Smurf, ik hoop heel erg dat jullie deze wens het komende jaar zullen kunnen vervullen.
:hug: :-*
Onze 3e is inmiddels 7 weken oud. Direct na de geboorte van de 2e voelde ik; ik wil een 3e! ML had er wat langer voor nodig.
De zws vond ik wel zwaar, zwanger zijn met 2 kinderen die al rondlopen. Ik deede de zws er 'maar een beetje bij’en dat was jammer en zwaar.
Momenteel zitten we in de fase van heel erg wennen en een ritme zoeken, hoe combineren we de behoeftes van een baby, peuter en kleuter. Het is zoeken. Ik ben heel blij met al onze 3 meiden, ze zijn me allemaal lief.
Ik ben begonnen met deze topic 1.5 geleden…vorige maand schreef ik over mijn blijvende onrust…en nu ben ik bijna 6 weken zwanger!! 
Nog heel pril dus, maar het voelt helemaal goed! Ik heb rust en dit kindje is zeer welkom! 
Zie nog wel tegen sommige dingen op, maar ik leef maar gewoon met de dag. Vind het nog wel heel onwerkelijk!
Over 3 weken heb ik pas de echo, maar mijn broeken zitten nu al te strak en ik draag al zwangerschapsbroeken. Vertel het dus ook maar aan anderen (niet iedereen natuurlijk nog!) Hopelijk is alles goed bij de echo!
Gefeliciteerd en wat fijn dat je onrust nu weg is.
Gewoon lekker genieten en alles valt wel op zijn plaats :thumbup:
Hier is ook een derde kindje onderweg!
Onze oudste zal dan 4 zijn (nou ja, ik ben op haar verjaardag uitgerekend) en de nu nog jongste is dan bijna 2,5
Ik ben nu zwanger van de 2e, maar weet nu al dat ik graag 3 kindjes zou willen krijgen, mocht dit lukken. Altijd al gedacht dat ik er graag 3 zou willen, en is nog steeds zo. Het voelt op dit moment ook nog niet als af/de laatste zwangerschap. Het idee dat dit wel de laatste zwangerschapp zou zijn, maakt me toch ergens een beetje verdrietig. Hopen dat er dus nog een 3e in mag zitten, alhoewel we dan wel een wat groter leeftijdsverschil zouden willen als dat we nu gaan krijgen. Maar sommige dingen heb je niet in de hand.
Las mijn antwoord net terug van zo’n 1,5 jaar geleden…en ik denk er nog net zo over.
Laatste tijd kriebelt het toch stiekem wel weer, maar mijn man wil niet meer. Ik heb alle babyspullen weggedaan, nieuwe baan, kids die al groter worden, onze 2e zoon die het niet zo makkelijk heeft en wat heel veel energie kost…
maar toch…nu kan het nog. Ik ben 34 en als we nog zouden willen dan vind ik dit toch wel een soort van grensje…
Mijn man zegt dat dit gevoel komt door het loslaten van je vruchtbare periode 8)…t zal wel haha. (Ik denk dat het meer komt door het loslaten van het definitief nooit krijgen van een dochtertje)
Ik ben nu mama van een prachtige/eigenwijze dochter en een heerlijk/knuffelig mannetje. Mij aller aller grootste wens is dat we voor een derde gaan. Moet wel zeggen NU NOG ECHT niet. Maar straks als M.alou op school zit, wij getrouwd zijn, zou ik graag willen aantellen van een derde.
Ik heb er altijd drie gewild. Echt mijn ideaal. Meiden of jongens heeft me nooit echt uitgemaakt…totdat we onze eerste meid hadden. Bij de tweede zwangerschap hoopte ik héél erg op een meid. Vond/vind het echt leuk twee kindjes dicht op elkaar van het zelfde geslacht. Toen de 20 weken echo een jongen liet zien (en echt we konden er niet omheen, zijn geslacht was namelijk het eerste beeld wat we zagen bij de echo :lol: ) heb ik echt even een week moeten wennen. Mijn vriend was dolblij. zijn ideale gezin was een meid en een jongen. 2 kinderen dus…
Tja en dat is voor nu ook het probleem. Voor hem is het gezin eigenlijk wel compleet. Voor mij echt niet. Zou heel graag een meisje erbij willen. Maar zou het nog een jongen worden ben ik ook heel blij. Ben inmiddels overtuigt dat ik net zo goed een meiden en jongens mama ben. (daar twijfelde ik nogal over) Heb nu de beslissing aan hem gelaten. Hij weet wanneer ik graag zou willen aantellen. Dus weet wanneer hij maar een ja hoeft te laten vallen hahaha. Heb tegen hem ook gezegt dat als hij uiteindelijk echt nee beslist dat ik me daar dan ook bij neer leg. Dat zal niet zomaar even gedaan zijn, maar zal me echt wat moeite kosten om te gaan beseffen dat de zwangerschap van R.oan mijn laatste is geweest. Voor nu staat zijn gedachte op 80% nee en 20% ja.
Hier ook een man die er klaar mee is. De hoeveelheid kindjes vind hij mooi zo (ik vind ze ook mooi maar nog een kindje zou ik ook erg mooi vinden 
), typisch man ziet natuurlijk ook vooral de praktische dingen. De babyspullen zijn nu ook de deur nog niet uit (heel voorzichtig ben ik wel bezig geweest met babykleertjes maar gek genoeg op de eerste pakjes na boeien die me ook niet, zijn ook zo weer gehaald). Maar straks als Floris groter wordt/is dan komen het badje ed ook aan de beurt. De wieg, pas nog over gehad, die gaat niet weg want die blijft in ons gezin en zal met de jongens mee gaan mochten zij ons ooit opa en oma maken. Als ze dat willen.
Qua aantal zwangerschappen zou ik nu ook klaar moeten zijn…maar ik blijf die kriebelende wens houden van 3 kindjes. Misschien wordt het ooit minder want ik weet 100% zeker dat er geen kindje per ongeluk verwekt zal worden bij ons. :lol: Wat dat betreft snap ik mijn man ook helemaal want de medische molen was geen pretje (verrek 10/11 IVF pogingen om 3 kinderen te verwekken is heftig! En dan kijk ik niet eens naar de hoeveelheid miskramen die we hebben gehad) en nope ondanks dat ik goed tegen de hormonen en het prikken kan is dat iets waar ik nooit naar vooruit zal kijken. Voor nu laat ik het allemaal rusten, we zitten als gezin ook in een te onrustige periode om in alle rust over een volgend kindje te praten. En het rammelen zal ws ook altijd wel blijven, maar of we er ooit nog wat mee zullen doen…dat betwijfel ik eigenlijk.
Gefeliciteerd met je zwangerschap! dat als eerste, want blijkbaar ging het bloed idd waar het niet gaan kon!
Jaren lang wilden wij een derde, we hebben het ook erg lang geprobeerd. Diverse miskramen maakten het niet makkelijker, maar dit was ons ideaal beeld dus we gingen ervoor.
Tot ik oktober 2011 erg ziek werd en er vanuit het ziekenhuis een volgende zwangerschap ernstig werd afgeraden. Dat brengt een emotionele disbalans met zich mee. Het verstand begon een gevecht met het gevoel. Wij zijn erin goed begeleid en op een gegeven moment ging de knop idd om! er kwam GEEN derde meer,… de voors en tegens hadden een verschuiving gehad en ook ik werd fysiek zwakker en was me bewust dat ik een zwangerschap niet meer aan zou kunnen. Alle babyspullen de deur uit,… mijn man op de wachtlijst voor een sterellisatie en een streep onder onze kijk op onze toekomt. Wij waren er klaar mee!!! we waren gelukkig, hebben twee geweldige kinderen die heel close zijn. Een jongen en een meid, wat wilden we nog meer!
Toen ik vanwege een controle van de tumoren naar het ziekenhuis terug moest, vonden ze idd iets,… het had 2 armen, 2 benen en een kloppend hartje :shock:
Wat er dan met je gebeurd is niet te omschrijven, maar ik kan vertellen dat dit niet het JOEPIE gevoel was die we voorheen zouden hebben gehad. We waren in shock!
we kregen tijd om erover na te denken. Heel heftig was dit en het ziekenhuis ging een risico inschatting maken. Kon deze zwangerschap wel of niet blijven.
Aan mijn banner is te zien dat het voortgezet is. We zijn wederom begeleid in het weer omzetten van die knop en beginnen weer langzaamaan te wennen aan het idee. Stiekem wens ik het oude gevoel terug.
Het kleintje komt er, is meer als gewenst en zal in een warm nest komen. Maar onze zorgen zijn pas voorbij tot het is geboren.
Mijn man is inmiddels geholpen, mijn gezondheid is erg zwak, maar wij mogen over een aantal maanden ons derde kindje gaan ontvangen, het basisgevoel zal geluk zijn! ik wens dat jullie ook toe! heel veel geluk!
@ Jaden, gefeliciteerd!
@kaboutertje, ook gefeliciteerd, maar wat een vervelende situatie voor je. Kan me voorstellen dat je deze zwangerschap lang niet zo intens beleefd als je graag gewild zou hebben…hopelijk komt alles goed en breng je het kindje in goede gezondheid ter wereld.
Hier ook een tijdlang in dubio gezeten…mijn oudste is van mijn expartner en mijn man en ik hebben nu samen ook nog een kindje gekregen. Manlief wilde dolgraag nog een kindje, maar ik was er heilig van overtuigd dat we zo compleet waren… Heb nu een jongetje en een meisje, dus tja, ik riep altijd, mijn verzameling is compleet!! Totdat mijn hormonen weer begonnen op te spelen…we hebben het er ook weer steeds vaker over en het feit dat ik elke dag wel ff weer op KOK meelees geeft wel aan dat ik toch wel weer heel erg verlang naar nog een kindje :inlove:
Inmiddels is dus toch de beslissing genomen en willen we over een paar maanden er weer voor gaan! Ik word dit jaar ook 35 dus ook voor mij is de “psychologische grens” zeker al in zicht!
Heb wel met mezelf afgesproken dat ik de natuur zn gang laat gaan…ga dus geen ovulatietesten oid kopen en wil het ook niet laten overheersen in de rest van het gezin… Als het ons gegund is, dan komt het vanzelf wel en anders heeft het gewoon niet zo moeten zijn…
Gelukkig heeft manlief hetzelfde
Succes meiden!
Het is een hele tijd geleden dat ik hier heb geschreven. Ik ben niet zo heel actief hier, al lees ik wel af en toe mee
Nog geen jaar geleden twijfelde ik zo aan wel of geen derde kindje. Maar de onrust bleef! Uiteindelijk toch zwanger geworden, al zag ik wel wat zorgen (onze tweede zoon was een huilbaby…wat nou als dit kindje dat ook zou zijn. En weer helemaal opnieuw beginnen…flesjes, hapjes, papjes, luiers, slaapjes etc…)
Na een best zware zwangerschap: bekkenproblemen, met 34 weken een hoge bloeddruk en volledige bedrust houden, last van hormonen (neerslachtigheid) is uiteindelijk 2.5 week geleden onze prachtige dochter Isis geboren!! En ooooo wat genieten we van haar!!
Het is zooo’n lief en makkelijk meiske, al mijn zorgen zijn verdwenen! En sterker nog: ik geniet nu van de flesjes, slaapjes, luiertjes, babyspulletjes, knuffeltjes etc…heerlijk!!
Het is echt voor het laatst alles meemaken (al ben ik zo blij dat de zwangerschap en bevalling erop zitten) maar ik geniet nu heel bewust.
Ben blij dat ik er toch nog voor ben gegaan, ons gezin is nu echt helemaal compleet!
Hier altijd een wens voor een 3e gehad, ik ben er zelf 1 van drie en vond het geweldig.
Mijn ex man wilde duidelijk niet, hij had de wens ‘‘2 kinderen’’, en na (mijn) eerste had hij 2 kinderen. Dochter was dan voor mij een cadeautje.
Nu zijn mijn ex man en ik uit elkaar en heb ik een vriend zonder kinderen, maar wel eentje op komst! Mijn wens komt dan toch uit :inlove: en zijn wens op een kindje ook. (Hij wilde er 2, maar zei zelf al ''Ik heb er nu 2 gratis bij, dus 1tje van mijzelf vindik geweldig ‘’ ).
Zo zat ik met een vierde kindje…
Het voelde gewoon nog niet helemaal compleet.
Bij de geboorte van de tweede hebben man en ik het er meerdere malen over gehad dat een groot gezin ons wel heel erg gaaf leek en dat we een derde EN vierde niet zouden uitsluiten.
Na de derde trok manlief zijn mening ineens helemaal in. Zag alleen maar beren op de weg. Uiteindelijk na heel veel praten, huilen etc had ik het redelijk afgesloten… groot gezin zit er niet meer in.
Tot begin dit jaar manlief ineens zegt… waarom ook eigenlijk niet. We willen het allebei en ik kan altijd wel iets negatiefs verzinnen.
En het was in één keer raak… alsof het zo had moeten zijn.
Nu aftellen tot onze kleine man ons komt verwelkomen! :inlove:
Wij hebben dan twee om twee… jongen meisje meisje jongen