Preggie… sinds ik een beetje op de laatste loodjes loop en veel emotioneler ben, laat ik me idd soms weer verleiden tot ergernissen rondom madammekes eetgedrag :oops: :wall:
Het zit me normaal eigelijk niet zo dwars, maar wel als ik me dan onzeker voel. Ik kan ook veel minder van de kinderen hebben.
Wat denk ik ook meespeelt is dat we in juni bij het peuterburo zijn geweest en ze dus nu zo ongeveer wat groei betreft onder de curve duikt en echt achterblijft op haar leeftijdgenoten. Nou is ze nooit heel groot geweest, maar ze volgde haar eigen gemiddelde lijntje, met alles in het midden en nu… nu duikt ze er met name in haar gewicht onder.
Ook is ze echt ontzettend veel ziek geweest vanaf januari tot half mei en dat witte smoeltje was niet om aan te zien.
Dan ga je je als moeder ook gewoon weer zorgen maken en ineens is alles bij elkaar toch wel weer reden om er drukker mee te zijn dan voorheen.
Het resultaat van de nieuwe aanpak is trouwens erg wisselend. De ene dag is ze enthousiast en probeert wel van alles wat, maar de andere dag is het tranen met tuiten omdat er iets niet goed is ofzo…
Ze heeft nu vanaf we bezig zijn 4 stickers verdiend, niet bar veel, maar goed, vergeleken met eerst…
Ze heeft in elk geval rijst geproefd, kiprollade, wortelen, bruine bonen, aardappels en zo nog wat dingetjes en dat is zoveel meer als het NIETS van voorheen.
Vandaag loopt alweer in de soep, papa had honger toen ik op bed lag en smeerde brood. De kinderen wilden ook, papa heeft ze brood gegeven en dat 1 uur voor we gaan warm eten.
Dus vandaag schrijven we maar even weg als brooddag voor het hele gezin. Ze gaan straks naar bed en dan kook ik alsnog en eten wij eens relaxed laat.
Van de week gaan ze uit logeren en oma heeft beloofd geen brood te zullen smeren. Het beloningsvel gaat mee en we zien wel.
Ik heb trouwens ook ontdekt dat ze erg van “het eten mag elkaar niet raken” is. De keren dat er van alles iets op een plat bord ver uit elkaar lag proefde ze wel, ligt het tegen elkaar aan in een diep bord, dan is het tranen met tuiten.
Mijn moeder kwam al met het idee voor haar anders zo een vakjes bord aan te schaffen. Zouden jullie dat doen of ga ik dan weer mee in haar nukken en grillen :think:
Gewoon lekker zo’n vakjes bord aanschaffen :thumbup:
Bij Sebastiaan is het ook maar net hoe de wind waait van welk bord hij wel eet en van welke niet. Er is een tijdje geweest dat hij nou juist wel at als het in de vakjes lag, maar tegenwoordig kan het maar weer beter door elkaar in een diepbord. Dan krijgt hij tenminste bij elke hap nog van alles wat binnen.
Dus als je bij haar het idee hebt dat dat beter gaat, gewoon doen. Is voor jezelf op het moment ook rustig 
Groetjes,
Heleen
Ik heb dan soms nog steeds dat eten elkaar niet mag aanraken :oops: Niet dat ik het dan niet meer lust of zo: maar knapperige dingen zoals friet, kroket, schnitzel moet ver van alles wat sappig en sausig is op het bord liggen anders wordt het zo soppig 
En zo heb ik nog een paar dingen die ik niet wil ‘mengen’ die doe ik gewoon in een apart schaaltje (Jasper heeft wel van die vakjesborden: melamine van de prenatal helemaal :thumbup: )
Cell heb alles zo eens gelezen en heb ook al andere topics van je voorbij zien komen en vraag me af of Aniek niet een vorm van een autisme spectrum heeft.
Nu niet gelijk schrikken want de Rainman vorm is wat iedereen gelijk denkt bij autisme maar het kan ook in hele andere vormen voorkomen.
De voorbeelden die jij geeft van dat dekbed, labeltjes in kleding, kleur van kleding, altijd zelfde soort beleg, problemen met nieuwe voeding, drama’s maken op een manier die soms echt buiten proporties is in vergelijking met de situaties, eten wat niet tegen elkaar mag liggen enz. komen me heel bekend voor.
Ik begeleid normaal verstandelijke kinderen met een autisme spectrum stoornis bij hun thuis en kan je zeggen dat ik al deze voorbeelden al in mijn werk ben tegen gekomen.
Ook niet warm willen eten is echt iets wat bij autisten veel voorkomt.
Het gevoel wat bijv, warm eten in de mond geeft vinden ze dan heel onprettig en roept dan enorme weerstand op.
DIt alles in combinatie met hun peuter(puber) gedrag maakt dat er voor zo’n kleintje veel stress is waardoor ze dus soms zo kunnen ontploffen…
Ik zou dit toch eens gaan bekijken als ik jou was… hopelijk roep ik nu geen angst of weerstand bij je op maar wil je er serieus naar kijken.
Ik heb lang getwijfeld of ik uberhaupt wel zou reageren omdat ik niet betweterig wil overkomen of je aan het schrikken wil maken maar aangezien haar gedragingen me zo bekend voor komen wilde ik het toch eens vernoemen.
@Cell wrote:
Dan ga je je als moeder ook gewoon weer zorgen maken en ineens is alles bij elkaar toch wel weer reden om er drukker mee te zijn dan voorheen.
snap ik heel goed… zeker als ze echt slecht eruit ziet… breekt je hartje toch?
Mijn moeder kwam al met het idee voor haar anders zo een vakjes bord aan te schaffen. Zouden jullie dat doen of ga ik dan weer mee in haar nukken en grillen :think:
ja... dan ga je mee in haar nukken en grillen.. maar ik vind het wel een goed idee... maarruh.... Waarom laat je het iemand anders niet kado doen?
en dan niet zo de nadruk erop leggen waaarvoor het is.. maar gewoon een nieuw bordje gekregen (net als Peter.. :lol: :lol: )... Desnoods even zelf kopen en vragen of de buuf even komt buurten (en "kadootjes" brengen).
Tsja.. je jokt een beetje maar je dient wel twee belangen. Zij heeft niet door dat het door haar manipuleren is (ALS dit het is) én je probeert een goede suggestie uit. En ten derde... je krijgt zelf ook weer meer informatie over de werkelijke toedracht van haar afkeer... Dan mag zo'n truukje toch wel?
Sterkte meis.
@niek1 wrote:
Cell heb alles zo eens gelezen en heb ook al andere topics van je voorbij zien komen en vraag me af of Aniek niet een vorm van een autisme spectrum heeft.
Nu niet gelijk schrikken want de Rainman vorm
De voorbeelden die jij geeft van dat dekbed, labeltjes in kleding, kleur van kleding, altijd zelfde soort beleg, problemen met nieuwe voeding, drama’s maken op een manier die soms echt buiten proporties is in vergelijking met de situaties, eten wat niet tegen elkaar mag liggen enz. komen me heel bekend voor.
Ik begeleid normaal verstandelijke kinderen met een autisme spectrum stoornis bij hun thuis en kan je zeggen dat ik al deze voorbeelden al in mijn werk ben tegen gekomen.
Ook niet warm willen eten is echt iets wat bij autisten veel voorkomt.
Het gevoel wat bijv, warm eten in de mond geeft vinden ze dan heel onprettig en roept dan enorme weerstand op.
DIt alles in combinatie met hun peuter(puber) gedrag maakt dat er voor zo’n kleintje veel stress is waardoor ze dus soms zo kunnen ontploffen…
Ik zou dit toch eens gaan bekijken als ik jou was… hopelijk roep ik nu geen angst of weerstand bij je op maar wil je er serieus naar kijken.
Ik heb lang getwijfeld of ik uberhaupt wel zou reageren omdat ik niet betweterig wil overkomen of je aan het schrikken wil maken maar aangezien haar gedragingen me zo bekend voor komen wilde ik het toch eens vernoemen.
Mijn haren staan niet overeind hoor
Dus no worries. We staan open voor van alles, dus ook voor dit soort dingen. Maar… Ik kijk wel een beetje naar genetica en hoe wij als ouders zijn. Beide zijn wij in het verleden wel op bepaalde dingen getest. Ikzelf op Borderline en Manische depressie en Ruud op andere dingen.
Nou is het zo dat er meerdere schizoide vormen zijn en het schijnt dat IEDEREEN wel iets van een afwijking bij zichzelf kan herkennen.
Ik wil er een beetje voor passen om mijzelf, mijn man of de kinderen direct een labeltje op te plakken. Zeker als het een latent aanwezige vorm is van een stoornis. Dan nog zullen wij als ouders, maar zeker ook Aniek als kind er een weg in moeten vinden.
Ik voldeed niet aan borderline, ook niet aan manisch depressieve stoornissen… maar heb van beide wel een paar kenmerken. Ja dan lust ik er wel weer 10 zeg maar
Zeg altijd maar zo, functioneer prima en ben leuk gek :mrgreen:
Dat mogen de kids dan ook wel zijn.
Bovendien, sommige dingen zijn van Peter en niet van Aniek. Aniek boeit het niet hoor wat er op haar bed ligt, Peter wel. Die moet ik t liefst altijd dezelfde deken op bed leggen.
Dan nog is het meer mijn aard om zulke trekjes als onderdeel van hun karakter te zien dan als “afwijking” als je begrijpt wat ik bedoel.
Ruud en ik zijn beide altijd erg geinteresseerd in chinese astrologie en hebben ook al heel veel trekjes van onze kinderen kunnen verklaren als “dat hoort echt bij een aap” (chinees jaardier) of dat is uitgesproken “Haan” Kan met de beste wil van de wereld niet zien dat elk individu wat maar even niet meeloopt in de regel van wat men als normaal ziet, dan maar meteen een afwijking zou moeten hebben.
Dus schrikken van je ingeving, nee dat niet. Maar denk wel dat hij gekleurd is doordat het je werk is, als je begrijpt wat ik bedoel.
Ga er ook niet direct wat mee doen, ik zie Anieks probleem met eten nu echt nog als een gegroeid probleem waar we deels misschien zelf de hand in hebben gehad door niet eerder veel consequenter te zijn bij een meisje die altijd al een zeer sterke eigen wil heeft.
Enne, een beetje abnormaliteit vind ik wel normaal hoor :mrgreen: :-*
Hey Cell gelukkig dat je niet schrikt maar ik heb al genoeg meegemaakt dat ouders bij de term als autisme al op de kast zitten :mrgreen:
Mijn beoordeling van je berichtjes zal inderdaad wel enigzins gekleurd zijn door mijn referentiekader ivm werk maar ik wilde het toch eens vernoemt hebben,…je weet immers maar nooit.
En wat jij als een zeer sterke wil ziet kan bijv, ook weerstand ivm angst door bijv een autisme stoornis zijn vandaar mijn opmerking.
Ik denk dat je inderdaad heel voorzichtig moet zijn met labeltjes plakken want als je er eenmaal 1 hebt,… :roll:
Maar wat het ook is,…jij kent je dochter het beste dus heb ik er alle vertrouwen in dat jullie uiteindelijk wel tot een oplossing zullen komen,…wat die dan ook is…succes
eigenlijk nooit eerder gekeken in dit topic, maar ook lucas heeft vanaf ongeveer 1 jaar een ernstig probleem met eten gehad. Aniek eet nog fruit, dat weigert lucas nog altijd stelselmatig… Heel af en toe een beetje appelmoes, maar dat is het wel.
Nu pas, met ruim 6 jaar begint hij heel langzaam te eten… brood eet ie altijd wel redelijk, ontbijt is heel lang alleen maar vla geweest. Avondeten is af en toe nog een strijd, als meneer ineens besluit om niet te eten, eet ie ook niet, en dat is onafhankelijk van wat er op tafel staat. het blijft een strijd ook al maak je dat er zo min mogelijk van. Hopelijk gaat hij mettertijd het eetgedrag van zijn broer overnemen(als in, ik ben grote broer, dan zou ik toch beter moeten eten als mijn kleine broertje) wat dat betreft zijn het twee totale tegenpolen, Daan leeft voor groenten en fruit!!!
Ik kan niks anders zeggen dan hopelijk werkt het beloningssysteem goed door… Knuf voor jullie :hug:
…
nou, De nieuwigheid is eraf denk ik want het interesseert mevroi helemaal niks meer dat ze een sticker krijgt en cadeautjes kan verdienen.
Ze heeft dus in al die tijd 6 stickers verdiend en 1 cadeautje gekregen.
En nu, nu is madam blijkbaar tevreden.
Ze zegt wel steeds dat ze iets wil voor haar barbie, dus dan zeggen wij, nou dat kan je verdienen he… en dan wijzen we naar het stickerblad in de keuken. Ze trekt haar schouders op en dat is het dan.
Ik geef de moed nog niet op hoor, maar ik denk dat het nu even ook een combi is van verveling overdag, ze is erg toe aan uitdaging en school en ik kan momenteel niet echt goed meer dingen ondernemen, dus ze kijkt relatief veel tv enzo en is veel duffer en verveelder als normaal.
Ook voelen ze hier beide aan dat hun broertje eraan zit te komen. Ik heb veel last van voorweeen en ze vinden het beide erg spannend.
Peter eet namelijk ook vrij slecht momenteel, deels ook de warmte. Ze drinken wel veel.
Ruud heeft zoiets van, we gaan gewoon door op dezelfde manier en de dagen dat het eten er uberhaupt bij in schiet (gisteren was ik zo beroerd, toen heeft Ruud voor zichzelf tosti gemaakt) nemen we maar even op de koop toe en dan na de bevalling met hernieuwde moed en hernieuwd consequent zijn weer verder.
De aanhouder wint zullen we maar zeggen.
ik kan me goed voorstellen dat de spanning hun de eetlust neemt, bovendien heb je met dit weer gewoon minder trek, nou ja in theorie ten minste :oops:
we gaan er maar vanuit dat de aanhouder inderdaad wint, ik :thumbup: iig voor jullie
Ik lees nu dit topic pas, heb ook niet alle reacties gelezen hoor.
Nica heeft ook een jaar warm eten geweigerd, idd ook naar de adviezen geluisterd en nooit gedwongen maar altijd een toetje gegeven.
MAARRRR op een gegeven moment was ik dat gemier aan tafel zooooo zat, wat een gezeik, ze is verdorie 2 en begrijpt heel goed dat sommige dingen concequenties hebben, duss geen warm eten, geen toet :naughty: Ze krijgt genoeg zuivel en een toetje is puur verwennerij want dat vond ze wel lekker, dus indirect werd ze beloond voor het niet eten, want waarom zou ze eten? Ze krijgt toch wel een toetje!
De eerste avond huilend naar bed, tweede avond deed ze al wat pogingen, we hebben toen gelijk gezegd dat ze 1 hapje MOET eten, anders geen toet. Als ze het niet lekker vind, prima maar dat riep ze al voordat ze het uberhaubt geproefd had :roll: Dus 1 hapje, de eerste dag was het ergst, uiteindelijk na een aantal kansen heb ik een hap in haar mond gepropt en was erg boos en zei dat ze het niet uit mocht spuugen!
Dat was natuurlijk groot drama maar goed. Tweede dag, begon wederom met drama maarrrrrrr nu nam ze uit zichzelf 1 hapje :thumbup: Derde dag at ze een half bordje en na een week at ze een heel bord en vroeg om meer.
Nu zijn we een paar weken verder en gaat het met ups en downs en zijn we er achter dat het super werkt om haar, als ze niet wil proeven, op de gang te zetten, uitleggen waarom (vooral ook omdat ze gaat dreinen aan tafel en ze het er voor ons dus niet gezelliger op maakt) en dan na een minuutje ofzo met lepel met eten naar haar toe, ze mag gezellig (wat ik nadrukkelijk zeg) mee naar tafel als ze een hapje proeft en dat doet ze, altijd en 9 van de 10 keer eet ze vervolgens haar hele bord leeg!!
Bij Nica had ik zelf al het gevoel dat het een machtstrijd was en zij had al die tijd de controle en totaal niet de behoefte om te proeven want ze kreeg toch wel een toetje, dus ging nooit met lege maag naar bed.
Nu hebben wij de rollen om gedraait, nu MOET ze wel en komt er blijkbaar achter dat warm eten zowaar lekker kan zijn
Geloof het of niet maar meestal eet ze zonder strijd de laatste tijd!!
Ik weet niet of jij of anderen er wat aan hebben maar ik wil meer zeggen: Luister niet altijd naar die goedbedoelde adviezen maar vooral naar je eigen gevoel en kijk naar je kind. Hier werkt dwingen dus wel degelijk en ze krijgt nu zelfs lol in het eten, dus het kan wel!
Succes allemaal :-*
Nu klinkt ik misschien voor sommigen heel hard hoor, maar eigenlijk ben ik een watje als het op mijn kind aan komt, maar wel een concequent watje die zich soms realiseerd dat opvoeden gewoon niet altijd leuk is maar wel het beste voor je kind
Helaas werkt dat hier dus niet.
Op de gang zetten als ze niet eens wil proeven, dan gaat ze naar de gang, doen we nog een poging, maar ze proeft niet hoor, dus staat zo 3x per diner op de gang en behalve een dikke pruillip… nee hoor.
Toetje laat haar koud, geen toetje, nou dan niet. Ze maalt er niet echt om.
Dus ook dat is voor haar geen verleiding om toch wat te eten.
Op zich maakt ze aan tafel geen enorme stampij, ze blijft rustig zitten en wacht op ons, af en toe wel vragend of ze al van tafel mag.
Dwingen heb ik wel eens geprobeert, maar ze raakt overstuur en gaat vervolgens lopen kokhalzen van het over haar toeren zijn. Dat trek ik zelf gewoon niet. Wetende dat ze dan ook heel beroerd slaapt en we haar dan snachts ook aan ons bed hebben.
Hier is het ook machtsstrijd, maar ja, ze is een koppig karakter en als ze iets echt niet wil, dan doet ze het niet.
Momenteel eet ze ook geen brood overdag, ze is dus lusteloos tot en met.
Dat is sinds 3 dagen zo. Als je dan zegt dat ze iets moet eten begint ze over koekjes en popcorn :shock: Ja, dat krijgt ze dus totaal niet, maar ja.
Blijkbaar voor haar is honger nog geen reden om iets te eten.
Ik wijt het nu even aan spanning, ik ben zelf helemaal op nu en Peter is er ook strontvervelend van en pest zijn zusje behoorlijk.
Dus voor nu is het even uitzitten.
Ik heb goede hoop dat ze straks als ze naar school gaat en meer energie verbruikt ook wel beter gaat eten. 
Hoi Cell
Na even googelen vond ik onderstaande link, de voorbeelden zijn niet echt van toepassing, maar misschien toch interessant?Want helemaal niet eten lijkt me eng worden.
http://www.voedselweigering.nl/default.htm
valt mee hoor… ze heeft al wel eerder van die periodes gehad… ook tijdens onze vorige verhuizing. Ze reageert dan op spanning.
Wat ze momenteel eet is niet veel, 2 stukjes brood, beetje yoghurt en dan drinken. Fruit nog wel, 1 stuk maar goed.
Maar ik weet inmiddels uit ervaring dat ze wanneer ze wat ontspant wel weer brood gaat eten.
Het word nu gewoon erg tijd dat ik beval :shifty:
Jeetje meis, wat zwaar.
Toen ik zwanger was van Lieke heeft Stijn ook alles geweigerd op een bepaald moment, het haalde het bloed onder mijn nagels vandaan.
(stijn en ik botsen nogal. Kunnen niet met en niet zonder elkaar) en uiteindelijk ter zijn bescherming is hij een dag of 3-4 bij oma gaan logeren. Kom ik even op krachten komen.
Ik heb dan echter de mazzel dat zowel mijn ouders als mijn schoonouders geweldige verantwoordelijke opa’s en oma’s zijn waar ik mijn kids aan beide kanten volledig gerust achterlaat. Die mazzel heeft niet iedereen en die uitwijkmogelijkheid dus ook niet.
Heb verder ook geen tips meer. Intussen is hier voor Stijn en Lieke idd ook een moeten proeven policy om toetjes te verwerven. Stijn eet daarna goed, Lieke niet altijd. Maar idd toetjes zijn hier wel gewild.
Overigens schijnt ook bij veel kindjes mee te spelen als de keelamandelen regelmatig vergroot zijn dat ze slechter en slechter gaan eten.
Hoi Cell,
ik heb delen van de topic gelezen, en heel kort door de bocht lees ik hetvolgende:
je pittige zeer pientere meisje maakt je wanhopig met haar eetgedrag. Je hebt al je mogelijkheden uitgeprobeerd en het wil niet helpen. Ja belonen heel even.
Ik heb hier een hele pittige 5,5 jarige rondlopen. Die extreem gedrag vertoont (op andere vlakken hoor). Belonen helpt hier ook in golven. Ik heb een beloningsbord van kruidvat gekocht. Daarop kunnen ze elke week magneetjes verdienen voor heel veel onderdelen (tafel dekken, niet slaan, tanden poetsen etc).
Misschien is het een idee om je zoon en dochter beiden zo’n bord te geven met specifieke punten (de ene zindelijk worden, de ander eten) en wat makkelijkere voor jou wel belangrijke punten (aardig zijn, niet pesten, niet slaan, is gedrag wat een kind zelf kan bepalen of het daaraan wil meewerken die dag of niet)
Als je dochter ziet dat je zoon wel goed kan sparen en zij niet, is dat misschien op termijn een oplossing.
Al moet ik zeggen dat rust in de tent de beste oplossing voor alles is.
Hier een bruiloft en verhuizing in enkele maanden tijd, en mijn zoon leek gewoon little terror. Nu zijn we enkele weken van rust verder, en is hij coöperatiever, tevredener etc.
Het is een visieuze cirkel he, drukte/spanning papa en mama reageren net een tikje anders, gevoelige kids reageren daarop, papa en mama reageren iets geirriteerder, kids reageren daar weer op etc.
Daarom zeg ik rust is de sleutel vaak. Maar toch moet je iets vinden wat werkt.
Mijn zoon wil graag een pokemonbal (kreng kost iets van 12 euro ofzo). Hier kan hij dus puntjes voor verdienen. Elke zoveel magneetjes per week staat voor zoveel stickers, en 45 stickers staan voor 15 euro. Zo kan hij dus zijn bal verdienen. Hij doet daar zeker 6 maar ik schat eigenlijk wel 8 weken over. Je kan zeggen 15 euro is veel, maar hij krijgt niks anders van me tussendoor.
En ik ben streng en rechtvaardig met de magneetjes uitdelen.
Ik weet niet of je iets aan mijn verhaal hebt, maar ik wens je veel rust en kracht toe!
Cell, hier even mijn ervaring, niet zo heel verschillend van die van jou…
Lara weigerde de borst, de fles en vast voedsel. Met 2,5 at ze wat betreft warm eten alleen puree, patat en pannenkoeken. Heel soms een erwtje of wat hapjes vlees. Toetje lustte ze wel. En ze dronk nog een hele volle fles KV voor het slapen gaan.
Mijn strategie was dat ik gewoon kookte en zij moest eten wat de pot schaft, of niks. Dat werkte niet. Ze had vaakhuilbuien rond etenstijd, at niks, en was dan vaak vervelend van de honger.
Ik besloot dat ze d’r toetje moest verdienen door een hapje te proeven. Drama drama drama. Voor haar betekende dat gewoon dat ze nu dus ook geen toetje meer at.
Overgeschakeld op een stickertjessysteem: hapje proeven is een bloemetje, 3 bloemetjes een cadeautje. Leuk idee mama, maar zelfs voor een cadeautje wil ik niks proeven. Ja één keer, maar al snel was het afgelopen. En nog steeds gehuil, gegil en veel verdriet rondom het eten.
Het CB gevraagd. Die zeiden ‘eten wat de pot schaft, grenzen stellen en geen fles meer geven’. Als ze honger krijgt gaat ze wel eten, het is peuterpubergedrag. In feite wat ik al deed dus, maar dan honger laten lijden door die fles te schrappen. Leek niet te helpen.
Een vriendin van mij is orthopedagoog, dus haar gevraagd.
Haar visie was: jullie hebben een hele lange en vervelende geschiedenis met eten. Eten is dus iets heel beladens voor Lara, een gespannen situatie, niet veilig. Zij vindt dat gewoon heel moeilijk, en je kunt het haar alleen makkelijk maken door te zorgen dat de eetsituatie veilig en prettig is. Kinderen gaan pas iets nieuws ontdekken als ze zich veilig voelen. Dan zal hun nieuwsgierigheid het uiteindelijk winnen van hun wantrouwen.
Het advies: maak eten leuk. Haal alle stress en druk weg. Ook de stress van het honger moeten lijden, ook de stress van papa en mama die zitten op te letten en je aan te sporen te eten. Stel een paar vaste regels in die niet te lastig zijn en hou je daaraan. Verwacht niet van haar dat ze de hele maaltijd aan tafel blijft, of dat ze zonder knoeien eet. Laat haar gerust experimenteren met het eten (eraan voelen, niet erin slaan, je bent nou ook gekke henkie weer niet ). Dring nooit aan op eten of proeven. Zorg dat er altijd eten op tafel staat dat ze lust, zodat ze geen honger hoeft te lijden. Combineer dat met dingen die ze misschien wil proberen. In jullie geval dus: 3 keer per week macaroni met rode saus, telkens andere groenten en vlees dat je dan niet door de saus doet. Zo kun je heel veel variëren. Op andere dagen kun je er bijvoorbeeld een gewoonte van maken om geroosterd brood als ‘side-dish’ op tafel te zetten. Wij bakken vaak zo’n stokbrood met kruidboter, dat vindt Lara erg lekker. Geef eens fruitsalade ipv groente, of maak gerechten zoals kip madras of pilaf waar fruit in zit. Dat serveer je voor haar apart, zodat ze het gewoon kan eten zonder dat er ‘rare’ dingen bij moeten. Je kunt ook soep met broodjes eten, dan nog een keer patat of pannenkoeken en je hebt een gevarieerd weekmenu zonder dat je al te gekke fratsen uit hoeft te halen. Geef haar gewoon een toetje (kwark is niet ongezond en geeft wel veel energie ), of ze nu gegeten heeft of niet.
Het gevolg is dat eten weer gezellig kan worden én dat ze de gewoonte kan aanleren om samen en tafel te gaan en te eten. Okee, ze eet niet alles wat op haar bordje ligt, maar je hebt een gezamenlijke maaltijd als gezin. Dat is ook voor de jongste een beter voorbeeld en een fijnere situatie.
Wij hebben getwijfeld hoor. Moesten we niet gewoon streng zijn? Moesten we ons wel zover aanpassen? Zou ze het ooit nodig gaan vinden iets (anders) te eten als ze toch gewoon kon eten wat ze lekker vindt? Moesten we d’r wel zomaar d’r ‘zin’ geven?
Toch gedaan.
Resultaat: gezellige maaltijden, normaal gedrag aan tafel, Tessa ziet een normaal gezin samen aan tafel gaan en samen eten. Lara krijgt voldoende calorieën binnen en is de rest van de avond ook prettiger omdat ze zich fijn voelt. En… ze is uit zichzelf dingen gaan proeven… ik geloof het nog steeds niet nu ik het opschrijf, maar ze doet het… Niet iedere dag, niet heel veel, maar ze dúrft het. En ze vindt dingen lekker! Heel langzaam maar toch breidt ze haar repertoire uit, komkommer, druifjes, bitterballen (ahum, ja die mocht ze dus ook proeven… in paardenvlees zit veel ijzer :mrgreen: ) zijn nu gewoon geworden. De lijst van dingen die ze geproefd heeft en lekker vindt, maar waar ze nog niet aan gewend is, is nog veel langer.
Ze krijgt nog steeds bloemetjes en cadeautjes, maar het verschil is dat het nu van háár uit gaat, ipv dat wij zitten te pushen van ‘wil je geen bloemetje dan?’. Ze wil zelf soms graag een bloemetje en dan zoekt ze iets dat ze wel aandurft om te proeven. Vindt ze het vies, dan mag ze het uitspugen, maar vaak roept ze blij verrast ‘ik lust het!’. Onlangs heb ik het aantal bloemetjes dat ze moest verdienen voor een cadeautje naar boven bijgesteld, want ze kreeg te vaak een cadeautje, ha ha :lol: .
Ik merk duidelijk verschil tussen een ‘makkelijke’ situatie en een situatie met meer spanning. Buitenshuis zal ze nooit iets proeven, als ze zich niet zo lekker voelt, of als er spannende dingen gebeurd zijn ook niet. Nu in de vakantie ging het niet zo hard dus.
Maar wat een verademing om gewoon als gezin aan tafel te kunnen gaan en samen te kunnen eten.
De vriendin die me dit advies gaf, zei er ook bij dat je er gerust 1 of 2 jaar voor uit moet trekken, hoe groter het ‘trauma’ rondom eten, hoe langer het duurt voordat het weer veilig is, dus ik verwacht geen wonderen. Maar ze zei ook dat als je het op de ouderwetse manier doet, dat misschien wel werkt, misschien zelfs sneller, maar dat je het dan 10 of 15 jaar later weer op je bord kunt krijgen in de vorm van een (nieuwe) eetstoornis. Dan nu maar een wat langere adem, in de hoop dat Lara’s verhouding met eten een prettige zal worden.
Lang verhaal, wilde het toch met je delen want wie weet kun je er wat mee. Ik herken jouw verhaal van a tot z, dus daarom dat ik dacht dat onze oplossing mss bij jullie ook een stap vooruit kan zijn.
wat je ook doet: veel succes ermee, want ik weet hoe frustrerend en verdrietig het kan zijn als je iedere dag dit soort drama’s hebt rond etenstijd :-*
anouk: zo herkenbaar, dat je zelf ook niet meer wil koken of eten. En dan steeds die nog net zo volle borden wegruimen, bah. Alles uit de kast halen om iets lekkers te maken dat er leuk uitziet en dan kun je het gewoon weer weggooien. En dan steeds die smerige puree :sick: .
Dat zou altijd een advies zijn aan moeders van moeilijke eters: steek geen energie in het koken, dat maakt het alleen maar erger.