Hoi meiden,
Hierbij een nieuw deel van jullie topic. Veel kletsplezier & succes met zwanger worden!
Groetjes,
Jippie, namens het beheer
Meld.
Nog even een link naar de laatste pagina van het vorige topic: http://www.kindjeopkomstforum.nl/viewtopic.php?t=79652&postdays=0&postorder=asc&start=900
Vanmorgen ben ik naar de huisarts gegaan, omdat we last hebben van de touwtjes van mijn koperspiraaltje :roll:
Mijn man voelt af en toe wat prikken tijdens de seks (niet fijn voor hem) en ik heb na de seks wel een last van rood/roze afscheiding. Ik dacht dat mijn touwtjes te lang waren en ik wilde ze laten afknippen, maar ze blijken te kort te zijn. Normaal liggen ze langs de baarmoederhalswand, maar die van mij steken dus recht vooruit. Optie 1, de touwtjes korter knippen, maar dan zou ik later bij het verwijderen naar het ziekenhuis moeten. Optie 2, deze eruit en een nieuwe erin waarvan de touwtjes wel normale lengte krijgen. Beetje balen, want eigenlijk vind ik beide opties niks :lol:
We hebben min of meer afgesproken dat mijn man tot half september de tijd heeft om na te denken, zodat we tijdens onze vakantie (eind september) alles nog even kunnen doorspreken en dan een knoop zullen doorhakken. Vooral ook nu dat spiraaltje problemen geeft, omdat die 2 opties niet handig zijn als hij in korte tijd toch eruit mag/kan. Dus eerst afwachten wat mijn man wil.
WoLa, gaat het inmiddels beter met de misselijkheid?
En druk aan het verbouwen/aanpassen? Worden er boven slaapkamers gecreerd? Loopt het allemaal op schema?
Het is rustig hier sinds we een nieuw deeltje hebben :?
Vakantie he? 
Maar lief dat je naar me vraagt; ik ben nog steeds misselijk, niet meer zo heel erg gelukkig maar soms nog wel vervelend. Met regelmatig wat eten kom ik een heel eind :thumbup:
Wat een leuk vraagstuk dan ineens voor jullie, ik hoop dat ie eruit mag :thumbup: :thumbup:
ow, en de ‘verbouwing’ loopt aardig. We zijn toe aan het hoofdstuk verven, en dat is nog best veel werk. Dan moet iemand voor ons de deurtjes afstellen en monteren, is een precies klusje. Maandag over een week komt het zeil erin
Hier is het over en uit… het “nu niet” is een eigenlijke “nooit niet” in een zachter jasje. 
he Broekie :hug: :hug: Ik hoop dat je dit toch een plekje kunt geven, hoe moeilijk ook :hug: Is hij echt zo definitief ineens?
Ik had van het weekend nogal last van ‘verschijnselen’ (misselijk, gevoelige tepels en humeurig) en ik had nog een test liggen, dus voor de zekerheid getest.
Test had ik blijkbaar op bed laten liggen (was ook bezig met wasgoed, dus vergeten dat hij daar lag).
Hub heeft gezien dat ik een test heb gedaan en kwam er gisteren mee dat hij niet begreep dat ik er nog steeds zo mee bezig was, want hij had toch duidelijk gezegd dat hij nu niet wilde.
Toen ik zei dat hij er helemaal niet zo duidelijk en stellig over was, zei hij dat hij dat wel was.
Maar het feit dat hij gewoon soort van boos was dat ik nog steeds de wens voor een kindje heb… zegt voor mij genoeg. Daarmee is wel duidelijk dat het ‘nu niet’ een nooit niet is.
Maar ik wens alle andere mama’s hier nog heel veel succes toe!
Ik gun jullie allen het vervullen van jullie wensjes.
Oh, wat balen Broekie, dan is het zo definitief ineens… Voor je gevoel. Maar toch, als ik het zo lees, zou ik ook nog hoop houden. Je man heeft aangeven nú niet, en als hij dan een test ziet, lijkt het op ‘nu misschien toch?’ Dus vandaar dat hij misschien ff boos was, omdat hij duidelijk had aangeven het nu niet te willen. Maar dat zegt toch niet dat ie daar over een jaar anders over denkt? Of misschien zelfs twee jaar… Maar gewoon: nú niet.
Ik heb een tijd geleden mee geschreven in dit topic, en ben toen weggegaan omdat het niet goed ging met mij en mijn vriend. Inmiddels hebben we dus relatie therapie gehad (feb begonnen, juni laatste keer en zou in sept bellen of we nog een sessie wilden of dat het gewoon goed was zo)
De therapie heeft ons toch goed op weg geholpen, al had ik toen ik daar zat, daar niet zoveel vertrouwen in. Het leek erop dat het niet veel deed, maar toch zijn er nu dingen voor mij, maar ook voor mijn vriend, duidelijker geworden. En dat was dus precies wat we nodig hadden, om eens uit die circel te komen…
EN toch, nog steeds, heb ik een vierde kindje niet opgegeven. Hij wil wel, maar ik merk dat het vooral is om voor een meisje te gaan (uitspraken als: "als het zeker een meisje zou worden, was ik er allang voor gegaan’). Eerlijk gezegd zou ik zelf een meisje ook heel erg leuk vinden, maar dat vind ik geen reden om voor een kindje te gaan. Krijg je straks een echo, zie je dat het een jongetje is, ben je dan teleurgesteld? Daar ben ik bang voor… EN soms vind ik het nu al zwaar, of merk ik dat ik mijn kids te weinig aandacht geef. Waarom wil ik dan nog een vierde? Maar als ik mijn vriendin zie met 5 kids, dan vind ik dat toch wel heel mooi!
Ik heb trouwens wel al zwangerschapstesten besteld (via internet zijn ze erg goedkoop) want had laatst het gevoel dat het weleens raak kon zijn. Ik slik de pil, maar was hem een keer vergeten. Het zou dus kunnen… Maar dat gevoel het ik niet meer, maar toch wel fijn om die testen gewoon in huis te hebben dan. (Mijn andere kids zijn trouwens wel ‘gepland’, en dat heeft nog best lang geduurd voor ik zwanger was, dus dat er nu zo eentje doorheen piept is wel heel onwaarschijnlijk…)
Is hier nogal hectisch geweest de afgelopen weken, dus was jullie al wat kwijtgeraakt, maar met nieuw topic dus helemaal. :oops:
@ Broekie
:hug: :hug: :hug:
Maar sluit me wel bij miranda aan, hoor. Hub reageerde hier nl in eerste instantie ook wel een beetje boos toen ik ‘al’ zwanger bleek. Hoewel ik me 100% aan onze afspraak had gehouden (geen ovu-tests, maar ook niet voorbehoeden), voelde hij zich blijkbaar toch een beetje ‘genaaid’ zo gezegd :lol: , gewoon omdat hij het nog niet verwacht had (hij had ergens in sept./okt. ofzo ‘gepland’). Wellicht dat als bij jullie straks wat meer rust is gekomen (ook op financieel gebied), dat hij toch weer wat ‘milder’ zal worden in z’n mening. Blijft heel moeilijk voor jou :hug: en op zich is het goed (hoe moeilijk ook) er iig voor voorlopig ook zelf even (wat meer) afstand van te nemen, maar zou de hoop toch nog niet helemaal opgeven, hoor! :-*
@ miranda
Bij jullie dus ook best moeilijk. :hug:
Hier ook 3 jongens, maar gelukkig heeft hub hier geen voorkeur voor een meisje. Wel is de 4e duidelijk meer mijn wens dan de zijne (de 3e ook al een beetje) en ik weet ook nu al dat ik de eerste jaren vrijwel geheel voor alles op zal mogen draaien - was bij de anderen ook al zo, dus zal nu niet anders zijn. Als ze eenmaal wat ouder zijn, gaat het hub makkelijker af echt wat met ze doen, maar vooral met baby’s kan hij gewoon niets beginnen. Weet ook nu al dat ik me zeker die eerste paar jaren regelmatig af zal vragen waar ik in 's hemelsnaam toch aan begonnen ben :lol: , maar net als bij jou - als ik er dan aan denk hoe het (in dit geval) bij mijn zus is, met zelfs 5 kinderen (en ook allemaal relatief dicht op elkaar qua leeftijd)… En jullie andere kids zijn inmiddels ook al weer wat ouder, scheelt wellicht toch ook wel wat (zijn dan iig al wat zelfstandiger in veel dingen en kunnen met bepaalde dingen jou/jullie wellicht zelfs al helpen/ondersteunen).
@ WoLa
Jouw banner schiet ook al lekker op! :thumbup:
En de verbouwing dus ook, lekker hoor! Kan ook niet wachten totdat we volgend voorjaar hopelijk kunnen verhuizen. Kost wel weer het e.e.a. aan geld (dat eigenlijk voor het spaaroekje gepland was), maar heb zo’n zin om de kinderkamers dan te verfen en geheel of iig gedeeltelijk nieuw in te richten (hebben door ruimtegebrek nu niet zoveel meubels). :inlove:
@ sassie
Spannend dus bij jullie! Hoop dat hij er dan gelijk uit kan/mag blijven! 
Hier niet veel te melden. Hebben uiteindelijk geen diagnose gekregen voor zoonlief (vinden ze hem nog te jong voor), maar gaan wel alvast therapie en begeleiding thuis krijgen. Zal dus wel een hoop geregel en georganiseer worden…
En verder begint de zs nu toch al best zwaar te vallen. Volgende week weer controle bij de gyn. met ook cervix-meting. Ben benieuwd of er al wat gebeurd is ‘down-under’, hoop het natuurlijk niet, maar kan het me met al die harde buiken nauwelijks anders voorstellen…
Iuno, volgens mij is het al best zwaar bij jou? :hug: Hoop dat alles goed is hoor, je baby mag nog wel even blijven zitten!
Hier hebben we afgelopen woensdag de 20 weken echo gehad en alles zag er goed uit :thumbup: En we weten nu dat we een vierde zoon krijgen. Ik geef mezelf een paar weekjes de tijd om daar aan te wennen, had wel heel veel hoop op een meisje deze keer :oops: 
:oops:
De zolder is zo goed als af, we zijn erg blij dat de klus geklaard is, want wat was het veel werk! Zal een fotootje plaatsen van ons nieuwe kamertje. De nok is dus 1.80 hoog.
Wat ontzettend mooi die zolder!!
Wel fijn om te weten dat alles goed is, maar oh, wat kan ik me je gevoel voorstellen nu je het geslacht weet! Het is ineens zo definitief, de hoop is weg, en jullie krijgen een vierde zoon. Dat neemt niet weg dat hij minder welkom is, maar toch klopt het gevoel niet meer. Kan me indenken dat je je ook heel schuldig voelt? Dat je deze gevoelens hebt bedoel ik? Ik praat nu namelijk meer vanuit mezelf, hoe ik het zou voelen: Tuurlijk zou ik heel blij zijn dat alles goed is met ons kindje, dat ik nog een keer zwanger mocht worden. Maar dat neemt niet weg dat ik een meisje toch wel héél erg leuk had gevonden, en die droom zou dan vervlogen zijn…
Ik had dat namelijk met de eerste: dacht echt dat dit een meisje was, tot ik dus de pret echo kreeg. Ik moest echt ruim een dag omschakelen, en toen was ik ook echt blij. Vond het vooral fijn om te weten wát er in mijn buik groeide.
klopt helemaal miranda, ik voel me ook schuldig. Maar ik kan gewoon ook niet ontkennen dat ik een erg sterke wens voor een meisje heb/had, en die komt hier nu dus niet Ik voel me schuldig tov dit kindje, maar ik weet dat ik me over een paar weken zeker weer kan verheugen over het jochie in mijn buik, dat komt wel. Maar ik voel me ook schuldig omdat er mensen zijn die verdriet hebben om veel meer dan ik; mensen die slecht nieuws over de gezondheid van hun kindje krijgen bij de 20 weken, of erger; mensen die geen kinderen kunnen krijgen. En dan kom ik, VIER gezonde kinderen en ik ben verdrietig omdat er geen meisje bij is? Maar goed, ik kan het ook gewoon niet ontkennen, ik moet hier even verdriet van hebben om straks een goede jongensmama te kunnen zijn 
Maar leuk is het niet, en ik voel me dus iid erg schuldig :oops:
Ik vind het juist ontzettend goed dat je dit durft toe te geven, want ik zou dus echt precies hetzelfde hebben. En als je dan van mensen hoort, dat die bij hun eerste of 2e kindje al zoveel moeilijkheden hebben. Van verlies tot ziekte/handicap, dan voel ik me helemaal schuldig als ik mijn wens uitspreek (idd, een meisje)
Datzelfde heb ik nu dus met mijn drie jongens, als ik het over een vierde heb. Nu al een aantal mensen hebben mij gezegd, waarom ik aan nog een kindje zou beginnen. Ik heb toch drie gezonde jongens, of ga ik nog voor een meisje? En is het dan niet de goden verzoeken?
Die opmerkingen zijn best pijnlijk, misschien moet ik ook voortaan mijn mond maar houden als het om kids gaat, en mocht ik zwanger raken, dan zien ze dat vanzelf wel…
Lastig he Miranda. Maarja, zo zijn een aantal mensen nu eenmaal. Hier niet zo heel veel opmerkingen over de komst van de vierde gehad, maar dat komt denk ik omdat ik al vanaf dat wij getrouwd zijn duidelijk heb gemaakt aan mijn vrienden en familie dat wij als het kan en mag, graag vier kindjes wilden krijgen. Dus dat die vierde kwam, dat stond behoorlijk vast, helemaal gezien onze goede vruchtbaarheid Dus nee, wij zijn niet speciaal voor een meisje gegaan, dat is wel duidelijk. Maar die wens, ja die was er al vanaf dat ik zwanger was van de eerste. Ik ben er ook liever eerlijk over voor mezelf, zodat ik mijn hart kan luchten en ik daardoor de ruimte krijg die nodig is om een goede jongensmama te kunnen zijn :thumbup: Bovendien ben ik van mezelf al iemand die gewoon overal eerlijk over is, ik houd er niet van om dingen te verbergen, daar ben ik ook niet zo goed in…
Mooi geworden WoLa! 
Hier krijg ik ook vaak de ‘vraag’ of er nu dan een meid komt. :roll:
Bij de eerste 2 wist ik al vanaf het begin zeker dat het jongens zouden worden, kon me meiden bij hen ook echt helemaal niet voorstellen. Hoewel mijn voorgevoel bij de 3e ook ‘jongen’ zei, had ik ergens toch ook zoiets van ‘een meid zou echter ook wel leuk zijn’ en nu ben ik er eigenlijk ook vrij zeker van dat het wéér een jongen is, maar hoop toch ergens op een meisje en dan vooral omdat we wel al een meisjesnaam hebben, maar het vinden van nog een (voor ons echt leuke) jongensnaam een complete ramp is. :lol: :oops: :oops: :oops:
Heb zelfs al gedroomd dat ik bevallen was van idd weer een jongen en ik na 3 dagen maar een naam (wel van een lijstje, maar dus niet ‘dè’ naam) heb geroepen omdat ik het anders gewoon echt niet wist. :oops: :silenced:
Maar vraag anders eens bij Lune of MamaMarije, die hebben allebei ook 4 jongens. :hug:
Iuno, meestal is het toch zo dat als je voor een geslacht geen naam kunt vinden terwijl je voor het andere geslacht DE naam hebt, dit een juist voorgevoel is? Tenminste, dat heb ik al erg vaak gehoord Ik hoop het iig wel voor je :-*
@ WoLa
Bij de 1e hadden we vrij snel zowel jongens als meisjesnaam. Omdat die beiden best op elkaar leken, bij de 2 dus op zoek gegaan naar een meisjesnaam - wat een crime was dat! Jongensnaam hadden we ook toen wel al heel snel (oudste 2 hebben namen die ik als student al erg leuk vond - gelukkig kostte het niet veel moeite hub er voor over te halen ). Tijdens de zs van de 2e, kwam ik hier in het namentopic nog een hele leuke jongensnaam tegen - die heeft de 3e uiteindelijk dus gekregen, meisjesnaam hadden we dezelfde als bij de 2e en die staat nu dus nog steeds. Maar jongensnamen zijn een beetje ‘uit’. Hub heeft zowieso totaal geen inspiratie en ik heb eigenlijk een paar vrij ‘bijzondere’ wensen 8) , waardoor het zo gecompliceerd is.
Aan de ene kant dus niet echt een voorgevoel omdat we de meisjesnaam immers al zo’n 4 jaar hebben, maar aan de andere kant misschien juist daarom ook weer wel… :think:
Nou ja, laat volgende week nog wel een keer kijken of beebje dan wel het geslacht prijs wil geven - weet ik iig hoe hard ik nog op zoek moet naar een echt leuke jongensnaam.
@Iuno, haha, jouw kindje is dus een beetje eigenwijs? Hoop dat je t volgende week kunt zien!
Hier altijd van mijn kant al moeite gehad met DE meisjesnaam. We hadden bij Tim al de volgende jongensnaam evt. vaststaan, en die staat nog steeds. Ik kan gewoon geen betere vinden in het rijtje namen dat we al hebben. Al vind ik de naam wel vrij ‘gewoon’ maarja, dat was bij Tim ook al het geval…dus ik denk dat het niet anders meer wordt. Moeten alleen nog de 2e naam kiezen.
Gisteren opeens bedacht dat we anders wel de jongensvariant van de meisjesnaam kunnen nemen - heb ik toch ook altijd al een mooie naam gevonden en zag laatst dat je het toch ook een officiele scandinavische naam is. Enige is dat de andere 3 allemaal een naam met 3 lettergrepen hebben, waar dan de roepnaam van 2 lettergrepen van is afgeleid en deze naam heeft van zichzelf maar 2 lettergrepen, was ook de hoofdreden waarom ik nog niet zo aan deze naam gedacht had. Aangezien hub de meisjesnaam bij de 2e al gelijk prima vond en em ook bij de 3e nog steeds best vond (en nu dus ook weer), denk ik dat hub zich daar ook wel in zal kunnen vinden. Misschien dat ik toch nog wat anders vind dat wel helemaal in het ‘systeem’ van de anderen past, maar hebben zo iig EEN naam die verder goed bevalt.
Alleen, wat jij ook al schrijft… nu nog een bijpassende 2e naam vinden… :roll:
Op zich hebben we natuurlijk nog wel ff de tijd, maar met al het beginnend gerommel nu al, durf ik toch niet à l te lang meer te wachten met actief zoeken. :shifty: