Mamy, misschien herkennen ze je niet meer of zijn je naam vergeten maar ze weten echt wel dat ze in hun schooltijd altijd iemand opwachten en van de fiets sleuren, of gymspullen weg maakten of er zelfs voor zorgden dat iemand naar het ziekenhuis moest.
Het kan toch niet zo zijn dat iemand zulke dingen deed en dan nu is vergeten wat ze altijd deden na school? Dat gaat er bij mij echt niet in.
Maar de pesters zullen wel gek zijn om nu toe te geven wat ze deden. Dat snap ik. Het is natuurlijk ook niets om trots op te zijn. Dan is het gewoon veel makkelijker om te zeggen dat je vond dat iemand altijd zo sterk was en goed kon leren, mooie kleren aan had of een eigen stijl. Jaja, eigen stijl…pfff dat was nu juist de reden om te pesten.
gelukkig had ik alleen maar een leraar die me belachelijk maakte. Veel leerlingen bij mij uit de klas vonden het raar en kwamen voor me op. Een aantal niet. Waaronder de dochter van de leraar. Tja… Nu lach ik haar bij wijze van uit. Met haar baan in een snoepfabriek, haar rijtjeshuis en de auto die van ellende in elkaar valt.
Voor ieder ander kan ik respect opbrengen, kan ik kijken naar de persoon ipv naar de dingen die ze hebben en of doen. Maar voor dat gezin pronk ik met alle veren die ik heb. Grappig om te zien dat mijn moeder dat net zo doet. Alleen bij dat gezin. Voor mijn ouders was het ook niet fijn. Een leraar die in feite jaloers was op wat mijn vader had en deed. Want dat was het. Jaloers gedrag. ( dus die merkkleding die laat ik wel eens achterwege. Of vertel dat we het heel goedkoop hebben gekocht. )
@mamy wrote:
ik sluit me bij je aan bianca: slaan is zo veel beter te dragen an het schelden en kleineren elke dag weer duizenden keren per week…
Inderdaad …
Hoe vaak ik niet hoorde in mijn hoofd dat ik een dikkerd was, een mislukkeling… en ging er nog in geloven ook…
Goh wat een herkenning allemaal. Bij mij was het voornamelijk de laatste 3 jaren van de basisschool zover ik me kan herinneren, al die dingen die jullie schrijven gebeurde mij ook:
- achterna gezeten worden (regelmatig uit angst bij mensen onderweg aanbellen om hulp te krijgen, of in mijn broek plassen van angst - de angst voel ik nu nog…)
- uitgelachen worden als ik een keer een grapje durfde te maken
- geduwd worden, laten struikelen (samenspannen van de jongens om mij omver te krijgen)
- rokje en onderbroek naar beneden trekken (en thuis niet durven zeggen waarom ik geen rokjes meer aan wilde…),
- mezelf moeten laten zien aan de jongens of anders klappen krijgen
- fiets regelmatig kapot maken (en dan thuis nog een keer de volle laag krijgen omdat ze daar niet geloofden dat ik het echt niet zelf gedaan had…)
- gymspullen in de prikkelstruiken gooien en lachen terwijl ik ze er huilend uit haalde
- huilend in bed liggen omdat mensen mij niet leken te begrijpen
- afgewezen voelen terwijl ik het echt altijd meer dan goed bedoelde
- er alleen voor staan, omdat niemand mij geloofde of kon helpen
- inderdaad : “schelden doet geen pijn”
- buitengesloten worden, niet mee mogen doen met groepjes
- snoepjes sparen thuis om op school uit te delen om ze ‘te vriend’ te houden.
- mijn emoties binnenhouden, want die emoties zorgden ervoor dat ze nog meer lol eraan hadden
Kim, wat ontzettend erg zijn die kinderen geweest om dat zo te doen. Heel erg! En Chantal wat erg van die reunie, dat je toch nog zo buiten de volwassen-boot kunt vallen. Ontbreekt het die mensen toch aan een bepaald niveau van sociale ontwikkeling…
Ik zat het ook te kijken en de tranen stroomden over mijn wangen, de angst kwam in één keer volop terug. Een rare gewaarwording, meestal voel ik me onzeker en kan ik het gevoel niet goed plaatsen, nu was het zó duidelijk!
Ik zie het als een stukje verwerking en ga volgende keer zeker weer kijken en nabespreken met mijn coach. Ik denk dat veel van mijn ‘tekortkomingen’ in het nu uit het verleden (en zeker het pesten) komen.
NicjeEn dát terwijl je zo’n mooi mens bent. Je hebt zo’n mooie lach en uitstraling, als kind zal het toch niet anders zijn geweest. Waarom toch hé? Waarom ?
@ariel wrote:
Ik kan me niet voorstellen dat een pester niet meer weet wat ze gedaan hebben en bij wie. Dat kan niet. Het pesten is namelijk een manier van leven. Het pesten houd je dag en nacht bezig. En niet voor 1 dag nee voor maanden en misschien zelfs wel jaren achter elkaar.
Dat ze nu zeggen dat ze het niet meer weten dat snap ik wel.
Ik wil het pesten niet goed praten hoor. Absoluut niet.
Hier wil ik wel even op ingaan. Hopelijk valt kok nu niet over me heen… :oops: ik heb op de lagere school een korte tijd en meisje gepest met nog een aantal, dit was verbaal (niet dat dat het minder erg maakt). Voornamelijk als meeloper omdat ikzelf niet echt een vriendinnetje had. Gelukkig werd het niet geaccepteerd door de school en ik vind het nog altijd rot dat ik er aan mee heb gedaan. Ik weet ook dat het echt angst van mezelf was want ik had niet echt aansluiting. Later werd ze overigens wel een vriendinnetje, heb met haar in de klas gezeten op de middelbare school, gingen samen leren dus gelukkig kwam het goed. Maar ik zal echt niet vergeten dat ik het heb gedaan.
Later ben ik zelf gepest op de middelbare school. Het klinkt heftiger dan het is maar het voelde wel zo. Op de middelbare school. Van die venijnige opmerkingen over mijn lichaam, over dat ik nu niemand meer had omdat m’n vriendinnen niet meer in m’n klas zaten. Keihard door de klas schreeuwen dat ik verliefd was op een leraar. Het waren ook een aantal jongens. Die opmerking heeft me werkelijk waar gebroken. Ik droom er nu nog soms over. En mede door de opmerkingen over mijn lichaam heb ik een eetstoornis gekregen.
Mijn neef heeft 1 pestkop eens klemgereden en gezegd dat ie het nooit meer moest doen anders kreeg ie met hem te maken. Nou dat hielp. Maar desondanks fietste ik nog altijd wel anders zodat ik bepaalde mensen niet tegen hoefde te komen.
Toen ik bleef zitten op de havo 4 kwam ik in een toffe klas terecht, geweldige mensen. Om in havo5 weer bij een aantal van de pestkoppen te zitten. Die gek genoeg met het ontbreken van 1 pestkop ineens niets meer tegen me te zeggen hadden. Dat vond ik nog het meest onwerkelijke.
Ik heb het programma een aantal keren korte stukjes gekregen maar ik krijg er ook een naar gevoel bij. En ik kan me ook niet voorstellen dat je het je niet meer kan herinneren dat je gepest hebt.
niet herrinneren dat er gepest is snap ik wel, omdat je zo negatief naar jezelf kijkt en je van hun kant: plagerijtjes ook als pesten ziet. Ze zeggen vaak allemaal, ach we plaagden eigenlijk iedereen wel… maar die iedereen kon daar wel tegen, alleen die ene niet.
Ik ben zelf vroeger ‘gepest’ zet het tussen haakjes. Ze moesten mij altijd hebben,s chelden ed, ben een keer niet op school op komen dagen uit angst dat ze mij in elkaar gingen slaan.
Denk zelf dat ze het zien als onbewust plagen, ik weet zo niet meer of er anderen ook wel eens het pispaaltje waren.
Overigens schrik ik wel van de dingen die gebeurd zijn en binnen mijn taak als leerkracht ga ik ook zeker nog beter opletten!
ik ben op de basisschool ook “gepest” vind het een groot woord, maar zo voelde het wel. het hele jaar door kon ik het altijd met iedereen goed vinden. Had 1 beste vriendin en de rest noemde ik toch eigenlijk ok altijd vrienden/vriendinnen.
Tot een bepaalde periode in het jaar. Een klasgenootje nodigde ons dan altijd uit (een bepaalde groep) en dan gingen we elk jaar zwemmen bij centerparcs, omdat hun op dat moment altijd daar een huisje hadden. Iin groep 6,7 en 8 was het altijd rond die verjaardag, dat mijn beste vriendin mij links liet liggen, en optrok met een ander groepje. En ik? ik werd genegeerd door hun. Ineens moest ik alleen naar school lopen en terug, en op het schoolplein zocht ik aansluiting met de andere meiden. Maar dat was niet wat ik wilde… ik wilde mijn beste vriendin terug maar was genoodzaakt om het met het minder populaire groepje te doen. NIet dat k dat zo;n probleem vond, want speelde ook regelmatig met hun (o.a het “jarige meisje” ) maar genegeerd/uitgelachen worden door de rest, waaronder mijn beste vriendin, waas zwaar. Dit waren ongeveer 2 weken per jaar. : 1 week voor het partijtje, en een week daarna. Daarna was alles weer koek en ei…
Eenmaal op het voorgezet onderwijs was ik de enige van de meiden die naar de mavo ging. De rest ging met een grote club naar de havo, en een aantal vwo. Ik kwam bij een handbal maatje in de klas, en die was vanaf het begin erg populair. wat vond ik het fijn dat dat mijn vriendin tenminste was! totdat zij me opjutte om in de 2e een “nieuw” meisje te pesten. Zij pestte haar al, en ik deed mee. Bang om uit haar groepje te vallen en zelf weer het buitenbeentje te worden.
Maar weet je? ik heb hier, tot op de dag van vandaag, nog altijd spijt van, en als ik haar zie lopen dan schaam ik me nog altijd.
Weet niet of zij weet wie ik ben, maar ik weet wel degelijk wie zij is: het meisje wat ik gepest heb tot haar grote zus het voor haar opnam…
dus vergeten wie en dat je gepest hebt? ik geloog het niet… tenminste niet als je er spijt van hebt gehad of gekregen…
Kim, wat een afschuwelijke lage actie zeg :shock: 
zo berekenend…
Ik neem aan dat veel van jullie er nu nog last van hebben; het heeft mij wel wat hypergevoelig heeft gemaakt op dat vlak; ik deed een opleiding, was al in de 20, leuk clubje klasgenoten zeg 11 meiden. Ouders van 1 van hen had een stacaravan voor 10 personen en het clubje werd uitgenodigd…behalve ik want tja 1 slaapplaats te weinig :? En het dan niet gewoon eerlijk zeggen ofzo, nee joh, achter mijn rug om dat regelen. Maar ja, in zo’n klubje kom je er op een gegeven moment toch achter, dat vond ik pijnlijker dan dat ze het even eerlijk gezegd had.
Ik ben op de mavo 2 jaar een soort van gepest. Het was meer een soort ruzie maar wat ze gedaan hebben is voor mij onvergeeflijk eigenlijk…
Toen ik in de 3e klas zat raakte ik bevriend met een meisje dat in de zijstraat van onze straat woonde en toen bij ons in de klas kwam. Ging eigenlijk wel een tijd goed, kwamen veel bij elkaar thuis. Mijn moeder was toen al heel erg ziek. Van de één op de andere dag hoorde zij ineens bij een groepje meiden waar ik niet mee om ging: met de pauzes buiten staan om te roken enz. Dat deed ik niet dus ik hoorde er niet bij. We hadden van school een projectje gehad waarvoor ik boeken bij de bieb had gehaald die bij haar thuis lagen. Zij had geen abonnement. Ik was ziek naar huis gegaan en mijn moeder wist dat die boeken terug moesten. Dus moest ik haar bellen om die boeken even langs te brengen. Paar keer gebeld en toen stond ze met haar nieuwe vriendin aan de deur en gooide die boeken de gang in giechelend van hier heb je je boeken trut. Mijn moeder heeft haar nageroepen dat ze zich niet zo achterlijk moest gedragen en dat had ze beter niet kunnen doen. Maandenlang zijn we thuis lastig gevallen, eieren tegen het raam, groepjes jongens die nou niet echt te boek stonden als schatjes kwamen door de straat fietsen om mij uit te schelden voor kankerhoer, flappie (heb een oorcorrectie gehad toen ik 8 was) en nog wat van dat soort fijne dingen. Ze hingen altijd rond bij een soos in de buurt waar ik met de bus dan niet uit durfde te stappen, dan bleef ik langer zitten tot de bus een rondje had gereden en aan de andere kant van de wijk weer stopte. Het ergste was dat ze heel vaak op zaterdagavond of eigenlijk meer nacht heel laat gingen bellen en dan altijd als mijn moeder in het zkh lag, wat ze natuurlijk wisten omdat ze bij ons op school zaten. Dan zeiden ze tegen mijn vader dat mijn moeder een kankerhoer was en dat mijn moeder dood was en dat ze ons allemaal in elkaar zouden komen slaan en weet ik veel wat meer.
Ik heb me daar heel erg schuldig over gevoeld, mijn moeder was doodziek en dan dat soort dingen maakt het niet leuker.
Het “grappige” is dat zij hoogmoedig werd en dacht over iedereen dingen te kunnen zeggen. Ze had over een ander meisje uit mijn klas gezegd dat ze een Fiat hoer was en die heeft haar op het schoolplein helemaal in elkaar geslagen. De pesterijen waren meteen over. Een paar maanden daarna kreeg haar moeder een hartaanval en stond zij dus aan de kant waar ik had gestaan. Ze zoch toenadering, ik heb gezegd dat ik het erg voor haar vond dat haar moeder heel ziek was maar dat ik niks meer met haar te maken wilde hebben.
Ik ben nu ik ouder ben wel mondiger geworden, en ik heb er gelukkig niet echt een trauma aan overgehouden. Maar als ik hier lees hoe het ook had kunnnen lopen… en dan moet ik altijd denken aan een meisje uit onze straat van vroeger die door een ander meisje altijd Daisy dikke druif werd genoemd (we hadden altijd met 4 gezinnen met allemaal 2 meiden van die meidenclubjes). Later hoorde ik dat zij anorexia zou hebben. Heb haar zus eens opgezocht op hyves maar haar kan ik niet vinden, vraag me dus al jaren af hoe het met haar afgelopen is, en of dat de anorexia te maken had met toen die pestnaampjes al…
Ook hier zat ervaring met pesten. Gelukkig niet doorlopend maar met vlagen en ik heb 1x zo ontzettend fel teruggevochten (ik ging door het lint) dat het daarna ophield. Tenminste, op de basisschool dan.
Wel ben ik er heel erg op gespitst met mijn eigen kinderen. En soms vraag ik me af of ik het daarmee niet juist op ze afroep ofzo.
Ik was vroeger het dikste meisje van de klas, droeg een veel te grote witte uilenbril, had als enige rood haar en mijn ouders waren jehovah’s Getuigen. Nou, dat is blijkbaar een prima recept om gepest te worden.
dikke, rooie, vuurtoren, brillenjood enz… waren nog de mildere varianten.
Een meisje bij mij uit de straat van marokkaanse afkomst beweerde in de 6e klas na de zomervakantie dat ik in de vakantie haar moeder zou hebben uitgescholden voor kauutee marokkaan. Nou, ze kreeg dus de hele klas mee in haar verzinsel en toen hebben ze me op staan wachten na de gymles. Ze begonnen op me in te slaan en te schoppen en ik ging echt door t lint en heb als een wilde om me heen gemept en geschreeuwd.
Binnen no-time stonden ze er beduusd bij en nadien ben ik niet meer gepest.
Wel nog in de klas door de leraar zelf. Die man had gewoon de pest aan me. Vond van alles en nog wat van mij. Ik mocht nooit mee op kamp, al vanaf de 4e klas niet en hij organiseerde het 6e klassers kamp naar Beek.
Dan was het snerend mij de brief niet geven met een opmerking “waarom zou ik, jij mag toch niet mee…”
En ik had als 1 van de eerste al borsten. Ik weet nog een keer dat we hardop klassikaal lezen hadden en ik niet meer wist waar we waren gebleven. Ik las altijd heel snel en verloor dan mijn concentratie om mee te lezen op het klassikaal tempo.
Toen was ik aan de beurt, wist het dus niet en toen schreeuwde hij dus zo door de klas “Heeee Bloemkoluh! wel oplettuh he!!”
De man is overleden vorig jaar, dus hem aanspreken kan niet meer.
Maar het heeft me wel getekend.
Op de middelbare school viel het redelijk mee. Er echt bij horen deed ik niet, echt gepest worden ook niet. Ze hebben 2x mijn achterband leeg laten lopen, maar dat deden ze bij meerdere kinderen.
Wel een akkefietje wat ik heel erg vond, maar wat met hulp van de directeur toen is opgelost.
Er waren een paar jongens van de bovenbouw die zo ineens in de hal gingen wijzen en lachen en toen ik probeerde te achterhalen waarom dat was, bleek een 3e klasser gewoon te hebben gezegd dat ik hem had gep*pt in de wc…
Kende die hele jongen niet en iedereen die mij kende vond het te lachwekkend voor woorden. Ik was stil en verlegen vroeger. Dus zoiets … nee.
Maar daar was ik wel echt overstuur van en uiteindelijk heeft de directeur toen ingegrepen.
met mijn kinderen nu ben ik wel heel gevoelig voor signalen die duidden op pesten. Niek is een binnenvetter en stelt hoge eisen aan zichzelf. Ze wil er graag bijhoren.
Er is een poos terug wel een situatie geweest waarbij 2 meisjes haar eerst weken buitensloten om haar vervolgens keer op keer te vragen of ze bij hun clubje wilde, maar dan moest ze wel sommen maken en kattekwaad uithalen om te bewijzen dat ze er echt bij wilde.
We hebben direct ingegrepen en ook school ingelicht want dit hoort ook gewoon onder pestgedrag.
We hebben gemerkt dat het gewoon erg belangrijk is dat kinderen enigzins mee kunnen doen met de groep en dat kleding, speelgoed, kapsel en zelfs wat voor fiets daar op deze leeftijd echt wel invloed op hebben.
Daarnaast heeft Niek nu iets van haarzelf wat ze mega leuk vind en wat er (bij leven) altijd voor haar zal zijn. Iets wat niet afhankelijk is van erbij horen of leuk gevonden worden.
Dat is haar Pony Kimmie.
kimmie staat bij opa op stal en ze is van Niek en haar neef Wessel.
Ze mag elke dinsdag kimmie verzorgen en oefenen met rijden en sindsdien is ze niet meer zo “eager” om persee met kinderen te willen afspreken.
Voor haar zelfvertrouwen ook heel goed dat ze nu kan zeggen “nee, ik kan niet spelen want ik ga voor mijn paardje zorgen”
Maar ik blijf die balans tussen genoeg zelfvertrouwen, jezelf kunnen zijn en geen mikpunt worden voor pesterijen echt heel moeilijk vinden.
Ik kan er niet over uit dat er op de scholen weerbaarheidstraining en/of een cursus sociale vaardigheden aangeraden wordt voor de kinderen die gepest worden.
Persoonlijk vind ik dat die moeite niet genomen moet worden door de “gepeste” kant.
Ik vind dat de pesters een cursus sociale vaardigheden en/of training controle over je negatieve emoties moeten volgen.
Zij zijn degene die fout zijn.
Een kind dat gevoelig is en lief hoort niet te veranderen… dat zou juist toegejuigd moeten worden.
Op deze wijze wordt alleen maar benadrukt dat de verharding van de maatschappij toegejuigd wordt door de scholen.
Je zou toch denken dat we met z’n allen in onze hedendaagse “beschaafde” maatschappij in zien dat de wereld veel meer gebaat is bij vriendelijkheid en zacht zijn voor elkaar.
bij mijn weten wordt bij ons de pester en gepeste aan training aangeboden!
@Happy mommy wrote:
Ik kan er niet over uit dat er op de scholen weerbaarheidstraining en/of een cursus sociale vaardigheden aangeraden wordt voor de kinderen die gepest worden.
Persoonlijk vind ik dat die moeite niet genomen moet worden door de “gepeste” kant.
Ik vind dat de pesters een cursus sociale vaardigheden en/of training controle over je negatieve emoties moeten volgen.
Zij zijn degene die fout zijn.
Een kind dat gevoelig is en lief hoort niet te veranderen… dat zou juist toegejuigd moeten worden.
Op deze wijze wordt alleen maar benadrukt dat de verharding van de maatschappij toegejuigd wordt door de scholen.
Je zou toch denken dat we met z’n allen in onze hedendaagse “beschaafde” maatschappij in zien dat de wereld veel meer gebaat is bij vriendelijkheid en zacht zijn voor elkaar.
Ik ben het niet met je eens. Natuurlijk moeten pesters ook aangepakt worden (die ws op hun manier ook wel weer problemen zullen hebben) maar vaak wordt je er toch om bepaalde redenen uitgepikt en als je kan maken dat je daar weerbaarder tegen wordt en ze je links gaan laten liggen heb je daar later ook nog wat aan.
Want in bedrijven wordt ook vaak nog gepest. En hoe neurotischer je wordt hoe meer je voer voor pesten wordt. Dus als je die energie kan keren en ja misschien moet je ook gewoon eens letterlijk en figuurlijk van je afslaan. Kinderen zijn hard (niet de zozeer de maatschappij) en als pietje je telkens met een schep op je kop in de zandbak slaat moet je wellicht op een dag gewoon eens een keer terugslaan. Dat is de de taal die hij dan verstaat.
Hier vroeger ook extreeem gepest op de basisschool tot ongeveer 2e middelbare school. Ik heb een hele hoge plus sterkte en had dus een bril met jampotjes ik was ook erg gevoellig als kind en daardoor een makkelijk slachtoffer, even wat voorbeelden, vaak in elkaar gelagen bijna dagelijks, buitengesloten worden nooit uitgenodigd worden op partijtjes altijd als laatste gekozen worden bij gym kleineren schelden ga zo maar door zo kan ik nog wel uren door gaan. Ik weet nog wel dat ik in groep 8 een spreekbeurd over pesten heb gehouden, de hele klas aan het huilen… door het pesten heb ik op 3 verschillende basisscholen gezeten. Ik heb mijn jeugd wel als traumatische ervaren en voelde mij vaak erg eenzaam. Als 6 jarig meisje liep ik al met gedachte rond niet meer te willen leven omdat ik het niet meer aan kon. Ook heb ik therapie gehad en weerbaarheids trainingen. . Toen ik eenmaal lenzen had zagen mensen me ineens wel staan en wat mijn moeder altijd zegt was ik een zwaantje geworden en kreeg ook veel aandacht van jongens enzo daar had ik veel moeite mee omdat die onzekerheid bleef als er jaren is gezegd dat je lelijk bent en niks waard bent is het moeilijk te geloven dat je wel mooi gevonden word en dat mensen je wel iets waard vinden, Maar het heeft gewoon zware littekens achter gelaten! Je erg onzeker voelen moeite hebben in nieuwe groepen zoals ander werk en dergelijke. Dat heeft jaren geduurd. Al moet ik zeggen dat ik er wel veel sterker van ben geworden.
Op zich zou ik best met het programma mee willen werken maar heb mijn pesters gewoon niks te zeggen!! Dan krijg ja dat hebben wij niet zo ervaren en dan sta je daar, nee echt totaal geen behoefte aan. Ik ben nu zo ver gekomen het enige wat ik zou willen is dat mensen zien wat het met iemand doet en hoeveel schade het opleverd! Ik zou best op scholen voorlichting willen geven.
@Bella wrote:
@Happy mommy wrote:Ik kan er niet over uit dat er op de scholen weerbaarheidstraining en/of een cursus sociale vaardigheden aangeraden wordt voor de kinderen die gepest worden.
Persoonlijk vind ik dat die moeite niet genomen moet worden door de “gepeste” kant.
Ik vind dat de pesters een cursus sociale vaardigheden en/of training controle over je negatieve emoties moeten volgen.
Zij zijn degene die fout zijn.
Een kind dat gevoelig is en lief hoort niet te veranderen… dat zou juist toegejuigd moeten worden.
Op deze wijze wordt alleen maar benadrukt dat de verharding van de maatschappij toegejuigd wordt door de scholen.
Je zou toch denken dat we met z’n allen in onze hedendaagse “beschaafde” maatschappij in zien dat de wereld veel meer gebaat is bij vriendelijkheid en zacht zijn voor elkaar.
Ik ben het niet met je eens. Natuurlijk moeten pesters ook aangepakt worden (die ws op hun manier ook wel weer problemen zullen hebben) maar vaak wordt je er toch om bepaalde redenen uitgepikt en als je kan maken dat je daar weerbaarder tegen wordt en ze je links gaan laten liggen heb je daar later ook nog wat aan.
Want in bedrijven wordt ook vaak nog gepest. En hoe neurotischer je wordt hoe meer je voer voor pesten wordt. Dus als je die energie kan keren en ja misschien moet je ook gewoon eens letterlijk en figuurlijk van je afslaan. Kinderen zijn hard (niet de zozeer de maatschappij) en als pietje je telkens met een schep op je kop in de zandbak slaat moet je wellicht op een dag gewoon eens een keer terugslaan. Dat is de de taal die hij dan verstaat.
Dit klopt dus echt niet…pesten overkomt je. Op de ene plek ben je heel populair, op een andere niet. En dan lijkt het aan de gepeste te liggen, maar dat is niet zo. Pesten mag gewoon niet toegestaan worden en kinderen die gepest worden, zijn niet degene die hiervoor verantwoordelijk zijn. Bij andere dingen wijzen we toch ook niet met een beschuldigende vinger naar het slachtoffer (beter gezegd: is not done). Waarom dan wel bij een gepest kind?
Een sociale vaardigheidstraining kan wel helpen als het kind al zolang gepest wordt dat het niet meer weet wat de gebruikelijke omgangsvormen zijn. Het is logisch dat een gepest kind dit niet meer weet. Want dat een kind dat lange tijd gepest is afwijkend sociaal gedrag vertoond, is niet de óórzaak van het pesten, maar véroorzaakt door het pesten. Want ga maar na, als je eenmaal het mikpunt van pesterijen bent en blijft, dan maakt het niet meer uit hoe je je gedraagt. De pestkoppen zorgen wel dat ze ieder gedrag dat je als gepest kind vertoond afgekeurd/afgestraft wordt. En van je afslaan/afbijten etc.? Als dat niet in je karakter zit, dan moet je dat maar even leren? Dan is het pesten voorbij? Dat is nogmaals niet het geval. Als je gepest wordt, ben je op de verkeerde tijd en plek, dat is er aan de hand. Want ergens anders zou je misschien juist heel goed in de groep liggen.
Een sociale vaardigheidstraining vind ik voor een gepest kind een goed middel, zolang het kind vooral geleerd wordt dat ongeacht wat een pestkop doet, het kind goed is zoals het is, en dat nÃemand het recht heeft om hem of haar te pesten.
Voor de pester vind ik een training nét zo belangrijk.
Overigens is het niet zo dat een pestend kind per definitie zelf onzeker is of gepest werd. Het blijkt dat pesters (en dan heb ik het niet over de meelopers die pesten uit angst voor de pester) een minder goed inlevingsvermogen hebben en pesterijen niet ervaren/zien als pesterijen. Oftewel zij zien vaker als de gemiddelde persoon agressie als iets normaals. Dit zou kunnen verklaren dat bijvoorbeeld de mannen uit aflevering 1 van “Gepest” zich niet herkennen als pester. Zij zien het waarschijnlijk als “gewone plagerijtjes”
Een andere reden om ook juist op een goede manier (dus niet noodzakelijkerwijs straffende manier) aandacht op de pestkoppen te richten is dat pesters ook vaker dan niet pesters in de criminaliteit belanden. En dat wensen wij ons als maatschappij niet toe, maar zeker niet de pestkoppen die eigenlijk ook gewoon kinderen zijn. We willen toch voor ieder kind het beste?
Heb je echt interesse in dit onderwerp? Dan kan ik de boeken van Bob van der Meer aanraden. Hij heeft zich gespecialiseerd in het onderwerp pesten en werkt op de universiteit van Nijmegen.
@Bella wrote:
@Happy mommy wrote:Ik kan er niet over uit dat er op de scholen weerbaarheidstraining en/of een cursus sociale vaardigheden aangeraden wordt voor de kinderen die gepest worden.
Persoonlijk vind ik dat die moeite niet genomen moet worden door de “gepeste” kant.
Ik vind dat de pesters een cursus sociale vaardigheden en/of training controle over je negatieve emoties moeten volgen.
Zij zijn degene die fout zijn.
Een kind dat gevoelig is en lief hoort niet te veranderen… dat zou juist toegejuigd moeten worden.
Op deze wijze wordt alleen maar benadrukt dat de verharding van de maatschappij toegejuigd wordt door de scholen.
Je zou toch denken dat we met z’n allen in onze hedendaagse “beschaafde” maatschappij in zien dat de wereld veel meer gebaat is bij vriendelijkheid en zacht zijn voor elkaar.
Ik ben het niet met je eens. Natuurlijk moeten pesters ook aangepakt worden (die ws op hun manier ook wel weer problemen zullen hebben) maar vaak wordt je er toch om bepaalde redenen uitgepikt en als je kan maken dat je daar weerbaarder tegen wordt en ze je links gaan laten liggen heb je daar later ook nog wat aan.
Want in bedrijven wordt ook vaak nog gepest. En hoe neurotischer je wordt hoe meer je voer voor pesten wordt. Dus als je die energie kan keren en ja misschien moet je ook gewoon eens letterlijk en figuurlijk van je afslaan. Kinderen zijn hard (niet de zozeer de maatschappij) en als pietje je telkens met een schep op je kop in de zandbak slaat moet je wellicht op een dag gewoon eens een keer terugslaan. Dat is de de taal die hij dan verstaat.
Ik heb gelezen dat ongeveer 52% van de kinderen wel eens gepest worden. Betekent dat dat 52% van de kinderen moet veranderen?
Moet je kinderen bij wie geen spoortje agressie is aan gaan moedigen om terug te gaan slaan?
Kwaad met kwaad vergelden is dat toch?
Ik blijf het verkeerd vinden dat een natuurlijke afkeer tov geweld als zwakte wordt gezien.
Ik kan mijn neefje wel duizend keer vertellen om terug te slaan, om van zich af te bijten. Maar dat zal hij toch niet doen.
Het zit er eenvoudigweg niet in… daarom vind ik hem zo leuk en aardig.
Later zullen mensen hem er wel om waarderen… voor nu zit hij in een lastig parket.
wat een arrogante uitstraling heeft die natascha? nog altijd zeg…
he ze daar zit, met die houding en blik…
@knipoogje1983 wrote:
wat een arrogante uitstraling heeft die natascha? nog altijd zeg…
he ze daar zit, met die houding en blik…
Ze is ook nog steeds vrijgezel
En wat is trouwens die rare jingle die ze steeds laten horen aan het begin van een scene? Iets met leuk of meuk ? Ik versta er niks van, ik vind het bijzonder storend :evil:
Edit:
Manlief heeft het gevonden en nu hoor ik het ook:
“Niemand vond 'm leuk”…
Dat is Niemand van Jurk.
Ik heb over dit onderwerp regelmatig een discussie met een vriendin gehad. Zij is vroeger veel op school gepest, hoorde er niet bij enz. Op de middelbare school was ik ook een buitenbeentje, had ook geen zin om me aan te passen aan wat op dat moment de gangbare mode was. Kinderen hebben mij ook geprobeerd te pesten, maar door mijn houding kregen ze gewoon geen vat op mij en was t pesten al snel niet meer leuk.
Ik ben t dus eigenlijk wel met Bella eens, vaak zie je dat de slachtoffers van pesten toch een bepaalde kwetsbaarheid hebben en niet weerbaar genoeg zijn om zich tegen de pesters staande te houden.
Natuurlijk moeten de pesters er op aangesproken worden, maar zelf denk ik dat een weerbaarheidstraining van het slachtoffer meer baat heeft.
En verder denk ik dat een school de taak heeft om juist degene die niet mee doen aan het pesten, maar zich er angstvallig buiten houden, de verantwoordelijkheid te geven in te durven grijpen. Want 9 van de 10 keer ziet een leerkracht echt niet wat er gebeurd en weet de rest van de klas dat juist wel.