@merel33 wrote:
ik ben ook heel eerlijk en zeg dan ook dat ik er flink moeite mee heb,maar wie ben ik ? het gaat om jullie geluk.ik denk idd dat het veel en veels te snel is en en je gewoon geen tijd hebt gehad om te rouwen en dat dit op latere termijn hard in je gezicht terug komt. ik hoop dat dit ook gezegt mag worden.ik bedoel het niet gemeen of onrespectvol tegenover jullie tweetjes.ik mag jullie allebei graag.ik zou het verschrikkelijk vinden als mijn man zo snel na mijn overlijden al weer een ander had…
Tja, Merel. Wat is snel? Wanneer is het wel tijd? Een jaar? Een half jaar? Tien jaar? Vijf jaar? En wat als de grens een jaar is en ik na 350 dagen al iemand tegen kom? Dan ben ik twee weken ‘te vroeg’! Of na 330 dagen…
Ik ben al begonnen met rouwen toen we te horen kregen dat Mo niet lang meer te leven had. Dat is namelijk het moment dat je haar al kwijt bent. Zeker toen ze vlak daarna begon af te takelen was Mo steeds minder Mo. De Mo die ik kende in ieder geval. Maar ik wist dat ze ergens diep van binnen nog was, en ben van haar blijven houden. Maar ik heb de glinstering in haar ogen, die glinstering die het eerste was dat ik zag toen zij dik drie jaar geleden de deur voor mij opende waar ik als een blok voor gevallen ben, langzaam zien uitdoven. Als ik het weer zou moeten doen (wat ik niet hoop) zou ik het weer zo doen.
Rouwen doe ik dus al bijna een jaar. Verwerken doe ik nog steeds. En dat zal ik wel nog jaren blijven doen. Sterker nog; de rest van mijn leven. Je vrouw - iemand met wie je oud wilde worden - op zo’n (of welke andere manier dan ook) verliezen gaat je niet in je koude kleren zitten. Maar ook gaat het leven door. Ik denk dat je pas echt kunt zeggen of je het erg vind dat je het vreselijk zou vinden als je man zo snel weer een ander zou hebben als je doodziek en aangevreten door een vreselijke ziekte in een bed in een ziekenhuis of je huis ligt. Aan Mo heb ik gezien dat je dan ineens heel anders tegen dingen aan gaat kijken.
Zoals ik al op mijn weblog schreef, vond ik vroeger ook een paar maanden na een dood snel. Maar als je zelf in zo’n situatie zit, kijk je er ineens heel anders tegenaan. Ik zal daar verder niet over uitwijden, ik stel voor als je daar meer over wil weten, over mijn gevoel dat je dat logje leest (link staat in de eerst post van dit draadje meen ik, anders wel te vinden onder mijn www knop).
En zoals ik al gepost had, er hangt een redelijk groot netwerk van hulpverlening om mij en de kinderen heen; huisarts, school, maatschappelijk werk, jeugdzorg, ga zo maar door. Allen houden mij en de kinderen in de gaten en hebben ervaring met een gebeurtenis als deze en de impact op een gezin. Allen reageerde uitermate positief op mijn mededeling dat ik een vriendin had. Momenteel wordt mijn verwerking eerder afgeremd door het juridische geklier rondom Mo’s overlijden, dan door de komst van Anne. Ik denk zelfs dat Anne zo nu en dan juist een stapje verwerking op gang helpt. En mij helpt met mijn verdriet. Niet altijd; er zijn avonden dat ik me leeg en verdrietig voel en zij in Hengelo zit. Sommige van die avonden
wil ik ook even alleen zijn en het alleen doen, en dat begrijpt en respecteerd zij dan ook.
Onlangs nog, toen we het huis wat aan het schoonmaken waren, meldde Anne ineens dat ze ook het tafeltje van Mo had schoongemaakt. “Dat verdient ze,” zei ze. Ik heb vijf minuten huilend in haar armen gelegen. Je hebt geen idee hoe dubbel het is om tegen je vriendin te zeggen dat je je vrowu zo mist, en Anne gaat het juist heel respectvol, begripvol en volwassen mee om.
Ik snap je reactie Merel, maar tenzij je bekend bent met mij, mijn gezin, de situatie en hoe het er momenteel bij mij thuis aan toe gaat, denk ik niet dat je kunt zeggen dat ik geen tijd heb gehad om te rouwen of om Mo’s dood te verwerken. Ieder mens doet dat op een andere manier, en met een ander tempo. En liefde is iets waar je tegenaan loopt. Ik ben niet toen ik de aula uit liep begonnen met om me heen kijken of er nog een vriendin te scoren was ergens. Anne en ik zijn begonnen als vrienden, zoals ik vrienden met wel meer mensen hier op KoK ben, en we merkten al snel dat er meer was. Als ik dat genegeerd had, zou ik nu
en met mijn verwerking zitten,
en mijn gevoelens voor Anne moeten onderdrukken daar bovenop. Dat zou het proces alleen maar moeilijker maken in mijn ogen. Mijn gevoelens voor Anne kan ik nu juist de vrije loop laten en mijn verwerking hobbelt daarin mee.
Ik hoop dat ik ook jouw ‘zorgen’ (en wellicht die van anderen) hiermee iets heb weggenomen
