ineke wat herkenbaar ik hoop ook dat je snel zwanger mag raken en dat het goed blijft gaan want het is je gegund :hug:
ik was ook niet naar die collega gegaan dat doet wel heel veel pijn he ik vind soms een kaartje al sturen moeilijk dan denk ik hmm waarom krijg ik die kaarten niet ja je gaat overal aan denken he maar goed we moeten maar zo denken onze tijd komt ook (helaas niet zonder slag of stoot) :hug: voor jullie
Hi Juf_Essie,
Je blijft zo vaak stil staan bij een miskraam en zeker als het daarna niet meer lukt om zwanger te worden… Het is zo moeilijk dat mensen in de omgeving daar niet bij stil staan!
Het is heel herkenbaar wat je schrijft; jammer dat je die herkenning niet in je omgeving hebt (zoals het bij de meesten van ons lijkt). Dan maar op het forum je gevoelens uiten; dat helpt misschien een beetje!
Heel veel sterkte!
Oh en Ineke, je hebt helemaal gelijk dat je niet naar die kraamvisite gaat! Je moet ook aan jezelf denken (ik denk soms heel asociaal; die zwangeren en net-bevallen-ouders krijgen al genoeg aandacht!), anders hou je het toch niet vol?!?!
Soms denk ik echt; hoe lang en hoe houd ik dit nog vol?!
Maar er zijn meiden die het al veel langer volhouden dan ik! Nou, petje af, hoor!
Sterkte en moed houden !
Ineke je collega zal, als ze je idd een beetje kent, het je zeker weten niet kwalijk nemen! Als er iets is geweest wat ik in ‘ons proces’ van onvruchtbaarheid (klinkt zooo vreemd zelfs voor mezelf terwijl ik ook weer zwanger ben :oops: ) is dat een gezonde dosis egoisme heeeeeel goed is! :thumbup:
Er is maar zo weinig waar je jezelf mee op de been kunt houden, de energie kunt blijven houden om jezelf weer opnieuw op te laden, om het positieve te blijven vinden. Dat geldt natuurlijk voor allemaal hier. Aan de ene kant gun je niemand het verdriet van onvruchtbaarheid, miskramen etc maar aan de andere kant ooooh dat begrip onderling is zoooo prettig!
En dat is het verschil tussen medeleven en begrip denk ik. :think:
Het medeleven van iemand die ‘zomaar’ zwanger kan worden voelt anders dan iemand die er al een aantal jaren voor ‘vecht’. Af en toe dat gevoel van totale hopeloosheid. Je eigen lijf ‘haten’. Dat snappen er maar heel weinig 
Jullie zijn lief!! :-*
Wat wordt hier veel gedeeld met elkaar… en wat zijn jullie verhalen en ervaringen herkenbaar voor mij! Sommige stukjes zouden zomaar door mezelf getypt kunnen zijn… zo gelijkend vind ik het !
Zijn jullie ook niet soms gewoon ontzettend bang dat je zonder kinderen door het leven zult moeten?
Ik heb het namelijk wel de laatste tijd. Ik heb het moeilijk om te geloven dat we ooit zwanger zullen zijn… ( we ‘proberen’ al sinds 2004 )
Mja, een down momentje en ik ben dringend op zoek naar een ‘upje’
Ikke :hug:
ikke :-* voor jou
herken je gevoels wel hoor ook al zijn wij (nog maar) vanaf feb 2997 bezign(elke maand duurt te lang) een dikke :hug: voor jou
Ja, ikke, heel herkenbaar! :hug: :hug: Heb af en toe ook van die momenten.
Hi Ikke,
Wat vreselijk dat jullie al zo lang bezig zijn! Ik kan me voorstellen dat je het geregeld niet meer ziet zitten! Heel begrijpelijk!
Zijn jullie bezig met behandelingen of willen jullie dat niet?
Als je je slecht voelt, moet je maar even op het forum lezen/ schrijven, want er zijn helaas een heleboel meiden als jij!
Veel sterkte he?!?!
:hug: en :-* , An
Hey An,
we zijn idd al een tijd lang bezig met behandelingen in het ziekenhuis.
Aanvankelijk hebben we 6 IUI pogingen gehad met behulp van Clomid.
Toen hebben we zelf beslist om daar niet verder mee te gaan ( mocht wel in het ziekenhuis ).
Gelukkig hebben we zelf de stap gezet naar een gespecialiseerde kliniek, want daar hebben ze onderzoeken gedaan waardoor aan het licht kwam dat wij zelfs door IUI niet zwanger konden raken ( dus die 6 maand in ons leven met de IUI behandelingen zijn gewoon tijdverspilling geweest )
We zijn nu erg tevreden over de manier van werken in het nieuwe ziekenhuis. Daar hebben we in mei-juni onze eerste ICSI poging gehad.
Jammergenoeg is dat op niets uitgedraaid.
De volgende afspraak staat gepland op 8 september. Dan hebben we een gesprek en krijgen we hopelijk goed nieuws wanneer we kunnen starten met de cryo - poging…
Ik had echt de tijd nodig om even ‘tot mezelf te komen’… maar nu begint het toch wel weer te kriebelen om er opnieuw aan te beginnen.
@ikke wrote:
Wat wordt hier veel gedeeld met elkaar… en wat zijn jullie verhalen en ervaringen herkenbaar voor mij! Sommige stukjes zouden zomaar door mezelf getypt kunnen zijn… zo gelijkend vind ik het !
Zijn jullie ook niet soms gewoon ontzettend bang dat je zonder kinderen door het leven zult moeten?
Ik heb het namelijk wel de laatste tijd. Ik heb het moeilijk om te geloven dat we ooit zwanger zullen zijn… ( we ‘proberen’ al sinds 2004 )
Mja, een down momentje en ik ben dringend op zoek naar een ‘upje’
Heel erg herkenbaar Ikke…
Ook wij zijn al vanaf 2004 bezig (februari)
Na mijn 1e miskraam was ik nog vol goede moed, het was immers toch gelukt om zwanger te worden? Inmiddels begin ik die hoop wat te verliezen (jullie kennen mijn verhaal) en vraag me steeds vaker af waarom wij niet een stel zouden zijn waarbij het niet mag lukken?
Merk dat we ons ook meer op andere dingen aan het richten zijn. Zo was het voorheen elke vakantie al nadenken over de volgende maar er toch voor een groot gedeelte vanuit gaande dat ik dan misschien wel zwanger zou zijn, nu noemen we dat eigenlijk niet eens meer en maken gewoon onze plannen. Natuurlijk zit het in ons hoofd maar het zit ook in ons hoofd dat het wel eens niet zou gaan lukken.
Die gedachten van ‘het gaat allemaal nog wel goed komen’, zijn voor een groot gedeelte verdwenen…misschien ook maar beter, wil toch graag zo ook gelukkig kunnen zijn en niet alleen maar me richten op het zwanger worden, maar ja.
Nou, wat een verhaal, zit er gewoon ook es over na te denken hoe wij er nu eigenlijk in staan en hoe wij ons best doen samen verder te gaan. Met daarnaast zo de wens dat we niet samen zullen blijven maar dat er ooit nog een kindje zal mogen komen. Aan een gezin met 2 kindjes denk ik al helemaal niet meer!
liefs
Ineke.
Lieve Ineke, Juf Essie en Ikke,
wat een zware verhalen van jullie! Ik leef echt met jullie mee! :hug:
Ik kan me zo voorstellen dat jullie het vaak niet meer zien zitten! Dat is niet echt bemoedigend, maar wel begrijpelijk, want het is gewoon super zwaar al die teleurstellingen en die jaren in onzekerheid.
Ook al die mensen om je heen die wel zomaar zwanger worden, dat komt dan echt oneerlijk over.
Ineke, stom he, dat je wel zwanger wordt en miskramen krijgt en dat het daarna niet lukt; zo STOM en frustrerend!!
Ik wil jullie heel veel sterkte wensen en ik blijf voor jullie duimen 
(soms hoor je toch nog wonderen na jaren van verdriet. Al kan je je dat natuurlijk nu niet voorstellen en je durft er natuurlijk niet op te hopen)!!!
Mijn neef en zijn vrouw hebben ook vruchtbaarheidsproblemen en zijn na 7 jaar via ICSI zwanger geraakt. Hun dochter is nu 3,5. Nu is zij spontaan zwanger geraakt, terwijl de kans bijna 0 was dat dat zou gebeuren (voorbeeld van een wonder dus!!)
Liefs, An :-*
PS Ik voel me echt een ‘groentje’ bij jullie, wij zijn nu ‘pas’ een jaar bezig en ook nog voor ons tweede kindje (dat is niets vergeleken jullie verhalen, maar voor mij voelt een jaar al best wel lang en ik kan me nu een klein beetje in jullie inleven). :hug:
Poe…herkenbaar topic dit…
Ik vind het soms zo oneerlijk… zo lang bezig en nóg niet zwanger. terwijl zoveel mensen zo zwanger zijn. waarom wij niet? Waarom ik niet? Wat is er mis met mij? Waarom is het mij (nog) niet gegund?
Als ik dit uitspreek krijg ik te horen, jouw tijd komt nog wel.
Hoezo mijn tijd komt nog wel? dat weet niemand zeker. Ik weet wel dat mijn verlangen enorm groot is zoals bijna iedereen hier wel denk ik. Eke maand weer die teleurstelling. Ik kan wel janken. het is moeilijk om het niet mijn hele leven te beheersen. Hoe kan ik plezier in iets hebben als mijn grootste wens op zich laat wachten?
en we gaan maar weer door en door.
:vlinder:
Hallo allemaal!
Wat herkenbaar allemaal … Ik ben weliswaar nog nooit zwanger geweest, maar we zijn wel al jaren bezig. En natuurlijk steeds weer de vraag: “En, wanneer komt het eerste kindje?” Om tegen de muur aan te lopen! :wall: Als je dan de situatie uitlegt, vertelt dat je in de mmm zit, krijg je te horen: “Ach, het lukt vast wel. Maak je maar geen zorgen en ontspan je.” :shock: Net alsof ze in de toekomst kunnen kijken (konden ze het maar en was ik binnenkort maar echt zwanger!). Maar het is gewoon moeilijk er zelf aan te geloven. Ookal moet je dat eigenlijk wel blijven doen, natuurlijk.
Liefs,
Sasa
Beetje off-topic maar ook weer niet haha.
Van de week waren we op een bruiloft. Op die bruiloft speelde een deel van de bandleden die ook op onze bruiloft (31-08-2007) heeft gespeeld. De zangeres herkende mij en zei en ook nog zwanger. Dat is snel gegaan. Ja netjes zwanger na het trouwen en je kan natuurlijk nergens aan zien wat er vooraf is gegaan. Dus even een hint gegeven dat het niet wil zeggen dat je kinderwens dan begint en dat die van ons toch zeker 4 jaar geduurt had. Had ze natuurlijk niks mee te maken, maar wilde het zelf toch even gezegd hebben.
Ha het magische ontspannen…was het maar zo simpel!
Nee serieus, geen enkele arts geeft garanties dat iemand kinderen zal kunnen krijgen! Dat zegt genoeg toch lijkt me? Er bestaan magische hulpmiddelen zoals IUI, IVF en ICSI. Maar hoe magisch ook, een wondermiddel is het nog steeds niet!
Het enige wat je zelf kunt doen is proberen wel hoop te houden…de moed niet te verliezen. En desondanks toch je leven op de rit te houden, met alle mogelijke scenario’s in je achterhoofd.
Zo zijn ook wij hier een tijd doorgegaan met het gevoel; wat als WIJ idd diegenen zijn waarbij geen kindjes komen?
Zijn we een relatie begonnen om de kindjes of om elkaar? Kunnen we net zo gelukkig worden/zijn/blijven als onze grootste wens niet in vervulling kan gaan?
Een kindje van onszelf is de kers op de slagroom…kwamen we al snel uit. Het zou helemaal super zijn als het WEL lukt, maar als het niet lukt zoeken we naar ander dingen die die wens al zou het maar deels, kan vervullen. Een ‘gegarandeerd kindje’ middels adoptie bv. Jaren van afzien, ellendige onderzoeken (ja ja op dat moment geeft dat een beeld of je ‘geschikte ouders’ zou zijn bv maar wie zegt dat er niet NA adoptie alsnog huwelijken stranden etc? Idiote testen en onderzoeken dus maar ja je hebt je er maar aan over te leveren… :wall: ), het gevoel te hebben beoordeeld te worden, ontzettend duur etc.
Nu ja onze gedachten zijn dus ook alle kanten uitgegaan.
Wonder boven wonder zijn wij ook zwanger geraakt met behulp van IVF. Maar daarmee was onze portie blijkbaar nog niet klaar want ons eerste kindje is ons op de valreep alsnog ‘afgenomen’ doordat ze in mijn buik is overleden bij de bevalling. En nu…zijn we zwanger van de tweede weer middels IVF.
De meeste ochtenden wordt ik wakker met een ongelofelijk geluksgevoel…dat ons dit weer gegunt is, zwanger zijn, een kindje zelf krijgen. Te weten dat de weg hiernaartoe zo vreselijk lang leek. Achteraf toch best kort blijkt te zijn. We zijn in 2002 ong de molen de ingestapt, kijkoperatie, onderzoeken, wachtlijsten, 4 IVF behandelingen voor ons eerste kindje, daarna een cryo poging en 1 volledige IVF voor deze beeb, miskramen tussendoor, nog een operatie. Maar nu ‘slechts’ 6 jaartjes verder staan we op het punt weer ouders te worden. En het gevoel van totale verwondering…dat gun ik iedereen!! Zonder alle gedonder en gedoe wat wij tussendoor hebben meegemaakt!
*en heel langzaam, heel stiekempjes, kriebelt hier toch ook onze oorspronkelijke wens weer binnenin…meer dan 1 kindje, mss zelfs wel 3 om ons gezinsgevoel ‘compleet’ te maken… :oops: *
hoi lieve meiden,
wat jullie schrijven is allemaal zoooooooooooooooo herkenbaar! Het is absoluut niet fijn om dit mee te moeten maken, maar wel heel fijn om hier herkenning te vinden. :-* Ik merk dat wij nu ook veel minder rekening houden met onze kinderwens in onze ‘planning’, zoals jij zegt Ineke. Werk, sport, vakanties, we plannen het maar gewoon. Mocht er een zwangerschap tussenkomen dan is dat alleen maar heel geweldig. Zo kwam een collega mij laatst ook nog melden dat ze graag een tweede wil, maar het nu niet handig uitkomt met de kraamtijd, want dan is het altijd zo druk op het werk. Tja, ik snap haar aan de ene kant wel, bij de eerste was het ook meteen raak, maar vertel dat soort dingen niet aan mij! (ze weet heel goed wat onze situatie is en leeft ook er met ons mee). Het leven valt niet te plannen, dat is nu wel duidelijk.
En Rhiannon, ik begrijp jouw stiekume gedachten heel goed. Onze droom is ook een gezinnetje met drie kindjes. Maar nu denk ik toch, als het met een al lukt zou ik zoooo gelukkig zijn!
Mijn beide buuvs zijn nu zwanger en ik zie ze wel eens heen en weer lopen en hoor ze dan kletsen over echo’s enzo. Ik ben heel blij voor hen, maar op zulke momenten voel ik me ook een beetje buitengesloten. Ik wil ook!!
Liefs maya
Oef echt wel Maya zooo herkenbaar dat geklets over echo’s etc! Ik was werkelijk waar zelfs ‘jaloers’ als er gekletst werd over kwaaltjes enzo. 8)
Zou de 100duizend wel willen geven om 9 maanden lang over mijn nek te gaan om 1 beebje te mogen maken! :silenced: Die wens is hier gelukkig overigens niet uitgekomen… 
Maar oh wat was mijn angst groot dat we al die onderzoeken in het ziekenhuis, al die spuiten zetten, al die puncties echt voor niets zouden doorstaan. Hoe ‘makkelijk’ ze me ook afgingen.
Op een gegeven moment werd ik zelfs bang dat mijn man het niet meer zag zitten. Ik zat in een dikke dip na de zoveelste miskraam. En hij wilde toen perse een pauze inlassen. Terwijl ik juist dubbel zo snel weer de molen inwilde. Dat heeft echt een heeeel goed gesprek ‘gekost’ om hem uit te leggen dat een pauze het gevoel van zwanger willen zijn niet oplostte. Dat huilen etc over een misgelopen zwangerschap geen depressie is, maar een (logische) dip. Dat de behandelingen mij een soort van houvast gaven. Hij begreep dat gelukkig erg goed. Eens te meer werd me toen iig weer duidelijk dat dit iets was en is wat we samen doen. En dat ik idd ook ZIJN grenzen daarin te respecteren heb. Niet alleen maar mijn eigen of zelfs fysieke grenzen. Kan zelf nog zo ‘makkelijk’ wel 100 IVF’s doorstaan maar ik heb ook een man naast me die dit alles mee ‘doorstaat’ en dingen bij mij ziet gebeuren die hij toch echt liever niet ziet hoe groot de wens ook is.
En ja ik kan me ook zo voorstellen dat ‘praktische bezwaren’ tegen een zwangerschap in een bepaalde termijn ook echt af en toe ‘not done’ zijn. We hebben het niet over een pak melk uit de supermarkt. En wat als je collega ook zomaar ‘ineens’ een jaar verder is met proberen? Dan gaat ze ook ws niet bewust diezelfde periode uit de weg. Mij zal het ook een rotzorg zijn of er een kerstkindje zou komen, of het met de paasdagen geboren zou worden, of midden in de zomervakantie. Mijn moeder was ook bijna van mij bevallen op haar eigen verjaardag, maar dat kon haar ook niets schelen! En zij heeft nooit echt moeite gehad met zwanger worden ed. Zij was zich altijd al bewust dat een kindje, gezond en wel een wonder is. :thumbup: