Heb mijn dochterjt de eerste weken veel bij me gehad, ik vond het gewoon prettig om er dicht bij me te hebben.
De kraamhulp hoor ik nog zeggen: lekker doen hoor je kan ze toch niet verwennen!
Nou dat heb ik geweten , ons kindje is een lekker verwend nestje.
bij je willen liggen om te slapen enz…
Nou heb ik het er aardig uit gekregen behalve de nachtvoedingnen dan.
Dus verse ouders, EEN KIND IS ZO VERWEND!!!
Maar wel gezellig!
Ik denk ook dat het wel kan, MAAR ik denk ook dat het zo weer afgeleerd is als ze zo klein zijn.
Ze wennen heel snel.
Ze wennen snel aan bv altijd in slaap vallen bij mama, maar dat moet je dan wel als ze nog lekker jong zijn ook weer afleren. Dan zie ik geen probleem.
@akieakie wrote:
Nou heb ik het er aardig uit gekregen behalve de nachtvoedingnen dan.
Dus verse ouders, EEN KIND IS ZO VERWEND!!!
Maar wel gezellig!
Nachtvoeding zie ik niet als verwennerij maar als noodzaak, omdat een kind het toch nodig heeft om te groeien. Pas als een kind uit zichzelf doorslaapt, is het niet meer nodig om 's nachts te voeden. (tenzij het gewicht te ver achterblijft of het kind niet genoeg plasluiers heeft, maar da’s een ander verhaal).
Ik heb Vera ook meteen in haar eigen bedje en eigen kamer gelegd, zodat je later niet meer hoeft te ontwennen.
Ik denk dat ze met het verhaal over verwennen meer bedoelen: voldoen in de werkelijke behoeften van een kind (honger, vieze luier, aandacht willen, lichamelijk contact, etc) of het wel of niet reageren op gehuil.
Ik hou er absoluut niet van om een kind lang te laten huilen. (geeft stress in de vorm van cortisonen en dat is heeeel slecht voor een baby en heeft invloed op zijn gehele verdere leven. Zie ‘past reality integration’ therapie).
Dus als Vera huilt om wat dan ook, dan sta ik meteen bij haar om te kijken wat er aan de hand is. Ik denk niet dat je daarmee je kind verwend, maar juist een soort veiligheid biedt.
Mooi onderwerp trouwens!
Ik ben de trotse moeder van een superverwende knul :inlove: :inlove:
Als je onder verwennen verstaat dat je ingaat op iedere behoefte, reageert op elk huiltje en toegeeft aan elk verlangen… Dan verwen ik idd mijn zoontje, al noem ik het liever “sensitief reageren”.
En ja, zo sluipen er inderdaad gewoontes in, die misschien op latere leeftijd niet meer zo handig of passend zijn, maar het gaat mij er nu vooral om dat Kars leert dat zijn behoeftes en wensen belangrijk zijn en dat ik er ben om die te vervullen :mrgreen:
Onze kraamhulp zei altijd: “je kunt ze nog niet VERwennen, maar wel GEwennen…” En ik denk dat ze gelijk heeft. Verwennen is nog niet het woord, maar ze raken wel snel gewend aan bepaalde ritueeltjes, gewoontes, enzovoorts.
Ge wennen is misschien een beter woord.
Ik heb mijn kindje namelijk enorm gewend 
Nachtvoeding een noodzaak: maar ook nog met 9 maanden???
Je leerd het jong wel weer snel af maar het is niet leuk dat je dagen met een krijsend kind zit als je der naar bed brengd terwijl als ik er vanaf het begin in der eigen bedje had laten slapen ik dit nooit gehad had. Niet dat ik er spijt van heb want ik vind het gewoon heerlijk om er bij me te hebben.
mijn jongste had een voeding om 23.00 tot ze ergens ruim anderhalf was… anders kwam ze snachts nog.
is het zo erg dat je ze die aandacht geeft? het is ook een band bouwen van veiligheid en vertrouwen… lekker gewennen die kids
Ik noem het ook absoluut geen verwennen.
ALs je kind piept is er iets, ook al is het alleen maar zeuren…Wij als volwassenen zeuren ook wel eens en willen dan ook de aandacht.
Ik hoor echt wel het verschil. Ook ik ben er met de kippen bij als Mateo iets wil.
Dan maar verwennen. Het is nog maar een baby hoor. Die kan nog niet praten, uitleggen wat er is of hoe hij zich voelt…
Ik vind het zelfs ontzettend jammer dat Mateo geen kroelkind is… 
@Marlous wrote:
Ik vind het zelfs ontzettend jammer dat Mateo geen kroelkind is…
Er is hoop…!! Dat kan nog komen…!! Chris wilde ook nooit wat van klef doen weten, maar ik nu ineens in de afgelopen paar weken een knuffelkont geworden…! :inlove:
Overigens ben ik het hier
@Xanna wrote:
Als je onder verwennen verstaat dat je ingaat op iedere behoefte, reageert op elk huiltje en toegeeft aan elk verlangen… Dan verwen ik idd mijn zoontje, al noem ik het liever “sensitief reageren”.
en hier
@Lissie wrote:
Ik denk niet dat je daarmee je kind verwend, maar juist een soort veiligheid biedt.
volkomen mee eens…
Ik heb Chris altijd ontzettend verwend (lees:adequaat gereageerd op zijn signalen), en als resultaat heb ik nu een gelukkig blij mannetje dat erg zelfstandig kan zijn, goed gehecht is en verdomd lekker in z’n vel zit… :inlove: En die dus weet dat mama er altijd voor hem is…
En die dus weet dat mama er altijd voor hem is...
Dat vind ik ook het allerbelangrijkste.Ik denk dat ik sven dan ook behoorlijk verwend heb :mrgreen:
Ik loop ook voor elke kik.Maar ik denk juist omdat ik er gelijk ben als hij "roept" hij juist goed kan slapen.Hij weet dat als er wat is mama gelijk komt en kan dus met een gerust hart gaan slapen.
Ik heb Yoni altijd heerlijk verwend. Verwend met aandacht, knuffels, liedjes, rondsjouwen etc. En ik vond het heerlijk. Het koste even tijd en moeite om het af te leren, maar het was het waard. Ik doe bij Anyk weer precies hetzelfde. Ze is een heerlijk verwend nestje dat soms al een pruillipje trekt als we haar neerleggen. Zodra wij boven de box komen is er weer een brede glimlach. Dan smelt ik weer :inlove:
Hmmm, volgens mij is Yoni nog steeds een beetje verwend met aandacht. Als ik 's avonds een spelletje met haar heb gedaan, voorgelezen, op bed gebracht en nog een keer heb voorgelezen durft ze te klagen dat ze te weinig aandacht krijgt :?:
@chester wrote:
Ik loop ook voor elke kik.Maar ik denk juist omdat ik er gelijk ben als hij “roept” hij juist goed kan slapen.Hij weet dat als er wat is mama gelijk komt en kan dus met een gerust hart gaan slapen.
Nou, dat denk ik dus ook…
@akieakie wrote:
Nachtvoeding een noodzaak: maar ook nog met 9 maanden???
Ik denk altijd maar zo: als ze het niet nodig hadden, zouden ze er niet om vragen… Lees voor de grap DIT topic maar…
@akieakie wrote:
maar het is niet leuk dat je dagen met een krijsend kind zit als je der naar bed brengd terwijl als ik er vanaf het begin in der eigen bedje had laten slapen ik dit nooit gehad had.
Tja, en dat kun je niet met zekerheid zeggen hoor… Misschien had ze wel het hele huis bij elkaar gegild als ze vanaf het begin in een eigen kamer had gelegen… En ik had het haar niet kwalijk genomen ook…
Chris heeft vanaf het begin bij mij in bed geslapen… Hij heeft op een gegeven moment ZELF aangegeven dat hij in zijn eigen bed wilde slapen… En meneer is altijd zonder morren lekker gaan slapen in zijn eigen bedje…
Grappig hoe verschillend kinderen zijn. Vera is altijd heel slaperig geweest en ging na de bevalling meteen in haar eigen bedje pitten alsof ze doornroosje zelf was!
Ik leg haar altijd wakker in haar bedje, zodat ze de omgeving leert herkennen. Ze valt dan meestal uit zichzelf in slaap, behalve als ze wat hangerige dagen heeft. Dan laat ik haar bij mij op schoot bijna in slaap vallen en leg haar dan pas in haar bedje.
mijn kraamhulp zei en ik ben het volledig met haar eens
een baby kan je niet verwennen, maar wel GEWENNEN
Als je dingen elke keer het zelfde doet als daarvoor zullen ze dat door hebben.
Dus altijd bij je houden doe ik niet…dat is gewennen en niet vewennen…daar zit een heleboel verschil tussen…
Bij ons ligt Sven ook wel gewoon in zijn eigen bed.Hij slaapt wel bij ons op de kamer.Maar zodra hij kikt sta ik naast hem.
En hij valt negen van de tien keer op mijn arm in slaap.
Maar als ik hem 's avonds wakker wegleg slaapt ie ook.
Op het gevaar af dat men mij verkeerd begrijpt, doe ik toch maar een poging:
In eerste instantie had ik Matthijs altijd bij me, omdat hij veel last had van darmkrampjes en ik hem dan niet alleen wilde laten huilen. Op een gegeven moment was dat over en sliep hij 's nachts gewoon heerlijk in zijn eigen bedje, maar overdag wilde hij alleen maar bij mij zijn (hij kon letterlijk nog geen minuut alleen liggen zonder te gaan huilen). Ik kon hem ook niet wegleggen als hij in slaap was gevallen, want dan werd hij meteen wakker…
Ik ben toen heel snel begonnen met hem te leren dat hij toch echt in zijn eigen bedje moet slapen en dat hij soms toch echt eventjes alleen moest blijven liggen als ik iets aan het doen was. Nou, drama’s!!! En ik vond het ook vreselijk. Ik ging wel steeds eventjes bij hem kijken tot hij stil was, zodat hij wist dat ik er nog steeds was. Na een paar dagen huilde hij bijna nooit meer als ik hem in bed legde…
Van deze ervaring heb ik dus geleerd dat je een kindje wel degelijk kunt verwennen. Misschien verschilt het per kind, maar Matthijs had dit echt even nodig.
Vraagje aan de moeders die zeggen dat ze op elk huiltje reageren: Wat doe je als je kind een pruillip trekt en begint te huilen omdat je zegt dat iets niet mag?
Alsjeblieft geen reacties dat ik dit nooooit had mogen doen, ik ben er namelijk van overtuigd dat dit het beste is geweest!
Vraagje aan de moeders die zeggen dat ze op elk huiltje reageren: Wat doe je als je kind een pruillip trekt en begint te huilen omdat je zegt dat iets niet mag?
Zover ben ik nog niet met Sven.Ik vind wel dat er grenzen moeten zijn.Tegen de tijd dat ie echt dingen gaat ondernemen zal hij moeten leren dat er dingen zijn waar hij gewoon af moet blijven.
In dit geval van huilen en slapen gaat het om een baby.Ik geloof niet dat zo'n heel klein beebje heel bewust zijn/haar moeder manipuleerd.
Ik denk als je beeb huilt dat er echt wat is.Al is het alleen maar warmte die hij nodig heeft.
Er zal ook ongetwijfeld een tijd gaan komen dat Sven me gaat uitproberen wat betrefd het slapen en andere zaken maar dan is ie al een stukje ouder.Maar nu mag hij nog gewoon lekker bij mij slapen op de arm.Met dit verschil dat ik hem negen van de tien wel weg kan leggen als hij eenmaal slaapt.Dan leg ik hem in bed en dan hoor ik hem ook niet meer.
Als Kars een pruillip trekt omdat hij iets niet mag, dan leid ik hem af met iets anders. Ik weet dat ik met dit soort dingen consequent moet zijn, omdat het anders gevaar voor hem oplevert. Ik heb het dan over de oven, de afwasmachine (waar messen e.d. in kunnen zitten), de kastdeuren dichtslaan terwijl zijn handjes er tussen zitten… Dingen die voor mÃj vervelend zijn, verbied ik niet of ik haal het weg, maar ik wil wel realistische eisen aan hem stellen. Met ongevaarlijke risico’s mag hij best zijn grenzen verkennen.
Daarom vind ik dat laten huilen en dus niet verwennen, zo’n moeilijke kwestie. Waarom zou ik het van hem eisen om in zijn eigen bed zichzelf in slaap te huilen… Voor mezelf of voor hem? Tot nu toe was mijn antwoord: voor mijn eigen rust en vrijheid en dat wil ik Kars niet opdringen en dan stel ik zijn belang voorop. Niets negatiefs naar moeders die een andere keuze maken, maar dat is mijn motivatie.