Ik werk in de zorg, en de laatste tijd is het echt heel veel werkstress, werkdruk e.d.
Ik kan mijn gedachten niet meer uitschakelen, zegd iemand iets tegen me? Ben ik het zo weer kwijt.
Slaap slecht, mijn energie is op, sta op het punt om compleet in te storten (dat gevoel heb ik), tranen achter me ogen continue, kortom: ben een lichtelijke wrak!
Zelfs thuis ben ik zo snauwerig, kan echt niks hebben, zelfs tegen me kids snauw ik soms :oops: en daar voel ik mij zo verdrietig om 
Me nek zit helemaal vast, zelfs me cyclus is er helemaal van slag, voelt alsof ik een grote baksteen moet meedragen enz.
Denk toch dat het het verstandigste is als ik me straks ziekmeld, kan zo toch niet door blijven gaan…,
Me energie is op, niks positiefs meer in me gedachten (denk de hele tijd: oh straks-morgen moet ik weer werken) en dat vind ik erg.
Herkenbaar voor iemand?
Ik herken het niet ,
maar ik zou toch je ha bellen om een afspraak en vertellen wat je hier ook neerzet
Heel veel sterkte meis :hug:
Herken het niet persoonlijk, maar wel bij een vriendin, wij zagen haar steeds verder “wegzakken” in haar ellede maar zelf vond ze van niet. Die is inmiddels door haar lichaam ingehaald (kreeg heel veel lichamelijke klachten) en begint nu pas in te zien dat ze zichzelf voorbij is gelopen.
Ik zou ook eerst langs een huisarts oid (maatschappelijk werker, psycholoog, haptonoom) gaan. Je kan je wel ziekmelden, maar dan, dan zit je thuis tegen de muren aan te kijken. Denk dat je er meer aan hebt om je problemen (werkdruk etc) met iemand te bespreken en een oplossing te zoeken. Je kan je altijd nog voor halve of hele dagen ziekmelden als julie dat dan handiger lijkt, maar alleen ziekmelden lijkt me niet de oplossing.
ik heb voor maandagochtend een afspraak staan bij de huisarts. Is meteen een consult van 30 minuten, want krijg er een gesprek bij e.d.
Werken kan ik op dit moment niet aan, bij de gedachte alleen al moet ik huilen. Net ook moeten doen aan de telefoon bij de assistente, die zou ook wel gedacht hebben :oops:
Wat goed dat je de stap hebt gezet!
:hug:
dank je wel! Zie er wel tegenop :oops:
Ben normaal niet zo’n persoon die zo met alles in de knoop zit mbt werk…,
(grr…stuk getypt…ben ik het kwijt…oke nog maar eens dan :roll: )
Ik herken het. Marijne is nu 8 maanden en ik ben sinds 4 maanden weer aan de gang. Werkdruk is enorm, veel te veel werk voor mijn 32 uur, communicatie gaat moeizaam en de stress schiet de pan uit.
Kortom moe chagerijnig vergeetachtig etc. Dus ik snap je helemaal, ik wil me eigenlijk ook wel ziekmelden.
Maar ziekmelden heeft geen zin. Dan zit je thuis en dan? Je gaat nu al met tegenzin naar je werk, dan wordt dan alleen maar erger. Het is wel prettig om een paar dagen uit te rusten maar dan komt je werkgever echt wel weer vragen wanneer je er weer bent.
En ondertussen is er niks veranderd!
Ik heb mijn probleem bij mijn manager neergelegd. Helaas met een enorme huilbui ipv de rustige en professionele manier waarop ik het van plan was :roll: de stress zat toch iets hoger dan ik dacht.
Zie dat je inmiddels weer wat gepost hebt: ik zou inderdaad even rustig een dagje thuis blijven. Maar niet alleen naar de huisarts, want als ik je verhaal zo lees, ligt het probleem vooral op je werk zelf. Betrek ook je manager hier in, laat hun meehelpen om te zoeken naar een oplossing. Ik weet uiteraard niet hoe goed je verhouding is met je werkgever. Maar de meeste werkgevers willen erg graag meewerken aan een oplossing, als jij ook aangeeft wat je zou willen! Als je zegt ‘ik kom niet meer’ , kunnen zij ook niks doen.
En ik heb het dus zelf ook, ik moet echt van iemand een schop onder mijn kont hebben omdat ik anders vol zelfmedelijden op de bank ga zitten. Hoe lekker het soms ook is, :oops: het lost niets op.
Succes en schakel dus hulp in!
:hug: dacht dat het nog “wel ging”
Maar als je al moet huilen als je aan werk denkt is het idd goed dat je even niet meer gaat. En ook super dat je maandag al terecht kan bij je ha voor zo’n lang gesprek (het is ten slotte griepseizoen). Hoop dat je je snel weer beter voelt!
ik herken het enorm
had het ook een aantal maanden terug… het tegen een burn out aan hangen noemde mijn ha het
er knapte na een les agogiek iets in me en moest alleen maar huilen en wist gewoon niet wat me gebeurde
ben toen gelukkig goed opgevangen door mijn werk, school en huisarts
ben doorverwezen naar een psycholoog en daar heb ik een paar gepraat
wat al heel wat opknapte
nu heb ik wel weer het idee dat ik er tegen aan aan het hangen ben
weer veel moe en mijn hoofd lijkt wel een zeef lijk ook continu op mijn tenen te moeten lopen
misschien examenjaar stress ofzo
maar werk dus ook in de zorg als leerling verzorgende
Oh en ik ben dus wel iemand die altijd en eeuwig met z’n werk in de knoop zit :shifty:
Coach gehad, goede cursus gevolgd, maar ja het zakt altijd weer een beetje weg. En dat ontzwangeren helpt ook niet mee…(uh waar hadden we het ook alweer over :mrgreen: )
Gewoon vertellen dus, wat je voelt, waarom en wat je zou willen.
Marlous79. Mijn manager weet dat het al een tijdje eigenlijk niet goed gaat met mij. Heb mijn collega’s toen ook ingelicht en haar dat mijn nachten erg kort waren en ik gewoon niet kon slapen omdat ik het werk niet kon uitschakelen.
Helaas heb ik daar nooit iets op terug gehoord vanuit manager!
Vorige week een gesprek met haar gehad, dat ik teleurgesteld was in haar. Helaas heeft ze in die 1,5 uur gesprek nog NIET gevraagt hoe het met mij ging.
Ze heeft er niet meer naar gevraagd, ik moet haar er continue aan helpen herinneren dat het niet goed gaat met mij, dat me hoofd nu te vol zit enz enz.
Ons team heeft nu (na 1,5 jaar) hulp gekregen van iemand van de specialistische zorg mbt begeleiden van onze clienten.
We hebben veel personeelswisselingen gehad ivm de problematieken van de clienten, veel open diensten, veel lange diensten (ik de vorige week 27 uur, waarvan ik er 5 uur op de slaapwachtkamer heb gezeten-gelegen).
Het probleem is enorm helder op het werk…,
Het probleem is, dat ik te lang ben door gegaan met continue terug komen, continue achter mensen aan lopen, continue dingen oppak die anderen laten liggen.
Ik herken het heel goed. Ik zit nu even te twijfelen hoeveel ik op zal schrijven. 'k Ben toch altijd een beetje bang voor herkenning.
Maar ik heb er flink doorgezeten. Heb wel huilend in de auto gezeten als ik naar mijn werk ging. En het was niet dat ik mijn werk niet leuk vond, maar de werkdruk was veel te hoog. Ik werk met verstandelijk gehandicapten en werkte toen met jongeren met gedragsproblemen (ook agressie). Het was niet het werk zelf wat het zo zwaar maakte. Op zich kan ik wel heel wat aan. Maar wel de personeelswisseling, lange dagen, vaak terugkomen op vrije dagen etc. En eigenlijk nooit oor voor jouw verhaal. Dan nog een stuk verantwoordelijkheidsgevoel naar de jongeren toe en het verhaal is compleet. Ik kon niet meer maar moest van mezelf door. Thuis had er vreselijk onder te leiden, want daar was ik alleen maar moe en niet te genieten. En nergens niet om, mijn situatie thuis was ook niet altijd gemakkelijk.
Ik ben er uiteindelijk uitgeraakt vanwege iets lichamelijks, maar het is zo goed voor me geweest. Even een aantal weken/maanden niks hoeven. Maar wel de duidelijkheid dat ik weer aan het werk zou. Na mijn ziekteperiode heb ik nog een aantal weken vakantie gehad en daarna ben ik weer begonnen. Wel op een andere groep. Ik ben wel veranderd, kom meer voor mezelf op en zeg veel sneller nee. Ik besef dat de oorzaak bij mijn werk lag, maar ook in mij zat. En ik laat het me niet nog een keer gebeuren. Ik kies duidelijk voor mezelf. Iets wat me niet altijd in dank wordt afgenomen overigens. Thuis heb ik meer energie over en ik maak tijd voor mezelf vrij. Het is een harde leerschool geweest, maar ik ben er uiteindelijk beter uitgekomen.
Cin meis allereerst een dikke :hug:
Het zal niet meevallen jezelf te erkennen dat de koek op is.
Ik herken je verhaal, te hoge werkdruk, te weinig luisterend oor, gevoel alsof je alleen staat en maar alle gaten blijven vullen zonder dat er tijd is dit te compenseren danwel er enige vorm van waardering komt vanuit het managment.
Als je in huilen breekt als je denkt aan het feit dat je moet gaan werken is ziek melden een goede eerste stap! En geen begrip is iets waar je tegenaan zal lopen, maar je hebt je gesprekken gevoerd, niemand heeft het opgepikt nu is het op ziek totdat JIJ denkt dat je het weer aan kan.
Gesprek met de huisarts en eventueel iemand die koppie weer even op orde brengt lijkt me heel verstandig.
Ik heb het vorig jaar rond deze tijd gehad, afdeling op zijn billen collega’s die uitvielen, alles willen opvangen en gegeven moment voelde ik me bang en onzeker bij bepaalde patiënten, dat kan niet.
Ben het gesprek aan gegaan met iemand en dat een paar keer, dit heeft zoveel geholpen, uit eindelijk bleek dat ik maar alles bij elkaar aan het houden was, mijn vak niet meer doen als ik wilde, geen normale zorg meer kunnen leveren omdat we domweg te vol lagen, het vrat aan me.
Ik heb toen ook weken mijn rooster gewerkt en geen dienst extra ik kon het niet aan. het ongenoegen van collega’s heb van schouders laten vallen, ik dacht elke keer wacht maar straks kun je mijn diensten er ook bij doen als ik maar blijf rennen.
Iedereen doet dit op zijn manier, de een werkt altijd harder dan de ander, zal zich meer aangepoord voelen de boel op te vangen en andere nooit die doen wat ze doen en niets extra.
Nu is het tijd dat jij voor jezelf en je gezin indirect natuurlijk ook zorgt.
Eerst jij weer op de rit en dan komt werken wel weer aan de orde.
Heel veel succes, de eerste stappen zijn gezet, goed bezig meis, nu doorzetten en zorgen dat jij je weer lekker volt, de ‘oude’ :hug: :hug:
- sorry heel verhaal geworden *
:hug: :hug: :hug: :hug: gewoon omdat het gewoon chips is omdat er niet naar je geluisterd wordt 
Hopelijk kun je het weekend even bijtanken en ga je wat leuks doen. Want dat moet je ook echt even doen meid.
Ik heb zelf heel lang op mijn tandvlees gelopen. Zette me voor 300% in. Thuis, op het werk, overal. Ik liep mezelf totaal voorbij maar zag het niet.
Tot er ineens iets gebeurde: iemand op mijn werk vroeg hoe het ging…
Ik barstte in huilen uit en schrok er zelf van…
Ben naar huis gegaan en vanaf daar direct door naar de huisarts. Opgebrand.
Heb toen in de ziektewet gezeten, kon in eerste instantie alleen maar slapen en huilen. Daarna ging het steeds beter. Moest verplicht dingen doen die ik leuk vond van de huisarts. Heel apart :mrgreen: De bedrijfsarts heeft het ook super goed begeleid trouwens! :thumbup: Zat samen met de huisarts op 1 lijn en ik kreeg alle tijd om weer tot mezelf te komen.
Eerst een kopje koffie op het werk (dat was al een enorme drempel waar ik overheen moest) toen een keer lunchen en ben begonnen met 1 uur werken in de week :lol:
Het heeft uiteindelijk ongeveer 5 maanden geduurd voor ik weer volledig aan het werk was, maar ik had het wel nodig.
Heel veel sterkte op je afspraak maandag!!!
Dank jullie wel dames!
Heb me niet in de ziektewet gegooid, maar wel voor aankomende week helemaal vrij gepland. Dit in overleg met clustermanager.
Dinsdag hebben we een team en dan kijken we even verder, wat ik aan geef.
Leek me een betere manier, dan me pats boem in de ziektewet te gooien :oops:
Nu weten ze wat er aan de hand is, en wordt er meer gecommuniceerd e.d.
Ben benieuwd naar morgen…,
Jeetje wat herkenbaar…zelf zit ik in(bijna( hetzelfde schuitje.
Een paar weken geleden heeft de dokter geconstateerd dat ik overspannen ben. Vanaf dat moment ben ik halve dagen gaan werken en ik merk dat dat me ietsjes meer rust geeft, echter de wetenschap dat ik morgen weer om half 9 op mijn werk wordt verwacht, maakt dat ik de hele dag al een beetje uit mijn hum ben Ik heb er geen zin meer in, ik wil niet meer, het begrip is veel te ver zoeken.
Ik zou zeggen, wees morgen totally honest tegen je huisarts, praat over wat je dwars zit, bel zelf desnoods naar je arbo!!! En wees vooral niet bang om je meningen te geven! (dat ben ik dus nog wel)
Probeer in ieder geval je ontspanning te zoeken…of dat nou bungeejumpen is, lezen, of sporten, probeer dat echt te gaan doen. Probeer ook niets onverwachts te gaan doen, maar neem de tijd en durf nee te zeggen!
Lieverd, in ieder geval heel veel sterkte! :-* Het is niet niets…
Ter aanvulling,
Misschien kan je aangepast werken? Dan ben je toch nog een beetje in het ritme, en zit je niet volledig in de ziektewet?
:-*
Jij ook heel veel sterkte meid! Lukt het jou wel, die halve dagen dan?
Zo te lezen, eigenlijk ook niet echt wel? :hug:
@Cin. wrote:
Jij ook heel veel sterkte meid! Lukt het jou wel, die halve dagen dan?
Zo te lezen, eigenlijk ook niet echt wel? :hug:
Dank je wel! Ja halve dagen is nog te doen, maar doordat ik dus ook totaal geen begrip krijg van mijn coordinator, maakt dat niet dat ik erg veel zin heb om te gaan :silenced: