Ik probeer ook niet te oordelen, ik geef alleen mijn gevoel weer dat het me gaf.
Je mag je best aan mijn reactie ergeren hoor, maar volgens mij zijn wij hier vrij om onze mening te geven.
Dat je het niet met mij eens bent vind ik prima.
Tuurlijk is het niet zo makkelijk zoals je dat in je laatste zinnen weergeeft.
Dat snap ik zelfs.
Ik probeer het alleen van de andere kant te zien.
En die is ook niet makkelijk…
Maar zoals ik al zei, je gevoel uitleggen in geschreven tekst is niet altijd makkelijk.
Ik snap dat de meeste mensen mijn mening misschien niet delen, maar is dat een reden voor mij om dan maar niet mijn gevoel te uiten?
Want dat het me een naar gevoel geeft is een feit.
Ook door het feit dat ik natuurlijk niet de hele situatie ken, zoals ik al zei.
Nogmaals het is beslist niet aanvallend bedoeld, al komt het misschien wel zo over.
Ik vind het in de serie ook zo mooi gebracht de vraag hoever je wilt gaan om je wens in vervulling te laten gaan…
Waarvan stellen zeiden nooit de medische molen jarenlang in te zouden gaan…
En de stellen die dat wel waren stuk voor stuk zeiden dat ook te hadden gedacht vantevoren…
Maar de grenzen blijven verlegd worden als je eenmaal zolang bezig bent…
Wil ermee zeggen dat je pas echt kunt zeggen of je iets wel of niet zou doen erg afhankelijk is van de situatie… waar je zelf op dat moment staat…
Aan de begin van een wens kun je er zo tegen zijn… en later blijk je toch met hormoonspuiten e.d. bezig te zijn.
Ben blij voor ze dat hun tweede kindje zover gezond lijkt te zijn…
Dat viel me inderdaad ook op. Dat een heleboel zeiden dat ze van tevoren dachten dat ze nooit de mmm in zouden gaan. Ik heb altijd gezegd dat als het nodig was, ik dat wel zou doen. En ik ben echt ontzettend blij dat het niet nodig is geweest, want ik heb van dichtbij meegemaakt hoe zwaar het is… maar voor een gezond kind zou ik het doen. Ben ik dan zo apart? Dat ik dat bij voorbaat al denk? :roll: :think:
Nee, niet apart hoor. Iedereen is anders en staat er anders in. Ik wist vantevoren ook dat ik heel ver zou gaan voor een zwangerschap en ben dan ook zonder nadenken het medische traject ingegaan (en dat 2 keer). Maar iedereen staat daar anders in en dat mag gelukkig.
hier was ik van de eerste veel sneller zwanger als ik had verwacht (namelijk direct de 1e maand) dat ik nog niet eens een serieuze gedachte aan medische trajecten had kunnen wijden.
Wij hadden toen echt zoiets: het kan wel tot een jaar duren, we zien het wel… en toen was het zomaar zover.
Ik denk dat ik/wij ook best ver gegaan waren eigenlijk voor een kindje. Die wens zat zo ontzettend diep.
Wel hebben wij gezegd toen we graag een 3e wilden: mocht dit niet snel gaan/lukken oid dan gaan we niet all the way. Dat is echt vantevoren afgesproken. 2 was ook onzettend mooi en we wilden niet hun teveel belasten met onze wens en de uitvoering daarvan.
Gelukkig was het ons nog 2x gegund zonder problemen (waar ik me dan soms wel weer eens bezwaard over voel tegenover mensen die zelfs voor 1 kind moeten vechten… waaronder vrienden van ons).
Wij waren een stel die na Daan* bij Ivan en Lynn een vlokkentest hebben laten doen.
Daan had trisomie 18 niet met het leven verenigbaar, we hadden 1% verhogde kans op weer een chromosoomafwijking bovenop wat normaal is bij mijn leeftijd.
Was de uitslag bij Ivan of bij Lynn weer een chromosoomafwijking dan hadden wij de zwangerschap laten afbreken.
Een vlokkentest doe je niet zo maar even , het is een klote ingreep, met kans op miskraam, van te voren wezen praten praten praten wat we zouden doen met een verkeerde uitslag, willen we weer het verdriet van Daan herhalen? Onnodig laten pijn laten lijden? Dit wilden we niet dus dan de keuze om het zo vroeg mogelijk in de zwangerschap laten afbreken en nee die keuze maak je niet zomaar daar gaan heel wat tranen van te voren af omdat je zodra je positief test je van het mensje gaat houden wat in je groeit je hebt gelijk moederliefde
Bij sommige opmerkingen voel ik me behoorlijk aangesproken
Ik persoonlijk vind 25% kans op een genetische ziekte of 1% verhoogde kans op een chromosoomafwijking toch wel wat anders :think:
Dat een vlokkentest niet iets is wat je ‘zomaar’ doet, weet ik best wel. Mijn moeder heeft er eentje laten doen toen ze zwanger was van mijn jongste broer(ik was toen negen…) en ik heb nog goed in herinnering hoe ‘spannend’ het allemaal was(en dat mijn moeder echt niet leuk was rond die tijd- nu snap ik het natuurlijk allemaal wat beter… :shifty: ).
Zoals jij al zegt Karin- die positieve zw-test is het startsein voor moedergevoelens, je houdt van dit kleine wezentje hoe onwerkelijk het ook nog is. Ik heb dan ook geen religieuze of principiële bezwaren tegen een abortus en ben blij dat men die keuze iig heeft. Maar het lijkt mij als ouder gewoon bijna net zo zwaar om een zwangerschap af te moeten breken, of een ongeboren kindje te verliezen dan om een geboren kindje te verliezen.
Ik zou het mezelf dus vooral niet aandoen om in net als het stel bij babyboom voor een vlokkentest te kiezen(ALS er nog een andere optie, zoals PGD, is). JUIST omdat dit ook een risicovolle ingreep is, omdat het pas met een week of 18 kan(als ik goed geïnformeerd ben :shifty: ) en het mij onmogelijk lijkt om een beslissing te nemen als de uitslag niet is wat je hoopte…
Nogmaals: geen veroordeling, gewoon verbazing/onbegrip vanuit mijn kant :-*
Ik snap ook wel dat het niet hezelfde is, onze kans op herhaling is veel kleiner maar de impact de keuze zijn wel hetzelfde.
Vlokkentest is trouwens tussen de 11e en 14e week omdat je dan de zwangerschap kan afbreken dmv curretage.
@Karin1981 wrote:
Ik snap ook wel dat het niet hezelfde is, onze kans op herhaling is veel kleiner maar de impact de keuze zijn wel hetzelfde.
Vlokkentest is trouwens tussen de 11e en 14e week omdat je dan de zwangerschap kan afbreken dmv curretage.
Ik denk dat ik het ook zou doen hoor.
Ik snap je helemaal, kijk weet je wat het is mensen oordelen maar dat ze het niet vinden kunnen omdat het al een levend iets is. Maar zolang ze het zelf niet meemaken kunnen ze er niet over oordelen.
Maar zolang ze het zelf niet meemaken kunnen ze er niet over oordelen
dat wilde ik ook schrijven,
ik vraag mij alleen af, tot hoever kan een mens gaan,
emotioneel dan,
stel dat een kindje weer niet 'gezond' is
vind dit trouwens een verkeerd woord eigenlijk,
levensvatbaar is...
lijkt mij zo enorme impact te hebben...
Naam geslacht van kindjes van Suzanna en Martijn en Sandra
Suzanna en Martijn een meisje Amber :inlove: en Sandra een jongetje Boaz :inlove:
Er staan er hier nog wel meer http://www.voornamelijk.nl/?p=6104
dus al met al is 40% al zwanger of bevallen… :mrgreen:
dus al met al is 40% al zwanger of bevallen… :mrgreen:
Ik las ook dat Denise en Peter hun dochtertje is geboren met 24,6 :shock: hun eerste kindje Dylan* is geboren met 26 weken en kort daarna is overleden
Heftig hoor
Ja ik schrok enorm toen ik het bericht las van Denise & Peter…
Pfff nog een keer die spanning en onzekerheid…
Oh ik hoop zo dat dit meisje mag groeien en groeien en uiteindelijk mag opgroeien tot een volwassene… 
Maar wat moet het moeilijk voor ze zijn…
ik heb net even goed moeten lezen, kitty en denise… hun plaatsen bij elkaar foto;s en blogs van en over elkaar…
dus moest even goed lezen hoe het zat…
en nu snap ik dus rommy is van denise en peter… pff heftig hoor…
Lees net op twitter (van diana & jeroen) dat het dochtertje van denise en peter is overleden…
WoW dat komt even heftig binnen zeg 
Eindelijk weer zwanger… en dan verlies je je kindje wederom veel en veel te snel…
Hoe hard en oneerlijk kan het leven zijn…
las het ook net op twitter ja 
verschrikkelijk… een 2e kindje verliezen…
:kaars:
afschuwelijk wat een verdriet
:kaars: voor Romy
… …