Hier een nieuwsgierig alleenstaand aagje.
Ik zie om mij heen dat mijn vrienden allemaal een totaal andere opvoedstijl hebben. En was me laatst aan het afvragen hoe dat zou zijn geweest als de koppels gemixt zouden zijn (dus andere moeders bij andere vaders), welke opvoedstijl zou daar dan uit zijn gekomen gezien dat ze het nu totaal anders aanpakken?
En zodoende vraag ik mij, puur uit nieuwsgierigheid -want ik heb er geen kaas van gegeten- af: hoe werkt dat bij jullie? Is de opvoedstijl die jullie -al dan niet bewust- handhaven, eentje die van een van jullie twee komt, of die echt bij jullie samen is gegroeid? Moeten jullie vaak water bij de wijn doen? Hebben jullie idee dat je met een andere partner het allicht heel anders zou doen?
nee…
Ik denk namelijk dat je ook een partner kiest in je leven die jou levensvisie deelt, redelijk dezelfde dingen nastreeft op lange termijn en vanuit die levensvisie ontstaat ook de opvoedvisie.
Hier wist ik al wat voor ideeen mijn man had over opgroeien, jeugddromen, toekomstdromen en ouderschap, nog voor we uberhaupt kinderen hadden.
Wel zijn onze ideeen nu realistischer en meer bijgeschaafd.
Met een andere partner was ik ws wel een zelfde soort moeder als ik nu ben. Dat was dan ongetwijfeld ook iemand die soortgelijk in het leven staat als mijn partner nu, iemand die echt totaal andere ideeen heeft was voor mij geen match geweest en dan had de relatie niet ontstaan of standgehouden.
Je zoekt een gelijkgestemde op als partner en zo ga je ook de opvoeding in.
Kleine nuances verschillen hier wel eens… zo had mijn man geen moeite met een tik uitdelen en ik wel… maar daar spraken we over en daar vonden we een weg in.
Verder zijn we hier nog niet echt onoverkomelijke verschillen tegengekomen.
Ik denk ook dat je mede je partner kiest op grond van bepaalde normen en waarden waaruit je verwacht dat je op bepaalde gebieden ongeveer dezelfde mening deelt en waar je in de loop van de tijd ook wel eens over hebt kunnen sparren.
Bij ons wordt weinig heel letterlijk uitgesproken qua regels of stijl, veel gaat natuurlijk of wordt een versmelting van onze visies. Heel veel dingen gaan vanzelf. Ik denk dat dat wel wat meer uitgesproken wordt als B ouder wordt en dus meer gaat eisen qua opvoeding.
En sommige dingen zijn not negotiable. Zoals bijv. inderdaad het uitdelen van een tik. No go zone! Maar die zal mijn lief ook hebben en die komen we vast nog wel eens tegen.
ehm, ik vind samen opvoeden het moeilijkste wat er is geloof ik.
kort door de bocht denk ik dat diegene die het meest met de kinderen thuis is, de opvoeding bepaald, vaak dus de moeder.
ik denk daarom ook dat de opvoedstijl hetzelfde zou zijn als de koppels gemixt zoudens zijn. Alleen zou er tussen de stellen zelf wel meer onenigheid zijn denk ik.
@myrella wrote:
ehm, ik vind samen opvoeden het moeilijkste wat er is geloof ik.
kort door de bocht denk ik dat diegene die het meest met de kinderen thuis is, de opvoeding bepaald, vaak dus de moeder.
ik denk daarom ook dat de opvoedstijl hetzelfde zou zijn als de koppels gemixt zoudens zijn. Alleen zou er tussen de stellen zelf wel meer onenigheid zijn denk ik.
Ben ik deels met je eens. Degene die het meeste thuis is houdt zich meer met de opvoeding bezig, maar dat wil niet per definitie zeggen dat diegene ook de opvoeding bepaalt.
Je hebt samen kinderen, dus moet je ook samen opvoeden. Je overlegt daarin ook met elkaar hoe je over bepaalde dingen denkt. Natuurlijk kan jouw mening daarin leidend zijn.
Stellen mixen wil niet zeggen dat er meer onenigheid zal zijn. Misschien vul je elkaar juist heel goed aan en vind je een evenwichtige opviedstyle. Misschien een die beter is dan die je met je huidige partner hebt.
Maar het kan idd ook de andere kant op gaan omdat je andere waarden en normen hebt.
hier een gemixte visie… de hoofdlijnen kwamen al aardig overeen… de finetuning wil nog wel eens duscussie op leveren.
we kiezen dan uiteindelijk een methode waar we beiden achter kunnen staan (dit kan dus ook nog iets zijn wat van beiden niet het uitgangspunt was)
Hier toch ook wel een gemixte versie, tuurlijk ik als ik alleen ben bepaal ik alles maar als Jurgen thuis is toch wel beide, doet hij iets waar ik het totaal niet mee eens ben, zeg ik dat wel maar pas als Sidney op bed ligt en praten we erover wat ik ervan denk en hoezo hij dat deed.
Klinkt beetje beleerend maar we overleggen veel, het is andersom ook zo en dat bevalt tot nu toe prima.
hier ook wel gemixed… al merk ik dat mijn man steeds meer op ‘mijn’ pad zit.
Hij is zelf alleen opgevoed/ opgegroeid en dat is met sommige dingen te merken… hij kan niet goed tegen ‘de drukte’ die broers (en zussen waarschijnlijk ook wel 
) met elkaar kunnen maken (kan me nog zo goed herinneren de eerste keer dat we met z’n allen bij mijn ouders waren… dus ook mijn broers + aanhang… hij ging spontaan de hond van mijn ouders halverwege uitlaten :mrgreen: en dan vond ik nog wel dat mijn broers zich rustig hielden die avond).
Dat stoeien of even uit laten ‘vechten’ soms echt gewoon moet kunnen en je niet alles de kop in moet drukken, maar pas in moet grijpen als het te ver gaat.
Nou ja dat vind ik dus… ik die met 2 broers is opgegroeid en het juist ‘fijn’ vond dat wij vroeger die ruimte ook kregen om onze eigen ruzies te hebben en zelf te kans te krijgen dingen proberen op te lossen (wat echt niet altijd lukte en wij zijn ook echt weleens fysiek uit elkaar gehaald/ gezet).
Die ruimte kregen onze jongens eerst niet van papa.
En zo zijn er wel meer dingen die hij gewoon niet herkent van vroeger en waar hij in eerste instantie moeite mee heeft en later toch wel ingegroeid is.
A en ik liggen heel erg op 1 lijn als het aankomt op de triviale zaken binnen de opvoeding van onze kinderen. We zijn ‘ouderwets’ en erg consequent. Gelukkig voelen we ons daar alletwee erg prettig bij. We verbazen ons wel eens over het feit dat het allemaal zo soepel loopt. We hebben er nooit afspraken over gemaakt maar het liep gewoon allemaal goed. Vanaf de eerste dag. Tuurlijk zijn we het wel eens oneens. Maar dat zit hem dan meer in de kleine dingen.
Ik weet niet of ik anders zou opvoeden als ik bij iemand zou zijn die er een heel andere visie op nahoudt. Maar volgens mij zou ik, net zoals Cell al omschreef, niet eens beginnen aan een relatie met zo iemand…
Hier is hub heel makkelijk wbt opvoeding, ik werk op een kdv en ik heb wel bepaalde ideeen en stijlen van opvoeden waar ik achter sta en wat ook past bij mij. Ik heb het hub uitgelegd, en hij vind het allemaal goed hij kan zich vinden in wat ik denk etc. daarom leg ik het ook uit en dan snapt hij het ook en zegt hij ja dat vind ik ook maar dan vind hij de onderbouwing van mij wel fijn om te weten, wwaarvoor we iets op een bepaalde manier doen.
Dus vanuit mij komt meer alles hoe ik het wil, maar hub staat daar volledig achter dus uiteindelijk is het iets van ons en waar wij achter staan en we doen het ook samen.
En ook samen praten vb: wat vind jij dat dit etc. En waarom dan.
Wij hebben dezelfde stijl. Soms is de één wat strenger, de andere keer pakt het andersom uit. (we zijn niet alleen streng hoor, ook heel gezellig :mrgreen: )
Vrienden van ons hebben een hele andere stijl, en ik weet nu al dat ik nooit met de man van het stel kinderen zou willen hebben krijgen. Grappig is dat, want het zijn hele goede vrienden, maar op dat gebied totaal anders.
Ik denk dat je het van tevoren wel voelt.
Ik denk wel dat je iemand deels uitkiest met dezelfde waarden en normen.
Maar eerlijk gezegd heb ik het idee dat ik de opvoeding vooral bepaal :oops: . Mijn man heeft geen kaas gegeten van opvoeden en ontwikkelingsfasen, hij heeft wel een bepaalde kijk op hoe hij het wil en wat hij vooral nìet wil… maar daarin zijn we het eens.
Ik ben heus geen bazige trol die iedereen voortdurend op de vingers tikt (tenminste :think: … hoop ik!) maar ieder zijn specialiteit in huis . Ik breng ook de meeste tijd door met J dus ergens vind ik het ook niet heel raar dat ik een hoop “bepaal”.
Kijk ik naar mijn familie, dan was het bij de opa’s en oma’s niet anders.
Ik kende ook een stel met een niet zo gestructureerde (lees: geen regels, niks veilig in de omgeving) opvoeding. Na hun scheiding zie ik dat beide ouders een totaal andere opvoedstijl hebben, de een veel losser en de ander veel meer gestructureerd.
Samen opvoeden is water bij de wijn doen denk ik, en ik heb veel ruimte om te bepalen omdat mijn man niet veel thuis is. Ik denk dat dat ook een grote rol speelt. Wij zijn eigenlijk best ouderwets traditioneel en onfeministisch haha maarja J doet het er prima op!
Hier dus een nieuwe partner in het leven,
en hij heeft zelf geen kinderen…
Maar we hebben samen mijn regels bijgesteld,
die hij ook zou waarderen… :thumbup:
en het gaat nu echt prima,
ik waardeer zijn normen en waardes, en hij die van mij…
Mijn oudste draak heeft bij zijn vader weer andere regels dan mij mij,
(maar wij liggen redelijk op 1 lijn)
Dat komt omdat het bij zijn vader 1 op 1 is,
en bij mij thuis nog een kleine draak zit, en mijn vriend…
ik bepaal hier denk ik toch het meest hoe de dingen gaan. Ik spendeer toch veel meer tijd met de kinderen en wat dat betreft zijn wij ook totaal niet feministisch. Hij vindt het belangrijk dat ik thuis ben voor en met de kinderen en prima dat ik dat en het huishouden dus voor mijn rekening neem en hij zorgt voor het inkomen.
Wel denken we over de meeste dingen zowiezo gewoon hetzelfde, soms vind ik hem wat te hard of streng, en hij mij te makkelijk. Meestal laten we dat gaan, soms bespreken we wel van goh dat kan ook anders. Ik heb daar soms best moeite mee, zeker tijdens mn zwangerschap, ik kon hem soms wel schieten als hij boos werd op ze :oops:
Ik denk dat ik hier de opvoedstijl wel heb bepaald 
Door mijn werk ben ik daar al veel mee bezig en ik had allang een beeld van hoe ik het wilde hebben. Mijn man voegt zich daar eigenlijk wel naar, al heeft hij soms ook wel ideeen waardoor ik me dan iets aanpas. En soms heeft hij juist hele goede oplossingen als ik even radeloos ben. Uiteindelijk doen we het dus samen, maar heb ik de stijl toch wel bepaald.
Wij bepalen samen, maar moeten ieder ook wel eens water bij de wijn doen mbt keuze’s.
Wij denken over het algemeen hetzelfde over dingen, maar soms zijn er gewoon dingen die we ieder anders zouden doen, en daar komen we ook wel uit.
Bij ons is het zo dat ik geloof ik het meeste wel bepaal wat betreft de opvoeding, ik geef ook beter mijn grenzen aan en ben consequenter.
Laatst deed zich ook iets voor en dan vind man het al gauw “zielig” :roll:
heb hem ook even duidelijk uitgelegd dat een kindje duidelijkheid nodig heeft en regels en dat dat niet zielig is.
Onze dochter is nu enorm grenzen aan het opzoeken en ook vaak herhalen en dan zelf al “nee” zeggen dus daar moet je vind ik gewoon consequent in zijn.
Maar goed ik moet zeggen dat wij tot nu toe weinig woorden hebben omtrent de opvoeding, zal vast nog wel komen want het is pas net het begin.
Wat ik laatst wel fijn vond is dat op een bepaald moment dochter een drift aanval kreeg op het feit dat ze iets deed wat niet mocht en toen ging ze ook slaan etc, toen heeft mijn man haar apart genomen en verteld dat ze zo niet tegen mama mag doen etc.
Fiep: Wat een leuke vraag! Nooit over nagedacht eigenlijk :). Maar eens even denken…
Mijn vriend had al kinderen uit een vorige relatie. Dus het onderwerp opvoeden was regelmatig ter sprake gekomen voor dat onze kabouter er was.
Het grappige is dat we in deze gesprekken dezelfde dingen voorstaan, en dat ik bij onze kabouter zie dat we dat ook op redelijk dezelfde lijn uitvoeren, maar dat ik bij zijn tienerkinderen de uitvoering anders zou doen, dan hij nu doet.
Hier hanteert hij dezelfde normen, waarden en ideeën, maar laat daarin voor mij gevoel te veel vrijheid.
Toen ging ik me toch ernstige zorgen maken over onze toekomst in opvoeden :oops:
Dus maar eens aangekaart en wat bleek: hij heeft (naar eigen zeggen!) hoogstwaarschijnlijk last van een soort compensatiegedrag (meer het opa- en oma gevoel van opvoeden, je ziet ze niet iedere dag, dus mag je ze wat meer verwennen).
Hier wordt ook dikwijls overlegd over wat wel en niet te doen. Gewoon simpele dingen hoor op deze leeftijd.
Het is duidelijk dat jij als enige beslist over de opvoeding, maar maak je gebruik van een klankbord? Overleg je wel eens met mensen in je omgeving? Ben benieuwd hoe jij het aanpakt!
Wij doen het samen, zijn ook beide evenveel met de kinderen.
We denken er grotendeels ook we hetzelfde over. Roel irriteert zich wel aan mij daar ik minder kan hebben en dan sneller overstag ga bij aanhoudend zeurterreur ofzo. Dus hij voed mij soms ook een beetje op :shifty: In dat opzicht is hij misschien bepalender dan ik, heeft hij gewoon gelijk en probeer ik me aan te passen. Hij is een stabielere factor dan ik in sommige opzichten.
Ik ben hier meer de man in huis - regel de zakelijke kanten :shifty:
Ik heb trouwens niet het idee dat ik met een ander de opvoeding anders zou aanpakken. zoals het nu gaat ligt dicht bij zowel mij als R.
En we kunnen samen ook wel met gefronste wenkbrouwen kijken naar hoe het soms bij bijv vriendjes van L gaat of juist samen of vinden hoe het elders gaat.
Het is duidelijk dat jij als enige beslist over de opvoeding, maar maak je gebruik van een klankbord? Overleg je wel eens met mensen in je omgeving? Ben benieuwd hoe jij het aanpakt!
toen ik zwanger was, dacht ik: ik moet een klankbord hebben, voordat ik zelf dadelijk helemaal niet door heb dat ik in een enorm slechte spiraal beland (bv). dus ik zei dat tegen vrienden, dat ze vooral moesten zeggen als ze iets opviel, of als ik iets volgens hun niet goed doe. En toen kwam n. En toen heb ik die afspraak heel snel teruggedraaid :oops: :angel: Het voelde helemaal niet ok. Omdat opvoeden niks met momentopnames te maken heeft, maar met grote lijnen. Omdat opvoeden heel persoonlijk is. Omdat er niet één manier bestaat. Omdat ik helemaal niet wist wat voor ouders zij zouden worden (zijn inmiddels wel ouders). Ik zat er niet echt op te wachten als mensen zomaar zouden zeggen -adhv een paar korte ontmoetingen- dat mijn grootste project niet goed gaat... (en daarbij waren er ook mensen die die behoefte ongevraagd hadden :evil: ).
Ik heb wel een natuurlijk ontstaan klankbord. Iemand die ik heel veel zie, die n (en z) heel veel ziet, en dus ook meer de grote lijnen kan zien. Die kan ik vragen hoe ze dingen aan zou pakken, en die zal het ook echt wel zeggen als ze het idee heeft dat het helemaal fout loopt. En dat zou ik dan ook niet erg vinden (uh dat foutlopen natuurlijk wel, dat zij het benoemt niet).
Maar wat ik vroeger dacht, dat je met z'n tweeen altijd elkaars klankbord kunt zijn, daar ben ik de afgelopen jaren wel mijn vragen bij gaan stellen. Omdat ik zie dat je óók met z'n tweeen heel makkelijk in een bubble terecht kan komen, waarin je niet meer in staat bent je eigen maar ook de acties van je partners qua opvoeden objectief te bekijken.
Tuurlijk heb je wel ietsje meer klankbord dan alleen, maar die bubble ligt net zo goed op de loer denk ik.
Maar dit is geloof ik wel heel erg offtopic. maar soit.
dan nog even over een partner uitzoeken die sowieso de grote lijnen hetzelfde denkt, dus ook over opvoeden: ik heb dus ook vrienden die 10 jaar samen waren, en nu met andere partners kinderen hebben, en het toch behoorlijk anders aanpakken. In die tien jaar hadden ze gemakkelijk kinderen kunnen krijgen...