ouder werd en minder bewerkelijk, kwam er meer ruimte in mijn hoofd om naar mijn gevoel te kijken, en alhoewel ik baby’s erg leuk vind, kwam elke keer het gevoel naar voren dat ik het zo super gezellig zou vinden om later met verjaardagen, kerst of in de weekenden een volle eettafel zou hebben!
We hebben besloten om er een half jaar voor te gaan (gezien dat anders het leeftijdsverschil erg groot zou worden) en als het ons in die tijd niet gegeven was, dan zouden we het bij twee kindjes hebben gelaten.
En prompt, de laatste maand bleek ik zwanger :inlove:
Of het een jongen of meisje wordt, wil ik voorlopig niet weten. Heb altijd de wens gehad voor een meisje, maar de laatste tijd krijg ik juist steeds meer het idee dat ik meisjes misschien wel erg bewerkelijk vind. En heb nu twee heerlijke mannetjes, daar mag er best één van bij!
Zal ik eens wat zeggen hierover…
Ik heb altijd het gevoel gehad 3 kids te willen. Na Jesse besloot ik ( en haalde ik hub over :lol: ) toch voor een 3e te gaan. 9 maanden na Jesse, want het kon immers tussendoor toch (weer!) misgaan en langer duren en dan zaten de 2e en 3e mooi dicht bij elkaar ( ik hoopte op 2,5 jaar ) 2 maanden later was het raak, was helemaal onder de indruk :shock: Het ging goed, er zit nu ruim 1,5 jaar tussen de jongens en het viel/valt me erg zwaar. Ze zijn beiden erg hulpbehoevend, verder veel doktersafspraken e.d. gehad maar het word nu steeds ietsje makkelijker gelukkig. We wilden er maar 3, past ook niet meer in ons huis, dus we zijn klaar. Hub heeft ook een knipje laten zetten
maar… het gevoel blijft terwijl ik altijd had gezegd met 3 is het klaar! Het nooit meer zwanger zijn,die kleine babykleertjes, de babyspullen… Ik ben er afscheid van aan het nemen want het is goed zo… maar… wat zou ik het nog graag willen als het anders had geweest. 
Pff herkenbaar… het kriebelde na de 2e, het kriebelde na 3e en nu we 4 kindjes hebben, kriebelt het nog steeds! Bij elke zwangerschap ben ik er 100% van overtuigd dat het de laatste keer is, maar zodra ik een beebje in mijn armen heb, ben ik daar niet meer zo van overtuigd. Ik ben zielsgelukkig met onze kinderen en voor mijn gevoel is ons geluk ook helemaal compleet met onze 4 mooie en gezonde dochters. Anderzijds… er zit nog genoeg plek in ons hart en huis voor nog een kindje. Ik kan dan ook echt geen spullen weg doen, lijkt wel of ik het met elk kind nóg leuker vind.
Toch is er ook een keerzijde, zo heb ik begin dit jaar een burnout gehad, dat komt niet doordat wij 4 kinderen hebben, maar het speelt wel mee met de keuze voor een vijfde, ook begint mijn man over 2 weken met een nieuwe baan, dus de timing is niet optimaal… Daarbij ben ik in alle zwangerschpapen tot 16 weken best ziek geweest en heb ik geen backup van ouders e.d. Omdat ik een hormoonafwijking (pcos) heb en mijn cyclussen heel warrig zijn, wil ik geen pil slikken, dus we zien het wel. Als ik het echt niet zou willen had ik al lang maatregelen genomen dus ik denk dat het goed is zo om maar te zien hoe het loopt, het enige waar ik bang voor ben zijn reacties/oordelen van de buitenwereld.
Ik ben overigens ook bang hoor dat het blijft kriebelen al heb ik er 10, ik zou dan ook best een 11-tal willen Maar ik denk dat praktische bezwaren op den duur ook mee gaan spelen. Nu kan ik elk kind nog voldoende aandacht geven, hebben we plek in huis en in de auto, en ben ik nog jong genoeg… maar ik denk als dat soort praktische dingen een rol zouden gaan spelen, dat ik mezelf dan vanuit dat oogpunt er ook makkelijker bij neer kan leggen.
We zien dus wel hoe het loopt.
Dat herken ik wel. Ons huis is vol. Echt vol :lol: financieel gaat het net, maar soms moeten we wel dingen laten die we graag zouden willen. Het is dus gewoon echt klaar, de ruimte is er niet. En hoewel ik me heeel soms stiekem afvraag hoe hetnzou zijn als er nog een klein zusje (ja… Ook met een meisje erij blijf ik stiekem verlangen naar nog een meisje hoor :lol: ) of broertje bij zou komen… Voor de jongste zou ik hetzo leuk vinden ook. Maar ik heb helemaal geen moeite met spulletjes wrgdoen, nooit een 'nooit meer ’ gevoel als ik zwangeren zie… Sterker nog, eerder een ‘het was prachtig maar ik ben blij dat ik daar nooit meer doorheen hoef’. Em toch, als mn man een andere baan vond, een groter huis en hij zou zeggen kom ee gaan er voor heeft ie me in een maandje wel om ben ik bang
Ook hier lange tijd getwijfeld wel of geen derde. Manlief was al overtuigd dat hij het wilde maar ik zag aardig wat beren op de weg. Vooral de eerste anderhalf jaar zijn best pittig met de gebroken nachten, de kinderziektes, tandjes etc.
Na ook gesprekken met vriendinnen en mijn moeder toch de stap gewaagd. Ik ben gestopt met de pil en zou het wel zien. Na een paar weken was ik er elke dag mee bezig en wilde ik niets liever dan zwanger zijn. Toen was het duidelijk dat ik het toch ook heel graag wilde.
Na 2 maanden bleek ik al zwanger, heel snel en in het begin de eerste weken dacht ik even oh mijn god waar begin ik aan :oops: :mrgreen: Maar eenmaal de tijd verstreek werd ik verliefd op het idee en koesterde ik de kleine in mijn buik.
Tot ons grote verdriet mocht hij niet bij ons blijven en het gemis en de pijn maken dat wij zeker weten dat ons hart nog voldoende ruimte over heeft voor een kindje. Ik heb geen speciale wens voor een dochter dus dat speelt gelukkig helemaal geen rol.
De gezelligheid, de volle eettafel, het op stap met een groot gezin heerlijk!!!
Komend jaar hopen wij snel zwanger te zijn van ons 4de kindje, want zo voelt het toch. Hier dus geen twijfels meer. En daarna, dan is het klaar. Dan voel ik mij een gezegend persoon. Daarbij zijn de kids al wat ouder en word ik volgend jaar 35 dat is voor mij een soort psychologische grens geweest.
Mijn moeder zei ooit: je krijgt later spijt van een gewenst kindje dat nooit is gekomen doordat je de stap niet hebt gewaagd. Trek je niets aan van wat anderen wel of niet zouden vinden, het gaat om jullie en jullie geluk.
Sterkte met je keuze :-*
Mijn man vond 2 ook genoeg… Dus de zwangerschap van m beleefd als de laatste … Maar kon me er niet bij neer leggen … Een tijd na dat m geboren was mijn wens voor een derde aan mijn man uitgesproken … Hij was van mening dat hij 2 echt genoeg vond en we een mooi gezin zo hadden…
Ik heb me geprobeerd er bij neer te leggen maar dat ging niet… Veel later nog eens mijn wens besproken en hij heeft de tijd genomen na te denken…
Als hij mij de gelukkigste vrouw van de wereld kon maken met 3 kindjes en we het allemaal nog leuk konden hebben en konden genieten dat was dat het wel waard…
Dus zijn wij gegaan voor een derde… En krijgen nu de vierde er bij cadeau …
Nu is het mama met haar mannen :inlove: een meisje was leuk geweest maar die zit niet in dit assortiment… Heb ik het wel even moeilijk mee gehad … Geen getut enz … Maar nu na een tijd merk ik eigenlijk dat ik ook niet echt van het getut ben … Ik ben ook makkelijk en mag simpel… En stoeien ruig stoer… Dus mijn mannen gezin klopt helemaal geloof ik…
En als er nu geen vierde cadeau was geweest dan waren wij ook niet voor een vierde gegaan … Met 3 was het dan klaar …
Nu een aantal aanpassingen moeten doen maar dat komt vast goed…
Beetje onwerkelijk is het nog wel dat onze eettafel straks vol zit met ons gezin… Dat er vier kleine mannen door het huis rennen … Maar ook kijk ik uit naar die tijd…
Lune omschrijft precies mijn gevoel eigenlijk :lol: Ook toch de wens nog voor een meisje als… maar het is goed zo. Ik heb er vrede mee.
maar… :?