Mijn kleine meid is zo verlegen en bang op school. Ze zit nu 3 maanden op school en doet vaak niet mee met de les. Ze is bang dat iedereen naar haar kijkt.
Eerst wilde ze wel graag naar school, maar nu wil ze niet meer en krijg ik 's-ochtends een hele lijst aan klachten zoals buikpijn, misselijk, pijn in mijn been. Alles om maar niet naar school te hoeven.
Ze neemt ook niet vriendinnetjes mee naar huis en als ik het voor haar vraag wil ze opeens niet meer en gaat ze heel boos doen en kijken.
Zodra andere kinderen haar proberen te troosten duwt ze ze boos weg.
Ik keek net nadat ik haar in de klas had achtergelaten door het raam naar binnen en daar zag ik haar op haar stoeltje zitten…ze keek heel onzeker een beetje met haar hoofdje naar beneden. Kreeg een brok in mijn keel. 
De juf vind ook dat ze een bange indruk maakt op school, ze heeft vaak hele boze huilbuien.
Ze zou er op letten en het met de andere juf over hebben.
Over een weekje is haar tien minutengesprek. Maar even verder overleggen met de juf. Maar tot die tijd laat ik haar met pijn in mijn hart achter op school.
He bah zeg wat vervelend voor jullie, sneu dat ze zich niet prettig voelt en voor jou niet leuk om haar zo achter te laten.
Ik zou het gesprek met de juf afwachten en eventueel nog een afspraak maken met de juf waar wat meer tijd wordt gemaakt. Zodat je met de juf goed kan bespreken hoe nu verder. Ze geeft zelf niet aan waarom ze niet naar school wil ? Ging het meteen al zo, kan het zijn dat er iets gebeurd is ?
:hug: :-*
In eerste instantie ging het goed, en kwam er regelmatig een meisje mee naar huis. Die vroeg elke keer of ze bij ons kon spelen. Maar dat is op den duur gestopt. Mijn dochtertje heeft haar nu pas geleden gevraagd om bij ons te komen spelen. Ik vond dat heel erg dapper van haar, maar dat meisje moest helaas naar ballet en dus ging het niet door.
Maar nu durft ze het niet meer te vragen.
Haar vriendinnetje waar ze als baby al bij in de box lag (het dochtertje van een vriendin van mij) zit ook bij haar in de klas. maar die is een paar dagen geleden haar gaan pesten. Normaal leg ik dit liever uit als plagen, maar dit was heel gemeen uitlachen en uitsluiten bij het spel.
Daarna is het eigenlijk begonnen… ze spelen niet meer samen en vanaf nu is haar “zekerheid” (het vriendinnetje waarop ze altijd terug kan vallen) in de klas weg en moet ze zelf vriendinnetjes gaan maken.
Ze wil ook helemaal niet naar de overblijf, want dan “is ze altijd alleen en wil niemand met haar spelen”. …dat zijn haar eigen woorden.
De juf zou er op letten…
Maar ik zit nu met een rot gevoel thuis. Ik weet niet wat ik verder nog kan doen.
Oh, wat naar!
Kan de juf haar niet tijdelijk koppelen aan een ander kind, om haar even door deze moeilijke periode heen te slepen. Dat ze samen opdrachtjes doen, naast elkaar zitten in de kring en dat soort dingen.
Bij Laura in de klas gebeurt dat soms wel, dat de verlegen kinderen tijdelijk gekoppeld worden aan sociaal handige kinderen. Als het zelfvertrouwen er eenmaal is, kan ze het daarna vast wel weer zelf, maar nu heeft ze gewoon even een duwtje nodig.
Enne, als zij dat ene meisje niet zelf durft uit te nodigen, dan kun jij dat misschien wel voor haar doen?
Ik zou in elk geval niet te lang afwachten, want dit moet gewoon voor de zomervakantie beter gaan, anders sluit je het jaar op zo’n vervelende manier af, en dan is het niet fijn als er een hele vakantie tussenzit.
Kan de juf haar niet tijdelijk koppelen aan een ander kind, om haar even door deze moeilijke periode heen te slepen. Dat ze samen opdrachtjes doen, naast elkaar zitten in de kring en dat soort dingen.
Bij Laura in de klas gebeurt dat soms wel, dat de verlegen kinderen tijdelijk gekoppeld worden aan sociaal handige kinderen. Als het zelfvertrouwen er eenmaal is, kan ze het daarna vast wel weer zelf, maar nu heeft ze gewoon even een duwtje nodig.
Dit is idd een goed advies, zou ik zeker eens met de juf bespreken.
Mijn dochtertje is ook verlegen, maar gaat wel met erg veel plezier naar school. Dingen vragen en uit zichzelf iets vertellen vind ze moeilijk, maar ze wordt in de groep ook veel bij een wat mondiger meisje gezet (ze vindt het zelf ook erg leuk met dat meisje). De juffen merken nu dat ze in het samen spel met dat meisje meer praat. Ook begint ze meer uit zichzelf te vragen en meer te vertellen in de groep. Ik denk dat dit mede komt door het samen zijn met dat meisje er spelen natuurlijk meer dingen mee..ze gaat zich natuurlijk steeds meer op haar plek voelen daar, maar ik denk zeker mede door het samen dingen doen met dat meisje. Mijn dochtertje heeft wel eens de neiging geen antwoord te geven op een vraag, de juf vertelde me laatst als ze dat bij dat meisje doet dat meisje dan gelijk roept''ik zeg iets tegen je!'' of ik vroeg je iets!!'' Dan komt er wel een reactie :mrgreen:
Vandaag uit school zag ik haar even kijken naar een meisje uit de klas. Ik ben daar meteen op in gegaan en heb gevraagd of ze het leuk vind als dat meisje komt spelen. Ja, dat wilde ze graag, maar dan moest ik het vragen.
Het kon (gelukkig maar, een teleurstelling zou nu wel heel zielig zijn geweest).
De hele middag ging het goed en toen het meisje na 4 uur eindelijk naar huis moest wilde mijn kleine meid direct doorgaan met spelen met haar buurmeisje. (oké, ik moest het weer vragen, maar we zijn op de goede weg) Die heeft hier ook nog een uur lang gespeeld.
Ik heb een vreselijk vrolijk meisje aan mijn kindje gehad 
Ze hielp met tafel dekken, speelgoed opruimen en mijn man en ik zijn fijngeknuffeld. Ik heb haar in tijden niet zo gelukkig gezien.
Ik vraag mij alleen af hoe lang ik voor haar moet blijven vragen. Ik doe het voorlopig nog maar even voor haar, tot ze wat zekerder van zichzelf is.
Daarnaast vraag ik mij af hoe het komt dat ze telkens maar met kinderen wil spelen die zoveel ouder zijn.
Tot nu toe zijn dat elke keer weer meisjes die bijna twee jaar ouder zijn.
Alle meisjes met wie ze tot nu toe heeft gespeeld gaan na de zomervakantie een groep hoger.
Zij zijn allemaal al bezig met dingen als; die en die zijn mijn beste vriendinnen enzo… Ik zou liever zien dat ze daar nog even niet mee bezig is. Gewoon lekker onbekommerd spelen zonder die politiek.
wij hebben dit met Anna ook gehad, ze gaaf veel lichamelijke klachten aan, en vertelde dat niemand met haar wilde spelen.
bij navraag bij de juf leek ze niet buiten de groep te vallen.
ze koos telkens veel ouderen kindjes uit om mee te spelen (ze klampte echt iedereen aan om te spelen, als de een niet kon, vroeg ze de volgende). ook ging ze weer broekplassen.
We hebbben hier veel met haar over gepraat, en uitgelegd hoe ze kan reageren op kinderen. Ze is namelijk nogal aanhankelijk, en dat vinden niet alle kindren fijn natuurlijk.
Anna heeft het er best lastig mee gehad, en huilde regelmatig in bed over het feit dat ze alleen was en niemand met haar spelen wilde.
Als ze een speel afspraakje probeerde te maken dan probeerden we haar daarin te stimuleren, ook als het ons even niet goed uit kwam.
Inmiddels vind ze school weer helemaal leuk, en komt er af en toe wel iemand spelen, maar is ze er veel minder op gefixeerd dan voorheen.
het begon denk ik toen ze een maand of 3 op school zat, en heeft ong 6 weken geduurd voordat allee weer soepel liep.
succes!
Ik denk dat ik vooral erg gefixeerd ben op het uitnodigen van vriendinnetjes, niet Maaike.
Ik denk dat ik mijn meisje nu voornamelijk heel erg in haar waarde moet gaan laten.
Als zij wil spelen dan help ik haar daarbij, maar zo niet dan laat ik het gewoon.
Ik hoor nogal wat reacties dat veel kinderen haar af en toe een beetje raar vinden.
Ze heeft een beetje eigenaardige humor die ik eigenlijk best kan waarderen. Ik ben ook altijd een beetje anders dan anderen geweest.
Ik ben vroeger heel veel alleen geweest omdat ik niet veel raakvlakken met anderen had. Ik wilde dat mijn lieverd besparen, maar ik ben er nu achter dat het in een bepaalde richting pushen totaal verkeerd uitwerkt.
Toen het schoolvriendinnetje van de week mee kwam ging Maaike een beetje vreemd dansen op de muziek en dat meisje zei half tegen mij en half tegen haar dat ze haar best wel raar vond dansen en dat ze het anders moest doen.
Normaal zeg ik dan niks, maar deze keer heb ik het voor mijn meisje opgenomen.
“ik vind juist dat ze het heel erg goed doet… helemaal zoals ze het zelf wil, goed hoor” heb ik gezegd… en ik zag mijn grietje helemaal opbloeien.
Vanaf nu val ik haar niet meer af.
Van mij mag ze anders zijn, en ik denk dat ze veel zelfverzekerder gaat worden als mamma vierkant achter haar staat.
Iederen die haar niet leuk vind omdat ze anders is moet dat maar zelf weten.
Ik ga mijn energie nu niet meer in het aanpassen stoppen (natuurlijk wel in het redelijke aanpassen zoals opletten in de klas en lief tegen andere kinderen zijn ed), maar in het stimuleren van haar eigenheid en haar zelfvertrouwen.
Ik hoop dat ik in de toekomst weer een gelukkig kindje heb.
@Happy mommy wrote:
Ik vraag mij alleen af hoe lang ik voor haar moet blijven vragen. Ik doe het voorlopig nog maar even voor haar, tot ze wat zekerder van zichzelf is.
Dit is al de eerste stap toch, dat ze gaat spelen, heel goed! Fijn voor je meisje en voor jullie.
Misschien kun je haar zeggen hoe ze het een kindje kan vragen, ik zou haar zeker stimuleren het zelf te vragen…is heel goed voor haar zelfvertrouwen. Je kunt zeggen dat de andere kindjes het heel leuk zullen vinden als ze het zelf gaat vragen. Misschien komt er straks een kindje haar een keer vragen en durft ze daarna ook zelf kindjes te vragen. Kan ook zijn als ze meer met kindjes gaat spelen ze meer zelfvertrouwen krijgt en het daardoor straks zelf wel durft te vragen. Ik denk dat het allemaal goed komt hoor.
@Happy mommy wrote:
Ik vraag mij alleen af hoe lang ik voor haar moet blijven vragen. Ik doe het voorlopig nog maar even voor haar, tot ze wat zekerder van zichzelf is.
Bo is ook erg verlegen en vraagt ook niet uit zichzelf een kindje te spelen. Gelukkig wordt ze wel regelmatig gevraagd. Zo’n kindje vragen we dan samen om nog een keerje bij Bo te komen spelen. In het begin vroeg ik het vaak, nu hebben we afgesproken dat ik met Bo meeloop, maar dat zij het vraagt. En dat gaat prima. Dit is wat mij betreft een soort tussenstap, de volgende stap is dat ze het helemaal zelf doet. Ik heb wel gemerkt dat ik soms sneller wil dan dat Bo kan, dus hier is het vooral geduld hebben met mijn verlegen meisje. Dus ik denk dat hier de tussenstap nog wel een poosje blijft. Voor mij was het vooral me niet opgelaten voelen dat ik het zo doe. Ik heb altijd het idee dat er 10 moeders naar me staan te kijken met de gedachte: ‘‘Laat dat kind het toch zelf doen.’’ Ondertussen heb ik schijt aan iedereen (en vooral aan mezelf, want ik vraag me af of er daadwerkelijk 1 moeder is die dat denkt) en doe ik wat ik denk dat goed is voor ons verlegen meissie.
Daarnaast vraag ik mij af hoe het komt dat ze telkens maar met kinderen wil spelen die zoveel ouder zijn.
Tot nu toe zijn dat elke keer weer meisjes die bijna twee jaar ouder zijn.
Alle meisjes met wie ze tot nu toe heeft gespeeld gaan na de zomervakantie een groep hoger.
Zij zijn allemaal al bezig met dingen als; die en die zijn mijn beste vriendinnen enzo.... Ik zou liever zien dat ze daar nog even niet mee bezig is. Gewoon lekker onbekommerd spelen zonder die politiek
Bo is ook begonnen met spelen met oudere kindjes. Pas nu gaat ze met kindjes spelen die wat meer van haar leeftijd zijn. Misschien is zo'n ouder kindje wel prettig voor hen, die zet de lijnen wel uit tijdens het spelen. Hier zijn het overigens juist de leeftijdsgenootjes van Bo die erg bezig zijn met ''jij bent mijn beste vriendinnetje'' (of niet).
Bo speelt ook liever met jongetjes dan met meisjes. Ik heb de indruk dat de meeste meisjes voor haar net iets te ''gehaaid'' zijn. Er zitten gelukkig een paar lieve jongetjes in Bo haar klas, want rouwdouwers vindt ze ook weer niets. Misschien is dat nog een idee, om eens te kijken of Maaike het leuk vindt om met een jongetje uit haar klas te spelen.
Misschien is dat nog een idee, om eens te kijken of Maaike het leuk vindt om met een jongetje uit haar klas te spelen.
Nou......ze moet helemaal niks van jongetjes hebben. Die mening steekt ze ook niet onder stoelen of banken. "jongetjes zijn stom, mamma"... haar eigen woorden, elke keer als ze met de wilde spelletjes van jongetjes geconfronteerd wordt.
Die zijn inderdaad veel te ruw en binnnen 5 minuten zijn er dan gegarandeerd tranen met tuiten.
Ik heb nog over een vriendenboekje nagedacht. Heel veel meisjes in de klas hebben al een vriendenboekje.
Persoonlijk vind ik dat wel erg vroeg, maar als het Maaike een beetje in contact brengt met haar klasgenootjes, dan moet het maar.
Houdt toch weer in dat ik er achterheen moet, want zij durft het niet te vragen :roll:
Ik snap af en toe niks van mijn eigen kind weet je dat???
Ik breng haar vanmorgen naar school, ze wil de juf geen handje geven, loopt de klas in, gaat niet op haar stoeltje zitten en gaat midden in de kring staan dansen met een grote grijns op haar gezichtje…
Dat zag ik toen ik stiekem op de gang aan het kijken was, ze dacht dat ik al weg was…
Daarna loop ik naar buiten, kijk nog eventjes door het raam naar binnen en daar zit ze weer met een heel onzeker, zielig gezichtje op haar stoeltje met tranen die overduidelijk hoog zitten.
:think: :think: :think: Een meisje in de klas wees haar er nog op dat ik voor het raam stond en toen klaarde haar gezichtje weer een beetje op en kreeg ik nog een kushandje toegeworpen.
Ik snap er echt niks van.
Het viel me wel op dat de juf erg stug tegen haar was toen ze haar geen handje wilde geven… ze zei zoiets als, geen handje? Dat vind ik jammer, maar nu wil ik dat je naar binnen gaat want je houdt de rij op…
Ik vond dat de juf daar helemaal gelijk in had, maar haar toon was zo naar en boos… en ze had op z’n minst even en blik in mijn richting kunnen werpen…dat had de stituatie wat minder heftig gemaakt…maar ze negeerde mij totaal. Nu leek het haast of ik ook de schuldige was :eh:
Heeft de juf haar op het moment dat ik naar buiten liep misschien nog een keertje streng toegesproken?
Nou ja…ik moet niet meuten… Maaike moet ook leren dat ze zich aan moet passen en dat juffen nou eenmaal liever doen als ze luistert.
Maar ik heb er toch een beetje een naar gevoel over.Maaike is af en toe dwars en doet af en toe een beetje vreemd. Maar ze heeft een klein hartje en is erg snel uit het veld geslagen…
Ik heb binnenkort een 10 minutengesprek. Eventjes bekijken hoe ik dit ga bespreken :think:
goh ik word best wel onzeker als ik dit topic lees. Kian is ook erg verlegen en hij zit nu sinds 2,5 maand op school. Maar hij heeft nog geen enkel speelafspraakje gehad. Wat is nu ‘normaal’?
@Paikea wrote:
goh ik word best wel onzeker als ik dit topic lees. Kian is ook erg verlegen en hij zit nu sinds 2,5 maand op school. Maar hij heeft nog geen enkel speelafspraakje gehad. Wat is nu ‘normaal’?
Volgens mij is het heel normaal dat kinderen de eerste maanden nog geen speelafspraakjes hebben. Als ik zo bij Laura in de klas kijk, dan was meer dan de helft van de kinderen daar de eerste maanden helemaal niet mee bezig. Die hadden al meer dan genoeg aan alle indrukken van school alleen.
En niet iedereen heeft daar even veel behoefte aan ook.
Laura zelf is weer het andere uiterste, die had meteen de eerste week al een speelafspraakje, en kreeg toen echt de smaak te pakken, het liefst speelt ze elke dag ergens anders.
Maar wel of geen afspraakjes, zolang je kind daar geen problemen mee heeft, dan is het toch ook geen probleem? Pas als je merkt dat hij wel wil, maar niet durft, dan kun je een beetje helpen. Tot die tijd zou ik het lekker laten rusten.
Bedankt. Kian heeft wel behoefte aan spelen met andere kindjes. Hij zegt vaker dat hij op school alleen moest spelen en dat hij dat niet leuk vond (dan kan hij ook zo sip kijken). En tijdens een vrije middag moet ik echt met hem naar de speeltuin zodat hij met andere kindjes kan spelen. (niet dat het van mij moet, maar hij blijft maar erom vragen).
Herkenbaar, Maaike heeft er zo’n enorme hekel aan om alleen te spelen dat ik elke keer weer met haar op touw moet. Ik kom net terug van het speeltuintje (waar geen kind was, dus toen maar na een paar minuten weer naar huis), of ik moet hier thuis met haar spelen. Zelfs boodschappen doen vind ze momenteel een optie, stelde ze zelf voor. Alles om maar niet alleen te moeten spelen.
Ze wilde heel graag met een meisje in haar klas gaan spelen. De eerste keer vroeg ze het zelf en dat meisje wilde wel, maar opa, die erbij stond negeerde haar compleet. Toen ik hielp en het nog een keer vroeg was het nee, ze moet vandaag naar zwemmen.
Vandaag wilde ze dat ik het vroeg, maar het antwoord was weer nee, het meisje wilde wel en zei dat ze vandaag thuis was. Maar opa zei alleen nog, vandaag maar niet en weer kregen ik en mijn dochter een rug toegekeerd.
Ik kan daar niet over uit. Als zo’n klein meisje duidelijk heel verlegen zoiets komt vragen, dan kan je toch wel iets leuker reageren…
Nu durft ze helemaal niet meer 
Een keer vragen als opa er niet bij is? Als mijn moeder hier oppast heeft ze ook zoiets van liever niet, want de 2 kleinkinderen is al meer dan genoeg. en om het kleinkind elders te laten spelen laat ze ook liever aan mij over. Voor mijn schoonmoeder maakt het niks uit, dan kan er wel gerust iemand mee.
Uiteindelijk zal ze trouwens echt wel moeten leren dat er niet altijd iemand met haar wil/kan spelen. mama heeft soms ook andere karweitjes te doen tussendoor toch?
Eerlijk gezegd zou ik zo vreselijk blij zijn als iemand spontaan naar mijn dochtertje komt om met haar te spelen, dat ik wel tijd ervoor maak.
Misschien als het normaal is en het vaker gebeurd dat ik wel eens nee zou verkopen als het niet uitkomt. Maar voor nu zou ik het niet in mijn hoofd halen om dat af te houden.
Het is inderdaad heel logisch dat kinderen in de eerste maanden (en soms zelfs langer) nog niet durven af te spreken.
Happy mommy, ik zou zeker op school tijdens het gesprekje eens vragen wat er die specifieke dag gebeurd is. Jij ziet jouw meisje blij en vrij en het andere moment zit ze sneu op haar stoeltje. Als je weet dat ze gecorrigeerd is door de juf (wat je zelf ook snapt, maar jammer dat haar vrije gedrag zo afgekapt wordt, zeker bij haar) dan kun je ook begrijpen waar misschien haar onzekerheid vandaan komt en kun je haar er in begeleiden.
Begrijpt jouw meisje dat er regels zijn in de groep? Dat alle kindjes moeten luisteren en dat het voor iedereen geldt, en niet alleen voor haar (misschien voelt ze zich anders op het moment dat de juf haar ergens op aanspreekt, terwijl het voor iedereen geldt).
Ik vind het heel goed van je dat je haar steunt in haar ‘anders’ zijn. Heb je zelf ook de steun van jouw moeder/vader gevoeld vroeger, of voelde je je alleen staan?
Door een sterke persoonlijkheid te ontwikkelen, kan ze zichzelf weerbaar en zelfs heel populair maken. Al lukt het laatste misschien nooit, ook niet erg, als ze maar gelukkig is met wat ze kan en doet. Niet iedereen hoeft je vriend te zijn 
En vergeet niet dat kinderen hard kunnen zijn, maar de andere dag vaak ook weer helemaal anders in het leven staan. Zowel jouw dochtertje als de andere kindjes.
Ik merkte dat mijn eigen onzekerheid naar voren kwam op het moment dat een kindje wilde afspreken. Toen het jongetje (4,5 jaar) ‘afgewezen’ werd, voelde ik het in het begin zelf. Vooral als ouders dan heel lomp zeiden: “nee, geen zin in” omdat ze dachten dat de ouders/gastouders het niet hoorden.
Ik hoorde het een keer en het manneke kwam verdrietig naar me toe. “ze wil wel afspreken, maar haar moeder wil het niet” Ik zei: “ik hoorde het jongen, dat kan gebeuren.” Hij weer: “maar waarom zei ze het dan zo, had ze toch vriendelijker kunnen zeggen” en hij snikte verder. Zo sneu om zo’n klein ventje verdrietig te zien. Maar goed, mijn verleden aan de kant gegooid (was wel even slikken) en probeerde hem daarin te troosten en op zoek te gaan naar een ander vriendje/vriendinnetje.
Ik merkte dat mijn eigen onzekerheid naar voren kwam op het moment dat een kindje wilde afspreken. Toen het jongetje (4,5 jaar) 'afgewezen' werd, voelde ik het in het begin zelf. Vooral als ouders dan heel lomp zeiden: "nee, geen zin in" omdat ze dachten dat de ouders/gastouders het niet hoorden.Nicje.... daar kan ik niet over uit, dat mensen zo hard en gemeen tegen een kind kunnen zijn..... :(
Dan heb je geen gevoel in je donder :evil: