zo geschrokken.....

algemeen huiskamer
#41

@mayo28 wrote:

Dankjewel voor jullie lieve woorden :-* , doet me goed…echt…



Nu lekker slapen en hopelijk geen ‘enge’ dromen of what so ever :pray:



SL, hoe ervaar je zo’n aanval? Ik heb zo’n idee dat die mevrouw echt niks kan herinneren van het hele gebeuren :think: . Het lijkt me inderdaad vreselijk als mensen tegen je zeggen ‘je leek wel dood’ , maar het was bij die mevrouw écht zo…heel eng




Mensen die een epilepsie aanval hebben gehad hebben last van het z.g. “Post ictaal beeld”. In eerste instantie reageren ze nauwelijks op je, weten niet hoe ze heten, waar ze zijn, waar ze wonen. Als je ze een beetje met rust laat en gerust stelt, zul je zien dat na een minuut of 20 ze al weer veel meer weten. Het is dan ook fijn om in de tussentijd omstanders op afstand te houden en niet boven het slachtoffer te laten hangen. Dat kan nl nog meer onrust geven. Ook niemand vastpakken tijdens een aanval, alleen zorgen dat hij/zij zich zo min mogelijk kan bezeren, door bv een jas onder het hoofd te schuiven. obstakels zoals een fiets, stoel e.d. een beetje uit de buurt halen zodat ze zich er niet aan kunnen bezeren.

Na een aanval voelen mensen zich over het algemeen erg moe, soms met hoofdpijn. Maar je moet ze de tijd geven om even bij te komen.
#42

@kantjeboord wrote:

@Ron wrote:
Ik vind zeker dat je het goed hebt gedaan!! Absoluut!! (ik werk zelf als centralist…) Ik vind zelfs dat je dat bedankje hebt verdient voor je kordate optreden! Je wilt niet weten hoeveel mensen denken “ach dies dronken” of “er zullen wel anderen bellen” en “er komt zo vast iemand die geen haast heeft en die wel blijft staan”…



Voor hetzelfde geld is er wel iets heel ernstigs aan de hand! De 112 is er voor dit soort dingen, en de ambu centralist bepaald of er een ambu moet komen, en of die met spoed moet komen…



Van mij krijg je dus een virtuele pluim! Goed gehandeld!



Ron




Welke meldamer zit je Ron? en dan als brandweercentralist denk ik?

Heb zelf 4 keer gedetacheerd gezeten als cpa centralist. :wink:




Heb het al gelezen, Gelderland midden! :wink:
#43

@mayo28 wrote:





SL, hoe ervaar je zo’n aanval? Ik heb zo’n idee dat die mevrouw echt niks kan herinneren van het hele gebeuren :think: . Het lijkt me inderdaad vreselijk als mensen tegen je zeggen ‘je leek wel dood’ , maar het was bij die mevrouw écht zo…heel eng




Ik herinneer me vaak ook niets, ik heb met het bijkomen ook vaak niet eens wie ik ben (van horen zeggen.) welke dag het is, en hoe oud ik ben.

Daar gaat even tijd over heen… Zoals Kantjeboord al zei.

Vaak wil ik de eerste 20 tot 40 minuten rust, niet dat er niemand bij me mag zijn, maar gewoon een glas water, en niet heel gedoe om me heen, even rustig bij komen.

1 a 2 mensen om me heen is dan al voldoende, meer is teveel, raak ik alleen maar in de war van.

Ik herinneer me niets van de aanval, elk geval niet wat ik heb gevoeld of gehoord (of gezien.), vaak weet ik wel dat ik een aanval heb gehad, voel het vooral ligt er aan of ik val of niet.



Ik lijk ook echt dood, maar me hartslag verteld andere van niet, ook mijn plaatje om mijn nek zegt van niet…

Daar staat ook duidelijk op dat ik een epilepsie patient ben, met diverse aanvallen . Zowel schuimbekkend en shakend op de grond, als dood stil liggen en niks doen.

Er staat ook duidelijk in als ik ‘dood lig’, het niet ben, zolang ze me hartslag voelen, ook al is er verder geen contact, zo een aanval duurt max 10 minuten, een shake aanval kan korter duren, maar ben ook paar keer 20 min echt aan het shaken geweest en schuimbekken.

Enige wat je dan kan doen is mij in stabiele zijligging leggen maar verder me vooral niet tegen houden.

En daarna heel veel water geven ( en mijn medicatie.)



Ben ook paar keer opgehaald door de ambulance in Beverwijk :roll:



Dus ja, dat ze van niks weet kan wel kloppen in mijn ogen.



Sorry voor het hele verhaal trouwens.
#44

ik ken het maar al te goed van mn moeder, die door een hersentumor veel aanvallen kreeg, het is in haar geval het eerste duidelijke symptoom van haar tumor geweest, een zogenaamde grand mal, ze zat bij mn zus, die tegen haar aan t praten was…ineens reageerde ze niet meer, begon te staren vervolgens raar te doen met haar armen en zakte vervolgens opzij in elkaar, ze schudde niet eens erg en kwijlde ook niet…is zes uur knock out geweest, en ook met spoed naar t ziekenhuis vervoerd hoor…



ik heb meegemaakt dat ze alleen even afwezig raakte, ik had haar aan de telefoon en ineens leek ze wel een robot die bleven hangen in een zin,…ze herhaalde ikke ikke ikke ikke ., …ikke weet niet ,…weet niet…weet niet

mensen…ikke mensen en kwam er niet meer uit,…ik heb toen haar huisarts gebeld dat ie NU naar haar toe moest, wist ik veel wat er aan de hand was…ik zat 20 km verderop aan de telefoon…ben wel meteen in de auto gesprongen en toen ik aankwam was ze weer redelijk bij haar positieven…hoewel nog erg ver weg



ook is ze in die periode in haar keuken gevallen met haar hoofd op t aanrecht en toen zag ze er vreselijk uit, had een zogenaamd bril hematoom, gekneusde ribben en arm en was onderkoeld toen ze bijkwam…ik ben me rotgeschrokken…zo heb ik meerdere aanvallen meegemaakt en ze waren geen van allen hetzelfde



ik heb ehbo gedaan, reanimatie, en jaren vrijwilliger geweest bij het rode kruis, ik wist in theorie alles over epilepsie maar bij mn eigen moeder herkende ik t niet hoor, t overvalt je zo

en t is echt eng



jij had nooit kunnen weten wat er aan de hand was mayo, hersenletsel had ook dat soort beeld kunnen opleveren toch? stel ze was gevallen en had DAARDOOR juist dat beeld gegeven…

je hebt gedaan wat je moest doen en wat je kon doen…bij een epilepsie patient geeft men zelfs het advies…laten liggen, hooguit de omgeving veilig maken door kussens oid neer te leggen



je hebt goed gehandelt

knap!

#45

Weet je…ze lag zo raar…daarom dachten we echt dat het foute boel was.

Ze lag voorover op de grond, half over haar fiets. Maar niet alsof ze echt gevallen was. Armen recht naar achter, benen recht naar achter. Heel eng. dood zeg maar…



Ik hoorde van mijn ma dat ze al 40 jaar epilepsie heeft, dus waarschijnlijk zal ze ook wel een plaatje om haar hals dragen. Aangezien ik zo snugger was om haar voorhoofd te voelen ipv haar halsslagader heb ik die dus niet gezien :shifty:



Ik begreep ook dat ze na een aanval een soort van lachstuip krijgt, dà t heb ik gelukkig niet meer gehoord. Ik denk dat ik door de schrik en de shock heel boos zou zijn geworden 8)



Kantje, de ambulancedienst heeft me inderdaad teruggebeld. Ze stonden dus bij de andere nr 11, daar was niemand thuis. Ik heb het juiste adres doorgeven en excuses gemaakt. Jij werkt toch op de ambulance??



Ik slaap gelukkig wel gewoon goed, maar het spookt nog wel vaak ff door mijn gedachte, ik dacht echt dat ze niet meer leefde. brrrrrr



SweetLove, lijkt me best beangstigend om met zo’n aandoening te leven. Voel je zo’n aanval aankomen (die mevrouw blijkbaar niet :think: ). Je zou maar net op de snelweg rijden ofzo…eng hoor. :hug:



En nu weer lekker slapen :mrgreen:

#46

als je zo onverwachts schrikt dan snap ik best dat je het even niet meer weet.

Ik heb eens 112 moeten bellen.

Toen wist ik niet eens meer wat mn eigen naam was. Dus ik moest toen ook de telefoon snel in iemand zn handen drukken, zodat die het kon doen, ikwas echt blij dat er iemand bij was, want ik ben ook heel slecht in panieksituaties. :oops:

#47

jemig,ik snap dat je goed geschrokken bent,

en je hebt toch je best gedaan.

#48

@mayo28 wrote:



SweetLove, lijkt me best beangstigend om met zo’n aandoening te leven. Voel je zo’n aanval aankomen (die mevrouw blijkbaar niet :think: ). Je zou maar net op de snelweg rijden ofzo…eng hoor. :hug:



En nu weer lekker slapen :mrgreen:




Soms wel, Elk geval… dan weet ik dat ik er 1 krijg.

Als ik een drukke dag heb gehad, waar veel spanningen bij zijn komen kijken of bijv ruzie heb gehad, dan gebeurt het zeker, maar vaak voel ik het niet. En helaas gebeurt het niet altijd op een plaats waar je je prettig bij voelt. ( bijv midden in een trein.)…

Op de snelweg,… kan mij niet gebeuren, en als het goed is andere patienten ook niet, Ik mocht van ziekenhuis in Beverwijk nog geen auto rijbewijs gaan halen, je moet 5 jaar aanval vrij zijn.

Ik was dus al 9 maanden aanval vrij (dat is veel, als je elke dag een aanval krijgt.) en dus heel spannend, maar na 9 maanden gebeurde het weer…
#49

@mayo28 wrote:

Kantje, de ambulancedienst heeft me inderdaad teruggebeld. Ze stonden dus bij de andere nr 11, daar was niemand thuis. Ik heb het juiste adres doorgeven en excuses gemaakt. Jij werkt toch op de ambulance??



Ik slaap gelukkig wel gewoon goed, maar het spookt nog wel vaak ff door mijn gedachte, ik dacht echt dat ze niet meer leefde. brrrrrr



SweetLove, lijkt me best beangstigend om met zo’n aandoening te leven. Voel je zo’n aanval aankomen (die mevrouw blijkbaar niet :think: ). Je zou maar net op de snelweg rijden ofzo…eng hoor. :hug:



En nu weer lekker slapen :mrgreen:




Klopt, ik ben ambulanceverpleegkundige en tijdens mijn zwangerschappen heb ik op de meldkamer gewerkt als centralist.



Mensen die zo vaak een aanval krijgen mogen geen motorvoertuigen besturen. Ze moeten minimaal een jaar aanvalsvrij zijn.



Gelukkig kan je er wel lekker om slapen, en logisch dat het door je hoofd blijft spoken, je schrikt je het leplazerus!
#50

@Sweet-Love wrote:

@mayo28 wrote:


SweetLove, lijkt me best beangstigend om met zo’n aandoening te leven. Voel je zo’n aanval aankomen (die mevrouw blijkbaar niet :think: ). Je zou maar net op de snelweg rijden ofzo…eng hoor. :hug:



En nu weer lekker slapen :mrgreen:




Soms wel, Elk geval… dan weet ik dat ik er 1 krijg.

Als ik een drukke dag heb gehad, waar veel spanningen bij zijn komen kijken of bijv ruzie heb gehad, dan gebeurt het zeker, maar vaak voel ik het niet. En helaas gebeurt het niet altijd op een plaats waar je je prettig bij voelt. ( bijv midden in een trein.)…

Op de snelweg,… kan mij niet gebeuren, en als het goed is andere patienten ook niet, Ik mocht van ziekenhuis in Beverwijk nog geen auto rijbewijs gaan halen, je moet 5 jaar aanval vrij zijn.

Ik was dus al 9 maanden aanval vrij (dat is veel, als je elke dag een aanval krijgt.) en dus heel spannend, maar na 9 maanden gebeurde het weer…




Oh, 5 jaar aanvalsvrij zelfs! Had altijd begrepen 1 jaar.
#51

Dan zal ze inderdaad wel geen rijbewijs hebben, ze heeft best vaak een aanval heb ik gehoord. Maar toch…lijkt me heel lastig om deze aandoening te hebben.



Ben vanochtend weer over de dijk gereden, en die mevrouw liep zelfs te wandelen. Ik heb haar dus weer gezien, levend en wel :thumbup:

Ben niet gestopt ofzo, ze weet het zich toch niet meer te herinneren.



En ik geloof dat ik inderdaad een EHBO cursus wil gaan doen :think:

#52

Ik kan me zo goed voorstellen hoe je je voelde!



Ik heb ook een keer iemand midden bij ons in het dorp gevonden.

Men ik stonds/zat ook te shaken. Dit was een jongere man die midden inde “winkelstraat” lag. Deze man had ook een epileptisch insult…maar dat had ik ook nog nooit in mijn leven gezien…teminste ik dacht dat hij het had! Achteraf had hij het dus ook!



Ik was dan wel verpleegkundige in opleiding…maar bij dat soort dingen weet je gewoon niet wat te doen. Ik heb meneer in stabiele zijligging gelegd…en de ambulance is door een voorbijganger gebeld. Al snel kwam er nog een vrouw die bleek verpleegkundige te zijn…men wat was ik toen blij! Ik dacht echt zo nu is hij voor jouw… :wink: Ben natuurlijk wel gebleven. Maar sinds dat voorval had ik altijd een reanimatiemondkapje in mijn tas en een paar handschoenen…

#53

knap hoor mayo weer over de dijk, goed zo !!!



Wees maar trots op jezelf :thumbup: wij zijn het er hier over eens dat dat helemaal prima verdiend is :thumbup: