Bij mijn 2de zwangerschap hadden wij toch wel heel graag stiekem gehoopt op een jongen. Ik was een uur teleurgesteld en daarna dacht ik, leuk 2 dochters en een zusje voor mijn dochtertje. Ik heb naderhand nooit meer gedacht was jij maar een jongen ofzo. Mijn man vond het moeilijker dan verwacht. Een 3de kindje hoeft voor hem niet zo, en daar dus ook een stuk minder kans dat er ooit een jongetje zou komen dat kwam wel even zwaar aan.
Denk dat je bedoeld, dat je bij de 2de graag gehoopt had op een jochie? 
Voorkeur is niet erg, als je er maar realistisch onder blijft denk ik, ook mbt je eigen emotie.
En echt duidelijk hebben, waarom je nu eigenlijk juist dat geslacht “wilt” of juist een ander kindje er bij.
Ik heb wel makkelijk praten, aangezien ik het niet ken.
Dus weet ook totaal niet wat toch die impact kan zijn :hug:
Owja :mrgreen: , ff aangepast
Dat herken ik wel Romata, mijn man dacht een meisje en ik een jongen. Het werd een jongen, hij was teleurgestelder dan mij en ik niet, ik had gewoon zo’n gevoel. Hij had graag een meisje gehad ook omdat we meteen uit die naam waren, maar in de auto was ie zo blij, want hij was gezond en een jongen is ook fantastisch! !
Maar goed o.t ik weet niet of de t.s voor een derde moet gaan, je moet er helemaal achter staan en ergens heeft de t.s toch twijfels. Dus dan zeg ik, niet doen. Ook qua geslacht heb je het niet voor het kiezen … Dus stel een jongetje, blijf je hem dan niet ergens verwijten dat ie geen meisje is (ook al zeg je dat je uberrrtrots zult zijn?
Even off-topic hoor maar Sassie1980, misschien kan je een koperspiraaltje overwegen? Ikzelf heb gynefix en dat bevalt super, geen hormonen, eerste 3 maanden wel heftige menstruaties maar nu normaal (4 tot 5 dagen normaal bloedverlies).
On topic: ik heb 2 jongens en hoewel ik altijd droomde van meisjes heb ik die wens nu helemaal losgelaten. Zelfs al ik voor een 3e zou gaan zou het me echt niet meer uitmaken, hoewel ik wel benieuwd ben hoe een meid van ons eruit zou zien…maar ook wel naar nóg een jongen! :mrgreen:
Ik heb alleen voor 99% besloten het bij 2 te houden; ik vind het echt druk zat (die van mij zijn 5 en 2), en ben blij dat ik weer iets meer tijd voor mezelf krijg als de jongste naar school gaat. 
Ik denk niet dat ik dan nog een babykriebel krijg maar je weet het nooit…vandaar hier nog geen definitieve maatregelen maar een koperspiraal. :thumbup:
:lol: kreeg vanmiddag een foto van een vriendin met onze dochter erop :lol:
Hoewel wij dus 4 jongens hebben weet ik sinds vanmiddag hoe onze dochter eruit zou zien… onze 3e was bij haar en had zelf een haarband van 1 van haar meiden in zijn haar gedaan en echt… wij zouden ook prachtige meisjes maken :inlove: (oftewel… onze kids hebben net als mama en haar broers een redelijk unisex hoofd… het is gewoon echt zo :lol: ).
@wen wrote:
Paikea: hoe bedoel je dat?
Je hebt in principe elke keer 50% kans op een meisje of een jongetje.
Ik zou niet weten waarom die kans anders wordt als je al twee van het zelfde geslacht hebt.
Zou je je bron kunnen vermelden?
Uit een Amerikaans onderzoek (op iPhone is het lastig zoeken). Dat onderzoek gaat er van uit dat veel mannen meer zaad hebben die zorgen voor het ene geslacht dan van het andere geslacht. Dus als je al 2 jongens hebt, kan het zo zijn dat je man meer zaad heeft met het y-chromosoom. Dus dan is het geen 50/50% kans meer
@Em wrote:
Even off-topic hoor maar Sassie1980, misschien kan je een koperspiraaltje overwegen? Ikzelf heb gynefix en dat bevalt super, geen hormonen, eerste 3 maanden wel heftige menstruaties maar nu normaal (4 tot 5 dagen normaal bloedverlies).
Het principe van een koperspiraaltje, dat er wel een bevruchting kan plaatsvinden, maar dat deze dan niet kan innestelen, staat me een beetje tegen.
Ik herken die gevoelens die hier omschreven worden bij de wens naar een dochter ook
Ik heb zelf twee jongere broers dus mij leek het daarom altijd ideaal om eerst (minimaal) een jongen en dan een (minimaal) meisje te hebben. Toen ik jong was had ik altijd 2-3 kinderen in mijn hoofd. Toen de 2e een jongetje bleek te zijn, moest ik wel even slikken :shifty: , maar na een dag of 2 was ik helemaal om en vond ik het juist leuk om nog zo’n leuk jongetje erbij te krijgen :inlove: En ja: ik ben dol op mijn mannen en zij adoreren mij :lol: 8)
Maar dan nog was daar de vraag van: wat als we nou voor een derde gingen…? Wat als dat wel een meisje zou zijn? Of wat als het een jongen was? Toen kreeg mijn sz haar 3e zoontje. En toen ik die drie jongens naast elkaar zag was ik om: ik wist dat ik hoe dan ook een derde wilde. Jongen/meisje allemaal welkom.
Mijn vriend was niet zo zeker van de 3e. Hij wilde vroeger nooit kinderen, dus in zijn hoofd had hij al 2 meer dan gedacht Maar hij zei ook geen nee, we zouden er in januari even over praten en de knoop (definitief) doorhakken. Toen bleek in november dat ik verrassend zwanger was :inlove: Heel eerlijk: mijn vriend moest er best aan wennen. Pas toen bij de echo bleek dat het een meisje was, was hij ‘om’. Tuurlijk een jongen was ook welkom, maar dit meisje is gewoon de kers op de taart :mrgreen:
Ik denk dat de wens voor een meisje bij mij ook komt van het feit dat mijn biol. moeder overleden is toen ik 6md oud was. De meeste van mijn vriendinnen hebben een best speciale band met hun moeder. Ik heb dat eigenlijk nooit gehad: begrijp me niet verkeerd. Mijn moeder is mijn moeder, maar we denken/voelen zo anders over bepaalde dingen. Ik zou dolgraag die speciale band eens mee maken, al is het nu vanuit de andere ‘kant’.
Bedankt voor de reacties! Wil even benadrukken dat ALS we voor een derde zouden gaan, een jongen ook super welkom zou zijn! Dat schreef ik ook in mijn eerste berichtje. Ik zou het alleen geweldig vinden om OOK een meisje te hebben, om ook dat mee te maken. Misschien moet ik de beslissing nu nog niet willen nemen en wachten hoe mijn gevoel zich ontwikkeld. Misschien wil ik over twee jaar toch nog wel, dan zijn mijn boys weer veel zelfstandiger en kunnen zichzelf aankleden enzo en spelen na school buiten met vriendjes waardoor ik ook weer wat meer rust heb voor een baby. Of ik ben dan zodanig aan mijn vrijheid gewend dat ik helemaal niet meer wil, kan ook! Over twee jaar zijn mijn boys 5 en 7 dus dan wel een groot leeftijdsverschil! Zou nr 3 zich dan buitengesloten voelen? Ikzelf ben over twee jaar 36 jaar…is dat te oud? Waar ligt de grens, hoe denken jullie erover?
Ik heb ook 2 jongens, 6,5 en 5 en de wens voor een meisje zal altijd blijven.
Mochten wij ooit nog per ongeluk zwanger raken dan is een jongen inderdaad ook welkom, maar de wens voor een meisje is groter.
Wij hebben echter besloten dat ons gezin klaar is en ik heb daar voor 99% vrede mee.
We hebben nu een heel stabiel en leuk gezin. De jongens hebben het leuk, dat ze nu groter zijn is leuk. Ik zou er nu even niet aan willen denken weer helemaal opnieuw te beginnen…
Mijn grens ligt overigens bij 35. Die van mijn vriendin op 38 (heeft nog geen kinderen). Het is gewoon heel persoonlijk…
Succes…
Ik zelf heb totaal geen recht van spreken, heb 4 kinderen en dan nog 2 om 2 ook :shifty:
Maar weet wel dat ik dus na 1 meid zei dat ik geen meidenmoeder was en liever jongens had. Ik kreeg er nadien ook 2 en toen was het voor mij klaar.
Toen we onverwacht nog een 4e cadeautje kregen was ik redelijk teleurgesteld toen dat een meisje bleek te zijn. Ik… nog een meid… pfftt, doe mij maar jongens. Jongens zetten hun moeder op een voetstuk en oke, ik ben later de schoonmoeder, maar jongens pikken veel van hun moeder, dus met een beetje mazzel blijf ik in beeld. Terwijl meiden nog wel eens de concurrent van hun moeder kunnen worden, dus t is maar net hoe het uitpakt.
Inmiddels ben ik wel weer gewend aan een meisje erbij en zeker niet teleurgesteld. Maar ik ben nog steeds geen meidenmoeder. Ik houd van keet in huis en heb totaal geen geduld voor al dat gefrut en gepiep als er haren gekamt moeten worden enzo. kralen rijgen en poppenspel heb ik ook niks mee. Was zelf vroeger dan ook echt een tomboy.
Gelukkig voor mij, lijkt de jongste ook van het type tomboy :mrgreen:
Een vriendin van ons blijkt echter onverwacht zwanger van de 4e en ze heeft 3 jongens. daar zit straks ook ruim 5 jaar tussen, maar daar maakt ze zich niet druk om. Zo’n kindje heeft via school vaak ook wel vriendjes en vriendinnetjes en vaak loopt dat wel los.
Ze zegt alleen wel dat ze met 3 jongens echt hoopt dat de 4e ook een jongen is want ze zou het sneu vinden om 1 meisje te krijgen tussen al die mannen. Ook met het oog op een verwend prinsesje.
Voor haarzelf lijkt een meisje haar natuurlijk wel leuk, maar ze kan zich niet voorstellen hoe dat zou zijn, 1 meisje en 3 jongens.
Wat paikea zegt klopt denk ik wel, ik heb zoiets wel vaker gelezen en gehoord.
Er schijnt ook iets te zijn met snelheid en uitsterftijd… jongenszaad is sneller maar ook sneller dood en gevoeliger voor de zuurtegraad van het vaginaal slijmvlies en baarmoederslijm en meidenzaad is trager, maar leeft langer.
Dus als je partner relatief meer jongenszaad heeft en jij als moeder ook een lage ph in het slijmvlies, dan zijn de overlevingskansen optimaal natuurlijk.
Zo heeft 1 vriendin 3 meiden en haar man zegt altijd… ik zal meer meidenzaad hebben of A. heeft jongenskilling slijmvlies.
Hoe ook zij… een kind is een kind en het groeit op tot een individu. Kinderen zouden er enkel moeten komen omdat volwassenen graag nieuwe mensen in de wereld willen brengen. De rest is in wezen bijkomstig.
Al begrijp ik alle gevoelens wel heel goed, heb ze zelf ook gehad. :oops:
Ik ben de jongste thuis, mijn zussen zijn 5 en 6 jaar ouder.
Ik heb mij eigenlijk nooit buitengesloten gevoelt, want ze betrokken mij toch wel bijna overal bij wat kon dan.
Ging later met ze stappen etc.
Dus op zich hoeft dat geen probleem te zijn qua buitensluiten, de leeftijd.
Je kan het ook hebben, buitensluiten, als ze maar 2 jaar schelen.
Ik kan wel in alle eerlijkheid zeggen, dat ik dus net als Cell niet echt zo’n fruts moeder ben, met haren etc.
Ik was en ben ook nog steeds geen meisje meisje, meer ook zo’n rauwe :mrgreen:
Hier een zoon en een dochter, geen partner maar nog wel een kinderwens.
Heel soms zit ik stiekem te denken… als ik nu tegen de 40 loop en nog altijd geen partner heb, zou ik dan gaan voor een zaaddonor?! :think:
Ik heb me altijd voorgenomen dat “mijn 2e leg” er 1 zou zijn met partner uit liefde (mijn 1e leg is ook met liefde, maar dan grotendeels zonder (betrokken) partner). Dus… ik moet die partner zien te vinden (maar heb geen zin in zoeken meer).
Wat ik dan, als het ooit lukt, zou krijgen maakt me niet uit.
Vroeger zag ik mezelf alleen dochters krijgen.
Maar ik heb gewoon twee pracht kinderen op de wereld gezet en heb gemerkt dat voor mij geslacht helemaal niets uit maakt!
Dat het mijn kinderen zijn is wat telt.
Voor hetzelfde valt mijn zoon op jongens en mijn dochter op meisjes, wil er 1 later geen kinderen of blijft hij/zij alleen… de toekomst kan ik niet voor ze zien of bepalen, dus ook niet of ik schoondochters/zonen krijg en of we later nog een goede band zullen hebben. Ik hoop het!
Ik moet wel zeggen dat ik dit heerlijk vind, een zoon van 7 en een dochter van 4. Ze zijn zelfstandiger, slapen beter, vermaken zichzelf steeds beter…
Met zoon deel ik de passie voor muziek en ga ik mee in zijn auto/Ferrari liefde . Mijn dochter is echt wel een mini-me, en dat is leuk om mee te maken (we zijn ook nog eens vlak na elkaar jarig dus soms voelt het alsof ik mezelf mee kan maken toen ik zo oud was…).
De overweging voor een …e kindje is zo persoonlijk.
Mijn zussen zijn 3,5 en 5 jaar ouder, maar soms voelde ik me wel buitengesloten. Zij gingen samen stappen en ik was nog te klein. Ook deden zij samen spelletjes en dan mocht ik niet mee doen, want ik was te klein. En dan scheelden wij dus nog vrij weinig eigenlijk. In de loop der jaren is het wel veranderd allemaal en ik ben ook heel erg zelfstandig geworden, kon (en kan) mezelf altijd heel goed vermaken en dat is ook belangrijk.
Al met al heb ik een prima jeugd gehad, met soms vervelende momenten, maar dat zul je ook hebben met andere leeftijden enzo. Het was een fase dat ik net voor alles even nog te jong was.
Ik heb zelf altijd gezegd dat ik 4 jongens wil, maar nu ik meisjes in de opvang hier heb, lijkt dat me ook wel erg leuk. Maar ook ik ben helemaal niet van het gefrut en getut enzo, ben ook meer een jongens-meisje geweest altijd. Maar uiteindelijk maakt het me nu weinig uit wat ik krijg. Momenteel heb ik nog geen kinderen, dus alles is welkom nu 
Misschien denk ik er anders over als ik er straks heb van hetzelfde geslacht, ik weet het niet.
Om te beginnen snap ik je twijfels heel goed!
Ik ben nu zwanger van nummer 4, maar heb (hoe gek het in mijn situatie misschien ook klinkt) net als jij heel lang getwijfelt over een 3e.
Geslacht speelde voor mij geen rol, mijn voorkeur lag altijd bij een meisje en die hadden we al 2 dus die wens was al vervult, een jongenswens had ik nooit specifiek, dus het maakte me niet uit.
Ik zag heel veel beren op de weg (heb net als jij PCOS) en moest voor een derde de medische molen in, ook had onze 2e dochter een hele heftige ontwikkelingsachterstand en wilde we de zekerheid dat het niet genetisch zou zijn, verder twijfelde ik over het financiele aspect, de drukte enz enz enz.
Steeds weer bedacht ik dat het wel goed was met 2 kinderen, en kon dat dagen/weken volhouden, maar de kriebels kwamen toch steeds weer terug, daardoor ben ik goed nagaan denken over dingen zoals: Hoe zou ik me voelen als ik nu zwanger zou zijn? Zijn mijn practische bezwaren uit de weg te ruimen, of echt zo’n obstakel als ze lijken? Waarom wil ik nog een kindje erbij, wat geeft het extra, wat betekent het voor ons gezin en de toekomst?
Toen kwam ik tot de conclusie dat alle practische bezwaren te overzien waren, dat ik het geweldig zou vinden als ik zwanger zou zijn en dat het me heel veel extra’s zou geven als er een derde kindje bij zou komen, vooral omdat ik het heel leuk vond dat we dan 3 verschillende karakters zouden hebben en ik het ook erg leuk zou vinden als ze groter zouden zijn (dus niet alleen omdat ik bijvoorbeeld een zwangerschap en een klein babytje zo leuk zou vinden wat ik ook vaak als argument hoor). Bovendien kun je denk ik spijt krijgen van een kindje dat je niet hebt, maar niet van een kindje dat wel is gekomen.
Nadat we eenmaal de knoop doorhakten en ik met hormonen ging spuiten, (clomid was voor mij ook geen optie) begon het verlangen steeds groter te worden en heb ik nooit meer getwijfeld. Na anderhalf jaar waren we zwanger en ik vind het zo genieten met 3, dat ik al sinds de zwangerschap echt niet meer begrijp waarom we ooit getwijfeld hebben! Ik vond het zelfs zo erg genieten dat ik kort na de geboorte zelfs een 4e niet wilde uitsluiten, en nu ben ik dus zwanger van de 4e.
Bij ons blijft het wel bij 4. Ik vind het eerlijk gezegd nu echt een rijkdom! We hebben er wel het een en ander voor moeten aanpassen (grotere auto, 2 kinderen moeten 1 kamer delen) en zullen dat in de toekomst ook wel moeten, 4 kinderen kun je nu eenmaal materieel niet hetzelfde geven als 2, maar er zijn zoveel dingen die we daarin tegen juist wel hebben (volle tafel, alles 4 x meemaken (van geboorte, tot kleine en grote mijlpalen, tot missschien later kleinkinderen krijgen enz), ze hebben altijd iemand om mee te spelen, altijd gezelligheid in huis, veel diversiteit in karakters, verjaardagen vakanties moederdag kerstmis enzovoorts is extra leuk met 4! en zo heb ik nog wel 3 bladzijdes vol te schrijven :inlove:
Ik weet niet of je er wat aan hebt, maar ik wens je succes met je keuze.
Nog over leeftijd en leeftijdsverschil, ik denk dat je gewoon moet doen wat je zelf het pretigst vind, de ene vrouw wil het liefst de kinderen zo snel mogelijk achter elkaar, de ander wil er graag meer dan 5 jaar tussen, de beweegredenen zijn heel persoonlijk, dat is voor iedereen anders.
Ook de leeftijd waarop je een kindje wilt krijgen is persoonlijk. Mijn dochter van 5 heeft een vriendinnetje van dezelfde leeftijd en haar moeder wordt deze zomer 50, en is dol gelukkig met haar gezinssituatie (andere kinderen zijn 18 en 20) nou prima toch, als je zelf maar tevreden bent!
Het is alleen wel zo dat je vruchtbaarheid wel steeds verder af neemt hoe ouder je bent en zeker als je al vruchtbaarheidsproblemen hebt zoals PCOS kan dat je kansen nog verder verkleinen, ook de kans op genetische afwijkingen wordt groter.
Ik denk wel dat wachten tot je er aan toe bent zwaarder weegt dan leeftijd en leeftijdsverschil. Je kunt er beter aan toe zijn op je 40ste met een groter leeftijdsverschil dan voor jezelf ideaal zou zijn, dan nu overhaast een beslissing te nemen, terwijl je later misschien denkt dat het in jullie situatie achteraf fijner was geweest als je nog even gewacht had.
Herken je verhaal!!
Ik droomde altijd van een gezin met zoon en dochter. We kregen een prachtige zoon, helemaal geweldig. Bij de tweede zwangerschap beide overtuigd dat dit een dochter was (niet via echo, bleef verrassing)…
misschien beter niet kunnen doen, want ik was toch wel een beetje in shock na de bevalling dat er iets bungelde onderaan bij mijn kind :eh: …
In de kraamweek hele tegenstrijdige gevoelens gehad. Voelde me schuldig naar zoontje toe, dus zei tegen iedereen die het horen wilde…Geweldig ik heb 2 zoons, maakt niets uit, is geweldig etc…maar ondertussen voelde ik me gewoon kl*te… :oops:
Dat slijt wel, ik ben stapel op mijn jongens. Allebei evenveel!!
Maar die hoop op een dochter gaat nooit weg…ook al hebben we nu definitief besloten dat we niet voor een derde kindje gaan, blijf ik nog steeds denken…wat nu als…?!
Probeer het uit mijn hoofd te zetten, maar is heel erg moeilijk. Ik ben ook wel eens jaloers op vrouwen in mijn omgeving die wel een zoon en dochter hebben…(jaloers is misschien niet het goede woord trouwens)
Maar goed, onze jongens zijn gezond en mooi en meestal lief 
dus ik ben blij met wat ik nu heb en niet probeer mezelf niet gek te maken met wat had kunnen zijn.
leeftijdsverschil is heel moeilijk als “argument” mee te nemen. Het is in voorspellingen eerder een “variabele”
Ik scheel 21 maanden met mijn broer en heb het NOOIT met hem kunnen vinden, nu nog niet.
Mijn man scheelt 20 maanden met zijn broer en ruim 5 jaar met zijn zusje.
Hij kan het goed vinden met zijn broer nu, maar vroeger minder en met zijn zusje kreeg hij juist pas een band toen hij eind tiener was en zij net begon met puberen.
Ze mocht al jonger dingen omdat ze grote broers had die mee konden.
Hier schelen de oudste 2 maar 13 maanden, maar helaas kan onze oudste maar moeilijk overweg met de gebruiksaanwijzing van haar broer en is ze 4 jaar ouder dan haar andere broertje. Je ziet dat zij dus heel erg haar eigen weg zoekt en haar eigen vriendinnen heeft.
Peet en Mies schelen dan weer bijna 3 jaar en spelen juist veel samen, ook wel veel ruzie, maar dat gaat dan om auto’s enzo.
Suus is een echt pittig ding, toch denk ik dat ze het nog niet altijd zo leuk zal vinden dat ze de jongste is en vaak te horen zal krijgen dat ze niet mee mag doen omdat ze te jong is.
ze wil nu al alles wat ze ziet gebeuren ook meemaken, dus daar krijgen we vast veel mee te stellen nog.
Je kan dus echt niet voorspellen welke uitwerking welk leeftijdsverschil dan ook voor invloed heeft.
Het zijn allemaal individuutjes en ze krijgen hun familie en broers en zussen cadeau.
Maar ik heb echt altijd gezegd dat als mijn broer mijn broer niet zou zijn, ik op straat met een grote boog om hem heen zou gaan. We zijn gewoon te verschillend.
Ik herken het wel…wij hebben ook lang gepraat of we een 3e wilden…mijn wens was er heel erg van manlief niet…
Begin van het jaar hebben we de knoop doorgehakt omdat ik perongeluk zwanger ben geworden en het helaas ook heel snel weer mis ging 
, vanaf toen is het ook erg begonnen te kriebelen.
Voor manlief was het moeilijk eerst want hij wil dolgraag een zoon (ik heb ook wel een voorkeur voor een jongetje eigenlijk) maar na lang praten heeft hij ook gezegt van als het toch een meisje is ben ik er ook heel blij mee, maar zou wel heel sneu zijn dat de droom van een jongen nooit zal uitkomen. Ik zelf zou ook wel even teleurgesteld zijn hoor, maar daarna ook heel blij met een meisje :inlove: :inlove: (vooral leuk voor Y.eline en Indy natuurlijk oh wat zullen die over een paar jaar gaan tutten voor de spiegel hahahahaha) .
We horen het hopelijk over 3 weken en eigenlijk maakt het ook niks uit wat het is, een kindje is opzich al een groot wonder maar dromen mag altijd natuurlijk…