Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om hier mijn ouders, mijn zusje of mijn schoonmoeder mee “lastig te vallen” en er is verder eigenlijk niemand met wie ik dit wil delen.
Hoe dan ook, ben 'blij' dat je hier en op je blog toch je verhaal doet, is wel belangrijk om het even van je af te schrijven, en zo zet je voor jezelf ook bepaalde dingen op een rijtje toch?
Jiska, ik heb in principe een heel oppervlakkige band met mijn ouders. Het zijn hele lieve mensen hoor, maar ik deel zelden of nooit de echt intieme dingen met ze. Daar zijn het de mensen niet naar. Dat is nooit zo geweest.
Met mijn zusje heb ik dat meer, maar die heeft zich de afgelopen weken al zoveel zorgen om me gemaakt, daar kan (en wil) ik nu nog even niet aankloppen. Met mijn schoonmoeder heb ik een geweldige band, maar het voelt niet goed om het hier nu in dit stadium met haar over te hebben.
Het voelt ook nog heel erg als iets tussen Rene en mij, iets waar we eerst samen helemaal over uit moeten zijn. Wij zullen samen hele moeilijke beslissingen moeten nemen en ik denk dat we dat beter kunnen als er geen andere mensen die ook emotioneel betrokken zijn tussen zitten.
En ergens…ergens hoop ik ook nog steeds heel erg dat we er wel samen uit gaan komen…noem het stom, noem het naief, maar toch voel ik het zo…
En ergens…ergens hoop ik ook nog steeds heel erg dat we er wel samen uit gaan komen…noem het stom, noem het naief, maar toch voel ik het zo…
Nou, da’s toch niet stom of dom of naief… klinkt alleen maar positief!
Ben er even wat meer over na gaan denken, en kan me toch wel voorstellen dat het lastig is om dit bij je familie aan te kaarten ja. Juist omdat zij er emotioneel dicht bij betrokken zijn. Denk dat het makkelijker is om het er met relatief onbekenden over te hebben, die een ‘nuchtererde’ (???) kijk er op hebben. Die alles wat meer van een afstandje zien.
En tuurlijk heb je gelijk dat dit iets is wat jullie met z’n tweetjes op moeten lossen, maar soms is wat ‘hulp van buitenaf’ ook wel prettig…
Ja, hulp van buitenaf is inderdaad prettig, maar dan (in dit geval in ieder geval) zoals jij al aangeeft van mensen die me wel een beetje kennen, maar er toch wat verder vanaf staan.
Ik wou nu gewoon dat het vanavond was. Dan was Rene weer thuis…
Debke–> mocht je wat meer prive dingen willen bespreken of een luisterend ook weet dan dat je ook bij mij terecht kunt. Via pb of wat dan ook.
Snap het ook wel dat je er niemand bij betrekt, hier is tijdens de zwangerschap en 2 keer daarna ook iets voorgevallen waardoor ik twijfelde of ik uberhaupt verder wilde. Alleen mijn schoonzus wat al 17 jaar een goede vriendin is wist iets. Gelukkig zijn wij eruit gekomen en ik hoop dat dat bij jullie ook gaat lukken.
Ik zit gewoon alweer de hele tijd te huilen. Kan er niks aan doen, de tranen blijven maar komen…Finn ligt op bed en Basten is naar school, dus nu kan het he…
Tjee Deb, ik vind het zo erg voor je. Je kan hier terecht he, dat weet je. En als je hierheen wil komen dan ben je ook welkom. Je valt me in ieder geval niet lastig. En neem die kinders van je gewoon maar mee!
alles is weer goed, bloeddruk weer naar normaal (voor mij) 125/65 zit met mijn onderdruk gewoon altijd rond de 60… dus kan wel degelijk verschil uitmaken als ik dan ineens rond de 80 zit… (schijnt)
en… MOET rustiger aan doen…
alleen… ja lekker makkelijk… volgens mij vroeg Debke laatst aan mij hoe mijn dag eruit ziet…
die zal ik eens opschrijven… ongeveer… en dan posten… ff wachten… zo terug…
Ik zit me steeds te bedenken wat ik moet zeggen, maar weet het gewoon niet, sorry, en huilen is goed laat maar komen dan uit je het wel, het kan, het mag, en het is goed, deb meid speciaal voor jou :hug: :hug: :hug:
wwb, op jouw stukkie heb ik trouwens op mijn blog gereageerd, dus ik zit je niet te negeren ofzo hoor!
En Nette…ik weet zelf niet eens meer wat ik moet zeggen, laat staan dat ik dan van jou kan verwachten dat je een paar mooie woorden over tafel gooit. Het is gewoon kud zeg maar…
Ik kijk heel erg uit naar het moment dat Rene straks thuis is en van de andere kant zie ik er ook flink tegenop. Hij heeft mijn brief aan hem gelezen (had hem gemaild naar hem en hem een sms gestuurd dat hij zijn mail even moest checken, ik heb ook gezien dat hij dat gedaan heeft), maar ik heb dus nog helemaal niks van hem gehoord…Ik zit eigenlijk gewoon een beetje te zenuwpezen hier…
Ga zo maar eens wat aan het eten doen. Moet toch ook gebeuren…
Ik sta elke dag op om 7:30uur… aankleden wassen/douchen en dan naar het werk, waar ik rond 8:30uur begin… tot ongeveer 18 – 18.30… en soms… krijg ik wel eens een telefoontje van mijn man… die dan even vraagt of ik wel weet hoe laat het is… Ik heb een contract voor 40uur, echter zijn dit er gemiddeld 45-47uur, daar ik vaak verzuim ook nog eens om pauze te nemen, gewoonweg te druk.
Na een dagje werken, naar huis, eten koken en 2x keer in de week probeer ik toch ook nog vanuit het werk een anderhalf uur sportschool mee te pakken…
Elke zaterdag doe ik voor de hele week boodschappen… en op zondag… probeeeeer ik een beetje rust te pakken…
Ik ben Warehouse/operations/Logistics manager, hier ben ik leiding gevende van 17 vaste mensen en een wisselend aantal uitzendkrachten…
Deze week… werk ik zelfs 6 dagen, een keer in de paar weken werk ik dus ook nog een zaterdag… maar dat doet elk MT lid.
Hoe ik dit ga doen als de kleine er straks is… Ik zou het ECHT niet weten…
Heidy, ff 1 ding. Jij mag NOOIT meer zeggen dat ik rustiger aan moet doen hihi. Mens wat heb jij drukke dagen!! Maar goed je hebt nog geen frummel rondlopen he.
Hoe ga je je werk organiseren als je beeb straks geboren is.
Deb, ik voel me totaal niet genegeerd hoor. Ik had je al gelezen!
Ik had nog iets niet verteld hier (bewust om de aandacht niet van deb af te halen).
Ik kopieer ff van de meimoeders:
Verder ben ik hier opgestaan met een hele erge buikpijn. Ik kon niet gewoon rechtop lopen. toch gaan werken (werk in het ziekenhuis he), en daarna ff naar de verloskamers gegaan (die hebben een soort ehbo-functie voor zwangeren met een medische indicatie). Daar urine onderzoek, lichamelijk onderzoek en een echo gehad. Er was niks afwijkends te vinden (gelukkig).
Nu denkne ze bandenpijn (kan me neit voorstellen zo scherp en gemeen) of beginnende bekkenklachten voor (ik had ze al achter). Dus daarben ik lekker mee als het dat laatste is.
:naughty: :naughty: :naughty: wwb! Wa’s dat nou voor onzin! Niet meer doen hoor! Het is toch niet zo, dat jouw (of wiens dan ook) problemen minder belangrijk zijn dan die van mij?!?!
Maar ik hoop voor je dat het geen beginnende bekkenpijn aan de voorkant is. Overigens kan ik uit eigen ervaring wel vertellen, dat bandenpijn echt met vlagen heeeeeeel zeer en stekerig kan zijn (groeispurtje denk ik?). Ik hoop dus maar dat het daar bij blijft.
En Heidy…meis, dat kan niet he…Wat ik nu ga zeggen klinkt heel belerend, maar het is echt gewoon een feit…Dat ga je niet volhouden zo hoor! Ik weet (ook al uit ervaring) wat het is om een meer dan fulltime baan te combineren met een zwangerschap en ik heb dat alleen maar volgehouden toen door veel andere dingen opzij te zetten. Sporten bijvoorbeeld, is er toen enorm bij ingeschoten en ook andere leuke dingen. Achteraf gezien had ik dat anders aan moeten pakken, want toen mijn zwangerschapsverlof toen eenmaal begon was ik ook letterlijk afgebrand. Heb echt de eerste twee weken van mijn verlof toen plat op de bank gelegen en grote delen van de dag slapend doorgebracht. Niet dat ik niks anders wilde, maar het ging gewoon niet.
Het is en blijft echt een kwestie van prioriteiten stellen. Leg je je prioriteit bij je werk, dan zullen er andere dingen moeten wijken en andersom idem dito.
Dat klinkt even “bot” maar uiteindelijk zul je je er beter bij voelen. Ga eens goed voor jezelf na waar je je prioriteit bij gaat leggen.
Enne…als antwoord op de vraag hoe je je werk in de toekomst op gaat lossen…daar is een heel simpel antwoord op: dat is het probleem van je baas…Jij bent in principe vrij om aan te geven hoeveel uur je wilt werken per week en hij/zij is in principe verplicht daar aan tegemoet te komen, tenzij hij/zij aan kan tonen dat dat met jouw werk echt helemaal geen optie is. Er gaan veel wegen naar Rome hoor, als er maar een beetje wil en flexibiliteit van beide kanten is!
geloooof dat ik laatst nog iemand hoorde die geen last van zwangerschapskwaaltjes had