tja, ik ben toch een beetje van de andere stempel… even voor de duidelijkheid, Matthijs wilde de hele dag door niets anders dan bij mij zijn en daar kwamen zowel fysiek als geestelijk toch echt grenzen aan.
Ik vind dat Matthijs ook al best mag leren dat dingen die ik liever niet wil hebben, gewoon niet mogen. (Dan hebben we het hier trouwens eigenlijk alleen over het aanraken van apparatuur zoals tv, dvd etc. en tijdschriften) De rest heb ik uit voorzorg al buiten zijn bereik geplaatst. Aangezien Matthijs er eentje is die niet weg te halen is bij iets dat niet mag, hij gaat linea recta weer terug waar ik hem vandaan heb gehaald betekent dat dat ik hem regelmatig in de box zet waar hij het dan op een krijsen zet. Afleiden helpt niets, hij smijt alles wat ik hem aanbied alleen maar heel boos weg. Als ik hem oppak gaat hij meteen weer terug naar datgene wat nou juist niet mocht, dus negeer ik hem dan maar tot hij weer gekalmeerd is. Tja, leuk is anders, maar bij hem werkt dit blijkbaar het beste…
ik geloof ook wel dat je kan verwennen of inderdaad beter, ge-wennen…
ik werk al een hele tijd met kinderen, vroeger als gezinsbegeleidster en nu in de crisisopvang. wat ik altijd merk, is dat de kindjes die vaak moeilijk kunnen delen, die zich dominant opstellen tav begeleidsters en andere kinderen,… die kindjes zijn die bv nooit geleerd hebben alleen in slaap te vallen, bij de ouders in bed slapen, die op elke wenk bediend worden…
op het gevaar af nu langs alle kanten aangevallen te worden, vaak merk ik dat die moeders hun kind niet kunnen loslaten. met soms vergaande gevolgen: kindjes die zich niet kunnen aanpassen aan de kleuterschool (dus niet de aandacht kunnen delen), kindjes die van hun moeder hun persoonlijke slaafje gemaakt hebben,…
mijn persoonlijke visie is dat je hierin een gezond gemiddelde moet zoeken. ik ga bv ook altijd kijken wat er scheelt als ons zoontje begint te huilen. ik ga ervan uit dat hij daar een reden voor heeft. maar als hij huilt wanneer hij moet gaan slapen, haal ik 'm niet uit z’n bed en ik laat 'm zeker nooit in mijn armen in slaap vallen. ik leg mijn hand op z’n borst tot hij rustig wordt en zeg hem dat mama in de buurt is. wanneer ik zit te eten zit hij in z’n relax bij mij. hij kan dan in dat ding zitten wiebelen als een gek en intussen maar kwetteren en z’n ge-oehoe bovenhalen en van z’n tak maken. wat zou hij dan graag op schoot willen! aandacht krijgen, nu direkt! niks van, ik heb ook het recht om rustig te eten.
ik bén er wel voor hem en ik check altijd of er niks mis is wanneer hij huilt maar ik wil een evenwicht tussen aandacht voor hem en bezig zijn met andere dingen.
want inderdaad, je wil 's avonds toch een gezonde hap op tafel kunnen zetten? je wil toch ook nog vrouw zijn en niet alleen moeder? dat wil voor mij alleszins niet zeggen dat hij niet mijn topprioriteit is, dat wil alleen zeggen dat hij één van mijn prioriteiten is…
als ik me niet vergis heeft Tracy Hogg ooit gezegd dat je je van alle gewoontetjes moet afvragen of je ze nog kan en wil waarmaken als je kind bv 10 kilo weegt. wil je dan nog de hele tijd met hem op je arm rondsjouwen tot hij slaapt? of als je een tweede, derde,… kind krijgt, kan je dan nog bij elke piep direkt komen aanhollen?
ik vond dat persoonlijk een zinnig advies… nu vind ik het heerlijk om 'm in mijn armen te houden tot hij slaapt. als binnen afzienbare tijd er een baby moet eten op 't moment dat mijn zoontje moet gaan slapen, dan kán ik dat niet meer. wie wordt er dan gestraft als puntje bij paaltje komt? naar mijn mening die kleuter die niet snapt waarom hij niet bij mama kan hangen tot hij lekker slaapt…
nog afgezien daarvan, in januari moet ik terug aan het werk. hij zal dan naar het kinderdagverblijf moeten. waar hij ook zal ervaren dat hij soms even moet wachten, dat er anderen zijn die evenveel aandacht verdienen. ik zou hem geen dienst bewijzen als ik nu 24/7 konstant met hem zou bezig zijn en hem dan ineens in zo’n situatie gooi. in een kdv kúnnen de verzorgsters mijn kind niet in slaap wiegen want ondertussen zijn er drie anderen aan 't huilen of 't kot aan 't afbreken.
maar voor de duidelijkheid nogmaals, ik probeer hier een evenwicht in te zoeken. ik ben er, ik zal er altijd zijn (op z’n 20ste wellicht soms tot zijn grote frustratie) maar soms moet hij heel even wachten, een klein beetje geduld oefenen…
okee, haal de vlammenwerpers maar boven! 
Ariane en Plut, ik kan me heel goed vinden in jullie verhaal! Ik zit ook vaak in dubio wat ik nu moet doen als Jayden weer huilt, maar ik heb gemerkt dat hij het soms juist nodig heeft om in slaap te komen. Het is dan echt een vermoeidheidshuiltje, meer ff jammeren. Maar ik reageer vrijwel altijd als hij huilt, maar dan kan dus ook alleen ‘even om de hoek kijken’ zijn.
Dit heb ik gekopieërd van het borstvoedingsforum:
“Waarom wordt er toch door iedereen zo’n punt van gemaakt, of de baby en jij je houden aan het voedingsschema? De baby mag slechts iedere drie of vier uur een voeding hebben, terwijl wij als volwassenen bij elke lekkere trek iets extra’s nemen? Er zit, ruwweg, zelden meer dan twee uur tussen een maaltijd en het daaropvolgende ‘tussendoortje’: kopje koffie met een koekje, een appel, thee met een chocolaatje!
Waarom noemt men het toch verwennen, wanneer je je baby opnieuw aanlegt, ook al heb je hem ‘pas’ een kwartier geleden de borst gegeven, maar mag mama best nog een kopje thee nadat zij iedereen heeft uitgezwaaid naar school en werk, voordat ze aan de slag gaat?
Waarom is het verwennen, als je je huilende baby, die ogenschijnlijk niets mankeert, oppakt en knuffelt, terwijl het een goede echtgenoot heet als je man je streelt en opbeurt wanneer je je rot voelt?
Waarom zijn we bang om slaaf van ons kind te worden als we hem in slaap wiegen, maar vinden we het erbij horen om de oudere kinderen een verhaaltje te vertellen, te bidden, of even na te praten over de dag bij het slapen gaan? Waarom praten we nog even fluisterend in het donker gezellig samen met onze man voordat we in slaap vallen?
Waarom rennen we naar de telefoon als die overgaat, laten we de deurbel slechts in uiterste noodzaak onbeantwoord, maar zeggen een kind dat iest wil, dat het ‘even wachten’ moet? Of laten de baby rustig een poosje huilen?
Waarom zijn we zo verbaasd dat ons kind geïriteerd en driftig is vlak voor het eten, waar het een bekende handelstechniek is, om nooit iemand net voor de lunch een gunst te vragen?
Steeds weer betrap ik mijzelf erop, dat ik een gedrag van mijn kind eis, dat ik niet van mezelf verwacht”.
Overgenomen uit LLL
als ik 's morgens na een uur file op mijn werk kom, wil ik graag even zitten met een kopje koffie. meestal staat er al een cliënt te springen en heb ik helemaal geen tijd voor koffie…
soms zeg ik tegen mijn man “geen tijd, sorry schat” of “nee, ik wil nu echt gaan slapen”…
als ik mijn kind aan 't voeden ben, kan er bellen wie wil, die zal toch moeten wachten…
ik kan me vinden in die tekst, het is wel wáár wat er in staat. maar soms kan dat gewoon niet, is het gewoon praktisch niet haalbaar.
natúúrlijk heeft een baby je veel meer nodig dan een volwassene, natuurlijk is het nu belangrijk dat je kind leert dat jij er altijd bent, om 'm een stevige basis te geven. alleen, ik blijf ervan overtuigd dat dat evengoed kan zónder daar te ver in te gaan. en te ver gaan is voor mij bv mee in bed slapen of in slaap wiegen (ik heb niet gezegd dat ik 'm laat huilen héé, ik leg hem wakker weg en áls hij zelf niet in slaap geraakt ga ik hem geruststellen)
moeilijk héé, dat evenwicht… ik zit er best vaak mee te kullen, ik probeer me alleen een aantal richtlijnen voor te houden waar ik me zéker aan wil houden…
Ik volg mijn intuïtie. Waar ik me lekker bij voel en waarbij ik denk dat het goed is voor mijn kind.
Soms heeft Anyk het nodig om even te huilen voor ze gaat slapen. Maar soms geeft ze zelf heel duidelijk aan dat ze nog even wil drinken. Dan valt ze aan mijn borst in slaap. :inlove: Het valt haar soms moeilijk om in te slapen en als dit helpt heb ik er geen problemen mee. Ook Yoni viel vaak aan de borst in slaap. Toen ze een maand of 10 was stopte dat geleidelijk aan en legde ik haar dus wakker in haar bed. Ze vond het wel moeilijk om zelf in slaap te vallen, maar verhaaltjes vertellen deed wonderen.
Het is soms ook net waar je zelf problemen mee hebt. Ik vind het niet erg om een uur of langer met Anyk rond te sjouwen. Andere dingen vind ik wel vervelend en doe ik lang zo snel niet.
bianca, het is idd je gevoel volgen!!
Hier is het op het moment zo dat Matthijs -hoe moe hij ook is- zich helemaal overstrekt en een tel heel hard huilt. Daarna is hij stil en valt hij heerlijk in slaap. hetzelfde doet hij als ik zijn jas aantrek, broek aantrek of hem in de box zet! Tja, hij wil gewoon eventjes protesteren, maar daarna vindt hij het prima!!
Hem in mijn armen houden heeft trouwens helemaal geen zin, dan wil hij lekker met me kletsen en spelen en wordt hij met de minuut wakkerder. Heel schattig en soms ook erg gezellig, maar in slaap komen doe ie dan niet…
Ik ging, toen een Yoni nog een baby was, een tijdje bij haar liggen als ze naar bed ging. Dat hielp perfect. Tot ze had uitgevonden dat ze lekker kon kletsen. Toen was het snel afgelopen :mrgreen:
En onze Anyk is zo makkelijk. Ik leg haar 's avonds op bed en ze gaat gewoon slapen. Wat een heerlijkheid zo’n kind :inlove: Nu moet ze overdag ook nog zo lekker gaan slapen. Hoewel, het is ook wel heel knus als ze aan mijn borst in slaap valt.
@bianca68 wrote:
Ik volg mijn intuïtie. Waar ik me lekker bij voel en waarbij ik denk dat het goed is voor mijn kind.
En dat is het allerbelangrijkste… :thumbup:
Niet wat een ander denkt of vind… maar wat voor jouw persoonlijk en je kindje werkt.
Voor mij werkt het bv om WEL te reageren op elke kik van Peter, maar zonder dat dit dan altijd inhoud dat ik hem ook oppak.
Hij gaat op redelijk “vaste” tijden naar bed en als hij dan wakker word, om wat voor reden dan ook… dan kom ik er geheid aan, ik laat hem niet oeverloos huilen, maar ik haal hem niet uit bed… ik aai zijn hoofdje, streel zijn buikje, geef hem kusjes, buk me een hernia om hem gezicht aan gezicht te knuffelen, praat tegen hem enzevoort… net zolang als dat hij het nodig heeft om te kalmeren en weer te gaan slapen. Soms is dat heel lang, maar ik merk al dat die periodes veel en veel korter worden. Zelfs verschonen doe ik s’nachts in zijn bedje.
Op deze manier krijgt hij wel door dat mama er voor hem is en zal zijn, maar leert hij ook dat dingen zoals slapen toch echt in zijn eigen bed gebeuren.
Het is nu even heel zwaar omdat hij nu nog vaak even aandacht wil, huilt zonder dat ik weet wat er is enzevoort, maar ik heb aan Aniek gemerkt dat dit wel werkt… voor ons… Aniek weet dat ze maar hoeft aan te geven dat er wat is en mama komt of papa komt om haar te troosten, maar ze gaat niet uit bed s’nachts.