Wat ik zo bijzonder vind is dat de daders zichzelf niet als pesters zien.
Hebben ze dan werkelijk nooit doorgehad wat de impact was?
Daar hebben wij het hier thuis ook af en toe over gehad. Maar het gaat hier wel om basisschoolleeftijd. Ik ben nu 44 en ik zou geen idee hebben of ik iemand wel eens voor schele of dikzak heb uitgemaakt.
Het gaat hier om pesten - over je kleding, je haar (wat dat betreft was ik eerder de gepeste dan de pester overigens) - dingen die kinderen tussen neus en lippen door zeiden bij wijze van spreken en vaak meer betekenen voor degene die het zich aantrekt dan degene die het zegt.
Kinderen die raar zijn, anders worden gepest - kinderen zijn nu eenmaal hard en hebben toch geen idee wat ze daar eventueel mee aanrichten.
Dat iemand daar jaren later voor in therapie moet ofzo.
Op de middelbare school zou ik dat anders vinden, daar kan ik me wel meer van herinneren wie cool was en wie niet enzo.
De dingen die worden benoemd; de opmerkingen over je haar of je kleding, worden in 9 op de 10 gevallen gecombineerd met opmerkingen over je familie, je schoolprestaties, je afkomst, de wijk waar je woont, het feit dat je moeder in het bestuur zit van de kerkenraad, het feit dat je een leuke zangstem hebt en graag zingt, het feit dat je niet naar de mavo maar de huishoudschool gaat, met het fysieke geweld en het slopen van je fiets, het opwachten na schooltijd en de intimidaties die je onderweg van en naar school ten deel vallen. Het betekent meer voor de ontvanger dan degene die pest? Dat zou kunnen, maar de georganiseerde k#tstreken, het achter-je-rug om gedrag, het bewust afbreken van elke vorm van vertrouwen in de mens (die op die leeftijd juist gevormd wordt) kun je, mijns inziens, niet afdoen met: ‘ze weten niet beter’.
De ‘pest’ is, hetgeen het meest kwaad doet, het meest kwetst en het meest tekent zo ontzettend subtiel gaat dat een ander niet kán weten.
Geloof me, het is zó anders als je niet te maken hebt gehad met pest gedrag…
In ‘onze tijd’ werd het inderdaad afgedaan met ‘schelden doet geen pijn’, 'negeer het maar gewoon, dan gaat het vanzelf wel over, ‘Tsja, het is een harde wereld’.
Dat gezegd hebbende zou ik dus ook never nooit op televisie de confrontatie aangaan met de pesters van toen. Ik hoop dat ze allemaal straal gelukkig, en mij compleet vergeten zijn. Mijn leven gaat door en dat gaat, na heel wat geknok, nu heel erg goed!
We hadden het hier thuis over het verschil tussen pesten en treiteren.
Ik denk dat als ik een kind opgewacht zou hebben en zijn fiets gesloopt zou hebben ed dat ik het dan nog wel zou weten. Maar bij die Mari had ik niet het idee dat het over zulke dingen ging. Maar over zijn uiterlijk als meisje en dat hij als stille jongen geen aansluiting vond en het gedrag van die kids daar natuurlijk niet bij hielp.
Ik heb het nooit meegemaakt in die erge categorie, niet als ontvanger en niet als uitdeler.
Ik wou dat ik de confrontatie aan kon gaan, ben jarenlang gepest,
Zelfs in elkaar geslagen met een skateboard , leraren dachten dat ik loog terwijl ik een blauwe plek op mijn gezocht had van hier tot Tokio en ik dat er af moest wassen :eh: :think: …
Politie nam het wel serieus en hebben hem vast gezet, en de ouders bleven bij zijn onschuld… En beschuldigden mij…
Ik heb mijn middelbare school, bijna niet afgemaakt werd onhandelbaar thuis stoppen sloegen volledig door ( door dit en ander verleden) en belande op een zeer moeilijk opvoedbare school… Heb mijn diploma’s dankzij het aduquate handelen van bjz, maar daar is alles mee gezegd kom die gast wel eens tegen en nog, kom ik huilend thuis… Hij kijkt me vreselijk eng aan.
Ik ben geen dader geworden, vraag me vaak af of mijn grapjes overkomen als gepest of echt een grapje, pesten… Mijn neefje word erg heftig gepest… ( expres onder water geduwd bij het zwemmen enz) en dat trek ik mij erg aan… Gelukkig handeld mijn zus erg goed om het met zijn juf te bespreken en als het niet beter gaat van school te halen.
ook ik kan er niet naar kijken. er komt veel te veel boven…
mijn hele lagere schooltijd is verpest en daar heb ik nu nog steeds last van (gelukkig sta ik de laatste jaren wat steviger in mijn schoenen, maar toch…)
ik heb wel een van de grootste pestkoppen van vroeger geconfronteerd. Een paar jaar geleden kwam ik haar weer eens tegen. Mijn maag draaide zich om, gek he, na zoveel jaar. Ze deed heel enthousiast dat ze me weer eens zag, supervriendelijk. En ik kon het niet… heb haar gezegd dat ik niet met haar kon praten. Ze schrok zich wezenloos, had geen idee zei ze. Was ook nooit de bedoeling geweest (yeah, right…), maar ze vond het heel, heel erg dat ik daar blijkbaar nog zoveel last van had (gehad).
HEt uitspreken tegen haar heeft me wel goed gedaan moet ik zeggen.
Dus nu ben ik heel fel de gang van zaken op school van jolijn in de gaten aan het houden, ook daar anti-pest beleid… we zullen zien, ze is er nog geen jaar…
pesten is erg maar persoonlijk denk ik de “uitsluiting” het ergst gevonden te hebben. Niemand om mee te praten in de pauze, geen groepje om bij te horen en tot overmaat van ramp in de brugklas nog eens bij de grootste boosdoener in de klas komen terwijl ik zo gehoopt had die kwijt te zijn :? .
Mocht het voorkomen zal ik school zeker aan haar pestprotocol houden. Je stelt zoiets niet op voor de grap lijkt me :naughty:
Bij mij was het op het voortgezet onderwijs ook voornamelijk k*tgeintjes en uitsluiting met als klap op de vuurpijlmijn 16e verjaardag…
Alles ging ineens goed een paar maanden voor ik 16 werd, ik kreeg wat aansluiting met “het groepje” en dacht “hè hè, het tij keert en mijn laatste schooljaar gaat leuk worden zoals het bedoeld is…”. Ik durfde het dus aan om een feest te geven, voor het eerst sinds jaren weer een echt verjaardagsfeest! Alles was geregeld, iedereen uitgenodigd, eten, drinken en muziek. Op de dag van het feest werd ik al gewaarschuwd door iemand van school dat er niemand ging komen, maar dat geloofde ik niet… De hele avond heb ik zitten wachten, toen er uiteindelijk 2 meiden uit mijn klas kwamen… Die vonden het toch wel heel erg lullig en wilden zich bij nader inzien niet mede schuldig maken aan dit “geintje” Zij hebben me dus verteld dat het allemaal heel vuil en vooropgezet was, het langzaamaan aardiger doen van iedereen in de maanden naar mijn verjaardag toe. Ze hadden al verwacht dat ik vreselijk zou happen, blij met de aansluiting en dus iedereen zou uitnodigen voor mijn verjaardagsfeest… Hoe ziek ben je dan!
En nu, nu ik dit schrijf, gaat mijn hart nog steeds sneller kloppen op een nare manier en draait er zich een knoop in mijn maag Dat voorval raakt me nog steeds het allermeest denk ik. Gek genoeg niet de fysieke aanvallen en het opwachten na school op het lager onderwijs, maar dit op mijn 16e…
Mijn zoon zijn juf weet dat de moeder in kwestie vroeger bij mijn pestgroepje hoorde op school en vind het heel erg voor mij. Zij heeft ook al voorgesteld om eens te praten met haar, dat wil ze best regelen. Maar ik wil dat dus niet. Ik ben nu 34 en aan haar reacties merk ik dat zij geen kwaad in de zin heeft en gelukkig zitten haar kinderen 1 en 2 klassen hoger, dus ik zie haar niet elke dag. Maar ook de angst zit er dat zij het nog wel weet en als ik dat gesprek met haar aanga, dat ik dan nagewezen ga worden als zeur en zielepoot die dingen oprakelt van bijna 20 jaar terug… Belachelijk he :oops: Want nogmaals, waarschijnlijk is zij zich er niet echt van bewust waar zij toen met zijn allen mee bezig zijn geweest.
@Marion, jij schrijft dat men bij bepaald gedrag niet meer kan zeggen “ze weten niet wat ze doen”, maar we hebben het wel over pubers en vaak groepsdruk, pubers zijn voor een deel al een stukje volwassen, maar ook nog voor een heel erg groot deel kind en zij kunnen de gevolgen van hun acties niet overzien denk ik. Ik hoop het ook maar, want het idee dat degene in mijn geval mij steeds ziet en dan nog denkt “oh daar heb je die muts weer”(netjes gezegd) en zich vanbinnen zit te verkneukelen om de narigheid van toen… Nee laat mij dan maar denken dat zij het allang vergeten is en zich niet bewust is van wat ze bij mij hebben aangericht!
En nu ga ik slapen, naast mijn man die van me houdt en ga ik mijn mooie kinderen nog een kus geven in hun bed om de oudste morgen weer naar school te brengen, waar hij het godzijdank enorm naar zijn zin heeft…
Alles ging ineens goed een paar maanden voor ik 16 werd, ik kreeg wat aansluiting met “het groepje” en dacht “hè hè, het tij keert en mijn laatste schooljaar gaat leuk worden zoals het bedoeld is…”. Ik durfde het dus aan om een feest te geven, voor het eerst sinds jaren weer een echt verjaardagsfeest! Alles was geregeld, iedereen uitgenodigd, eten, drinken en muziek. Op de dag van het feest werd ik al gewaarschuwd door iemand van school dat er niemand ging komen, maar dat geloofde ik niet… De hele avond heb ik zitten wachten, toen er uiteindelijk 2 meiden uit mijn klas kwamen… Die vonden het toch wel heel erg lullig en wilden zich bij nader inzien niet mede schuldig maken aan dit “geintje” Zij hebben me dus verteld dat het allemaal heel vuil en vooropgezet was, het langzaamaan aardiger doen van iedereen in de maanden naar mijn verjaardag toe. Ze hadden al verwacht dat ik vreselijk zou happen, blij met de aansluiting en dus iedereen zou uitnodigen voor mijn verjaardagsfeest… Hoe ziek ben je dan!
Ik heb dit stukje met tranen in mijn ogen zitten lezen. Wat afschuwelijk! Wat moet er door je heengegaan zijn.. hoe kunnen mensen zoiets vreselijk doen, wat intens gemeen... :hug:
Ik ben ook gepest. Op de lagere school, op de mavo, en ook op het voortgezet onderwijs. niet echt in elkaar geslagen, maar wel uitsluiten, uitschelden, bedreigen, gymschoenen jatten, dat soort dingen. Ik was ook een stil meisje, een beetje te dik, droeg net de verkeerde kleren, enzovoort. Ik hoor nog de stem van een meisje waar ik een hekel aan had in mijn hoofd "Jenny!! Na school slaan we je plat!". En op het voortgezet onderwijs ging het het eerste jaar goed, maar bleef helaas zitten. En toen ik het jaar erop in dezelfde klas kwam, zat zij daar, samen met nog een paar pestkoppen van de mavo, en begon het spelletje opnieuw. Toen was ik het spuugzat en ben ik van school gegaan en gaan werken.
Ik lees met tranen in mijn ogen de verhalen van Kim, meid, ik word gewoon misselijk van de brok in mijn keel. Meid, dat verhaal van je verjaardag
Ik vond de uitsluiting in de groep het ergste, het nooit ‘bij een groepje horen’ en dus niet weten waar je moet gaan staan in de pauzes, als laatste gekozen worden bij de gym, nooit op feestjes welkom zijn, het verraad van mensen die je dacht je vrienden te zijn, maar die dan toch naar ‘het groepje’ over gingen. De eenzaamheid, je intens alleen voelen in een klas met leeftijdsgenoten, en dan die blikken en opmerkingen erbij.
Ik weet niet of die groep niet meer weet dat ze mij zo veel verdriet hebben aan gedaan, maar ik kan en wil ze daar niet mee confronteren.
Jaren geleden was ik bij een reunie van de basisschool. Ik dacht dapper te zijn, en te gaan, ondanks mijn angsten. Het was een fiasco. DE groep stond daar, en ik stond hier. Als ik bij de groep ging staan, dan viel het gesprek stil, en ik vond geen aansluiting. Ik ben na een half uur gegaan.
wat jij zegt dat de pestkop zich zit te verkneukelen dat zij jouw zit, nou ik denk (als ze het kan herinneren) zij zich juist opvreet met het idee van wat heb ik gedaan…
betreft basisschool en middelbare school… qua pesten zit er heel veel verschil tussen, vind ik dan. basisschool is nog kleinschalig maar middelbare school… pff was blij dat ik na 2 jaar weg was (en toen op een school kwam dit betreft pesten en 0 tolerantie had)
reunie basisschool tja wel geweest, maar niet echt zo bijzonder (nu gaan mijn kinderen naar dezelfde school, maar wel als een pitbul als moeder… :shifty: )
reunie middelbare school (die strenge school) super, net alsof je elkaar een maand daarvoor nog had gezien, terwijl dat 10 jaar was geleden… en ook heb ik hier weer mijn lieve dinnetje terug gevonden… (ook nog eens beide moeite met kinderen krijgen, dus hoe toevallig kan het zijn…)
betreft dit pesten (bij ons ging het dus ook over kleding en merken enzo)
onze kinderen krijgen dus bewust merkkleding (zij het 2e hands) om dit pesten te voorkomen.
ik weet inmiddels hoe erg het kan zijn, en zijn het de kinderen niet, dan zijn het de ouders wel.
ik denk wel bij mezelf van waar gaat dit heen in deze wereld, dat kinderen gepest worden alleen vanwege kleding. het moet toch niet gekker worden…
toen ik bij mijn huidige vriend kwam, stond ik er ook van te kijken wat een vriendengroep is. hoe hecht zoiets kan zijn.
moest daar in het begin ook echt aan wennen…
en al met al mag ik nu niet klagen, maar kan wel merken dat het pesten ook op mijn leven een impact heeft gehad, ben heel wantrouwig en heel onzeker, en zoek altijd bevestiging.
iemand zei van mari. ik heb het gezien, en vond ook nog niet zo heftig.
die week ervoor vond ik een stuk pittiger…
oja wij hebben het nu over pesten op school, maar wat te denken over pesten op het werk :shock: dan praat dus gewoon over volwassen mensen…
Ik kan me niet voorstellen dat een pester niet meer weet wat ze gedaan hebben en bij wie. Dat kan niet. Het pesten is namelijk een manier van leven. Het pesten houd je dag en nacht bezig. En niet voor 1 dag nee voor maanden en misschien zelfs wel jaren achter elkaar.
Dat ze nu zeggen dat ze het niet meer weten dat snap ik wel.
Ik wil het pesten niet goed praten hoor. Absoluut niet.
Ik heb de uizending met mari wel gekeken, bewust … Ook ik werd gepets, getreterd, geslagen, betast , gekwelt…
Ik heb de uitzending gezien met hartkloppingen tranen van respect voor mari, van verdriet van mezelf, met woede dat het toen gebeurde en nog zo gebeurd, met verbazing dat de pesters niet meer wisten wat dat het zo gebeurde.
Wat een emotie. Of ik de andere afleveringen ga zien weet ik niet, ik vind het goed dat het uitgezonden wordt, het zal pesten ( en erger) niet stoppen,maar wel iets los maken denk ik.
Gepest worden is een hel, voor het leven. Je draagt het eeuwig mee.
Er hoeft maar 1 kleine miniemen herrinering te zijn die de confrontatie geeft met toen destijds , wat je ziel raakt en het verdriet opend en de piijn weer net zo ernstig doet voelen.
Ik ben er redelijk owke uit gekomen, maar er zijn zovelen die wel die zelfmoordneigingen hebben ( of zo als mijn vriendje, het had en heeft gerealiseerd. Op jonge leeftijd uit het leven gestapt) , een leven hebben die nooit gelukkig kan zijn,nooit zelfverzekerd, altijd allert naar anderen toe, nooit vertrouwd is, en dat door pestgedrag.
En zoals het voorstukje in het programma doet aangeven, niet allene op scholen,ook op de werkvloer, dan denk ik dan is er volwasseneheid… vreselijk gewoon domweg ongelovelijk.
Ik kan er nog pissed om raken.
En schelden doet geen pijn ? Zo zei men en roept men nog wel eens? Nouwwwwww wel degelijk dat het pijn doen , je leven lang. En weet je? In mijn geval heeft dat mijn leven meer verowest tijden lang dan elke dag de klappen en de ziekenhuisbzoeken… die klappen verdraag je ( ik althans) op een gegeven moment steeds meer, mijn pijngrens werd erg hoog. Maar schelden … dat heeft een ongekend level… daar wen je niet aan never nooit niet .
Ik kan me niet voorstellen dat een pester niet meer weet wat ze gedaan hebben en bij wie. Dat kan niet. Het pesten is namelijk een manier van leven. Het pesten houd je dag en nacht bezig. En niet voor 1 dag nee voor maanden en misschien zelfs wel jaren achter elkaar.
Dat ze nu zeggen dat ze het niet meer weten dat snap ik wel.
Ik wil het pesten niet goed praten hoor. Absoluut niet.
ik heb dit topic ongeveer tot de helft gelezen en mn benen zakken haast alweer onder mn lichaam weg… Niet realiserend dat mijn verleden toch zoveel meer impact heeft op mij (en vele anderen met eenzelfde geschiedenis!) dan ik dacht.
Nu heb ik het programma niet gezien maar ga toch zeker vanavond even terugkijken! dit omdat ik al jaren anderen wil helpen en toch een poging doen om deze ervaringen andere te voorkomen.
Alhoewel voorkomen er nooit 100% van kan komen omdat pesterijen in elke groep voorkomen. kinderen & volwassenen. Kijk maar eens om je heen, iedereen heeft een oordeel over wat mooi of lelijk is, wat goed of slecht is. en velen zullen die mening delen. danwel tegen die persoon of in hun groepje lachend en giegelend.
Slachtoffers zullen ook nooit zomaar ook zelf pester worden. dat is het karakter en de manier van verwerken (bijvoorbeeld dan te kijken naar een borderline-resultaat).
Wat mij nog het meest bijstaat van al die tijd is dat volwassenen er niets mee deden. Meerdere keren ben ik vroeger naar een leraar gestapt en letterlijk gezegt (basisschool) dat ze me pestten, sloegen etc. maar leraren zage me meestal niet eens staan, reageerden niet of zeiden gewoon simpelweg dat ik dan maar gewoon mee moest spelen en me niet afzonderen moest: “dat doe je zelf”. de laatste basisschool leraar heeft ook met zijn geintjes meer dan eens mogelijkheid gehad om het te stoppen maar hij deed dan ook maar liever mee dan tegen. Dat dit kon begrijp ik nog steeds niet.
Na dit topic te hebben gelezen, staat nu in mijn planning voor zsm een bezoekje aan mijn oude school waar alles is begonnen. De directrice is daar neit meer maar wel meerdere leraren. Ik wil hen nu toch een keer informeren over wat er daadwerkelijk gebeurde naar mij en wat zij eraan deden. Waarom ze niets deden en nooit echt hebben geluisterd. wat daar de gevolgen van zijn en nog belangrijker: wat ze er nu aan doen?? hoe ze reageren op een kind wie altijd alleen staat, anders kleed of gedraagt etc.
Hoe zij reageren zullen pas ik mijn eigen reactie op aan. En ja, dan kan wel het puntje van gepest word ‘pester’ toepassen. alhoewel ik zou die mensen niet pesten maar boos worden ja. Maar ik sta wel open voor hun reactie.
Wat me overigens wel opvalt nu, en dat is misschien vreemd, dat je hier nu alleen al in dit topic ziet hoeveel mensen dit overkomt, en toch om je heen(buiten huis) je er zoweinig over ziet of merkt. wat mij realiseert dat ik nu echt niet begrijp waarom ik zelf nog steeds zo angstig en onbegrepen gevoel krijg alsof ik de enige zou zijn wat echt nooit zo kon en kan zijn. Mensen praten te weinig over dit onderwerp helaas… nu ben ik best open over mij verleedn als iemand me zou vragen. maar zelf erover beginnen in details zou ik ook weer niet gauw doen.
oke nu stop ik anders blijf ik aan de praat :oops:
Iedereen wie hiermee te maken heeft (of gehad) wens ik heel veel sterkte toe om hiermee om te gaan, want het is eenmaal echt geen kwestie die vergeten kan of mag worden.
(vraag me nu wel af of hier ook pesters zouden reageren en zich weer herkennen in het beeld ‘pester’)
Zij hebben me dus verteld dat het allemaal heel vuil en vooropgezet was, het langzaamaan aardiger doen van iedereen in de maanden naar mijn verjaardag toe. Ze hadden al verwacht dat ik vreselijk zou happen, blij met de aansluiting en dus iedereen zou uitnodigen voor mijn verjaardagsfeest… Hoe ziek ben je dan!