Ik krijg heel vaak de opmerking 'anders neem je er even afstand van' en ergens wil ik dat ook wel. Even helemaal rust en niet meer bezig zijn met ziekenhuisbezoeken, cyclusstress en dergelijke... maar wat als het na de pauze helemaal niet meer lukt. Ik vind de vraag 'waarom wil je kinderen' ook heel moeilijk te beantwoorden, het is een oergevoel een onderhuids verlangen. Maar aan de andere kant heb ik ook vaak twijfels over of ik de verantwoordelijkheid wel aan kan en of ik het echt wel wil. Dan zeg ik hardop 'wat heb ik een kind te bieden, wat voor meerwaarde heeft het om een kind van mij te zijn'. Dan kom ik tot de conclusie dat ik een kind wil omdat ik denk dat ik dat kind kan opvoeden tot een goed mens een mens dat de wereld aankan en liefde kan geven en ontvangen, die het goede uit het leven kan halen en vol vertrouwen in het leven staat. Met dit in mijn achterhoofd wil ik toch weer door gaan en heb ik weer hoop. Maar helaas ook angst dat het nooit zal lukken of dat het weer fout gaat. Die angst kan ik niet goed van me afzetten. Ik probeer er niet te veel aan te denken, maar tja... dat werkt natuurlijk ook niet. Net zo min als als die goedbedoelde adviezen zoals 'je moet er gewoon niet zo mee bezig zijn' en meer van dat.
Laatst had ik een dippie en vertelde ik aan een vriendin dat ik bang was dat het een reden heeft waarom ik mijn kindjes verloren ben en waarom ik niet weer zwanger word (dat ik misschien een slechte moeder ben, of ernstige ziektes overdraag). Ze zei eigenlijk alleen maar: 'nee hoor er is geen reden voor, als er wel een reden voor was dan was het wel wat beter verdeeld in de wereld'. En daar hou ik me dan ook maar aan vast. Het was een foutje van de natuur dat het mis ging en waar fouten worden gemaakt worden ook successen gehaald...
Ik vind het ook heel moeilijk om zwangeren of pasgeboren baby's te zien. Ook is het zo dat mijn ouders beide in de jeugdhulpverlening werken en ik heel veel voorbeelden zie hoe het niet moet zeg maar... mishandeling, verwaarlozing, onkunde en misbruik... Soms kan ik daar zo verdrietig om worden. Mijn vriendin is nu zwanger van nummer 6 en een andere van nummer 3, ik gun het ze natuurlijk volkomen, maar moeilijk is het wel... ik gun mezelf er ook gewoon eentje!!!
Collega in kwestie kwam me net vertellen dat ze zes weken zwanger is. Heel lief dat ze me het meteen vertelt, maar mijn humeur heeft wel een dreun gekregen. Maar ik bedacht me ook dat het fijner is als ik nu dit soort nieuws krijg dan wanneer ik weer aan de hormonen zit. Dan kan ik het helemaal niet hebben. Een vriendin gaat volgende maand haar spiraal laten verwijderen voor een tweede en daar zie ik nu al tegenop. Stom he, het idee dat je weer’goed nieuws’ zult krijgen is soms nog moeilijker dan het nieuws zelf. Zeker nu dat nieuws waarschijnlijk wel in mijn prikperiode komt. Maar goed, voordeel is dat ik er op voorbereid ben.
Rhiannon, dat samen doen is inderdaad heel belangrijk. Hoe erg het ook allemaal is, je relatie kan er zoveel sterker van worden. Wij kunnen er op zich goed over praten, maar mijn man ervaart niet al het verdriet dat ik heb. Hij blijft optimistisch. Op zich is dat goed natuurlijk, maar ik vind het ook wel eens moeilijk dat we het verdriet in die zin niet kunnen delen. Hij is er altijd om te troosten en we praten er veel over, maar soms voel ik me toch alleen. Als vrienden vertellen dat ze zwanger zijn vraag ik hem ook altijd of hij het daar dan niet moeilijk mee heeft, maar hij heeft dat echt veel minder dan ik.
Pinkie, wat betreft kinderverwaarlozing, ja, dat is vreselijk. Het ene kind krijgt niet genoeg liefde mee terwijl er voor het andere kindje oneindig veel liefde ligt te wachten dat niet gebruikt wordt omdat het kindje er nooit komt. Gelukkig is het overgrote deel van de ouders wel heel gelukkig met hun kinderen.
Nou, ik ga proberen of ik mijn humeur nog een beetje op kan krikken. lieve meiden, knuffels voor jullie allemaal!
Oi Maya :hug: de ene dag kun je het idd beter hebben dan de andere. En tja wat betreft mannen en verdriet…soms is het opkroppen of juist niet willen voelen van ze, en soms staan ze er idd nuchterder in of zo. Wel super dat jullie er ook zo goed over kunnen praten. Dat scheelt de helft want zo weten jullie wel wat er bij elkaar speelt zeg maar. Ik hoop wel voor je dat jullie volgende poging echt aanslaat! Dan ben je nog een tijd samen met je collega en vriendin zwanger! En ik wed dat zij het dan ook van de daken gaan schreeuwen dat jullie zwanger zijn!! :-*
Enneuh Pinkie ik pik even 1 stukje uit je stukje…er is GEEN reden dat jij je kindjes verloren bent!! Er is niets wat jij kunt doen of laten waardoor zulke zaken anders zouden zijn gelopen. Geloof me…ik heb mezelf ook vaak voor mijn hoofd geslagen, gedacht dat ineens hard remmen met de auto een miskraam veroorzaakt, of het eten van dat broodje filet american etc. Maar dat werkt echt niet zo. Anders zouden er nooit vrouwen kunnen zijn die bv ettelijke maanden helemaal niets merken van hun zwangerschap, alles doen wat ‘verboden’ is en toch een kindje (gezond) baren! :hug:
Maar ik kan me helemaal voorstellen dat het des te schrijnender is als je weet van zoveel kindjes waar geen aandacht voor is, die niet gewenst zijn soms zelfs, waarbij ouders werkelijk geen idee hebben wat ze nu aanmoeten met zo’n hummeltje. Ik kan alleen heel hard met je (en degenen in dit topic) meehopen dat het over niet al te lange tijd aan jullie is om met dikke buik rond te lopen, achter de kinderwagen, namen te verzinnen, kaartjes uit te zoeken.
Wij zijn zon 1,5 jaar bezig en het lijk of iedereen spontaan zwanger<br /> word.<br /> <br /> Eerst mijn schoonzusje (was niet de bedoeling)<br /> toen 3 colegas (binnen 3 maanden)
En nu moet mijn broertje trouwen!
Na dst nieuw heb ik bij de eerst volgende menstruatie zo ontzettend gehuild.
Nu gaat mijn zwager over 2 weken trouwen, dus ik ben me nu aan het voorbereiden, dat ik binnenkort weer blij nieuws ga krijgen
Het leven is zo oneerlijk
Ik voel me steeds vaker verdrietig en ik heb steeds meer moeite met de zwangere om me heen.
schaap het is zo oneerlijk allemaal ik begrijp je donderdsgoed! wij zijn 18 maanden bezig geweest in de medische molen zit jij er ook in? en kijk maar naar me banner :inlove: misschien brengt het je wat hoop succes meid en als je vragen hebt stel ze gerust :hug:
Normaal had ik er niet zo’n ‘last’ van, maar nu er ineens wel erg veel zwangeren en pasgeboren baby’s zijn vind ik het moeilijk! Wij moeten nog een half jaar wachten op iui en kan soms wel huilen als er weer een zwanger is enz. Ik vind het momenteel zwaar frustrerend!
Hallo schaap! :hug: :hug: Ik ga ook niet graag naar de dokter, maar het is waarschijnlijk wel belangrijk dat je er eens heen gaat. Misschien dat je eerst een keer voor een “gewoon” onderzoek naar een gyn gaat. Als je je daar prettig voelt, kun je dan een stapje verder gaan. Je hebt het zo zelf in de hand.
ik kreeg eerst een gesprek bij een gyneacoloog nadat ik bij mijn eigen huisarts alles had uitgelegd en hij verwees me meteen door
daarna kreeg ik meteen ook onderzoeken bloedonderzoek en er werd een eicel bij me weggenomen en er werd gekeken(inwendig) naar mijn baamoeder maar dat verschilt allemaal per ziekenhuis wat ze allemaal gaan doen je moet in je acherhoofd houden je doet het voor een goed doel! je verlegt je grens beetje bij beetje meer
schaap het is zo oneerlijk allemaal ik begrijp je donderdsgoed! wij zijn 18 maanden bezig geweest in de medische molen zit jij er ook in? en kijk maar naar me banner :inlove: misschien brengt het je wat hoop succes meid en als je vragen hebt stel ze gerust :hug:
hoi roosje83,
misschien een rare vraag, maar hoevaak ben jij rond je eisprong gegaan.
zomervlinder je mag me alles vragen hoor :dance: ik kreeg van dag 3 tot dag 7 150 mg clomid dan kreeg ik op dag 12 een fm en die was altijd wel goed de eitjes waren groot genoeg ik kreeg dan een prygnyl inectie zodat je elke keer een eisprong krijgt (34 uur later ongeveer) dus dan moesten we klussen :inlove: ik wist een week na de eisprong dat ik zwanger was ik voelde me beter, op 1 of andere maniet voelde ik het aan me tepels jeukten heel erg en eetlust werd anders :dance:
Ik kan alleen heel hard met je (en degenen in dit topic) meehopen dat het over niet al te lange tijd aan jullie is om met dikke buik rond te lopen, achter de kinderwagen, namen te verzinnen, kaartjes uit te zoeken. 
