Mats is een vrolijke peuter (meer kleuter al eigenlijk) van 3 jaar en eigenlijk gaat het gewoon heel goed met hem.
Alleen maak ik mij toch een beetje zorgen om zijn onzekerheid.
Alles wat ook maar een beetje vreemd is, vindt hij eng en negen van de 10 keer zet hij het op een brullen.
Een aantal voorbeelden:
De kapper… hij moet eens in de zoveel tijd toch echt geknipt worden. Maar tot nu toe is het altijd een drama geweest. Hij zet zich al af bij de deur, krijgt vreselijke driftbuien en moet bijna altijd in de houdgreep tijdens het knippen (ja sorry, misschien denken jullie nu dat ik gemeen ben maar hij moet toch geknipt worden en voor een moeder is dit ook echt niet leuk).
Hij krijst tot het einde en loopt dan vrolijk weer naar buiten :roll:
Hij wil nog heel vaak getilt worden. Als we ergens op visite gaan bijvoorbeeld. Dan moet ik hem naar binnen dragen want hij vind het eng, al is het nog zó bekend.
Hij wil best stoeien maar dan moet hij het doen. Zodra je ook maar iets terug doet, begint hij te roepen dat je moet stoppen. Alsof hij het eng vindt dus.
Het is nog bijna elke keer als we hem naar het kdv brengen huilen. Al kent hij de kinderen en de leidsters inmiddels al ruim 2,5 jaar.
Laatst nam ik hem mee naar school. Het was nog zomervakantie dus er waren geen kinderen. Alleen een paar collega’s. Ze waren aan het bijkletsen in de aula toen wij binnenkwamen. Het enige dat ze zeiden was “Hallo Mats!”. Ze kwamen niet eens op hem af, maar hij brulde alweer.
Vandaag moest hij voor de ogentest naar het cb. Daarvoor moeten ze dan zo’n brilletje op. Het oefenen thuis ging al niet en daar was het dus al helemaal een ramp. Krijsen! Alsof hij prikken kreeg. En ook met de handen voor de ogen was geen optie. Meneer deed het niet!
Nu moeten we over 3 maanden terug. Ik weet nu al hoe dat zal gaan.
Hij wil nooit eens iets grappigs/geks. Geen hoedje op terwijl andere kinderen het allemaal wel hebben (op een verjaardag ofzo). Niet stoeien, niet gek doen, niet op een springkussen als er andere kinderen op springen, etc.
Hij is verder niet bang ofzo. Neemt rustig hoge glijbanen of wat dan ook. Maar zodra er andere mensen/ kinderen bij betrokken zijn, klapt hij helemaal dicht.
Het zal er wel bij horen maar het is voor mijn man en mij ook echt niet leuk om andere kindjes allemaal leuk te zien reageren en dat wij dan weer een huilend kind hebben terwijl er alleen “hallo” wordt gezegd. Ben zo bang dat hij als een jankerd gezien wordt.
Volgendjaar zal hij naar school gaan en ik zie het helemaal niet voor me. Ja qua intelligentie echt wel hoor, maar emotioneel niet. Ik ben ook zo bang dat, als hij niet wat harder wordt, hij later gepest gaat worden ofzo :shifty: 
Hebben jullie tips om hier beter mee om te gaan? Hoe we bijvoorbeeld geen drama bij de kapper krijgen? Een thuiskapper was ook niet goed trouwens, zelfde drama. Belonen hebben we ook geprobeerd maar helaas.
Ik word er af en toe zo wanhopig (en ja zelfs geirriteerd) door :oops: en dat vind ik niet leuk van mezelf.
Herkenbaar??
jeetje joh…
Niet om je meteen af te schrikken of bang te maken… maar ons Peet deed dat exact zo op die leeftijd en in sommige dingen nog (het knippen bijvoorbeeld… :shifty: ) Bij hem is vorig jaar een autisme stoornis geconstateerd, Peet heeft asperger.
Voor hem betekent dit dat hij innerlijk zo angstig word van onzekere situaties waarin hij de controle moet afgeven dat dit hem blokkeert en hij niet meer helder kan denken en reageren maar driftig word of in zichzelf keert.
Zo zat hij tot hij naar school ging bij visite het liefst onder de eettafel. Hij wilde er niet onderuit, wilde niet met de kinderen spelen en niet met de mensen praten. Als hij ze kende kwam hij wel, maar bij onbekende mensen bleef hij er zitten tot ze weg waren.
De kapper heeft hij een paar keer gewoon gebeten, schreeuwend dat ze van zijn haar af moest blijven en na een zoveelste keer werd ons vriendelijk verzocht een andere kapper te zoeken. Sindsdien doe ik het zelf met de tondeuze.
We schreven het lang weg onder verlegenheid, maar het ging niet over en uiteindelijk op school liep hij ook vast, alles wat nieuw was, was hij angstig voor, zo angstig dat hij soms in zijn broek plastte (hij was ook laat zindelijk omdat hij de wc zo eng vond) Logeren bij iemand vind hij erg moeilijk, dat kan bijna niet, alleen bij oma en de buurjongen.
Maar goed, wij weten nu dat hij dit niet doet uit onwil, maar uit onmacht en de beste aanpak is voor bereiden, uit en ten treure voorbereiden.
Als hij weet wat er te gebeuren staat, wie er mogelijk zijn, wat er van hem verwacht word, gaat het beter. Maar echt over gaan doet het niet.
Zo gaat hij nu naar groep 3, maar bij de wendag aan het eind van het afgelopen schooljaar was hij de enige die aan mijn been vast klitte en die ik echt naar zijn tafel moest begeleiden, op zijn hoogte moest doorzakken en op hem in moest praten wilde hij blijven zitten, zo spannend vind hij dat.
Ik zou dit dus zeker eens opnemen met het cb of met de integrale vroeghulp, die hebben Peet gemonitor-ed tot hij overgeheveld werd naar het GGZ vorig jaar. :shifty:
Dankjewel voor je antwoord. Moeilijk voor jullie ook :hug:
Ik herken wel e.e.a. maar bij Mats is het denk ik wel wat minder extreem. Hij ontdooit namelijk uiteindelijk wel als we ergens op visite zijn maar het duurt gewoon even (best lang eigenlijk). Uiteindelijk gaat hij wel spelen en kan hij het ook erg naar zijn zin hebben.
Hij heeft bij de kapper nog nooit gebeten, geslagen of geschopt maar verzet zich wel heel erg. Hij probeert uit de stoel te klimmen, trekt de cape af, duwt de schaar weg, etc.
Uiteindelijk geeft hij zich snikkend over tot de tondeuse komt. Dan is het weer drama. Meestal laten we deze dan ook zitten. Laat staan de fohn e.d.
Op het kdv heeft hij vriendjes maar ze moeten hem aan het begin echt even met rust laten. Pas na een minuut of tien gaat hij lekker spelen en we horen achteraf ook altijd dat hij een hartstikke leuke dag heeft gehad.
Vandaag op het cb hebben we het aangekaart en met de oogtest konden ze het meteen life zien. Ze begreep meteen wat we bedoelden maar hadden ook niet echt een oplossing of goede tips.
Mats is wel zindelijk (al een tijdje) en heeft geen angst voor de wc o.i.d.
En toch zou ik het eens in kaart brengen.
Dat is altijd een goed begin.
Gewoon als er zich iets voordoet, aan het eind van de dag even opschrijven en dan ook hoe lang het duurt en wat wellicht een trigger kon zijn.
En op papier of op scherm is het moeilijk je kind exact te omschrijven.
Peet ondooit ook, hij speelt ook, is vrolijk, heeft vriendjes (al zijn en blijven het er 3) en anderen omschrijven hem altijd als een lieve leuke gezellige jongens.
Toch heeft hij buien en is in onverwachte situaties zijn gevoelens van angst niet de baas.
Hoe een kind dat uit is verschillend en ook geen kind met iets extra is hetzelfde.
Dat zien we ook wel bij het forum voor mama’s van een kind met een ass of adhd.
Er zijn er een paar met de diagnose asperger en toch zijn ze allemaal weer anders.
Sommige zijn hoofzakelijk rustig en angstig te noemen, andere meer driftig en feller in hun uitingen.
Ik denk toch dat no matter what er ook is, je bij de integrale vroeghulp goed terecht kan. Ook als zijn angst voorkomt uit bijvoorbeeld een motorisch iets.
Ons Niek was meer onzeker en daardoor angstig, maar daar bleek iets ten grondslag te liggen wat al onstaan is tijdens haar geboorte. Een verstoord evenwicht door hersenoedeem.
Dat is met 6 maanden speltherapie goedgekomen.
Hoe het ook zij, integrale vroeghulp kan je helpen bij allerlei aspecten in de opvoeding en problematiek bij kinderen.
Oi herkenning. Casper houdt ook niet van onbekende mensen is dan ook gelijk zwaan kleef aan. De kapper is horror, al is er wel langzaam verbetering want de laatste kapster pakte het heeel tof aan. Eerst in de stoel (dat was schreeuwen en driftbui) maar ze nam echt de tijd om hem tot rust te laten komen. Dat duurde ook zeker 10 min. Toen een filmpje laten uitkiezen en opgezet. Even zonder knippen frunniken aan zijn hoofd, en teon pas knippen. Heb je mss de mogelijkheid om tussen nu en de nieuwe afspraak bij het cb een x extra te oefenen? Sommige kids hebben een x of 3/4 nodig voor het niet meer zo eng is. En thuis is natuurlijk heel anders dan daar. Hopelijk lukt het de volgende x gelijk.
Onze peuter doet dit allemaal precies zo…ook het idee autisme-achtige trekjes is hier weleens gevallen. papa heeft die namelijk ook…
geen tips voor je, wel herkenning van je zorgen :hug:
en soms is het gewoon ook irritant :shifty:
hopelijk groeien ze er gewoon nog overheen. 3,5 jaar is ook nog jong.
@Matsjo wrote:
Op het kdv heeft hij vriendjes maar ze moeten hem aan het begin echt even met rust laten. Pas na een minuut of tien gaat hij lekker spelen en we horen achteraf ook altijd dat hij een hartstikke leuke dag heeft gehad.
Op het kdv functioneert hij dus eigenlijk gewoon goed, hij moet even wennen en dan is het prima.
Je laatste zin spreekt mij het meeste aan. Jouw frustratie en wanhoop, wat natuurlijk is begrijpelijk is. Daar kun je iets aan veranderen. Wanneer jij dit los kan laten heeft je kind ook de ruimte om zichzelf te zijn. Je zit een beetje in een viceuze cirkel en dat zul je met een andere aanpak dan je nu doet moeten doorbreken.
In een vrijespel situatie hem met jou laten stoeien is prima voor zijn zelfvertrouwen, laat hem maar even de regels bepalen en voelen dat hij ergens goed in is.
De kapper vinden heel veel kinderen niet leuk, maar dit kun je oefenen. Kijk wanneer het rustig is bij de kapsalon en ga er gewoon een keer heen, even op de stoel zitten zonder dat hij iets moet. Kies voor een tijdstip dat het rustig is in de kapsalon en kies een tijdstip waarop je kind goed uitgerust is. Laat hem een keer mee gaan als jij geknipt moet worden, speelgoed mee en lekker laten spelen.
Je kunt je voorstellen als je weinig zelfvertrouwen hebt, dat het heel normaal dat hij bovengenoemde dingen eng vindt.
mij valt vooral je zin op: (eigenlijk meer een kleuter eigenlijk)
Hij is net 3. Ik vind het voor deze leeftijd helemaal niet heel raar gedrag. Het is een peuter, en het past er bij.
De een is heel snel met contact leggen en op gang komen en de ander kruipt liever nog een tijdje veilig bij zijn mama.
Ik snap je irritatie hoor, die zou ik zeker ook hebben, en die heb ik ook wel want Lev heeft dit soort gedrag ook geregeld gehad. Maar geef vooral ook jezelf de tijd om aan zijn wengedrag te wennen 
dat scheelt al de helft van de irritatie en als hij minder irritatie merkt, wordt hij er waarschijnlijk ook minder onzeker van.
Heel erg herkenbaar!!!
Ik kreeg een hele goede tip van de kleuterjuf van onze oudste: neem het serieus!
Ik dacht echt altijd dat dit gedrag bij kinderen ontstond door de opvoeding en houding van de ouders, en dat je, als je zelf maar makkelijk en relaxed bent, je kind dat ook zal zijn. Hoe ongelofelijk naief !!! ( :oops: ) Want ik kreeg dus een kind dat in heel veel dingen op jouw ventje lijkt, en ik probeerde zijn angsten steeds maar te bagatelliseren, hem aan te moedigen, enz. Dat werkte dus niet.
Pas toen we hem (hij was 4) de ruimte durfden te geven en HEM lieten bepalen zonder te oordelen of te dwingen , ging het veel beter. Hij is nog steeds een geval apart, en soms denken wij ook wel eens aan autisme o.i.d., maar tot nu toe zien we toch nog steeds een stijgende lijn.
Succes!
@lydia wrote:
mij valt vooral je zin op: (eigenlijk meer een kleuter eigenlijk)
Hij is net 3. Ik vind het voor deze leeftijd helemaal niet heel raar gedrag. Het is een peuter, en het past er bij.
De een is heel snel met contact leggen en op gang komen en de ander kruipt liever nog een tijdje veilig bij zijn mama.
Ik snap je irritatie hoor, die zou ik zeker ook hebben, en die heb ik ook wel want Lev heeft dit soort gedrag ook geregeld gehad. Maar geef vooral ook jezelf de tijd om aan zijn wengedrag te wennen
Met die zin bedoel ik dat hij de leeftijd van een peuter heeft maar al zooo op een kleuter begint te lijken qua taal en lengte. Hij is groot voor zijn leeftijd.
Qua gedrag is het inderdaad echt gewoon een peuter van 3 hoor
Bedankt voor jullie tips :-*
Ik moet inderdaad zorgen dat ik minder gefrustreerd raak. Ik probeer het altijd te verbergen en rustig te blijven maar van binnen af en toe… grrrr… :evil:
Misschien voelt hij dat toch aan.
@Matsjo wrote:
@lydia wrote:mij valt vooral je zin op: (eigenlijk meer een kleuter eigenlijk)
Hij is net 3. Ik vind het voor deze leeftijd helemaal niet heel raar gedrag. Het is een peuter, en het past er bij.
De een is heel snel met contact leggen en op gang komen en de ander kruipt liever nog een tijdje veilig bij zijn mama.
Ik snap je irritatie hoor, die zou ik zeker ook hebben, en die heb ik ook wel want Lev heeft dit soort gedrag ook geregeld gehad. Maar geef vooral ook jezelf de tijd om aan zijn wengedrag te wennen
Met die zin bedoel ik dat hij de leeftijd van een peuter heeft maar al zooo op een kleuter begint te lijken qua taal en lengte. Hij is groot voor zijn leeftijd.
Qua gedrag is het inderdaad echt gewoon een peuter van 3 hoor
ah zo bedoel je het.
Ik interpreteerde het meer als dat jij hem meer een kleuter dan een peuter vond
@Matsjo wrote:
Bedankt voor jullie tips :-*
Ik moet inderdaad zorgen dat ik minder gefrustreerd raak. Ik probeer het altijd te verbergen en rustig te blijven maar van binnen af en toe… grrrr… :evil:
Misschien voelt hij dat toch aan.
Tuurlijk voelt een kind dat, hij let veel meer op non verbale communicatie en gaat vaak op zijn intuitie. Een kind is de spiegel van de ouder.
Ik ben wel benieuwd hoe de aanpak van het kdv met betreking tot zijn onzekerheid?
@Matsjo wrote:
Bedankt voor jullie tips :-*
Ik moet inderdaad zorgen dat ik minder gefrustreerd raak. Ik probeer het altijd te verbergen en rustig te blijven maar van binnen af en toe… grrrr… :evil:
Misschien voelt hij dat toch aan.
Makkelijker gezegt dan gedaan, al helpt het mss als je je bedenkt dat hij er natuurlijk eigenlijk ook niet altijd wat aan kan doen. En dat het mss ook niet helpt als jij gefrustreert raakt? Misschien eerder averechts zelf?
Hier hielp het bv op de PSZ als ik juist geen uitgebreid afscheid nam maar hoppa snel een kusje en vertellen dat mama hem zo weer komt halen. De andere kindjes willen juist wel uitgebreid zwaaien. Blijkt maar weer dat ze allemaal uniek zijn nietwaar?
hier totaal geen herkenning, maar wilde je gewoon even een knuffel geven! :hug:
Ik hoop dat mensen wat tips voor jullie hebben, want zo is het ook niet geheel positief natuurlijk voor Mats en voor jullie (ook al willen jullie dit niet laten merken).
Snap wel natuurlijk dat jullie je zorgen maken :hug:
Qua onzekerheid herken ik wel het een en ander mbt mijn neefje. Niet met huilen etc. bij de kapper maar meer het bang zijn voor het onbekende.
Hij is nu 5,5 jaar en is al goed op weg voor een zekere “ik”.
Ik weet niet…wel herkenbaar, maar niet in zo’n grote mate als bij jou.
Mijn zoontje raakte bij de ogentest ook vreselijk in paniek, maar bleek later dat hij echt niet goed kon zien en daardoor in paniek raakte. Niet alleen bij de ogentest, maar ook bij mensen met donker haar waarvan hij de gezichten niet goed kon zien, opdrachtjes op school en dergelijke. Ging na de tijd met bril toch wel beter.
Maar ja dat was ergens tussen 3 en 4 jaar, een beetje angstig hoort er wel bij op die leeftijd.
Mijn dochtertje kreeg er vlak voor haar derde verjaardag last van en heeft het nu nog een beetje. Bang voor auto’s die ze in de verte hoort, totaal niets zeggen tegen mensen en aan mij vastklampen, huilen als haar kamertje net wat te donker is voor haar doen en noem ook maar op.
Dus ik denk wel dat het ook leeftijdsgericht is, maar als jij een niet pluis gevoel erbij hebt moet je er wel wat mee doen.
(En misschien thuis onbekende situaties naspelen, samen doktertje spelen, samen kappertje spelen, samen schooltje spelen, het zal niet alle angst wegnemen, maar op zijn minst weet hij dan wat te verwachten als je zegt, we gaan straks naar de kapper)
@hanneke wrote:
Heel erg herkenbaar!!!
Ik kreeg een hele goede tip van de kleuterjuf van onze oudste: neem het serieus!
Ik dacht echt altijd dat dit gedrag bij kinderen ontstond door de opvoeding en houding van de ouders, en dat je, als je zelf maar makkelijk en relaxed bent, je kind dat ook zal zijn. Hoe ongelofelijk naief !!! ( :oops: ) Want ik kreeg dus een kind dat in heel veel dingen op jouw ventje lijkt, en ik probeerde zijn angsten steeds maar te bagatelliseren, hem aan te moedigen, enz. Dat werkte dus niet.
Pas toen we hem (hij was 4) de ruimte durfden te geven en HEM lieten bepalen zonder te oordelen of te dwingen , ging het veel beter. Hij is nog steeds een geval apart, en soms denken wij ook wel eens aan autisme o.i.d., maar tot nu toe zien we toch nog steeds een stijgende lijn.
Succes!
Ben het hier helemaal mee eens! Hoe moeilijk ook, want als je het zat wordt of je schaamt voor het gedrag van je kind is het moeilijk om positief te blijven.
Het heeft misschien ook wel te maken met je geen houding weten te geven. J klapt op het moment ook weer helemaal dicht bij mensen in winkels enzo. Maar van de week had hij een tandenborstel in zijn handen, een vrouw vroeg wat aan hem en hij begon ineens vrolijk te vertellen over zijn tandenborstel :shock: :lol: . 5 minuten later in de volgende winkel (zonder tandenborstel) kroop hij weer weg.
J heeft sowieso 10 minuten nodig waarin hij op schoot zit en wegkruipt. Heel langzaam ontdooit hij en dan is het een heel gezellig kereltje.
De kapper is drama geweest maar op dit moment is hij verliefd op zijn manier op de kapster geloof ik :inlove: (altijd dezelfde, haar naam komt regelmatig voorbij), en hij krijgt ook nog een koekje van haar (wat hij niet opeet maar in zijn handen houdt terwijl hj haar aan blijft staren… kapster vroeg pas nog of hij een lui oog had omdat hij zo glazig keek :lol: ).
Succes met je kleine man. En als je je zorgen blijft maken is aan de bel trekken geen teken van zwakte. Wie weet krijg je dan tips e.d. waardoor alles anders wordt.
Herkenbaar. O is ook zo gevoelig, bang voor alles (was echt panisch voor auto’s bijv, ook geparkeerde). Moet niets hebben van vreemden, huilde altijd als ze van go kwam, huilde sowieso veel.
Ze is nu ruim 5 1/2 en het gaat steeds beter. School ging verbazingwekkend goed (ik was bang dat dat echt fout zou gaan), maar nog steeds heeft ze haar buien. Zo heeft ze een nachtje gelogeerd bij oma en opa (zeer bekend terrein) en toen ze thuis kwam moest eerst even ‘boos worden, huilen en daarna afkoelen’.
Soms kon ik ook vreselijk geirriteerd zijn (vooral na zo’n 4 uur huilbuien). Maar ik heb geleerd vooral rustig te blijven, haar emoties serieus te nemen (zonder er in mee te gaan!). Ik vind het echt nog wel eens moeilijk, denk soms wel eens: wáárom kan het nou niet eens makkelijk gaan. Denk wel eens aan hulp in de vorm van speltherapie oid, maar kan daar niet echt in beslissen. Ik heb het idee dat ze faalangstige trekjes heeft, mocht dat dit jaar blijken dan ga ik dat wel zeker doen (die therapie dan bedoel ik).
Herkenbaar hoor! Mijn Kleuter is zo’n held op sokken. Die durft niet naar de speeltuin, omdat er onbekende kinderen zijn. Grote mensen gaat goed, maar kinderen, vooral jongens, is een drama.
Kleuter kan enorm aan mij hangen, de veranderd kdv naar school heeft ook best moeite gekost.
In de peuter en pre-peuter tijd hebben we het best lastig gehad met haar en haar angst voor het onbekende.
Maar het is minder geworden, gelukkig, het zit gewoon in haar karakter.
We zijn er ook relaxter mee omgegaan. Wil ze niet? Dan niet… Soms moet het wel natuurlijk, maar we gaven er geen aandacht meer aan. We gaven niet toe aan haar angst en gingen er ook niet tegen in.
Ik heb de rest niet gelezen, maar…
Ik denk dat Mats gewoon een gevoelig mannetje is. Bij sommige kinderen komt het nou eenmaal allemaal wat harder binnen dan bij andere kinderen. Dat hoeft niet meteen te betekenen dat er iets ‘aan de hand’ is, ik denk wel dat je misschien naar manieren moet gaan zoeken waarop je hem wat meer weerbaar kunt maken.
Wie weet vindt hij het gewoon moeilijk om bepaalde dingen te overzien of om verbanden te leggen. Dit kan voor zo’n jong kind beangstigend zijn. Het is wel een heel goed teken dat jij jou als mama dan telkens opzoekt, ook al is het vermoeiend voor je en soms zelfs irritant :hug:
Wat je zou kunnen doen, is bewust wat vaker met hem een drukke situatie opzoeken. Pushen of dwingen heeft geen zin, vaker eraan blootstellen misschien wel.
Het klinkt alsof hij heel veel houvast nodig heeft, in hulpverlenerstaal zeggen we dan hij veel ‘veiligheid’ nodig heeft. Misschien gaan sommige dingen wel wat beter als hij iets ‘veiligs’ bij zich heeft, en wat dan wat kleiner is dan mama in persoon. Het voelt misschien als regen in de drup, maar zo kan hij wel degelijk dingen zelf gaan onderzoeken. Een knuffel bijvoorbeeld doet namelijk verder niks
Kun je iets bedenken waar hij zich erg fijn en vertrouwd mee voelt? Je kunt er dan ook op inspelen, zo van “Kijk mats, Beer Pluis heeft ook een bril op!”
Verder (waarschijnlijk doe je het al, maar toch) ben jij zijn allerbeste voorbeeld. Als hij zelf niet wil, zet dan zelf een hoedje op. Negeer huilerig gedrag en laat lachend zien dat het leuk is en dat er niets is om bang voor te zijn. Hij wordt waarschijnlijk boos en rent je huilend achterna, dus begin met iets kleins. Kinderen kopiëren namelijk wat je doet, en niet wat je zegt.
En als laatste…als je je zorgen blijft maken, maak het dan eens bespreekbaar bij je huisarts.
Sterkte! (Ik herken veel dingen ook wel uit je verhaal, overigens)