Eerst wilde ze niet zeggen waarom niet, maar uiteindelijk kwam het hoge woord eruit… ze denkt dat er toch niemand komt… 
Ik kan wel janken. Mijn kleine meid voelt zich zo alleen en verdrietig op school.
Ze zegt er meestal niks over, maar soms komt opeens het verhaal eruit.
De juf heeft aangegeven dat ze vaak alleen is en een verdrietige indruk maakt. Ze heeft vaak ruzie met andere kinderen. Thuis verteld ze dat de kinderen lelijk tegen haar doen. Maar volgens school voelt ze zich te snel aangevallen. Ik geloof de school… ze is heel snel boos, zelfs als je je van geen kwaad bewust ben kan ze ineens heel driftig en boos worden. (bijvoorbeeld als kinderen in hun enthousiasme voorpiepen, of tegen haar aanstoten)
We hebben de stap al gezet over 4 weken gaat ze met een kinderpsycholoog praten, op aanraden van de school… het balletje rolt.
Maar ik vind het af en toe zo moeilijk om ermee om te gaan. Ik voel me zo gefrustreerd en machteloos.
Ik zie hoe ze worstelt om een plekje “in de groep” te bemachtigen en het lukt haar niet.
Meestal wil ze er niet over praten, “want het is toch niet belangrijk wat ik zeg” verteld ze me dan verdrietig. Hoe ze op die ideëen komt…geen idee. We luisteren altijd naar haar en we vinden haar enorm belangrijk…
Moest het even van me af tikken 
ach gos, ik snap hoe verdrietig je er van wordt,…we hebben hier een beetje hetzelfde meegemaakt met oudste…alleen die probeerde uit alle macht in de groep te komen door de clown uit te hangen waarna iedereen zich vreselijk aan hem stoorde…hij snapt t gewoon niet, voelde zich altijd het buitenbeentje
dat doet veel pijn als je als ouder ziet hoe je kind worstelt
dappere stap om naar de kinderpsycholoog te gaan, ik weet dat dat een drempel kan zijn gevoelsmatig
maar ontzettend goed om dit wel te doen,…ik hoop dat ze er baat bij heeft, en dat jou liefie snel gewoon lekker mee kan draaien
:hug:
Wat zielig joh
Goed dat ze naar een psycholoog gaat binnenkort, hopelijk helpt haar dat.
Ik zou het feestje toch doorzetten, vragen wie ze uit wil nodigen en als je zelf twijfelt of die kindjes wel zouden willen komen voor ze uitnodigingen uit gaat delen even met de ouders overleggen.
Ik heb het met 1 van de kinderen precies zo meegemaakt, en dat feestje (waarop alle kindjes gewoon kwamen en ze het heel erg leuk hadden) heeft toen zo’n boost zelfvertrouwen gegeven!
Het plan van Lune klinkt als een goed plan :thumbup:
Geen feestje geven is ook weer zo wat en bevestigd wellicht alleen maar haar negatieve gevoelens. Wat heb je te verliezen?
Ja het niet doen als dit de enige reden is dat ze het niet wil, lijkt me echt niet handig. Uiteindelijk komen de meeste kindjes toch graag naar een feestje, ook als ze misschien niet zoveel met de jarige hebben. Mijn kinderen zijn ook weleens verbaasd geweest over een uitnodiging van een kind dat ze niet goed kennen, maar dikke pret gehad op het feest hoor, en daarna komt vaak zo’n vriendschap dan toch ook op gang. En misschien helpt het haar idd ook wel op die manier, dat ze in de klas ook wat makkelijker met die kindjes om zal gaan.
Het lijkt erop dat je dochtertje moeite heeft met contacten maken - aan wat je omschrijft met het vaak ruzie krijgen enzo doet het me erg denken aan wat een vriendin met haar dochtertje heeft meegemaakt en die bleek pdd-nos te hebben in een bepaalde mate.
Als ik in het verleden op PDD-nos zocht zag ik weinig overeenkomsten met mijn dochtertje.
School, het dagverblijf en wij zelf hebben ons hoofd er in het verleden nogal eens over gebroken. Maar niemand heeft tot nu toe zijn vinger erop kunnen leggen.
We weten wel dat ze bovengemiddeld intelligent is, verbaal erg sterk is, zwak op sociaal gebied, een piekeraar (denkt over problemen na die totaal niet bij haar leeftijd passen) en erg wijs met het verwoorden van haar gevoelens.
Dat is in het kort. In het echt hebben we nu al een behoorlijke stapel a4-tjes liggen met verslagen.
Nu maar hopen dat er iets gaat veranderen.
Ik kan het af en toe niet aanzien als ik haar zo verdrietig, witjes en in zichzelf gekeerd meemaak.
jeetje wat verdrietig als je kind zich zo voelt
Ik vind het idee van Lune idd. ook erg goed hoor gewoon wel vieren.
Kinderen laten zich echt niet snel een feestje door de neus boren :mrgreen:
als je zelf onzeker bent zou ik anders zelf de ouders alvast aanspreken en het er even over hebben. Of aan de juf vragen met welk kind ze wellicht wel af en toe aansluiting heeft of wellicht geen aanvaringen?!
Misschien helpt het ook als er oko wat kinderen komen die op een andere manier bevriend zijn met haar. Bijv. uit de buurt of via vrienden van jullie, neefjes/nichtjes?
succes er mee en hopelijk toch een leuk feestje.
onze oudste is ook bijna jarig en wil ook geen feestje omdat ze zelf ook niet echt voor feestje gevraagd wordt ze wil een feestje met neefjes nichtjes buurkindjes enzo en ja ik denk dat wij hier in mee gaan ze wil het en dat doen we dan ook.
ze zegt zelf van de kindjes vragen mij ook niet en als ik dan feestje geef willen ze wel komen nou dan wil ik niet
onze oudste is ook moeilijk met contacten maken is niet verlegen speelt wel met de kindjes maar is kwa vriendschap niet zo opdringerig van ik wil bij jouw spelen jij bij mij nu wonen wij ook in een hofje met heel veel kindjes allemaal rond zelfde leeftijden als het mooi weer is spelen er hier wel 10 kindjes op straat iets wat ze dan ook heel fijn vindt en graag doet als we dan wel eens kindjes van school hebben te spelen is het na nog geen 30 min dat ze weer met de kinderen van hier speelt en van school hun eigen gang laten gaan ze zegt dan ook heb hier genoeg vriendjes vriendinnetjes te spelen op school speel ik morgen wel weer met dat vriendje.
ik denk dat ik het nog even zo laat kwa feestje en we het gewoon vieren met welke ze kiest, en van school zien we dan volgend jaar wel weer :think:
he wat sneu… zo’n schooltijd moet toch helemaal onbezorgd verlopen?
maar stel dat de kinderen echt niet willen komen, dan wordt het feestje, waar ze naartoe gestuurd worden, toch ook geen succes.
Kun je de juf vragen om misschien een half uurtje of uurtje in de klas een soort van “partijtje” te doen. Dan zijn alle kinderen er… staat je dochter toch in de belangstelling met de verjaardagshoed of strik, kan ze trakteren en snoepzakjes (of zo) geven.
Dan is het toch bijzonder, maar wel begeleid.
en mama komt natuurlijk ook om te filmen en foto’s te maken.
Overigens; mijn man heeft wel eens verteld dat hij vroeger ook geen feestjes wilden geven en het verschrikkelijk vond als zijn ouders het wel regelden. Vandaar ook mijn tip om het niet thuis te doen.
@Happy mommy wrote:
Als ik in het verleden op PDD-nos zocht zag ik weinig overeenkomsten met mijn dochtertje.
School, het dagverblijf en wij zelf hebben ons hoofd er in het verleden nogal eens over gebroken. Maar niemand heeft tot nu toe zijn vinger erop kunnen leggen.
We weten wel dat ze bovengemiddeld intelligent is, verbaal erg sterk is, zwak op sociaal gebied, een piekeraar (denkt over problemen na die totaal niet bij haar leeftijd passen) en erg wijs met het verwoorden van haar gevoelens.
Dat is in het kort. In het echt hebben we nu al een behoorlijke stapel a4-tjes liggen met verslagen.
Nu maar hopen dat er iets gaat veranderen.
Ik kan het af en toe niet aanzien als ik haar zo verdrietig, witjes en in zichzelf gekeerd meemaak.
Jeetje het lijkt wel een zusje van Tim als ik het zo lees :o
Ook Tim is bovengemiddeld intelligent, verbaal sterk en zwak op sociaal gebied.
Heel goed dat jullie de stap naar een kinderpsych hebben gezet.
Dat hebben wij eind vorig jaar ook gedaan en zitten nu midden in het traject.
We hebben al een voorlopige diagnose ook. In juni zullen we het definitief weten. En wij krijgen dan als ouders een oudercursus aangeboden zodat we weten hoe we dit soort dingen het beste kunnen begeleiden.
Maar mijn tip voor nu: doe wat je gevoel je ingeeft! Jij kent je kind het beste en vaak is je eigen gevoel hierin de juiste. :-*
Sterkte :hug:
En heb je al iets besloten?
Jawel, voor nu hebben we besloten het feestje gewoon te geven.
We hebben met school gesproken en de juf was een beetje geschrokken/verbaasd dat ze zich daar zo’n zorgen over maakt. Het gaat volgens haar de laatste tijd juist zoveel beter. We zien niet in waarom kinderen niet zouden komen… feestjes zijn altijd leuk.
Ik hoop dat het haar een beetje vertrouwen geeft als ze ziet dat de kinderen toch komen.
Dank je voor je interesse… ik sluit me momenteel maar een beetje af voor het knagende gevoel, diep van binnen. Het stemmetje dat in mijn hoofd aan het drammen is; “maar stel je nou eens voor dat er strakjes niemand komt… wat dan…”
Wat kan een mens het zichzelf moeilijk maken
ow ik snap best je zorgen hoor…
misschien kun je alvast een “Plan-b” smeden met haar…
zo van; als er maar 2 kindjes komen (of 3 b.v.) dan gaan we naar de film met z’n allen.
Dan geef je toch een positieve draai aan “minder kindjes”… Is dat misschien iets?
Heb je op het kaartje gezet: laat je even weten of je komt?
Dan weet je het 
Het kan natuulrij altijd he dat kinderne om wat voor reden dan ook niet kunnen door eerder gemaakte afspraken ect.
Mijn ervaring is ook wel dat er altijd wel een of twee niet kunnen.
Ik zou overigens als blijkt dat de helft niet komt ofzo er niet iets heel anders van maken, maar juist gewoon het geplande gaan doen. Voor mijn gevoel geef je anders toch de boodschap dat een feestje niet leuk is als er niet ‘genoeg’ kindjes zijn en leg je daar dan dus juist de nadruk op, terwijl de nadruk zou moeten liggen op feestvieren. Of dat nu met drie of met zes vriendjes is maakt helemaal niets uit.
@Lune wrote:
Mijn ervaring is ook wel dat er altijd wel een of twee niet kunnen.
Ik zou overigens als blijkt dat de helft niet komt ofzo er niet iets heel anders van maken, maar juist gewoon het geplande gaan doen. Voor mijn gevoel geef je anders toch de boodschap dat een feestje niet leuk is als er niet ‘genoeg’ kindjes zijn en leg je daar dan dus juist de nadruk op, terwijl de nadruk zou moeten liggen op feestvieren. Of dat nu met drie of met zes vriendjes is maakt helemaal niets uit.
Lijkt me een goed plan - hoeveel volwassenen vinden het feestje niet leuk als een deel niet op komt dagen ipv het gezellig te hebben met wie wel komen.
Lijkt me een strak plan om al jong met dit gegeven om te leren gaan.
En volgens mij is het een angst die iedereen heeft, populair of niet, stel dat er niemand komt. Ik was bij lasse uiteindelijk ook opgelucht dat zijn vriendjes kwamen terwijl ik geen enkele reden had om me daar extra zorgen over te maken.
@maantje wrote:
Heb je op het kaartje gezet: laat je even weten of je komt?
Dan weet je het
Het kan natuulrij altijd he dat kinderne om wat voor reden dan ook niet kunnen door eerder gemaakte afspraken ect.
Of vraag het aan de ouders. Vragen of het gaat lukken om te komen. Volgens mij heb ik dat tussen neus en lippen door wel gedaan bij de ouders van vriendjes van lasse - ik wilde ook wel een beetje een beeld hebben.
En is het feestje onderhand al geweest?