Ik moet gewoon even van me afschrijven…
Ik ben gek op mijn meiden. Uiteraard, maar ik heb werkelijk het hele paasweekend met ze in de clinch gelegen en ik heb ook werkelijk het hele weekend tegen ze lopen schreeuwen. Het gaat hier vaak in golfbewegingen. Perioden waarin het zo goed gaat. Ze lief zijn, goed met elkaar kunnen en goed naar ons luisteren. Maar soms zijn er ook perioden waarin ze werkelijk ‘niets’ goed doen. Dan zijn ze dagenlang zo ontzettend druk, luisteren slecht (of in het geval van dit weekend: NIET) en wij kunnen blijven waarschuwen. Zo ook dit weekend dus. Het meest gestoord wordt ik van dat continue boven op Marijn zitten. En dan het letterlijke getrek aan haar. Waardoor het regelmatig voorkomt dat ze valt. Vandaag ging het maar net goed, ze viel vlak boven een betonnen borderafzetting en had ik bijna kind twee met een gebit aan gruzelementen. En ook hoor ik de hele dag die meiden: ‘Marijn, Marijn, Marijn’ Ze volgen haar overal en kunnen het meisje gewoonweg niet met rust laten. Marijn vind het soms heel leuk, maar vaker loopt ze te gillen omdat ze er gek van wordt. Ik blijf waarschuwen. Heb het ook bij de meiden terug gedaan en binnen 30 seconden waren zij aan het janken. Maar het helpt niets. Het gaat maar door.
Dat schreeuwen van mij dat vind ik afschuwelijk. Ik heb er nu dus werkelijk pijn van in mijn keel. Maar ik merk gewoon echt dat het óf dat is, of ik ga slaan. En eigenlijk vind ik beiden net zo erg… Als ik dan zie hoe die meiden ineen krimpen dan kan ik wel janken. Maar het gaat vooraf aan rustig waarschuwen, bij de arm pakken door mijn knieën en rustig uitleggen waarom ze moeten stoppen. Ook dat werkt niet. En dan uiteindelijk voel ik me als een vulkaan uitbarsting en sta ik toch weer te schreeuwen.
Ik geloof niet dat mijn meiden het met opzet doen of dat ze ons bewust lopen te zieken, maar ze onthouden werkelijk geen enkele afspraak die we maken. Ik heb ze dit weekend op zaterdag, zondag en vandaag apart genomen genomen voor een goed gesprek. Waarin ik uitleg waarom we zo vaak waarschuwen en we hebben er zelfs een mooi voorbeeld van (Senna mag niet op de parkeer plaats fietsen. Uitgelegd waarom niet. Auto’s stoepje-op-stoepje-af is gevaarlijk. Ze heeft het toch gedaan en loopt nu met afgebroken en schots en scheve tanden en een grote wond in haar mond) Ik heb ze uitgelegd dat ik me heus realiseer dat ik in ‘mijn toestand’ minder hebben kan en ik heb ze gevraagd hiermee rekening te houden. Ook zo’n open en eerlijk gesprek zet dus geen zoden aan de dijk aangezien het dus drie keer achter elkaar heb moeten herhalen.
We werken met beloningssystemen (Krullen zetten voor gewenst gedrag) Dat gaat echt drie dagen goed en daarna is het weer drama. We zitten in een enorme negatieve spiraal en ik kom er gewoon even niet uit. Na elk gesprek dacht ik: ‘schone lei, huppatee’ maar, boem, dan begonnen ze weer.
Waarom blijft zo’n open en eerlijk gesprek niet hangen bij die meiden? Waarom ervaren ze wel ook regelmatig hoe fijn het is als ze relatief goed luisteren (Want ik weet heus wel dat het kinderen zijn en dat je soms tig keer waarschuwen moet) maar is dat voor hen geen motivatie om na 1 klote dag weer normaal te doen? Waarom blijven ze dan stelselmatig drie dagen door etteren? Hoe kom ik uit deze spiraal?
Natuurlijk (en gelukkig) komen dit soort oerdrama weekenden sporadisch voor. Het was nu wel echt heel extreem. (en toch heb ik het angstige vermoeden dat het de laatste tijd wel steeds vaker gebeurd) Maar ik merk wel dat ik steeds meer een schreeuwmoeder aan het worden ben en dat wil ik gewoon niet.
Ik heb echt zo’n k… weekend gehad. Hoop gewoon dat de buren er niet waren want die zullen wel gedacht hebben…
Nou ja… ZUCHT dus…
Ik had zaterdag net zo’n dag :oops:
Roel moest het hele weekend werken en ik dus drie dagen met de kids. Zaterdag met ze naar de zoo en aan het einde trok ik dat ook niet helemaal en gisteren was een drama. Niemand in de buurt die in kan springen en ik kon geen kant op. Het was schreeuwen of wurgen oid. Ik voelde me net zo.
Bij mij speelde ook mijn pms hormonen een rol en ik kan me voorstellen dat jou zwangerschap ook parten speelt.
Vandaag kon ik, op visite bij mijn vader en zijn vrouw, gelukkig even bijkomen en hebben de kids heerlijk gespeeld met dochters van mijn stiefzusje. Nog zo’n dag als gisteren had ik mezelf en hun niet aan willen doen.
En het komt en gaat hier ook in vlagen.
Ik hoop ook maar dat mijn buren er niet waren. Ik heb af en toe met deuren lopen smijten.
Ik herkende zo dat kokende in mijn bloed van de hormonen.
het kan mijn verhaal zijn.
:hug: voor jou
Wel fijn om te lezen dat meer moeders er af en toe last van hebben want je voelt je ongeveer de slechtste moeder ter wereld na zo’n dag :shifty:
Soms hangt het ook van de fases van de kinderen af. Ik weet niet of je kinderen in een bepaalde fasen zitten?? Bij mij is Lasse momenteel behoorlijk op de rit maar is Nena in heel veel dwars (bijna vier :shifty: ) en moet je eigenlijk van die reversed psychologie gebruiken wat je op zulke momenten natuurlijk echt helemaaaaaaal niet lukt. Hup en daar lig je alweer in het volgende loopgraf :wall:
Oh Marion wat een ellende is dat he! Het zal waarschijnlijk ook met de zwangerschap te maken hebben. Dan is je lontje toch echt wel korter.
Helaas hebben we hier ook regelmatig van die weekenden en het sloopt je!!!
Je voelt je dan zo rot en baalt zo van jezelf.
Moet zeggen dat het hier op het moment ook niet gezellig is. De kids luisteren zeer slecht en de jongste is vooral erg huilerig. Dat schreeuwen gebeurd hier dan ook gewoon veel te vaak. Soms is het gewoon allemaal super heftig.
Hier zijn ze 9, 6 en 3.
Het is ook gewoon weer tijd voor mooi weer en lekker buiten spelen e.d. Merk dat ze hier daar echt weer aan toe zijn.
Lieve Marion,
Ik heb het al gezegd op fb… maar je bent geen asociale moeder en zowel… dan doe ik met je mee, dan ben ik dat ook :-
Het is voorjaar, kinderen bruisen van de energie, ze willen van alles, ze hebben kriebels, willen buiten, nieuw speelgoed hebben maar zijn tegelijkertijd moe, op school zijn het ook drukke tijden, toetsen, rapporten, paasvieringen enz. Jij bent zwanger, kan minder, ze voelen het aan en voor je t weet is het zo’n dag.
Hier was het dit weekend ook meerdere keren raak. Mies is ruim 3, bijna 4 en verveeld zich snel, kan het mega slecht hebben dat Suus ook met de duplo wil spelen, wil niks eten wat er volgens hem niet uit ziet en zet het bij het geringste op een Jengeljanken.
Suus is bijna 2 en ontdekt dat ze een wil heeft en sterk is (de kinderen krijgen niets teruggepakt van d’r) en ze loopt dus de hele dag van alles te gappen en dan dramatisch te roepen “Suzy mij mij mij mij” Om vervolgens fijn een gil serenade te geven als het word afgepakt van d’r. Peter wil alleen maar achter de computer en als dat niet mag is het standaard op zeurende toon “ik-heb-niksss-te-doe-oeeennnnn!” en Niek vind niks leuker momenteel dan de draak uithangen. Enerzijds een ontwikkeling die aangeeft dat ze eindelijk voor zichzelf opkomt, anderzijds draait ze door naar de andere zijde. Ze trekt aan haren, trekt Mies zijn broek publiekelijk van zijn kont om hem te staan uitlachen en heeft een grote mond waar je U tegen zegt… verschrikkelijk want dat maakt mij ook een bom die op scherp staat… :shifty:
Dus hier ook toch helaas wel wat afgeschreeuwd dit weekend…
Had net een uur staan strijken, ga aan tafel zitten met een kop koffie en de libelle en Niek komt meteen naar me toe en vraagt “Mag ik na het eten op de I-pad.” en als dat nu het eerste was… maar ze vroeg dat dus al voor de tigste keer… ik was het zat en heb gezegd. NEEHHHHH! En omdat je het nu voor de 30ste keer vraagt mag je verder vandaag helemaal niet meer op de I-pad… ik ben het zat!! Zat zat zat zeg ik je… jij moet spellen he voor school… spel " zeuren" spel" broertje pesten" spel “ik maak mama helemaal gek!” echt, ik flipte… ze was er beduusd van en dan gaat het weer 2 uur goed… pfffffffff
Eenmaal in bed praten we erover, ik leg uit dat ze me soms echt gek maken met hun aanhoudende gezeur nergens over.
Het enige wat hier helpt is dan weer een poos overal heel streng consequenties aan hangen… 2x waarschuwen en 3e keer ga je naar je kamer. Niet omdat ik boos ben, maar omdat ik niet boos kan worden als we even uit elkaar zijn. Dat geld net zo goed voor Michel. Die gaat nu ook gewoon even naar zijn kamer. Klaar. Niet leuk, maar t werkt wel. Ze moeten doorkrijgen dat vervelend gedrag consequenties heeft. Alleen maar waarschuwen en vervolgens door kunnen gaan omdat je naast praat niets kan doen, dat werkt hier dus niet…
Maar dikke dikke knuf, je bent de enige niet en het is echt gewoon menselijk. Je bent geen naar mens of een aso… niet zo denken :-
oooh wat herkenbaar…
sterkte, het gaat hier nu beter… ik was continu hees, maar de rust is weer terug. Ben met mijn neus op de werkelijkheid gedrukt… en dat was confronterend! hopelijk blijft dit zo en val ik niet terug… :oops:
Owwww wat lastig…en wat rot dat van jezelf te zien en er zo van te balen :hug:
Maar je bént Heel Erg Zwanger en dat moet je niet onderschatten. Toen ik zwanger was van C vond ik een dagje met B al zwaar. En nu vraag ik me écht af wat nou in gódsnaam mijn probleem was :think:
Je bént minder weerbaar, je stáát minder stevig in je schoenen en het Ãs echt sneller ‘op’.
Dat gezegd hebbende…
…Zijn je meiden misschien niet nog een beetje jong voor redelijkheid? Voor uitleggen, ervan leren en de volgende keer het anders doen? Ze zullen je oprecht wel begrijpen als je ze dingen uitlegt en het oprecht menen als ze beter beloven. Twijfel daar niet aan 
Het zijn gewoon hele jonge kinderen die oorzaak en gevolg nog totáál niet kunnen overzien. Ze kunnen wel begrijpen wat jij vertelt, maar ze kunnen het niet zelf reproduceren. Ze kúnnen letterlijk nog niet de situatie overzien zoals een volwassene dat doet. Daar hebben ze volwassenen voor nodig, omdat keer op keer te herhalen, totdat ze het wél kunnen. Daarom maken kinderen ook telkens opnieuw dezelfde fouten.
Verder schrijf je dat je waarschuwt, waarschuwt en waarschuwt…waarschuw maar een beetje minder…Geef liever een consequentie vóórdat je je zelfbeheersing verliest en die je dan rustig kunt uitvoeren, dan blijven waarschuwen totdat de grens bij jou écht is bereikt en je uit de bocht vliegt. Dan is het voor jou ook veel makkelijker om rustig te blijven en standvastig te zijn als de dames jouw consequentie niet kunnen waarderen 
Verder gebruik ik zelf altijd het volgende middeltje; Als ik op het punt sta mijn geduld te verliezen, loop ik even weg uit de situatie. Letterlijk. Even tot 10 tellen. Daar is de situatie niet mee opgelost, maar het geeft me wel letterlijk de ademruimte om mezelf te herpakken en een ‘plan van aanpak’ te bedenken.
Ik heb echt de wijsheid niet in pacht :roll: maar vaak is het gewoon wat makkelijk om er als buitenstaander naar te kijken, dus hopelijk vind je me niet te direct :oops: Voel je alsjeblieft niet aangevallen oid, want zo bedoel ik het echt niet. Ik hoop dat het voor jou allemaal wat makkelijker wordt :hug:
Ow…En soms helpt het ook héél goed om gewoon LOS te laten, en te wachten totdat het overwaait.
Morgen weer een dag :roll:
ach, herkenbaar. Mijn stiefzoontje van 7 zit Noortje toch soms zo op haar nek. Ze zijn echt gek op elkaar en hij bedoelt het dus allemaal ook goed, maar Noortje is een pittige dame die ruimte nodig heeft. Dat wordt dus gillen. en gillen dat ze kan… keihard en hoog. en hij steeds: Noortje, Noortje, Noortje…
Ik ga dan ook zijn naam roepen en heel dicht bij hem staan. Dat maakt hem helemaal gek, dus hij zou moeten voelen hoe vervelend het voor Noortje is, maar het kwartje valt niet. Als ik boos wordt gaat Noortje nog meer gillen en is L verdrietig, want hij bedoelde het toch allemaal goed en lief. Zo sneu.
Hopen maar dat deze fase snel voorbij gaat.
Overigens, gelukkig gaat dit niet alle dagen zo.
Maar sterkte, jij hebt er 3 lopen en 1 op komst, dus ik kan me voorstellen dat dat pittig is!
Het is idd het weer, de drukke dagen, de zwangerschap en het ‘aandacht opeisen’ oid. Hier iig ook met enige regelmaat nu. Echt compleet oren die NIET werken… :silenced:
En tja wat doe ik dan? Op mijn knietjes hopen dat de dag gauw klaar is en het bedtijd is? :oops: Zou het voor jou/ jullie helpen de kids even uit elkaar te halen? Ik weet niet in hoeverre je opa’s/oma’s hebt die bv om het weekend een ander een nachtje te logeren willen hebben? Misschien dat het voor de meiden ook wel zo is dat ze als ze even zonder elkaar zijn het daarna samen weer iets beter gaat. Iets simpeler variant; apart spelen, dus de ene op de slaapkamer, de ander beneden en Marijn bij jou in de buurt houden? Divide and conquer oid…evt zelfs de meiden tijdelijk toestaan iets vaker na schooltijd bij een vriendje/innetje te spelen. Hoe meer energie jij kunt tanken hoe meer je kunt hebben. :-*
Ik hoef Casper niet bij een ander kindje weg te houden natuurlijk maar ik doe bv wel bij vlagen heel bewust hem bv even naar boven. Traphekje dicht, mama een wasje vouwen of zelfs even een uurtje op bed en Casper mag dan boven spelen of bij mij op bed een tekenfilmpje kijken. En oh dat doet ons alletwee zooooo goed! :thumbup:
wat zeer herkenbaar…ik ben dan wel niet zweanger, maar loop te klooien met mijn gezondheid en daardoor ook last van stemmingswisselingen af en toe…op een goede dag kan ik o zo veel hebben, dan zijn de jongens ook een stuk gezelliger, maar op een slecte dag…pfffff ze zullen het dan ook wel aanvoelen denk ik en mij extra uitproberen…
soms heb ik ook echt het idee dat op een normale rustige manier waarschuwen gewoon niet eens gehoord word…gisteren nog, de oudste zat naast me en wilde een spel pakken voor in de WII (gister gekocht, dus hij was wel super enthousiast), ik zei , wacht maar even, mama doet dat, hij kijkt me aan, wil het tcoh pakken, ik herhaal weer: wacht even mama doet dat…en hij pakt het toch gewoon…grrrr zo gaat dat bij ons echt super vaak, pas als ik mijn stem erg verhef (lees bijna of helemaal schreeuw) luistert hij. enne zijn oren zijn goed, zijn getest…
pffff ooit gaat het over als t goed is…
Ik vind het erg herkenbaar. En bij mij heeft het niets te maken met hormonen
Bij mij is het vaak het probleem dat ik mijn oudste te ‘groot’ inschat en daardoor dingen van hem verwacht die niet geheel reeël blijken te zijn.
Ik ben dan boos en teleurgesteld over zijn gedrag, maar relativeer dat later van: “hij is nog maar 5”.
Betekent niet dat het makkelijk is. Want dingen 1000 keer blijven zeggen is erg vermoeiend, zeker met 3 kindjes en een 4e op komst.
Even een dikke :hug: voor jou!
oei oei oei. ik sluit me aan in het rijtje: herkenbaar!
Elize kan het niet laten om constant aan het broertje te zitten, wil laten merken dat zij de grote zus. op school durft ze nog niet zo goed voor haarzelf op te komen en dus laat ze haar frustratie op haar broertje vieren. Sebastian kan de meest rare fratsen uit te halen, wordt driftig en boos als iets niet kan of lukt. dit samen met een mama die regelmatig haar emmer vol heeft en minder goed in haar vel zit is een soms licht ontvlambare situatie :shifty:
helaas heb ik geen tips voor je, ben er zelf ook nog steeds naar op zoek. heb nog wel een rol behang in de aanbieding
Ik herken het van mijn neefje ( 8 ) en nichtje (6).
Tegendraads, wel luisteren naar actie en gevolg, maar vervolgens weer doen.
Dan denk je ‘’ Nou daar hebben ze iets van geleerd, Not!’’, maar ze willen oprecht hun best doen, maar zien niet in dat volgende keer (weer) niet leuk is.
Riley ( 3 ). Heeft ook een handje van, dingen te doen die hij niet mag, waarschuwing te krijgen, en vervolgens wéér te doen. Hij leert er oprecht wel van, maar na 1 of 2 keer, komt het meestal pas de 6e keer aan.
(Op de bank staan, val je, pijn… nog een keer, en nog een keer, na 6e keer ziet hij wel in dat het niet leuk is…)
Ook hangt mijn nichtje de hele tijd om haar jongere zusje heen, ze behandelt haar zusje bijna als een pop. (ze is 2 ). Je hoort haar naam de hele dag, en ze blijft het doen, terwijl mijn jongste nichtje op een gegeven moment gaat huilen, en me oudste nichtje even stopt en weer verder gaat.
Frustrerend? Zeker!
Maar jij bent ook nog zwanger, wat je hormonen ook niet ten goede komt.
Laaat gaaaaan is heel makkelijk nu te zeggen, moeilijker in de praktijk…
Dat besef ik mij heel goed, maar toch…
Schreeuwen word het niet leuker van, en dat is heel rot dat je zo beter kan uiten, om maar duidelijk te maken dat de grens bereikt is. Het lucht maar voor even op. Om daar na spijt te hebben, dat heb ik ook.
Ik tel nu tegenwoordig tot 10, en soms wel tot 30. Om maar niet boos te worden, om dan rustig te zeggen wat mij dwars zit… gelukkig werkt dit (voor mij.)
Wat een feest der ‘herkenning’ dit topic. 
:roll:
Hier is het ook bal. A (5) zit continu haar zus F (7) op de huid, ze zoekt de confrontatie met ons allemaal. Ze heeft echt last van teveel prikkels die ze zelf niet kan verwerken en dat eindigt iedere dag wel in een driftbui (of 2, of 3) Om moedeloos van te worden. Ze drijft ons daarbij zover op de kast dat je zelf heel, heel veel moeite moet doen om kalm te blijven. En het slapen gaat weer heel slecht. 3-5 uurtjes per nacht en dan houdt het op.
F. zit door alle medische onderzoeken niet lekker in haar vel. Na 2 jaar ziekenhuis onderzoeken zijn ze er nog niet achter wat ze mankeert. Echter dagelijks wordt ze geconfronteerd met haar beperkingen en (motorische en fysieke) achterstand op anderen, zelfs op haar zusje. Grote frustraties spelen er dus. En dat wordt op papa en mama bot gevierd. En aangezien ik er meer ben voor ze, zoeken ze mij ook eerder op, kijkt mijn man me ook sneller aan voor een oplossing etc.
Echt, ik hing de vlag vanochtend uit toen ze weer naar school waren. Mijn schouderspieren zitten helemaal vast van alle spanningen van de afgelopen weken die de ruzies en niet luisteren met zich meebrengen. Ik heb wat mijn stem verheven en gehuild de laatste dagen. Op die momenten is de oudste wel onder de indruk; de jongste die vind het wel erg, maar kan er niets mee omdat ze teveel in haar eigen onmacht vastzit. Gelukkig heb ik wel goed contact met haar therapeut die me er dan weer even er doorheen sleept. Maar leuk is het allerminst.
En dan heb ik geen enkele last van hormonen, maar ik vind het moederschap op sommige momenten ook niet echt heel leuk
Ach… vandaag was hier ook bal…
Vanmorgen kwam Niek al huilend haar bed uit, Suus wilde wel met Peter spelen en niet met haar… ging nergens over, Suus was gewoon eerder haar bed uit en zat bij Peter op schoot… thats all.
Toen zaten ze op school, Mies en Suus thuis. Mies gewoon ontbeten, 2 boterhammen op en drinken en 5 over half negen vroeg hij om chips… nee, koek dan, nee ook niet, je hebt net ontbeten… “maar ik heb nog niks gehadddddd…zeur zeur” dus ik zat voor 10 uur al aardig tegen het plafond. Hij wilde tv kijken, maar de zenders waren stom, hij wilde met zijn duplo spelen, maar dan wil Suus mee doen, dus word het 1 gil partij omdat zij niet doet wat hij wil. Toen kregen ze om 10 uur eindelijk koek en bleven ze niet aan tafel zitten (koek en drinken doen we ook aan tafel) dus kon ik achter Suus aanvangen die het een spel vond en dubbel lag van het lachen en ondertussen een heel spoor aan vettige koekkruimels achterliet. Toen ik haar te pakken had, had Mies ondertussen zijn limonade omgegooid, dus pik bende.
Was ik dat aan het opruimen, kreeg zij mijn portmonnee te pakken (lag op de kast, te veel op de rand, kan ze blijkbaar bij :roll:) dus toen ik klaar was en de kamer weer inliep, zat ze op iets te kauwen… ik peuter het uit d’r mond, is het een gouden oorringetje! :shock: Die hebben we net gekocht en zaten nog in een papieren zakje in mijn portmonnee… de andere had ze dus al op… huisarts gebeld, kon geen kwaad zei hij, ze zou het wel uitpoepen… dag gouden oorringetjes… Tegen 11 uur kregen ze rozijntjes, normaal eet ze die zo op… nu heeft ze ze omgekiept op de vloer… De kinderen opgehaald van school… allemaal aan tafel, brood eten… de 1 na de ander liet na 1,5 boterham een deel staan. Nou vind ik dat nog niet zo’n punt, maar ze stoven weg van tafel en onderwijl ik afruim, zit Suus haar broodje pasta aan d’r trui te smeren en op tafel, maar eten ho maar… dus poetsen en zij ook van tafel… hoor gegiechel, loop de kamer in, ligt Niek languit op onze designer stoelen, beetje te trappen tegen de rugleuning, dekking zoekend en Peter stond aan de andere kant van de kamer in mijn vitrage gewikkeld, ook dekking zoekend en ze waren elkaar aan het beschieten met Knex pistolen… toen ontplofte ik hoor… Nou, toen was het stil en op mijn zeggen “dan ga je maar op je kamer de boel afbreken!” kwam het antwoord "nee, das niet leuk. :wall: en een "Nou hebben we niks te doen… whaaaaa…
Na school viel het mee, maar zojuist zit Niek Peter dan weer wijs te maken dat ze hem heeft gefilmd en dat ze alles op you tube gaat zetten… (kleine heks) ze weet dat Peter alles letterlijk neemt en niet doorheeft dat je hem zit te stangen, dus Peet weer helemaal uit z’n stekker… Nee… echt… soms vind ik moeder zijn ook helemaal niet leuk… :shifty: :oops:
@Lily2006 wrote:
Owwww wat lastig…en wat rot dat van jezelf te zien en er zo van te balen :hug:
Maar je bént Heel Erg Zwanger en dat moet je niet onderschatten. Toen ik zwanger was van C vond ik een dagje met B al zwaar. En nu vraag ik me écht af wat nou in gódsnaam mijn probleem was :think:
Je bént minder weerbaar, je stáát minder stevig in je schoenen en het Ãs echt sneller ‘op’.
Dat gezegd hebbende…
…Zijn je meiden misschien niet nog een beetje jong voor redelijkheid? Voor uitleggen, ervan leren en de volgende keer het anders doen? Ze zullen je oprecht wel begrijpen als je ze dingen uitlegt en het oprecht menen als ze beter beloven. Twijfel daar niet aan
Het zijn gewoon hele jonge kinderen die oorzaak en gevolg nog totáál niet kunnen overzien. Ze kunnen wel begrijpen wat jij vertelt, maar ze kunnen het niet zelf reproduceren. Ze kúnnen letterlijk nog niet de situatie overzien zoals een volwassene dat doet. Daar hebben ze volwassenen voor nodig, omdat keer op keer te herhalen, totdat ze het wél kunnen. Daarom maken kinderen ook telkens opnieuw dezelfde fouten.
Verder schrijf je dat je waarschuwt, waarschuwt en waarschuwt…waarschuw maar een beetje minder…Geef liever een consequentie vóórdat je je zelfbeheersing verliest en die je dan rustig kunt uitvoeren, dan blijven waarschuwen totdat de grens bij jou écht is bereikt en je uit de bocht vliegt. Dan is het voor jou ook veel makkelijker om rustig te blijven en standvastig te zijn als de dames jouw consequentie niet kunnen waarderen
Verder gebruik ik zelf altijd het volgende middeltje; Als ik op het punt sta mijn geduld te verliezen, loop ik even weg uit de situatie. Letterlijk. Even tot 10 tellen. Daar is de situatie niet mee opgelost, maar het geeft me wel letterlijk de ademruimte om mezelf te herpakken en een ‘plan van aanpak’ te bedenken.
Ik heb echt de wijsheid niet in pacht :roll: maar vaak is het gewoon wat makkelijk om er als buitenstaander naar te kijken, dus hopelijk vind je me niet te direct :oops: Voel je alsjeblieft niet aangevallen oid, want zo bedoel ik het echt niet. Ik hoop dat het voor jou allemaal wat makkelijker wordt :hug:
Blij met je tips. Ik zat zelf ook al te denken aan het feit dat mijn verwachtingen ten opzichte van de meiden wellicht iets te hoog zijn…
@bieslookje wrote:
wat zeer herkenbaar…ik ben dan wel niet zweanger, maar loop te klooien met mijn gezondheid en daardoor ook last van stemmingswisselingen af en toe…op een goede dag kan ik o zo veel hebben, dan zijn de jongens ook een stuk gezelliger, maar op een slecte dag…pfffff ze zullen het dan ook wel aanvoelen denk ik en mij extra uitproberen…
soms heb ik ook echt het idee dat op een normale rustige manier waarschuwen gewoon niet eens gehoord word…gisteren nog, de oudste zat naast me en wilde een spel pakken voor in de WII (gister gekocht, dus hij was wel super enthousiast), ik zei , wacht maar even, mama doet dat, hij kijkt me aan, wil het tcoh pakken, ik herhaal weer: wacht even mama doet dat…en hij pakt het toch gewoon…grrrr zo gaat dat bij ons echt super vaak, pas als ik mijn stem erg verhef (lees bijna of helemaal schreeuw) luistert hij. enne zijn oren zijn goed, zijn getest…
pffff ooit gaat het over als t goed is…
dat dacht ik ook al… Mijn normale stem opzetten (En dies ook heus niet zaggies) werkt niet. Alleen als ik krijs horen ze me… Maar ja onzin natuurlijk… :mrgreen: