Het eerste 'echte' KoK stelletje!?

Kan niet op iedereen reageren, maar wel op een paar :wink:

@faye wrote:

Wel denk ik dat het lastig is om een nieuwe relatie te beginnen als je nog aan het verwerken bent. Ik hoop dat jullie prioriteit bij de kinderen ligt. ik zie aan mijn neefje wat voor impact dat kan hebben en daar wordt je als omstander niet blij van. Ik ken jullie verder niet, maar ik hoop echt dat de kinderen ten alle tijden op plaats 1 komen.


De kids zijn prioriteit nummer 1. Nu en altijd, voor zowel Anne als voor mij. Niet alleen omdat het mijn belofte aan Mo was, maar ook omdat ik hun vader ben. Als mijn geluk hun geluk in de weg zou staan, dan gaan zij voor en komt mijn tijd nog wel. Als ouder moet je jezelf soms wegcijferen voor je kinderen, en in het geval van mijn oudste heb ik dat helaas al moeten doen. Maar ik weet dat het beter is voor haar en dus voelt zo’n beslissing dan goed. Als het ooit nodig is dat voor de andere vier te doen, dan doe ik dat. Anne heeft op haar beurt Sam voor wie ze (en ik) precies hetzelfde zou doen. Ik ken de situatie van je neefje niet, maar kan me wel een paar rampen-scenario’s bij indenken. Ik hoop dat ik je hierbij iets gerust stel.



ariel: Beste post op een forum die ik in heeel lange tijd gelezen heb. Diep respect voor je inzicht.



Kay30 Erg mooi. Dank daarvoor.



De rest thanks :-*

Ik ben heel blij dat te horen! :thumbup:

Het is voor mij heel echt. Ik ben blij dat het inzicht heeft gegeven.

Bedankt!



Liefs Ariel

ik ben ook heel eerlijk en zeg dan ook dat ik er flink moeite mee heb,maar wie ben ik ? het gaat om jullie geluk.ik denk idd dat het veel en veels te snel is en en je gewoon geen tijd hebt gehad om te rouwen en dat dit op latere termijn hard in je gezicht terug komt. ik hoop dat dit ook gezegt mag worden.ik bedoel het niet gemeen of onrespectvol tegenover jullie tweetjes.ik mag jullie allebei graag.ik zou het verschrikkelijk vinden als mijn man zo snel na mijn overlijden al weer een ander had…

@merel33 wrote:

ik ben ook heel eerlijk en zeg dan ook dat ik er flink moeite mee heb,maar wie ben ik ? het gaat om jullie geluk.ik denk idd dat het veel en veels te snel is en en je gewoon geen tijd hebt gehad om te rouwen en dat dit op latere termijn hard in je gezicht terug komt. ik hoop dat dit ook gezegt mag worden.ik bedoel het niet gemeen of onrespectvol tegenover jullie tweetjes.ik mag jullie allebei graag.ik zou het verschrikkelijk vinden als mijn man zo snel na mijn overlijden al weer een ander had…


Tja, Merel. Wat is snel? Wanneer is het wel tijd? Een jaar? Een half jaar? Tien jaar? Vijf jaar? En wat als de grens een jaar is en ik na 350 dagen al iemand tegen kom? Dan ben ik twee weken ‘te vroeg’! Of na 330 dagen…



Ik ben al begonnen met rouwen toen we te horen kregen dat Mo niet lang meer te leven had. Dat is namelijk het moment dat je haar al kwijt bent. Zeker toen ze vlak daarna begon af te takelen was Mo steeds minder Mo. De Mo die ik kende in ieder geval. Maar ik wist dat ze ergens diep van binnen nog was, en ben van haar blijven houden. Maar ik heb de glinstering in haar ogen, die glinstering die het eerste was dat ik zag toen zij dik drie jaar geleden de deur voor mij opende waar ik als een blok voor gevallen ben, langzaam zien uitdoven. Als ik het weer zou moeten doen (wat ik niet hoop) zou ik het weer zo doen.



Rouwen doe ik dus al bijna een jaar. Verwerken doe ik nog steeds. En dat zal ik wel nog jaren blijven doen. Sterker nog; de rest van mijn leven. Je vrouw - iemand met wie je oud wilde worden - op zo’n (of welke andere manier dan ook) verliezen gaat je niet in je koude kleren zitten. Maar ook gaat het leven door. Ik denk dat je pas echt kunt zeggen of je het erg vind dat je het vreselijk zou vinden als je man zo snel weer een ander zou hebben als je doodziek en aangevreten door een vreselijke ziekte in een bed in een ziekenhuis of je huis ligt. Aan Mo heb ik gezien dat je dan ineens heel anders tegen dingen aan gaat kijken.



Zoals ik al op mijn weblog schreef, vond ik vroeger ook een paar maanden na een dood snel. Maar als je zelf in zo’n situatie zit, kijk je er ineens heel anders tegenaan. Ik zal daar verder niet over uitwijden, ik stel voor als je daar meer over wil weten, over mijn gevoel dat je dat logje leest (link staat in de eerst post van dit draadje meen ik, anders wel te vinden onder mijn www knop).



En zoals ik al gepost had, er hangt een redelijk groot netwerk van hulpverlening om mij en de kinderen heen; huisarts, school, maatschappelijk werk, jeugdzorg, ga zo maar door. Allen houden mij en de kinderen in de gaten en hebben ervaring met een gebeurtenis als deze en de impact op een gezin. Allen reageerde uitermate positief op mijn mededeling dat ik een vriendin had. Momenteel wordt mijn verwerking eerder afgeremd door het juridische geklier rondom Mo’s overlijden, dan door de komst van Anne. Ik denk zelfs dat Anne zo nu en dan juist een stapje verwerking op gang helpt. En mij helpt met mijn verdriet. Niet altijd; er zijn avonden dat ik me leeg en verdrietig voel en zij in Hengelo zit. Sommige van die avonden wil ik ook even alleen zijn en het alleen doen, en dat begrijpt en respecteerd zij dan ook.



Onlangs nog, toen we het huis wat aan het schoonmaken waren, meldde Anne ineens dat ze ook het tafeltje van Mo had schoongemaakt. “Dat verdient ze,” zei ze. Ik heb vijf minuten huilend in haar armen gelegen. Je hebt geen idee hoe dubbel het is om tegen je vriendin te zeggen dat je je vrowu zo mist, en Anne gaat het juist heel respectvol, begripvol en volwassen mee om.



Ik snap je reactie Merel, maar tenzij je bekend bent met mij, mijn gezin, de situatie en hoe het er momenteel bij mij thuis aan toe gaat, denk ik niet dat je kunt zeggen dat ik geen tijd heb gehad om te rouwen of om Mo’s dood te verwerken. Ieder mens doet dat op een andere manier, en met een ander tempo. En liefde is iets waar je tegenaan loopt. Ik ben niet toen ik de aula uit liep begonnen met om me heen kijken of er nog een vriendin te scoren was ergens. Anne en ik zijn begonnen als vrienden, zoals ik vrienden met wel meer mensen hier op KoK ben, en we merkten al snel dat er meer was. Als ik dat genegeerd had, zou ik nu en met mijn verwerking zitten, en mijn gevoelens voor Anne moeten onderdrukken daar bovenop. Dat zou het proces alleen maar moeilijker maken in mijn ogen. Mijn gevoelens voor Anne kan ik nu juist de vrije loop laten en mijn verwerking hobbelt daarin mee.



Ik hoop dat ik ook jouw ‘zorgen’ (en wellicht die van anderen) hiermee iets heb weggenomen :wink:

@Reaph wrote:

Ik ben al begonnen met rouwen toen we te horen kregen dat Mo niet lang meer te leven had. Dat is namelijk het moment dat je haar al kwijt bent. Zeker toen ze vlak daarna begon af te takelen was Mo steeds minder Mo. Rouwen doe ik dus al bijna een jaar. Verwerken doe ik nog steeds. En dat zal ik wel nog jaren blijven doen. Sterker nog; de rest van mijn leven.




Als iemand ziek wordt en je weet dat het niet meer goed komt neem je inderdaad al steeds afscheid. Je bent dan eigenlijk al alleen…



Verder vind ik, maar dat is mijn mening, dat iemand zijn priveleven absoluut niet hoeft te verantwoorden, zeker niet op een forum ofzo.

Liefde is moeilijk en bijzonder en als je iemand vind in deze tijd waar je je goed bij voelt dan is dat al heel bijzonder!

Ik wens jullie alle geluk van de wereld en weet zeker dat Mo hetzelfde zou doen! Want als je van iemand houd wil je dat die persoon gelukkig is!

Mijn zwager trouwde vorig jaar met een weduwe (wat een rotwoord trouwens!) Zij stelde: wanneer je met een nieuwe relatie moet wachten tot je je verdriet hebt verwerkt, kun je nooit meer een relatie beginnen. Verwerken doe je je leven lang…



Als ik me nu voorstel dat Jan alleen zou achterblijven, dan hoop ik van harte dat hij heel snel een lieve vrouw vindt die hem bergijpt, van hem houdt, en van de kinderen! Liever dat dan jaren alleen!!!

Nou zeg John wat een mooie uitleg. :clap:



Eigenlijk overbodig vind ik omdat, zoals je het al zegt het jouw manier is.



Er is geen algemene ‘geschreven’ regel waar staat hoe lang je bezig moet zijn met verwerken en rouwen voordat je weer nieuw geluk in je leven mag/kunt toelaten.



Ik ben heel blij voor jullie, en jullie verdienen gewoon nieuw geluk in jullie leven. Of het nu vandaag, morgen of volgend jaar is.



Geniet van elkaar en jullie gezin.

@pluutje wrote:

Mijn zwager trouwde vorig jaar met een weduwe (wat een rotwoord trouwens!) Zij stelde: wanneer je met een nieuwe relatie moet wachten tot je je verdriet hebt verwerkt, kun je nooit meer een relatie beginnen. Verwerken doe je je leven lang…




mooi gezegd pluutje!

zow :shock: wat een reactie’s



ik kan eigenlijk maar 1 ding zeggen als het mag…



van harte gefeliciteerd :inlove:

:dance: ik gun het jullie van harte geniet he!

Van mekaar en al die prachtige kindje’s





Liefde komt op je pad als het er tijd voor is geen discussie over mogelijk en niet tegen te houden hoor hey!

Net als de dood van mo :: kwam op het moment dat het daar (hoe cru ook) tijd voor was.



John ik heb je log gelezen en ik heb zeer! diep respect voor de manier waarop je het verwoord, dinand woesthof pakte jij als voorbeeld een betere kan je niet geven.

Ik ben er na het lezen van je log nog meer van overtuigd dat jij mo :
: nooit zal vergeten de herrinnering aan haar zal levendig blijven in jullie ‘‘nieuwe’’ gezin.



En ook jou stukje’s anna :thumbup: zoals ik jou lees heb ik ook voor jou respect je ‘‘stapt’’ binnen in een gezin waar nog zo veel zeer en verdriet ligt en altijd zal liggen.

De manier waarop ze dat verwerken en hoe jij (en john) hier mee omgaan toont respect voor alle kinders, jullie zelf en mo!

Alleen daarom al zal Mo :**: zeer zeker een glimlach vertonen op haar gezicht en over jullie waken.



Laat de negatieve reactie’s liggen en lees de leuke gegunde reactie’s, ik zal er hier niet op in gaan maar wil wel zeggen tegen de mensen die er moeite mee hebben.

Ben je er bijgeweest? Nee? Dan gewoon niet mee bemoeien.

Voor john is het ziektebed van Mo (in mijn ogen hoor) ook al een soort van afscheid nemen, verwerken enz geweest.

Heb respect en laat deze twee mensen heerlijk genieten :inlove:



kort gezegd :oops:

geniet van mekaar

:oops: sorry john je had intussen al gereageerd voor ik het plaatste



:thumbup: voor dit stukje dat wilde ik dus ook zeggen moest alleen even nadenken over mijn woorden :oops:

Geeft niet.

Als mensen zich ergens zorgen over maken en dat op een respectvolle manier en met onderbouwing plaatsen, dan kan ik er inhoudelijk op reageren. Ik weet dondersgoed wat Mo voor een hoop mensen hier betekend en snap best dat sommigen bepaalde zorgen hebben. Wellicht slaat iemand met zorgen nog eens de spijker op zijn kop en wijst me op iets wat ik zelf nog niet in de smiezen had.



Zoals ik al zei; als het onderbouwd is, kan ik er wat mee, en kan ik er ook op reageren.

John, mooie reactie hoor, maar wat ik eerder al schreef… vind jij het niet een enorme belasting soms, dat zo’n heel forum over jullie schouder meekijkt…? Dat je toch - hoe onderbouwd ook van de ‘tegenpartij’ - verantwoording af blijft leggen omdat er mensen zijn, en zullen blijven helaas, die moeite hebben met de situatie? Lijkt me vreselijk om dat als ‘bagage’ mee te nemen in een nieuwe relatie, sowieso al, maar helemaal gezien de fase waarin jullie levens zich nu bevinden. Knap hoor, dat je daar zo open mee om kunt gaan :thumbup:.

ik snap je wel en begrijp je ook wel…ik hoop alleen dat je mijn woorden niet verkeerd hebt opgevat want zo was het nooit bedoeld…zoals ik al zei ik mag jullie allebei graag . het was idd een beetje ongerustheid van mijn kant omdat ik het in de praktijk zelf verkeerd heb zien gaan…

@Jassie wrote:

John, mooie reactie hoor, maar wat ik eerder al schreef… vind jij het niet een enorme belasting soms, dat zo’n heel forum over jullie schouder meekijkt…? Dat je toch - hoe onderbouwd ook van de ‘tegenpartij’ - verantwoording af blijft leggen omdat er mensen zijn, en zullen blijven helaas, die moeite hebben met de situatie? Lijkt me vreselijk om dat als ‘bagage’ mee te nemen in een nieuwe relatie, sowieso al, maar helemaal gezien de fase waarin jullie levens zich nu bevinden. Knap hoor, dat je daar zo open mee om kunt gaan :thumbup:.




Als we de keus hadden gehad het nog stil te houden, hadden wij dat gedaan hoor. Maar deze keus hadden wij niet meer (ik ga hier nu niet op in waarom niet).

Anne, deze ‘storm’ verdwijnt na een tijdje wel, dan kunnen jullie in alle rust (en zonder goedbedoelde bemoeienis :wink: ) van elkaar gaan genieten, zonder om te hoeven kijken of je een bekende KOK’er tegenkomt, hihihi, zeker weten :thumbup: . 't Is jullie gegund hoor.

Gewoon lekker van elkaar genieten mensen, laat een ander maar zij kunnen nooit voelen godzijdank wat jullie nog dagelijks jullie hele leven mee moeten dragen. Het is jullie zo gegund.



:-*

@Annaatje wrote:



Als we de keus hadden gehad het nog stil te houden, hadden wij dat gedaan hoor. Maar deze keus hadden wij niet meer (ik ga hier nu niet op in waarom niet).




Ow, hier schrik ik een beetje van… Jammer zeg dat die beslissing niet bij jullie is gelaten…

Jeetje wat een ontwikkeling :mrgreen:



Ik sta er even van te kijken maar uit jullie antwoorden klinkt zoveel zorg voor de situatie ed dat het wel goed zal zijn. En wat John schreef - dat je eigenlijk al begonnen bent met rouwen toen Mo zo ziek bleek en al snel aftakelde. Daar kan ik me wel wat bij voorstellen.



Nou we schieten op KOK these days wel van het een in het ander he - dood en verdriet naast liefde en al lang gekoesterde babie geluk ed.



Veel geluk samen en ik vind 1 kind al druk dus kijk wel met bewondering naar een stel met een stuk of zes kinderen bij elkaar :mrgreen:



Gr Caroline

Ik heb niet alle 18 pagina’s terug gelezen, dat vind ik te veel.



John en Anna, ik vind het heel mooi dat jullie elkaar gevonden hebben! Jullie komen uit jullie berichtjes over als heel warme, liefdevolle mensen en het is alleen maar goed dat jullie samen zijn nu. En tja, over het tijdsbestek… ik vind niet dat het aan iemand van ons is om daarover te oordelen. Dat Mo’s moeder het er moeilijk mee heeft, ja, dat snap ik. Maar wie zou dat niet snappen? Jullie waarschijnlijk nog het beste! En John, wat je schrijft is waar, op het moment dat je weet dat iemand het niet gaat redden, begin je al met afscheid nemen. Bij je brief aan heksenmama kreeg ik tranen in mijn ogen. Je liefde voor Mo staat voor mij op geen enkele wijze ter discussie. Ik gun jou en Anna het allerbeste en hoop dat jullie samen en als gezin met jullie kinderen het geluk vinden dat voor altijd zal zijn!



Veel liefs van mij! :-*