En dat is ook wel logisch lijkt me.
Als jij vanuit je geloof geen varkensvlees mag eten, dan ga je ook niet naar een schnitzelrestaurant waar ze enkel varkensvlees eten.
Je viert de verjaardag van een ander en dat is tegen de prencipes die ze uitdragen.
Jehovah’s Getuigen zijn erg van uiterlijkheden.
Ze willen een voorbeeld zijn voor de rest van de wereld en zullen dus niets willen doen wat als hypocriet of dubbelzinnig word gezien.
en de fanatieke… ojojjojojo praat me er niet van.
Ik woonde in een leuk huisje, tegenover een ouderling van de gemeente.
had een vaste afspraak met een mannelijke collega dat hij elke vrijdag bij mij kwam eten.
Heel gezellie.
Maar toen stonden ze na een maand aan de deur, met z’n 2en… niemand had me iets gevraagd, maar ze kwamen een “herderlijk” bezoek brengen.
Ik kreeg een hele preek over de kat niet op het spek binden en dat ik als ongetrouwde zuster mezelf in opspraak bracht met mijn “mansbezoek”
Toen ik eindelijk wat mocht zeggen, heb ik enkel gezegd…“Als iemand mij er naar vraagt zal ik dat prima kunnen verantwoorden en ik heb niets om me voor te schamen want mijn collega vind gewoon dat ik lekker kook en op vrijdagavond moet zijn VRIEND altijd laat werken… Het zit dus blijkbaar allemaal in jullie vunzige ideeen wereld” 8)
Ze kregen beide een rode kop en waren zo weer weg :lol:
Wel was ik veel te brutaal en was dit het begin van het einde… te veel kritiek, te veel vragen over dingen die ik niet kon rijmen en uiteindelijk was ik het beu en ben ik er weg gegaan.
oke… dan heb ik eigenlijk ook wel een vraag…
Hoe kijken jehova’s getuigen dan tegen de dood aan?
heeeeeeel vroeger heeft mijn zus een vriendinnetje gehad die aan kanker overleedt en haar begrafenis was eigenlijk een blije happening en dat was wel heel erg in contrast met hoe mijn ouders en mijn zus zich voelden. Voor mijn zus was het destijds ook nogal traumatisch om het mee te maken.
En voordat zij stierf werd door haar moeder ook behandeling geweigerd. Is dat een geloofskwestie of een persoonlijke kwestie?
Maar ik moet eerlijk bekennen… dat dat ook het enige beeld is dat ik ervan heb. Dus wellicht wordt dat hier bijgesteld?
een van mijn beste vriendinnen is een JG. Ik weet dat zij geen verjaardagen viert, dus nodig ik haar niet uit. Ik geef haar altijd 1 keer per jaar een “zomaar” Cadeautje ipv verjaardagscadeau. Zij viert geen
kerst en pasen ect, ik ook niet want ik ben Moslim.
Oja voor het avondeten doet ze altijd een gebedje, ik zeg dan Bismillah en samen genieten we dan van het eten.
Het is echt een supermeid!
@Cell wrote:
Wel was ik veel te brutaal en was dit het begin van het einde… te veel kritiek, te veel vragen over dingen die ik niet kon rijmen en uiteindelijk was ik het beu en ben ik er weg gegaan.
mijn overgroot oma die wist altijd presies wanneer ze langs de deuren kwamen. die stond ze al buiten op te wachten om met ze te praten.
zij als christen wist ze altijd klem te praten.
uiteindelijk sloegen ze haar straat over om haar maar niet tegen te komen en reken maar dat ze uren vast hield en dat vonden ze niet leuk.
de rollen waren omgedraaid :mrgreen:
preggie,
Ik had mijn moeder vanmiddag nog even gebeld omdat ik niet meer op de naam van Koning Herodes kon komen. Zij gaf al aan dat het ook te maken had met het feit dat er in de bijbel staat opgetekend dat je niet je geboortedag moet vieren, maar dat men de doden moet blijven gedenken.
Verder is het geloof in een opstanding na armageddon heel sterk.
Je moet je leven in dienst van Jehovah leven en als je armageddon niet haalt (ik geloof dus dat dit niet komt 
) dan ben je in elk geval “getrouw” aan jehovah gestorven.
Vandaar misschien dat het is ervaren als een “viering”
Dit is niet echt zo hoor, de meest verdrietige begravenissen vond ik zelf juist die van getuigen, maar ze zijn idd wel goed in staat om het zo te brengen dat zo iemand in elk geval in getrouwheid is gestorven en daardoor dus zeker is van een opstanding na armageddon.
Behandelingen weigeren, ja dat kan. Leukemie bijvoorbeeld word vaak behandeld met beenmergtransplantaties en dat komt dan in het geding met hun zienswijze over de aanname van bloed.
Wat voor veel mensen als “ziel” word gezien, zien de jg’s als bloed.
Bloed is heilig, bloed is de ziel, bloed is helemaal eigen.
Er staat in openbaringen dat men zich moet onthouden van onrein bloed.
Persoonlijk zet ik dat in een context die niet te maken heeft met bloedtransfusies, beenmerg of plasmabehandelingen, maar in een context van voedsel en infectiehaarden in DIE tijd.
Maar voor JG’s zijn veel dingen in gebruik als letterlijk gebod en dus onthouden ze zich van bloed. Er is wel veel gesteggel over, nieuwe inzichten enzovoort. Al verwacht ik niet dat ze ooit zullen zeggen, we passen het aan want we hebben het fout gezien. Reken maar dat ze dan zeker in de VS op rechtzaken kunnen wachten van nabestaanden waarvan iemand is overleden door het niet krijgen van bloed.
Zelf kan ik nog steeds prima door 1 deur met de meeste getuigen hoor. Ze leven in elk geval heel bewust en zijn over het algemeen erg vreedzaam. Ze leren wereldwijd in wezen wel hetzelfde, maar het is ook een erg besloten geloofsgemeenschap die scheidingen, huwelijksproblemen, opvoedproblemen en zulks zoveel mogelijk binnen de gelederen op willen lossen. Dat is vaak ook meteen het struikelblok want bijvoorbeeld een man die zijn gezin mishandeld heeft proffesionele hulp nodig, een ouderling is geen psychiater en vaak zie je dan ook dat zulke situaties niet worden opgelost, maar onder het tapijt worden geveegd.
T zijn best idealistische mensen die erg hangen aan een vreedzame wereld waarin ze een leventje leiden als op een paradijs…
Vind het een prachtige droom… heerlijk om zo te dromen gedurende 26 jaar en toen was ikkes het beu, welcome in the real world
@preggie wrote:
oke… dan heb ik eigenlijk ook wel een vraag…
Hoe kijken jehova’s getuigen dan tegen de dood aan?
heeeeeeel vroeger heeft mijn zus een vriendinnetje gehad die aan kanker overleedt en haar begrafenis was eigenlijk een blije happening en dat was wel heel erg in contrast met hoe mijn ouders en mijn zus zich voelden. Voor mijn zus was het destijds ook nogal traumatisch om het mee te maken.
En voordat zij stierf werd door haar moeder ook behandeling geweigerd. Is dat een geloofskwestie of een persoonlijke kwestie?
Maar ik moet eerlijk bekennen… dat dat ook het enige beeld is dat ik ervan heb. Dus wellicht wordt dat hier bijgesteld?
Ik heb eerlijk gezegt nog nooit een blije begravenis meegemaakt bij ze…maar ze zijn wel wat ‘‘nuchterder’’ omdat zij dus geloven dat ze elkaar terug zien in het paradijs…
En behandelingen weigeren kan een persoonlijke keuze zijn.
Ze zijn wel tegen bloedtransfusies enzo :shifty: dat wel…
Het is écht een levens wijze en als je daarin gelooft kan je het dus blijkbaar opbrengen om zo te leven…daarom vind ik dat zij wel oprecht moeten geloven erin want anders trek je dat noooit…
Ik iig niet,ik haal eruit wat bij mij past maar voel niet de behoefte om het zo te bewijzen dat ik geloof,nee :shifty:
Break in Heb niks met dit onderwerp te maken, maar mag ik even zeggen dat ik het een interessant topic vind geworden :thumbup:
Ik heb veel geleerd vanavond 
Heb het echt van begin tot eind gelezen. Bedankt voor alle info, zo wordt een mens weer wat wijzer
Groetjes
ik vind het ook leuk om te lezen.
Ik vind het altijd leuk om met mensen te praten die ‘anders’ denken dan ik, dus ook ik heb dit topic van a-z gelezen en weer veel geleerd. Bedankt voor de uitleg :-*
Ik heb dit topic ook met intresse zitten te lezen omdat hier voor mij gevoel niet de standaard dingen worden uitgelegd.
zo noem ik ze wel altijd wel jehova’s (nooit geweten dat dit god betekent en ben nog wel katholiek :oops: )
dus zal ze ook u zo niet meer noemen want ik snap dat dit niet de bedoeling is om zo genoemt te worden.
en ik vond het fijn Cell en renzomam om te lezen over "de gewone " jehova’s getuigen omdat je namelijk vaak alleen de extreme verhalen hoort maar nooit de normale en cell wat lief van jouw moeder dat ze wel komt totdat je het je kind kan uit leggen dat vind ik echt bijzonder en goed over nagedacht
Toen mijn jongens een aantal jaren jonger waren woonden wij in een wijk waar ook een Jehova Getuigen gezin woonde. Ook daar werden de verjaardagen dus niet gevierd. Ik kan me echter nog wel herinneren dat ze een keer een uitnodiging kregen omdat deze jongen zijn “naamdag” ging vieren. Dit was dus net zo’n feestje als bij ieder ander kind een verjaardagsfeest.
Mijn vraag: was dit nu door de ouders zelf bedacht of hoort een “naamdag vieren” ook bij Jehova Getuigen. Dit laatste heb ik n.l. altijd gedacht.
Verder mijn ervaring. De moeder was een hele leuke vrouw. Alleen wat mij tegenviel was dat als we even stonden te praten (ik trof haar wel eens buiten of bij zwemles) Zij begon eerst leuk te praten en op een gegeven moment sloeg ze om en begon over het geloof met (denk ik ) de bedoeling mij te overtuigen. Dat vond ik toch wel vervelend, terwijl ze buiten dat best een aardige vrouw was.
Heel interessant topic!
Ik heb al van kleins af aan een vriendin die JG is. Hele discussies hebben we gehad toen we klein waren (zij JG en ik Christen) met de bijbel ertussen, daar zijn we op een gegeven moment maar mee opgehouden hahaha.
Wat ik toch wel het moeilijke aan dit geloof vind, is dat het heel moeilijk kan zijn om er uit te stappen. Ik weet niet hoe dit bij jullie is gegaan Cell en Renzosmam? Maar ik heb van haar wel verhalen gehoord, niet makkelijk, met uitsluiting enzo. Ze zijn zoveel met hun geloof bezig, zo vaak naar de zaal en velddienst als je besluit om er mee te stoppen ben je (vaak) meteen je hele sociale leven kwijt. Althans zo zie ik dat bij haar, zij twijfelden een tijdje geleden heel sterk, maar t was bijna onmogelijk om te stoppen want bijna haar hele leven is verweven met de JG. Op zich goed natuurlijk want als je ergens voor staat dan wil je daar natuurlijk ook veel mee bezig zijn, maar toch komt het op mij beklemmend over.
@Coba wrote:
Verder mijn ervaring. De moeder was een hele leuke vrouw. Alleen wat mij tegenviel was dat als we even stonden te praten (ik trof haar wel eens buiten of bij zwemles) Zij begon eerst leuk te praten en op een gegeven moment sloeg ze om en begon over het geloof met (denk ik ) de bedoeling mij te overtuigen. Dat vond ik toch wel vervelend, terwijl ze buiten dat best een aardige vrouw was.
Ik denk zelf dat dit echt per persoon verschilt, net als dat sommige christenen ook meteen gaan evangeliseren.
Ik was nog erg klein toen ik dit vriendinnetje kreeg, en mijn moeder is wel met haar moeder gaan praten, dat ze t heel leuk vond dat wij samen konden spelen (enige meiden in de straat) maar dat mijn moeder niet wilde dat ze op mij zouden gaan evangeliseren als ik daar thuis was. Dit hebben ze nooit gedaan (en wij thuis als christen bij haar natuurlijk ook niet).
@Coba wrote:
Toen mijn jongens een aantal jaren jonger waren woonden wij in een wijk waar ook een Jehova Getuigen gezin woonde. Ook daar werden de verjaardagen dus niet gevierd. Ik kan me echter nog wel herinneren dat ze een keer een uitnodiging kregen omdat deze jongen zijn “naamdag” ging vieren. Dit was dus net zo’n feestje als bij ieder ander kind een verjaardagsfeest.
Mijn vraag: was dit nu door de ouders zelf bedacht of hoort een “naamdag vieren” ook bij Jehova Getuigen. Dit laatste heb ik n.l. altijd gedacht.
Verder mijn ervaring. De moeder was een hele leuke vrouw. Alleen wat mij tegenviel was dat als we even stonden te praten (ik trof haar wel eens buiten of bij zwemles) Zij begon eerst leuk te praten en op een gegeven moment sloeg ze om en begon over het geloof met (denk ik ) de bedoeling mij te overtuigen. Dat vond ik toch wel vervelend, terwijl ze buiten dat best een aardige vrouw was.
Dat hebben die ouders idd ‘‘verzonnen’’.
Zo mocht ik wel trakteren op school als mijn ouders ‘‘zoveel’’ jaar getrouwd waren,dat vierde wij nl. ieder jaar,dat was ons feestje.
Maar idd wij mochten soms gewoon zomaar een feestje geven omdat je als kind heus ziet hoe leuk het is om in die aandacht te staan bij verjaardagen…en eerlijk is eerlijk het is toch leuk om dat ook mee te maken.
Verder is het idd de mensen eigen dat prediken over hun geloof…dat ze het ‘‘goede nieuws’’ verspreiden onder de mensen.
De 1 is daar fanatieker in dan de ander…
Ik snap precies wat je bedoeld…
@océan wrote:
Heel interessant topic!
Ik heb al van kleins af aan een vriendin die JG is. Hele discussies hebben we gehad toen we klein waren (zij JG en ik Christen) met de bijbel ertussen, daar zijn we op een gegeven moment maar mee opgehouden hahaha.
Wat ik toch wel het moeilijke aan dit geloof vind, is dat het heel moeilijk kan zijn om er uit te stappen. Ik weet niet hoe dit bij jullie is gegaan Cell en Renzosmam? Maar ik heb van haar wel verhalen gehoord, niet makkelijk, met uitsluiting enzo. Ze zijn zoveel met hun geloof bezig, zo vaak naar de zaal en velddienst als je besluit om er mee te stoppen ben je (vaak) meteen je hele sociale leven kwijt. Althans zo zie ik dat bij haar, zij twijfelden een tijdje geleden heel sterk, maar t was bijna onmogelijk om te stoppen want bijna haar hele leven is verweven met de JG. Op zich goed natuurlijk want als je ergens voor staat dan wil je daar natuurlijk ook veel mee bezig zijn, maar toch komt het op mij beklemmend over.
Ja…
Dat is 1 van de dingen die mij ook tegen de borst stuit :shifty:
Al is het een geloof ‘‘waar je zelf voor mag kiezen’’ want je laat je immers zelf dopen op een leeftijd die je zelf kiest.
Zoals ik al zei ik zou graag zien dat zij die leeftijdsgrens vaststellen bijv. ná de pubertijd,want ik vind het nogal wat om zo’n keuze ‘‘van een verbintenis voor het leven’’ te maken,ik bedoel je trouwt ook niet snel op je 12e
Maar idd. áls je er voor kiest en je besluit ermee te stoppen…door je echt uit te laten sluiten zoals dat heet dan word je in principe bestempeld als ‘‘slechte omgang’’ en die raden ze zeer af daar want het kan je geloof aan het wankelen brengen.
Ik heb er idd ook nooit een fijn gevoel bij gehad…maar het is dus officieel een keus voor het leven als je dat geloof aanhangt.
Het is een levenswijze.
Dáár kies je dus voor…en dát is waar ik dus niet voor wilde kiezen,ik vond dat ook beklemmend.
Dus ik heb eerlijk tegen mijn ouders gezegt toen ik oud genoeg was dat ik niet meer mee wilde en het niet wilde…dat vonden zij heus moeilijk,je wilt immers het beste voor je kind en als je dat geloof aanhangt dan ben je dus ervan overtuigt dat dat het beste is.
Maar ze hebben mij vrij gelaten.
Mijn man is dus ook niet van het geloof en mijn kinderen worden dus ook niet met die overtuiging opgevoed.
Mijn ouders respecteren dat.
Ik heb in principe niet echt iets verloren verder want ik ben er vroeg mee gestopt,ik was 16/17 toen ik niet meer mee wilde.
Ik vind het een erg leuk topic tot nu toe…fijn dat er mensen zijn die zulke vragen hebben en verhalen zonder al te fel te oordelen.
Het is eenmaal een apart geloof en zoals in ieder geloof zijn er extremen in te vinden en fanatieke mensen,en een ieder die niet zo een geloof aanhangt zal dingen niet begrijpen…
Ik zeg ook altijd…je moet dat geloof wel écht willen als je daar voor kiest want het is idd nogal een levenswijze en het is best veel idd met alle vergaderingen en de velddienst…ik wist dan ook al snel als kind dat dat niets voor mij was :shifty: :oops: 8)
Goed topic dit :thumbup:
Op school van mijn ook JG die mogen inderdaad niet naar kinderfeestjes maar ze mogen wel een keer “zomaar” trakteren en een feestje geven. Denk dat als je met vragen zit je het gewoon aan de ouders kunt vragen hoor, vinden de meeste mensen fijn dat je intresse toont.
Leuk om te lezen dit topic…
Ik vind het moeilijk om mee te praten, omdat ik in mijn directe omgeving mensen kapot heb zien gaan door JG…
En de discussie die ik heb gehad met mijn ex-schoonvader… :sick:
Inderdaad, over al waar te voor staat… :naughty: (behalve tevreden )
Maar ik vind alle religies interessant, dus ik lees mee!Ga alleen proberen mijn mond te houden… :mrgreen:
Sas waar hebben je broers/zussen dan voor gekozen?
Mijn oudste broer heeft er voor gekozen toen hij 16 of 17 was,hij was véél te jong vind ik en mijn ouders waren toen naar mijn mening ook te fanatiek :shifty:
Hij is ermee gestopt toen hij iets van 27 was denk ik,wel getrouwd en een kind gekregen maar dat ging daarzo finaal mis 
hij is dus ook zo een typje wat daarna is doorgeslagen naar de ‘‘andere kant’’ alles willen uitproberen wat god verboden heeft enzo…
Hij is dus ook officieel uitgesloten zoals dat heet,maar hij komt wel bij mijn ouders en heeft nu na 10 jaar pieken en dalen een vrij redlijke balans…
Maar hij is ook mijn voorbeeld geweest hoe ik het dus niet wilde :shifty: daardoor heb ik een hele bewuste keus gemaakt om er niet voor te kiezen.
Mijn oudste zus heeft er voor gekozen en is getrouwd in het geloof en is niet fanatiek maar doet nog steeds goed haar best om het geloof te volgen.
Mijn middelste zus was vrij fanatiek,heeft er ook voor gekozen en is getrouwd in het geloof,dat huwelijk liep mis na 8 jaar…het geloof was ze daarvoor al wel iets in bekoeld…zij is er zonder uitsluiting in terug getrokken en is nu getrouwd met een man buiten het geloof en is er ook niet meer actief in en verder prima gelukkig met hoe het is nu.
Ik heb er dus nooit voor gekozen,ben niet getrouwd in het geloof en heb een prima verstandhouding met al mijn familieleden.
Mijn broertje heeft er niet voor gekozen en gaat dit ook niet doen,hij woont wel bij mijn zus en steunt haar in haar keuze maar heeft verder vrij weinig met het geloof.
Mijn ouders zijn nog beide in het geloof en vinden het heus jammer dat zo weinig van hun kinderen er niet in mee gaan maar resecteren onze keuze verder.
Bren ik snap denk ik precies wat je bedoeld,ik heb ook heus zulke verhalen gezien en gehoord om mij heen…het is niet goed te praten maar ik vind dan nog ook dat je zelf toe laat in hoeverre het je leven bepaald en in hoeverre je het je leven laat stuk maken.
Net als iemand met een ‘‘slechte jeugd’’ om het maar zo te zeggen…je kan naar mijn mening er mee dealen en er het beste van maken of erin blijven hangen en alles erop afschuiven :shifty:
Maar ik heb denk ik ook mazzel met mijn eigenwijze hoofd en mijn zelfverzekerdheid :oops: ik weiger om mijn het geloof mijn leven te laten ‘‘verpesten’’…ik heb ook heus mijn momenten gehad als puber dat ik het vervloekte en niet snapte dat mijn ouders mij niet ‘‘gewoon’’ als ieder ander hadden opgevoed,maar nu heb ik er ook voordelen van en als ik terug kijk heb ik best een mooie opvoeding gehad misschien wel mede door dat geloof van mijn ouders,al blijf ik erbij dat ik er nooit voor zou kiezen…
Maar hoe zien je ouders het dan als er iets met jullie zou gebeuren?
Er zijn bijvoorbeeld christenen die ervan overtuigd zijn dat als jij niet oprecht gelooft, je niet in de hemel komt.
Hoe is dat bij Jehovah’s Getuigen?
Mischien is dit stukje al geweest hoor :oops: