Han, en en en en en en en ???
wat frobel je dan Han?
Veel plezier met je tante Marga!
Han!!! Heb je nou al het kamertje helemaalcompleet???
Ben heus niet nieuwschierig naar de foto’s :liar: :liar: :liar:
@SuusyQ wrote:
Han!!! Heb je nou al het kamertje helemaalcompleet???
Ben heus niet nieuwschierig naar de foto’s :liar: :liar: :liar:
Same here!
Han heeft zichzelf achter het behang geplakt en kan daarom niet meer reageren :lol: :lol: :lol:
Heel gezellig gehad met mn tante.
Daniel eerste keer BSO meneertje heeft het er reuze naar zn zin. Wilde niet eens mee naar huis!
Maar goed weer een stapje wat hoort bij het loslaten van je kind. Ook al is hij nog maar 4 jaar.
Han heeft dikke vette stress in huis. Dus Han is even niet zo aanspreekbaar nu… Sorry meiden… Er gaat hier in huis iets heel drastisch veranderen, waarover ik nu even niet verder kan vertellen… Ik ben even stuk…
@HanB wrote:
Han heeft dikke vette stress in huis. Dus Han is even niet zo aanspreekbaar nu… Sorry meiden… Er gaat hier in huis iets heel drastisch veranderen, waarover ik nu even niet verder kan vertellen… Ik ben even stuk…
:hug: :hug:
dikke :hug: Han! rustig aan, neem de tijd!
Han :hug: :-*
Sterkte meid :hug: !
:-* :hug: voor Han.
:hug:
marga, wanneer had jij je echo nou?
zit hier zwaar emo te wezen… op de sterfdag van mijn oma hebben we de 12 weken gehaald!!!
:hug: Lin :-*
Han :hug:
En Linda :hug: maar ook :dance: voor je 12 weken! Wat gaat het hard he! :inlove:
Om een lang verhaal kort te maken: mijn stiefzoon gaat na deze week permanent bij zijn moeder wonen, en komt dan alleen nog eens in de twee weken een weekend logeren. Tenminste, dat is de bedoeling, dat moet mijn man nog gaan bespreken met zijn ex.
Het lange verhaal:
Ik heb vier jaar lang moeten vechten om M bij de GGZ te krijgen voor een diagnose. De diagnose ligt er nu, halfbakken, sinds een jaar ongeveer: Stoornis in de Kinderleeftijd - Niet Anders Omschreven. Lekker vaag hè? Het komt neer op een stoornis is het autisme spectrum. Als zijn diagnose daadwerkelijk volledig gesteld gaat worden, krijgt hij naar verwachting de etiketten Klassiek Autisme, en ADHD, en ook nog een ADD opgeplakt. M is dus een jongen met speciale behoeften. Daarvoor zijn we vorig jaar een behandeltraject gestart, waarbij in elk gezin waarin M woont, dus hier EN bij zijn moeder en haar vriend, iemand thuis komt die ons helpt om M op de juiste manier te leren begeleiden.
Halverwege vorig jaar zijn we begonnen M medicatie te geven waarmee zijn hoofd wat rustig kon worden, zodat hij makkelijker in kon slapen. Een lichaamseigenstof, Melatonine. Er is toen afgesproken, met begeleiders van GGZ, dat hij dit voor een aaneengesloten periode zou krijgen, zodat hij wat meer rust zou krijgen. In augustus kwamen ML en ik erachter dat hij ‘aan de andere kant’ regelmatig GEEN medicatie kreeg, maar dat ze hem vitamines van henzelf gaven, alsof het melatonine voor volwassenen was. :wall: We hebben hierover een hooglopend conflict gehad, en vervolgens is opnieuw door zijn begeleiders gezegd dat ze dat niet mochten doen, en dat ze echt M die medicatie moesten geven. Eind september kregen we opnieuw van M te horen dat hij daar regelmatig GEEN medicatie kreeg. Wederom een hooglopend conflict. Zij beweren die afspraak nooit gemaakt te hebben, wij en de begeleiders zeggen van wel. Heel gezellig dus! :roll: Na de laatste escalatie in september, heb ik aangegeven dat ik niet meer kan samen werken met ‘de andere kant’. Ik vind dat zij zijn toekomst moedwillig saboteren, door dit soort afspraken niet na te komen met ons, en ook afspraken met M niet na te komen. M heeft keihard die structuur en duidelijkheid nodig, en die krijgt hij daar dus niet!
En nu was er gister weer een evaluatie van M’s traject bij GGZ. Daarin is kenbaar gemaakt dat ‘de andere kant’ stopt met de gezinsbegeleiding. Toen ik dat hoorde toen ML me belde, ben ik ontzettend ontploft. Ik heb namelijk aan het begin van het traject aangegeven dat als zij ermee zouden stoppen, ik mijn handen van M af zou trekken, omdat de weegschaal dan wederom scheef zou komen te staan. Dan zou de hulp van onze kant komen, en niet langer aan de kant waar hij het hardst nodig is, aangezien zij ook zelf al aangaf liever zijn vriendje te zijn, dan zijn moeder. :wall: De hulp schijnt gestopt te zijn, omdat zij alle handvatten schijnen te hebben die ze nodig hadden. :roll: Wat ik denk, is een heel stuk minder rooskleurig. Daar ga ik nu ook verder even niet op in.
ML en ik heb door dit alles een flinke ruzie gehad gister. We hebben bovendien heel veel gesproken over wat nu wel of niet haalbaar is. Hijzelf is nu tot de conclusie gekomen dat de situatie zoals hij is, niet gezond is voor alledrie de kinderen. M trekt een enorme wissel op dit gezin, hij eist alle aandacht op, en aan het eind van de week waarin hij hier is geweest, zijn ML, R, en ik daardoor alledrie bek-af, en hebben we die week daarna echt nodig om bij te tanken. Daarom heeft ML nu gezegd dat M, ook op advies van GGZ, dat zij vorig jaar al gaven, beter in 1 huis kan wonen, en alleen komen logeren in het andere. Omdat ‘de andere kant’ geenszins medewerking zou verlenen aan M hier laten wonen, heeft hij daarom gezegd dat M dan maar daar moet gaan wonen. Vanavond zal dit besproken gaan worden met M. Dan komt M samen met zijn moeder deze kant op, en gaan ML en zijn moeder samen tegen M zeggen hoe zijn wereld er voortaan uit gaat zien. Daarna komt M mee hierheen, en zal hij hier nog twee nachtjes slapen, om min of meer afscheid te kunnen nemen van zijn zusjes, en zij van hem.
Voor mij voelt het bijna alsof ik opnieuw een miskraam heb gehad. Ik heb heel hard mijn best gedaan voor M, de afgelopen 5 en een half jaar dat ik nu met mijn man samen ben. Ik heb voor hem gevochten als een leeuwin om hem bij GGZ te krijgen, om hem gediagnosticeerd te krijgen, om de juiste hulp voor hem in te schakelen. En ik voel me nu alsof ik gefaald heb. Alsof ik op heb moeten geven. Ik ben moe gevochten. Ik ben aan het eind van mijn latijn. Voor mij voelt het alsof alles waarvoor ik de afgelopen vijf jaar heb gevochten, ineens is weg gespoeld. Hoeveel energie hij ook gevergd heeft, ik zou nog liever hebben dat hij bij ons kwam wonen, dan dat hij daar permanent woont. Dan zou ik zorgen dat ik elke godvergeten dag van de week hulp voor hem in huis haalde. Dan zou hij ritme, regelmaat, structuur, en duidelijkheid en eerlijkheid krijgen. En ik WEET gewoon dat dat hem goed zou doen, dat hij daardoor op zou bloeien, en het op den duur minder zwaar zou worden om voor hem te zorgen. Maar die kans is er gewoon niet. Echt niet.
De rust die hierdoor nu in ons huis zal komen, zal heel erg welkom zijn, de komende tijd. Voor ons gezin voelt dit ongeveer een wereld verwoestende vulkaanuitbarsting. En we zullen flink wat tijd nodig hebben om allemaal te wennen aan de nieuwe situatie. Ook de meiden. R is er erg verdrietig om, maar ze is zo slim, en snapt dondersgoed dat dit voor iedereen beter is zo. Onze wereld zal zich wel weer settelen, dat weet ik. Maar nu voelt het even heel moeilijk. Hij hoort nog steeds bij ons gezin. Zijn naam verdwijnt ook absoluut niet uit mijn onderschrift. Mijn man en ik houden nog steeds zielsveel van elkaar, en willen nog steeds dolgraag een kindje samen. In dat alles is niets veranderd. If anything, dan zijn we er nu wel volledig van overtuigd, dat dat zo is, en dat wij voor elkaar gemaakt zijn. We hebben al zovele stormen overwonnen in de afgelopen jaren… Maar het ‘verlies’ van een kind, is toch wel 1 van de zwaarste dingen… 
Han lieverd, wat vreselijk! wat ik uit je verhaal begrijp is dat jullie ontzettend je best hebben gedaan! :hug:
En als ik zo vrij mag zijn, wat een rare andere kant…
Och lieve schat, je hebt geen idee… Als ze nu al raar overkomen, terwijl er nog zoveel meer aan de hand is… 
:-*